คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความเปลี่ยนแปลงของอาณาจักร..
บ ท ที่ ห นึ่ ง
ความเปลี่ยนแปลงของอาณาจักร
ในดินแดนที่มีนามว่าโลกเคยมีสิ่งมีชีวิตที่สวยงามแต่บัดนี้มันกลับเปลี่ยนแปลงหลังจากพวกมนุษย์ได้ยืดครอง สิ่งมีชีวิตนานาชนิดได้สูญพันธ์ด้วยน้ำมือของพวกมนุษย์เพื่อแลกกับเทคโนโลยีอันทันสมัยและความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุด ได้ทำลายโลกอย่างช้าๆ อีกไม่นานโลกจะถึงกาลอวสาน ทำให้เหล่าเทพไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้..
ณ อาณาจักรแห่งเทพ ตอนกลางวันมีสีฟ้าสดใส่ราวกับลูกแก้วแต่พอตกกลางคืนกลับดำมืดราวกลับจะกลืนกินทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในอาณาจักร ณ ปราสาทหลังใหญ่ที่อยู่ในดินแดนแห่งเทพมีเหล่าดอกไม้นานาชนิดบานสะพรั่งอยู่รอบๆกระจัดกระจาย
ดูแล้วสวยงามยิ่งนัก ในปราสาทของห้องนอนเล็กๆ มีชายคนหนึ่งกำลังล่มป่วย นอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ขนาดกลางๆ เขากำลังนั่งดูสมุดอะไรบางอย่างคล้ายๆสมุดจดบันทึกเล่มหนา
และตะโกนเรียกทหาร ยามเฝ้าประตูที่อยู่ด้านนอก ทหารยามรีบวิ่งเข้ามาในปราสาทอย่างกระวนกระวายแล้วถามขึ้นว่า
“ท่านเรียกกระผมมีอะไรครับท่านฟรีโร”
“เจ้าจงไปตามลูกของข้าทั้งสามมาพบข้าเดียวนี้”
ทหารยามรับคำสั่งแล้วเดินออกจากปราสาทผลึกแก้วของท่านฟีโร ผู้ปกครองอาณาจักรแห่งเทพและเป็นผู้รักษาสมดุลของโลก ในขณะที่ทหารยามเดินออกมานอกปราสาทนั้น หญิงสาวรูปงามผิวพรรณขาวราวกับความบริสุทธิ์นัยน์ตาสี่น้ำตาลอ่อน ผมสี่ทองราวกับสี่ของดวงอาทิตย์ กำลังก้มเก็บดอกไม้นานาชนิดที่อยู่รอบๆปราสาท และข้างๆเธอนั้น มีชายผู้หนึ่งผมสี่ดำสนิทเหมือนกับสี่ของความมืดใบหน้ายิ้มแยมแจ่มใสกำลังเดินตามหญิงสาวพร้อมในมือถือดอกไม้นานาชนิด นั้นมัน ท่านโรอา และ ท่าน
กาโด้นี้ ทหารยามรีบเดินเข้าไปอย่างไม่รอช้า
“ท่านโรอา ท่านพ่อของท่านเรียกหาตัวพวกท่านทั้งสาม”
“ท่านพ่อเรียกหาตัวพวกข้าหรือ เอาละข้ารับรู้แล้วเดียวข้าจะไปตามท่านพี่แล้วจะรีบไปพบท่านพ่อ”
เมื่อโรอาพูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับพี่ชายคนรองและเดินไปหาท่านพี่กาเดียนที่กำลังฝึกฝนเพลงดาบอยู่ ณ ป่าฝนแห่งเทพ
เสียงฝีดาบฟาดฟันกระทบกันดัง ราวกับภูเขาถล่มท่ามกลางป่าฝนแห่งเทพที่มีฝนตกอยู่ตลอดทั้งปี
