My room :)

ลำดับตอนที่ #104 : ✿ × AuFic | KNB × -- Tale ---

Application

"...แม้ในยามนิทรา...ข้าก็ยังคงเฝ้าวิงวอนต่อฟากฟ้าและพระผู้เป็นเจ้าบนสรวงสวรรค์...ขอเพียงพบรักแท้อันเป็นนิรันดร์ดั่งเช่นในนิทานเท่านั้น...และดูเหมือนว่าพระเจ้าจะตอบรับคำภาวนาของข้าแล้ว..."

ชื่อ - สกุล:: Emella Aislinn [เอเมล่า ไอสลินน์] [แปลว่า ความปรารถนาในห้วงฝัน]

ชื่อเล่น :: Mella [เมลล่า]

บทบาท :: เจ้าหญิงนิทรา

อายุ :: 18

ลักษณะ :: เด็กสาวรูปร่างสูงเพรียวงดงามราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด ผิวขาวเนียนราวกับกระเบื้องเคลือบสูงค่า ใบหน้ารูปไข่ดูอ่อนหวานมีดวงตาสีฟ้าคู่สวยเหมือนท้องฟ้าในยามใบไม้ผลิประดับอยู่ แก้มมีสีระเรื่อ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสีระเรื่อ รวมกันเป็นใบหน้าที่งดงาม ยิ่งมีเรือนผมสีฟ้าเช่นเดียวกับสีตาล้อมกรอบหน้าซึ่งชอบมัดไว้เป็นทรงทวินเทลที่ยาวเลยเอวแล้วก็ยิ่งเสริมให้ใบหน้านั้นชวนมองยิ่งกว่าเก่า แขนขายาวเรียวบอบบางไร้รอยตำหนิ สูง 166 เซนติเมตร หนัก 49 กิโลกรัม  

ลักษณะคำพูดคำจา :: เอเมล่าเป็นคนที่ปกติแล้วพูดจาค่อนข้างสบายๆ แต่ถ้าฟังให้ดีจะพบว่ามีลูกล่อลูกชนอยู่ไม่น้อย เป็นคนที่แสดงอารมณ์ออกทางคำพูดได้ชัดเจนในระดับหนึ่ง หากน้อยๆถึงปานกลางจะยังพอเก็บอารมณ์ได้ แต่ถ้ามากแล้วล่ะก็...ตู้ม! ออกทั้งเสียงทั้งหน้าเลยค่ะ ไม่กงไม่เก็บมันแล้ว ส่วนเวลาเพ้อๆนี่ก็จะพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเองแบบไม่ให้คนอื่นได้ยิน มักแทนตัวเองว่า “ข้า” แทนคนอื่นว่า “เจ้า” หรือ “ท่าน” ตามฐานะ หากสนิทจะเรียกชื่อของอีกฝ่าย แต่หากไม่รู้จักก็จะแทนว่าเจ้าเป็นส่วนมาก ยกเว้นเห็นว่าอีกฝ่ายมีออร่า(?)ออกอาจจะแทนว่าท่าน พูดไม่ค่อยมีคำลงท้ายเท่าไหร่ยกเว้นแต่จะเห็นว่าจำเป็นต้องมีจริงๆ

“ข้า...เอเมล่า ไอสลินน์ ยินดีที่ได้รู้จัก” (แนะนำตัว)

“...หากข้าพบรักแท้ที่เป็นนิรันดร์เหมือนในนิยายรัก...จะดีสักเพียงไหนกันนะ...” (โหมดเพ้อ)

“เจ้า...ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้!!!” (โกรธและตกใจ)

“ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น! ไสหัวไปให้หมด ฮือ...”  (เสียใจ)

“เอ๋...น่าสนุกจังเลยนะ สิ่งนี้คืออะไรกันหรือท่าน?” (อยากรู้อยากเห็น)

“...ข้าเฝ้าหวังมาตลอดว่าจะมีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อข้า...และบัดนี้ ข้าแน่ใจแล้วว่าท่านคือคนผู้นั้น...”

(สารภาพรัก???)

