My room :)

ลำดับตอนที่ #110 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

|APPLICATION|

 

[เผื่อว่าอยากได้ภาพสีก็...จิ้มเลยค่ะ]

"เพราะชีวิตคือเกมของตัวเราเองที่เล่นได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีการรีเซ็ตเริ่มใหม่หรือย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้ ตายแล้วก็คือจบ...เพราะฉะนั้น ได้โปรดอย่าไปเสี่ยงอันตรายพร่ำเพรื่ออย่างนั้นเลย เพราะหากคุณตายไปจริงๆ จะต้องมีเรื่องให้เสียใจภายหลังอย่างแน่นอน ชีวิตของคุณยังมีอะไรมากกว่านี้อีกตั้งเยอะ...แต่...จะว่าคุณมากก็คงไม่ได้สินะ เพราะฉันเองก็กำลังทำแบบนั้นอยู่เหมือนกัน..."

ชื่อ-นามสกุล : Hoshigawa Yuina [โฮชิกาวะ ยูอินะ] [เรียง สกุล-ชื่อ แบบญี่ปุ่นนะคะ]

[ความหมาย – โฮชิกาวะ = ธาราแห่งดวงดาว / ยูอินะ – ผูกพันไว้ด้วยกัน รวมๆแล้วก็จะเป็น ธาราแห่งดวงดาวที่พันผูกเราไว้ด้วยกัน” ค่ะ]

ชื่อเล่น : Yui [ยูอิ / ยุย]

อายุ : 15

รูปร่างลักษณะภายนอก : เด็กสาวผู้มีรูปร่างหน้าตาน่ารักสมวัย สัดส่วนตามแบบฉบับเด็กสาวมัธยมหุ่นดีติดจะไซส์มินิหน่อยๆ ดวงหน้ารูปไข่ดูอ่อนหวานมีดวงตาสีแดงงดงามราวกับทับทิมสีสด แม้ว่ามักจะดูมึนอึนไปหน่อยก็ตาม แต่ก็แฝงแววฉลาดเฉลียวไว้ไม่น้อย ล้อมด้วยขนตาเป็นแพหนา จมูกโด่งรั้นพองาม ริมฝีปากเรียวบางมีสีอ่อนๆ รวมกับแก้มสีระเรื่อแล้ว ทำให้ใบหน้าของเธอดูดีแม้ไม่ต้องเติมแต่งใดๆ อีกทั้งผมสีชมพูอ่อนสั้นประบ่าไว้หน้าม้าก็เสริมดูน่ารักสมวัยมากขึ้น แขนขาเรียวยาว ดูรวมๆแล้วก็น่ารักทีเดียว สูง 154 เซนติเมตร หนัก 40 กิโลกรัม

นิสัย : โฮชิกาวะ ยูอินะ เด็กสาวเจ้าของใบหน้ามึนๆ เหมือนกับว่ายังไม่ค่อยจะตื่นดี สติยังมาไม่เต็มร้อยตลอดเวลา ทั้งเวลาที่เจ้าตัวตื่นเต็มร้อยและง่วงนอน และด้วยใบหน้านี้เองทำให้คนเดาความคิดเธอไม่ค่อยจะออก เพราะมันมึนๆเกือบตลอดเวลา แต่ภายใต้หน้าตาเอ๋อๆของเจ้าตัวนี้ มีอะไรซ่อนไว้มากกว่าที่เห็นเยอะ...

ยูอินะเป็นเกมเมอร์ตัวยง รักเกมชนิดที่ว่าไปไหนก็ต้องพกเกมกดติดตัวตลอดเวลา แถมเป็นพวกนิยมเกมคลาสสิคพอควร แม้จะเล่นมันได้ทุกเกมก็ตาม ทำให้ไหวพริบและทักษะการช่างสังเกตสูงมากจากการเล่นเกมหลายประเภท เพียงแต่คนอื่นไม่ค่อยรู้เนื่องจากว่าเจ้าตัวว่างๆเอะอะก็ก้มหน้ากดเกมอย่างเดียว บางทีหนักมากๆก็เดินไปเล่นไปจนชนคนบ่อยๆ ตลกก็คือไม่ค่อยเดินชนสิ่งของ ชนแต่คนอย่างเดียว ที่สำคัญคือบางทีไม่คิดจะเงยหน้าดูด้วยว่าชนแล้วอีก เพราะพอเล่นเกมหรือตั้งสมาธิกับอะไรแล้วเหมือนจะหลุดไปอีกโลกเลย ต้องมีคนเรียกดังๆหรือแตะตัวเรียกสติเท่านั้นแหละ นับเป็นอาการที่น่าเป็นห่วงเอาเรื่องอยู่เหมือนกันว่าจะไปมีเรื่องกับเขาซักวันหรือไม่ก็เสี่ยงอันตราย อาทิ โดนลักพาตัวหรือลอบฆ่าเหลือเกิน นับว่าดวงยังดีที่ไม่เกิดเรื่องน่าห่วงอะไรมากมาย แต่หลังจากนี้ก็ไม่รู้สินะ? หลังจากเข้ามาเกี่ยวข้องกับ “เขาคนนั้น” น่ะ...