“ท่านกาเดียน ข้าแพ้แล้ว ฝีมือท่านยังเฉียบขาดเหมือนเดิม”ทหารชั้นผู้น้อยยอมรับความพ่ายแพ้”
ซักพักก็มีเสียงเรียกมาจากพุ่มไม้ท่านพี่! กาเดียนมองตามเสียงเรียกที่ดังมาจากพุ่มไม้ แล้วพูดขึ้นว่า
“น้องทั้งสองของพี่มาได้อย่างไร”
“ยังฝึกฝีมือเหมือนเดิมนะท่านพี่ กาโด้พูดด้วยน้ำเสียงสดใส”
“แล้วมาหาพี่กันพร้อมหน้าแบบนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
โรอาพูด “ท่านพี่กาเดียน ท่านพ่อเรียกพวกเราทั้งสามไปพบ ค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ กาเดียนคิดด้วยความสงสัยต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เอาละพี่ฝึกเสร็จพอดี พวกเราไปพบท่านพ่อกันเถอะ”
แล้วทั้งสามคนก็เดินออกจากป่าฝนแห่งเทพเดินมา ณ ปราสาทผลึกแก้วที่ท่านพ่อของทั้งสามพักอยู่
“ข้าสามบุตรแห่งเทพมาหาท่านพ่อ กาเดียนพูด ด้วยแววตาดุดันแล้วสั่งให้ทหารยามที่เฝ้าประตู จงหลีกทางให้ข้า”
ทหารยามก็เดินถอยออกจากหน้าประตูด้วยความหวาดกลัว
“ท่านพ่อไม่นะทำไมท่านพ่อเป็นแบบนี้”โรอาพูด ด้วยความเป็นห่วง”
ท่านฟีโรได้เรียกให้กาเดียน เข้ามาใกล้ๆแล้วพูดว่า “ตอนนี้พลังของพ่อกำลังจะหมดไปจึงไม่อาจรักษาสมดุลธรรมชาติของโลกได้อีกต่อไป”
อีกไม่นาน โลกต้องถึงกาลอวสานแน่ๆ เพราะฝีมือของพวกมนุษย์ ได้ทำลายธรรมชาติและสัตว์ป่าทำให้เสียสมดุล พ่อคงช่วยไว้ได้อีกไม่นาน เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าแห่งความมืดจะทำลายล้างโลกและยืดครองดินแดนของมนุษย์
มะ.. ไม่นะ!! ข้าจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น” กาเดียนพูด “ด้วยความเศร้าสร้อยและมองดูแววตาของท่านพ่อ” “ข้าต้องช่วยท่านให้ได้ท่านพ่อ”
“พ่อรู้วิธีที่จะช่วยโลกไม่ให้ถูกทำลายได้โดยพวกเจ้าต้องลงไปยังโลกเพื่อรวบรวมหินแห่งความสมดุลทั่ง สิบสองก้อน แล้วนำมันกลับมาที่อาณาจักรมันเป็นวิธีเดียวเท่านั้น”
“มันมาแล้ว พวกมันกำลังมา นี้คือลิขิต ที่เจ้าทั้งสามหลีกเลียงไม่ได้ จงไปซะ จงไปเดียวนี้ นี้คือคำสั่งของข้า”
“ไม่นะท่านพ่อถ้าพวกข้าไปใครจะค่อยดูแลท่านละ” โรอาพูดแล้วก็ร้องไห้
“จงไปเดียวนี้ ! ไม่มีเวลาแล้ว” ท่านพ่อสั่ง
“ไปกันเถอะน้องข้า จงเชื่อท่านพ่อ” กาเดียนพูด “ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องรีบไปเดียวนี้”
“ไม่นะ ไม่นะ ข้าจะไม่ทิ้งท่านพ่อ”
