คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Original Character (pairing - others)
Application Form
Part I ; About Nedez
เนเดสท์หมายเลข :: XIII (The Warden of Nedez)
ตำแหน่งสัญลักษณ์แห่งเนเดสท์ :: กลางหน้าผากเลยจ้า (แต่เธอจะมีผมหน้าม้าปิดตรงนั้นไว้พอดี...)
พลังแห่งพันธสัญญา :: ในฐานะ “พัศดี” หรือ “ผู้คุม” แห่งเนเดสท์ พลังแห่งพันธสัญญาของเธอจึงควรจะเป็นประเภทพันธนาการจองจำสินะ? เปล่า...พลังที่เธอได้รับมานี้ก้าวข้ามคำว่าจองจำไปหลายขุมทีเดียว เพราะพลังที่มีร่าได้รับจากพันธสัญญานั้น คือ “การริดรอน” หรือว่าง่ายๆ เป็นพลังที่สามารถ “ลด” “ยับยั้ง” หรือแม้กระทั่ง “หยุด” หรือแม้กระทั่ง “ปิดตาย” ทุกสิ่งในร่างของสิ่งมีชีวิตทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นด้านกายภาพ ความสามารถหรือจิตก็ตาม ขึ้นอยู่กับระดับของพลังที่เธอเลือกจะใช้ในการลงทัณฑ์....ถามว่าแล้วมันแรงกว่าการกักขังตรงไหนหว่า? ลองคิดดูสิ...ว่าถ้าแต่เดิมเรามีความสามารถอยู่อย่างนึงที่โดดเด่นและเราภาคภูมิใจกับมันมากๆ หรือแม้กระทั่งสิ่งพื้นฐานธรรมดาก็เถอะ แล้วมันค่อยๆหายไปจากตัวเราทีละน้อยๆ จนเราไม่เหลืออะไรเลย...นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่าเศร้าหรอกหรือ? นั่นไม่แย่ยิ่งกว่าการจองจำใดอีกหรือ? เพราะการที่เราไร้ความสามารถในการทำบางสิ่ง...ก็เหมือนกับว่าเรานั้นถูกพันธนาการทั้งเป็นแล้ว... (ยกตัวอย่างง่ายๆเลย เช่น การที่เราเคยเดินได้ พลังนี้จะทำให้ความสามารถในการเดินของเราเนี่ยลดลงเรื่อยๆ จนไม่สามารถเดินได้เลย อาจเป็นเพราะชีไปยับยั้งการทำงานของกล้ามเนื้อขาหรืออะไรอื่น...ประมาณเนี้ย เป็นการทรมานและลงโทษคนที่ร้ายกาจที่สุดแล้ว ยิ่งถ้าลดทอนการหายใจไปนะ...หูย...สยอง...)
สิ่งที่แลกเปลี่ยน :: “การแสดงความรู้สึกและอารมณ์ทางสีหน้า” เพราะฉะนั้นเวลาเธอรู้สึกอะไรจะไปออกที่ดวงตาทั้งหมด เนื่องจากสีหน้าเธอมีอยู่แค่หน้าเดียว แต่เธอคนนี้ก็เก่งพอที่จะแสดงออกแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่นัยน์ตาเธอจะกลับมาเรียบเฉยดังเดิม...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part II ; About Personal Information
รูป :: เธอคนนี้คือหนึ่งใน Vocaloid อันโด่งดังนามว่า “Aoki Lapis” เจ้าค่ะ
http://upload.inven.co.kr/upload/2012/12/11/bbs/i2219211560.jpg
http://images.wikia.com/vocaloid/es/images/1/14/Konachan.com_-_119735_sample.jpg
รูปร่างลักษณะ :: เด็กสาวเจ้าของรูปร่างหน้าตาที่น่ารักแสนสมบูรณ์แบบชวนหลงใหล ตั้งแต่ดวงหน้าขาวเนียนใสไร้ตำหนิใดๆ ติดแต่เพียงว่าดวงหน้านั้นไม่เคยจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆให้ใครได้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว เครื่องหน้าก็งดงามเข้ากับรูปหน้าเป็นอย่างดี อย่างดวงตาคู่สีฟ้าใสดั่งไพลินมักจะทอประกายลึกล้ำราวกับห้วงน้ำที่ไร้ก้นบึ้งอยู่ตลอดเวลา และบางทีมันมักจะหลบอยู่ใต้ขนตาแพหนาสวยยามเจ้าตัวต้องการใช้ความคิด แต่ไม่ว่าจะอย่างไรมันก็ยังชวนมองเป็นที่สุดอยู่ดี จมูกโด่งรั้นเล็กน้อยพองาม เรียวปากบางสีอ่อนเข้ากับรูปหน้าได้อย่างพอเหมาะพอดี แถมยังมีผมสีน้ำเงินเข้มกว่าสีตาราวกับสีของห้วงมหาสมุทรในยามที่ไร้แสงแดดยาวระต้นคอ และปล่อยปอยผมที่ยาวออกมาเป็นเปียสองข้างยาวประมาณเข่าเลยทีเดียว มันยิ่งช่วยขับผิวขาวเนียนทั่วเรือนร่างให้ยิ่งดูโดดเด่นขึ้นไปอีก แม้ว่าส่วนใหญ่แล้วผิวกายของเธอจะถูกบดบังด้วยชุดคลุมแขนยาวสีน้ำเงินเข้มและเคปฮู้ดเข้าชุดทำจากไหมเนื้อเยี่ยม ประดับด้วยเข็มกลัดเงินก็ตาม แขนขาเรียวยาวบอบบางดูแล้วรู้ว่าไม่น่าจะเป็นคนที่แข็งแรงนัก แต่เธอคนนี้ก็ไม่ได้อ่อนปวกเปียกแต่อย่างใด ขายาวเรียวถูกปกปิดไว้ด้วยถุงเท้าสีขาวยาวเหนือเข่าขึ้นมาจนแทบจะถึงชายกระโปรง ยิ่งทำให้เธอคนนี้ดูลึกลับน่าค้นหายิ่งกว่าเดิม และมักจะมีกรงไว้ใกล้ตัวเธอเสมอ สูงราว 155 เซนติเมตร หนัก 37 กิโลกรัม
ชื่อ :: Moíra (มีร่า)
ความหมาย :: เป็นภาษากรีก มีความหมายว่า “ชะตากรรมที่ถูกตัดสินไว้แล้ว”
ชื่อเล่น :: ไม่มีหรอก...มีร่าก็สั้นแล้ว...
อาวุธและรูปร่าง :: กรงขังที่เธออุ้มไว้นั่นแหละ ใช่...เขียนมาไม่ผิดหรอก กรงนามว่า “คลอลิเวีย”(Clolivia) เนี่ยแหละอาวุธของมีร่า พัศดีแห่งเนเดสท์คนนี้...อ้อ แต่อาวุธจริงๆอีกอย่างของมีร่านั้นคือ “มือที่มองไม่เห็น” ของมีร่าเองต่างหาก...(งงไหม ไม่ต้องห่วงนะคะมีอธิบายแน่นอนในพาร์ทต่อไป)
ความสามารถของอาวุธ :: หนึ่งในสองความสามารถของ “คลอลิเวีย” กรงขังที่หน้าตาดูเผินๆเหมือนกรงนกเสียมากกว่าคือ “การมองเห็นและจับตา” ฟังตรงนี้แล้วคงงงเป็นแน่แท้ว่าแล้วกรงมันเกี่ยวอะไรกับการมองเห็นละเนี่ย? คำตอบคือกรงนี้เป็นอาวุธ...เรียกว่าอุปกรณ์ที่เมื่อยามมีผู้ละเมิดกฎแห่งเนเดสท์หรือผู้กระทำผิดบัญชาของท่านโฮราเทียสจะดีกว่า ภาพของบุคคลนั้นจะเข้ามาปรากฏอยู่ในคลอลิเวียพร้อมทั้งจับตาดูความเคลื่อนไหวได้ทุกฝีก้าว ไม่สามารถหลบพ้นไปได้ (แม้คุณจะล่องหนได้แต่ภาพของคุณก็ยังจะมาปรากฏในคลอลิเวียอยู่ดี) ถือเป็นสัญญาณมรณะขั้นแรกแล้วล่ะ เพราะต่อให้หนีไปสุดขอบโลกก็ไม่พ้นพลังการมองทะลวงของคลอลิเวียอยู่ดี แถมมันยังเป็นสื่อให้พลังของเธอยังสามารถส่งผ่านไปถึงบุคคลที่ถูกฉายภาพใน “คลอลิเวีย” ได้อีกด้วย และอีกอำนาจหนึ่งคือ “พันธนาการหวนคืน” เมื่อใช้คู่กับเข็มกลัดรูปดาวหกแฉกที่เป็นเสมือนตัวสื่อพลังของมีร่า (ไม่ใช่อาวุธนะ แต่ทำให้เรียกพลังออกมาได้ดีขึ้นมาก) จะทำให้เมื่อเอ่ยว่า “เหล่าคนบาปผู้ละเมิดในบัญญัติเอ๋ย...จงหวนคืนกลับมาสู่การจองจำเสียเถิด...” แค่นั้นบุคคลที่ถูกฉายภาพในกรงก็จะถูกเรียกกลับมาอยู่ตรงหน้ามีร่าทันทีโดยไร้เงื่อนไขใดๆ ไม่ว่าจะไปไกลแค่ไหน ขอแค่เธอเอ่ยปาก...จะไม่มีวันหลุดรอดไปได้เลย ส่วนที่ว่า “มือที่มองไม่เห็น” นั้น...คือมีร่าจะอาศัยการขยับแขนและมือในรูปแบบต่างๆเป็นเสมือนอาวุธที่มองไม่เห็นแทน เช่นถ้ามีร่าตบมือ คนที่อยู่ข้างหน้าทิศที่เธอตกก็จะเหมือนโดนมือยักษ์ที่มองไม่เห็นตบและบีบตามแรงที่มีร่าใช้ ถ้ายื่นมือสองข้างไปข้างหน้าเหมือนกันอะไรบางอย่างก็จะเหมือนมีโล่มือที่มองไม่เห็นมาปกป้องตัวเธอ อะไรแบบนี้อ่ะ...
ความสามารถพิเศษ :: “มือที่มองไม่เห็น” ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในพลัง”ไซคิก” ที่มีร่าครอบครอง คือ “ไซโคไคเนซิส” (การเคลื่อนที่สิ่งของโดยไม่ต้องหยิบจับ) เทเลพาธี (พูดคุยกับคนทางจิต...ไม่ใช่อ่านใจนะ!!!) และ “เลวิเทต” (เหาะได้) พลังเธอก็มีข้อจำกัดด้วยคือใช้ได้แค่ในระยะรัศมีหนึ่งกิโลเมตรเท่านั้นสำหรับไซโคไคเนซิส / ประสาทสัมผัสที่ไว ช่างสังเกต / ความนิ่งเฉยและเยือกเย็นแม้สถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหนก็ตามที / สติปัญญาระดับอัจฉริยะเมื่อเทียบแบบมนุษย์ที่ถูกซ่อนไว้ใต้สีหน้าที่เรียบเฉย / มองคนออก / คิดวิธีทรมานที่เหมาะสมที่สุดสำหรับแต่ละบุคคลได้ / เงียบได้นานมาก / เล่นไวโอลินได้ไพเราะมาก...แต่จะไม่ค่อยเล่น / ไร้ความรู้สึกโคตรๆ
ของที่พกติดตัว :: “คลอลิเวีย” เนี่ยแหละ ไม่อุ้มไปก็ใช้พลังไซโคไคเนซิสให้มันลอยต้อยๆตามตัวเธอมา แล้วก็เธอจะสวมชุดคลุมดังรูปตลอดเวลาด้วย
สัตว์ประจำตัว :: นกกระเต็นสีฟ้าใสทั้งตัว (ตัวที่อยู่ในกรงนั่นแล...) มันเป็นของขวัญจากท่านโฮราเทียสที่มอบให้มีร่า...ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์และภักดี นามว่า “ลาปิส” (Lapis) มีนิสัยคือชอบมาเกาะไหล่ของมีร่ามาก และเกาะนานด้วย...อยู่นิ่งได้นาน แต่ก็ชอบออกไปบินเล่นตอนเช้าๆ และเนื่องจากท่านโฮราเทียสเป็นคนสร้างมันให้ มันเลยมีความสามารถผิดนกธรรมดาติดตัวมาด้วยคือ...มันสามารถขยายร่างเป็นไซส์ประมาณฟินิกซ์ตัวโตเต็มวัยได้จ้า (แต่ได้แค่ทีละสิบนาทีนะ...) และขนปีกของมันสามารถกันอาวุธที่ทำจากโลหะได้...
ชอบ :: ความสงบ / การคิดบทลงโทษที่สาสมกับผู้กระทำผิด / ท่านโฮราเทียส / เพลงคลาสสิก / ลาปิส / สัตว์เล็กๆ / การได้อยู่อย่างไม่มีใครมารบกวน / ความว่าง / สตูแกะอุ่นๆ (หรืออาหารประเภทสตูหรือซุปข้นๆเนี่ยแหละ ชอบ...) / น้ำชา / การเล่นเกมกระดานต่างๆ โดนเฉพาะหมากรุก (และมักจะเดินเองคนเดียว...) / ตอนกลางคืน / อากาศเย็นๆหนาวๆ
ไม่ชอบ/เกลียด :: เสียงดังเอะอะ / พวกดื้อด้าน / พวกหน้าม่อ / ศัตรูของท่านโฮราเทียส / ของหวาน / การเข้ามาตีสนิทแบบหวังผล / แสงแดดจ้าๆ ยิ่งเป็นฤดูร้อนแล้วจะไม่ชอบเลย / ความวุ่นวาย
กลัวหรือจุดตาย :: กลัวเหรอ? การที่ตนเองไม่มีค่าสำหรับท่านโฮราเทียสน่ะสิ เธอคนนี้เคยกลัวอะไรที่ไม่ใช่สิ่งนี้ด้วยเหรอ? อ้อใช่...ลืมไป มีร่ากลัว “การให้คนแปลกหน้าเข้าประชิดตัวโดยที่เจ้าตัวไม่ได้อยากหรือขอให้มา” นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมพลังของเธอถึงสามารถใช้ได้จากที่ไกลๆ...ก็กันคนเข้ามาใกล้ๆไง (เว้นแต่ท่านโฮราเทียสนะ หรือไม่ก็เธอลากเข้ามาเอง) สาเหตุอันเนื่องมาจากเธอเคยถูกลักพาตัวหลายหนตอนยังเป็นมนุษย์ เลยไม่ชอบให้ใครมาเข้าใกล้ซี้ซั้ว ถ้าใครทำได้จะสะดุ้งเล็กน้อยและพยายามเว้นระยะพอสมควร ส่วนจุดตายของมีร่าอยู่ตรงหน้าผากที่มีตราเนเดสท์อยู่นั่นแหละ เพราะเป็นศูนย์รวมพลังของเธอ หากตรงนั้นโดนโจมตีเมื่อไหร่...มีโอกาสจะเสร็จค่อนข้างสูงเพราะพลังอาจจะรวนได้
งานอดิเรก :: เล่นหมากรุก (เล่นคนเดียว เอาไว้ใช้วางแผนและแก้เบื่อ...บางทีท่านโฮราเทียสจะมาขอให้เล่นเป็นเพื่อนก็มีบ้าง) / เหม่อหรืออ่านหนังสืออยู่นิ่งๆ / การคิดบทลงโทษที่สาสมและบททรมานกับผู้กระทำผิด / ออกมาเดินเล่นตอนกลางคืน