ยูอินะเป็นคนที่ดูซื่อไร้พิษสงเหมือนเด็กๆ ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเอง ดีใจก็ยิ้ม เครียดหรือจริงจัง เสียใจหรือโกรธก็จะแสดงออกมาตรงๆ แต่ต้องเป็นอารมณ์ที่ชัดเจนในระดับหนึ่งเท่านั้นเพราะปกติจะหน้ามึน ประกอบกับท่าทางแล้วบางทีเลยดูเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ เวลาเจอเรื่องที่สนใจจะแสดงท่าทีตื่นเต้นสนใจอย่างเห็นได้ชัดแบบที่ไม่คิดจะเก็บอาการ อาทิ หากเห็น “ใครบางคน” เรียกสัตว์กล่องออกมา ตาของเธอจะเป็นประกายและเริ่มต้นการสำรวจและสังเกตอย่างละเอียดทันที ด้วยความที่เล่นเกมสืบสวนมาด้วย ทำให้เธอมีทักษะด้านนี้เหมือนกัน และดีไม่ดีถ้าตื่นเต้นสนใจมากๆ อาจจะพุ่งไปสอบถามตรงๆก็ได้ ทั้งๆที่ปกติยูอินะเข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง ไม่ค่อยเริ่มบทสนทนาอะไรก่อนเท่าไหร่ แต่พอเจอเรื่องที่สนใจที่คิดว่าไม่ควรจะจะปล่อยไป ตรงนี้จะเป็นแรงผลักดันให้เธอก้าวออกไปดำเนินการสืบสวนหรือทำอะไรก็ตามที่จะคลายข้อสงสัยหรือสิ่งที่ทำให้เธอติดใจ โอกาสมีไว้ก็ต้องคว้า เพราะชีวิตจริงคือเกมที่เล่นได้เพียงครั้งเดียว ไม่มีการย้อนกลับไปแก้ตัวอีกแล้ว...นี่คือคติประจำตัวของยูอินะ เพราะงั้นเธอจึงตั้งใจจะใช้ชีวิตให้เต็มที่ในแบบของเธอเอง ไม่ว่าเส้นทางที่เธอเลือกเดินจะเป็นอย่างไร ก็จะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด อีกทั้งยังเป็นคนที่มีความพยายามสูงอีกด้วย...

ยูอินะเป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารักน่ามองมาก และเป็นยิ้มที่มองแล้วดูจริงใจ ทำให้หัวใจอบอุ่นและชุ่มชื้นทุกครั้งที่ได้มอง เพียงแต่อย่างที่กล่าวไปแล้วว่ามันจะออกมาเมื่อเธอรู้สึกดีใจในระดับหนึ่งเท่านั้น และเธอเป็นคนที่เดาอารมณ์ยากในระดับหนึ่ง เนื่องจากว่าเธอมองเบื้องลึกเบื้องหลังออก ไม่แน่ว่าสถานการณ์ที่ทุกคนกำลังวุ่นวายแทบบ้า เธออาจจะสงบใจเย็นและยิ้มอารมณ์ดีก็เป็นได้เพราะมองออกว่าสถานการณ์จริงๆไม่ได้เลวร้าย แม้ว่าพื้นฐานแล้วเธอจะเป็นคนใจเย็นด้วยก็เถอะ แถมยังเป็นคนที่โกรธยากเอาเรื่อง หากทำให้เธอโกรธได้แปลว่าเรื่องนั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่จริงๆเท่านั้น แต่หายโกรธง่าย พอเคลียร์ได้ก็หายเลยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ติดใจอะไร ไม่คิดเล็กคิดน้อยด้วย ส่วนเสียใจ...เธอมักจะไปนั่งเสียใจหรือน้อยใจอยู่ตามลำพัง และเอาอารมณ์เหล่านั้นไประบายกับการเล่นเกม ไม่ค่อยพูดออกไปให้ใครฟัง แต่พอเป็นเรื่องคนอื่น เธอกลับปลอบ ฟัง และช่วยเต็มที่ซะงั้น เป็นคนที่ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองแบบที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้...

ยูอินะเป็นคนที่อ่อนโยน เข้าอกเข้าใจความรู้สึกคนอื่น...แม้ว่าปกติจะทำมึนตลอดก็เถอะ พอเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ขอให้ไว้ใจได้ว่าเธอเป็นที่ปรึกษาหรือคนคลี่คลายสถานการณ์ที่ดีเสมอ เป็นคนที่มักจะโผล่มาถูกที่ถูกเวลาทั้งที่ปกติไม่ได้อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งเป็นพิเศษ (อาจจะยกเว้นที่สำนักงานและเกมเซ็นเตอร์แถวนั้น) และเป็นหน่วยห้ามทัพประจำสำนักงานเวลามีใครเปิดวอร์กันเองในสำนักงาน อยู่หน่วยงานเดียวกันก็ควรจะรักกันสิ...นี่เป็นความคิดเรียบง่ายของเธอ ยูอินะแม้จะทำตัวเหมือนไม่รับรู้อะไรภายนอก แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่มองอะไรถึงเนื้อใน และแสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมา เรียบง่าย นุ่มนวล แต่ก็หนักแน่นเข้มแข็ง ไม่หวั่นไหวในสิ่งที่ตนเองเชื่อมั่นเลยแม้แต่น้อย หากเชื่อในสิ่งใด เธอก็ปักใจเชื่ออย่างนั้น...จนวินาทีสุดท้าย จะไม่หวั่นไหวในสิ่งที่ตนเองเลือกจะเชื่อมั่น...แม้ว่าคนทั้งโลกจะพูดอย่างไรก็ตาม...และเมื่อเชื่อในตัวใคร ก็เป็นเช่นเดียวกัน...

