คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #119 : [FIC KHR / AU] P.S.G
APPLICATION
ชื่อ : Laverna Charis [ลาเวอร์น่า ชาริส]
ลาเวอร์น่า – “ดั่งฤดูใบไม้ผลิ”
ชาริส – “มนต์เสน่ห์”
แปลรวมๆคือ “มนต์เสน่ห์ดุจดั่งฤดูใบไม้ผลิ”
ชื่อเล่น : Lana [ลาน่า]
อายุ : 15
สัญชาติ : อังกฤษ (แต่เป็นลูกเสี้ยวอังกฤษ-ญี่ปุ่น เพราะคุณแม่เธอเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น)
ลักษณะภายนอก : เด็กสาววัยแรกรุ่นหน้าตาน่ารักน่ามองจนคนไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นอาชญากรตัวเบ้ง รูปร่างแอบติดไปทางเตี้ยเล็กน้อยเพราะวัย แต่ก็ดูน่ารักดี ผิวสีขาวน้ำนมราวกับไม่เคยถูกแดด ใบหน้ารูปไข่ดูน่ามองมีดวงตาสีเขียวใสเหมือนเพอริดอทน้ำงามอยู่คู่หนึ่ง จมูกโด่งรั้นนิดๆ ปากเรียวบางสีอ่อน แก้มใสมีสีระเรื่อ รวมแล้วเป็นใบหน้าที่น่ารักสะกดสายตาไม่น้อย ล้อมด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ที่ยาวเกือบถึงกลางหลัง มักรวบส่วนหนึ่งไว้ด้วยริบบิ้นสีเขียวใสเหมือนดวงตาเพื่อไม่ให้เกะกะการทำงานมากเกินไป แขนขาเรียวยาวไร้ตำหนิใดๆ มือบางมักจะสวมถุงมือแนบเนื้อสีน้ำตาลไว้เสมอชนเป็นภาพคุ้นตา ใน P.S.G. ทุกคนจะเห็นเธอในยูนิฟอร์มที่โดนดัดแปลงจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม คือเสื้อเชิ้ตกลายเป็นสีขาวแขนยาวมีตราโรงเรียนปักอยู่ที่กระเป๋าเสื้อบนอกด้านขวา กระโปรงเป็นสีน้ำตาล รัดด้วยเข็มขัดสีน้ำตาลเข้ม สวมถุงน่องสีดำยาว เสื้อสเว็ตเตอร์หายไปกลายเป็นเสื้อคลุมสั้น [Cape] สีน้ำตาลเหมือนกระโปรงคลุมทับเสื้อไว้มีตรารร.ปักที่มุมด้านขวา เนคไทกลายเป็นริบบิ้นลายสก็อต (ถ้าจะให้เห็นภาพง่ายๆ ก็ชุดในรูปนั่นแหละค่ะ แต่มีคาดเข็มขัด และมีตรารร.ปักอยู่บนเสื้อคลุม) สูง 154 เซนติเมตร หนัก 41 กิโลกรัม
นิสัยใจคอ : ลาเวอร์น่า ชาริส หรือที่คนในวงการมืดรู้จักกันในนาม ‘ไวท์แอล’ เป็นเด็กสาววัยเพียงสิบห้าที่เป็นแฮกเกอร์ชื่อกระฉ่อนไปครึ่งค่อนโลก หากใครมาเห็นตัวจริงแล้วต้องไม่เชื่อแน่นอน...เพราะภายนอกของลาเวอร์น่านั้นเหมือนเด็กสาวทั่วไปที่มีหน้าตาน่ารักน่ามอง แต่เมื่อเริ่มมองลงไปให้ดีจะเห็นอะไรที่ไม่ธรรมดาในตัวเด็กคนนี้...
