คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำที่หายไป
บท ที่ สอง
ความทรงจำที่หายไป
ณ โรงพยาบาล ซาซากิ
เจ้าเป็นใคร เจ้ามาที่นี้ทำไม พวกแกมีจุดประสงค์ อะไร แล้วพวกแกเป็นใครกันแน่ ไม่นะ อย่างทำร้ายครอบครัวของข้า ไม่มมมมๆ! ท่านพ่อ
“แฮโรเป็นอะไรไปลูกนี้แม่เอง” จามิพูดพร้อมกับน้ำตาคลอ ลืมตาขึ้นมาซิลูก
“แม่นั้นแม่หรือครับ ผมกลัวเหลือเกิน มันเกิดอะไรขึ้น แล้วซาราเป็นยังไงบ้างครับ”
“ซาราสบายดีลูก นอนอยู่ข้างๆเตียงถัดไปต่อจากลูกนั้นไง”
“ไงพี่ รู้สึกตัวแล้วเหรอ น้องเป็นห่วงพี่มาก พี่นอนหลับไปต้อง สามวัน”
ก้อง ก้อง ก้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างกาย ที่เคยชิน นั้นคุณ ฟิส
“เป็นยังไงกันบ้างเด็กๆ มันเกิดอะไรขึ้น” คุณฟิสถาม ด้วยความอยากรู้ความเป็นมาของสาเหตุ
ซาราพูด “จำอะไรไม่ค่อยได้เลยคะ จำได้แต่ว่าหนูกับพี่แฮโรเดินเข้าไปซื้อ
ไอศกริมรสมะนาวแล้วก็เกิด เหตุการณ์บางอย่างขึ้น แต่หนู นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก”
“พี่แฮโร พี่จำอะไรได้บ้างไหม”ซาราตะโกนถาม
“พี่ก็จำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนกันแต่จำได้ว่า ร่างกายพี่มันร้อนเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในตัว”
“ชั่งมันเถอะลูก แม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอให้ลูกทั้งสองปลอดภัยแม่ก็หายห่วงแล้ว พวกลูกๆ พักผ่อนกันเถอะจะได้หายเร็วๆ”
“งันน้าไปก่อนนะ”คุณฟิสพูดพร้อม เอาขนมห่อใหญ่วางไว้ข้างๆเตียง
“นอนหลับพักผ่อนให้สบายนะจะลูกรัก พ่อกับแม่ไปก่อนนะจะ แล้วเย็นๆจะแวะมาเยี่ยมใหม่”
พี่แฮโร ตอนนั้นพี่จำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ น้องจำได้ว่า น้องเห็นตัวอะไรก็ไม่รู้น่าเกลียดน่ากลัว แต่น้องไม่กล้าบอกกับ แม่
ทำไมละ ทำไมน้องไม่เล่าให้แม่ฟัง พี่จำอะไรไม่ได้จริงๆ
ใครจะไปกล้าเล่า ถ้าเล่าแล้วใครเค้าจะเชื่อ เค้าจะหาว่าน้องเป็นบ้าละซิ
ซักพักมีเสียงเคาะประตู ก้อง ก้อง แฮโรและซารามองไปที่บานกระจกหน้าประตูแล้วพูดขึ้นว่า เอ ใครมานะ ภาพลางๆ จากบานกระจกหน้าประตูปรากฏเงาหญิงสาวผมยาวบานประตูค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ภาพที่ปรากฏ คือ หญิงสาวรูปงาน ผมสีทอง นัยน์ตาสี่น้ำตาล ดูเป็นสง่าราวกับเจ้าหญิง
