คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทสนทนายามค่ำคืนขององค์รัชทายาทกับท่านหมอไป๋เหลียงคุน
่าวารประวรอฮ่อเ้และอ์รัทายาท ่อให้อยาปิ็ปิไม่มิ ปานย่อมยืยาวพู่อันนเิ่าวลือแพร่สะพัไปทั่ว สร้าวามระส่ำระสายให้ทั้วัหลวและพสนิร ประอบับารที่ทั้สอพระอ์มิไ้ออว่าราารเป็นเวลาหลายวัน ารหายไปเ่นนี้ย่อม้อเิ้อสสัย และยัเป็นารอย้ำว่า่าวลือนั้นมีมูลวามริ ินอ๋อม่อหลานถูสภาุนนาแห่วัหลวเอ่ยถามทุรั้ที่ทรานแทน นำโยพระปิุลาเฟยลู่เอิน ที่ลอยหน้าลอยา่อวนเสียทุรั้ นับวันผู้ถือหา็ยิ่เพิ่มมาึ้น
ินอ๋อม่อหลานเมื่อเห็นเ่นนั้นหาปิ่าวมิไ้แล้วสู้ยอมรับไปเลยเสียีว่า เพียแ่ยอมรับเพียรึ่เียว ออประาศอย่าเป็นทาารว่า ทั้ฮ่อเ้และอ์รัทายาททรประวรริอย่าที่มี่าวเล็ลอ หาแ่มิไ้ร้ายแร เพียแ่ประวรแบบไ้หวัธรรมาเท่านั้น ประาศนี้ถูิไว้ทั้ในวัหลวและบนระาษ่าวหน้า่านเ้าเมือทั่วแผ่นิน ารระทำเ่นนี้สร้าวามุ่นเือให้ับพระปิุลาเฟยลู่เอินเป็นอย่ามา แม้ะ่อวนารเ้าประุมสภาุนนา ันให้ินอ๋อม่อหลานรัสบอพระอาารประวร แ่ลับถูินอ๋อผู้เป็นหลานรัสถาม้วยพระพัร์เรียบเย
"ูเหมือนพระปิุลาะรู้อะไรมาว่าที่หลานรู้เสียอี ราวับเป็นผู้นั่ในห้อบรรทม ทั้ที่ผู้รวรัษายัมิไ้เอ่ยสิ่ใ พระปิุลารู้อะไรมารึ หรือรู้มาาใร" เอำถามเ่นนี้ เฟยลู่เอินถึับเียบอึ้ เพราะหารัสอบออไป ยิ่สร้าวามสสัยให้แ่นเอ
"ลุแ่เป็นห่ว หามิไ้ประวรเป็นอะไรมา็ีไป เ่นไรแล้ว อยาเ้าเยี่ยมไ้หรือไม่"
ินอ๋อม่อหลานแย้มมุมพระโอษ์ รัสอย่าพระทัยเย็น หาแ่พระเนรน่าลัวยิ่นั "ท่านหมอหลวยัไม่ให้เยี่ยม เนื่อา้อารให้ทรพัผ่อน ว่าราาราน่วนี้็มิไ้หนัหนา ราวับใร่อบในวัหลว หลานิว่า หลานว่าราารแทนไ้ หรือใริารให่่อบสร้าวามระส่ำระส่าย หลาน็ว่าหลานสามารถัารมันผู้นั้นไม่ให้มีีวิรอไ้เ่นัน เห็น้วยเ่นนั้นหรือไม่พระปิุลา" ำรัสเ่นนี้ หาะมอว่าเปรียบเปรย็ไ้ แ่สำหรับเฟยลู่เอินผู้มีะัปัหลั ย่อมไม่ิเ่นนั่น ยิ่ลั่แ้นในใเพิ่มมาึ้น
อาารประวรออ์ฮ่อเ้และอ์รัทายาท เรื่อารถูวายาพิษ ถือว่าเป็นวามลับไม่อาพร่พรายหรือหลุรอออไป ึ้อารผู้ที่มั่นใไ้ว่ารัภัี ึมีเพียหมอหลวไป๋ฮวั่น และท่านหมอไป๋เหลียุนบุรายนโึ่ปิประำารเป็นหมอายแนอยู่ทาใ้ ถูเรียัวลับมาเท่านั้นที่รู้
