{EXO x YOU} + ASYLUM +

ลำดับตอนที่ #3 : + ASYLUM + I

+ Chapter I +

5/03/2014
ณ ห้อง 5113


     "หนึ่ง...สอง...สาม จะไปหาแล้วนะ" แบคฮยอนบุรุษพยาบาลสุดหล่อ ว่าพลางกลับหลังหันแล้วเดินหาฉันทั่วห้อง ตอนนี้ฉันกำลังหลบแบคฮยอนอยู่หลังตู้เล็กๆที่มันสามารถบังร่างเล็กๆของฉันได้ แน่นอนเรากำลังเล่นซ่อนหากัน ฉันชวนเขาเล่นน่ะเขาไมได้ชวนฉันเล่นหรอก "อ๊ะ! เจอแล้ว โป้งเนียร์!" แบคฮยอนว่า ฉันจึงเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาหาแบค หาเจอเร็วไปมั้ยเนี่ย จะเก่งเกินไปแล้วนะ
     "แบคอ่ะ หาฉันเจอได้ไง นายโกงแน่ๆเลย"
     "เปล่าโกงนะ ก็แบคเห็นเงาเนียร์นี่นา"แบคว่าก่อนจะเงยหน้าดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง "แบคอยู่เล่นด้วยได้แค่นี้นะ แบคต้องไปทำงานต่อแล้ว"
     "เอ๋? ไม่เอาอ่ะ"
     "ไม่เอา?"
     "ก็ถ้านายไปทำงานต่อฉันก็ไม่มีเพื่อนน่ะสิ..ฉันเหงานะ"
     "น่าๆ เดี๋ยววันหลังแบคจะมาเล่นด้วยอีกนะ อย่างอนนะคนดี" แบคว่าพร้อมกับเอื้อมมือมายีหัวฉันเบาๆ อย่างเอ็นดู
     "แต่...."


แอ๊ดดด....


   แล้วก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ฉันกับแบคฮยอนหันไปมองทันที และคนที่เปิดประตูห้องเข้ามาคือปอ(เปลี่ยนชื่อเพื่อนนางเอกกะทันหัน)

     "อ้าว...แบคฮยอนก็อยู่ด้วยเหรอ" ปอพูด ปอคือเพื่อนฉันเอง ปออยู่ห้องข้างๆฉันเนี่ยแหละ
     "อ๊ะ! ปอมาพอดีเลย มาเล่นเป็นเพื่อนเนียร์หน่อยสิ ฉันต้องไปทำงานต่อแล้ว" แบคหันไปพูดกับปอก่อนจะหันมาหาฉันแล้วพูด "เล่นกับปอนะ เดี๋ยววันหลังแบคมาเล่นด้วย"
     "อื้ม" ฉันตอบแล้วคลี่ยิ้มให้บางๆ จากนั้นแบคก็เดินออกจากห้องไป พอแบคเดินออกจากห้องไปแล้วฉันจึงชวนปอมาเล่นด้วยกันทันที
     "เล่นกันๆ" ฉันว่าพร้อมเดินไปจูงมือปอมานั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลอ่อน
     "อื้ม แต่ก่อนที่จะเล่นฉันมีบางอย่างจะบอกแก" ท่าทางและคำพูดของปอทำเอาฉันตกใจอยู่ไม่น้อย ปอไม่ใช่คนจริงจังแบบนี้ อย่างประโยคที่ปอพูดเมื่อกี้ถ้าเป็นปอ ปอต้องพูดว่า 'เล่นดิๆ แต่หลังจากที่เล่นเสร็จฉันมีอะไรจะบอกแกด้วย'
     "อะไรเหรอ?"
     "แกรู้ใช่มั้ยว่าโรงพยาบาลนี้มีความลับ"
   "รู้สิ"
   "และคนที่รู้ความลับของดรงพยาบาลนี้ก็ต้องตาย..." พอปอพูดจบฉันก็รีบหันไปมองหน้าปอทันที แค่รู้ความลับเนี่ยต้องตายเลยหรอ? เว่อร์ๆ.... "มองหน้าฉันแบบนั้น แกคงไม่เชื่อฉันสินะ"
   "..........."
   "เรื่องนี้ฉันจะบอกแกแค่คนเดียวนะ....ฉันรู้ความลับของโรงพยาบาลนี้แล้วล่ะ"
   "จริงอ่ะ! แกรู้ได้ไง! แล้วความลับคืออะไรอ่ะ!"
     "จริงๆ ฉันไปสอดรู้สอดเห็นมาน่ะ ก็เลยรู้ส่วนความลับคืออะไรน่ะเหรอ...."
     "......." ถ้าปอรู้ก็หมายความว่าปอต้องตายน่ะสิ "นี่ปอ"
     "??"
   "งั้นแกก็ต้องตายน่ะสิ และถ้าแกบอกฉัน ฉันก็ต้องตายเหมือนกัน...." ฉันพูดทำเอาปอหัวเราะออกมาเบาๆ หัวเราะทำไมกัน?
     "ก็อย่าให้คนอื่นรู้สิว่าเรารู้ แกอย่าโง่ไปหน่อยเลย"
     "............"
   "แล้วแกอยากรู้มั้ยล่ะ?"
     "อยาก"
     "งั้นฉันจะบอกแก...ความลับของโรงพยาบาลนี้คือ....พวกเขาน่ะ"



ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด.......



     "อ้าวปอ อยู่นี่เองเหรอ เซฮุนตามหาอยู่นะรีบกลับไปที่ห้องได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก" มินหรือมินซอกที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเมื่อกี้พูด
     "ตายล่ะๆ ฉันต้องกลับห้องแล้ว ฉันไปก่อนนะเนียร์ เดี๋ยววันหลังมาเล่นด้วย" ปอพูดแล้ววิ่งออกจากห้องไปเลย
     "อ้าว...ยังไม่ได้บอกฉันเลย..." ฉันว่าก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
     "ได้เวลาทานยาแล้วนะ" มินว่าก่อนจะเดินไปเอาถุงยาที่อยู่ในตู้เก็บของเล็กๆข้างๆตู้เย็นมา
     "ไม่กินอ่ะ ขม"ฉันว่าก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
     "ถ้าเนียร์ไม่กิน ฉันจะให้ลู่หานมาป้อนนะ"
     "กินก็ได้...ถ้าให้ลู่หานมาป้อนเดี๋ยวฉันก็ได้แผลแบบวันนั้นอีก" ฉันว่าก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่ลู่หานพยายามให้ฉันกินยา แต่ฉันก็ไม่ยอมกินตอนนั้นฉันอาละวาด จนห้องเละเทะเลยล่ะ ผ้าม่านก็ขาด แจกันก็แตก สุดท้ายลู่หานก็บังคับให้ฉันทานยาจนได้ เพราะว่าเขาไปเอาไม้เรียวมาตีฉันน่ะ ฉันได้แผลเลยล่ะ
     "ว่าแต่เมื่อกี้เล่นอะไรกับปอหรอ?"มินถาม ฉันจึงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพูด
     "ไม่ได้เล่นกันหรอก แค่คุยกันนิดหน่อย"
      "คุยเรื่องอะไรหรอ?"
      "เรื่องความลับของโรงพยาบาลนี้น่ะ....ปอบอกว่าปอรู้ความลับของโรงพยาบาลนี้แล้ว" พอฉันพูดจบก็เหมือนมินจะตกใจเล็กน้อย "ตกใจอะไรเหรอ?"
      "เปล่าหรอก อ่ะนี่ยา..."ซิ่วหมินว่าแล้ววางยาสองเม็ดลงบนมือฉัน แล้วยื่นแก้วน้ำอุ่นให้ฉัน ฉันเอายาเข้าปากก่อนจะรีบกระดกน้ำตามทันที เพราะกลัวยาจะละลายแล้วมันจะขม
      "แล้วเนียร์รู้หรือเปล่า ว่าความลับของโรงพยาบาลนี้คืออะไร"มินถาม
      "ไม่รู้ ปอกำลังจะบอกฉันแต่นายก็เข้ามาในห้องซะก่อน"
      "อืม...ดีแล้วล่ะ" มินพูดเบาๆ
      "ดีอะไรหรอ?"
      "เปล่าหรอก ฉันไปนะ" มินว่าแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันนั่งงงอยู่คนเดียว ดีอะไรของเขากัน..


