My room :)

ลำดับตอนที่ #97 : [Fic KNB] One heart for you

APPLICATION

“โปรดรับรู้ไว้เถิดว่า...ดวงใจข้ามิได้มีไว้เพื่อผู้ใด...แม้กระทั่งตัวของข้าเอง มันมีอยู่เพื่อพี่น้องของข้า อาณาจักรของข้า และประชาชนของข้าเพียงเท่านั้น...” 

ชื่อ-นามสกุล : Kuroko Mizuho [คุโรโกะ มิซึโฮะ]

ชื่อเล่น : Miho [มิโฮะ] [อนึ่งมีไว้สำหรับคนในครอบครัวและคนที่สนิทจริงๆเท่านั้น]

ความหมายของชื่อ : มิซึโฮะ แปลรวมๆ ว่า “สายน้ำที่ได้รับการปกปกคุ้มครอง” ค่ะ ส่วนชื่อเล่นของนาง มิโฮะ แปลว่า “ความงดงามที่ได้รับการปกป้องคุ้มครอง”

อายุ : 24

นิสัย : คุโรโกะ มิซึโฮะ สตรีงามแห่งเซย์รินผู้สูงค่ายิ่ง ไม่เพียงเพราะฐานะอันสูงส่ง...เป็นถึงองค์หญิงคนสำคัญของดินแดนเท่านั้น แต่คุณสมบัติอันเพียบพร้อมของนางนั้นล้วนเป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วทุกสารทิศ ตั้งแต่เรือนร่างและใบหน้างามพิสุทธิ์ราวกับเทพธิดาจำแลง ดวงตาที่ดงามราวกับอัญมณีที่หลอมจากสายน้ำนั้นทั้งทรงเสน่ห์และทรงอำนาจในเวลาเดียวกัน สะกดใครต่อใครให้นิ่งงันมามากมาย

ไม่เพียงแค่รูปลักษณ์อันงดงาม แต่กิริยามารยาทของมิซึโฮะล้วนแล้วแต่บ่งบอกว่าได้รับการอบรมมาอย่างเข้มงวด ดูอ่อนหวานละมุนละไม ลื่นไหลดั่งสายน้ำ แต่ก็แฝงด้วยความสง่างามสูงศักดิ์สมเป็นสายเลือดขัตติยา อ่อนโอนได้แต่ไม่อ่อนแอดังเช่นไผ่ลู่ลม ยืนหยัดในความคิดมั่นของตนแต่ไม่ได้แข็งกร้าวเผด็จการไปทั่ว สุขุมเยือกเย็นแม้ว่ารอบข้างจะร้อนรุ่มดั่งไฟ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็คงสติและความรอบคอบไว้กับตัวได้เสมอ แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นไร นางก็จะไม่แสดงความอ่อนแอให้ผู้อื่นดูแคลนได้เป็นอันขาด รักษาเกียรติและศักดิ์ศรีแห่งราชวงศ์คือหน้าที่ของสายเลือดราชันทุกคน...นี่คือสิ่งที่มิซึโฮะโดนพร่ำสอนมาตั้งแต่วัยเยาว์ และนางก็ยึดมั่นในคำสอนนั้นเสมอมา แม้ว่าคำสอนนั้น...จะทำร้ายตนเองเพียงใดก็ตาม...ความสูงส่งนั้นย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