ลาเวอร์น่าเป็นเด็กสาวที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าตลอดเวลา จนไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไรกันแน่ เพราะไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรสุดขีดอย่างไร ก็ไม่อาจลบเลือนรอยยิ้มบนใบหน้าเธอไปได้เลย จะเรียกได้ว่าเธอมี ‘โป๊กเกอร์เฟส’ ก็ได้ จากการอยู่ในวงการมืด ทำให้เธอรู้ดีว่าแสดงออกความรู้สึกมากไปมันก็เป็นการเผยไต๋ดีๆนี่เอง อีกอย่างเธอก็ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่าตัวเองคิดอะไรมากกว่าที่ตัวเองบอกตั้งแต่เด็กแล้วด้วย ทำให้โป๊กเกอร์เฟสเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ของเธอเสมอมา
แม้ลาเวอร์น่าจะมีโป๊กเกอร์เฟส แต่คำพูดคำจาของเธอนั้นช่างสวนทางกับความสามารถในการเก็บอารมณ์อย่างยอดเยี่ยมสิ้นดี เพราะเธอเป็นคนพูดตรงๆน่ะสิ ตรงจนชวนใจหายเลย แถมยังพูดจาคล่องแคล่วฉะฉานเสียจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นเด็กอายุสิบห้า ความตรงของเธอทำเอาหลายคนเหวอและไล่ต้อนคนให้จนมุมมานักต่อนักแล้ว และมันก็ทำเอาเธอเสียงคอขาดมานักต่อนักด้วย แต่ด้วยความตรงๆใจๆของเธอนั่นแหละที่ทำให้หลายคนถูกใจคนเอาเรื่องไม่ลงเหมือนกัน ซ้ำยังวางตัวสบายๆ ไม่เคร่งเรื่องมารยาทอะไรมากมาย ทำให้มีคนเข้าหาด้วยเยอะพอสมควร ย้อนแย้งดีนะว่ามั้ย? ส่วนหนึ่งคงเพราะแม้ลาเวอรืน่าจะพูดตรง แต่ก็ไม่ใช่คนพูดส่งเดชมั่วซั่ว ปากตรงกับใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะพูดทุกอย่างที่ใจคิดซักหน่อยนี่นา อีกอย่าง...ทำงานวงการนี้มาก็มาก มองคนออกน่า...
ลาเวอร์น่าเป็นอัจฉริยะหาตัวจับยาก เธอมีพรสวรรค์ในการเรียนรู้จนอาจเรียกได้ว่าเทพประทานมา บวกกับความทรงจำที่ดีเยี่ยม เพียงแค่ผ่านตาหรือได้ยินเธอก็สามารถจดจำและทำตามได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนั้นเธอยังมีการควบคุมการใช้มือที่ดีมาก เป็นคนที่มีทักษะมือที่ละเอียดอ่อน การกะน้ำหนักมือดีมากจนน่าสะพรึง ไม่แปลกใจเลยที่เธอรัวนิ้วใส่แป้นคอมพิวเตอร์ได้อย่างแม่นยำเฉียบขาดโดยกวาดตามองเพียงครั้งเดียว แถมยังจดจำโค้ดยาวเป็นพรืดได้เพียงไม่กี่อึดใจ ยามตั้งสมาธิแล้วก็สูงจนน่ากลัว ชนิดที่ว่าหากงานไม่สำเร็จก็คงไม่รามือ หากใครจะลอบทำร้ายเธอตอนนั้นคงไม่ยากเลยสักนิด
แต่ถึงจะบอกว่าสมาธิสูงกับงานขนาดไหน แต่ลาเวอร์น่าเป็นคนที่เบื่อง่ายมาก เธอจึงต้องหาอะไรท้าทายและแปลกใหม่ทำตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ตัวเองเบื่อเสียก่อน แถมถ้างานไม่เจ๋งพอก็ไม่สาแก่ใจเธออีก ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่เธอจะยิ่งทำยิ่งเสี่ยงไปเรื่อยๆจนกว่าจะรู้ตัวก็ทำเรื่องอันตรายเกินกว่าที่จะคาดเดาผลได้ลงไปเสียแล้ว...
ถึงแม้ว่าจะเป็นอาชญากรตัวเบ้งจนน่ากลัว แต่คนที่รู้จักเธอจริงๆนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อย ทุกคนรู้แค่ว่าเธอคือแฮกเกอร์ ‘ไวท์แอล’ อายุสิบห้า ชื่อจริง “ลาเวอร์น่า ชาริส”...แล้ว...แล้วอะไรต่อ? ข้อมูลของเธอดูเลือนรางเหลือเกินราวกับว่าไม่มีใครรู้อะไรแน่ชัดเกี่ยวกับเธอเลย ขนาดคนในองค์กรเดียวกันยังแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยนอกจากข้อมูลเบื้องต้น ทำตัวเป็นปริศนาโดยไม่ได้ตั้งใจกับทุกๆคน เพราะนิสัยอีกอย่างของเธอคือเวลาทำอะไรจะต้องไม่ทิ้งร่องรอยไว้เด็ดขาด ไม่งั้นสาวถึงตัวเธอกันพอดี...