“ไปเถอะน้องโรอาเราต้องเชื่อในตัวท่านพ่อลงไปทำภารกิจให้สำเร็จ ท่านพ่อจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ” กาโด้พูดปลอบใจโรอา
เสียงสัญญาณเตือนระวังภัยดังขึ้นทั่วอาณาจักร “เจ้าทั้งสามจงรีบไปเดียวนี้ จงรีบหนีลงไปยังดินแดนของมนุษย์ พวกมันมาแล้ว ข้าไม่มีพลังพอที่จะต้านกองทัพของเจ้าแห่งความมืดได้ ตอนนี้ข้าอ่อนแอเหลือเกิน”
“ข้าจะพาน้องๆไปเดียวนี้ ท่านพ่อ” กาเดียนพูด ด้วยความปวดร้าวที่จะต้องทิ้งอาณาจักรอันเป็นที่รักไป และแล้วสามบุตรแห่งเทพก็เดินออกจากปราสาทผลึกแก้ว
กาเดียน ได้สั่งให้กาโด้ ผู้เป็นพี่คนรองนั้น จงรีบพาโรอาหนีไปส่วนตัวข้าเองจะต้านกองทัพเจ้าแห่งความมืดอยู่ตรงนี้ รีบไปในขณะที่ยังพอมีเวลา
“ไม่นะท่านพี่ ข้าจะไม่ทิ้งท่านให้อยู่ต่อสู้คนเดียวเราเกิดมารวมชะตากรรมเช่นเดียวกันข้าจะไม่มีวันทิ้งท่าน เด็ดขาด” กาโด้พูด แล้วมองไปที่โรอา
กาเดียนพูด “หนีไปถ้าเจ้าทั้งสองไม่อยากตาย รีบหนีไปเดียวนี้”
“ไม่ข้าไม่หนี” โรอาและกาโด้พูด พร้อมจับมือกัน “ถ้าข้าต้องตายข้าทั้งสองจะตายพร้อมท่านพี่ ถ้านี้เป็นลิขิต จริงๆ เราจะรวมใจผ่านพ้นมันไปให้ได้”
“กาโด้ โรอา ถ้าเป็นเช่นนั้นเรามาร่วมกันต่อสู่เพื่อปกป้องอาณาจักรที่เรารักด้วยกันเถอะ”
และในขณะนั้นเองกาเดียน ได้ส่งสัญญาณเรียกรวมพลทหารทั่วอาณาจักร ทหารน้อยใหญ่ต่างได้ยินเสียง ทุกคนกระวนกระวายรีบจัดรูปขบวนเดินมาตามเสียงเรียกของกาเดียน ทหารน้อยใหญ่ที่มีอยู่ในดินแดนของเทพทั้งหมดต่างมาหยุดตรงหน้าบุตรเทพทั้งสาม
“ทหาร! พวกเจ้าจงเตรียมดาบออกจากฝัก มาร่วมต่อสู้พลีชีพให้อาณาจักรของพวกเรากันเถอะ” ขณะนี้ดินแดนของพวกเราได้ถูกรุกรานด้วยอำนาจแห่งความมืดพวกเราทุกคนจงอย่าท้อถอยสู่พวกมันให้สุดกำลังถึงแม้จะต้องตาย ก็จงสู่มัน กาเดียน ปลุกขวัญทหารในอาณาจักร
อาณาจักรสันไหวดังเหมือนแผ่นดินจะแยกออกเป็นสองเสี่ยงผู้หญิงเด็กที่อยู่บนดินแดนแห่งเทพต่างสันไหวหวีดร้องด้วยความกลัว และแล้วกองทัพของเจ้าแห่งความมืดก็มาถึง
“ท่านกาเดียน มังกรแห่งความมืดกำลังโจมตีอาณาจักรอยู่ทำอย่างไรดี เกาะที่ท่านลอร์ด ฟีโร ร่ายคุ้มครองดินแดนอยู่นั้นกำลังจะหมดไป ทำอย่างไรดีท่าน”
“น้องของข้าทั้งสอง พวกเจ้าพร้อมหรือยัง” กาเดียนถาม “พวกเจ้าแน่ใจนะ
ว่าจะไม่หนี”
“ข้าจะไม่ทิ้งท่านเด็ดขาด แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของพวกข้าทั้งสองก็ตาม”