ลักษณะนิสัย :: หากจะกล่าวถึง ‘เอเมล่า ไอสลินน์’ แล้ว สิ่งแรกที่ทุกคนจะบอกคือ...นางเป็นคนที่มีจินตนาการสูงพอสมควรจนเข้าข่ายเพ้อฝัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าวันๆนางจะเอาแต่นั่งมโนโน่นนี่นั่นจนไม่เป็นอันทำอะไรแต่อย่างใด ควรจะเรียกว่าเอเมล่ามีอารมณ์อ่อนไหว ความคิดลึกซึ้งกว่าคนทั่วไปในแง่ความรู้สึก...โดยเฉพาะเรื่องความรัก และเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ดีเสียมากกว่า สามารถอ่านสีหน้าและเดาความรู้สึกของคนอื่นได้ดี แม้ว่าบางครั้งจะคิดมากไปเองก็ตาม ไม่แปลกใจเลยที่อยู่ๆ นางก็สามารถน้ำตาไหลออกมาได้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่ใช่อะไร...ก็แค่ว่างๆมันนึกถึงบทดราม่าในนิยายเรื่องโปรดแล้วเผลอน้ำตาไหลเพราะอินก็เท่านั้นเอง หรือบางทีก็อาจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว เพราะไปเจออะไรน่าประทับใจจนชวนให้อมยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงเท่านั้น

จากที่กล่าวไว้ว่าเอเมล่าเข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้ดี ไม่แปลกใจเลยที่หลายครั้งจะเป็นกังวลแทนคนอื่นจนคิดไปมากมาย และก็ไม่กล้าไปถามอีกฝ่ายเสียด้วยเพราะกลัวจะโดนเกลียดเอา เป็นคนที่ค่อนข้างแคร์เรื่องความสัมพันธ์กับคนสนิท จนบางทีทำตัวเป็นนางเอกมากไปหน่อย แต่ก็ยังดีที่มีกรณีแบบนี้น้อย เนื่องจากส่วนใหญ่นางมักจะมองโลกในแง่ดีเสียมากกว่า ที่บอกว่าคิดมากน่ะมักเป็นเรื่องที่เจ้าตัวคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่เท่านั้นแหละ เช่นเรื่องความรักยังไงล่ะ...จะว่านางเป็นพวกปรารถนาในรักแท้ก็ไม่ผิดนัก แหม...สตรีคนใดเล่าจะไม่ปรารถนาสิ่งนั้น แอบเชื่อเรื่องโชคชะตาและหวังว่าสักวันฟ้าจะนำพาคนที่เป็นคู่แท้ของนางมาให้ แต่ก็ได้แค่เพียงคิดและเฝ้ารออยู่ลึกๆในจิตใจ เพราะมีอีกใจหนึ่งที่คิดว่า...จะมีหรือ...คนเช่นนั้น? เรียกว่ามีความย้อนแย้งในใจตัวเองพอสมควรเหมือนกัน

หากถามว่านอกจากเวลาเพ้อๆนี่เอเมล่าเอาไปทำอะไร ก็คงตอบได้แค่ว่า...นางเองก็ทำงานทำการให้สมกับหน้าที่ตำแหน่งของนางเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นร่ำเรียนวิชาการ เย็บปักถักร้อย และอื่นๆตามที่องค์หญิงที่ดีพึงจะมี แถมยังตั้งใจทำและทำได้ดีเสียด้วย ผิดคาดหรือ? งั้นอะไรคิดว่าการที่นางอ่อนไหวจะทำให้นางเป็นคนขี้เพ้อขี้มโนไร้สาระกัน ไม่มีหรอกนะจะบอกให้ แค่เพราะว่ารอบกายนางปฏิบัติต่อนางราวกับของสูงค่า ไม่มีใครที่นางสามารถจะใกล้ชิดสนิทสนมได้ดั่งสหายรักมากมายนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากอีกฝ่ายเป็นบุรุษแล้ว...กล่าวได้ว่าไม่มีเลยก็คงไม่ผิด นางจึงค่อนข้างเหงาก็เลยมีนิสัยเพ้อๆมาเล็กน้อยเพื่อคลายความคิดแสนเหงาหงอยอันฟุ้งซ่านบ้างก็เท่านั้นเอง