ลาเวอร์น่าต่อให้เก่งกาจยังไงก็ยังเป็นเด็ก แม้หัวสมองและความคิดบางอย่างจะเป็นผู้ใหญ่กว่าวัยมาก แต่ก็ยังมีส่วนเด็กในตัวอยู่ดี มีความคึกคะนองในตัว หัวดื้อ เชื่อมั่นในตนเองมากจนบางทีเป็นอีโก้ แอบเอาแต่ใจ แม้จะเป็นคนวางแผนทำอะไรได้รอบคอบรัดกุม แต่ก็มักจะหลงลืมผลที่ตามมาทีหลัง เอาสนุกเอาไม่เบื่อมาก่อน เรียกได้ว่าเป็นพวกคิดตัดสินใจทำอะไรตามอารมณ์ก็ว่าได้ แถมพอตัดสินใจได้แล้วก็จะเดินหน้าแบบไม่ถอยหลังอีก จะเรียกว่าเฉียบขาดก็ไม่ผิดเท่าไหร่ พอมาเกิดเรื่องอะไรจะเสียใจก็สายไปเสียแล้ว...
แม้ลาเวอร์น่าจะเป็นอาชญากรในตอนนี้ แต่ความจริงเนื้อแท้แล้วเธอไม่ใช่คนเลวร้าย ก็แค่เป็นคนโดนความอยากรู้อยากเห็นชักจูงไปผิดทาง และขาดการยับยั้งช่างใจจนเลยเถิดไปก็เท่านั้น จริงๆเธอใจดีนะ แต่ใช้ความสามารถและความใจดีนั้นไปในทางที่ผิดเท่านั้น ผลมันก็เลยออกมาแบบเนี้ย...
ลาเวอร์น่าเป็นคนที่โกรธแล้วจะหาทางเอาคืนเล็กๆน้อยๆ เสร็จแล้วก็จบไป แต่ไอ้เล็กน้อยที่ว่าของเธอนี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเล็กน้อยสำหรับอีกฝ่ายหรือเปล่าอ่ะนะ เพราะเป็นแฮกเกอร์ การได้ข้อมูลของใครสักคนมาจึงเป็นเรื่องง่ายดาย และก็เอาข้อมูลนั้นแหละมาแก้แค้นคืน...ส่วนหากเสียใจจะหลบมุมลูกเดียวเลยค่ะ ก่อนที่โป๊กเกอร์เฟสของเธอจะพังทายต่อหน้าคนอื่น ไม่...เธอจะไม่ให้ใครเห็นว่าตัวเองรู้สึกยังไง อ่อนแอยังไง ไม่เด็ดขาด!!!
ลาเวอร์น่าไม่ใช่พวกประเภทแอนตี้สังคม แต่ก็ไม่ใช่พวกโซเชี่ยลจ๋า วางตัวได้กึ่งกลางจนบอกไม่ถูกว่าเป็นแบบไหนกันแน่ ที่แน่ๆคือต่อให้มีเพื่อนก็ไม่ได้สนิทด้วยหรอก...เธอเบื่อง่ายก็จริง แต่ให้เรื่องวุ่นวายตลอดก็ไม่ไหวนะ เบื่อง่ายก็จริงแต่ก็ต้องพักบ้างนะ เธอไม่ใช่คนขยันบ้างานนะบอกก่อน โหดมทำงานตั้งใจก็จริง แต่ถ้าโหมดพักแล้วมีเรื่องที่เธอเห็นว่าไม่น่าสนใจล่ะก็...เธอไม่ทำหรอกนะ!!!