หมอหลวไป๋ฮวั่นเป็นผูู้แลอ์ฮ่อเ้ ะที่ ท่านหมอไป๋เหลียุนูแลอ์รัทายาท ท่านหมอทั้สอน้ออยวบุมารให้โอสถ้วยนเอทุรั้ ระยะสอสามวันที่ผ่านมา พระอาารทั้สอพระอ์ีึ้นมา หยุอาเียนและีพรเริ่มเ้นเป็นปิ
ินอ๋อม่อหลานประทับนั่ยัห้อบรรทมออ์ฮ่อเ้ พระอ์ไม่มั่นพระทัยผู้อื่น เนื่อ้วยอ์ฮอเฮาเอ็มิยินยอมออไปประทับที่อื่น ทรยืนรานะเฝ้าอาารประวร้วยอ์เอ ัไ้อย่าไร สีพระพัร์ยามทอพระนรพระบิา พระมาราเ็บปวนั ทรโรธผู้ที่ระทำเ่นนี้ ทุ่ำืนะมีอรัษ์เา่อยถวายรายานวามเลื่อนไหวอเฟยลู่เอิน ที่พยายามสร้าานอำนา หาอ์ฮ่อเ้ไม่อาปราายว่าราารเอไ้ในเร็ววัน เรว่าอีไม่นานเิเรื่อให่แน่นอน ิไ้ันี้ ็ทริถึท่านหมออี้านึ้นมา ป่านนี้เป็นอย่าไรบ้า
เเ่นทุวัน ท่านหมอทั้สอนที่ยัอยู่ในห้อบรรทมยัวุ่นวาย ท่านหมอเหลียุนนั่อยู่มุมหนึ่อห้อบรรทมออ์รัทายาท มีเพียอรัษ์ที่อารัาอยู่เพีย้านนอ เหุที่เป็นเ่นนี้ เพราะภายในห้อบรรทม ท่านหมอเหลียุนะเป็นผู้อารัาอ์รัทายาทเอ มานย่อมมาวาม ารเป็นหมอทหารย่อม้อฝึระปี่และาร่อสู้ ท่านหมอเหลียุนมีฝีมือมิไ้้อยว่าแม่ทัพผู้อื่น ร่าสูให่ผิับหมออี้านผู้น้อริบลับ
่ำืนนี้แ่าาทุืน ปิทั้ห้อะสว่าไสว้วยแสโม แ่ในืนนี้ทั้ห้อมืสนิท มีเพียแสันทร์เท่านั้นที่ส่อสว่า เหุเพราะหลายืนมานี้ ท่านหมอพบวามผิปิที่บานหน้า่า มีผู้พยายามบุลุเ้ามา ินบริเวหลัำหนัปราร่อรอยอารเหยียบย่ำ เ่นนั้นในืนนี้ท่านหมอเหลียุนึแอบอยู่อย่าเียบๆ เพ่มอไปยัเียบรรทม อรัษ์เาประำำแหน่เรียบร้อย
เพียยามโ่วเสียึัที่หน้า่า็ัึ้น ท่านหมอเหลียุนเพ่มออย่าเียบๆ รู่เียวเสียฝีเท้าที่ระโลระทบพื้น มือสัหาร มันเินรมายัเียบรรทม ู็รู้ว่าุมุ่หมายือสัหารอ์รัทายาท หาแ่ทันทีที่เ้าใล้ ระบี่เาวับ้อแสันทร์วัวาึ้นทันใ อรัษ์เาที่นอนอยู่บนเียบรรทมระโลมาทันที มือสัหารผะถอย มันรู้แล้วว่าพลารั้ให่ ึัระบี่เ้า่อสู้ ท่านหมอเหลียุนที่นั่นิ่อยู่ ลุึ้น ไม่อมให้มันหนีออไปาห้อนี้ ใ้ปราุเทียนนสว่า บันี้มันเห็นแล้วว่าหนทาหนียา มอูสถานาร์ แล้ว หาับหมอหลวเป็นัวประัน โอาสรอมีมาว่า เร็วเท่าวามิระโนเ้าหาหมอหลวเหลียุนทันที หาแ่ไม่ทันถึัว ท่านหมอสะบัมีสั้นัใส่ร่ามือสัหาร รุสัพอี มันหยุึเลือไหลนอ ่อนล้มล อรัษ์เามอหน้าท่านหมอ ราวับะถาม “ไหนว่าให้ับเป็น”