ลักษณะนิสัย :: “พัศดีแห่งเนเดสท์ผู้มีเพียงหนึ่ง ผู้ซึ่งเยือกเย็นสงบนิ่งราวไร้ชีวิตเฉกเช่นตุ๊กตา ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์และจงรักภักดี / เธอผู้มีสิทธิลงทัณฑ์เหล่าผู้กระทำผิดทั้งปวง เปรียบดังบ่วงคล้องคอแห่งชนคนบาปทั้งหลาย ชั่วชีวิตหนีไม่พ้นแม้วอดวาย / ทรมานเจ็บเจียนตายจักจงทน แม้ดิ้นรนร้องขอไม่อาจอภัย ไม่ว่าใครมิอาจหลบมิอาจพ้น / จนถึงตายถวายหัวด้วยภักดี ชั่วชีวีและกายนี้พร้อมมอบให้ โฮราเทียสนั้นไซร้คือดวงมาลย์” เป็นคำกล่าวที่มีเนเดสท์คนนึงในรุ่นก่อนๆเคยนิยามเธอ “มีร่า” เอาไว้ในฐานะผู้ลงทัณฑ์เธอจนเธอเกือบจะเป็นประสาทเลยทีเดียว เพราะมีร่าเป็นคนที่โหดและร้ายลึกของจริง ในฐานะ “พัศดี” ที่ไม่มีใครเคยรอดพ้นเงื้อมมือไปได้ วิธีทรมานและจับตัวผู้ละเมิดบัญญัตินั้นเลือดเย็นเข้าขั้นใครเทียม คือ เมื่อภาพบุคคลผู้โชคร้ายปรากฏใน “คลอลิเวีย” เมื่อไหร่ มีร่าจะคอยจับตาดูอยู่ตลอดพร้อมๆกับสังเกตถึงรายละเอียดต่างๆของผู้กระทำผิดในครั้งนี้ และสมองจะเริ่มทำการวางแผน เดินเกมทันที ถามว่ามีพลัง “พันธนาการหวนคืน” แล้วทำไมไม่ใช่ล่ะ? คำตอบ...แล้วจะรีบใช้ทำไมล่ะ??? ก็มันเรียกกลับมาได้ตลอดอยู่แล้ว หนีให้ตายก็ไม่รอด สู้ปล่อยให้หนีหัวซุกหัวซุนจนหมดแรงจะหนีน่าจะดีกว่านะ จะได้ไม่เปลืองแรงเรียกกลับหลายรอบ ไม่เปลืองแรงสู้ด้วย คือว่าเธอเป็นพวกประเภทไม่ชอบออกแรงโดยเปล่าประโยชน์น่ะ (ยกเว้นเวลาทรมานคนก็อีกเรื่อง) หรือไม่ก็ส่งพลัง “การริดรอน” ที่ได้จากพันธสัญญาใส่เป้าหมายไปทีละนิดๆ ให้ทรมานเจียนตายก่อนค่อยเก็บกลับก็ไม่เลวนะ แถมบางทีเธอใช้พลัง “ไซคิก” อาทิ “ไซโคไคเนซิส” ให้เหยื่อประสบอุบัติเหตุร้ายแรงตามสมควร หรือไม่ก็ “เทเลพาธี” ไปหลอนประสาทเหยื่อให้สติแตกไปเลยก็มี ทัศนคติของเธอไม่ได้เรียกว่าเย็นชา แต่มันเลยคำว่าเย็นชาจนเกือบจะเรียกว่า “ไร้จิตใจซึ่งความเป็นมนุษย์” แล้วน่าจะถูกกว่า คือใครจะเป็นจะตายยังไงข้าไม่สน หน้าที่ข้าเรียบร้อยและท่านโฮราเทียสพอใจนั่นคือจบ อะไรก็ตามที่โฮราเทียสบัญชา ต่อให้ยากแค่ไหนเธอคนนี้ก็จะดั้นด้นทำโดยไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น “เพื่อท่านโฮราเทียส” เท่านั้นที่บัญญัติไว้ในหัวสมอง ตัวเองจะเป็นจะตายมั้ยยังไม่แคร์เลย เรียกได้ว่าเป็นคนที่ถือมั่นยึดมั่น จงรักภักดี และซื่อสัตย์ที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว ใครได้ไปเป็นพวกก็มั่นใจได้เลยว่าเธอจะไม่มีทางทรยศหักหลังแน่นอน สู้ฆ่าเธอให้ตายง่ายกว่าเยอะ (ซึ่งมันก็ยากอยู่ดีนั่นแหละ...) แถมยังถนัดด้านการวางแผนนักแล เพราะสมองของเธอคนนี้ดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หึหึหึ เสร็จแน่ รู้จักการ “พูดน้อยในการทรมานและข่มขู่คนอย่างมีประสิทธิภาพ” “แทงใจดำคนได้ตรงจุดมากๆ” “พูดเรื่องจริงหน้าตาย” เรียกได้ว่ามีร่าอ้าปากเมื่อไหร่มักจะมีหายนะกับใครบางคนเกิดขึ้นอยู่ร่ำไป แถมตอนพูดยังหน้าตายไร้ความรู้สึกสุดๆอีกด้วยอันเนื่องมาจากพันธสัญญาเมื่อนานนมส่งผลให้ใครหลายคนคิดว่าชีเป็นปีศาจ...ก็มีใครหน้าไหนทรมานคนนับสิบที่กำลังดิ้นพราดๆโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิดได้บ้างล่ะ...พูดตรงๆไม่สนว่าใครจะคิดอะไรยังไง ไม่ได้แคร์ความรู้สึกคนอื่นสักเท่าไหร่นักยกเว้นแค่โฮราเทียสคนเดียวที่จะแคร์มากตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แต่ถ้ากับเรื่องความรู้สึกแล้วล่ะก็...ง้างปากยังไงก็ไม่บอกหรอก ก็ทำไมข้าจะต้องบอกด้วยว่าคิดอะไรกับใครยังไง? ข้ารู้สึกยังไงแล้วมันเปลี่ยนแปลงอะไรได้ด้วยเหรอ? แล้วความรู้สึกข้ามันมีความหมายอะไรด้วยเหรอ? พูดแบบนี้ทำให้มีร่ายิ่งดูเป็นคนไร้จิตใจเข้าไปใหญ่ แต่ความจริงลึกๆแล้วเธอเองก็ยังมีความรู้สึกในฐานะมนุษย์ซ่อนอยู่เช่นกัน เพียงแค่ไม่นำมันมาออกสื่อก็เท่านั้นเอง ความจริงอีกอย่างที่น่าตกใจคือเธอเป็นคนรักสัตว์ค่ะ แต่เฉพาะสัตว์ตัวเล็กๆนะ เพราะมีร่าคิดว่ามันน่าเอ็นดูดี แต่ก็อย่างว่าหน้าไร้อารมณ์ปานนี้ไม่มีใครคิดหรอกว่ารักสัตว์น่ะ และรักของเธอคือรักแบบแค่เอ็นดูเท่านั้น ไม่ได้ทุ่มเทความรักอะไรมากมายให้ เพราะรู้ว่าสักวันสังขารของมันจะต้องร่วงโรย มีเพียง “ลาปิส” เท่านั้นที่มีร่าจะดูแลเป็นอย่างดีและให้เศษเสี้ยวแห่งความห่วงใยที่เหลือในตัวเธอทั้งหมดไปให้ (ก็มันคงกระพันอ่ะ...) และด้วยเหตุผลเดียวกันนี้เองละมั้งที่ทำให้เธอไม่ค่อยอยากไปข้องแวะกับใคร เพราะถ้ารู้สึกดีไปแล้วสักวันก็จะต้องเสียใจกับการจากลา (อีกเหตุผลหนึ่งคือสันดานมนุษย์มันไว้ใจไม่ค่อยได้ จากเท่าที่เธอเห็นมาผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน) กิริยาท่าทีสง่าและเรียบร้อยแต่แฝงความลึกลับชวนพิศวง อีกทั้งยังดูสุขุมกว่ารูปร่างภายนอกมาก ความคิดของเธอโดยรวมก็นับว่าเจนโลกมามากแล้วเช่นกัน “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ดิ้นรนไปบางทีก็เท่านั้น” นี่คือสิ่งที่มีร่าได้เรียนรู้ในเวลาอมตะที่เธอได้รับนับตั้งแต่วินาทีที่เธอกลายเป็นเนเดสท์จวบจนปัจจุบัน มองทุกอย่างตามความจริงเสมอไม่ใช่ความรู้สึกใด ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนและหล่อหลอมเธอให้กลายเป็นเช่นนี้ “ไม่มีสิ่งใดคงอยู่นิรันดร์กาล สักวันวานจักต้องดับสูญ คงมีแต่ข้าและท่านผู้เป็นนิรันดร์ เฝ้ามองวันเวลาเล่าพ้นผ่านไป” ก็เรื่องจริงนี่...พูดความจริงแล้วผิดด้วยงั้นเหรอ? เอาเถอะ...อีกหลายอย่างๆที่ทุกคนอาจไม่รู้คือ ร่างกายมีร่าไม่ได้สร้างมาให้แข็งแรงนัก แต่ก็ไม่ได้บอบบางจัดขนาดว่าป่วยกระเสาะกระแสะ นิดไม่ได้หน่อยไม่ได้นะ คือไม่ได้ถึกทนขนาดน้าน ประมาณว่าคุณหนูอะไรเงี้ย ความถึกด้านสมรรถภาพออกติดจะต่ำเล็กน้อย เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่ค่อยเดินหรือขยับอะไรมากนัก มักจะใช้พลัง “ไซคิก”มากกว่า เช่นจะเดินไปไหนก็ลอยเหนือพื้นนิดๆไปแทน (อารมณ์คุณหนูอัจฉริยะที่ร่างกายอ่อนแอประมาณนี้) แต่แค่โบกไม้โบกมือหรือนิดๆหน่อยๆก็ทำได้สบายๆน่า แต่ก็แอบน่าประหลาดที่มีร่าเป็นคนที่กินมากเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน คงเป็นเพราะอาหารที่ทานไปเป็นพลังงานในการคิดและพลังจิตของเธอหมดเลยกระมัง?
เพิ่มเติม :: เนื่องจาก “พลังการริดรอน” เป็นพลังที่มีอานุภาพร้ายกาจมาก เวลาใช้ไปนานๆจึงมีผลกระทบต่อตัวมีร่าคือบางสิ่งในตัวมีร่าจะถูกริดรอนลงไปเช่นเดียวกัน และสิ่งที่ถูกลดทอนลงไปคือ “คุณค่าในการมีชีวิตสำหรับตนเอง” นั่นเอง...เธอจะเริ่มลืมเลือนความหมายในการมีชีวิตอยู่ของตนเอง “เพื่อตนเอง” ไปทีละนิดๆ และมันถูกแทนที่ด้วย “เพื่อท่านโฮราเทียส” แทน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part III ; Question for Character (ขอให้ตัวละครตอบนะครับ)
ยินดีที่ได้พบ ข้าคือมูนไลท์ ตัวแทนจากแสงจันทร์ แล้วเจ้าล่ะ เป็นใคร?? :: เด็กสาวตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาคู่งามสีท้องทะเลลึกมองหน้าผู้ถามด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าราวกับว่าเธอไม่ได้กำลังจ้องมองเขา หากแต่เหม่อออกไปในที่ไกลแสนไกล... ‘ข้าไม่จำเป็นต้องตอบท่าน...เพราะท่านโฮราเทียสมิได้สั่งให้ข้าตอบ...’ เสียงหวานเรียบดังขึ้นในความคิดแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขยับปากเลยก็ตาม แต่เมื่อมูนไลท์ยื่นข้อความจากโฮราเทียสที่ระบุว่าให้ร่วมมือในการสัมภาษณ์ครั้งนี้แต่โดยดี แววตาของมีร่าก็เปล่งประกายขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะเรียบเฉยดังเดิม... “ข้า...มีร่า พัศดีแห่งเนเดสท์ ผู้จองจำเหล่าคนบาปที่ริอาจฝ่าฝืนบัญญัติแห่งชนเนเดสท์อันศักดิ์สิทธิ์ และเป็นข้ารับใช้ของท่านโฮราเทียสแต่เพียงผู้เดียว”
เจ้าคิดอย่างไร กับการที่ตัวเองต้องเป็นเนเดสท์ และพันธสัญญาของเนเดสท์?? :: มีร่าหลับตาลงก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบดุจไร้วิญญาณ “ข้ามิอาจมีความเห็นใด..ความประสงค์ของท่านโฮราเทียสคือหน้าที่ของข้า ซึ่งการดำรงตำแหน่งนี้รวมไปถึงพันธสัญญาของข้าคือหนึ่งในนั้น และข้าจะไม่ขอตั้งคำถามใดๆต่อการตัดสินใจและความประสงค์ของท่านโฮราเทียส เพราะข้ามีหน้าที่แค่ทำความประสงค์ของท่านให้เป็นจริงเท่านั้น มิใช่มาออกความเห็นดังเช่นที่ท่านชี้นำ...” ก่อนจะลืมตาและจ้องหน้าผู้ถามด้วยแววตาที่ว่างเปล่าเช่นเคย
แล้วเจ้าคิดอย่างไรกับโฮราเทียสและเนเดสท์คนอื่นๆ? :: “ดังที่ข้าได้กล่าวไปแล้วเมื่อครู่...ว่าข้าจะไม่ขอแสดงความเห็นต่อการตัดสินใจต่อความประสงค์ของท่านโฮราเทียส...หากเนเดสท์คนอื่นที่ถูกเลือกมาเป็นการตัดสินใจของท่านโฮราเทียสแล้ว ข้าก็จะไม่ขอตั้งคำถามใดต่อการตัดสินใจของท่าน...เพราะท่านถูกเสมอ และการตัดสินใจของท่านถือเป็นสิ้นสุดแล้ว...” ก่อนจะเสมองไปยังวิวทิวทัศน์ด้านนอกราวกับว่าผู้ถามตรงหน้าไร้ตัวตน
แล้วถ้าเกิดว่า เจ้าจำต้องปลิดชีวิตผู้อื่น เพื่อให้เจ้ารอดและพ้นจากความทุกข์ทรมาน เจ้าจะทำเช่นไร? :: “ตามแต่ท่านโฮราเทียสจะบัญชา หากท่านสั่งให้ข้าทำอย่างไร...ข้าก็จะทำเช่นนั้น แต่หากท่านมิได้สั่งอะไร ข้าก็คงมิอาจตอบท่านในตอนนี้ได้” มีร่าเอ่ยโดยไม่คิดจะหยุดประมวลผลคำถามเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังไม่หันหน้ากลับมามองคนถาม แต่กลับก้มหน้าลงเล็กน้อยแทน
งั้นหรือ? แล้วสิ่งใดกันเล่า ที่เจ้าพึงปรารถนามากที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเป็นจริง? :: “ขอแค่ได้รับใช้ท่านโฮราเทียส...แค่นั้นข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...” เสียงตอบคราวนี้แผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับอัดแน่นไปด้วยความภักดีที่เต็มเปี่ยมในทุกอณูเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้น
นั่นคือคำตอบของเจ้าสินะ ขอบคุณที่สละเวลา ขอให้แสงจันทร์จงนำทางและเป็นพลังให้แก่เจ้า เชิญออกไปได้ :: เด็กสาวไม่ได้เอ่ยอะไรแค่เพียงเงยหน้าขึ้นมาสบตาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่ร่างของมีร่าจะลอยขึ้นช้าๆขึ้นไปในอากาศ และกลืนหายไปกับความมืดมิดในฟากฟ้ายามราตรี
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part IV ; Question to you
ขอบคุณที่มาสมัครนะฮะ >< ชื่ออะไรเหรอครับ?? :: นะ...นี่พี่แน้ปเองนะยู // นอนตาย
ขอโทษนะฮะที่ทำให้ยุ่งยากแล้วก็เรื่องมากกับใบสมัครอันยาวเหยียด แหะๆ :: มะ...ไม่เป็นไรจ้ะ // คร่อก
พล็อตดูแปลกๆไหมฮะ :: ไม่แปลกหรอกจ้า ยูคู่พล็อตแฟนตาซีอยู่แล้ว
คิดว่าจะได้คู่กับใครเหรอฮะ :: สารภาพ...พี่ไม่รู้จริงๆ
ถ้าเกิดว่าคุณติด ผมขอเปลี่ยนอะไรนิดหน่อยได้ไหมฮะ :: เอาไปต้มยำทำแกงอะไรก็เอาไปเถอะจ้า ติดเป็นพอ
มีอะไรอยากจะบอกหรือบ่นผมไหม :: รับมีร่าด้วยเน้อ ตั้งใจมากเลยนะเด็กคนนี้
ขอให้โชคดีนะครับ :D :: งั้นยูก็ทำให้พี่โชคดีสิจ้ะ // โดนยิงดับ
สุดท้าย ต้องการให้วิจารณ์ตัวละครออริไหมฮะ ทุกตัว? คนที่ผ่าน? หรือยังไง? :: ทุกตัวไปเลย เอาให้มันรู้กันไปเลย
---------------------------------------------------------------------------------------------
ใบสมัคร~
รูป : http://pic.free.in.th/id/d6ec5bd7e4df4dffe2fa546c91fa267f
ชื่อ : Stacia (สตาเชีย)
นามสกุล : Scheherazade (เชอเฮราเซธ)
ชื่อเล่น : Star (สตาร์)
ส่วนสูง : 167 เซนติเมตร
น้ำหนัก : 46 กิโลกรัม
ชอบ : ตุ๊กตายัดนุ่น (คุณเธอสามารถพกมันติดตัวได้ตลอดแม้กระทั่งตอนทำงาน และมักจะลูบๆไซร้ๆมันอยู่เสมอเลยล่ะ) (นี่เป็นจุดเริ่มต้นนิสัยและรสนิยมที่ทำหลามเริ่มจะเงิบ...) / การโดนสควอโล่ด่า (?) (ฟังแล้วชีจะอิ่มเอิบราวกับไปฟังพระสวดมา แถมมีการบอกให้ด่าต่ออีก ชอบมาก... มันทำสควอโล่เงิบไปเลย...) / การแกล้งหรือทรมานคนอื่น (ซุปเปอร์ความสุขของเธอคนนี้ ยิ่งเธอเหม็นขี้หน้ามากเท่าไหร่ระดับความรุนแรงจะสูงตาม เช่น สควอโล่อาจจะโดนแค่ขโมยกกน.หรือลวนลาม (สำหรับหลามเป็นกรณีพิเศษเพราะชีชอบมาก ข้อหาสวยเหมือนตุ๊กตา) แต่เลวี่นี่มีสิทธินอนน้ำลายฟูมปากคาซุปอาหารเช้าได้ทุกมื้อที่สตาร์มีโอกาสแวบเข้าครัว) / ความเงียบ (ขัดกันเองกับความชอบเสียงด่าหลาม เพราะปกติเธอชอบอยู่อย่างสงบหากไม่ได้ไปแกล้งใคร...) / นิยาย โดจิน อนิเมะ เกมและมังงะติดเรตทุกสาย (ยิ่งแรงยิ่งชอบ จะอ่านทั้งๆที่หน้านิ่งเนี่ยแหละ แต่ในใจนี่ฟินนนนน...) / การฟันดาบ (แทบจะเป็นเรื่องเดียวที่คิดเหมือนสควอโล่เลยก็ไม่ผิด เวลาฟันจะดูนิ่งๆเยือกๆไม่รู้สึกรู้สา แต่ในใจกำลังฟินเช่นกัน...) / ยาสารพัดชนิด (ยิ้มนิดๆและซื้อเก็บโดยไม่สนราคาหากมันหายากและคุ้มจริงๆ) / สควอโล่ (ชาบูๆๆๆ ไม่มีนิยามไหนจะให้...นอกจากคำว่า “สวยอ่ะ...ชอบ”)