มิซึโฮะมีคุณสมบัติของกุลสตรีที่ดีครบถ้วน เพียงแต่อาจไม่ได้แสดงออกนัก อีกทั้งงานอดิเรกของนางก็ส่วนมากก็ไม่ได้เหมือนธิดาขุนนางหรือสตรีชั้นสูงส่วนใหญ่เสียเท่าไหร่เนื่องจากเห็นว่ามันค่อนข้างจะไร้สาระเมื่อเทียบกับการเมืองการปกครองที่นางต้องรับมือและก็ไม่ได้จรรโลงใจนางเท่าไหร่ งานอดิเรกของนางจึงเป็นพวก...อ่านหนังสือ ขี่ม้า ฝึกยิงศร สิ่งเดียวที่พอจะบ่งบอกถึงคุณสมบัติข้อนี้ได้ชัดเจนคือการเล่นโคโตะที่ไพเราะจับจิตซึ่งก็เป็นหนึ่งในงานอดิเรก เอาไว้บรรยายความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ยให้ผู้ใดได้ยินออกมาทางเสียงเพลง อีกอย่างนางก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้นเพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องราชกิจ จะเรียกว่ามิซึโฮะเป็นสตรีที่ค่อนข้างจะหัวก้าวหน้าก็ไม่ผิดเท่าไหร่ ไม่ได้ยึดถือจารีตประเพณีเก่าๆจนงมงายเหมือนผู้เฒ่าผู้แก่บางคน ทั้งนี้ก็ไม่ได้ลบหลู่ แต่แค่เชื่อว่า...มีได้ ก็เปลี่ยนได้ ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลงใต้กาลเวลา ถ้ามันไม่เหมาะสมกับยุคนี้...เปลี่ยนมันซะก็สิ้นเรื่อง แต่ที่ดีอยู่แล้วก็ปล่อยมันไปอย่างนั้น อย่ามาริแก้เพราะแค่มันขัดตาใครเชียว...

มิซึโฮะเป็นสตรีที่ฉลาดทั้งทางคำพูด การกระทำ และความคิด ด้วยความที่เป็นหนึ่งในราชวงศ์ เกมการเมืองนั้นจึงเป็นหนึ่งในสิ่งที่นางต้องเรียนรู้ตั้งแต่ยังเยาว์วัยเพื่อให้มีชีวิตรอด นางมีความช่างสังเกตจากสายตาที่เฉียบคม อ่านคนและสถานการณ์ขาด เรียนรู้ได้รวดเร็ว หากมีข้อผิดพลาดก็จะยิ่งจำฝังใจเพื่อไม่ให้พลาดซ้ำ และการวิเคราะห์ใคร่ครวญที่ล้ำลึกว่าคนทั่วไป เล่ห์เหลี่ยมและไหวพริบปฏิภาณนางไม่เป็นสองรองใคร หากผู้อื่นคิดล่วงหน้าไว้สามก้าว มิซึโฮะก็ต้องคิดล่วงหน้าไว้ห้าก้าวเพื่อรับมือกับอีกฝ่าย คิดเพื่อสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดตามหลักของความเป็นจริง ดูเผินๆจึงเหมือนเป็นคนคิดมากและมองโลกในแง่ร้าย...ก็จริงอยู่หรอก ทำอย่างไรได้เล่า การเมืองในวังหลวงหากพลาดพลั้งเพียงหนึ่งตาก็พลิกได้ทั้งกระดาน คิดมากไว้สักนิดดีกว่าไม่คิดอะไรเลยแล้วมานั่งเสียใจภายหลังจริงไหม? นอกจากด้านการเมืองการปกครองแล้ว ศาสตร์ที่จำเป็นนางล้วนเรียนรู้มาแล้วจนหมดสิ้นแถมทำได้ดีอีกด้วย และยังคงใฝ่หาความรู้ใหม่ตลอดเวลา