เอเมล่าเป็นคนใฝ่รู้ใฝ่เรียน สิ่งใดที่นางปรารถนาจะรู้ นางจะต้องรู้ให้จงได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม จะบอกว่านางอยากรู้อยากเห็นก็ไม่ผิดเท่าไหร่หรอก แต่วิธีการของนางบางทีอาจเป็นปัญหา เพราะหากสิ่งที่อยากรู้ไม่อาจหาได้ด้วยวิธีธรรมดาๆก็มักจะไปก่อเรื่องชวนให้หวาดเสียวไม่น้อย แถมเจ้าตัวก็ดูสนุกกับมันดี(?) ไม่ใช่ว่าไม่รุ้ว่าตัวเองสร้างความเดือดร้อน คือนางคิดไว้แล้วล่ะว่ามันอาจจะทำความเดือดร้อนมาให้ แต่นางก็ยังจำเพราะทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว ยังดีที่นางยังเลือกทางที่จะก่อความเสียหายน้อยๆไว้ก่อนเป็นอันดับแรกๆ แต่ด้วยความว่าเป็นถึงพระธิดาแห่งองค์กษัตริย์ คนก็เลยแตกตื่นมากเป็นพิเศษเท่านั้นเอง

เอเมล่าเป็นคนที่ฉลาด...เรียนรู้เร็ว ช่างสังเกต หากตัดเรื่องอยากรู้อยากเห็นข้างบนไปก็นับว่าเป็นองค์หญิงที่นับว่าสมเป็นองค์หญิงพอสมควร เฉลียวฉลาด สง่างามสูงส่งแต่ไม่ได้ถือตัวจนเกินไปจนหยิ่ง กิริยามารยาทงดงาม น่ารักสดใสอัธยาศัยดีแต่ก็ไม่ได้ไว้ใจใครมากจนเกินไป จะเรียกว่าเข้าหาง่าย แต่เข้าถึงยากก็ไม่ค่อยจะผิดนัก รู้ฐานะดีว่าตนเองว่าเป็นองค์หญิงและวางตัวเหมาะสมกับฐานะต่อหน้าข้าราชบริพารทั่วไป แต่ก็ไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามคนที่ฐานะต่ำต้อยกว่าแต่อย่างใด กลับดีและเอาใจใส่จนใครเห็นก็รักใคร่เอ็นดู แต่พอลับหลังคนอื่นก็จะเป็นเพียงสตรีผู้อ่อนไหวคนหนึ่งเท่านั้นเอง และจะทำตัวเหมือนเป็นเด็กน้อยบ้าง เอาแต่ใจนิดๆ ขี้อ้อน ขี้เล่น ก็แหม...ทำตัวสูงส่งเป็นองค์หญิงตลอดมันอึดอัดจะตาย ไม่มีใครเห็นแล้วก็ขอทำตามใจหน่อยเถอะน่า

แม้เรื่องอารมณ์จะอ่อนไหว แต่ก็มีส่วนหัวดื้ออยู่ไม่น้อย และชอบซ่อนความรู้สึกไว้ไม่ให้คนอื่นเห็นนอกจากคนสนิทเท่านั้นที่พอจะได้รับรู้บ้าง ภายนอกจึงดูราวกับว่าเจ้าตัวเป็นคนสบายๆไม่ค่อยคิดอะไรลึกซึ้ง ซึ่งขอบอกเลยว่าคิดผิดอย่างแรง อย่างที่บอกไปแล้วข้างบน บางทีนางก็คิดมากเป็นเหมือนกัน...และด้วยเหตุนี้เองนางแม้ว่าจะเพ้อจัดขนาดไหนก็ไม่ค่อยกล้าไปพูดให้ใครเขาฟังสักเท่าไหร่ กลัวเขารำคาญไม่ก็เกลียดเอา นอกจากจะเป็นคนสนิทที่ไว้ใจจริงๆและต้องเป็นเรื่องประเภทที่ถ้าไม่ได้เพ้อให้ใครฟังมันเหมือนจะอกแตกตายเท่านั้น ตอนแรกก็แค่เล่าเกริ่นๆหรอก แต่ไปๆมาๆมักจะจบด้วยการเล่ารายละเอียดเสียยืดยาวทุกครั้ง แต่ก็ไม่ใช่ว่านางจะเล่าหมดไปทุกครั้งนะ บางทีก็...แค่เกริ่นๆไว้เท่านั้นแหละแล้วเบี่ยงประเด็น กล่าวก็คือ...มีแต่คนสนิทเท่านั้นที่รู้ถึงความเพ้อในจุดนี้ของนาง และมักจะรับได้ แม้จะเอือมไปบ้างเมื่อเห็นองค์หญิงของพวกเขากำลังเพ้อจนอาการดูน่าเป็นห่วงก็ตาม แต่บางทีฟังแล้วมันก็คลายเครียดดีเหมือนกันเลยไม่ได้คิดมากอะไร...