ประวัติ : ลาเวอร์น่า ชาริส เกิดมาเป็นเพียงเด็กธรรมดาๆในครอบครัวธรรมดาๆคนหนึ่งที่อังกฤษ คุณพ่อของเธอทำธุรกิจนายหน้าค้าขายที่ดิน คุณแม่เป็นแม่บ้าน ไม่มีอะไรแตกต่างหรือโดดเด่นไปจากครอบครัวอื่นนัก ถ้าจะมีสิ่งที่แปลกไปจากชาวบ้าน...ก็คงเป็นตัวเธอ ‘ลาเวอร์น่า ชาริส’ นี่แหละที่แปลกเสียเอง!
ความแปลกของลาเวอร์น่าคือ...เธอเป็นคนที่รสนิยมไม่เหมือนเด็กทั่วไปเอาเสียเลย ในวัยเด็ก เด็กหญิงก็มักชอบของสวยงามน่ารักเช่นตุ๊กตา ส่วนเด็กชายก็ชอบเหล่าฮีโร่ แต่ลาเวอร์น่าไม่เลย...เธอสนใจของเหล่านั้นแค่สองสามวันก็เบื่อ แต่มาสนใจพวกสืบสวนสอบสวน หาคนร้าย หรือไม่ก็พวกอาชญากรรมผิดกฎหมายเสียมากกว่า หากสังเกตให้ดีจะเห็นได้ว่าเธอจะติดซีรีย์ประเภทนี้มากตั้งแต่เล็ก เลือด ศพ ภูตผีวิญญาณ อะไรที่เด็กทั่วไปกลัวเธอกลับสนใจเสียอย่างนั้น พ่อแม่เองก็จนใจไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่เนื่องจากเห็นว่ามันไม่ได้ไปทำร้ายใคร ก็เลยปล่อยเลยตามเลย หารู้ไม่ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องในเวลาถัดมา...
เมื่อได้เข้าโรงเรียน ลาเวอร์น่าก็เริ่มออกลายตั้งแต่ยังเด็ก ทำตัวเป็นสายลับบุกเข้าเขตหวงห้าม แอบเข้าห้องพักครูแบบเนียนๆ สะเดาะกลอนประตูบ้าง วีรกรรมเยอะและมีทั้งที่โรงเรียนจับได้และจับไม่ได้ จนในที่สุดคุณพ่อคุณแม่ก็ทนไม่ได้ พาออกจากโรงเรียนแล้วให้เรียนเองที่บ้าน (โฮมสคูล) เพื่อที่จะได้ไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้ใครอีก โดยสร้างห้องเก็บเสียงที่มีอุปกรณ์ครบครันเพื่อให้เธอได้เรียนรู้อย่างเต็มที่โดยเฉพาะ...แต่นั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตอีกจุดของเธอเช่นกัน
ลาเวอร์น่านั้นเป็นเด็กฉลาดหัวไว ไม่นานเธอก็เรียนบทเรียนด้วยตัวเองจนจบและไม่รู้จะเรียนอะไรต่ออีก ด้วยความเบื่อก็เลยเปิดซีรีส์ที่ตนชอบขึ้นมาดูแล้วก็นึกสนุก...อยากลองเป็นอาชญากรฝ่ายธรรมะเหมือนในซีรีส์ที่ช่วยคนลำบากด้วยวิธีที่ไม่ค่อยถูกกฎหมายนัก แต่ตัวเธออยู่ในนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก...แฮ็กกิ้ง...