เกลียด : เลวี่ (ไม่มีความงามเลยแม้แต่น้อย และเมื่อเจอชีจะหาทางวางยาพิษสารพัดวิธีหรือไม่ก็ถีบลงกับดักแทน) / เสียงเอะอะที่ไม่ใช่เสียงสควอโล่ (รำคาญวุ้ย!!! จะจัดการต่อยท้องคนทำอย่างรวดเร็วจนจุกพูดไม่ได้ เอาดาบอาบยากรีดให้ได้แผลงามๆ หรือเตะผ่าหมาก (ไม่ใช้กับแซนซัส) แต่สตาร์จะไม่ทำแบบนี้กับผู้หญิง เพราะกับผู้หญิงชีจะทุบหลังคอหรือโปะยาสลบแทน? (ไม่ใช้กับบอสและเท็นเท็น)) / คำว่า “อะไรก็ได้” (อันนี้ตรงข้ามสควอโล่แบบสุดชีพ เพราะสควอโล่จะชอบชิลๆตามแบบตัวเอง แต่ถ้าตอบยังไงก็ได้ใส่สตาร์จะทำเธอหงุดหงิด เพราะ “จะเอายังไงก็ว่ามาสิวะ? ได้ไม่ได้อีกเรื่อง เดี๋ยวทำแล้วก็บอกไม่ชอบอีก...”) / ฉลาม (มันเคยเกือบจะงาบเธอตอนเด็กแหละ...โตมาเลยเกลียดมาก และนิยมทานหูฉลามมากเพราะมันทำให้ฉลามสูญพันธ์เร็วขึ้น)
นิสัย : สตาเชีย หรือที่ทุกคนมักเรียกสั้นๆว่าสตาร์ มีนิสัยที่เรียกได้ว่ามองแทบไม่ออกว่าเป็นอวตารสควอโล่หลักๆเพราะว่าชีนั้นเงียบมาก แต่ไม่ได้เย็นชาอย่างที่คิด ไม่สิ...เรียกว่าชีแค่เสียงเบามากจนโทรโข่งยังไม่ช่วยเลยต่างหาก เสียงเบาได้อีก ชีจึงมีวิธีสื่อสารอื่น(ในกรณีที่อ่านปากเธอไม่ออก) นั้นคือ “ภาษามือ” ซึ่งก็ไม่ใช่อะไร ก็แค่ชีโบ้ชี้เบ้ บุ้ยใบ้อะไรนิดๆหน่อยๆก็แค่นั้นแหละ จะตอบใช่ไม่ก็พยักหน้าไม่ก็ส่ายหัวแทนแทบจะทุกที จะเดินนั่งกินนอนทำอะไรก็เงียบไปหมดแต่ก็ไม่ได้จืดจางนะ มีออร่าความสง่าในฐานะวาเรียอยู่ครบถ้วนเลยล่ะ ไม่ได้ไร้อารมณ์ด้วย แอบรับมุขเก่งอีกต่างหาก สติเฉียบคม แถมจะติดออกสุขุมจนเป็นที่ชื่นชมของใครหลายคนอย่างลับๆด้วยซ้ำ แต่นั่นน่ะแค่เปลือกนอก รู้นิสัยเธอจริงๆแล้วจะหนาว...ความลับของสตาร์มีดังนี้ หนึ่ง ชีติดตุ๊กตาเข้าขั้นโคม่า และมีสิทธิตายได้เพราะคลั่งหากไม่มีตุ๊กตาอยู่รอบรัศมีห้าเมตรจากตนเอง เธอพกตุ๊กตาไปทุกที...ทุกเวลา ในห้องของเธอหากใครริอาจลองเข้าไปจะพบว่านอกจากขวดโหลยา นิยายและมังงะเต็มชั้น รวมถึงดาบเป็นแผงแล้ว ที่เหลืออุทิศให้กับตุ๊กตา พื้นที่เตียงครึ่งนึงเป็นของตุ๊กตาเลยก็ว่าได้ แต่อย่าไปแตะของสตาร์ซี้ซั้วนะ ไม่งั้นอาจลงไปนอนตายได้โดยไม่คุ้มเลย ชีหวงของค่ะ แถมเห็นคนคล้ายตุ๊กตาไม่ได้เลย ชอบมาก...(ดังเช่นสควอโล่) ต้องหาทางลวนลาม!!! ข้อสอง...ยัยนี่หื่นสุดชีพ เสพเรตดังออกซิเจนกันเลยทีเดียว เรียกได้ว่าหนังสือทุกแทบประเภทที่สตาร์ครอบครองล้วนแต่ไม่สมควรให้เด็กอ่านอย่างยิ่งไม่ว่ากรณีใดๆ และเวลาเสพสีหน้าเธอจะไม่เปลี่ยนเลยสักนิดนอกจากหน้าหน้าระเรื่อนิดๆ แต่ในใจนี่เลือดกำเดาไหลท่วมดังน้ำท่วมไทยเลยทีเดียว ข้อสาม สตาร์เป็นสาวสาย SM ค่ะ S คือชีโปรดปรานการทรมานคนอื่นมาก เวลาไปทำงานมักนิยมเชือดให้ตายช้าๆอย่างทรมานแต่ไร้เสียงมากกว่าจะฟันฉับเดียวจบ (แบบสควอโล่) หรือไม่ก็วางยาให้ค่อยๆหมดลม (เวลาเบื่อจริงเท่านั้นถึงจะรีบๆทำให้มันจบๆ นอกนั้น...ไม่เป็นไร เรารอได้ J) แต่เธอจะไม่เปิดช่องว่างให้มาโจมตีได้หรอกนะจะบอกให้ เพราะทรมานของเธอนี่เจ็บเจียนตายกันเลยทีเดียว และแบ่งระดับขั้นตามระดับความเกลียดหรือเหม็นขี้หน้า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอหนักใกล้ตายมากขึ้น เพราะฉะนั้นทางที่ดีอย่าไปเป็นศัตรูกับเธอเอานะ เดี๋ยวจะตายฟรีเอา ส่วน M นี่เธอเป็นเฉพาะกับบางคนเท่านั้นจริงๆ โดยเฉพาะสควอโล่ ยังไง? คือเธอชอบฟังสควอโล่ด่ามากกกก โดยเฉพาะเมื่ออาละวาดล้านเดซิเบลจะชอบเป็นพิเศษ ไม่รู้เป็นบ้าอะไรกันนักกันหนา บางทีเป็นยันเดเระเงียบๆเลยล่ะขอบอก ข้อสี่ ยัยนี่เชี่ยวชาญด้านยาที่สุดในวาเรีย แต่ไม่ได้เอามารักษาใครนะ มักมีไว้เพื่อแกล้ง ทรมาน และฆ่าคนต่างหาก มีคอลเล็กชั่นยาอยู่ในห้องและพกชุดยาเล็กๆพร้อมเข็มติดตัวตลอดเผื่อฉุกเฉิน ใครอยากไม่ตายดีขอเชิญ... ยัยนี่ฟันดาบเก่งมาก นี่เป็นข้อมูลพื้นฐานที่ทุกคนรู้แต่ว่า...สิ่งที่ทุกคนไม่รู้คือตอนฟันดาบยัยนี่จะอึนมาก เหมือนกับหลุดไปอีกโลกแล้วเรียบร้ย แต่ก็ไม่เคยพลาดเลยสักครั้งนั่นแล จึงทำให้ไม่มีใครกังขาในฝีมือ โดยปกติเป็นคนพูดตรง คิดไงก็พูดงั้น แต่ค่อนข้างจะเอาแต่ใจนิดๆเหมือนกัน บางทีพูดไม่คิด (แต่ไม่มีใครได้ยินจึงรอดไป) สามารถพูดคำที่ทำให้คนรอบข้างเงิบได้ภายในไม่กี่ประโยค ไม่โหดจัด แต่ก็ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ใครกล้าขัดคำสั่งแม่จะเอาเป็นหนูทดลองยาตัวใหม่เลยนี่...
งานอดิเรกยามว่าง : ถ้าวันไหนชีได้ออกไปข้างนอกอย่างน้อยก็ต้องมีการตระเวนหาตุ๊กตายัดนุ่น (ที่ไม่โลลิเกิน) และยาสารพัดชนิดมาเก็บในคอลเล็กชั่นล่ะ ราคา...อืม...อันนั้นดูก่อนนะว่าคุ้มมั้ย? แต่ถ้าวันไหนมีอวตารของเธออยู่ใกล้ๆต้องหาทางลวนลามสควอโล่(?)สารพัดวิธีตั้งแต่บุกห้องน้ำยันวางยาแล้วจับยัดปลอกหมอนข้างไปนอนกอดที่ห้อง และมักจะลงเอยด้วยการนั่งฟังสควอโล่บ่นด่าด้วยเสียงอันดังโลกแตกอันเนื่องมาจากพฤติกรรมโรคจิตจะรสนิยมสุดหยึย(ในสายตาสควอโล่)ของเธอ มักจะหาทางเนียนใกล้อวตารตัวเองด้วยการท้าฟันดาบ ยามว่างหากอยู่คนเดียวในปราสาทเธอจะหมกตัวในห้องอ่านโดจิน ฟิคหรือนิยายที่มีเนื้อหาเรต ไม่เกี่ยงสาย ยาโอย ยูริ นอร์มอลมาได้หมด ขออย่างเดียวมี NC แรงๆพอ =.,= จนเบื่อไม่มีอะไรอ่านต่อจึงจะไปให้สควอโล่ทรมานเล่น(หรือทรมานสควอโล่ก็ไม่รู้) ถ้าวันนั้นเขาไม่อยู่จะหันไปทรมานชาวบ้าน(ที่ไม่ใช่บอสตัวเอง เท็นเท็นและแซนซัส) อาทิเช่น ลองวางยาพิษนานาชนิดใส่เลวี่แทน
อาวุธประจำตัว : ดาบเล่มเบ้อเร่อ(แต่เบากว่าที่คิด)ที่อยู่ในรูปแบทเทิลโหมดนั่นแล...ที่พาดอยู่ตรงหลังอ่ะ นามว่า "ริโอล่า" [Riola]+ ยาสารพัด
เป็นอวตารของ : สควอโล่
คิดยังไงกับต้นแบบอวตารออริคุณ? : สาบานนะ...ว่านี่ผู้ชาย? ให้ตายเถอะ...สวยจริงๆ ดูผมสีเงินที่ยาวจรดเอวนั่นสิเห็นไหม...ทั้งยาวทั้งเป็นประกาย จับดูก็นุ่มดีด้วย กลิ่นก็หอม...สวยจริงๆ ไหนจะหน้าตาหวานๆนั่นอีกล่ะ...ยิ่งกว่าเคะในโดจินเรตที่ฉันชอบอ่านเสียอีก ไม่ๆสวยกว่านางเอกด้วยซ้ำ...ผิวขาวละเอียดและเนียนนุ่มนั่น อา...น่าจับเอามา...ลูบไล้...ลูบไล้เหลือเกิน อยากได้มาเป็นคอลเลกชั่นของฉันซะจริงๆ...ไหนจะเสียงดังกังวาน(ที่แสบแก้วหูสำหรับชาวบ้าน)นี่อีกล่ะ...ฟังแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวยดีเหลือเกิน อ้า...ผู้ชายแบบนี้เป็นอวตารของฉันจริงๆเหรอเนี่ย...ผิดไหมเนี่ยถ้าฉันอยากจะลวนลามเขาน่ะ...(พูดเสียงเบาโดยที่สีหน้าแทบไม่เปลี่ยน มีแค่ประกายในนัยน์ตาเท่านั้นที่เปลี่ยนไปบ้างกับรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ หน้าแดงหน่อยๆ)
อยากเพิ่มเติมอะไรที่เกี่ยวกับลูกคุณมั้ย? เผื่อไรท์ลืมถาม? : ตาซ้ายของเธอไม่ได้ผิดปกติแต่อย่างใด เพียงแต่มันเป็นสีฟ้าอความารีนใสและสวยมากๆจนมีคนชอบมาจ้อง เธอรำคาญเลยใส่ที่ปิดตาแทน เลยมักโดนเข้าใจผิดว่าตามีปัญหา และเวลาถอดออกแปลว่าเธอกำลังจะเอาจริงแล้ว...
ถามให้เจ้าของออริตอบแต่ไม่มีผลกับการคัดเลือกแต่อาจจะใช้ในนิยาย~
ไอดอลในวาเรีย : มาม่อน และ ซันซัส (สำหรับตัวพี่) แต่ถ้าสำหรับสตาร์ แน่นอน...สควอโล่
เหตุผลที่ชอบ? : มาม่อน – ชอบเพราะประหยัดเกิน(จนเรียกได้ว่าเค็ม)จ้า เนื่องจากตัวจริงของพี่ก็เค็มเอาเรื่องอยู่เหมือนกันหากไม่นับเรื่องของกิน ประมาณว่าเงินเข้าได้แต่ห้ามออกเหมือนกันเป๊ะ (แต่พี่ไม่ได้คิดทุกอย่างเป็นเงินทองหมดเหมือนมาม่อนน้า) ส่วนแซนซัส ชอบเพราะ...เถื่อนดีล่ะมั้ง? ไม่รู้สิ ปกติเวลาสมัครออริในวาเรียพี่จะเลือกแซนซัสตลอดอ่ะ เห็นแล้วอยากส่งลูกไปคู่ด้วย อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง?
คิดยังไงกับคู่ของอวตารที่คุณสมัคร : ก็เป็น...เป็นผู้ชายที่สวยมาก...ตอนแรกเห็นก็ว่ามันสวยแล้วนะ (เสียแต่ผมหน้าม้าไม่เหมาะ) พอโตมาสิบปีข้างหน้านี่...เป๊ะ เป๊ะมาก ชอบเวลาที่อยู่กับแซนซัสมากเพราะมันน่ารักสุดๆ เสียงโวยดังได้อีก มีมุมน่ารักซ่อนอยู่ในอีโก้เยอะๆของมัน น่ารักดี...
ทัศนคติที่มีต่อวาเรียทั้งเจ็ด : เจ๊แถมให้นะจ้ะ มีแปดคนไปเลยจ้ะ // โดนถีบ
แซนซัส – บอกไปแล้วในตัวละครที่ชอบในวาเรีย...แต่ก็พูดเสริมสั้นๆ มัน-เถื่อน-มาก (แต่ชอบ...เพราะมีมุมน่ารัก)
สควอโล่ – บอกไปแลวช่นกันในหัวข้อคิดยังไง แต่ก็สรุปได้ว่า เฮียแกสวยและซึน...ชอบเหมือนกัน
เบลเฟกอล – เจ้าชายสุดจิต บอกตามตรงไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ตรงที่อะไรๆก็เจ้าชายอยู่ได้ ฟังจนเอียนแล้วเนี่ย อีตาเจ้าชายตกกระป๋องเอ้ย เท็นเท็นไปเอามันได้ไงเนี่ย? ดีๆกว่านี้มีตั้งเยอะไม่เอา? // โดนมีดเสียบ
ฟราน – น่ารักมาก เป็นตัวละครที่โมเอะและกวนส้นได้อีก พี่ชอบจิ้นคู่กะเบลมาก จิ้นตั้งแต่แรกเจอเลยล่ะ (ผิด...)
มาม่อน – อัลโกขี้งกประจำหน่วย แอบชื่นชมไปแล้วข้างบนหนึ่งรอบแต่ก็สรุปสั้นๆได้ว่า “เค็มได้ใจเจ๊จริงๆ”
ลุซซูเรีย – กะเทยสาวสุดเปรี้ยว(?) ตอนแรกบอกตามตรงว่ารับเจ๊แกไม่ได้ เห็นแล้วอยากจะบ้า แต่พอเห็นหน้าเลวี่แล้วขอสารภาพว่าเจ๊ลุซดูดีกว่าเป็นสิบเท่า กระดกนิ้วก้อยต่อไปนะฮะเจ๊...
เลวี่ – คนที่เจอแล้วร้อง...เออะ ทันที เพราะอะไร? นี่คนแน่เหรอ? หรือปลาดุกชนเขื่อนวะ? เอามันไปไกลๆเลยนะ อย่ามาติดบอสแถวนี้ ติดบอสได้มีแต่สควอโล่เท่าน้านรู้ไว้ซร้า!!! (ก็เลือกเอาละกันระหว่างมีสควอดล่เป็นเบ๊กับเลวี่เป็นเบ๊จะเอาใคร พี่เชื่อว่าเกินเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์จะเลือกหลาม...)
เท็นเท็น – สาวน้อยคนเดียวประจำหน่วยผู้ใช้หลามเยี่ยงทาส อา...สะใจมาก น่ารักและมีเอกลักษณ์ดี แต่ทางที่ดีช่วยจับหลามไปถวายป๋าเธอทีเถอะนะ พี่อยากฟินอ่ะ // โดนเสย โขกสับเบลต่อไปนะจ้ะ มีอะไรให้หนีไปหายามะ อย่าลืมนะ...เท็นเลือกได้ค่ะ มีให้จ่อคิวเลือกตั้งเยอะ จริงม้า...
สมมุติว่าไม่ติดขึ้นมาล่ะ..? : อาก้าและเอ็มเจ็ดสิบเก้ามีพร้อมจ้ะ...// เตรียมเล็ง
ทนการดองได้ยาวนานแค่ไหนเออ~ : นานจ้ะนานเชื่อพี่สิ ตอนนี้พี่ยังรอวาเลนไทน์ / Only Honest / OMG อยู่นะจ้ะไรท์เท็นคนดีของพี่... // โดนยำแหลก
โดนยำเละ..?: สตาร์เกิดมาด้วยความรั่ว(และหื่น)ของพี่อยู่แล้ว ถ้าติดก็เอาไปเลยจ้ะ ตามบาย...
ขอสามคำให้ฟิคเรื่องนี้ : รั่ว-ไป-เลย
ฝากอะไรถึงไรท์...? : ไม่รับไม่ได้นะจ้ะเท็นนี่ เดี๋ยวสตาร์ไม่รู้จะลวนลามใคร...
# คำถามนอกเรื่อง
คิดยังไงกับพวกที่ชอบก็อบ เกรียน แถ เนียน ลอก : ก็...ไม่รู้สินะ ต่างคนก็มีสมองก็คนคิดได้ไม่เหมือนกัน แต่กับพวกนี้...พี่ว่าพวกมัน”หัวกลวง” และ “คิดเองไม่เป็น” น่ะจ้ะ ไม่มีอะไรมากจริงๆ...ทำคนอื่นน้ำตาไหล กลุ้มจนแทบบ้ายังมีหน้ามาระรื่นบอกไม่ได้ทำอีก // ไม้หน้าสามเตรียมตบเกรียน ไม่สมควรจะอยูในโลกก็แค่นั้นเอง...
มีอะไรอยากฝากพวกที่ชอบก็อบมั้ยคะ? : หัว-กลวง-เหรอ? / ก๊อป-หา-พ่อง?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใบสมัครฉบับที่1!