หากถามว่าแล้วถ้าแบบนั้นเวลาเพ้อนี่จะทำยังไง พูดคนเดียวหรือ? ส่วนหนึ่งก็ใช่ แต่หากมีเวลาพอ เอเมล่าจะชอบเขียนเรื่องที่เพ้อลงไปในสมุดบันทึก เพื่อจะระบายความในใจเป็นล้านที่ไม่อาจพูดให้ใครฟังได้ออกมากจากหัว ไม่แปลกใจเลยที่ตั้งแต่เล็กจนโต สมุดบันทึกเรื่องเพ้อๆของนางจะมีมากมายมหาศาลจนน่าจะสร้างห้องสมุดย่อมๆได้ จะกล่าวว่านางเป็นนักเขียนชั้นเอกคนหนึ่งก็ไม่ผิด ทักษาะการเขียนของเอเมล่าสูงส่งจากการฝึกฝนเขียนมานานปี หากเอาเรื่องเพ้อไปเขียนทำนิยายต้องรุ่งมากแน่ๆ ไม่แปลกใจที่บทพระราชพิธีหรืออะไรหลายอย่างที่เป็นงานเขียนในวังจะเป็นฝีมือของนางไปเกือบครึ่ง...เห็นมั้ยว่ามันก็เอามาทำประโยชน์ได้เหมือนกัน

อย่างที่กล่าวไปก่อนหน้านี้แล้วว่าเอเมล่าเป็นคนอ่อนไหว เมื่อมารวมกับเพ้อแล้ว...หากมีอะไรสะกิดเพียงนิด แต่ทำให้นางรู้สึกอะไรได้มากมายก็อาจจะเกิดอาการเพ้อในใจได้ทันที ที่ใครหลายคนเห็นว่านางยืนเหม่อเหมือนกำลังใช้ความคิดนี่ไม่ใช่อะไรหรอก...แค่เพ้อเฉยๆแต่สีหน้ามันดูบางทีก็เหม่อบางทีก็จริงจังจนคนอื่นคิดว่ากำลังใช้ความคิดอยู่ ไม่ควรเข้าไปรบกวนหากไม่จำเป็นจริงๆ ซึ่งก็ดี...เพราะถ้ามีใครมาขัดตอนจินตนาการกำลังโลดแล่น ดีไม่ดีอาจจะตกใจจนลืมไอ้ที่คิดเมื่อกี้ไปหมดก็ได้ แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น...นางจะโมโหจนมีออร่ามืดออกเลยทีเดียว และบุคคลผู้น่าสงสารที่ไปรบกวนก็จะโดนทำโทษอย่างงงๆ แม้จะไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรมากมาย แต่จากการที่โดนไปหลายคนแล้ว ทำให้ทุกคนรู้กันดีว่า...ไม่ควรไปรบกวนองค์หญิงตอนกำลังใช้ความคิด (เพ้อ) เด็ดขาด