“ทหารที่ข้ารัก พวกเจ้าทุกคน จงทำลาย ศัตรูให้สิ้นซาก!” หลังจากนั้นกาเดียนก็พากองกำลังทหารของอาณาจักร เดินเรียงเป็นกองทัพมุ่งสู่ ปากทางของดินแดน ในขณะที่ทุกคนไปถึงหน้าปากทางนั้นเองทุกคนทำหน้าตกใจตะลึงกับขนาดใหญ่ของตัวมังกรแห่งความมืดร่างกายของมันดำทมิฬ มีตาสี่แดงกรำดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก กำลังโจมตีอาณาจักร พ่นลูกไฟบรรลัยกัลป์เข้าโจมตีเกาะป้องกันของดินแดน
กาโด้ เริ่มร่ายคาถา “สายลมที่เย็นราวกับใบมีดน้ำแข้ง เจ้าจงมาเป็นพลังให้แก่ข้า
ข้าผู้เป็นบุตรแห่งเทพ Wind sword”
ลมจับตัวกับไอเย็นในอากาศ ทำให้เกิดเป็นใบมีดที่แหลมคมนับร้อย กาโดร่ายเวทมนแห่งสายลมเข้าโจมตีมังกรแห่งความมืด ตูมมม! แต่มังกรแห่งความมืด ไม่เกิดแม้แต่รอยแผลใดๆเลย
อะไรกัน! มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพลังของข้าถึงทำอะไรมันไม่ได้เลย ในขณะเจ้าแห่งความชั่วร้ายก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า มดปลวกอย่างพวกเจ้ามีหรือจะมาเทียบพลังเจ้าแห่งความมืดคนนี้ได้
โรอาพูด “ท่านพี่ดูที่ตัวมังกรซิ” มังกรแห่งความมืดมี ออร่าสี่ดำอ่อนๆปกคลุ่มอยู่ทั่วร่างกาย
ถ้าเป็นแบบนี้เราไม่อาจจะชนะกองทัพเจ้าแห่งความมืดได้เลย เสียงทหารของอาณาจักรแห่งเทพร้องด้วยความผิดหวัง
และแล้วกาเดียนก็เริ่มใช้พลังที่ตนเองฝึกฝนมานาน ดาบของกาเดียนเปล่งประกายเป็นสี่น้ำเงินเข็ม และลากดาบวิ่งเข้าหามังกรแห่งความมืด Ex storm
ในขณะที่จะใช้ดาบฝังลึกสู่ตัวมังกรนั้น เจ้าแห่งความชั่วร้าย ได้ปล่อยไฟแห่งนรกมาที่ตัวของกาเดียน ไฟแห่งนรกพุ่งเข้ามาที่ตัวของกาเดียน
โรอาพูด “พี่ค่ะ ระวัง!”
พลังแห่งความบริสุทธิ์เอยจงรวมตัวเป็นพลังให้แก่ข้า ข้าผู้เป็น ธิดาของเทพ
ชิวไวร์ เกาะศักดิ์สิทธิ์ ได้ไปขวางไฟนรกที่กำลังจะเข้าถึงตัวกาเดียน ตูมมมมม! ไฟนรกโดนตัวของกาเดียนอย่างเต็มที่ เพราะเกาะศักดิ์สิทธิ์ ของโรอาทำให้ กาเดียน รอดตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส
กาเดียนพูด “น้องข้า รีบหนีไป!”
“พี่ค่ะ พี่ไม่เป็นอะไรนะค่ะ” เจ้าคิดจะหนีหรือเจ้าแห่งความชั่วร้ายพูด ข้าไม่มีวันให้เจ้าหนีไปไหนได้เหรอเจ้าพวกมดปลวก ตายไปพร้อมๆกันด้วยพลังของข้าในคราวนี้เถอะ เมเทโอ แห่งความมืด ลูกไฟยักษ์ ขนาดใหญ่สี่ดำทมิฬ พุ่งตรงมาที่บุตรทั่งสามคน ตูมมมมมมมมมมมม!!