เมื่อมีเป้าหมายแล้ว ลาเวอร์น่าก็เลยศึกษาเรื่องคอมพิวเตอร์อย่างจริงจัง แล้วก็ค่อยๆทดลองไปเรื่อยๆ เริ่มจากแฮ็กคอมเพื่อนบ้าน แฮ็กระบบความปลอดภัยบ้านใกล้ๆ แฮ็กระบบโรงเรียน และอื่นๆอีกมากมาย เริ่มแรกอาจทิ้งร่องรอยไว้บ้างจนต้องตามล้างตามเช็ดชวนหวาดเสียว แต่ฝีมือของเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนหาตัวจับยาก...ทั้งที่ในตอนนั้นเธอมีอายุเพียง 8 ปีเท่านั้น ทั้งหมดนั้นสร้างเสียงฮือฮาในโลกอินเตอร์เน็ตมากมาย และทุกครั้งที่เธอลงมือ จะทิ้งสัญลักษณ์ไว้เป็นเหมือนกับลายเซ็นว่าเธอเป็นคนลงมือ หน้าจอสีดำสนิทและอักษร ‘L’ สีขาวก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่สภาพเดิม ไม่เหลือเค้าร่องรอยใดๆให้จับได้ จนเธอถูกขนานนามว่า “ไวท์แอล” [White ‘L’]
เรื่องนี้ดำเนินไปได้ประมาณปีกว่า สุดท้ายแล้วคุณแม่ของลาเวอร์น่าก็จับได้ ท่านร้องห่มร้องไห้เสียใจ สุดท้ายจึงจำเป็นต้องแจ้งความจับลูกสาวคนเดียวของเธอเอง ในขณะที่รถตำรวจกำลังพาเธอไปนั้นก็มีรถมาปาดหน้าพร้อมกับยิงกราดใส่รถคันที่เธอนั่งมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีลาเวอร์น่าก็มานั่งอยู่บนรถตู้สีดำอย่างงงๆ และอีกไม่นานเธอก็มาถึงโกดังตรงท่าเรืออย่างงงๆ ตรงหน้าของเธอมีชายหนุ่มหน้าตาภูมิฐานมองมาที่เธอด้วยแววตาสนใจ
“หนูน้อย...เธอคือ...ไวท์แอลสินะ”
“...จะใช่หรือไม่ใช่ แล้วมันมีผลยังไงละคะลุง”
“...หืม นี่เธออายุยังไม่ถึงสิบขวบจริงๆเหรอเนี่ย...” เขาไม่ใส่ใจท่าทีไร้มารยาทของเธอ กลับยิ้มกริ่ม “ดี...ดีมาก...นับจากนี้หนูจะต้องมาทำงานให้ฉัน”
“นี่ลุง...หนูยังไม่ได้ตกลงเลยนะคะ” ลาเวอร์น่าถอนหายใจ แต่ก็ยังคงยิ้มน้อยๆบนใบหน้าไว้ได้
“ได้ยินมาว่าหนูขี้เบื่อ...งั้นสบายใจได้ งานของฉันไม่น่าเบื่อแน่นอน” เขาพูดพลางจ้องหน้า “หนูพอใจกับการแฮ็กแค่สถานที่จิ๊บจ้อยแบบนั้นเองเหรอ...ถ้าทำงานให้ลุง งานของลุงน่ะน่าตื่นเต้นกว่ากันเยอะเลยนะ”
“...เห อะไรเหรอคะ?”
“กรมตำรวจ เอฟบีไอ หน่วยงานราชการที่เน่าเฟะทั้งหลายทั้งแหล่นั่น...ฉันจะให้เธอแฮ็กมัน”
ลาเวอร์น่ายิ้มๆ แต่ในใจกลับเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น สถานที่ดังกล่าวการป้องกันจะยิ่งสูงมาก ฟังดูท้าทายและอันตรายเหลือเกิน...แต่นั่นน่ะ...
“ลุงรู้ใช่ไหมคะว่ามันไม่ถูก”
“ลุงก็รู้เหมือนที่หนูรู้นั่นแหละ...แต่สุดท้ายหนูก็ทำมันไม่ใช่รึไง...”
ลาเวอร์น่าหลับตาด้วยรอยยิ้ม ที่เขาพูดมามันก็จริงนั่นแหละ...
“ก็ได้ค่ะลุง หวังว่างานจะไม่น่าเบื่อนะคะ”
หลังจากนั้นลาเวอร์น่าก็กลายมาเป็นแฮ็กเกอร์ให้กับองค์กรมาเฟียผิดกฎหมายที่หนึ่ง บางทีเธอก็ลงทุนออกสนามเองด้วย ผลงานของเธอก็ยิ่งชื่อกระฉ่อนเข้าไปอีก เธอได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรารถนา ทั้งเงินทองข้าวของเครื่องใช้ ต้องการอะไรพวกนั้นก็หาให้เธอไม่เคยขาด ทุกครั้งที่เธอทำงานเสร็จก็มักจะมาติดตามข่าวดูผลงานตัวเองอยู่เสมอ แต่ทุกครั้งที่เฝ้ามองความวุ่นวายจากฝีมือของเธอผ่านหน้าจอ ก็มักจะมีเสียงกระซิบเบาๆในใจว่า
‘นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆเหรอ...ลาน่า’
ซึ่งเธอก็มักจะตอบกลับไปในใจว่า...