มิซึโฮะไม่ใช่สตรีที่พูดอะไรให้มากความนัก เน้นการกระทำมากกว่าคำพูด จะพูดเฉพาะที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น และวิธีการพูดของนางจะขึ้นกับสถานการณ์ รู้จักรุกรู้จักถอย แต่จะเป็นคนที่ไม่ทำอะไรให้ตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบหรือเสียประโยชน์หากไม่จำเป็น ความจำเป็นที่ว่านี้คืออาจเป็นแผนการที่ล่อให้ตายใจ หรืออะไรอื่นๆ มิซึโฮะไม่ใช่คนตรงไปตรงมาและไม่ใช่คนเสแสร้งในเวลาเดียวกัน เรียกว่าเป็นคนที่วางตัวตามสถานการณ์ ตรงไปก็อ่านง่าย คดไปก็ยากจะเชื่อถือ แรงไปก็โหดร้าย อ่อนไปก็ไร้ซึ่งอำนาจ เพราะฉะนั้นหากบทนางจะแข็งก็ต้องแข็งแกร่ง ทรงอำนาจ เด็ดขาดและแน่วแน่ อ่อนก็ต้องอ่อนโยน เมตตา ใจกว้าง ไม่ถือตน มีคุณธรรมนำใจ กับบางเรื่องต่อให้ต้องแสร้งปิดหูปิดตาไปข้างหนึ่งก็ต้องทำให้ได้หากจำเป็นแม้ว่าใจจริงจะเกลียดเรื่องเหล่านั้นเพียงใด แต่หากเป็นเรื่องที่ผิด ต่อให้ทำเป็นไม่รู้ นางก็จะหาโอกาสกำจัดทิ้งอยู่ดี เชื่อว่าสันดานคนเป็นสิ่งที่แก้ยากและจะแสดงออกมาในหลายรูปแบบ มีคติประจำใจว่า “คำพูดนั้นอาจโป้ปดได้ การกระทำนั้นอาจซ่อนเร้นเจตนาได้ แต่จิตใจเป็นเช่นไรนั้นสุดท้ายก็มิอาจปิดบังมิด”

มิซึโฮะเป็นสตรีที่ให้ความสำคัญกับเรื่องการไว้เนื้อเชื่อใจเป็นอย่างมาก ความเชื่อใจของนางนั้นเริ่มจากเก้าสิบไปศูนย์สำหรับการทำงาน...เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? เพราะมิซึโฮะถือว่าบุคคลที่เข้ามาทำงานภายในรั้ววังได้นั้นต้องมีความสามารถและคุณธรรมมากพอที่จะได้รับการคัดเลือก นั่นเองทำให้นางเชื่อใจ (เหลืออีกร้อยละสิบไว้เผื่อใจ) หากแต่ทำงานแล้วมีผิดพลาดอย่างไม่ควรให้อภัย มีการคดโกงตระบัดสัตย์ นั่นจะบั่นทอนความเชื่อมั่นนางไปเรื่อยๆจนสุดท้ายไม่เหลือเลย ไม่ใช่ว่านางไม่ให้โอกาสใคร แต่คนที่ฉลาดและภักดีจริงจะไม่พลาดโอกาสที่นางมอบให้อย่างแน่นอน เห็นนางโง่งม...เจ็บไม่จำหรือไร? แต่หากทำงานได้ดีและเป็นที่พอใจ...ก็จะเติมอีกร้อยละสิบที่เหลือลงไปเพิ่มจากเก้าสิบขึ้นกับพฤติกรรมและทัศนคติด้วย คนกลุ่มนี้มิซึโฮะจะเชื่อใจมาก และจะกลายเป็นคนสนิทของนาง ชนิดที่ว่ากล้าฝากชีวิตไว้ด้วย แต่ก็มีน้อยคนเหลือเกินที่อยู่ในจุดนี้ ส่วนในเรื่องความรักจะกลับกันคือเป็นจากศูนย์ไปร้อย เพราะการที่คนสองคนจะมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันนั้นเป็นอะไรก็ตามที่มากกว่าแค่การทำงานร่วมกัน ที่จริงนางอยากเลือกคูครองเองมากกว่า...แต่ด้วยฐานะองค์หญิงก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะโดนคลุมถุงชน  ดังนั้นมิซึโฮะจึงอยากใช้เวลาในการศึกษาอีกฝ่ายให้แน่ใจเสียก่อน ไม่ใช่มาปุบปับแบบไม่ทันตั้งตัว...เก่งแค่ไหนก็มีปรับตัวไม่ทันเหมือนกันนะ แน่นอนว่าความเชื่อใจก็ยังสำคัญเหมือนเคย ยิ่งกว่าตอนทำงานอีกด้วยซ้ำ แต่จะเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้ยึดมั่นในรักอะไรมากมาย แต่หากเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วเชื่อใจได้ ทำให้มิซึโฮะมีความสุขได้ เข้าใจและยอมรับในทุกสิ่งที่นางเป็น นางก็พร้อมจะมอบชีวิตให้ได้ แต่...ดวงใจนี้...มิอาจรับปากว่าจะให้ได้หรือไม่ เพราะไม่ว่าเขาจะดีกับนางเท่าไหร่ สิ่งสำคัญของนางก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็แน่ใจได้ว่าไม่มีวันทรยศ จะคอยอยู่เคียงข้างเป็นคู่คิด...เป็นสหาย...เป็นคนสำคัญ...แม้ว่าดวงใจของนางจะไม่ได้อยู่ที่ใครเลยก็ตาม แน่นอนว่าหากรักผู้ใดก็จะรักมั่นไม่เปลี่ยนแปลงจวบจนสิ้นลมหายใจ