ในขณะที่บุตรเทพทั้งสามโดยพลังของเจ้าแห่งความมืดเข้าอย่างเต็มที่ ร่างกายของทั้งสามแทบไม่มีเรียวแรงที่จะขยับตัวได้เลย ทันใดนั้นก็มีแสงสี่ขาวปรากฏขึ้นที่ร่างกายของโรอา โรอาค่อยๆลุกขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “ข้า โรอา บุตรแห่งเทพคนนี้ขอยอมตายด้วยพลังเฮือกสุดท้าย”
ไม่นะ! เจ้าห้ามใช้พลังนั้นเด็ดขาด กาเดียนพูด “มันจะทำให้เจ้าตาย อย่านะ”
โรอาพูด “ข้าขอโทษท่านพี่ ข้าจำเป็นต้องใช้พลังนั้นจริงๆ ท่านต้องมี ภารกิจต้องไปสานต่อขอท่านพ่อ อย่าลืมเสียละ ลาก่อนท่านพี่ ของข้า”
ไม่มมมม!! ในขณะนั้นก่อนที่โรอา จะใช้พลัง มีเสียงแทรกเข้ามาในสมองของบุตรเทพทั่งสาม ลูกของข้า
กาโด้พูด “นั้นเสียงของท่านพ่อใช้ไหม”
ฟังข้าให้ดี ข้าจะใช้พลังที่มีทั้งหมดปกป้องพวกเจ้า แต่ร่างกายของพวกเจ้า
จะกลับไปเป็นเด็กและพลังของพวกเจ้าจะค่อยๆตื่นขึ้นมาอีกครั่ง จงดำเนินชีวิตต่อไป
ทำภารกิจให้สำเร็จ เมื่อข้าใช้พลังรักษาชีวิตของพวกเจ้าแล้วข้าจะเข้าสู่ช่วงการหลับใหล และอาณาจักรจะถูกสะกด จนกว่าพวกเจ้าจะรวบรวมหินแห่งความสมดุลทั้ง
สิบสองก้อน เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะกลับมาอีกครั่ง ลาก่อนลูกข้า
ลำแสง พุ่งตรงมาที่บุตรเทพทั้งสามที่กำลังหมดสภาพปางตาย และกระจัดกระจายตกลงสู่พื้นแผ่นดินโลก
เจ้าแห่งความมืดพูด “ใครเป็นคนช่วยพวกมัน ใครกันที่กล้ามันขัดขวางข้า ไม่ว่าใครก็ตามที่มันขัดขวางข้ามันผู้นั้นต้องตาย มังกรแห่งความมืดเอ่ยเจ้าจงทำลายอาณาจักรแห่งเทพให้สิ้นซาก” ตูมมมมม! มังกรแห่งความมืด ปล่อยเปลวไฟสี่ดำราวกับความมืดมิดเข้าโจมตีอาณาจักร อะไรกัน!! อาณาจักรแห่งเทพ ค่อยๆจางหายไป
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าฟีโร ใช้พลังเฮือกสุดท้ายแล้วซินะ เจ้าแห่งความมืดพูดพร้อมสั่งทหารแห่งความตาย พวกเจ้าทั้งหลายจงลงไปยังดินแดนของพวกมนุษย์ที่ซึ่งไร้พลังป้องกัน แล้วจงตามล่าหาตัวบุตรเทพทั้งสาม และทำลายพวกมันซะ...