หญิงสาวรีบวิ่งตรงเข้ามาหาแฮโร แล้วพูดขึ้นว่า “กาโด้พี่ของข้า ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” แฮโรรู้สึกสับสนกับคำพูดที่ เธอพูด
“เธอพูดอะไร ใครเป็นพี่ของเธอ”
“พี่ค่ะ พี่จำน้องโรอาคนนี้ไม่ได้เหรอ”
ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ คุณอย่ามายุ้งกับผม ตอนนี้ผมอยากพักผ่อน ออกไป แฮโร ไล่
โรอา ออกจากห้องด้วยน้ำเสียงที่หมดเยื่อใย
ในขณะที่โรอากำลังเดินออกจาห้องด้วยความเสียใจ ทันใดนั้น บรรยากาศภายในห้อง เริ่มหนาวเย็น โรอาสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความชั่วร้ายที่มีอยู่ในห้อง เงาดำมืด
ปรากฏอยู่เหนือร่างของแฮโร โรอาเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวแฮโร หนีออกไปจากห้อง เงามืดตามหลังทั่งสองมาอย่างติดๆ
“นี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ปล่อยฉัน เธอจะพาฉันไปไหน”
“พี่คะนี้ไม่ใช้เวลามาพูดนะคะ พี่ไม่เห็นเงามืดที่กำลังตามหลังเรามาเหรอ”
แฮโรเหลือบมองไปด้านหลัง นั้น นั้น มันตัวอะไรกัน
“สิ่งนั้น ละที่จะเป็นตัวการทำลายครอบครัวบนโลกของท่านพี่ ถ้าพี่ยังรักพวกเข้า จงหนีตามน้องไปอย่าหันหลังไปมอง ถ้าท่านพี่ยังอยู่กับพวกมนุษย์จะทำให้ครอบครัวของซารา ต้องตายและจะทำให้มนุษย์เดือนร้อน”
ในขณะที่โรอาพาแฮโรวิ่งหนีเข้ามาในสวนธรรมชาติจำลองในโรงพยาบาล
ซาซากิ
“ไม่นะ เราติดกับดักเสียแล้ว”โรอาพูดพร้อมมองไปข้างบน
เหนือร่างของโรอาและแฮโร มีเงาดำมืดนับร้อย วนเวียนอยู่เหนือร่างกายทั้งสอง เงาดำมืดตรงเข้ามาเล่นงานแฮโร ในขณะนั้นเอง โรอาได้หยิบสร้อยแห่งการคุ้มกันขึ้น
ผู้ พิทักตัวน้อยเอ่ย เจ้าจงออกมาตามเสียงเรียกของข้า สร้อยได้เปลี่ยนเป็นเขตอาคม ดาวห้าแฉกแต่พวกเงามืดก็พยายามที่จะทะลุเขตอาคมเข้ามาทำร้ายตัวแอโรให้ได้
ในขณะนั้นแฮโรได้ทรุดตัวลง ด้วยความอ่อนแรง
“พี่ค่ะ ทำใจดีๆไว้”
ไม่ดีแน่ เขตอาคม ต้านทานไม่ไหวแน่ จะทำยังไงดี คิดซิ คิด เราจะไม่มีทางให้เกิดเหตุการณ์เหมือนครั่งที่ สู่กับเจ้าแห่งความมืด ครั่งนั้นแน่
“โรอา ! ทางนี้ โรอาหันไปตามเสียงเรียก”
“พี่มาช่วยแล้ว รีบวิ่งเข้ามาในประตูแห่งมิติ นี้เร็ว! พี่จะต้านทานไว้ให้ กาเดียนใช้ดาบคู่กายขนาดใหญ่ Ex storm” ร่ายเวทมนต้านทานพวกเงามืด
“เร็วเข้าโรอา รีบพา กาโด้ เข้าประตูมิติ ไปเร็ว”
ในขณะที่ทั้งสาม เข้าประตูมิติ ก่อนที่ประตูมิติจะปิดลง เงาดำมืดได้หลุดรอดตามเข้ามา
ณ ปราสาทพ่อมดเบอเรียว ทั้งสามก็ได้มาถึง