รูป: (เธอคนนี้คือ Hieda no Akyuu จาก Touhou ค่ะ)
http://www.zerochan.net/568648
ชื่อ-นามสกุล:: เหมยเสี่ยวชิง ลี่ฉิน [Meixiaoqing Liqin]
ความหมาย(ถ้ามี):: พิณอันงดงามที่ประดับไว้ด้วยพรแห่งความเฉลียวฉลาด
รูปร่างลักษณะ:: ลี่ฉิน เด็กสาวระยะสุดท้าย(?)ที่ดูแล้วช่างงดงามและน่ารักไม่แพ้หญิงงามคนใดในเซริกา เธอครอบครองใบหน้าเนียนขาวที่ดูหวานละมุนและไร้รอยตำหนิใดๆ บนหน้านั้นมีดวงเนตรคู่สวยสีชมพูอมม่วงอเมทิสต์คู่โตคล้ายอัญมณีเลอค่าที่ทอประกายเปี่ยมฝันประดับอยู่ ล่างลงมาเล็กน้อยเป็นจมูกเล็กที่โด่งรั้นได้รูปกำลังดี รวมไปถึงเรียวปากปากดุจกลีบบุปผางามแรกแย้มชวนให้หลงใหล และสุดท้ายแก้มใสระเรื่อที่มีน้ำมีนวลนั่นอีกล่ะ นั่นยังว่าน่ารักแล้ว ยังจะมีเรือนผมสีม่วงอมชมพูเส้นเดียวกับสีเนตรเป็นประกายล้อแสงยาวคลอเคลียลงมาถึงสะโพกมนได้รูป ล้อมและเสริมดวงหน้าใสให้ยิ่งโดดเด่นยิ่งขึ้นจนน่าอิจฉา ลำตัวและแขนขาเพรียวดูสง่าแต่ก็น่าทะนุถนอมในเวลาเดียวกัน โดยรวมแล้วเธอจัดเป็นเด็กสาวี่น่ารักมากคนหนึ่งเลยทีเดียว สูง 165 เซนติมเตร น้ำหนัก...ความลับค่ะ
อายุ:: 19
มาจาก:: เซริกา
อุปนิสัยใจคอ:: ลี่ฉิน...สาวน้อยผู้น่ารักเรียบร้อยในสายตาของใครหลายๆคน อ่ะๆแต่ไม่ได้เรียบร้อยจัดขนาดว่าอะไรๆต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วแบบนี้หรอกนะ ที่ว่าเรียบร้อยของเธอนี่หมายถึงการดูแลจัดการตัวเองอย่างดีไม่ให้ไปเดือดร้อนใคร และรวมไปถึงกิริยาท่าทางที่ดูนุ่มนวลดุจพญาหงส์เยื้องย่าง(?)อีกด้วย แต่ก็ใช้ว่าลี่ฉินจะมีแค่มุมเรียบร้อยน่ารักสมเป็นกุลสตรีอย่างเดียวเท่านั้นนะ เธอซ่อนมุมช่างคิดจนบางทีออกจะเพ้อฝันไปหน่อยไว้ภายใต้บุคลิกนั้นด้วย เมื่อเวลาอำนวยเธอมักจะหยิบอะไรขึ้นมาขีดๆเขียนๆเสมอเพื่อถ่ายทอดความคิดเธอลงสู่แผ่นกระดาษ จัดเรียงร้อยให้มันเป็นเรื่องเป็นราวตามความคิดอันแสนจะล้ำเลิศของเธอ แต่เห็นแบบนี้แล้วไม่ใช่ว่าลี่ฉินจะเป็นคุณหนูปวกเปียกที่เอานั่งเหม่อและเขียนกลอนพร่ำเพ้ออยู่ในห้องนะ อันที่จริงเธอแข็งแรงมากเสียด้วยซ้ำ มักจะออกไปเดินเล่นหรือไม่ก็พบปะกับผู้คนภายนอกเป็นระยะๆเพื่ออะไรหลายๆอย่าง ผูกมิตรและเป็นมิตรกับคนอื่นได้ง่าย พูดจาสุภาพก็จริงแต่ไม่ได้ทางการเกินไป จิตใจดีชอบช่วยเหลือ แอบขี้เล่นและขี้แกล้งอีกต่างหาก เฉพาะคนที่สนิทๆกันน่ะนะ แม้จะดูหัวอ่อนแต่เห็นแบบนี้ลี่ฉินเองก็แอบรั้นและมีทิฐิของตนเองซ่อนอยู่เหมือนกันนะ คือเรื่องไหนยอมได้ก็จะยอมๆกันไปเพราะไม่ค่อยชอบที่จะมีเรื่องกับใครนัก แต่เรื่องที่เธอไม่ยอมเนี่ยสิ เอามีดมาปาดคอเธอๆก็สู้ไม่ถอยนะขอบอก ยืนหยัดได้ในสิ่งที่ตนเชื่อเพราะมีจิตใจที่เข้มแข็งเกินกว่าหญิงสาวทั่วไป ต่อให้คนอื่นจะพูดยังไงหรือแม้กระทั่งต้องเป็นศัตรูกับโลกทั้งใบ(เวอร์)ถ้าเพื่อสิ่งที่เอคิดไตร่ตรองดีแล้วว่ามันถูกเธอก็จะทำ อีกทั้งลี่ฉินยังเป็นคนที่มีความเฉลียวฉลาดอยู่ในตัวแต่ชอบถ่อมตนและไม่ชอบใช้ความสามารถเธอพร่ำเพรื่อ เวลาถูกชมจนเขินจะหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยแล้วบอกว่า “ไม่หรอกค่ะ...” บอกว่าเธอเรียบร้อยน่ะใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะ...ทำตามกฎทุกอย่างนะ บางทีเธอก็มีมุมเด็กดื้อและแอบแหกกฎที่ตัวเองไม่ยอมรับอย่างเงียบๆแต่เนียนมาก แต่พอถูกใครคาดคั้นมากๆเข้าว่าแหกมาหรือเปล่าในที่สุดก็ต้องจำใจตอบความจริง เพราะลี่ฉินโกหกใครไม่เก่งเอาซะเลย ที่จับได้ง่ายก็เพราะเธอจะเลิ่กลั่กและพูดไม่รู้เรื่องเลยน่ะสิ แถมเวลาทำผิดแล้วเธอก็จะขอโทษซ้ำๆจนกว่าเจ้าตัวจะเลิกคิดมากอีกต่างหาก เฮ้อ...ลี่ฉินเป็นเด็กสาวที่เรียกได้ว่าจะตรงก็ไม่ใช่ แต่จะซึนก็ไม่เชิงในเรื่องความรู้สึก (แต่เรื่องอื่นจะตรงมากแบบบางทีอาจจะตรงจนแทงใจดำคนฟังเลยก็มี แม้เธอจะระวังคำพูดบ้างแล้วนะ...) เรียกว่าสองอย่างปนกันอย่างละนิดบวกกับการพูดจาอ้อมโลกตอนเธอจะบอกกล่าวความรู้สึกก็เป็นได้ เผลอๆบอกเป็นโคลงฉันท์กาพย์กลอน(?)อีกแน่ะ ทำเอาคนฟังเมาไปเป็นแถบจนคนถามถอดใจไปแล้วหลายราย และถึงจะชอบไปคุยกับคนอื่นแต่ลี่ฉินก็รักความสงบมาก เธอมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในสวนแต่งกาพย์กลอนพร้อมกับพักผ่อนหย่อนใจกับธรรมชาติ หรือไม่ก็เล่นพิณที่เป็นเครื่องดนตรีโปรดของเธอ โดยปกติส่วนใหญ่ลี่ฉินไม่ค่อยชอบทำอะไรออกหน้านักและไม่ค่อยชอบจะไปมีเรื่องกับใคร แต่...อย่างที่บอกไปแล้วว่าถ้ามั่นเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับที่ๆเธอเชื่อมั่นเธอก็พร้อมจะเป็นกำลังให้เสมอ และเวลาลี่ฉินโกรธเมื่อไหร่...จากเทพธิดาผู้ใจเย็น อ่อนโยน เรียบร้อย จะกลายเป็นยมบาล(ทางฝีปาก) ที่จะเฉือนคนที่ทำให้โกรธ(ลามไปถึงผู้อยู่ให้เหตุการณ์)ให้ตายไปด้วยความเมินเฉย เย็นชา และวาจาอันสุดจะเสียดแทง และเวลาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเธอจะกล้ามากขึ้นไม่รู้กี่เท่าจนน่ากลัวว่านี่น่ะเหรอเด็กสาวที่ดูขี้อายคนนั้นน่ะ? และปกติเวลาเธอทำอะไรมักใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล (เนื่องจากชีจะแอบติสต์แตกตอนขีดๆเขียนๆน่ะนะ....) แต่ไม่ได้บุ่มบ่ามทำนะ เพียงแค่ว่าจะทำอะไรจะนึกถึงใจเขาใจเราเป็นสำคัญ แต่เมื่อโกรธ...ความรู้สึกน่ะ...ไม่แคร์โว้ยยยยยยย เหตุผลมาก่อนนำลิ่วๆเลย แถมด้วยมือจะหนักขึ้นอีกต่างหาก ตบทีงี้หน้าหันเลย เรียกได้ว่าตอนโกรธลี่ฉินจะเปลี่ยนบุคลิกแบบหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยก็ไม่ผิดเท่าไหร่หรอกนะ เอ้อลืมบอกไป...ดูเผินๆชีดูจะเป็นเด็กสาวที่ดีไปซะหมด เปล่า...ชีซุ่มซ่ามค่ะ บางทีเผลอหาเรื่องใส่ตัวอย่างงงๆก็มี ก็เค้าไม่รู้นี่นา...บางทีอาจจะเป็นเพราะหูเธอดีมากเลยเผลอไปได้ยินอะไรดีๆ(ที่ไม่วรจะได้ยิน)เข้า หรือตาเธอที่ดันโฟกัสไปที่อะไรก็ตามที่มันไม่ควรจะเห็นน่ะสิ...
ชอบ:: การได้ขีดๆเขียนๆ / ธรรมชาติ / เสียงเพลง / ความสงบ / น้ำชา / ขนมหวานที่ไม่หวานจัด / แสงแดดอ่อนๆ
ไม่ชอบ/เกลียด:: พวกบ้าอำนาจ / การลาจาก / การทำอะไรออกนอกหน้า / ความวุ่นวาย / กบ
กลัว:: แมลงสาบ / ความสูง
ความสามารถพิเศษ:: เล่นพิณได้ไพเราะ / เขียนอะไรๆได้ดีมาก / ประสาทสัมผัสไว (โดยเฉพาะหูกับตา)
งานอดิเรก:: ขีดๆเขียนๆ / เล่นพิณ / จิบชาชมธรรมชาติ / ไปคุยเล่นกับเพื่อนๆ
คู่:: ฟง
เพิ่มเติม:: ฝากเด็กคนนี้ด้วยนะจ้ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใบสมัคร [Fic Sorry]
รูป -
ลักษณะหน้าตา - เอธานาเซีย อิรีธอส ฟินิกซ์ฟอเทียร์ หรือที่เรียกสั้นๆว่าเซียนั้น...เธอคือหญิงสาวผู้งดงามได้เสมอทุกที่ทุกเวลา เรือนผมสีแดงชาดที่นุ่มสลวยเป็นเป็นประกายเงางามดุจเปลวเพลิงสีโกเมนยาวจรดเข่าและยังรวบผมส่วนนึงถักเป็นเปียเล็กไว้ข้างหนึ่งอีกด้วย บนดวงหน้าสวยล้ำประดุจเทพธิดามาเองแต่น่าเสียดายที่มันออกจะโหดโฉดห้าวไป(ไม่)นิด มักจะแสดงอารมณ์รุนแรงออกมาบ่อยๆจนใครหลายคนผวาแม้ว่าปกติจะนิ่งเฉย(แต่โหด)ก็ตามที ยิ่งเนตรสีเหลืองอำพันคู่สวยคู่นั้นที่ทอประกายออกจะติดยโส มั่นใจและมีเกียรติทระนงในตัวตนแล้วก็คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าเธอคนนี้ร้ายและแรงได้ขนาดไหน มีแพขนตาหนางอนยิ่งเสริมให้อัญมณีสีบุษราคัมบนดวงหน้านี้ยิ่งโดดเด่นเกินใครคนไหน จมูกโด่งรั้นกำลังดี เรียวปากบางเป็นสีชมพูระเรื่อชวนหลงใหลและสัมผัสแม้ว่าน้อยครั้งที่จะได้ยินเสียงของเจ้าหล่อนที่จะพูดออกมาดีๆแบบคนปกติเสียที ปกติมีแต่จิกกัดและพูดแรงๆ ลำตัวเพรียวบางที่มีผิวขาวใสเนียนละเอียดช่างแลดูน่าปกป้อง แต่มันกลับไม่ได้ดูอ่อนแอจนเปราะบางยามเมื่อต้องมือใครแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับแข็งแกร่งและเข้มแข็งสมเป็นบอสที่สุด ท่อนแขนขาก็งดงามได้รูป เรียกได้ว่าเธอมีหุ่นที่สาวๆใครเห็นเป็นต้องอิจฉาและหนุ่มๆเป็นต้องเหลียวมองเป็นแน่แท้ ไหนจะบุคลิกที่สง่างามสมเป็นผู้นำอีกเล่า โดยรวมแล้วเซียเป็นหญิงสาวที่ดูสง่าคนนึงเลยล่ะ สูง 171 เซติเมตร ส่วนน้ำหนัก 54 กิโลกรัม
ชื่อ - Athanasia erythos Foínixfotia (เอธานาเซีย อิรีธอส ฟินิกซ์ฟอเทียร์)
ความหมาย – เป็นภาษากรีก แปลว่า “เปลวเพลิงสีแดงแห่งนกอมตะอันเป็นนิรันดร์”
ชื่อเล่น – Sia (เซีย)
ความสามารถพิเศษ – สื่อสารกับเหล่าสัตว์ตระกูลนกได้ทุกชนิด และสามารถเรียกหรืออัญเชิญพวกเขามาเพื่อทำงานต่างๆได้ตามที่เธอต้องการ นอกจากนั้น...เธอยังสามารถสยบวิหคทุกชนิดได้แม้ว่ามันจะดุร้ายเพียงใดก็ตาม
ธาตุ – ปักษาอยู่แล้ว
อาวุธ – เคียวขนนก(ว๊อท?) นาม “Athens” (เอเธนส์)
วิธีใช้อาวุธ/ความสามารถ – วิธืใช้ก็ฟันๆๆๆ เอาให้เละไปเลย ตัดได้แทบทุกอย่าง อาวุธดูธรรมดาๆก็จริงแต่ความสามารถของอาวุธนี้ไม่ได้ธรรมดาๆหรอกนะขอบอก คือต้องขออธิบายก่อนว่าเคียวนี้นั้นมีขนนกสีแดงเพลิงแซมเหลืองส้มประดับอยู่ที่ตรงปลายเคียวอย่างดูดีที่สุด (อย่าเอาไปเทียบกับของเจ๊ลุซเด็ดขาด คนละชั้นกันย่ะ // เซีย) และเมื่อสะบัดเคียวออก...ถ้าเซียต้องการขนนกเหล่านั้นจะสามารถกระจายตัวออกมาเป็นลูกดอกขนนกขนาดพอเหมาะนับสิบเตรียมสแตนบายพร้อมจะทิ่มแทงศัตรูได้ทุกเมื่อรอเพียงเซียสั่ง แถมมันไม่ได้บอบบางนะเพราะมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าไททาเนียมเสียอีก อีกทั้งด้วยคลื่นเคียวที่เธอฟันออกไปยังสามารถบินไปหาเป้าหมายแบบติดตามตัวได้เหมือนกับว่าคลื่นกระแทกนั้นเป็นปักษาลมที่บินเข้าประจัญบาญฟันฟาดศัตรูอย่างไรอย่างนั้น และเคียวนี้บินได้ค่ะ เพราะไฟธาตุปักษาของเซียผสานกับพลังของเคียวทำให้มันเหาะได้ ประมาณไม้กวาดแม่มดเลยล่ะ
รูปร่างอาวุธ– ปกติแล้วเคียวนี้ “เอเธนส์” จะถูกเก็บไว้เหมือนกับกระบองเล็กๆสีแดงมีอักขระเป็นสีดำสลักไว้ที่ตัวเคียว ที่พอเรียกใช้ใบมีดสีดำวาวมีปลายใบมีดเป็นสีเงินจะปรากฏออกมาและตัวด้ามจะยาวขนาดพอเหมาะมือเซียเลยล่ะ ยาวประมาณตัวเธอพอดีเลย มีขนนกประดับไว้อย่างงดงามที่ใกล้ใบมีดอย่างงดงามและดูดีเสมอ
สัตว์กล่อง – นกฮูกสีน้ำตาลแดง แต่มีเนตรสีเหลืองใสเหมือนดั่งผู้เป็นนาย (มองเห็นตอนกลางวันได้ด้วยนา) ที่สามารถเปลี่ยนร่างให้กลายเป็นหงส์แดง นกกระจอกเทศน้ำตาลแดง และนกฟินิกซ์สีแดงเพลิงแกมส้ม (นกทั้งนั้นเลย...) ได้ตามใจเซียสั่ง เพื่อให้เหมาะสมต่อการปฏิบัติงานทั้งบนบก (นกกระจอกเทศวิ่งเร็วโพดๆ) ทางน้ำ (ขี่หงส์เลยลูก) หรือทางอากาศ (ฟินิกซ์พาบินเลย) หรือตามแต่เซียจะชอบใจ อ้อๆ ชื่อของมันคือ “Fteró̱n” (เฟเธอร์รอนน์) (ถ้าเซียจะเรียกย่อ ชีจะเรียกว่า “เฟเธอร์” แทน)นะจ้ะ มันพูดภาษาคนได้ด้วยแหละจะบอกให้ถ้ากล้าพอจะไปฝึกมันอ่ะนะ (ซึ่งเซียจับฝึกด่าคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว)
สีเปลวไฟ – แดงเข้มแบบโกเมนค่ะ
ลักษณะการพูด – ปกติเธอจะพูดน้ำเสียงเรียบแต่ดุดัน (หากอารมณ์ยังไม่บูดอ่ะนะ) แต่ถ้อยคำล้วนแล้วแต่เสียดแทงไม่ก็หาเรื่อง หรือไม่ก็เป็นคำสั่ง...ส่วนตอนอารมณ์เสีย ไม่ต้องถามนะว่าจะพูดยังไง...อาละวาดและวีนแหลกลาญพร้อมเคียวสะบัดเป็นพายุเลยล่ะ
ชอบ – นกทุกชนิด / ธัญพืช / โกโก้ / ปลา / อำนาจ / คนที่แข็งแกร่ง / อะไรที่รวดเร็ว / เรื่องน่าสนใจและสนุกๆ ท้าทาย / การที่ไม่มีใครมารบกวนตอนพักผ่อน / ชัยชนะ
เกลียด – อาหารที่ทำจากนก (...ใครกินให้เธอเห็นอาจตายได้ข้อหาฆ่าพวกพ้อง?) / คนอ่อนแอ / เวลาไม่ได้ดั่งใจ / เหล้า / การตื่นเช้า / การพูดดีๆ / การที่มีคนมาสั่ง / อะไรก็ตามที่อืดอาด / ประชาธิปไตย / ความพ่ายแพ้
กลัว (อาการ) – อ๋อ...เธอกลัวตาข่ายใหญ่ๆน่ะ เพราะเคยเข้าไปติดแล้วออกไม่ได้ แถมตาข่ายยังพรากเอาเพื่อนนกเธอไปหลายรอบแล้วด้วย (กรีดร้องแบบคนบ้า)