นอกจากนั้นแล้ว เอเมล่ายังมีความเป็นสาวน้อย คือชอบอะไรสวยงามน่ารักตามประสาผู้หญิงทั่วไป ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร รักสวยรักงามเป็นเรื่องปกติ และอีกนิสัยหนึ่งที่แถมมาคือ...คิดเองเออเอง ปกติแล้วนิสัยนี้จะไม่ค่อยแสดงออกมาเท่าไหร่เพราะปกติแล้วไม่ค่อยมีเรื่องที่นางจะคิดเองเออเองได้มากนัก แต่ถ้าอยู่ในสภาวะจิตใจไม่มั่นคงแล้วมันจะคอมโบรวมกับเพ้อ อ่อนไหว ดราม่า เกิดเป็นอภิมหาตัวละครหญิงแจ่มใสโหมดดราม่าที่หลายคนอาจรำคาญได้ แบบที่อ่านแล้วอยากร้องว่า “เลิกงี่เง่าแล้วไปพูดเคลียร์กันดีๆได้มั้ยยยยยย” นั่นแหละ คือปกติก็ไม่ได้งี่เง่านะ พอดราม่าเท่านั้นแหละ...มาหมด...จะวัดใจว่ารักกันจริงหรือเปล่าก็คงต้องให้ผู้ชายมาเจอโหมดนี้นั่นแหละ ที่สุดของที่สุดแล้ว...  

เอเมล่าดูเหมือนโกรธคนยาก ซึ่งก็โกรธยากจริงๆ ไอ้ที่ทำเหมือนกำลังอารมณ์เสียด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆนี่แค่งอนเฉยๆ ซึ่งถ้าแค่งอนล่ะก็แป๊บเดียวก็หาย แต่ถ้าโกรธเนี่ย...หายยากมาก เพราะหากนางโกรธแสดงว่าต้องเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเท่านั้น และหากต้องการจะง้อให้หาย มีแค่สองทาง...หนึ่งคือรอหายเอง(?)แม้มันระรอนานไป(ไม่)หน่อยก็ตาม กับ สอง หาเหตุผลที่คิดว่าฟังขึ้นสำหรับเอเมล่าไปอธิบาย...ซึ่งก็ยากเหมือนกัน เพราะแม้จะเหมือนเป็นคนมีเหตุผล แต่พอโกรธขึ้นบางทีกลายเป็นคนไร้เหตุผลไปเฉยเลย อาเมน(?) ส่วนเวลาเสียใจของเอเมล่าจะเป็นอะไรก็ตามที่ชวนให้ปวดหัวมาก เพราะจะหนีออกจากที่เกิดเหตุทั้งน้ำตาพร้อมด้วยคำถามสารพัดในหัวด้วยความน้อยใจ ประหนึ่งนางเอกในนิยายแจ่มใสดราม่าก็ไม่ปาน วินาทีนี้จะไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้นเพราะคิดว่าเป็นการแก้ตัว ต้องใช้เวลาสักพักให้สงบลงก่อนค่อยไปอธิบายดีๆ ถึงจะหาย...แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะถ้านางรู้ว่าตัวต้นเหตุจะมา ถ้ายังทำใจเจอหน้าไม่ได้ นางจะหนีไปเรื่อยๆค่ะ มีสองทางคือต้องไวกว่า ฉลาดกว่า หรือต้องรอเท่านั้นแหละถึงจะได้เจอนาง

วิธีการพูดจาของเอเมล่า หากตามปกติก็จะดูเป็นกันเองหน่อยๆ แต่ก็จะไม่ฟังดูสนิทสนมเกินงามตามประสาองค์หญิง ดูเหมือนไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร แต่หากรู้จักนางดีจะรู้ว่านางเป็นคนที่หลอกถามคนเก่งมาก มีวาทศิลป์ในการเจรจาให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่นางหมายตาไว้ จริตมารยาที่มีซ่อนไว้ลึกๆก็จะถูกนำมาใช้ประกอบด้วย เรียกว่าเป็นสตรีที่มีคำพูดเป็นอาวุธก็คงไม่ผิดเท่าไหร่ โกหกไม่เก่งก็จริง แต่นางมีวิธีพูดเลี่ยงๆเพื่อหลบเอาตัวรอดไปได้ตลอดนั่นแหละ

เอเมล่าดูบอบบางเหมือนกับแค่แตะโดนก็ล้มก็จริง แต่ความจริงแล้วนางมีความคล่องแคล่วว่องไวสูงมาก ที่ตรงกับภาพลักษณ์ของนางคือนางเป็นคนที่แรงไม่เยอะเท่าไหร่ แต่เรื่องความไวกับไหวพริบเอาตัวรอดนี่ขอให้บอก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม้จะมีไหวพริบเอาตัวรอดดี แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็มักจะพานางไปเจอกับเรื่องประหลาดๆชวนปวดสมองอยู่เป็นประจำ แล้วบางทีไอ้ไหวพริบนั่นก็ไม่ทำงาน กลายเป็นคนซื่อบื่อไปดื้อๆก็มีเหมือนกัน...  