“ในที่ สุด น้องก็พาท่านพี่ กาโด้ มาปราสาทแห่งพ่อมดเบอเรียว ได้สำเร็จ”
“ท่านพี่ น้องคิดว่ามีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวของพี่กาโด้”
“ทำไมละ มีอะไรเกิดขึ้นหรือกาเดียนพูดและมองไปที่กาโด้ ที่กำลังอ่อนแรงไม่ได้สติ”
“แย่แล้ว น้องโรอา” หน้าตาของกาโด้ เริ่มเปลี่ยนเป็น สี่ดำ
“เราต้องรีบพาไปพบ พ่อมดเบอเรียว” และทั้งสองก็รีบพา กาโด้เข้าไปในปราสาท ในปราสาทของพ่อมดเบอเรียวนั้น อยู่ทามกลาง ป่าไม้ ที่ห่างไกลจากดินแดนของพวกมนุษย์ ในปราสาทของพ่อมด เป็นที่เรียนและฝึกวิชาของพวกเลือดผสม ที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างโดนเดียว ทุกคนจะมารวมตัวกัน ณ ปราสาทแห่งนี้
ณ ห้อง โถงใหญ่ของพ่อมดเบอเรียวที่มีชายกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะตัวใหญ่สีน้ำตาลกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ นั้นคือพ่อมดผู้ซึงปกครองปราสาทนั้นเอง
กาเดียนพูด “ท่านพ่อมดเบอเรียว ข้าได้พา น้องของข้ามาพบ ตอนนี้เขาดูแปลกๆ ไม่ทราบว่า ท่านพอจะรู้สาเหตุของอาการหรือเปล่า”
“มันมีบางสิ่งอยู่ในตัวของเขา ข้าไม่อาจรู้ได้ว่า สิ่งนั้นมันคืออะไรกันแน่ ที่ทำให้เขาอ่อนแอเช่นนี้ เจ้าจงพาเขาไปที่ น้ำพุแห่งการรักษา แล้วอาการน้องของเจ้าจะดีขึ้น”
พ่อมดเบอเรียวพูด
กาเดียนพูด “โรอา เจ้าจงไปเตรียมที่หลับที่นอนให้กาโด้เถอะ เรื่องพา กาโด้ไปที่น้ำพุเป็น หน้าที่ข้าเอง”
“ค่ะ ท่านพี่ไปก่อนเลย ข้ามีอะไรจะคุยกับพ่อมดเบอเรียว”
กาเดียนทำหน้าสงสัยแล้วเดินออกจากห้องพากาโด้ไปที่น้ำพุแห่งการรักษา
“ท่านพ่อมด ค่ะ ในขณะที่ข้าได้ไปพาตัวกาโด้มานั้น ได้มีพวกเงามืดติดตาม
แต่พวกมันพยามเล่นงานกาโด้ คนเดียว ปกติแล้วพวกเงามืดจะไม่ค่อยทำร้ายพวกมนุษย์ใช้มั้ยคะ”
“ในตัวของกาโด้มีอะไรบางอย่างที่ชั่วร้าย ข้าไม่ รู้ว่าบางสิ่งนั้นคืออะไร ก้าวแรกที่เจ้าพากาโด้เข้ามาในห้องของข้า ข้ารู้สึกได้ถึงพลังที่มหาศาล แต่พลังนั้นถ้าใช้ไปในทางที่ถูก ก็คงจะดี”
บ่อน้ำพุแห่งการรักษา
กาเดียนได้นำตัว กาโด้ ลงไปแช่ในบ่อน้ำพุที่ใส่ราวกับสีของมรกต และในขณะที่กาโด้ลงไปแช่นั้นก็เริ่มรู้สึกตัว สี่หน้าที่ดำ ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ
เอาละน้องข้า เจ้ารอดตายแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ห้องนอนหลับให้สบายเถอะพรุ่งนี้เจ้าตื่นมา พวกเราต้องทำอะไรกันอีกเยอะ กาเดียนพูดด้วยเสียงเบาๆ แล้วพากาโด้กลับเข้าไปยังปราสาท