สิบห้าปี ต่อมา
ตอนเช้าตรูของวัน อาทิตย์ ที่อากาศหนาวจัด ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะที่กำลังตกโปรยปรายลงบนพื้นถนน ก็มีเสียงดังมาจากข้างล่าง “แฮโร ตื่นได้แล้วลูก วันนี้ไปทำงานพิเศษไม่ใช่หรือ”
ไม่มีเสียงตอบกลับ เวลาเดินไปอย่างช้าๆ “เอ! ไอลูกคนนี้มันเป็นยังไงอย่างให้แม่ต้องขึ้นไปนะ”
แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับ จามิผู้เก็บกาโด้มาเลี้ยงและตั้งชื่อ ให้ใหม่ว่า แฮโร
เธอเป็นคนดี มีนิสัยอ่อนโยนเธอมีสมาชิกในครอบครัว ทั้งหมด 4คน สามีของเธอชื่อ
เทอรี เอวาดอ และ ลูกสาววัย สิบห้าปี ชื่อ ซารา เอวาดอ
ซาราเธอเป็นคนที่น้อยใจง่ายเธอมีผมสีแดง นัยน์ตาสี่ฟ้า ชอบเล่าเรื่องตลก
แต่เธอก็รักพี่ของเธอมาก ถึงจะเป็นคนละสายเลือดก็ตามเธอคิดเสมอว่าแฮโรเป็นพี่ชายของเธอจริงๆ
ตึก ตึก ตึก เสียงขึ้นบันไดดังขึ้น
แฮโร แม่กำลังจะขึ้นไปแล้วนะ ตื่นหรือยัง แฮโรได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ที่กำลังเดินขึ้นบันได รีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียงแล้วกวาดสายตาดูภายในห้องที่รกของวางเกลือนกลาด แย่แล้ว ยังไม่ได้เก็บของเลยถ้าแม่มาเห็นต้องโดนดุแน่ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก้อง ก้อง ก้อง แฮโร ตื่นหรือยัง จามิพูด “ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี”
“ครับ ตื่นแล้วครับแฮโรรีบตอบอย่างทันควัน”
“รีบไปแปรงฟันล้างหน้าล้างตาแล้วลงมากินข้าว วันนี้ต้องไปทำงานที่ร้าน คุณ ฟิส ไม่ใช้หรือ ลูก”
“แม่ครับ ตอนนี้เวลากี่โมงแล้วครับแฮโรตะโกนถาม”
“เจ็ดโมงครึ่งแล้วจ๊ะ” จามิบอกพร้อมเร่งให้แฮโรลงมากินข้าวเช้าเร็วๆ
“ครับแม่เดียวผมทำธุระเสร็จแล้วจะรีบลงไปทันที่” แฮโรพูด พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว ถ้าแม่เข้ามาเห็นมีหวัง ตายแน่ๆ แฮโรพูด จบก็เดินไปหยิบกล่องใส่ของเก่าๆที่อยู่ข้างตู้เสื่อผ้า
อันนี้ไม่ใช้ อันนี้ก็ไม่ใช้ เอะ อยู่ไหนนะในขณะที่แฮโรกำลังหาของบางอย่างอยู่นั้นก็ชายตามองไปที่โต๊ะกระจก เจอแล้ว!
มาอยู่ตรงนี้ นี้เอง กุญแจร้านของคุณ ฟิส แกนะแก ทำฉันปวดหัวต้องสองวัน
ถ้าวันนี้ฉันไม่พบแกนะ ตายแน่ๆหลังจากที่แฮโรบ่นกลับตัวเองเสร็จเรียบร้อย แฮโรก็เดินเอากุญแจไปใส่ไว้ในกางเกงยีนสี่ดำที่นอนกองอยู่ข้างๆห้องน้ำ ที่เก่ามากเพราะไม่เคยจะซักเลย ใส่เสร็จก็โยนลงพื้นตลอด
เสียงเรียกดังมากจากข้างล่าง แฮโร เสร็จหรือยังลูก! ทุกคนพร้อมจะกินอาหารเช้ากันแล้วนะ รีบลงมาเร็วๆ
ครับแม่ ผมกำลังจะลงไปเดียวนี้ แฮโรรีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา
