นิมิตรแห่งรัก

คำเตือนนนน 

ไรท์เปิดเรื่องไว้เฉยๆนะคะ^^

สามารถอ่านเรื่องปรายฟ้านาวิณรอก่อนได้น้า

จิ้ม

นิ มิ ต ร แ ห่ ง รั ก

_______

หากความรักเกิดในความฝัน ...  ข้าและเจ้ารักกัน

ทั้งๆที่ควรจะห้ามความรู้สึกนั้นไว้ 

รู้ทั้งรู้ว่าเมื่อยามตื่นทุกอย่างจะหายไป

แต่ยังหักห้ามใจจะให้รักเจ้าไม่ได้...

รักกันทั้งที่ยังไม่รู้จักหรือได้สัมผัสเจ้า

แต่...รอยจุมพิตนั่นของเจ้าตราตรึงใจข้าเสมอ

แม้จะยามหลับหรือตื่น

ได้เพียงภาวนาให้ได้พบกันอีกครั้ง

แต่ก็เป็นได้เพียงความฝัน....

 "....เจ้าหายไปไหนมา" ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์เอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งตัวเปียกอยู่ในทะเลสาบข้างคฤหาสน์หลังโต นัยน์ตาที่เคยดุและเย็นยะเยือกตอนนี้กลับเหมือนเว้าวอนและโหยหาหญิงสาวตรงหน้าที่เธอหายไปหลายวัน            

              "ที่ที่ไกลมาก แม้แต่ท่านก็มาไม่ได้"คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเหมือนแช่เเข็งชั่วขณะ แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็ก้าวขายาวไปดึงหญิงสาวที่นั่งอยู่ในน้ำมากอดไว้ในอ้อมอก

               "งั้นเจ้าก็ห้ามไปไหน นี่คือคำสั่ง"ร่างสูงกอดปรายฝันจนเธอแทบหายใจไม่ออก  กอดราวกับว่าเธอกำลังจะหายไปและไม่กลับมาอีก  นัยน์ตาหวานเริ่มสั่นไหวในลำคอเหมือนมีอะไรมาจุกไว้ขึ้นทุกที

               "ข้าทำแบบนั้นไม่ได้"เธอพูดออกไปยิ่งทำให้เขากอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่นานเธอก็รู้สึกถึงใบหน้าคมที่ซุกบนไหล่เธอเริ่มมีน้ำชื้นๆอุ่นไหลออกมาจนเธอสัมผัสได้แม้ตัวเธอจะเปียกอยู่ก็ตาม หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปกอดบุรุษมากศักดิ์"แต่ตอนนี้ ข้าอยู่ตรงนี้ และยังไม่ไปไหน"

(ฟังเพลงเล่นก่อนอ่านเพื่อความสนุกนะคะ)