มิซึโฮะเป็นสตรีที่ได้รับการกล่าวขานว่าเย็นชาไร้หัวใจจากผู้คนหลายกลุ่ม...ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าคำร่ำลือเช่นนี้มาจากเหตุใด แต่ก็คงเป็นเช่นนั้น เพราะนางได้เฉือนดวงใจของตนเองทิ้งไปสิ้นแล้วตั้งแต่นางยังเยาว์ ด้วยหน้าที่ของมิซึโฮะ...ดวงใจของนางมีไว้เพื่อตัวนางเองไม่ได้ อย่าว่าแต่ดวงใจเลย...แม้แต่กายและวิญญาณนี้ แม้จะเป็นของนาง แต่ไม่มีสิ่งใดเลยที่นางได้ใช้...หรือมีอยู่เพื่อนางอย่างแท้จริง ทั้งหมดมีไว้เพื่ออาณาจักร ประชาชนและเพื่อราชวงศ์หรือคือครอบครัวของนาง เพื่อสามสิ่งที่แสนล้ำค่านี้ นางจึงจำต้องสละตนเอง ยอมแปดเปื้อนเพื่อให้สิ่งที่สำคัญยิ่งของนางยืนยงอยู่ได้ หากนางไม่ทำแล้วจะต้องมีใครสักคนมาทำแทนอยู่ดี...มิซึโฮะรู้ดี จึงยอมรับหน้าที่นี้ด้วยความเต็มใจ ท่านพี่ของนางเป็นราชา...เหนื่อยมามากพอแล้ว น้องสาวของนางก็ร่างกายอ่อนแอบอบบาง มีโรคร้ายคอยทรมานไม่ห่าง...อีกทั้งมีหัวใจอันบริสุทธิ์ยิ่ง ไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการเมืองแสนโหดร้าย และจิตใจของผู้คนที่เน่าเฟะบางคนให้แปดเปื้อนและเจ็บปวดอีก ทำให้มิซึโฮะเป็นห่วงนางยิ่งนัก ไม่ผิดเลยที่จะกล่าวว่านางรักน้องสาวยิ่งกว่าผู้ใดหรือสิ่งใดในโลก จะดีด้วยอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น  หากสิ่งใดทำให้น้องสาวนางมีความสุขได้และตนพอจะมอบให้ได้ นางสามารถสละให้น้องได้โดยไม่ลังเลเลยสักนิด รอยยิ้มของน้องสาวนั้นมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด และมิซึโฮะจะยอมแลกสิ่งใดก็ได้ในการครอบครองหากทำให้โรคร้ายที่ทรมานน้องสาวหายไปเสียที... (ทั้งนี้ก็ต้องไม่ทำร้ายอาณาจักร ประชาชน และราชวงศ์เกินไปด้วย)