นิสัย – เอธานาเซีย...หญิงสาวผู้เป็นนายเหนือหัวแห่งหน่วยแอซแซนซิลทั้งปวง ด้วยบุคลิกอันสง่างามดุจดั่งพญาหงส์ในทุกท่วงท่าทีทำให้ใครเห็ยเป็นต้องเหลียวมอง แถมยังรวดเร็ว ฉับไวไม่อืดอาดยืดยาดทำให้เธอมีลุคของสาวสมัยใหม่อยู่ในตัว แต่...ภายนอกที่ดูกระฉับกระเฉงเนี่ยมันบอกอะไรคุณไม่ได้หรอกนะ เหล่าลูกน้องที่รู้จักเธอตัวจริงพากันบอกว่าถ้าคุณคิดแบบนั้นแปลว่าคุณน่ะโดนต้มแล้ว ตัวจริงน่ะเจ้าแม่จอมเผด็จการเลยล่ะ คำว่าเสียงส่วนใหญ่กับประชาธิปไตยไม่มีอยู่ในหัวแม่คุณคนนี้หรอก แค่คิดนานๆยังหาไม่ค่อยจะเจอเลย นอกจากชีจะจนปัญญาแบบสุดๆและอาลาะวาดพังข้าวของไปยกนึงแก้เครียดแล้วถึงจะยอมง้าง...ย้ำว่าง้างปากตัวเองถามชาวบ้านว่าจะเอายังไง เพราะเรื่องเปิดกว้างกับมนุษยสัมพันธ์นี่เซียห่วยแตกโคตรๆเลยล่ะอยากบอกให้รู้ จะชวนใครพูดดีๆก่อนก็ไม่ได้ เพราะปากแบบวอนตายจะชิงพูดอะไรไม่เข้าหูไปก่อนน่ะสิ เจ้าแม่จอมสั่งไม่พอ ชียังอารมณ์ร้อนแบบสุดๆ สั่งแล้วต้องทำเลยอีกห้ามมีโยกโย้ เจ้าของสโกแกน “เพราะฉันสั่ง เธอต้องทำ และเพราะฉันสั่งไปแล้ว เธอต้องทำ...เดี๋ยวนี้!!!” เช่น บางทีคุณเธอเกิดหิวขึ้นมากลางเขาตอนเที่ยงคืนยังปลุกลูกน้องให้ลงไปซื้อมาม่าที่ตีนเขามาต้มให้เธอกินเลย ไม่งั้นไม่มีใครได้นอนแน่ๆ เพราะลองบอสอารมณ์เสียขึ้นมาอาจจะต้องหลบเคียวขนนกคู่ใจของเซียไปอีกพักใหญ่ๆเพราะไม่ได้ดั่งใจเมื่อไหร่เคียวของคุณเธอจะเริ่มอาละวาดทันทีโดยไม่สนว่าใครบ้างจะเป็นผู้เคราะห์ร้าย ใครจะตายกรูไม่สนกรูจะอาละวาดมีปัญหา??? อ้อๆ แล้วถ้าอ่อนขนาดที่ว่าหลบเคียวฟาดเล่นๆแก้เซ็งของเธอไม่ได้ก็ไม่สมควรจะมาอยู่ที่นี่หรอก ตายไปซะได้ก็ดี! เหวี่ยงคือเหวี่ยง แรงคือแรง เอาตรงๆแบบไม่มีเลี้ยวด้วยนะเออ พูดผูกมิตรล่ะยากนัก...แต่พูดจาสร้างศัตรูกับทำร้ายจิตใจชาวบ้านนี่ไม่ต้องมีใครสอนก็เก่งโดยกำเนิดอยู่แล้ว พูดแรงส์จี้ใจดำชาวบ้านได้เป็นชุดๆแบบลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ ย้อนคนได้น่าตบที่สุดในสามโลก กวนได้โล่เหรียญทองออสการ์ถ้าคิดจะกวน เพราะปกติถ้าเธอไม่เข้าโหมดอาละวาดไปฆ่าแกงหรือสู้รบกับใครก็มักจะตีหน้าโหดโฉดดิบเยี่ยงนางพญานอนอยู่ที่ฐานทัพ ปล่อยให้ลูกน้องสู้กันสายตัวแทบขาด (คล้ายๆใครบางคนนะว่ามั้ย?) โดยปกติไม่ชอบออกแรงโดยเปล่าประโยชน์ยกเว้นตอนอารมณ์เสีย ว่าง่ายๆชีขี้เกียจได้อีก บางฟีลไม่อยากขยับตัวไปตบยุงจนร้อนลูกน้องต้องมาไล่ตบให้ก็มี (เอ...) แถมยังเรื่องมากชิบเป๋ง หัวสูงไม่เป็นเรื่อง อะไรนิดอะไรหน่อยผิดพลาดไม่ได้ ต้องเป๊ะๆสิถึงจะชอบ เช่น เวลาแม่คุณอยากกินปลาแซลม่อน แต่ดันเอาปลาทูน่าไปเสิร์ฟให้...ทูน่าจานนั้นจะไปนอนอยู่ที่ซากคนทำหรือไม่ก็คนเสิร์ฟซักคนแทนเนื่องจากก็บอกไปแล้วนิหน่าว่าตรูอยากกินแซลม่อน เอาทูน่ามาให้ตรูทำไมเนี่ย??? (เฮ้ย? นี่มันป๋าเวอร์ชั่นหญิงชัดๆ) บางคนบอกว่าเธอน่ะเอสตัวแม่...จริงแต่ไม่ใช่กับนก ใจดีเป็นกับแค่นกเท่านั้นแหละ กับคนน่ะเหรอรอไปเหอะ ดีมาเราไม่ดีตอบ...อย่างดีก็แค่เฉยๆ แต่ใครเลวมาเราโฉดกลับไปร้อยเท่าพันทวี และลองโฉดทีอาจถึงตายได้โดยไม่จำเป็น หาความเป็นกุลสตรีแทบไม่มี เพราะห้าวโหดโฉดสะบัดยามรบ(ยิ่งกว่านิวเคลียร์ลง) ส่วนยามสงบเราลับเคียวเตรียมพร้อมแบบนี้จะไหวมั้ยเนี่ย ถึกและเถื่อนได้อีก แรงเยอะยิ่งกว่าผู้ชายบางคนซะด้วยซ้ำ...รักเกียรติยศศักดิ์ศรีมาก ใครบังอาจมาหยามหรือข้องใจอะไรมาสิได้ตายสมใจอยากแน่ แถมเป็นคนที่ยึดติดกับคำว่า "ชัยชนะ" ขั้นรุนแรงเลยล่ะ เพื่อให้ได้ชัยชนะมาจะต้องทำทุกวิถืทาง ยังไงก็ได้ ขอแค่งานสำเร็จก็พอ แต่ถ้ามันต้องทำให้เธอลดศักดิ์ศรีของเธอเพื่อชัยชนะงานนี้เธอคงคิดหนักหน่อยล่ะเพราะรักทั้งสองอย่างพอๆกัน และเกลียดคำว่า "พ่ายแพ้"เป็นที่สุด สิ่งที่เธอต่างจากป๋าอย่างหนักคือเธอเป็นคนที่แคร์ลูกน้องที่เชื่อใจมาก (ขอย้ำ...ไม่นับรวมตอนอารมณ์เสีย เพราะตอนนั้นสติแตกไปแล้ว) แต่แคร์แบบสไตล์เถื่อนๆโฉดๆ ก็แบบว่าซึนๆอ่ะ แน่นอนว่าไม่มีลูกน้องคนไหนรู้เพราะเธอเก็บเรื่องนี้เนียนมาก และเกลียดเหล้าสุดขั้วหัวใจ บังคับลูกน้องได้ดี เข้มแข็งไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด ไม่รักตัวกลัวตาย ทำอะไรไม่แคร์สื่อ (ว่าง่ายๆหน้าหนาได้อีก) แน่วแน่และเด็ดขาด ฉลาดในการลงมือและวางแผน ฝืมิออันตรายเข้าขั้นโคม่า ใครต้องมาสู้กับเธอนี่ถือว่าดวงกุดสุดๆแล้ว แต่ใครอย่าริอาจมาสั่งเซียไม่งั้นชีวิตคุณอาจดับสูญได้ เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาสั่งและไม่มีใครหน้าไหนมาสั่งเธอได้ถ้าเธอไม่ยอมรับว่าเจ๋งจริงและคู่ควรที่เธอจะฟังล่ะก็...หึหึหึ ไม่สนใจอะไรที่ไม่น่าสน แต่ลองมันเข้าตาเธอแล้วให้ตายยังไงก็ไม่เลิก ศัตรูเธอไม่ชอบเก็บไว้เป็นเสี้ยนหนามตำตีนแต่ชอบเก็บๆให้มันจบๆไปเลยมากกว่า คำว่าปรานีนี้ไม่มีในพจนานุกรมของเธอยามสู้หรอกนะจะบอกให้ แถมยังหัวแข็งอีกต่างหาก จิตสังหารรุนแรงที่สุดชนิดที่ว่าใครเจอเข้าไปถึงกับแข็งจนขยับไม่ได้ แม้แต่ลูกน้องที่ว่าแน่แล้วเจอเธอเข้าไปทีนี่กลายเป็นลูกนกในกำมือเธอทันทีแบบไม่ต้องใช้คำพูดใด แค่แววตานั่นก็เกินพอแล้ว เก่งการสู้มือเปล่ามาก มองอะไรตามความเป็นจริงและออกจะเฉยเมยต่อสิ่งรอบข้างซะด้วยซ้ำถ้ามันไม่ใช่เรื่องของเธอ เช่น ต่อให้รอบข้างสู้กันจะตาย ถ้าเธอไม่บาดเจ็บหรือนึกคึกอยากลงมือเองเธอก็นั่งมันอยู่อย่างนั้นแหละ เพราะทุกอย่างนั้นขึ้นกับอารมณ์ของเธอคนนี้เจ้าค่ะจะบอกให้ ปรอทความอดทนจะสูงก็ไม่ใช่ จะต่ำก็ไม่เชิง ขึ้นๆลงๆเอาแน่เอานอนไม่ได้ แค้นฝังหุ่น แค้นลึก แค้นแรงและเจ็บนาน เพราะงั้นใครบังอาจไปทำอะไรให้เธอแค้น...สาบานได้ว่าศพไม่สวยชัวร์ แต่มันก็มีข้อดีแทรกอยู่ก็คือ...รักจริงยังไงล่ะ เพราะถ้าไม่รักจริง ก็คงไม่เจ็บหนักขนาดแค้นจะเป็นจะตายหรอกจริงมั้ย?
เพิ่มเติม – เธอพก ”เอเธนส์” ติดตัวตลอด และ ชอบให้ “เฟเธอร์รอนน์” อยู่ใกล้ๆตัวตลอดเวลา ไม่สั่งให้ไปไหนหรอกนะหากไม่จำเป็นน่ะ
คำถามถึงตัวละคร
สวัสดีค่ะ นั่งลงแล้วกรุณาแนะนำตัวด้วย – เอธานาเซียไม่นั่ง แต่กลับยืนจังก้าอยู่หน้าคนสัมภาษณ์พร้อมกับส่งสายตาดุดันให้และฟาดเท้าลงบนโต๊ะตรงหน้าคนสัมภาษณ์ก่อนจะถามย้อนด้วยเสียงใสกังวานที่ทั้งทรงพลังและเปี่ยมอำนาจ แต่ฟังแล้วแอบแฝงความเกรี้ยวกราดไว้ว่า “เธอเป็นใคร? มีสิทธิอะไรมาสั่งฉันไม่ทราบห๊ะ?...ไหนตอบมาซิ” พลางส่งสายตาประมาณว่าถ้าคำตอบไม่ดีพอล่ะก็ชะตาชีวิตคนสัมภาษณ์จะขาดมันตรงนี้เนี่ยแหละ
ธาตุ...และความสามารถของคุณคืออะไรคะ? – เซียหัวเราะเสียงนุ่มทุ้มเย็นยะเยือกอย่างชั่วร้ายก่อนจะเรียก “เอเธนส์” ขึ้นมาและลูบตรงปลายเคียวอย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยเบาๆกับตัวเองว่า “สงสัยจะได้เวลาฟันคนที่พูดไม่รู้เรื่องทิ้งซะแล้วล่ะมั้ง...แต่เอาเถอะ ถ้าแค่นี้ยังต้องมาถาม...ชื่อธาตุก็บอกอยู่ทนโท่แล้วว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ปล่อยให้มันโง่ต่อไปเถอะ เอ...หรือเราควรจะกำจัดพวกไร้สมองทิ้งไม่ให้รกโลกดีล่ะเนี่ย?”
อาวุธของคุณทำอะไรได้บ้าง? – “ถามแบบนี้ อยากลองด้วยตัวเองมั้ยล่ะ? ยินดีจัดให้นะแบบนั้น แต่ไม่รับประกันว่าจะมีชีวิตรอดกลับมานะ แต่ถ้าไม่กล้าก็ช่วยหุบปากได้แล้วก่อนที่เธอจะกลายเป็นเหยื่อไปซะก่อน” เซียกัดฟันกรอดๆอย่างหงุดหงิดระหว่างพูดออกมา พลางฟันห้องสัมภาษณ์เละเป็นจุณแก้เครียด
มั่นใจในฝีมือตัวเองมากมั้ย? – “หึ แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?” พูดพลางพยักเพยิดให้คนสัมภาษณ์หันไปมองซากศัตรูที่เธอเพิ่งกำจัดมาก่อนหน้าที่รออยู่นอก(อดีต)ห้องสัมภาษณ์ที่เละเป็นจุณไปแล้ว
คิดยังไงกับหน่วยของมาเฟียแฟมิลี่อันดับหนึ่งที่จะส่งมา? – “ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่มั้ย? ถึงได้ถามอะไรได้ปัญญาอ่อนแบบนี้น่ะ...อย่างพวกนั้นอย่างเจ๋งก็แค่...ไรฝุ่น” เซียพูดพลางปาดนิ้วที่โต๊ะพลางเป่าฝุ่นที่ติดมือให้กระจายไปตามแรงลม
ขอบคุณที่ตอบคำถามค่ะ เชิญออกไปได้ - “ดี...น่าเบื่อ” จากนั้นเซียก็ก้าวฉับๆออกจากห้องทันทีแถมยังฟาดซะประตูพังอีกด้วย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Fic My Helot]
ใบสมัคร
รูปภาพ ; (คนซ้ายคือร็อคซานเน่ที่เป็นน้องสาว ส่วนคนขวาคือลิเลียนน่าที่เป็นพี่สาวค่ะ)
ชื่อ – นามสกุล ; Roxanne et Phantasma (ร็อคซานเน่ เอ แฟนแทสม่า) (กุหลาบแห่งปิศาจที่งดงาม) / Lillianna de Phantasma (ลิเลียนน่า เดอ แฟนแทสม่า) (ลิลลี่แห่งปิศาจที่งดงาม)
ชื่อเล่น ; Ney (เนย์) (“เนเน่”สำหรับคนสนิท) / Liann (เลียนน์) (“ลิล”สำหรับคนสนิท)
นิสัย ;
เนย์ – หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มสุดแสนจะเจ้าเล่ห์และกวนประสาทที่สุดในสามโลกเท่าที่คุณจะหาได้ ก็เล่นมีพี่สาวฝาแฝดจอมแถขนาดนั้นจะให้น้องยอมได้ไงจริงมั้ย? เนย์เป็นคนที่ขี้แกล้งและช่างแหย่มากที่สุดคนนึง คือเข้าใจหน่อยนะว่าน้องคนเล็กก็เงี้ย...เห็นใครพอแกล้งได้ก็แกล้งไปซะหมด บ้างทีแกล้งได้แสบจนถึงขั้วหัวใจเลยโดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองเหม็นหน้าล่ะก็...ฮิฮิฮิ เละทุกรายล่ะ เกลียดหรือกลัวอะไรอย่าให้เธอรู้นะไม่งั้นจะได้เจอแน่นอน (แม้แต่พ่อแม่ตัวเองยังแกล้งซะแสบเลยคิดดูละกันว่าคนอื่นจะขนาดไหน...) ด้วยความแอบเจ้าคิดเจ้าแค้นในบางเรื่องด้วยแหละที่ทำให้ระดับการแกล้งของแต่ละคนแตกต่างกันไป บางคนแค่เอามันส์แต่กับบางคนคือเอาคืนอะไรแบบนี้ รักอิสระและความเป็นตัวเองจนถึงที่สุด นึกอยากทำอะไรก็ทำแต่อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จักแยกแยะและยับยั้งชั่งใจไว้ได้บางส่วนแหละน่าว่าสิ่งไหนดีไม่ดี แต่บางทีเมื่อสติแตกหรือความแค้นมาบังหน้าเลวแค่ไหนคุณเธอจะไม่คงไม่แคร์มันแล้ว ลุยลูกเดียวแล้วงานนี้ กลัวใครไม่เป็นแถมยังเข้มแข็งอย่างเหลือเชื่อที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ถึงขนาดนี้ น้ำตาของเธอนั้นเธอไม่เคยจะรินไหลออกจากนัยน์ตาคู่งามนั้นเลยแม้ว่าเจ้าตัวจะเจ็บปวดเพียงไร ถ้าจะไหลก็แค่เพียงหยดเดียวก่อนที่เธอจะปาดทิ้งและกล้ำกลืนความเศร้านั้นลงไปส่วนลึกในจิตใจ เธอกลับเปลี่ยนมันเป็นความแค้นที่จะเอาคืนแทนซะมากกว่า ใจเด็ดสุดๆ แถมเธอเป็นคนที่ทำอะไรไม่แคร์สื่อซะอีกแหนะ ใครจะว่าอะไรยังไง...ช่างหัวปะไรล่ะ ก็ฉันจะทำอย่างนี้มีปัญหาเรอะ? ไม่มีใครอิทธิพลเหนือชีวิตเธอคนนี้ได้หรอกนอกจากจะเป็นคนที่เธอยอมรับจริงๆซึ่งนายท่านของเธอดันไม่ใช่หนึ่งในนั้นซะด้วย เพราะงั้นเวลาโดนนายท่านบังคับเธอจะออกอาการ “พยศ” และ “กวนส้นตรีน” ทันที เผลๆสั่งอะไรก็ทำมันตรงข้ามหรือไม่ก็ทำแบบตรงเกินพอดีซะเลย(ว่าง่ายๆมันประชดค่ะ) ซิสค่อนเกินใครแต่ไม่เคยบอกพี่เลียนน์(ลิล)เลยว่ารักและเป็นห่วงพี่แค่ไหน ตอนที่พี่เธอหลุดออกไปอีกที่...ตอนแรกก็กลัวว่าพี่จะเป็นอะไรแต่พอรู้ว่าที่นั่นคือแดนนภา แทนที่จะอิจฉาเธอกลับโล่งใจที่อย่างน้อยพี่ลิลจะไม่ต้องไปเจอไอเจ้าชายอสรพิษโรคจิตนั่นเหมือนเธอ อ้อ...ลืมบอก เธอฉลาดแบบเจ้าเล่ห์และแกมโกงเอามากๆโดยเฉพาะเวลาจะวางแผนอะไรสักอย่าง...ซึ่งไม่ค่อยจะมีสาระซักเท่าไหร่(อ้าว...) แต่รับรองว่าไม่มีใครคิดอะไรแผลงๆได้เท่าเธออีกแล้ว และที่สำคัญ...ชีคนนี้ดันไม่ค่อยถูกกับผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายหล่อๆยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ ต่อให้สายตาหน้าตาบอดี้เพอร์เฟ็คมีเสน่ห์ขนาดไหนอย่าหวังเล้ยว่าเธอจะเหล่ เผลอๆใครหล่อเกินอาจมีรองเท้าบินไปโปะหน้าด้วยซ้ำ หลายคนที่เห็นแบบนั้นรวมกับเห็นลุคที่เธอตัดผมสั้นเลยเหมาเอาว่าเธอเป็น”ทอม” ไปแล้วเรียบร้อย ไม่พอยังเก่งด้านการต่อสู้อีก ที่เป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะอะไร...ก็แค่กันไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่มาม่อพี่ลิลน่ะสิถามได้ ถึงจะรู้ว่าพี่แถเก่งและเอาตัวรอดได้ก็เหอะ...ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา มันเลยกลายเป็นนิสัยไปซะแล้ว (เธอขี้ห่วงกับเรื่องคนสำคัญของเธอมากค่ะ ห่วงจนบางทีเก็บไปกลุ้มเองทั้งๆที่เจ้าตัวไม่รู้อะไรเลย บางทีก็คิดมากจนเอาไปละเมอฝันอีก อาแมน...) (มาดูซิว่านายท่านคนนี้จะเปลี่ยน “ทอม” เป็น “เธอ” ได้รึเปล่าเอ่ย?) และอีกส่วน...ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอคนนี้มักทำตาม “อารมณ์” เป็นหลัก เหตุผลหาไม่ค่อยจะมี ลองอารมณ์ดีเมื่อไหร่จะยิ้มทั้งวัน แหย่ไปก็ไม่โกรธ (แต่ไม่แน่...อารมณ์เธอมันไม่ค่อยจะคงที่ซะด้วย) แต่ลองอารมณ์เสียสิ แค่เดินผ่านเฉยๆก็มีสิทธิโดนเตะก้นแล้ว และหน้างี้จะบูดมาก...วิธีแก้คือการทำลายข้าวของ ยื่นลูกกวาดให้หรือไม่ก็แกล้งใครสักคนแล้วชีจะลั้ลลาดังเดิม...(เอิ่ม?) แต่โกรธเมื่อไหร่มีเฮ เพราะถ้าโกรธแบบปรี๊ดแตกจริงๆเธอจะไม่แกล้งไม่เอาคืนอะไรทั้งนั้น แต่...ตัดสิ่งนั้นเสมือนธาตุอากาศ คือเหมือนไม่เห็นคนๆนั้นอยู่ในสายตาต่างหาก ต่อให้มากราบตีนเธอก็เมินได้ค่ะ และไม่ใช้จนกว่าจะไม่ไหวจริงๆเท่านั้น จริงๆแล้วเธอน่ารักจะตาย(เหรอ?) ในแบบของตัวเองอ่ะนะ...