‘...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่แก้เบื่อตอนนี้เท่านั้นเอง’
งานแล้วงานเล่าผ่านไป ลาเวอร์น่าไม่เคยทำพลาด จนผ่านมาห้าปี วันหนึ่งหลังจากเสร็จงานแล้ว เธอก็นั่งรอชมผลงานดั่งเช่นทุกครั้ง และแล้วเมื่อถึงเวลาข่าว ผลงานของเธอก็แสดงออกมาตามคาด เธอปลดระบบคุมขังของคุกที่มีระดับการรักษาความปลอดภัยสูงที่หนึ่ง...ปลดปล่อยอาชญากรในนั้นออกมา แต่ทว่า...
‘หนึ่งในนักโทษที่หลุดออกมาได้ไปหลบซ่อนในบ้านเรือน...และได้สังหารสามีภรรยาเจ้าของบ้านนาม อเล็กซ์ ชาริส และ ลอร่า ชาริส...’
เสียงของผู้ประกาศข่าวทำเอาลาเวอร์น่าผุดลุกขึ้นทันที สีหน้าที่มักจะยิ้มน้อยๆเปลี่ยนเป็นตื่นตะลึง ยิ่งเมื่อเห็นภาพบ้านและร่างของคนสองคนที่เปลหามออกมาแม้จะเลือนลางและห่างไกล แต่เธอก็ยังจำได้ดี...เธอจะลืมหน้าพ่อแม่ตัวเองไปได้ยังไง ก่อนจะทรุดลงหน้าคอมพิวเตอร์ย่างหมดแรง...
เธอทำอะไรลงไป...
เธอ...ปล่อยคนชั่วออกมาฆ่าพ่อแม่เธอตาย!!!
ขอโทษค่ะ...ขอโทษค่ะคุณพ่อ ขอโทษค่ะคุณแม่!!!
หลังจากนั้นลาเวอร์น่าก็ล้มป่วยไปพักใหญ่ แม้ว่าองค์กรจะไม่ชอบใจนัก แต่ก็ดูแลเธออย่างดีเนื่องจากเธอเป็นหมากอันมีค่าขององค์กร อีกอย่าง...ไม่มีใครไม่รู้ว่าบอสขององค์กรหนุนหลังและเอ็นดูเธอมากมายแค่ไหน ผลงานที่เธอทำไว้ก็มากมาย แค่ป่วยเท่านี้ไม่เท่าไหร่หรอก...
แต่ใครจะรู้ล่ะว่า...แฮ็กเกอร์ของพวกเขาในตอนนี้...มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปแล้ว...
เมื่อลาเวอร์น่าฟื้นตัวจากอาการป่วยแล้ว งานใหม่ก็ถูกส่งมาหาเธอทันที ใจความของงานคือ...
‘ต้องการช่วยเหลือฐานทัพที่เจ้าหน้าที่กำลังจะระดมกำลังเข้าไปจับกุม’
ลาเวอร์น่ายิ้มน้อยๆเช่นทุกครา ร่างแผนในใจ ก่อนจะเสนอให้เอาเธอเป็นตัวล่อ โดยระหว่างที่เธอถ่วงเวลาจัดการกับระบบไม่ให้พวกเจ้าหน้าที่เขาถึงเธอได้ ให้คนอื่นอาศัยจังหวะนั้นหนีไป
มันฟังดูเป็นแผนที่ดี ทุกคนก็ว่าดี แต่บอสของเธอกลับไม่อยากทำตามแผนนี้เท่าไหร่ ด้วยเหตุผลว่า
“แล้วใครจะช่วยเธอล่ะ ไวท์แอล?”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าบอสนั้นแม้จะโหดร้ายกับเรื่องอื่น...แต่กลับใจดีและเป็นห่วงเธอที่สุด ถึงขนาดเคยเปรยว่าเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆคนหนึ่งเลยทีเดียว...
“...บอสคิดว่าฉันไม่มีทางหนีทีไล่ไว้เตรียมเอาไว้หรือไงคะ วางใจเถอะ เสร็จแล้วจะติดต่อกลับไปค่ะ”
...และแล้วแผนก็เริ่มต้นขึ้น...