หากแต่ไม่ว่าอย่างไร...สุดท้ายแล้วมิซึโฮะก็ยังคงเป็นมนุษย์ มิใช่เทพเซียนที่ไหน เรื่องอารมณ์ความรู้สึกนั้นต้องมีแน่นอน แต่ด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงและความเหมาะสมต่างๆ ทำให้มันถูกกดเก็บไปโดยปริยาย เรียกว่าเป็นคนใช้เหตุผลมากกว่าความรู้สึกอย่างแท้จริง สัญชาตญาณหรือเสียงจากหัวใจอะไรนั่น...สำหรับนางแล้วแทบไม่สำคัญเมื่อเทียบกับเหตุผลและความเหมาะสมของสถานการณ์ที่ต้องได้รับการแก้ไข ที่แสดงออกมาจึงราวกับว่าเจ้าตัวไร้อารมณ์ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่ มิซึโฮะเองก็มีช่วงเวลาที่อ่อนแอเหมือนคนทั่วไป แต่เลือกที่จะไม่แสดงออกให้ใครเห็น จะไประบายอยู่ตามลำพังหรือกับคนที่ไว้ใจจริงๆเพียงไม่กี่คน แต่ไม่ใช่พี่น้องนางเพราะกลัวจะทำให้พวกเขาเป็นกังวลกันเสียเปล่าๆ วิธีการระบายอารมณ์ของนางก็มีไปเล่นโคโตะ หรือไม่ก็ออกไปสงบจิตสงบใจในที่สงบๆตามลำพัง โดยเฉพาะเมื่อเพิ่งโกรธหรือเสียใจมา การอยู่คนเดียวและให้เวลาทบทวนอารมณ์ตัวเองเป็นสิ่งจำเป็นมากสำหรับนาง เพราะต่อหน้าคนอื่นอดทนอดกลั้นมามากพอแล้ว ควบคุมตนเองมามากพอแล้ว (หรือถ้าทิ้งระเบิดไปแล้วก็จะมาสงบสติ) แต่หากร้องไห้จะไปหาที่ดีๆ ที่ไม่มีใครเจอแล้วค่อยร้อง แล้วเมื่อน้ำตาเหือดแห้ง นางก็จะกลับมาเป็นองค์หญิงมิซึโฮะที่ทุกคนรู้จักตามเคย...

สุดท้ายนี้ แม้มิซึโฮะจะดูเป็นสตรีสมบูรณ์แบบเพียงใด นางเองก็มีจุดด้อยเหมือนกัน แค่คนไม่ค่อยรู้กัน คือนางเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเซ้นส์ในด้านทิศทางเท่าไหร่นัก หากเป็นสถานที่ๆไม่คุ้นเคยและมีทางเลี้ยวมากกว่าสอง แทบจะรับประกันได้เลยว่านางหลงทางแน่นอน แม้จะช่างสังเกตเพียงใด แต่พอเดินวนไปวนมามันก็ดูเหมือนกันไปเสียหมดในสายตานางเสียนี่ หากไม่ได้เป็นสถานที่โดดเด่นจริงๆ ทั้งที่จดจำภูมิศาสตร์ประเทศได้อย่างแม่นยำ(จากการดูแผนที่) แต่พอเจอของจริงแค่ตลาดยังหลงเลย พวกป่าเขานี่อย่าให้พูดถึง (แต่อย่างน้อยในป่า นางก็ทำสัญลักษณ์ที่ต้นไม้ได้ แต่ในตลาดมันทำไม่ได้น่ะสิ) ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่มิซึโฮะจะต้องมีข้ารับใช้คนสนิทติดสอยห้อยตามไปเกือบตลอด นอกจากจะเรียกใช้งานจิปาถะแล้ว ยังเอาไว้นำทางตอนนางหลงทางเนี่ยแหละ...   