“เอ้า มัน็ยัไม่าย แ่สลบ” ท่านหมอรีบแ้ัว พลามอร่ามือสัหาร ท่านหมอเหลียุนนึถึวรายน้อยออ์รัทายาท ่อนเินปร๋อออไป ปล่อยให้เหล่าอรัษ์ัารมือสัหาร เพื่อให้ินอ๋อสืบสวนวันรุ่ึ้น
ที่ห้อทราน อ์รัทายาททรบรรทมอยู่ับพื้นที่มีฟูบรรทมปูเสียหนานุ่ม เมื่อไ้ยินเสียฝีเท้าึปรือพระเนรึ้นมอ ร่าสูให่อท่านหมอเหลียุนทำเอาพระอ์สะุ้สุัว หาไม่เห็นรอยยิ้มแ่บนใบหน้าแบบนั้น็อามีปะมือันบ้า
“เรียบร้อยแล้วฝ่าบาท ระหม่อมมารับลับห้อบรรทมพะยะ่ะ” ท่านหมอเหลียุนเอ่ย ่อน้อมำนับทำท่าะเินเ้ามาอุ้มลับเหมือนอนอุ้มมา อ์รัทายาทปรายามอ ่อนรัสัึ้น
“หยุเลยท่านเหลียุน ืนนี้เราะนอนที่นี่ ท่าน็ไปนเรื่อนอนมานอน้าๆ เรานี่” ท่านหมอเหลียุนทำสีหน้ามึน
“ระหม่อมัวให่”
“แล้วยัไ”
“พื้นที่ที่ฝ่าบาทให้ระหม่อมนอนเหลือแ่แบะมือ มิหล่นอนหลับหรือพะยะ่ะ” อ์รัทายาททรทอพระเนราม
“ท่านเป็นยัษ์รึไ”
“ัวให่ว่าวรายฝ่าบาทเยอะ แ่ระหม่อมยืนบั มือสัหาร็ไม่เห็นฝ่าบาทแล้ว” อ์รัทายาทถอนพระทัยเฮือให่ เป็นพี่น้อับท่านหมออี้านริหรือ เหุใเถียำไม่ฟาเ่นนี้
“ท่าน็เลื่อนเราเ้าไปร่อั้นหนัสือิ”
“ให้ระหม่อมอุ้มนะพะยะ่ะ ็้ออุ้มอยู่ี ไปบรรทมที่ห้อมิีว่าหรือพะยะ่ะ”
“ท่านะเถียเราอีนานไหม เรา่ว ไปเอาที่นอนท่านมา!” ัเริ่มหุหิ เสร็านนี้ะไล่ให้ลับไปประำายแนเสียให้เ็ ท่านหมอเหลียุนอมยิ้ม
“ะบรรทมไ้อย่าไร ้อื่มยาพะยะ่ะ แล้ว็้อให้ระหม่อมรวใ้ฝ่าพระบาท” สิ้นเสียอ์รัทายาท็หันไปนอนแผ่หลาเ่นเย ี้เีย่อปา่อำ เอ๊า ะเอายัไ็เอา รู่หนึ่ ท่านหมอเหลียุน็ลับเ้ามาพร้อมับยาถ้วยให่ เห็นเ่นนั้นอ์รัทายาททรเบ้พระโอษ์ แม้ยาที่เสวยมิไ้มีรสาิใ หาแ่ลิ่นลับเหม็นาวยิ่นั
“อย่าับินพุปลา” ทรบ่น่อนมือหนาอท่านหมอเหลียุนะพยุวรายให้ลุนั่ หาแ่ำลัยัไม่ืนมาหลายส่วน ทำให้้อใ้แผ่นออท่านหมอเป็นพนัพิ
“อยาเสวยพุปลาหรือพะยะ่ะ” มือหนึ่็ส่ถ้วยยาให้ อ์รัทายาททรเหลือบามอ
“เปล่า” ยถ้วยยาเสวยทีเียว่อนเรียหาน้ำ
“ไ้ยินฝ่าบาทรัสพุปลา” ยัไม่ยอมหยุ
“เราบอว่ายาาวเหมือนพุปลา”
“เยเสวยหรือพะยะ่ะ”
“.....” หมำรัส ไ้แ่เหลือบามอ “ลับไปายแนเมื่อไหร่”
“ยัพะยะ่ะ นว่าะหายประวร”
“......”