แต่ถึงอย่างนั้น ยูอินะบางทีก็เป็นคนที่มีกิริยามารยาท...เอ่อ ไม่ได้เรียกว่าสุภาพ แต่ด้วยความที่ว่าบางทีชอบทำอะไรตามอำเภอใจ บางเรื่องก็เลยดูเหมือนเสียมารยาท อาทิ เธอสามารถยืนหลับมันตรงนั้นในกรณีที่เธอง่วงมากๆได้แบบไม่แคร์ใครทั้งนั้น ไม่ก็เดินเล่นเกมแล้วไปชนคนอื่น แล้วก็ยังจะก้มมองเกมแล้วเดินต่อไปทั้งๆที่ชนคนอยู่นั่นแหละ เหมือนกับรอให้อีกฝ่ายถอยไปเอง คือไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทอะไร ก็แค่จดจ่อกับเกมมากไปจนไม่มีสมาธิให้อย่างอื่นเท่านั้นแหละ อะไรทำนองนี้ คือไม่ได้มารยาทดีเลิศอะไร ก็แค่พื้นฐานนิดหน่อย แต่เมื่อบวกกับความมึนและสามัญสำนึกที่ออกจะขาดๆเกินๆไปหน่อยแล้ว ทำให้บางทีเสียมารยาทแบบไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง

แม้ท่าทางหลายๆอย่างจะดูเป็นเด็กกว่าวัย แต่ความจริงแล้วยูอินะมีความคิดบางอย่างที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัวมาก ซึ่งมักจะแสดงออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวจากคำพูดของเธอ ทั้งที่ปกติเธอเป็นคนพูดไม่เยอะ จะพูดแค่ตอบรับเล็กน้อย ไม่ก็เป็นประโยคสั้นๆไม่กี่ประโยคแล้วก็จ้องหน้าแบบมึนๆกลับ บางทีก็พูดอะไรเข้าใจยากไม่ก็ฟังไม่รู้เรื่องว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ ถ้าสนิทกันอาจจะเห็นเธอพูดบ่อยกว่าเดิม...แต่ก็ยังพูดน้อยเหมือนเดิม ยกเว้นจะเป็นเรื่องที่กำลังสนใจหรืออธิบายอะไรเท่านั้นแหละที่จะพูดมากหน่อย อาจจะกล่าวได้ว่าเธอเหมาะกับบทบาทผู้ฟังมากกว่าผู้พูดอย่างเห็นได้ชัด แต่ในบางสถานการณ์ อยู่ๆเธออาจจะพูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมยังเป็นคำพูดที่เข้ากับสถานการณ์นั้นราวกับไปนั่งอยู่ในใจคนในสถานการณ์อย่างไรอย่างนั้น มองและอ่านสถานการณ์ขาดราวกับเห็นเบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องราวทั้งหมด แต่เธอก็ไม่ได้พูดอย่างนั้นพร่ำเพรื่อ มักจะออกมาเวลาที่เหมาะสมจริงๆเท่านั้น และคำพูดเหล่านั้นมักแสดงถึงความเข้าใจและความเป็นห่วงในตัวพวกพ้องและคนสำคัญ แม้ว่าปกติจะไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แต่ยูอินะเองก็คอยเฝ้าสังเกตและคอยเป็นกำลังให้กับคนสำคัญของเธออยู่ตลอดเวลา เห็นแบบนี้เธอให้ความสำคัญกับเพื่อนมากนะ ถึงจะหน้ามึนตลอด เข้าใจยากในบางครั้ง นึกอยากจะไปไหนก็ไปตามใจฉันไปหน่อยก็ตาม

ยูอินะเป็นเด็กสาวธรรมดาที่ทักษะการกีฬาปานกลาง แน่นอน...จากการใช้ชีวิตแบบนั้น ทำให้เธอมีจุดอ่อนทางกายภาพเหมือนเช่นเด็กสาวทั่วไป เลยมักจะใช้ไหวพริบเอาตัวรอดเสียมากกว่า หากเกิดเหตุการณ์คับขันขึ้นจริงก็มักจะใช้การส่งสัญญาณหรือถ่วงเวลาเพื่อรอให้คนอื่นมาช่วย ไม่ก็อยู่กับคนเยอะๆไว้ก่อน แต่นั่นก็แค่คนร้ายทั่วไป...ถ้าเป็นมาเฟีย คนที่จะมาปกป้องเธอคงต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่านั้นล่ะมั้ง...และก็คงปวดหัวกับนิสัยเธอไม่น้อยทีเดียว ยิ่งเธอเป็นคนมีความสามารถประหลาดอย่าง “โผล่ไปที่ไหน ที่นั่นมักมีเรื่อง” ราวกับได้รับคำสาปของโคนันมาก็ไม่ปาน คือกลับไปสำนักงานทีไรเพื่อนก็เปิดวอร์กันซักเรื่อง ออกไปพักผ่อนหย่อนใจคนเดียวเงยหน้าพักสายตาจากการเล่นเกมอยู่ดีๆ มักจะไปเจอหรือเห็นอะไรประหลาดๆที่ปกติชาวชาวบ้านชาวช่องไม่เจอกัน...เช่น คดี หรือไม่ก็เด็กหนุ่มบางคนที่กำลังทำอะไรบางอย่างแล้วมีเม่นพุ่งออกมาจากกล่อง...เอ๋? ทำได้ยังไงกันน้า? แล้วก็ลงเอยที่เธอต้องเข้าไปพัวพันเสียทุกที อา...บางทีเธอก็คิดอยู่นะว่าตัวเองแบกเทพเจ้าแห่งความวุ่นวายไว้กับตัวหรือเปล่า แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วบ่นไปก็เท่านั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลย ยังดีที่ไม่ได้เจอทุกวัน...อาจจะแค่อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง เอ่อ ถ้าไม่นับเรื่องเปิดวอร์กันที่สำนักงานนักสืบอ่านะ  

ยูอินะเป็นคนฉลาด...ที่ไม่แสดงออกว่าตัวเองฉลาด ความจำดี...แต่คนไม่ค่อยรู้ ไม่ใช่อะไร...ความมึนมันกลบหมด อย่างที่บอกไปแล้วว่าเป็นคนที่มองอะไรทะลุถึงเนื้อใน จากการที่สังเกตคนรอบตัวมามาก...จากการที่อยากทำความรู้จากแต่กลัวเกินกว่าจะเข้าไปทักในวัยเด็ก และจากการเล่นเกมไขปริศนาหลายประเภท ทำให้เธอมีการคิดวิเคราะห์ที่ดีกว่าเด็กในรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอวดตัวอะไรมากมาย บอกแล้วไงว่าส่วนใหญ่จะมึน เธอจะแสดงความสามารถก็ต่อเมื่อเป็นเรื่องจริงๆจังๆเท่านั้นแหละ เห็นแบบนี้ก็เก่งนะ...