ลักษณะการพูดจา : มิซึโฮะเป็นคนที่พูดจาสุภาพ แต่ไม่ได้สุภาพจนฟังดูนุ่มนิ่มอ่อนน้อมจนเกินไป มักจะเป็นทางการและแฝงด้วยอำนาจเสียมากกว่า มักเป็นเสียงเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์เท่าใดยกเว้นแต่จะสถานการณ์บังคับจริงๆหรือทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ขึ้นอยู่กับว่าคู่สนทนาเป็นใคร และสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่เป็นอย่างไร นางจะปรับตามนั้น หากเป็นคนสนิทจะใช้น้ำเสียงที่เป็นกันเองขึ้นมาสองระดับ ส่วนหากเป็นครอบครัวโดยเฉพาะน้องสาวจะพูดจาเป็นกันเองและอ่อนหวานเป็นพิเศษโดยไม่ได้ประดิษฐ์หรือเสแสร้งใดๆ แทนตัวเองว่า “ข้า” หรือ “เรา” กับคนอื่น แต่หากเป็นคนในครอบครัวจะแทนตัวเองว่า “พี่” ไม่ก็ “น้อง” ตามฐานะของตน ส่วนคนอื่นจะแทนว่า “เจ้า” กรณีพูดไม่เป็นทางการ หากจะให้เกียรติหรือเป็นทางการ หรือเป็นคนที่ตำแหน่งสูงกว่าก็ “ท่าน” สรรพนามบุรุษที่สามใช้ “นาง” และ”เขา” ไม่ค่อยหลุดคำหยาบ แต่เป็นคนที่ด่าเจ็บมากแม้จะสุภาพก็เถอะ ไม่ค่อยมีคำลงท้ายเท่าไหร่ แต่หากพูดคำคนที่ตำแหน่งสูงกว่าจะลงท้ายด้วย “เพคะ” / “เจ้าค่ะ” ตามแต่ความเหมาะสม

“ทั้งกาย วิญญาณ แม้กระทั่งดวงใจนี้...ทุกอย่างเป็นของข้า...แต่มันหาได้มีไว้เพื่อตัวข้าไม่ มันมีไว้เพื่อราชวงศ์คุโรโกะหรือคือพี่น้องของข้า อาณาจักรเซย์ริน และประชาชนทุกคนเพียงเท่านั้น”

“ข้าไม่เป็นไร...แค่อยากพักสักครู่เท่านั้น เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย”

(พูดกับคนสนิทหรือท่านพี่เมื่อเห็นสภาพนางเหนื่อยล้า)

“ข้อเสนอที่ท่านกล่าวมา...ข้าจะรับไปพิจารณาร่วมกับท่านพี่อีกหน หากตัดสินใจได้เมื่อไหร่ข้าจะเรียนให้ท่านทราบอีกครั้งก็แล้วกัน...”

(ยามเจรจาในการประชุมขุนนาง)

“หากไม่เชื่อใจ...จะอยู่ร่วมกันหรือทำงานร่วมกันได้อย่างไร?”

“ภาษีมากมายหายไปอย่างลึกลับไม่มีผู้ใดหาพบงั้นหรือ? นี่เงินสลายเป็นอากาศได้หรือคนของเราหูหนวกตาบอดจนมองไม่เห็นเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกันแน่? ...ไปสืบหาต้นเหตุมาให้ได้ หากพวกเจ้าหาไม่พบแต่ข้าหาพบล่ะก็...คงรู้ดีสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

“...ข้าให้โอกาสเจ้ามามากพอแล้ว และข้าก็ผิดหวังมามากพอแล้วด้วย จะไม่มีชื่อเจ้าในรายนามขุนนางอีกต่อไป วันพรุ่งนี้เจ้าเก็บของออกไปเตรียมรับการพิจารณาโทษได้เลย”

(ตอนที่เด็ดขาด ลงโทษแบบไม่มีการอ่อนข้อให้)

“น้องพี่...วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง? รู้สึกไม่สบายตัวอยู่หรือไม่? ดูสิ...พี่มีของดีมาฝากเจ้าด้วย”

(เวลาพูดกับน้องสาว)

“ท่านพี่...น้องจะตอบรับข้อเสนอนะเพคะ...น้องสาวของเราจะได้ไม่ต้องทนทุกข์เสียที”

(เวลาพูดกับพี่ชาย)