ชอบ  ::

- นิยายรัก [จริงๆแล้วชอบหนังสือเกือบทุกประเภทนั่นแหละ แต่นิยายรักจะเป็นตัวเลือกแรกเพราะอ่านแล้วมีความสุขดี]

- ดอกไม้ [สวยงามและกลิ่นหอม...นางชอบมัน]

- ขนมหวานและน้ำชา [ทานแล้วจะอารมณ์ดี]

 - เสียงดนตรี [เพราะว่าชอบร้องเพลงและเล่นเครื่องดนตรีมาตั้งแต่เล็ก เลยหลงใหลเสียงดนตรีไปโดนปริยาย]

- การได้รู้จักอะไรใหม่ๆ [รู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรอีกเยอะที่นางไม่รู้ และพอได้รู้มันรู้สึกสนุกดี]

ไม่ชอบ ::

- การถูกบังคับ [รู้สึกอัดอัด อีกอย่างใครๆก็อยากจะมีอิสระทั้งนั้นแหละ]

- คำพูดแก้ตัว / คนหลอกลวง [ฟัง/มองแล้วรู้สึกขยะแขยง...]

- คนที่เข้าหาหวังผลประโยชน์ [คิดว่าคนประเภทนี้น่ารังเกียจ]

- แมลง [ให้ความรู้สึกคันยุบยิบซึ่งนางไม่ชอบ]

- เรื่องน่ากลัว [มะ...ไม่เอ๊า!!!]

แพ้ / กลัว ::

กลัว

- หมอ [ตอนเด็กๆมักจะโดนขู่ว่าถ้าซนมากจะให้หมอจับทำโน่นนี่ เลยกลัวหมอไปโดยปริยาย...ถ้าเจอนี่คือจะสั่นเก็งทั้งตัวอย่างกับว่าหมอเป็นนักฆ่าก็ไม่ผิด]

- การถูกลืมเลือน [อย่านะ...อย่าลืมกันเลย...กลัว...นางจะรู้สึกโดดเดี่ยวมาก]

- ไม่มีสิ่งที่แพ้

เพิ่มเติม ::

- เอเมล่าร้องเพลงเพราะและเล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิด

- เอเมล่าชอบแอบหลบออกไปนอกปราสาทบ่อยๆ ด้วยการปลอมตัว

- เอเมล่าขี้เซาพอสมควร

Talk MILAN

( 1 ) สวัสดีค่ะ ทางนี้มิลานค่ะ คุณผปค. ชื่ออะไรเอ่ย ?

- เรียกเราว่า “ยูกินะ” ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะมิลานซัง

( 2 ) ใบสมัครเรื่องมากไปไหมคะ ?

- ไม่เลยค่ะ ของเราเรื่องมากกว่านี้อีก ฮ่าๆๆๆ

( 3 ) คำถามยอดฮิตติดชาร์จท็อป---- อะแหม่ ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ ?

- พล็อตน่าสนใจค่ะ ชอบพล็อตที่ดูแฟนต้านิดๆอยู่แล้ว

( 4 ) ถ้าไม่ติด อ่า ทางนี้ต้องขอโทษนะคะ //แง้

- ไม่เป็นไรค่ะ เราอาจจะแค่ไปวางระเบิดน้ำหน้าบ้านเฉยๆ (หืม?) // ล้อเล่นค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องปกติ

( 5 ) ทางนี้หมดคำถามแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะคะ !

- ค่า รับเอเมล่าไว้พิจารณาด้วยนะคะ ขอบคุณที่เปิดฟิคดีๆให้ลงสมัครนะคะ

hash♥tag