6/03/2014
ณ ห้อง 5112


     ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องของปอกะว่าจะชวนไปเดินเล่นหน่อย เพราะฉะนั้นเปิดประตูเข้าไปเลยดีกว่า...

แอ๊ดดด...

    "ปอ....อ้าว ปอไม่อยู่หรอ" ฉันพูด เพราะในห้องไม่มีใครอยู่เลย ปอไปไหนกันนะ? ปกติปอจะไปหาฉันหรือไม่ก็นั่งเล่นอยู่ในห้องกับเซฮุนนี่นา...ฉันคิดก่อนจะปิดประตูห้องแล้วยืนอยู่หน้าห้องเพื่อใช้ความคิดว่าปอไปไหน
     "อ้าว เนียร์มาทำอะไรตรงนี้" จงอินที่เห็นฉันยืนอยู่หน้าห้องปอถาม
     "มาหาปอน่ะ แต่ปอไม่อยู่"
     "นี่เธอไม่รู้หรอว่า ปอตายแล้ว?"

-70%-

คำพูดของจงอินทำเอาฉันชงักไปด้วยความตกใจ เอ๋? "นายคงจะพูดเล่นสินะ"
     "ฉันพูดจริง ศพปออยู่บนดาดฟ้าน่ะ"




........ศพปออยู่บนดาดฟ้า....




   เนียร์รีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ดาดฟ้าทันทีหลังจากที่รู้ว่าศพของปออยู่บนดาดฟ้า เธอไม่รู้ว่าจงอินนั้นพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ถ้าเขาพูดเล่นก็ดี... จงอินรีบวิ่งตามเนียร์ขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้าทันที ถึงแม้ก่อนหน้านี้หมอจุนมยอนจะสั่งให้เขารีบนำยาไปให้คนไข้ห้อง 5129 ก็เถอะ



ปัง!



   เนียร์ผลักประตูเข้าไปอย่างแรง ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ให้หัวของเธฮมีแต่คำว่า เธอต้องหาเพื่อนรักของเธอให้ได้ และดูเหมือนว่าทั้งบุรุษพยาบาล และ หมอทุกคนจะอยู่ที่ดาดฟ้าหมดทุกคน

   "ปอ....."  เนียร์รีบวิ่งเข้าไปหาร่างของเพื่อนรักของตนที่นอนขดตัวอยู่บนพื้น ร่างกายของปอเปียกปอนไปหมด

 

เธอคงตากฝน เพราะเมื่อกี้ฝนตก ตาของปอถูกปิดด้วยผ้าสีขาวๆ ที่ข้อมือเปื้อนน้ำสีดำๆ เหมือนเธอจะเขียนข้อความอะไรบางอย่างไว้ เนียร์รีบโผเข้ากอดร่างไร้วิญญาณที่นอนอยู่บนพื้นทันที จากนั้นเนียร์ก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา....
     "ปอ....ฮือ...."
   คนอื่นๆที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ได้แต่ยืนมองเนียร์กอดร่างไร้วิญญาณโดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรสักคำ เพราะพวกเขารู้สึกชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้ว
     "ฮือ...ทำไมเธอต้อง....ฮึก ตาย"
     "หลังจากที่พวกฉันดูจากสภาพศพของปอแล้ว...น่าจะตายเพราะถูกจับกดน้ำ.." หมออี้ฟานพูดก่อนจะก้มลงไปวางมือลงบนไหล่ของเนียร์ "เลิกร้องไห้ได้แล้ว"
   "อย่าสะเออะเอามือมาแตะฉันนะ!" เนียร์ว่าก่อนจะปัดมือหมออี้ฟานที่วางอยู่บนไหล่ของตน "เพื่อนฉันตาย แต่พวกนายกลับดูสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกนายคงเห็นชีวิตเพื่อนของฉันไม่มีค่าอะไรเลยสินะ!"
 