รูปลักษณ์โดยรวม : คุโรโกะ มิซึโฮะ องค์หญิงคนสำคัญแห่งเซย์รินผู้งดงามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เรือนร่างระหงสง่างามมีส่วนโค้งเว้าแต่พองามดึงดูดสายตา แขนขาเรียวยาวไร้รอยตำหนิ ผิวขาวนวลมีเลือดฝาดดูสุขภาพดี ใบหน้าเรียวรูปไข่ดูอ่อนหวานแต่ก็ดูสงบเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน แก้มมีสีเลือดฝาด ปากเรียวบางสีอ่อนราวกับกลีบซากุระ จมูกโด่งรั้นพองาม นัยน์ตาคู่งามสีฟ้าเหมือนผืนน้ำสงบนิ่งและกระจ่างใสเช่นเดียวกับผู้เป็นพี่ชาย เรือนผมที่มักปล่อยยาวสลวยจรดเอวก็มีสีฟ้าใสเหมือนพี่ชายเช่นกัน

ส่วนสูง / น้ำหนัก : 168 / 57

ชอบ : 

- เสียงเพลง [ทำให้จิตใจสงบ และได้ระบายอารมณ์]

- หนังสือ [มิซึโฮะชอบที่ตัวเองฉลาดขึ้น รู้มากขึ้น และการอ่านหนังสือก็มอบปัญญาแก่นาง อีกทั้งหนังสือยังทำให้นางรู้สึกจรรโลงใจด้วย]

- รอยยิ้มของน้องสาว...และสิ่งใดก็ตามที่น้องสาวนางมีความสุข [ความสุขของน้องคือความสุขของมิซึโฮะด้วย]

- อากาศเย็นสบาย [ทำให้นางอารมณ์ดี ไม่เหนอะหนะตัว]

- ชาทุกประเภท [ดื่มแล้วรู้สึกปลอดโปร่งดี]

- หมากรุก [มิซึโฮะชอบเล่นหมากรุกทั้งแบบมีคู่ต่อสู้และไม่มี ทำให้นางจดจ่อมีสมาธิและลับสมองไปในตัว และกลับไปตรงที่ว่านางชอบเวลาตัวเองฉลาดขึ้น...]

- การขี่ม้า [รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระในช่วงเวลานั้น]

ไม่ชอบ : 

- สถานที่ๆดูซับซ้อน [มิซึโฮะจะสับสนและหลงทางในที่สุด...]

- กลิ่นฉุนๆ [...มันทำจมูกเธอแสบๆคันๆ]

- ผักชี [ไม่ชอบกลิ่นและรสชาติมัน]

- การโดนบังคับ [มิซึโฮะอยากมีอิสระทำตามใจตัวเองบ้าง แต่ก็รู้แหละว่าด้วยหน้าที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย]

เกลียด : 

- คนที่ทรยศความเชื่อใจของนาง [มิซึโฮะเป็นคนที่ให้ความสำคัญเรื่องนี้มาก หากทรยศ...นางจะเล่นงานให้หนักเลยคอยดู]

- การที่ตัวเองต้องทำเป็นปิดหูปิดตากับเรื่องผิดๆ [เพราะมิซึโฮะมีอำนาจที่จะทำให้มันถูกได้ทันที แต่ก็ทำไม่ได้เพราะต้องคานอำนาจ แต่แน่นอนว่านางไม่ปล่อยให้มันลอยนวลสบายใจตลอดไปหรอก!]

- สิ่งที่ทำให้น้องสาวนางต้องทุกข์ทรมาน [เกลียดที่ตัวเองทำอะไรให้มากกว่านี้ไม่ได้ หากพอทำสิ่งใดที่ช่วยให้น้องสบายได้บ้าง มิซึโฮะจะทำ เกลียดที่น้องยังต้องอยู่ในสภาพแบบนั้นทั้งๆที่น้องควรจะมีความสุขได้แล้วแท้ๆ]

กลัว : 

- การสูญเสียน้องสาวและคนในครอบครัวไป

- น้องสาวได้รับอันตราย

แพ้ : -

งานอดิเรก : เล่นโคโตะ / อ่านหนังสือ / ขี่ม้า / ยิงธนู / เล่นหมากรุก

คู่ครอง : อาคาชิ เซย์จูโร่

เพิ่มเติม : 