แม้ว่ายูอินะจะไม่ได้สาวสวยแบบที่เพศตรงข้ามจะสนใจมองอะไรมากมาย แต่ก็จัดว่าหน้าตาน่ารักไม่น้อย แต่ก็ด้วยนิสัยแปลกๆทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะใส่เกียร์ถอยตั้งแต่เข้าไปคุยกันแรกๆ แต่ถ้ารู้จักกันมากกว่านั้น จะรู้ว่ายูอินะเป็นเด็กสาวที่น่ารักทั้งภายนอกและภายในเลยล่ะ...เพียงแต่ข้อดีที่ซ่อนอยู่ภายในนี้...ใครกันนะที่จะได้เห็นมัน?

ประวัติ : โฮชิกาวะ ยูอินะ ลูกสาวเพียงคนเดียวแห่งประธานบริษัทโฮชิกาวะเกมซอฟท์ที่เป็นธุรกิจเกี่ยวกับเกม ทำให้ยูอินะคุ้นเคยกับเกมมาตั้งแต่ยังเล็ก ประกอบกับพ่อแม่มักจะทำงานจนไม่มีเวลามาคอยดูแลเธอนัก มีเพียงแม่บ้านที่คอยดูแลทำความสะอาดและทำอาหารให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับยูอินะไปมากกว่าฐานะคุณหนูและคนรับใช้แต่อย่างใด เกมจึงเป็นเพื่อนคลายเหงาที่ดีของเธอเสมอมา และกลายเป็นเด็กที่ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่น ไม่เข้าสังคมมากมาตั้งแต่เล็ก ซึ่งทางบ้านก็ไม่ได้รับรู้อะไรตรงจุดนี้เท่าไหร่...ขนาดวันหยุด พ่อแม่เธอยังอยู่ที่บริษัทเลย...วันธรรมดาคงไม่ต้องถามถึง...

ยูอินะเติบโตมาทั้งแบบนั้น ไม่แปลกใจเลยที่สายตาคนภายนอกจะมองว่าเธอเป็น ‘โอตาคุเกม’ เพราะนอกจากจะพกเกมกดไปไหนมาไหนด้วยแล้ว ยังรู้จักและเล่นเกมทุกชนิดได้อย่างชำนาญ แต่มักจะเป็นเกมประเภทเล่นคนเดียวไม่ก็แข่งกับคอม...เพราะเธอไม่มีใครให้เล่นเกมด้วยยังไงล่ะ...มีบ้างที่เธอเอาเกมที่ต้องเล่นหลายคนมานั่งเล่นเอง แม้จะลับสมองได้ดี แต่ยิ่งเล่นก็ยิ่งรู้สึกว้าเหว่จนตัดสินใจเลิกไปกลางคันเสียทุกที ชีวิตของเธออยู่กับเกมมาอย่างนี้เรื่อยไป...จนกระทั่งวันหนึ่ง...วันที่พรหมลิขิตของเธอได้เริ่มต้น...

ยูอินะในวัยประถมปลายกำลังเดินทางกลับบ้าน ไม่รู้ว่าวันนั้นเธอนึกอย่างไรจึงตัดสินใจไปนั่งที่สวนสาธารณะ เล่นเกมอยู่คนเดียวเงียบๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงโวยวายของเด็กคนหนึ่ง ด้วยความที่ว่ามันดังมาก และเธอเล่นเกมจบพอดี จึงเงยหน้าขึ้นจากจอเกม แล้วพบว่ามีเด็กหญิงคนหนึ่งวัยประมาณเดียวกับเธอ...ใบหน้านั้นโกรธเกรี้ยวและเต็มไปด้วยน้ำตากำลังมองไปยังเด็กอีกสามสี่คนที่มีท่าทีเลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูก

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ใครขโมยสร้อยข้อมือของฉันไป! เอามันคืนมาเดี๋ยวนี้!”

“ฉันเปล่า!!!”

“เฮ้ย! ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะ”

“เธอทำหล่นไปเองรึเปล่า มามิ”

หลังจากนั้นทั้งสี่ก็ทะเลาะกันใหญ่โต โดยที่ยูอินะนั่งฟังอยู่เงียบๆ เก็บข้อมูลต่างๆไปเรื่อย...ก่อนจะหลับตาถอนหายใจ ถ้าการวิเคราะห์ของเธอถูกต้องแล้วล่ะก็...เธอรู้แล้วล่ะว่าใครโกหก ใครกันที่เป็นคนร้าย หลักฐาน...ก็น่าจะยังอยู่กับตัวคนร้าย เพียงแต่...

เธอกลัว...เธอไม่กล้าเข้าหาคนอื่น...

ครั้งสุดท้ายที่เธอเคยคุยกับเพื่อนรุ่นเดียวกันนอกจากเรื่องงานแล้ว มันเมื่อไหร่กันนะ?

แล้วถ้าคนพวกนั้นไม่เชื่อล่ะ...

ถ้าเกิด...