ลาเวอร์น่าใช้ตัวเองล่อให้เจ้าหน้าที่เข้าหาเธอ โดยเธอจงใจทิ้งเบาะแสปลอมๆของฐานทัพไว้ ซึ่งนั่นก็เป็นสถานที่ๆเธออยู่จริงๆ ในระหว่างนั้นพรรคพวกของเธอก็หลบหนีไป เจ้าหน้าที่เสียเวลามากมายเพื่อแก้ไขระบบที่ลาเวอร์น่าสร้างมาเป็นปราการอย่างดี ถึงตอนนี้หากเธอต้องการจะหนีก็ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้ แต่เธอกลับนั่งรออยู่ตรงนั้น...อย่างใจเย็นที่สุด...
เมื่อเจ้าหน้าที่เข้ามาถึง ก็พบเด็กสาววัย 15 นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่มีข้อมูลขึ้นมากมาย เธอหันหลังกลับมาช้าๆ ใบหน้าน่ารักของเธอประดับรอยยิ้มน้อยๆราวกับไม่รู้สึกรู้สา ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าหา
“...กว่าจะเข้ามาได้...ฉันรอจนเบื่อแล้วนะคะเนี่ย...” สองมือยื่นออกไปข้างหน้า ท่ามกลางความงุนงงของเจ้าหน้าที่ และสีหน้าตื่นตะลึงยามเธอเอ่ยประโยคถัดมา
“ฉันคือไวท์แอลค่ะ...จับฉันไปได้เลย”
พวกเจ้าหน้าที่ไม่เชื่อลาเวอร์น่าเท่าไหร่ แต่ก็จับเธอกลับไป หลังจากตรวจสอบอยู่นานก็พบว่าเธอคือไวท์แอลจริงๆ ทางรัฐบาลเสียดายความสามารถของเธอจนตัดใจลงโทษร้ายแรงไม่ลง แต่สิ่งที่เธอทำไว้นั้นก็สร้างโทษมหาศาล จึงได้ตัดสินใจส่งเธอไปที่ P.S.G เพื่อให้โอกาสเธออีกครั้งนั่นเอง...
อาวุธ :
- ระเบิดกรีเนต [Grenade] แบบต่างๆ มีทั้งระเบิดควัน ระเบิดแก๊สสลบ ระเบิดแสง รวมไปถึงระเบิดที่มีอานุภาพทำลายจริงๆ มักใช้เพื่อถ่วงเวลามากกว่าเพราะเธอไม่ใช่สายบู๊โดยตรง แต่ที่เด็ดที่สุดหรือกรีเนตไฟฟ้าที่เธอดัดแปลง หากระเบิดแล้วเครื่องจักรที่ใช้ไฟฟ้าแถวนั้นจะช็อตจนใช้ไม่ได้จนกว่าจะรีสตาร์ทเครื่องใหม่ แต่ไม่ทำอันตรายกับสิ่งมีชีวิต (อาจจะมีมึนๆนิดหน่อย)
- โน้ตบุ๊คขนาดพกพา เป็นโน๊ตบุ๊ครุ่นล่าสุดที่เธอดัดแปลงเพิ่มฟังก์ชั่นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการใช้งานโดยเฉพาะ ใช้แฮ็กเข้าระบบเพื่อทำงานหรืออื่นๆ ตัวเครื่องสั่งทำจากกระจกและวัสดุกันกระสุนอย่างดี เอาไปเป็นโล่ได้หากจำเป็น...
คดีและวีรกรรมที่เคยก่อ :
- แฮ็กระบบการคุมขังคุกนักโทษระดับสูง ทำให้อาชญากรระดับเอสถูกปล่อยออกมานับสิบราย ก่อให้เกิดความปั่นป่วนเป็นอย่างมาก หนึ่งในนั้นได้หลบหนีไปที่บ้านเกิดของลาเวอร์น่าและสังหารครอบครัวเธอเสียชีวิต
- แฮ็กระบบของกรมตำรวจ ลบฐานข้อมูลอาชญากรรมของคนร้ายหลายร้ายทิ้ง รวมถึงรบกวนการติดต่อสื่อสารประสานงานระหว่างการจับคนร้าย ทำให้คนร้ายรอดตัวไปจากคดีร้ายแรงหลายคดี
- แฮ็กระบบรักษาความปลอดภัยของสถานที่สำคัญทางราชการ ทำให้พรรคพวกก่ออาญชากรรมในสถานที่เหล่านั้นได้ ก่อความเสียหายให้ทางรัฐบาลเป็นอย่างมาก
ชั้นปี : มหาวิทยาลัยปี 1 [เพราะเธอเรียนโฮมสคูลล่วงหน้ามาหมดแล้ว...]