แล้วรีบใส่กางเกงยีนตัวสี่ดำที่เหม็นๆ และเดินไปเปิดตู้ ใส่เสื่อผ้าหยิบเสื่อตัวโปรด สี่แดงสดใส ใส่อย่างรวดเร็ว แล้วแฮโรก็รีบวิ่งออกจากห้องผ่านตู้ปลาทองที่เลี้ยงเอาไว้ ในที่สุดก็ลงมาถึงตรงที่กินอาหารเช้า ทันใดนั้นแฮโรรู้สึกถึง บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยรังสีแห่งความโกรธ แฮโรรีบมองหาตันตอทันที ความโกรธที่ออกมานั้นมาจากตัวของซาราที่กำลังทำหน้างอนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้โต๊ะกินข้าวที่มีแพนเค็กและสลัดผลไม้อยู่
จามิพูด “แฮโรทำไมลงมาช้าละลูก น้องรอกินอาหารเช้า จะไปทำงานที่บ้านคุณ ฟีส อยู่นะ”
“ตายแล้ว ผมลืมอีกแล้ว วันนี้วันอาทิตย์ต้องไปทำงานที่บ้านคุณ ฟีส ” แฮโรพูด แล้วเหลือบมองซาราที่กำลังงอน
ซาราพูด “ใช้ซิ พี่มันชอบลืม! ทำให้ฉันต้องลำบากไปด้วยนี้มันเวลาไหนแล้ว ยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย” ซาราพูด “ด้วยความโมโห”
ในขณะนั้นเองจามิเริ่มเปลี่ยนความสนใจของทั้งสองเพราะกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกัน กินกันได้แล้วจะ วันนี้แม่ทำแพนเค้กกับสลัดผลไม้แล้วชายตามองไปที่ซารา
ซาราไม่พูดไม่จานั่งกินอาหารเช้าด้วยเวลาที่มีจำกัด
หลังจากที่ทั้งสองกินอาหารเช้ากันเสร็จ แฮโรและซาราก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“อิ่มแล้วค่ะ อิ่มแล้วครับ”
ทั่งสองนั่งมองหน้ากัน ซาราหัวเราะเสียงดัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พี่เชื่อฉันสนิทเลยใช้ไหมว่าฉันโกรธพี่จริงๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แฮโรพูด “นี้เธอหลอกฉันเหรอ” มานี้เลยพี่จะจับตีให้ก้นลายเลย แฮโรรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินเข้าไปหาซารา ทั่งสองวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน
ทำให้จามิและเทอรี หัวเราะอย่างมีความสุข เทอรีพูด “แบบนี้ซินะที่เรียกว่าครอบครัวที่มีความสุข” ไม่ได้เห็นสองพี่น้องนี้เล่นวิ่งไล่จับกันมานานแล้ว ฮ่า ฮ่า
พอแล้วลูก กินอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาไปทำงานที่บ้านของคุณ ฟิส แล้วนะลูก นี้แปดโมงครึ่งแล้วนะจ๊ะ อย่าลืมใส่เสื้อกันหนาวกับหมวกไปด้วยนะ ตอนนี้ข้างนอกหิมะตก
หลังจากที่ทั้งสองเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวตัวหนาๆที่อยู่ข้างเตาผิงไฟ ก็เดินไปใส่รองเท้าบูทคู่ใหญ่สี่น้ำตาล แล้วเปิดประตูออกจาบ้านไป
มา มา ซารา เรามาวิ่งแข่งกันใครไปถึงบ้านของคุณ ฟิส ก่อนคนนั้นเป็นผู้ชนะ
เดียว ซาราพูด “ต้องตกลงกันก่อน ใครเป็นคนแพ้ ต้องเลี้ยงไอศกริม รสมะนาวนะ”