สัมผัสที่ไหล่เบาๆ ทำให้ยูอินะสะดุ้ง หลุดออกจากห้วงความคิด และเมื่อเห็นไปมองก็มีเด็กสาวผมสีดำยาว หน้าตาสะสวยที่น่าจะโตกว่าเธอราวปีสองปียืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม

“...มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ รู้คำตอบแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คุณเป็นใครเหรอ? ยูอินะอยากจะถาม แต่ก็คิดว่ามันเสียมารยาทก็เลยเลี่ยงพูดเป็นอย่างอื่นแทน

“นั่นก็...ฉัน...” ยูอินะหลับตา “ถ้าเกิดว่ามัน...”

“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอกลัวอะไรอยู่ แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้ แน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่เสียใจภายหลัง?”

 คำพูดนั้นทำเอายูอินะอึ้งไป ถ้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแบบนี้ก็คงไม่เป็นไร...เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอซักหน่อย แต่ว่า...เด็กพวกนั้นก็คงจะ...

“ฉันเห็นเธอนั่งเล่นเกมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ใครคนนั้นพูดต่อ “เธอเก่งมากเลยนะ แต่ชีวิตจริงน่ะมันไม่เหมือนเกมที่จะเริ่มกี่ครั้ง แก้ตัวกี่ครั้งก็ได้ โอกาสน่ะ...ไม่ได้มีกันบ่อยๆเหมือนอีเว้นท์ในเกมหรอกนะ”

ประโยคสุดท้ายจากเด็กสาวปริศนาทำเอายูอินะตัดสินใจได้ในที่สุด แม้ขาจะสั่นอยู่บ้าง แต่พอเด็กสาวปริศนาผลักหลังเธอออกไป ความกลัวทั้งหมดก็เหมือนกับจะหายไปด้วย

“เอ่อคือ...”

สายตาของเด็กทั้งสี่หันมามองยูอินะทันที ทำเอาเธอแอบสะดุ้งในใจ ก่อนจะพูดต่อ

“ฉัน...รู้นะว่าใครเป็นคนเอาสร้อยของเธอไปน่ะ...”

ดวงตาของเจ้าทุกข์เป็นประกายทันที “จริงเหรอ!? ว่าแต่...เธอรู้ได้ไงน่ะ...”

“ฉัน...นั่งเล่นเกมอยู่ตรงใกล้ๆนี้ แล้วได้ยินพวกเธอ...ทะเลาะกันน่ะ...”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า ตกลงใครเป็นคนเอาไปกันแน่! ถูกกล่าวหาทั้งๆที่ไม่ได้ทำนี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ!”

ยูอินะหันไปมองเหล่าผู้ต้องสงสัย ก่อนจะอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดและความจริงที่เกิดขึ้น

“ครั้งสุดท้ายที่มามิซังเห็นสร้อยคือตอนจะเดินออกจากโรงเรียน ระหว่างทางมีแวะเล่นกับหมา เข้าห้องน้ำ ข้ามถนน แล้วมารู้ตัวว่าหายตอนมาเล่นที่สวนสาธารณะ แต่ว่า...ของที่ติดอยู่กับข้อมือ จะเอาไปได้ก็มีอยู่สองทางก็คือ...แย่งมาทั้งอย่างนั้น หรือต้องรอให้เจ้าตัวเป็นคนถอดเอง ถ้าเป็นทางเดินระหว่างกลับบ้าน มามิซังคงไม่น่าจะถอดสร้อยเองแน่ แถมสร้อยก็เป็นแบบไม่มีตะขอที่ดูแล้วก็แน่นพอควรอยู่ ดังนั้นวิธีเดียวที่จะแย่งได้คือชิงมาจากข้อมือเจ้าตัวตรงๆเลย ซึ่งคนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้จะต้องเป็นคนที่เคยจับข้อมือของมามิซังแบบแรงๆ โดยที่เจ้าตัวไม่สงสัย...เพราะฉะนั้น...”

ยูอินะพักหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “กับคนที่ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันน่ะ ไม่มีทางหรอก เล่นกับสุนัขยังไงก็ต้องสังเกตข้อมือตลอดเลาอยู่แล้ว...ดังนั้น คนที่ทำได้...ก็มีแต่คนที่กระชากข้อมือของมามิซังตอนกำลังจะข้ามถนนซึ่งก็คือ...เธอนั่นแหละ ไอริซัง”

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ! นั่นเธอก็แค่เดาไปเรื่อย มีหลักฐานอะไรกันที่บอกว่าฉันเป็นคนเอาไปน่ะ!”

“งั้น...ช่วยเอามือที่เธอใส่ในกระเป๋าเสื้อตลอด แบออกมาให้ดูหน่อยสิ”

“...แล้วทำไมฉันต้องทำงั้นด้วย!”

“...เมื่อกี้ฉันบอกแล้วสินะ ว่าเธอกระชากมันออกไปตอนข้ามถนน สร้อยเส้นนั้นมีลวดลาย ถ้ากำแล้วดึงแรงๆ ยังไงก็ต้องมีรอยสร้อยหลงเหลืออยู่แน่...ถ้าเธอบอกว่าเห็นมันครั้งสุดท้ายตอนก่อนเข้าห้องน้ำก่อนที่จะข้ามถนนจริง...เธอก็ไม่น่าจะมีรอยแบบนั้นที่มือได้นะ หรือว่ามีตอนอื่นที่เธอจับข้อมือแล้วโดนสร้อยก่อนหน้านี้ มามิซังก็ควรจะรู้สิ...มีไหมมามิซัง”

“ไม่มีนะ...วันนี้ไอริอยู่ห่างฉันตลอดเลย...”

“รบกวนแบมือด้วย...”

“ฮึก...ฮือออออออออ”

สุดท้ายคนร้ายก็ยอมรับสารภาพแต่โดยดี และทำการปรับความเข้าใจกันได้สำเร็จ ที่ขโมยเป็นเพราะว่ามันดูเหมือนสร้อยเส้นเดียวกับที่พี่สาวของคนร้ายเคยให้ไว้ และหายไปตอนขโมยขึ้นบ้าน เลยเข้าใจว่าเป็นสร้อยเส้นเดียวกัน จึงตัดสินใจจะขโมยเอามาตรวจสอบ...