เลียนน์ – แฝดสาวคนโตแห่งแฟนแทสม่าผู้มีวาทศิลป์อันแสนเริ่ดล้ำเกินผู้ใดจะหยั่งถึง เพราะพูดออกมาทีนี่ต่อให้เรื่องมันเหลือเชื่อจนไม่น่าเป็นความจริงขนาดไหน แม้แต่เรื่องโกหกเธอยังทำให้คนฟังเชื่อได้เลยคิดดูสิ เรียกได้ว่าเลียนน์มีสกิลการโกหกสูงส่งแบบลาสต์บอสในเกมอาร์พีจีกันเลยทีเดียว นอกจากนั้นยังเสริมออปชั่นการแถแหลและใส่สีตีไข่เพิ่มไปอีกทำให้เรื่องมันยิ่งวุ่นวายยิ่งกว่าเก่า ทำเก่งและเนียนซะด้วย...เพราะงั้นทุกคนที่รู้จักเธอดีจะรู้ว่าเวลาเธอพูดอะไรออกมาให้เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไว้ก่อนและลดระดับความเว่อร์มาลงมาครึ่งนึงนั่นแหละถึงจะเป็นเรื่องจริง และเธอจะสามารถจับเรื่องโน้นมาผสมกันเรื่องนี้แล้วปั้นเป็นเรื่องใหม่ได้อีกทั้งๆที่แต่เดิมมันไม่เกี่ยวอะไรกันเล้ย...แถมพูดแล้วคนฟังจะเคลิ้มและเชื่อกันเอามากอีกแน่ะ แต่ก็มีขีดจำกัดเหมือนนะเพราะปั้นเรื่องไปปั้นเรื่องมาอาจจะตรงข้ามกับเรื่องเก่าไปเลยก็ได้ ต่อให้เลียนน์ความจำดีมากขนาดไหนก็จำไม่ได้หมดหรอกนะจะบอกให้ แต่ต่อให้แถแหลโกหกแค่ไหนก็จะมีข้อยกเว้นคือ...จะไม่โกหกน้องสาวและพ่อแม่เท่านั้น แม้จะบ่ายเบี่ยงนอกเรื่องไปหลายรอบก็เหอะ... เพราะที่เธอโกหกแถแหลนี่บางทีก็แค่เอามันส์เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดร้ายอะไรขนาดนั้น แค่หนุกๆเอง และอีกสองเหตุผลคือจิตใจเธอน่ะหวั่นไหวแอบง่ายเอาการไม่เหมือนเนย์น้องสาวเลยต้องมีสกิลนี้มาปิดบัง แอบใจอ่อนอีกนะขอบอก...(ร้องไห้เสียใจถ้าไม่ร้องคนเดียวก็ไปร้องกับเนย์เนี่ยแหละ) และความเป็นคุณหนูที่ต้องเก็บความรู้สึกและความคิดจริงๆเอาไว้ลึกๆก็ยิ่งเสริมให้เธอกลายเป็นแบบนี้ ตัวเองโกหกคนเก่งไม่พอ...จับโกหกคนเก่งอีก แต่บางเรื่องก็ดันโง่ดูไม่ออกซะอีก แต่ที่น่าหัวเราะคือโกหกคนเก่งแต่ดั้นเก็บสีหน้าไม่ค่อยจะมิดเวลาเขินเพราะงั้นถ้าเธอชอบใครมองแป๊ปเดียวก็รู้ เนื่องจากเธอชอบโกหกเวลาพูดเรื่องจริงบางทีคนเลยไม่ค่อยเชื่อ รักใครแล้วไม่ชอบแสดงออกอีกแถมซึนไปโน่นเลย เลียนน์น่ะ...โกหกแล้วคนมักไม่ค่อยโกรธเพราะทำใจโกรธไม่ลง(?) เธอมีสกิลทำให้คนใจอ่อนได้แค่สบตาอ้อนปิ๊งๆหรือไม่ก็อ้อนๆหน่อยก็โมเอ้สุดๆแล้ว สอใส่เกือก...เรื่องชาวบ้านน่ะอยากรู้นัก...แต่พอคนอื่นมาถามเรื่องตัวเองจะเปลี่ยนเรื่องไปโน่นเลย หรือไม่ก็หุบปากเงียบอย่างกะมีใครมารูดซิปและส่ายหน้าลูกเดียวประมาณว่าไม่บอกๆๆๆๆ เลียนน์ไม่บอกเด็ดขาด ถ้าโดนคาดคั้นมากๆเข้าจะสวนกลับแบบแทงใจดำ ประโยคเดียวคนถามจอดไปเลย อยากรู้มากนัก สม... (แล้วทีหล่อนล่ะ?) ทำอะไรไม่ค่อยชอบป่าวประกาศและบอกใครซักเท่าไหร่ยกเว้นอยากจะให้คนๆนั้นรู้ ความลับเยอะและง้างปากยากมากต่อให้ลุคภายนอกจะช่างพูดช่างเจรจา แสบสะบัดและพร้อมจะเอาความลับของใครต่อใครไปป่าวประกาศก็ตามที ถ้าเป็นความลับที่ไม่ควรพูดถ้ารู้เธอจะเก็บมันไว้เงียบกริบ...เผลอๆจะปล่อยข่าวลวงกลบข่าวลือ(จริง)ให้อีกแน่ะ ชอบของสวยงามน่ารักเหมือนคุณหนูทั่วไป แต่ทำไมนะทำไม...อยู่นิ่งไม่เป็นเลยฟระ? ซนมากยกเว้นอะไรที่เป็นการเป็นงานจริงถึงจะอยู่นิ่งก่อนจะกลับมาคลั่งหนักกว่าเก่า แท็คทีมกับเนย์กวนตรีนและแกล้งคนได้ดีมากเพราะตัวเองก็เจ้าเล่ห์เอาเรื่อง ฮ่าๆชอบแต่งตัวและแต่งได้เก่งมาก และชอบเอาเนย์มาเป็นหุ่นลองเสื้ออยู่เรื่อยเลยเพราะน้องสาวน่าร้าก...แต่ไม่ชอบแต่งหน้าเพราะมันรำคาญที่จะต้องมาพะวงว่าเครื่องสำอางจะหมดเมื่อไหร่ ไม่คิดมากกับเรื่องจุกจิกทั่วไป แต่บางเรื่องที่ไม่มีใครใส่ใจกลับเอามาดราม่าเองซะงั้น? เถียงคำไม่ตกฟาก และการจะเถียงชนะเธอได้มีแค่สองวิธีคือเหตุผลที่ดีแบบสุดๆ หรือไม่ก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบคือคุณต้องใจเย็นแบบสุดๆเท่านั้นถึงจะปราบเลียนน์ไหว เวลาปกติเลียนน์ยิ้มง่าย ร่าเริง และเป็นมิตรนะ คุยไปทั่วเลย มีความมั่นใจในตัวเองด้วย...แต่เวลาโกรธ เสียใจหรืออารมณ์ไม่ดีทุกรูปแบบจะขังตัวเองไว้ในห้องและไม่ยอมพูดจาจนบางทีข้าวปลาก็ไม่ยอมแตะเลย งานเข้าคนอื่นต้องมานั่งง้อหน้าห้องอีก...เลียนน์งอนแล้วหายยากซะด้วยสิ แถมเวลางอนแล้วชอบประชดด้วย เปล่าๆๆเธอไม่ใช่คนขี้งอนนะ แค่แอบขี้น้อยใจแค่นั้นเอง...
ประวัติ ; สองพี่น้องแฝดเหมือนแห่งตระกูลแฟนแทสม่าที่เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายมาจาก “ค้างคาว” หรือที่มนุษย์หลายคนชอบเข้าใจผิดว่าเป็น “แวมไพร์” นั่นแหละจ้า ตระกูลนี้เป็นหนึ่งในบรรดาตระกูลค้างคาวที่เก่าแก่และไม่ดูดเลือดมนุษย์หรือสัตว์ใดเป็นอาหารเลย...เพราะตระกูลนี้เป็นมังสวิรัติ (สำหรับเรื่องการกินน้ำเท่านั้น) ดื่มน้ำแดง น้ำมะเขือเทศ หรือน้ำอะไรก็ช่างที่มีสีแดงแทนเลือด และทานอาหารทุกอย่างได้เหมือนคนปกติ แถมไม่แพ้แดด ไม่แพ้กางเขน กระเทียมก็กินได้อีก (ขักไม่แน่ใจแล้วแฮะว่านี่ใช่ค้างคาวมั้ย?) แต่ตระกูลนี้แพ้...อะไรไปดูเอาเองก็แล้วกัน (อ้าว...) พวกเธอเกิดมาในตระกูลนี้ที่มีครบพร้อมทุกอย่าง และอาศัยอยู่ในส่วนหนึ่งของโลกนี้อย่างสงบสุข ทั้งคู่รักกันมากแม้จะมีสงครามประสาทใส่กันไม่เว้นวันจนคนรับใช้พากันปวดเศียรเวียนเกล้าก็ตามที แต่ทุกคนก็รักและเอ็นดูพวกเธอในฐานะ “คุณหนูแห่งตระกูลแฟนแทสม่า” จนกระทั่ง...วันฉลองครบรอบแต่งงานของคุณท่านและคุณหญิงแห่งแฟนแทสม่า เหล่าเครือญาติตระกูลและเพื่อนพ้องก็พากันมาร่วมเฉลิมฉลองและแสดงความยินดีกันอย่างถ้วนหน้า ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง...ลูกพี่ลูกน้องของคุณหนูฝาแฝดแห่งแฟนแทสม่าที่ไม่ได้ร่วมยินดีอะไรไปกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งเรื่องนี้มีสาเหตุมาจากการที่ไม่มีใครมาสนใจเขา...สนใจแต่คุณหนูที่เป็นทายาทหลักแห่งแฟนแทสม่า แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหลักอีก...ประเด็นจริงๆคือเพราะเขาได้รับการปลูกฝังที่ผิดมาจากแม่ของเขาที่เป็นพี่สาวของพ่อ(ซึ่งก็คือป้าของสองแฝดนั่นเอง)ก่อนที่ท่านจะสิ้นลมไปว่า เพราะพ่อของพวกเธอหรือตอนนี้คือนายท่านแห่งแฟนแทสม่าที่ทำให้ลุงและป้า(พ่อแม่ของญาตินั่นแหละ)ต้องตายทั้งที่ความเป็นจริงแล้วกลับกันต่างหาก คือลุงและป้าของสองแฝดวางแผนจะวางยานายท่านและนายหญิง(ตอนยังไม่ขึ้นรับตำแหน่ง)เพื่อที่พวกเขาจะได้เป็นนายท่านและนายหญิงแห่งแฟนแทสม่ารุ่งต่อไป...แต่กลับกลายเป็นว่าแผนผิดพลาดเลยโดนวางยาซะเอง แต่ก่อนตายความแค้นและความกระหายลาภยศที่ยังงอยู่ก็ทำให้พวกเขาเป่าหูลูกชายคนเดียวของพวกเขาว่านายท่านและนายหญิงคิดร้ายต่อตนเพื่อถ่ายทอดความแค้นสู่แฟนแทสม่ารุ่นต่อไป และนี่คือวันลงมือ...คือเขาใช้ส้อมเสียง...อาฮะ ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ ส้อมเสียงจริงๆ ส่งคลื่นไปทั่งบริเวณงานฉลองทำให้คนของแฟนแทสม่าทุกคนปวดแก้วหูจนสลบไปเพราะทนไม่ไหว...ใช่แล้ว...ตระกูลนี้แพ้เสียงสั่นสะเทือนแบบส้อมเสียงที่สุด เพราะมันจะทำหู(ที่ดีผิดมนุษย์มนาและดียิ่งกว่าเผ่าพันธุ์ใด) เจ็บปวดมากจนทนไม่ได้ ส่วนคนอื่นทำยังไง? ก็เรียกพวกสิ...เขาไปยื่นข้อเสนอให้กับเจ้าเมืองหลายที่ว่าจะเอาคุณหนูแห่งแฟนแทสม่าไปส่งเป็นทาสให้ และก็มีคนตกลงร่วมมือซะด้วย...พวกคนที่เหลือเลยถูกจัดการ และคุณหนูแฝดของเราก็ถูกจับไป แน่นอนว่าพอทุกคนฟื้นขึ้นมาก็ต้องหาตัวกันให้ควั่กแต่หาให้ตายยังไง้ยังไงก็หาไม่เจอ (ก็ใครจับตัวไปล่ะ...เจ้าเมืองทั้งน้านนนน) แต่ตระกูลแฟนแทสม่าก็ยังไม่ละความพยายามที่จะหาตัวทายาทยันปัจจุบัน ส่วนไอคนที่จับมาน่ะโดนเหล่าบรรดาแฟนแทสม่าตัดหัวเสียบประจานไปแล้วโทษฐานทรยศตระกูล แล้วสองพี่น้องน่ะเหรอ...ก็ตอนแรกน่ะโดนคนของแดนอสรพิษพาไปทั้งคู่อ่ะนะ...แต่ว่ามันดันมีปัญหาตรงที่ว่า...ตอนขากลับมันต้องผ่านแดนนภาเนี่ยสิ และทีนี้ก็โดนตรวจเจอสองพี่น้องเข้าจนได้ ทางฝั่งอสรพิษก็เลยต้องรีบโกยกลับแต่ดูเหมือนจะชะล่าใจไปหน่อย ลิเลียนน่าที่เป็นพี่สาวจึงถูกคนจากแดนนภาเอาตัวไปได้ และคนที่เอาลิเลียนน่ามาได้ก็จัดการส่งไปถวายเป็นทาสขององค์รัชทายาทซะนี่ เหลือเพียงแค่ร็อคซานเน่น้องสาวที่ยังอยู่กับคนของแดนอสรพิษและแน่นอนว่าเธอก็ถูกส่งไปเป็นทาสของที่นั่นเช่นกัน และนั่นแลคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...