“โรอาเจ้าเตรียมห้องนอนให้กาโด้หรือยัง”
“เสร็จเรียบร้อยแล้วคะท่านพี่”แล้วโรอาก็เดินนำทางกาเดียนที่กำลังอุ้มกาโด้
ไปยังห้องใต้หลังคาปราสาท ในห้องที่กาโด้พักผ่อนอยู่นั้น เป็นห้องไม้เล็กๆ มีที่นอน
ที่นุ่มราวกับขนนก ใต้หลังคาของปราสาท
เช้าวันต่อมา
“ตื่นแล้วหรือคะ ท่านพี่ นอนหลับสบายไหมค่ะ”
“เธอ ! คนที่ลักพาตัวผมมา แฮโรต่อว่าโรอา”
ผมอยู่ที่ไหน แล้วครอบครัวของฉันละ ซารา ซารา น้องสาวผมละ ไม่นะ พาผมกลับไปเดียวนี้ แฮโร ร้องตะโกนเสียงดัง พาผมกลับไปซิ ผมจะกลับไปหาครอบครัว
พี่ กาโด้ ฟังที่ฉันพูดให้ดีนะ “ตอนนี้พี่อยู่ในปราสาทของพ่อมดเบอเรียวจะไม่มีใครมาทำอันตรายพี่ได้ ตอนนี้พี่หันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว พี่ลืมแล้วหรือว่าฉันเป็นใคร”
ไม่มม! ฉันจะกลับไป กาอง กาโด้อะไร ฉันชื่อ แฮโร ฉันจะกลับไป
แฮโรตะโกนโวยวายเสียงดัง มันเกิดอะไรกันขึ้น!!
ซักพักกาเดียนเดินเข้ามาในห้อง กาโด้น้องพี่โวยวายอะไรแต่เช้า
แฮโรรู้สึกหงุดหงิดที่ตัวเองต้องจากครอบครัวมา อย่ามาเรียกชื่อ กาโด้ให้ฉันได้ยินอีกนะ ฉันบอกแล้วไงว่าชื่อ แฮโร แฮโร เอวาดอ
“นี้เจ้าสุญเสียความทรงจำหรือน้องข้า เจ้าจำไม่ได้แม้แต่ข้าผู้เป็นพี่ชายของเจ้าเชียวหรือเจ้าลืมแล้วจริงๆ หรือคำสั่งที่ท่านพ่อ ส่งพวกเราลงมาตามหา หินแห่งความ สมดุล ทั้งสิบสองก้อน นี้เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ”
“ข้าจำอะไรไม่ได้จริงๆ โปรดพาข้ากลับไปหาครอบครัวของข้าเถอะ”แฮโรพูดเสียงเบาๆเหมือนจะร้องไห้
“น้องของข้า ถ้าข้าพาเจ้ากลับไปในตอนนี้ ครอบครัวของเจ้าต้องตาย ไม่ซิ โลกทั้งใบจะต้องถูกทำลาย เจ้าอยากให้เป็นอย่างนั้นหรือ”
แฮโรนั่งเงียบแล้วพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ข้าสับสนไปหมด ข้าไม่เข้าใจอะไร
หลาย ๆ อย่าง ถ้าเป็นอย่างที่ท่านบอกจริง ข้าคงไม่มีหนทางที่จะกลับไปได้ ท่านโปรดเล่าเรื่องให้ข้าฟังได้มั้ย ว่ามันเป็นมายังไง แล้วอีกอย่าง ต่อไปนี้โปรดเรียกชื่อข้าว่า
แฮโร แฮโร เอวาดอ เท่านั้น”
และทั้งสามก็นั่งคุยกันอยู่ในห้องเล็ก ๆ ใต้หลังคาปราสาทที่สวยงาม
เมือแฮโรเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ก็ยอมรับชะตากรรมที่ต้องเป็นผู้แบกและภาวนาว่าซักวัน เขาจะได้กลับไปหาครอบครัวที่แสนอบอุ่นแม้ว่าจะเป็นคนละสายเลือดก็ตาม