ส่วนยูอินะ หลังจากคลี่คลายคดีได้เรียบร้อย ก็ตั้งใจจะขอบคุณผู้หญิงคนนั้น แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือราวกับว่าไม่ต้องใส่ใจ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เธอทำทั้งหมดต่างหาก เก่งจริงๆ...ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆด้วย”

“ไม่หรอก...ฉันน่ะ...”

“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะที่ได้ทำแบบนี้น่ะ”

ยูอินะคิดทบทวนอีกครั้ง มันก็สนุกดีจริงๆนั่นแหละ อีกอย่าง...มันก็ทำให้เธอเริ่มคุยกับคนอื่นได้มากขึ้นด้วย

“อืม...”

“งั้น...อยากทำอีกไหมล่ะ?”

ยูอินะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงง “เอ๊ะ?”

“หมายถึงไขคดีน่ะ...แบบคราวนี้ไง”

“ฉัน...ทำได้เหรอ?”

“แน่นอน...เมื่อกี้นี้เธอยังทำได้เลยนี่ สนใจมาร่วมสำนักงานนักสืบกับฉันไหมล่ะ?”

“สำนักงานนักสืบ?”

 “ก็ที่ๆนักสืบมารวมตัวกันแล้วไขคดีไง...นี่ฉันกำลังหาสมาชิกอยู่ แล้วก็มาเจอเธอเข้าพอดี สนใจมั้ยล่ะ...”

“ฉัน...”

“เอาเถอะ...เก็บไปคิดก่อนก็ได้” เด็กปริศนาว่าพลางเดินหันหลัง “ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็มาที่นี่แล้วกัน ฉันอยู่แถวนี้แหละ”

หลังจากนั้น ยูอินะก็เก็บเรื่องนี้ไปคิดอยู่สองสามวัน ในระหว่างที่ยังลังเลอยู่นั้นเอง ที่โรงเรียนก็ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

“อ้าว...เธอ...เด็กที่ไขคดีตอนนั้นนี่นา” ยูอินะหันไปแล้วก็ต้องเลิกคิ้วเมื่ออีกฝ่ายคือ...

“มามิซัง?”

“โอ้ย! จะพูดเป็นทางการอะไรนักหนา เรียกว่ามามิเฉยๆก็ได้ ว่าแล้วเชียวว่าต้องอยู่โรงเรียนเดียวกัน เห็นเครื่องแบบก็รู้แล้ว นี่ฉันตามหาตัวเธอให้ควั่กเลยรู้ไหม ไล่ถามมันทุกห้องเลยเนี่ย”

“เอ่อ...ตามหาฉันทำไมเหรอ?”

“โอ้ยยยยยย! เธอนี่มันจริงๆเลย วันนั้นฉันยังไม่ทันขอบคุณเธอก็หายวับไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เอ้านี่” มามิยื่นกระป๋องช็อกโกแลตสีสวยให้ “ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ได้ยินว่าเธอเล่นแต่เกม แต่ถ้าเป็นขนม...เธอก็น่าจะกินได้ใช่มั้ยล่ะ? นี่แทนคำขอบคุณที่ช่วยฉันวันนั้นนะ”

มือของยูอินะเอื้อมออกไปรับตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นำมากอดไว้แนบอกเหมือนมันเป็นของสำคัญ ก่อนจะยิ้มให้อย่างที่ไม่เคยทำมานาน “ขอบคุณมากนะ...มามิ”

“ไม่เป็นไรหรอก...ว่าแต่เธอก็ยิ้มสวยดีนี่นา เออจริงสิ ลืมถามได้ไง...เธอชื่ออะไรเหรอ?”

“ยูอินะ...โฮชิกาวะ ยูอินะ...”

“ยูอินะสินะ...ตอนพักเที่ยงไปกินข้าวกัน!”

ยูอินะประหลาดใจเล็กน้อย อยู่โรงเรียนมานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาชวนให้ทานข้าวด้วย (ถ้าไม่นับรวมที่อาจารย์จับกลุ่มให้ไปนั่งและพวกที่กะจะแกล้งเธอเล่น) ด้วยความที่ไม่คุ้น เลยเผลอถามไป

“...ไปได้เหรอ?”

“ถามแปลกๆอีกแล้ว ฉันชวนเองก็ต้องไปได้สิ หัวดีแต่แปลกๆนะยูอินะเนี่ย...”

“อืม”

เหตุการณ์นี้...ทำให้ยูอินะตัดสินใจได้ในที่สุด...

“อ้าว...มาแล้วเหรอ?” เด็กสาวปริศนาเอ่ยเมื่อเห็นยูอินะเดินมา สายตาแน่วแน่เหมือนตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว “ว่ายังไงล่ะ? คำตอบของเธอ...”

“..คุณชื่ออะไรเหรอ?”

“คิก...นี่มันใช่เวลาไหมเนี่ย? เอาเถอะ ก็ยังไม่ได้แนะนำตัวนี่นะ...เรียกฉันว่าโทคิแล้วกัน”

“...ฉันตกลง...โทคิซัง...ฉันจะเป็นนักสืบที่สำนักงานของคุณ”

เพราะชีวิตจริง...คือเกมที่เล่นได้เพียงครั้งเดียว...

ดังนั้น หากมีโอกาสก็ต้องคว้าไว้!