“ทำไมทำพระพั์ผิหวัอย่านั้นละพะยะ่ะ หาระหม่อมไป ะเหาเอานะพะยะ่ะ”
“อนเ้าหนีเราไปายแน เราไม่เห็นเหาเลย”
“ระหม่อมมิไ้หนี”
“......”
“อนนั้นฝ่าบาททรฟ้ออ์ฮ่อเ้ว่าระหม่อมเอาหนัสือวัวสัน์มาให้ฝ่าบาท ทั้ทีฝ่าบาทเป็นผู้ฝาระหม่อมไปื้อให้ที่ลา ระหม่อมโนบิา่าเสียหลายวัน มาราแทบะัา แถมอ์ฮอเฮายัเอาระหม่อมมาล้อทุรั้ที่เ้าเฝ้า โนฮ่อเ้อเปหิให้ไปอยู่ายแน ไม่ไ้อยาไป แ่็้อไป เ่นนี้ะมาโทษระหม่อมไ้อย่าไรพะยะ่ะ”
“นี่เ้าแ้นเรานำทุรายละเอียเลยรึ”
“ระหม่อมไม่ไ้แ้น”
“แล้วไอ้ที่ร่ายยาวมานี่”
“เล่าให้ฝ่าบาทฟัเยๆ”
“.......”
“หลับแล้วรึพะยะ่ะ”
“ยั”
“แล้วเียบทำไมพะยะ่ะ ระหม่อมเหานะพะยะ่ะ”
“......”
“ทรเียบอีแล้ว”
“ปล่อยเราเหอะ..เราะนอนละ ่อปา่อำริ” ท่านหมอเหลียุนหัวเราะเบาๆ ่อนวาวรายอ์รัทายาทลบนฟู นที่บอะนอนยัลืมพระเนรใสแ๋ว
“เหลียุน น้อเ้ามาเมื่อไหร่”
“น่าะอีสอวันพะยะ่ะ มีอะไรรึพะยะ่ะ”
“อาอี้มาเมื่อไหร่ เ้าลับายแนไปเลยนะ” วเนร้อนประหลับประเหลือ
“ลับมา็้อูแลินอ๋อ มาูฝ่าบาทไม่ไ้หรอพะยะ่ะ” ท่านหมอเหลียุน ถอถุพระบาทออ ่อน้มมอูปานทั้สอ้า บันี้มีนาเล็ลแล้ว ่อนใส่ถุพระบาทลับืน
“ฝ่าบาท ่อนหน้าที่ะทรประวรทรเสวยอะไร” ท่านหมอเหลียุนเอ่ยถาม อ์รัทายาททรนึ ท่าทาเ่นนี้น่าเอ็นูนั ท่านหมอเหลียุนเห็นแล้วนึถึอี้านึ้นมาเสียอย่านั้น
“ไม่นี่ ็ินปินะ นอา่วนั้นะมีอแปลมาให้ิน เห็นว่าพระปิุลานำมาถวาย เป็นสมุนไพรบำรุ” ท่านหมอเหลียุนหรี่ามอ
“ทรเสวยโอสถนั้นนานแ่ไหนพะยะ่ะ”
“็ประมาสิบวันนะ พระปิุลารัสบอเ่นนั้น” ท่านหมอเหลียุน หันลับมามอพระพั์
“านี้หามิใ่ระหม่อมนำโอสถมาถวาย ห้ามเสวยโยเ็าพะยะ่ะ” อ์รัทายาท้อมอ่อนพยัพระพั์รับ
“อนนี้็บรรทมพะยะ่ะ ไ้เวลาแล้ว”
“แล้วเ้านอนรไหน” ท่านหมอเหลียุนยิ้ม่อน เินนอนล้าๆ
“วาพระทัยพะยะ่ะ ระหม่อมะนอนรนี้ ้าๆ ฝ่าบาท” เพียไม่นานเสียลมหายใสม่ำเสมอ อ์รัทายาททรบรรทมไปแล้ว ท่านหมอเหลียุนลุึ้นนั่ ้อวรายน้อยอย่าห่วใย วามสัมพันธ์อเาและอ์รัทายาทไม่ัเน อาศัยเพียสหายวัยเยาและหมอหลวประำัว หารอบวรายมีภัยมานานี้ วรระแวระวัมาึ้น
“หาไม่มีระหม่อมะทรทำยัไ”
.
.
.
.
.
.
TBC
#########
ความคิดเห็น