ชอบ ;
เนย์ – พี่ลิล (จะเป็นห่วงมาก...) / การได้เป็นตัวของตัวเอง + การได้แกล้งชาวบ้าน (สนุกลั้ลลา) / น้ำมะเขือเทศ หรือ กระเทียม (กินโลดๆๆๆ) / อิสรภาพ (ก็...ธรรมดาสิ?) / ล็อคเกตที่ใส่รูปถ่ายคู่กับพี่ (หวงเฟ้ย อย่ามายุ่งกะมันนะ) / กุหลาบดำ-ขาว-แดง (ชอบมากๆ จะยืนมองยิ้มๆ เป็นดอกไม้ชนิดเดียวที่เนย์ชอบ) / อมยิ้ม (อมทั้งวัน)
เลียนน์ – น้ำมะเขือเทศ (ซดโลด) / การได้แกล้งชาวบ้าน (หนุกหนาน) / อิสรภาพ (???) / การพูด (ไม่หยุดสักที) / ดอกลิลลี่ (เก็บเอาไปแต่งห้อง) / ชุดสวยๆน่ารักๆ (แต่งโลด...) / คนจริงใจ + ครอบครัว (รักนะ...แต่ไม่แสดงออกว่ะค่ะ) / เค้ก (กินๆ)
เกลียด ;
เนย์ – ผู้ชาย (ไปไกลๆเลย อ้ะๆไม่ต้องมามองพี่ลิลแบบนั้นนะไอ้หมาเอ๊ย) / การถูกบังคับ (จะทำประชดมันเลย อยากสั่งดีนัก...) / น้ำหอม (ฮัดเช้ย...เหม็นโว้ย น้ำยาล้างส้วมรึไง?) / คนเจ้าเล่ห์กว่า (เวรเอ๊ย...ไม่ต้องมายุ่งกับฉันนะ) / น้ำตาตัวเอง (ปาดทิ้ง บ้าชะมัด...ไหลออกมาได้ไง?) / การที่มีผู้ชายมาถูกเนื้อต้องตัว (ปล่อย...ไม่งั้นแกตาย...)
เลียนน์ – คนหลายใจ(?) (ไปไกลๆเลยนะ...อย่ามาทำฉันหวั่นไหวนะเฮ้ย?) / เครื่องสำอาง (เมินๆๆ) / การที่ไม่มีใครเชื่อเวลาพูดเรื่องจริง (น้อยใจและขังตัวเองทันที) / การถูกหักหลัง (...เจ็บ)
กลัว ; ทั้งคู่กลัวเหมือนกันคือ คลื่นการสั่นสะเทือนแบบส้อมเสียง (อุดหูอย่างทรมาน) และ
เนย์ – การที่พี่ลิลเป็นอะไรไป (หน้าซีด...ทรุดลงทันที) / ล็อคเกตหาย (หาๆๆๆจนเป็นบ้าเป็นหลัง) / เหล้า (ปัดแก้วทิ้งทันที)
เลียนน์ – ความสูง (สติแตกไปเลย กอดใครได้กอด???) / การต้องแยกกับเนย์ (จะพึมพำถึงทุกวัน) / สายตา...สายตาที่มองอย่างคาดคั้นแบบสุดๆ (น้ำตาจะไหลพรากๆ)
ความสามารถพิเศษ ; ทั้งคู่มีหูที่ดีมากเนื่องจากเป็นคนเผ่าค้างคาว แต่เนย์เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้มือเปล่า รู้จัดบอดบนร่างกายดีเยี่ยมและเล่นไวโอลินได้ไพเราะมาก (ซึ่งนานๆเจ้าตัวจะยอมเล่นโชว์ใคร) ส่วนเลียนน์เก่งด้านการเล่นฟลุต พูดวาทศิลป์ดีว่าง่ายๆชีแถเก่ง โกหกเนียนมากว่างั้น และแต่งตัวได้เก่งแบบสวยน่ารักมีสไตล์สุดๆ
เผ่าพันธุ์ ; ค้างคาวค่ะ
คู่กับ ; เนย์ - เจ้าชายอสรพิษ / เลียนน์ - รัชทายาทแห่งนภา
ลักษณะการพูด ;
เนย์ – จะแทนตัวเองว่า “เนย์” หรือ “ฉัน” กับคนทั่วไป แต่ถ้าสนิทกันจะแทนตัวเองว่า “เนเน่” ส่วนถ้าเรียกคนอื่นจะเรียกตามยศอาวุโส เช่น ลุงป้าน้าอา แต่ถ้าไม่เต็มใจจะเรียกแบบประชดอย่างเต็มยศ เช่น “ค่ะๆๆ คุณท่านเจ้าชายสุดโรคจิตวิปริตหื่นกามจอมเรื่องมากแห่งเมืองอสรพิษ...(ชื่อนามสกุลครบ)” หรือไม่ก็ตั้งฉายามันเองซะเลย
เลียนน์ – เหมือนเนย์เป๊ะ แต่แทนตัวเองว่า “เลียนน์” กับ “ลิล” แทน
บทสัมภาษณ์ (สำหรับตัวละคร)
เอ้า สวัสดี แนะนำตัวหน่อย
- “ทำไมฉันต้องบอกชื่อเธอด้วย?” เลียนน์และเนย์เอ่ยประสานเสียงขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงใส่คนสัมภาษณ์พร้อมกับส่งรอยยิ้มสุดกวนส้นให้ พอเห็นคนสัมภาษณ์เริ่มจะหงุดหงิดเนย์ก็เอามือตบไหล่คนสัมภาษณ์ป้าบๆก่อนจะเอ่ยชิลๆว่า “เฮ้ ไม่ต้องซีเรียสๆ บอกก็ได้ๆ ฉัน...ร็อคซานเน่ เอ แฟนแทสม่า เรียกว่าเนย์ก็ได้นะ” แล้วก็ผายมือไปทางเลียนน์พร้อมกับแนะนำให้เสร็จสรรพก่อนที่เลียนน์จะอ้าปากซะด้วยซ้ำ “ส่วนนี่พี่สาวฝาแฝดฉันเอง ลิเลียนน่า เดอ แฟนแทสม่า” พูดจบก็...เกิดศึกพ่นน้ำลายกันนิดหน่อยเนื่องจากเลียนน์งอนที่ไม่ได้พูดแนะนำตัวน่ะสิ
คิดยังไงกับการเป็นทาส (สำหรับคนที่เป็นทาส)
- “มีความสุขม๊าก....ตายล่ะ!!!” เลียนน์เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันสุดๆ “ทะ...ถึงแม้ว่าเขาจะ...” พูดมาถึงตอนนี้หน้าของเลียนน์ก็แดงระเรื่อขึ้นมาจนเนย์เริ่มจะหักข้อมือกร๊อบๆเพราะรู้ว่าพี่โดนม่ออีกแล้ว จากนั้นพอเลียนน์รู้สึกตัวก็ปรับเป็นสีหน้าปกติก่อนก็เงียบและก้มหน้างุดไม่พูดอะไร เนย์มองพี่สาวอย่างไม่ค่อยวางใจนักก่อนจะเอ่ยว่า “ส่วนของเนย์ เนย์อยากยัดไอเจ้าชายนั่นลงโถส้วมหลังบ้านมันตอนนี้เลย เฮงซวยเอ๊ย...โปรยเสน่ห์ไม่เว้นวันเลยให้ตายเหอะ คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง? แหวะ...จะอ้วก น่าขยะแขยง เนย์อยากกลับบ้าน อยากทำอะไรตามใจไม่ใช่ให้อีตานั่นมาคุม อยาก...อยู่กับพี่ลิลมากกว่า...” ตรงท้ายประโยคลดเสียงลงจนเลียนน์ที่เหม่ออยู่ไม่ได้ยิน
สิ่งที่คิดว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของตัวเองคืออะไร
- “อิสรภาพและการเป็นตัวของตัวเองสิ” ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้งก่อนจะยิ้มแฉ่งอย่างแก่นแก้ว ก่อนที่เนย์จะต่อว่า “เพราะถ้าเราไม่มีสองอย่างนี้แล้วเรามีชีวิตเพื่ออะไร มีตัวตนเพื่ออะไรล่ะ?” ก่อนจะเหล่ไปทางเลียนน์ที่เริ่มพูดบ้าง “แล้วก็ครอบครัวด้วยนะ...คนที่เรารักและรักเราก็สำคัญ...ที่สุดเลย แต่นั่นพี่ไม่ได้รวมเธอด้วยนะเนย์” เลียนน์พูดอย่างกวนๆ “เนย์เองก็ไม่ได้รวมพี่ลิลซักหน่อย” พูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะก่อนจะกอดกันแน่นๆ ปล่อยให้คนสัมภาษณ์นั่งเกาหัวแกรกๆว่าตกลงเนี่ยนะไม่รักกัน? (ก็ทั้งคู่ซึนไง...)
ถ้าถูกเจ้านายข่มขู่ จะทำยังไง (สำหรับทาส)
- “ใครหน้าไหนมาข่มขู่เนย์ เนย์จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลยคิดดูสิ ถ้าทนไม่ไหวแล้วนะ...เนย์จะอัดมันให้เละเป็นโจ๊กบด(?)เลยคอยดูสิ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างไอเจ้าชายวิปริตนั่น...มันต้องเจอดีแน่” เนย์พูดไปพลางหักข้อมือกร๊อบๆ ส่วนเลียนน์ก็เชิดหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะตอบว่า “ส่วนเลียนน์...ก็แค่จัดการปล่อยข่าวลือเลวๆเกี่ยวกับเขาให้ชาวบ้านชาวช่องรู้ก็แค่นั้นเอง ทำเลียนน์มาเท่าไหร่นะ เรื่องที่คนอื่นรู้จะเลวกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าเลยลองดูสิ คุณคนสัมภาษณ์อยากลองเป็นข่าวมั้ยล่ะ? เลียนน์สร้างเรื่องให้ก็ได้นะ” พูดจบคนสัมภาษณ์ก็รีบส่ายหน้ายิกเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยน่าวางใจของเลียนน์
สิ่งที่เธอคิดว่ายอมไม่ได้อย่างเด็ดขาดคืออะไร
- “การยอมก้มหัวให้ใครก็ตามที่เนย์ไม่ยอมรับ เนย์รับไม่ได้เด็ดขาด เรื่องอะไรจะต้องยอมด้วย โดยเฉพาะกับผู้ชายเพราะกะอีแค่มันหล่อ!!!” เนย์ทุบโต๊ะดังสนั่นพลางพล่ามออกมายาวเหยียด “ไม่ๆๆๆ เนย์ไม่มีวันยอมมันเด็ดขาด ใช่ๆโดยเฉพาะเรื่อง...พรรค์นั้น มัน...มัน...มันทุเรศที่สุดในโลก เรื่องอะไรจะต้องไปยอมมันนนนนนน” ระหว่างที่เนย์ทึ้งหัวตัวเองอย่างกลุ้มๆ เลียนน์ก็พูดแทรกว่า “การหลอกลวงและทรยศหักหลัง...เลียนน์ไม่อยากเจอสิ่งนั้นอีกแล้ว พอแล้ว พอที เลียนน์ไม่อยากถูกหักหลังจากความเชื่อใจอีกแล้ว....” และก็นั่งซึมไปเลย จนคนสัมภาษณ์ต้องเดินไปทานพาราเหตุเพราะตามอารมณ์สองแฝดไม่ทัน
เอาล่ะจบคำถามแล้ว เชิญ
- “ไว้คราวหน้าเจอกัน...ชาติหน้าตอนบ่ายๆอ่ะนะ” เลียนน์พูดก่อนที่ร่างเธอจะหายลับไปนอกประตู ตามด้วยเนย์ที่โบกมือลาอย่างร่าเริง ทิ้งให้คนสัมภาษณ์งงเป้นไก่ตาแตกเลยว่ายัยสองคนนี่นี่มันยังไงวะเนี่ย???
ปล. เปลี่ยนข้อมูลบางส่วนได้นะจ้ะถ้าต้องการ และทั้งคู่พกมีด(ในรูป)ติดตัวกันตลอดนะ�??
บทสัมภาษณ์สำหรับแม่ๆ
ก่อนอื่นขอบคุณที่สมัครนะค่ะ
- เพื่อปลาจังทั้งที พี่ทำได้อยู่แล้วจ้า ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษทีใบสมัครอาจวุ่นวาย
- ไม่ๆๆ พี่ต่างหากที่เขียนมาอาจจะยาวเกิน?
คุณคิดว่าที่กรอกอยู่นี่ใบสมัครคู่กับใคร
- โรคุโด มุคุโร่ กับ จีอ๊อตโต้สิปลาน้อย(?)
ขอให้สมหวังกับคู่ที่ตัวเองอยากได้เนอะ
- สาธุๆ
ถ้าไม่ติดอยาก คู่กับ ปู่คนอื่นๆ มั้ย(ในที่นี้หมาย ถึงไม่ได้อยู่ในรายนามพระเอกนะ)
- จะเอาปู่จ๊อตๆๆๆๆ ไม่ได้เหรอ...มาบอกก่อนได้มั้ยว่าอยากให้คู่ใคร เดี่ยวดูก่อน
ถ้าติดแล้วต้องตามอ่านนะ ถ้าไม่ตามคราวหน้ามาสมัครจะตัดสินนะค่ะ เพราะ สงสารคนที่ ไม่ติดเขาหน่อยเนอะ
- พี่อ่านทุกเรื่องที่ปลาแต่งเลยล่ะ ถ้าลูกพี่ติดน่ะนะ
เอาล่ะ ขอให้โชคดีจ๊ะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Fic Magic of melody]
ใบสมัคร!!! (กรุณาทำใจก่อนอ่านประวัติด้วยนะคะ ยาวที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้แต่งออริมาเลย....)
รูป:: คราวนี้มาจากเกมเช่นเดิมค่ะ จากเรื่อง Touhou ค่ะ ส่วนชื่อจริงเด็กคนนี้คือ Hijiri Byakuren เจ้าค่ะ
ชื่อ-นามสกุล:: Arianna Medea (อาเรียนน่า เมดีอา)
ความหมาย:: Holy sorceress = จอมเวทย์หญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์
อายุ:: 22
ผู้ใช้เวทย์สาย:: อักขระค่ะ
ธาตุ:: ธาตุเหรอ? เรามีมั้ยเนี่ย? // โดนตบ ไม่มีจ้า
รูปร่างลักษณะ:: หญิงสาวรูปร่างเพรียวสูงโปร่งดูสมส่วน เธอมีเรือนผมสีน้ำตาลทองดุจน้ำตาลไหม้ยาวสลวยลงมาจรดเอวบาง ตรงผมดัดเป็นลอนเล็กน้อย รับกับผิวสีขาวนวลระเรื่อที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดีได้อย่างยอดเยี่ยม บนใบหน้างดงามนั้นมีนัยน์ตาสีน้ำตาลทองใสเช่นเดียวกับสีผมคู่สวยประดับอยู่ ริมฝีบางบางระเรื่องชวนสัมผัส จมูกโด่งรั้นพองาม ทำให้เธอดูเป็นหญิงสาวมรางดงามอย่างสมบูรณ์แบบในสายตาของใครหลายคนเลยทีเดียว สูง 170 เซนติเมตร หนัก 52 กิโลกรัม
นิสัย:: หญิงสาวที่ดูเหมือนจะมีอยู่สองบุคลิกในตัว บุคลิกแรกคือบุคลิกยามปกติ เธอจะดูเอ๋อๆบ๊องๆโก๊ะๆนิดๆ เป็นคนที่ดูออกขี้อาย เวลาเจออะไรหรือพูดกับใครโดยเฉพาะกับคนที่ชอบจะเกิดอาการพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยในช่วงต้นประโยคขึ้นมาทันทีเนื่องจากทำตัวไม่ถูก เป็นคนที่ยิ้มสวย ใจดี อ่อนโยน รักเพื่อนพ้อง ความยุติธรรมและความถูกต้องมาก รักครอบครัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด แต่สุดยอดจะไร้เดียงสา เวลาใครพูดอะไรเป็นนัยๆมาให้เธอจะมองกลับด้วยสีหน้าประมาณว่า”มันหมายความว่าไงอ่า?” เช่นการที่ฟงพูดว่าอยากให้สอนสายเดียวกันแปลว่าอยากอยู่ด้วยกัน เธอก็ไม่เข้าใจและพยายามเปลี่ยนเรื่องอีกแน่ะ เพราะเธอไม่ชอบที่จะพูดเรื่องที่เธอไม่เข้าใจซักเท่าไหร่และไม่ค่อยมีความกล้าที่จะพูดมากเท่าใดนักด้วยแหละ ชอบเก็บเรื่องทุกข์ใจไว้คนเดียวไม่ชอบบบอกใครถ้าไม่มีใครไปคะยั้นคะยอให้บอกมันจะถูกเก็บเอาไว้แบบนั้นและเวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็มักจะโทษตัวเองเสมอ บางทีเธอเลยเก็บกดมากแม้ภายนอกจะดูเหมือนคนไม่คิดมากก็ตาม ดูภายนอกแล้วดูแอบอ่อนแอปวกเปียกด้วยซ้ำไป ขี้เกรงใจ เวลามีอะไรมามักจะไม่ค่อยอยากปฏิเสธอะไรใครเท่าไหร่ แอบไฮเปอร์นิดๆอยู่นิ่งไม่ค่อยจะเป็น อยากรู้อยากเห็นและขี้อ้อนนิดๆ แต่ถ้าเธอคนนี้เกิดสติแตกขึ้นมาด้วยความโมโหหรือความเขิน...อะไรก็ช่าง ถ้าเกิดลองเธอสติแตกขึ้นมาล่ะก็ศพไม่สวยแน่นอน เพราะเธออาละวาดได้อย่างสุดๆเหมือนกันนะเห็นหงิมๆแบบนี้ ส่วนบุคลิกที่สองจะเป็นตอนเธอทำงานหรือว่าเธอสู้ เธอจะกลายสภาพเป็นคนเข้มแข็ง จริงจัง และสมาธิเลิศมาก จะนิ่งและตั้งใจลงมือปฏิบัติงานหรือสู้อย่างเต็มความสามารถ อักขระที่เธอวาดแต่ละตัวล้วนแต่ประณีตบรรจงและส่งพลังได้มหาศาล เนื่องจากเธอเองก็เป็นคนที่นิ่ง ละเอียดอ่อนและรอบคอบในการทำงานมากที่สุดคนนึงเลยทีเดียว ฉลาดมาก(โดยเฉพาะด้านตัวอักษรในภาษาต่างๆ)และไหวพริบเป็นเลิศ...เนื่องจากผู้ใช้เวทย์สายนี้ไม่สามารถเข้าโจมตีซึ่งๆหน้าใส่ศัตรูได้ เธอจึงต้องมีไหวพริบปฏิพาณอยู่กับตัวสูงมากไว้วางแผนและแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าแม้ว่าตอนปกติจะดูเอ๋อมากแค่ไหนก็ตามที แต่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ยังไงเธอก็เห้นคนอื่นสำคัญกว่าตนเองและพร้อมที่จะอุทิศตัวเองเพื่อคนอื่นเสมอ และเธอยังเป็นคนที่ซึนเดเระได้โล่ตอนเขินอาย แต่ตัวเองน่ะไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองพูดและทำมันเรียกว่าซึน แต่เมื่อเป็นเรื่องจริงจังชนิดคอขาดบาดตายหรือสำคัญ จำเป็น...เธอจะจริงจังกับมันและตัดสินใจอะไรก็ตามอย่างเด็ดขาดแน่วแน่ และไม่เปลี่ยนใจหลังการตัดสินใจในครั้งนั้น แน่นอนว่าส่วนใหญ่มันเพื่อส่วนรวม...ไม่ใช่ส่วนตัว...เหมือนตอนที่เธอขอเลิกกับเขา เสียสละความรักของเธอเพื่อ...ครอบครัวของเธอ...และใครอีกหลายคน...