หมออี้ฟานตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆเนียร์ก็ปัดมือของตนออกหมออี้ฟานลุกขึ้นยืนก็จะรีบหันหลังเดินลงบันไดไปทันที
     ".....ใครกันที่....ฆ่าปอ" เนียร์พูดทั้งๆที่ยังกอดร่างของปออยู่ "ไม่ว่าคนที่ฆ่าปอจะเป็นใคร...ฉันจะฆ่าไอ้คนที่ฆ่าปอให้ได้....."
     "หึ...." พอเนียร์พูดจบพวกเขาทั้งสิบเอ็ดคนกลับหัวเราะในลำคอเบาๆทำเอาเนียร์ที่นั่งกอดปออยู่ต้องหันไปมองก่อนจะถามว่า....
     "หัวเราะทำไม?"
     "เปล่าหนิ ฉันไปล่ะ" เซฮุนตอบก่อนจะหันหลังเดินลงจากดาดฟ้าไป จากนั้นพวกเขาก็เดินลงจากดาดฟ้าไปจนหมดทุกคนเหลือแค่ฉันที่นั่งกอดร่างของปออยู่คนเดียว....



ฉันวางร่างของปอให้นอนลงบนพื้นก่อนจะนั่งมองหน้าของปอที่มีผ้าสีขาวๆปิดตาอยู่ และในตอนนั้นสายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับข้อมือของปอที่มีน้ำสีดำๆเปื้อนอยู่เหมือนจะเป็นคำพูดด้วยนะ...ฉันรีบก้มลงไปดูว่าที่ข้อมือปอเขียนว่าอะไร...มันเขียนว่า


พวกเขา....


   ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ คำนี้อีกเแล้ว...พวกเขา งั้นเหรอ...พวกเขา พวกไหนล่ะ? ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปตรงริมดาดฟ้า....ไม่มีรั้วกั้นไว้ด้วยนี่...



โดดลงไปตายดีเลยมั้ยนะ...จะได้ไปหาปอ



   ฉันคิดก่อนจะลองก้าวขาออกไปข้างนึง......แต่แล้วก็ดันไปได้ยินเสียงของใครบางคนซะก่อน
   


อย่าโดดนะ!



   เสียงนั้นทำเอาฉันชงักก่อนจะรีบถอยกลับมาจนหลังชิดกำแพง เสียงนั้นเหมือนเสียงปอ..แต่อาจจะไม่ใช่ ปอตายไปแล้วฉันจะได้ยินเสียงปอได้ยังไงกัน แต่ในขณะนั้นฉันก็เห็นผู้หญิงสวมชุดเหมือนฉัน ผิวขาวซีด ฉันเห็นเธอได้ไม่ชัด เธอกำลังคลานเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ
     "เธอเป็นใคร....."
    'เนียร์.....' เสียงของเธอดูโหยหวนน่ากลัว ฉันค่อยๆเดินหนีผู้หญิงคนนั้นที่กำลังคลานเข้ามาหาฉัน
     "เธอรู้จักชื่อฉัน....ได้ยังไง"
     'เนียร์....อย่าเดินหนีฉันสิ...'
      "กรี๊ดดดดดดดด!"ด้วยความกลัวฉันจึงเผลอกรี๊ดออกไปเสียงดัง



ปัง!