ณ ห้องโถงใหญ่ ที่พ่อมดเบอเรียวอยู่
“เจ้าฟื้นแล้วหรือ บุตรชายแห่งเทพ ในที่สุด บุตรแห่งเทพก็รวมตัวกันครบ
ทั้งสามคนเสียที ถึงเวลาแล้วที่พวกเจ้าจะต้องดำเนินภารกิจให้สำเร็จ เพื่อช่วยโลกไม่ให้ถูกทำลายจากน้ำมือของปีศาจ”
“ข้าได้ยินมาจากโรอาว่าเจ้าสูญเสียความทรงจำหรือ แล้วเจ้ารู้จักการใช้พลังหรือยัง” พ่อมดเบอเรียวถามแล้วมองตรงมาที่ตัวแฮโร
“ข้าก็ยังไม่เข้าใจอะไรมากนักท่านพ่อมด แต่ตอนนี้ข้าคงหันหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แต่บางครั่งข้าก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่อยู่ภายในตัวข้า”
พ่อมดเบอเรียวพูด “พลังของเจ้ายังไม่ตื่นขึ้นมา ยังหลับใหลอยู่ภายในตัวของเจ้า
เอาละข้าจะมอบของสิ่งหนึ่งให้แก่เจ้า มันคือแหวนแห่งการเรียกพลังมันจะช่วยให้พลังของเจ้าตื้นขึ้นมาอย่างช้า ๆ เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้จักกับพลังของตัวเอง”
“กาเดียนเอ่ย เจ้าจงพา แฮโรน้องชายของเจ้าออกไปฝึกและดึงพลังที่ซ้อนอยู่ภายในตัวออกมา” ครับท่านพ่อมด กาเดียนพูดแล้วทั้งสามบุตรเทพก็เดินออกจากห้อง
สามวันต่อมา ณ ลานกว้างนอกปราสาท ตูม ตูม ตูม!
กาเดียนได้ฝึกแฮโรอย่างหนักทามกลางลานกว้างที่เต็มไปด้วยทราย มีตันไม้ขึ้นประปลาย จนร่างกายของแฮโรใกล้ถึงขีดจำกัด
“แฮโรน้องพี่ยืนขึ้นมาซิ เจ้ามั่วทำอะไรอยู่ ถ้าเจ้าไม่ยืนขึ้นมาข้าจะใช้ดาบฟันเจ้าให้ตาย รีบยืนขึ้นมา” พอเถอะค่ะท่านพี่ โรอาพูดแล้วรีบวิ่งตรงเข้าไปหาแฮโร
พี่แฮโร ไม่เป็นอะไรนะคะ พี่กาเดียน พอได้แล้ว! พี่ไม่เห็นหรือไงว่าแฮโรจะตายอยู่แล้ว พอเถอะคะ น้องขอร้อง
“โรอา เจ้าหลบไปเดียวนี้” นั้นคือวิธีการฝึกฝนของข้า แฮโรพูด ด้วยแววตา
เยือกเย็น
“ในที่สุดผมก็คันพบแล้วว่าพลังของผมคืออะไร”แฮโรพูด พร้อมบาดแผล
เต็มตัว
“เจ้าคันพบพลังแล้วหรือ ถ้าเจ้าคันพบแล้วเจ้าก็จงแสดงมันออกมาให้ข้าได้เห็นซิ”กาเดียนวิ่งตรงไปหาแฮโรด้วยดาบไม้ ที่ผ่านการใช้งานอย่างหนัก
สายลมแห่งรันติกาล จงมาเป็นคมดาบให้ข้า ข้าซึ้งเป็นบุตรแห่งเทพจงทำลายคนที่ขว้างทางข้าให้สิ้นซาก สายลมเริ่มก่อตัวอยู่บนมือของแฮโร แต่แฮโรยังควบคุ้มพลังได้ไม่ดีนัก ทำให้พลังแห่งสายลม พลาดเป้าไม่โดนกาเดียน ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่
กาเดียนและโรอา ตกตะลึงถึงพลังของแฮโรและทั้งสองก็หัวเราะแล้วพากันกลับไปยังปราสาทของพ่อมด...
ความคิดเห็น