ประวัติ :: เธอเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของจอมเวทย์ขุนนางในราชสำนักแห่งอาณาจักรแห่งนี้ เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์สูงมากในการใช้เวทย์สายอักขระมาตั้งแต่เธอยังเล็ก ฝีมือของเธอนั้นเป็นที่เลื่องลือกันในราชสำนักว่าหายากใครเทียบ พรสวรรค์ของเธอนั้นเทียบเท่ากับจอมเวทย์ทั้งหกแห่งยุคสายอักขระเลยทีเดียว เพราะเธอนั้นแสดงผลงานมาให้ประจักษ์แล้วหลายหน แม้แต่จอมเวทย์สายอักขระคนปัจจุบันยังอดชื่นชมเธอไม่ได้ นอกนั้นแล้วเธอมีชีวิตที่ปกติเหมือนเด็กทั่วไป ตั้งแต่เล็กก็เข้าโรงเรียน มีเพื่อน และอื่นๆ จนกระทั่งถึงโรงเรียนผู้ใช้เวทย์ขั้นสุดท้ายก่อนไปทำงานจริง วันปฐมนิเทศวันแรกเธอดันเผลอสะดุดล้มกลางเวทีตอนที่เธอจะขึ้นไปกล่างปราศรัยในงานเปิดภาคในฐานะผู้ที่สอบเข้ามาได้เป็นอันดับที่ 1 ในรุ่นนั้นๆซึ่งมีสองคนที่คะแนนเท่ากัน เมื่อเธอสะดุดล้มและกำลังจะหัวทิ่มพื้นเวทีอย่างงดงาม(?) อีกคนที่ต้องกล่าวปราศรัยกับเธอก็มาพยุงและประคองเธอไว้ตรงนั้นเลย ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ...คนๆนั้นก็คือฟงนั่นเอง หลังจากวันนั้นเธอกับเขาก็เริ่มทำความรู้จักและสนิทสนมกันเรื่อยๆ ฟงคอยดูแลปกป้องคนที่มาคอยหาเรื่องเธอตลอดเวลารวมถึงสอนอะไรหลายๆอย่างที่เธอไม่เคยรู้ให้ ในขณะเดียวกันเธอก็เล่าถึงเรื่องต่างๆในราชสำนักและสอนเรื่องที่เขาไม่ถนัดให้เช่นเดียวกัน พวกเขาแลกเปลี่ยนความรู้กันไปอย่างนี้ ส่งผลให้ความใกล้ชิดและสนิทสนมมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ในตอนนั้นจิตใจเธอยังค่อนข้างสับสนเนื่องจากทางบ้านส่งข่าวไม่ค่อยดีเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักที่เกี่ยวกับบ้านเธอมาให้ จึงส่งผลทำให้เธอยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเริ่มคิดกับฟงเกินเพื่อน รวมไปถึงพลังอักขระของเธอที่ลดลงด้วย ฟงเองก็สังเกตเห็นแต่ไม่ได้ถามอะไรมากนักเพราะรู้นิสัยข้อนี้ของเธอดี อีกอย่างคือฟงไม่อยากทำให้เธอเป็นกังวลเรื่องที่เขาทุกข์ใจไปกับเธอด้วยรวมไปถึงเรื่อง...ที่เขากำลังแอบรักเธออยู่ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอไปเห็นฟงกำลังถูกรุมทำร้ายเนื่องจากฟงต้องการจะรู้เรื่องข่าวที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ไม่อยากถามเธอให้เธอกังวลใจก็เลยตัดสินใจที่จะสืบเองแต่ไปๆมาๆเงื่อนไขในการบอกของเจ้าพวกที่รู้พวกนั้นคือ “ถ้าทนพวกเราอัดได้นานครึ่งชั่วโมง เราจะบอกทุกอย่างที่แกอยากรู้”ซะอย่างงั้นน่ะ แล้วสถานการณ์ในตอนนั้นต่อให้ฟงเก่งแค่ไหนก็ยากที่จะทนไหว ไม่ใช่เพราะไม่แกร่งหรืออึดพอ แต่ด้วยจำนวนที่ต่างกันเกินไป...20 รุม 1 น่ะ... เธอในตอนนั้นที่กำลังสับสนกับเรื่องของตัวเอง เมื่อได้เห็นฟงลำบากแล้วจึงสลัดความคิดกังวลนั่นออกไปจากหัวทันที แล้วเธอก็ตั้งจิตมั่นที่จะช่วยฟงแล้ววาดอักขระอย่างบรรจงส่งผลให้อักขระของเธอนั้นแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เธอเคยใช้มา ศัตรูทั้งหมดโดนปราบเละเทะเนื่องจากอักขระทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด แต่งานนี้ฟงเองก็เจ็บหนักไม่ใช่น้อยเลย เขาต้องนอนโรงพยาบาลไปหลายวันเลยล่ะ...เธอเองก็คอยไปดูแลเขาตลอดเวลา พอเธอถามว่าทำไมถึงยอมโดนอัดแบบนั้นเขาก็อึ้งไปพักใหญ่ พอถูกคาดคั้นมากๆเข้าเขาก็ยอมพูดทุกอย่างออกไปตามจริงและนั่นทำให้เธอถึงกับน้ำตาไหล เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฟงจะอยากช่วยเธอมากขนาดนี้จนเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ เธอนั่งพร่ำขอโทษฟงซ้ำๆที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะเธอ แต่ฟงกลับไม่โทษเธอเลยซักคำพร้อมทั้งบอกว่าเขาเต็มใจที่จะทำเพื่อเธอ...แล้วฟงก็ค่อยๆสัมผัสหน้าผากเธอเบาๆก่อนจะบอกรักและขอคบเธอตอนนั้นเอง แล้วเธอก็...ตกลง...ตอนนั้นพวกเธออยู่ปีสอง พวกเธอก็คบกันไปอย่างราบรื่นไม่มีอะไร จนกระทั่งเรื่องข้าวร้ายที่เคยเป็นต้นเรื่องเมื่อตอนปีสองกลับฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเงียบหายไปหนึ่งปีกว่า...พี่ชายของเธอโดนจับในข้อหาฉ้อโกงทรัพย์สินของหลวง...ทั้งๆที่บ้านเธอไม่เคยเอี่ยวกับเรื่องโกงแม้แต่เหรียญเดียวของหลวงก็ไม่เคยแตะต้องนอกจากจะจำเป็นต้องใช้และมีการเบิกอย่างถูกต้องเท่านั้น...ใช่แล้ว...มีคนใส่ร้ายบ้านเธอในตอนนั้น แต่บ้านเธอจะค้านอะไรได้ในเมื่อตกเป็นจำเลยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แก้ตัวอะไรไปใครจะฟังล่ะ??? โชคยังดีที่พี่เธอยังแค่ยังรอลงอาญาอยู่เท่านั้นเลยยังไม่เป็นอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้ เพราะเธอรู้ว่าเรื่องจะไม่จบแค่นี้หากเธอปล่อยวาง ทางเดียวที่จะหยุดเรื่องนี้ได้และแก้ต่างความบริสุทธิ์ให้พี่ชายเธอคือต้องทำการแทรกซึมเข้าไปในส่วนในของราชสำนักแล้วหาหลักฐานมาเปิดโปงพวกนั้นซะ...เพื่อที่พี่ชายเธอจะได้พ้นมลทินและไม่ให้ผู้บริสุทธิ์คนไหนต้องตกเป็นเหยื่ออีก แม้ว่าเธอจะรักฟงแค่ไหน...แต่เมื่อเธอชั่งน้ำหนักระหว่างค่าของมันกับชีวิตพี่ ครอบครัว และผู้บริสุทธิ์อีกมากมายที่จะได้รับผลประโยชน์แล้ว...เธอจึงตัดสินใจ...บอกเลิกกับฟงทั้งน้ำตาโดยไม่บอกเหตุผลอะไรทั้งนั้น...บอกแค่ว่าเธอจะไปทำงานที่ราชสำนัก เพราะจากเรื่องคราวที่แล้วทำให้เธอรู้ว่าหากฟงเข้ามายุ่งด้วยเขาจะต้องเดือดร้อนแน่นอน...เธอจึงเก็บมันเป็นความลับอีกครั้ง ฟงเองก็สียใจไม่แพ้เธอ แต่เขาเองก็มีเหตุผลพอที่รู้ว่าเธอมีความจำเป็นจึงจำใจต้องปล่อยเธอไป...เธอไปทำงานที่ราชสำนักและในที่สุดก็ได้ค้นพบหลักฐานชิ้นสำคัญจนเปิดโปงความจริงได้สำเร็จ และเธอก็ยังปฏิบัติหน้าที่ในราชสำนักต่อไป ผ่านมาหลายปี...จู่ๆวันหนึ่งทางโรงเรียนวองโกเล่แจ้งมาว่าอาจารย์สอนเวทย์สายอักขระที่นั่นเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตและตอนนี้ต้องการอาจารย์ใหม่ด่วน จอมเวทย์ผู้ปกครองตอนนั้นเล็งเห็นถึงความสำคัญของการศึกษาจึงคิดจะส่งคนเก่งๆไปช่วยสอน...แต่ตอนแรกก็คิดไม่ตกสักที จนกระทั่งเธอได้มาถวายรายงานกับท่าน ท่านเลยนึกออกว่าเธอเป็นผู้ใช้อักขระที่เยี่ยมที่สุดคนนึงเลยจัดการจับชู้ตเธอไปเป็นอาจารย์สายอักขระประจำโรงเรียนวองโกเล่ซะเลย...แล้วพอเธอไปถึงเธอก็ได้เจอเขาคนนั้นอีกครั้ง...เขาคนนั้นที่ทำทุกสิ่งเพื่อเธอ...ฟง...ในฐานะอาจารย์เช่นเดียวกับเธอ...
ชอบ:: ความยุติธรรมและความถูกต้อง เพื่อนพ้อง ครอบครัว ฟง ภาษาต่างๆ หนังสือ และชา
ไม่ชอบ/เกลียด:: การทะเลาะเบาะแว้ง การที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้คนอื่นลำบาก การโกงกิน แมลง และความเห็นแก่ตัว
กลัว:: ...หนอนทุกประเภท ขอแค่มันขึ้นชื่อว่าหนอน (ไม่รวมหนอนหนังสือนะเออ)....และการที่ตนเองไม่สามารถปกป้องคนสำคัญได้
อาวุธ:: มะ..ไม่มีค่า // โดนเตะ เธออยู่สายอักขระจะมีได้ไง???
ความสามารถพิเศษ:: เชิ่ยวชาญและรอบรู้เกี่ยวกับภาษามาก รวมไปถึงสามารถเขียนอักขระได้อย่างรวดเร็วและเนี้ยบมาก ไหวพริบและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเป็นเลิศในยามต่อสู้หรือทำงาน
คู่:: ฟงซัง~~~
เพิ่มเติม:: เธอคนนี้...แม้จะเลิกกับฟงไป...แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังนึกถึงฟงอยู่เสมอ แม้เธอจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆก็ตาม...
โซนสอบสัมภาษณ์(?)
-โซนตัวละคร เราจะให้โอกาสคุณได้บรรยายความสามารถของคุณล่ะนะ!
1.เอาล่ะข้อแรก ไม่ทราบว่าคุณเวทย์มนตร์ของคุณเป็นอย่างไร และใช้อย่างไรให้เกิดประโยชน์สูงสุด!
- อะ...เอ่อ...เวทย์ของฉันคือสายอักขระค่ะ สะ...สายนี้เราจะเน้นทางด้านการสนับสนุนเวทย์สายอื่นมากกว่าจะไปเล่นงานใครตรงๆน่ะค่ะ เพราะ..เพราะเรามักจะวางเขตอาคมหรือไม่ก็กับดักอยู่เบื้องหลังน่ะค่ะ...ใช้อย่างไรเหรอคะ?...ฉัน...ฉันคิดว่าการใช้ให้เป็นประโยชน์สูงสุดนั้นเราจะต้องเลือกใช้อักขระให้เหมาะสมกับสถานการณ์ค่ะ เพราะการต่อสู้มีหลายรูปแบบและอักขระแต่ละแบบก็มีประโยชน์แตกต่างกันไปตามความสามารถ ขึ้นกับว่าเราจะเลือกใช้ในเวลาแบบไหนให้ออกมามีประสิทธิภาพสูงสุดน่ะค่ะ...แล้วก็ควรจะสอดคล้องกับการทำงานของคนอื่นๆด้วยนะคะ เพราะเรามักไม่สู้คนเดียว มันอันตรายไปสำหรับสายเราที่ไม่ถนัดการโจมตีซึ่งๆหน้า...เรา...เราควรจะดูด้วยค่ะว่าแผนเป็นอย่างไร ใช้อันนี้แล้วดีมั้ย? จะทำแผนเสียมั้ย? แบบนี้ด้วยอะค่ะ...
2.จุดอ่อน-จุดแข็งของเวทย์มนตร์ของคุณคืออะไร
- จะ...จุดอ่อนเหรอคะ? จุดอ่อนที่ค่อนข้างตายตัวสำหรับสายเราคือการที่มิอาจที่จะไปเจอหน้าศัตรูซึ่งๆหน้าได้ล่ะค่ะ เพราะสายอักขระอย่างเรา...ขอยอมรับว่าการวาดอักขระโดยเฉพาะอักขระชั้นสูงนั้นกินเวลาเยอะมากซึ่งนี่ก็เป็นอีกจุดอ่อนสำคัญที่ส่งผลให้เกิดจุดอ่อนอย่างแรกค่ะ เพราะงั้นเราจึงต้องหาทางหลบหน้าศัตรูและต้องพยายามไม่ให้เขามาถึงตัวเราได้ค่ะ ไม่งั้น...ก็เกมโอเว่อร์ค่ะ เพราะสายเรามักสู้ซึ่งๆหน้าไม่ค่อยได้ ส่วนจุดแข็ง...คือด้านความปลอดภัยล่ะมั้งคะ?...เพราะตราบใดที่ศัตรูหาเราไม่เจอก็วางใจได้เกินครึ่งว่าเราจะยังปลอดภัยดี แหะๆ...ยกเว้นฝั่งโน้นจะมีสายอักขระอยู่ด้วยก็ต้องระวังกันหน่อยสิเนอะ...เพราะศัตรูไม่สามารถโจมตีเป้าที่มองไม่เห็นได้หรอกค่ะ เว้นแต่จะเมพแบบท่านจอมเวทย์ทั้งหกก็ว่าไปอย่าง
*เฉพาะสายการต่อสู้
3.ท่าไม้เป็น(//โดนตบ) ท่าไม้ตายของคุณคือ...!
- หะ...หา // โดนดีด ไม่มีค่า
-โซนเจ้าของตัวละคร โปรดตอบด้วความสัตย์จริง
1.โปรดทราบไว้สักเล็กน้อยว่าสเตเล่จะไม่อัพถ้าไม่มีคอมเม้นท์ เพราะไม่รู้ว่าอัพให้เงาของใครอ่านอยู่ เข้าใจมั้ยคะ!!!
- เรารับทราบและเราเข้าใจความรู้สึกท่านดี...เราเองไม่มีเม้นท์ก็ไม่อัพ...มันไม่มีกำลังใจ...
2.จะถามว่า...ถ้าเปลี่ยนสายเวทย์มนตร์ที่สมัครมาจะฆ่าสเตเล่มั้ยคะT^T
- ...คือว่าคู่นี้ท่านสเตเล่ล็อกสายไว้แล้วให้เป็นสายอักขระน่ะค่ะ(ใช่มั้ยหว่า?)....จะเปลี่ยนก็ได้เลยเจ้าค่ะ???...
3.จงยกมือขึ้นให้สัตยปฏิญาณเดี๋ยวนี้ว่าถ้าติดจะไม่เป็นนักอ่านเงาในฟิคนี้!!!
- ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่าเป็นรีดเดอร์ที่ดีที่จะติดตามไล่เม้นท์ให้ครบทุกฉากทุกตอนที่ไรท์อัพเจ้าค่ะ!!!
4.ถ้ากลัวลืมว่าเคยสมัครฟิคนี้ไว้ก็กดแอดFav.ไว้ ตกลงมั้ยคะ?
- อ่า...ท่านสเตเล่ที่รัก...ได้โปรดกรุณาเข้าใจนิสัยอันแสนพิลึกของยัยยูกินะคนนี้คนนี้หน่อยนะคะว่า...ยัยนี่เป็นคนที่ไม่ชอบลบ Fav. หลังจากแอดไปแล้ว และถ้าสมัครแล้วไม่ติด...เอ่อ...ขอบอกตามตรงว่าก็มักจะไม่ติดตามอ่ะค่ะ ก็เลยขอยังไม่แอดนะเจ้าค่ะ แต่ถ้าลูกสาวได้เมื่อไหร่แอดแน่นอนค่า กรุณาให้อภัยกับความเห็นแก่ตัวของยัยยูกินะคนนี้ด้วยนะคะ (_ _)
5.เอาล่ะข้อสุดท้าย มีอะไรอยากจะฝากไว้มั้ยคะ?
- ขอบคุณจริงๆนะคะที่เปิดให้สมัคร ขอโทษถ้าท่านผวากับประวัติเด็กคนนี้...และขอรบกวนฝากลูกสาวทั้งสองคนนี้และฟิเดลล่าจังไว้ในอ้อมกอดไรท์ด้วยนะคะ รับไว้พิจารณาด้วยค่า....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น