ของที่ชอบ :

- เกม [เพราะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเพลิดเพลินและหายเหงาตอนอยู่คนเดียว ตอนเล่นแล้วจะเหมือนจมไปในโลกส่วนตัว ไม่สนใจรอบข้างเลย]

- เรื่องที่น่าสนใจ / เรื่องน่าสงสัย / คดี [เพราะมันทำให้เธอรู้สึกติดใจ และจะค้างคาปนเสียดายหากปล่อยมันไว้อย่างนั้น หากเจอก็มักจะทำท่าสนอกสนใจไม่ว่าจะแสดงออกมาในรูปแบบไหนก็ตาม ลงเอยด้วยการเข้าไปพัวพัน...ไม่ว่าจะเป็นการไขดคีและอื่นๆ]

- สัตว์เล็กๆ [เพราะคิดว่าพวกมันน่ารักน่าเอ็นดู หากเจอมักจะยืนมองยิ้มๆอย่างมีความสุข อีกอย่าง...เหล่าสัตว์พวกนี้มันเป็นมิตรกับเธอ ราวกับรับรู้ถึงจิตใจอันอ่อนโยนของเธอ เวลาเธอเล่นเกมนิ่งๆข้างนอก มักมีแมวหมานกหรือสัตว์เล็กๆมานอนใกล้ๆอยู่เรื่อย]

- ตุ๊กตา [เพราะเธอติดตุ๊กตา...เวลานอนต้องกอดไว้ตลอด ตอนเจอจะตาเป็นประกายวิบวับ โดนเฉพาะตุ๊กตาแมวจะชอบมากเป็นพิเศษ]

- ข้าวปั้น (หากเป็นทำมือจะชอบมากเป็นพิเศษ) [เพราะเป็นอาหารที่ทำง่าย อร่อย ที่สำคัญคือทานไปเล่นเกมไปด้วยได้...เวลาได้กินก็จะกินเรื่อยๆไม่หยุดจนกว่าจะอิ่ม ชอบไส้ไข่ปลาเมนไทโกะ กับ ไข่หวาน มากเป็นพิเศษ]

- พีช และ สตรอเบอร์รี่ [เพราะเป็นผลไม้ที่ชอบ ทานแล้วคิดว่าอร่อย เวลามีใครเอามาให้จะเอาไปละเลียดกิน หยิบกินตอนเล่นเกม]

- ดอกกาเบร่า [เพราะมันดูสบายตา...และมีความหมายสื่อถึง ‘ความหวัง’ หากเห็นก็จะอมยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข และปล่อยให้มันเบ่งบานต่อไป...]

ของที่เกลียด :

- การใช้ความรุนแรง [เพราะเธอคิดว่าปัญหาทุกอย่างแก้ได้ด้วยสันติวิธี มนุษย์มีสมองไว้ก็เพื่อใช้ปัญญาคิด ไม่ใช่ใช้แต่กำลังเหมือนสัตว์อย่างเดียว หากเจอจะเข้าไปห้ามทันที แปลกที่เธอไม่ค่อยโดนลูกหลงเท่าไหร่]

- การตื่นเช้า [เพราะเธอขี้เซาพอควร...ดังนั้นหากไม่มีเหตุจำเป็น เธอจะเกลียดการตื่นเช้ามาก]

- อากาศร้อน โดยเฉพาะเมื่อมีแดดจัดๆ [เพราะเธอขี้ร้อนไงล่ะ...หากเจออากาศร้อน เธอจะไม่ออกไปข้างนอกและจะเปิดแอร์เย็นชนิดที่ว่าเพนกวินออกมาเดินเล่นได้ ไม่ก็ไปสิงที่ไหนสักที่ที่มันเย็นๆ หากจพเป็นต้องออกไปจริงๆจะสวมฮู้ดกันแดดตลอดเวลา  เปล่ากลัวดำนะ มันร้อนหัว... // ที่ค่าไฟสำนักงานสูง...ส่วนหนึ่งมาจากค่าแอร์ยูอินะนี่แหละ]

- คนที่ไม่ให้ความสำคัญกับพวกพ้อง [เพราะเธอมองว่าเพื่อนคือคนสำคัญในชีวิต และจะใส่พวกเขามาก ดังนั้นหากเห็นคนประเภทนี้มีอยู่สองอย่างคือเดินเข้าไปเตือนตรงๆ ไม่ก็ไม่ยุ่งไปเลย...]

ความสามารถพิเศษ :

- เล่นเกมได้ทุกชนิด

- ช่างสังเกตมาก เก็บรายละเอียดต่างๆและจดจำมันได้ดี รวมถึงมีทักษะการวิเคราะห์ที่สูง (กรณีไม่ได้เล่นเกมหรือจดจ่อกับเรื่องอะไรอยู่น่ะนะ...)

- มีวาทศิลป์ในแบบแปลกๆ

- มองอารมณ์และสถานการณ์ออก (ออกมาเฉพาะสถานการณ์คับขัน ปกติจะมึน...)

- มักจะโผล่มาถูกที่ถูกเวลา โผล่ไปที่ไหน มักมีแต่เรื่องรออยู่ทุกที...(คำสาปโคนันนี่หว่า...)