เพิ่มเติม :
- ลาเวอร์น่าใส่ถุงมือเกือบตลอดเวลา เพราะเป็นนิสัยและทำให้ไม่เหลือรอยนิ้วมือทิ้งไว้ให้สืบต่อ
- พกโน้ตบุ๊ค และหูฟังบลูทูธติดตัวตลอดเวลา
- ชอบทานอาหารญี่ปุ่นโดยเฉพาะซูชิ แน่นอนเรื่องนี้เป็นความลับ...
- มีความสามารถในการโกหกหน้าตาย ตาไม่กระพริบเลยด้วยซ้ำ
ยกตัวอย่างคำพูด : ก็อย่างที่กล่าวไปในส่วนนิสัยแล้วว่าเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาแต่สะกดใจคนฟังได้ดี เป็นคนที่พูดฉะฉาน ค่อนข้างเป็นกันเอง ไม่ถือเรื่องมารยาทมากมาย ไม่ค่อยมีคำลงท้ายหากไม่คิดว่าจำเป็นจริงๆ มักแทนตัวเองว่า “ฉัน” แทนคนอื่นด้วยนามสกุล ไม่ก็ “คุณ” หากเริ่มสนิทแล้วก็จะแทนด้วยชื่อ ไม่ก็ “นาย” “เธอ” หรือแล้วแต่สถานการณ์เลย...ถ้าไม่คิดว่าเสียมารยาทจะเริ่มเรียกชื่อเลย...ในเรื่องน้ำเสียงจะน่าฟัง แต่ไม่บ่งบอกอารมณ์ ทำให้เดาไม่ออกว่ากำลังรู้สึกยังไงอยู่
[แนะนำตัว]
“ฉัน...ลาเวอร์น่า ชาริส...อ้อลืมไป นายคงรู้จักฉันในชื่อไวท์แอลมากกว่า”
[รับงาน]
“ไว้ใจฉันเถอะน่า มือชั้นนี้แล้ว ไม่พลาดหรอก”
[ทานข้าว]
“ฉันเหรอ...เอาอันนี้แล้วกัน” (จิ้มเมนู)
[คุยกับเบลเฟกอล???]
“...ฉันสงสัยจริงๆนะว่านายไว้ผมปิดหน้าอย่างนั้นแล้วมองเห็นได้ยังไงน่ะ...ดูเหมือนคนบ้าเลย...”
“หา? นายเนี่ยนะเจ้าชาย? ราชวงศ์อะไรเหรอ? ไม่เห็นมีในข้อมูลเลย...เจ้าชายตั้งเองล่ะสิไม่ว่า”
[โกรธ แค้น และเอาคืน]
“หืม? ไม่นี่ ฉันว่าฉันไม่ทำเกินไปนะ นายมาหาเรื่องฉันก่อนเองนี่ ฉันก็แค่เอาคืนตามสมควรเท่านั้นเอง...มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
มุมผู้ปกครอง
สวัสดีค่ะ เค้ามินาโตะนะเธอ
:: ยูกินะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
ทำไมมาสมัครเอ่ย?
:: พล็อตน่าสนใจดีค่ะ
ถ้าไม่ติดเป็นอะไรไหมคะ?
:: ก็คงเสียใจอ่ะค่ะเพราะตั้งใจปั่นมาจริงๆ
นิยามลูกสาวตัวเองมาสักหน่อยสิคะ ยาวหน่อยก็ได้!
:: ‘สาวน้อยอัจฉริยะผู้ถูกความอยากรู้อยากเห็นและความขี้เบื่อชักนำทำให้เลือกทางเดินผิดพลาด’ ละมั้งคะ...
ความคิดเห็น