- ปกติแล้วมิซึโฮะไม่ใช่คนสองมาตรฐาน (แน่นอนว่ากับคนสนิทก็จะได้รับการปฏิบัติอีกแบบเป็นเรื่องปกติ แต่ยังคงยุติธรรมอยู่หากเป็นเรื่องคดีความ) แต่หากเกี่ยวกับน้องสาว ถ้าไม่ใช่เรื่องผิดพลาดร้ายแรงหรือสมควรโดนดุว่า นางจะอ่อนลงให้เยอะกว่าคนอื่น

- มิซึโฮะมักจะพบอาวุธติดตัวตลอดเวลาเพื่อป้องกันตัวในรูปแบบของปิ่นปักผมที่คมจนแทงทะลุเนื้อหนังคนได้ แต่ถามว่าทักษะการต่อสู้ระยะประชิดของนางดีไหม...บอกเลยว่าก็พอๆกับสตรีทั่วไปนั่นแหละ แค่นางมีสติกว่าและไม่กรีดร้องคร่ำครวญเท่านั้นเอง ถ้าให้สู้จริงๆให้นางยิงธนูจะดีกว่า แต่จริงๆแล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงของปิ่นนี้มีเพื่อหากกรณีอับจนหนทางจริงๆนางจะได้ใช้ฆ่าตัวตายได้ (กัดลิ้นตายไม่ได้นะเออ)...เพื่อไม่ให้เกียรติของราชวงศ์เสื่อมเสีย...

- มีอาชาตัวโปรดเป็นอาชาสีดำปลอด เฉลียวฉลาดและคล่องแคล่ว นาม “คุโรกิ”

- ที่จริงแล้ว มิซึโฮะอยากจะเอาแต่ใจบ้าง และอิจฉาคนที่สามารถมีออิสระทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจต้องการยิ่ง เพียงแค่ไม่ได้พูดหรือแสดงออก แต่ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่กล่าวมา...นางมิอาจทำได้ บ่วงที่เรียกว่าหน้าที่มันคล้องนางไว้ และคงเป็นเช่นนั้นไปตลอดกาล...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

TALK

อะแฮ่ม! สวัสดีนะคะ ไรท์ชื่อไนท์แมร์ค่ะ

- สวัสดีค่ะ เรา“ยูกินะ”ค่ะ

ขอถามคำถามเบสิคนะคะ ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ?

- ชอบพล็อตย้อนยุคมากค่ะ ดราม่าด้วยยิ่งชอบ เห็นแล้วแบบปังมากกกกก

ว่าแต่ทำไมถึงเลือกคู่นี้ล่ะค่ะ ชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า

- ชอบคาร์แรกเตอร์ราชินีแบบนี้ อีกอย่างนายน้อยน่ารักค่ะ ยิ่งอ่านคำโปรยแล้วแบบ เอาคนนี้แหละ!

ถ้าเกิดโชคดีหวยล็อค (?) ไปลงบทคู่ที่ต้องตาย ผปค.จะโอเคไหมคะ แต่ยืนยันคำเดิมนะคะ ตายสวยค่ะ ตอนจบด้วย

- ไม่มีปัญหาค่ะ จบสวยเราโอเคอยู่แล้ว

นิยายเรื่องนี้ดราม่านะคะ โรแมนติกอบอุ่นมี แต่น้อยค่ะ โอเคไหมเอ่ย?

- ได้ค่ะ เราเตรียมบริหารตับมาพร้อมแล้วค่ะ

ถ้าเกิดไม่ติดนี่...จะไม่เอาระเบิดมาทิ้งบ้านไรท์ใช่ไหมคะ #กลัว (?)

- ฮ่าๆๆ ทิ้งไม่ไหวหรอกค่ะ คงเสียใจมากกว่าเพราะตั้งใจปั่นจริงๆ แต่ก็ยอมรับการตัดสินใจของไรท์ค่ะ

ยังไงสุดท้ายนี้ ขอปิดบทสนทนาด้วยการขอบคุณสามทีงามๆ นะคะ //โค้ง—

- ขอบคุณที่เปิดฟิคพล็อตน่าสนใจเช่นกันนะคะ ยังไงก็รับมิซึโฮะไว้พิจารณาด้วยนะคะ // โค้งกลับ

 

  CR.SQW