คู่ : ฮิบาริ เคียวยะ [จริงๆสร้างยูอินะขึ้นมาเพื่อฮิไม่ก็เบลจะเหมาะมาก แต่ก็แล้วแต่ไรท์เตอร์จะพิจารณาเลยค่ะ]

แพ้ : เกสรดอกไม้ฤดูร้อนบางสายพันธุ์ [มันทำให้เธอจามไม่หยุด หากสูดดมมากๆอาจเกิดอาการหายใจลำบากได้]

ลักษณะการพูด : ยูอินะเป็นคนที่พูดไม่มากนักหากไม่มีเหตุจำเป็น มักจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆโมโนโทนทำให้เดาความรู้สึกไม่ค่อยออก ยกเว้นอารมณ์จะรุนแรงในระดับหนึ่ง เช่น ดีใจหรือตื่นเต้นก็จะออกทางน้ำเสียงด้วย แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก มักไปออกทางสีหน้าและแววตามากกว่า เวลาเสียใจ โกรธ หรือผิดหวังก็เช่นกัน แต่เวลาจริงจัง เสียงของเธอจะฟังดูหนักแน่นขึ้น ผิดกับปกติที่ดูนุ่มนวลโมโนโทนอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าแววตาของเธอก็เช่นกัน

ยูอินะเป็นคนที่พูดไม่ค่อยมีคำลงท้าย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็จะไม่พูด แม้กระทั่งกับคนที่อาวุโสกว่าก็เถอะ แต่ก็นับว่าพูดสุภาพอยู่ แม้บางทีจะฟังแล้วรู้สึกสะดุ้งเพราะมันแทงใจเต็มๆก็เถอะ

มักแทนตัวเองว่า “ฉัน” แทนคนอื่นด้วยชื่อ ลงท้ายด้วยซังสำหรับคนไม่สนิท ถ้าสนิทจะไม่มีคำต่อท้าย แต่ถ้าไม่รู้จักชื่อ มักจะใช่เป็น “เธอ” “นาย” “คุณ” ตามแต่สถานการณ์

ตัวอย่างคำพูด

“ฉัน...ยูอินะ...โฮชิกาวะ ยูอินะ...ยินดีที่ได้รู้จัก...” (แนะนำตัวด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล)

“...งืม งั้น...Zzzz...อ่า...อือ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?” (เวลาง่วงมากๆก็หลับมันทั้งๆที่ตัวเองยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ)

“อ๊ะ! รู้จักเกมนี้ด้วยเหรอ! ดีใจจัง...นี่เป็นเกมเก่าพอควรก็เลยไม่มีใครรู้จักน่ะ ว่าแต่เธอก็เล่นเก่งนะ...”

(เวลาเจอคนเล่นเกมเดียวกัน ไม่ก็คนที่รู้จักเกมที่ตัวเองเล่น จะตาเป็นประกายและเริ่มพูดยาว)

“...ฉัน...จะไม่ยอมแพ้หรือถอดใจเด็ดขาด ถ้ายอมตั้งแต่ตอนนี้...คนทำผิดก็จะลอยนวลต่อไป ฉันรับไม่ได้หรอก”

(เวลาเจอเรื่องยากๆ)

“...การมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้จุดหมาย มันแย่ยิ่งกว่าการตายไปอย่างมีความหมายเสียอีก...เราเกิดมามีแค่ชีวิตเดียว...ต้องใช้ให้คุ้มค่าสิ...เนอะ?”

“...เสียใจไปตอนนี้ก็ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก...มาคิดกันเถอะว่าเราจะทำยังไงต่อดีกว่า ถึงเราจะแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เรายังกำหนดอนาคตของตัวเราเองได้นะ”

(อยู่ๆก็พูดออกมาแบบถูกเวลา???)

เพิ่มเติม :

- จริงๆยูอินะเล่นเครื่องดนตรีได้...แต่ต้องเป็นเกมดนตรีเท่านั้น เช่น เกม Cytus Deemo อะไรทำนองนี้ ให้มาจับของจริงนี่ไม่เป็นนา...

- เกมโปรดของยูอินะคือ “เททริส” [Tetris] ปัจจุบันสถิติคะแนนเททริสของเธอเป็นอันดับหนึ่งในญี่ปุ่น

- จริงๆแล้วเป็นคนที่ชอบอยู่กับเพื่อนๆมากกว่าอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้ติดเพื่อนแต่อย่างใด...ออกจะอิสระด้วยซ้ำ

- เกมประเภทที่เล่นแล้วไม่ค่อยเข้าใจคือ “เกมจีบหนุ่ม” แต่ก็ต้องขอบคุณเกมพวกนั้นที่ทำให้เธอมองไทป์และนิสัยผู้ชายออก

- ยูอินะเป็นพวก”สวิตช์แฮนเดอร์” หรือคือถนัดทั้งสองมือเท่าๆกัน

- เห็นตัวบางๆงี้ หมัดหนักนะ...

- สกิลงานบ้านงานเรือนอยู่ในระดับพอรับไหว ทำความสะอาด...เอ่อ เจ้าตัวไม่ค่อยซีเรียส ดังนั้นหากของรกไปนิด แต่ไม่มีมดหนูแมลงสาบเธอก็โอเค แต่ก็ชอบที่สะอาดๆมากกว่าอยู่ดี นานๆจะเก็บห้องที ส่วนเรื่องงานครัว ทำได้แต่อาหารง่ายๆ เช่น ข้าวปั้น ของทอดเล็กน้อย สลัด เป็นต้น ส่วนเย็บปักถักร้อย...อย่าถาม เธอหลับคางานแน่นอล...

- มักใส่เสื้อกันหนาวมีฮู้ดแมวสีเข้ม และสะพายเป้แมวสีชมพูอยู่เป็นประจำ

-----------------------------------------

|TALK WITH KAMESAN |

1.สวัสดีค่ะ~ คุณผปค.ชื่ออะไรคะ //ยื่นไมค์

:: เรียกเราว่า “ยูกินะ” ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

2.ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้คะ

:: พล็อตน่าสนใจดีค่ะ จริงๆอยากส่งอีกคนแต่ไม่รู้ว่าจะทันมั้ย

3.ถ้าไม่ติดจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ;__: แวะมาอ่านและเม้นด้วยก็ได้น้า

:: ก็คงเสียใจอ่าค่ะ เพราะว่าตั้งใจปั่นมาจริงๆ

4.ขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนี้นะคะ จะพยายามแต่งให้จบค่ะ โชคดีนะคะ~!

:: ค่า รับยูอินะไว้พิจารณาด้วยนะคะ

H a s h