   ประตูถูกเปิดเข้ามาทันที ก่อนจะตามมาด้วยร่างของผู้ชายอีกสิบกว่าคน พวกเขาวิ่งเข้ามาจับร่างของฉันไว้  ก่อนจะพยายามทำให้ฉันอยู่นิ่งๆ เพราะตอนนี้ฉันดิ้นไปมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดดิ้นเลย

 

(หลังจากนี้นางเอกจะไม่บรรยายแล้วนะคะ เพราะนางเอกหลอนแล้วจ้า)

 

     "อย่ามาแตะตัวฉันนะ! กรี๊ดดดด!"
     "โหย ทำไงดีวะ" เทาพูดพลางจับแขนเนียร์ไว้
     "คงจะหลอน เพราะยังไม่ได้ทานยาเลย" เลย์ว่า ทำให้จุนมยอนที่ยืนอยู่ข้างๆอี้ฟานโมโหทันที
     "อ้าว ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันสั่งให้นายเอายาไปให้เนียร์ทานไม่ใช่หรอ เซฮุน?"
     "โทษที ลืมน่ะ"เซฮุนตอบ
     "ชั่งเหอะๆๆ มาสนใจเนียร์ก่อนดิ ลู่มึงมาจัดการดิ เนียร์มันกลัวมึงไม่ใช่อ่อ?"จงอินพูด
     "อ่าว แล้วมึงจะไม่คิดหรอว่า บางทีตอนนี้เนียร์มันอาจหลอนเห็นหน้ากูเป็นยมทูตก็ได้"ลู่หานพูด
     "ใคร ไหนยมทูต! ยมทูตอยู่ไหน! อย่าเอามันมาใกล้ฉันนะ! ฉันกลัว พวกนายทั้งหมดจะฆ่าฉันหรอ ไม่เอานะ!  ปล่อยฉันนะ!" เนียร์ว่าก่อนจะดิ้นสุดชีวิต
     "ลู่มึงจัดการเลยๆ" มินซอกว่า
     "เออๆก็ได้ว่ะ" ลู่หานว่าก่อนจะเดินไปใกล้ๆเนียร์ "ใครก็ได้ลงไปเอาเชือกมา"
     "กูไปเอาเอง" จงอินว่าแล้ววิ่งลงไปเอาเชือกที่ห้องเก็บของทันที
     "อะไร! พวกนายจะทำอะไรฉัน! อย่ามายุ่งกับฉันนะ!"
     "เงียบดิ! ฉันลู่หานไง จำไม่ได้หรือไง!" ลู่หานหันไปตะคอกใส่เนียร์ที่นั่งอยู่บนพื้น
     "ใครลู่หาน! ฉันไม่รู้จัก!"
     "เหอะๆ ลืมกูไปแล้ว" ลู่หานหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วในขณะนั้นจงอินก็วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าก่อนจะโยนเชือกมาให้ลู่หาน ลู่หานรับเชือกมาก่อนจะบอกให้คนอื่นๆจับแขนจับขาเนียร์ไว้ แล้วจัดการมัดเชือกทันที
     "ปล่อยนะเว้ย! กรี๊ดดดดดดด"
     "อย่ากรี๊ดดิว่ะ" ลู่หานพูดหลังจากมัดเชือกเสร็จ "พวกมึงอุ้มไปเลย" ชานยอลรีบเดินมาช้อนตัวเนียร์ขึ้นอุ้มก่อนจะเดินลงบันไดไปพร้อมกับคนอื่นๆนอกจากอี้ฟาน

   อี้ฟานที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าคนเดียวเดินมานั่งลงที่ร่างของปอก่อนจะพูดกับร่างที่ไร้วิญญาณนั้นว่า......

     "คนที่ฆ่าเธอน่ะ...ก็คือเพื่อนของเธอน่ะแหละ"

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินลงบันไดไป......


 

เนียร์ ฆ่าฉันงั้นเหรอ?
-100%-




จริงๆมิควรจะอัพตั้งแต่วันศุกร์ล่ะ แต่มิเล่นน้ำเพลิน
เลยไม่ได้มาอัพ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ -/\-
 

 

themy butter