ทำไมต้องเป็นรสมะนาวละ เป็นรสอื่นไม่ได้เหรอแฮโรถามด้วยความสงสัย
ซาราพูด “ไม่ได้ ก็ฉันชอบกินรสมะนาวนี้ถ้าพี่ไม่ตกลงฉันก็จะไม่เล่นด้วยหรอ”
โห แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย แฮโรพูด แล้ววิ่งไปในขณะที่ซารายังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
เดียววววว! ขี่โกง อย่าพึงไปซารารีบวิ่งตามแฮโรด้วยความรวดเร็ว
ในขณะที่ทั้งสองวิ่งไล่จับทามกลางหิมะตกซักพักทั้งคู่กันมาถึงหน้าร้านขายปลานานาชนิด นั้น คือร้านของ คุณ ฟิส นั้นเอง
เสียงหายใจของทั้งคู่ดัง เหะ เหะ
โอ้ย เหนื่อยจังเลยถึงร้านของคุณ ฟิส ซักที่ ไม่รู้ละวันนี้พี่ต้องเลี้ยงไอศกริมฉันขากลับบ้าน
แฮโรถาม “ทำไมละนี้พี่วิ่งแข่งชนะเธอนะ”
“ไม่ได้ ไม่ได้ ยังไงพี่ก็ต้องเลี้ยง เพราะพี่เล่นขี่โกงอยู่ๆพี่ก็วิ่งก่อนเลย ถ้าพี่ไม่ทำตามสัญญานะ ฉันจะไม่คุยกับพี่อีกเลยซาราหันหลังทำหน้างอน”
“ก็ได้จ้า พี่ยอมแล้ว ขากลับบ้านจะเลี้ยงไอศกริมรสมะนาวนะ”
ทันใดนั้นเองซาราก็หันหลังกลับมาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแป้น
“เธอนี้นะ พอได้คนเลี้ยงของกินดีใจออกหน้าออกตาเลยนะ”
“ก็ช่วยไม่ได้นี้ พี่ ของฟรีไม่มีในโลก พี่อยากขี่โกง ทำไมละ ฮ่า ฮ่า”
แฮโร ล้วงกระเป่าแล้วหยิบกุญแจ จากกางเกงยีนตัวสี่ดำ แล้วไขเข้าร้านของคุณ ฟิส ในร้านของคุณฟิส มีตู้ปลาเรียงลายกันเต็มไปหมด มีปลาตัวเล็กน้อยใหญ่อยู่ในตู้
ดูแล้วก็มีความสุขไปอีกแบบ
“เป็นยังไงก็บ้างจะ”ซาราพูดคุยกับปลาทองที่อยู่ในตู้ “ไม่ได้เจอกันต้องหลายวัน”
“พี่ ให้อาหารมันก่อนดีไหม รู้สึกว่ามันยังไม่ได้กินอาหารนะ” ซาราทดลองโดยเอามือ จุ่มลงไปที่ตู้ปลา ดูซิพี่ มันขึ้นมากันใหญ่เลยแสดงว่ามันหิว
( ร้านของคุณฟิส เป็นร้านขายปลาสวยงาม คุณฟิส รู้จักและสนิทสนมกับครอบครัวของ แฮโร ในช่วงวันอาทิตย์ คุณฟิสจะไม่อยู่ร้านเพราะต้องออกไปซื้อปลาใหม่ๆมาเพิ่ม จึงได้ไหว้วานให้พวกแฮโรและซารา มาทำงานพิเศษ ทุกๆวันอาทิตย์ )
“จริงๆด้วย” แฮโรพูด แล้วเดินไปหยิบอาหารปลาที่อยู่ในลิ้นชักขนาดใหญ่ให้ซารา
“พี่ดูซิมันกินกันใหญ่เลยน่ารักจริงๆ”
“ซาราเธอให้อาหารปลาไปก่อนนะ พี่จะทำความสะอาดร้านก่อน เดียวคุณ
“ได้ ได้ เดียวฉันจัดการเรื่องให้อาหารปลาเอง” กริ๊ง กริ๊ง เสียงตรงทางเข้าประตูดังขึ้นพร้อมกับชายรูปร่างสูงผอม ผมหยิกๆ
“สวัสดี ค่ะ ไม่ทราบมีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
“ไม่ทราบว่าที่นี้มีปลาทองขายหรือเปล่าครับผมจะซื้อปลาไปฝากลูกสาว”
“มีค่ะซาราตอบ ที่นี้มีปลาขายหลายชนิดเลยค่ะไม่ทราบว่าอยากได้ปลาทองพันธ์อะไรคะ”
“ผมอยากได้พันธ์ที่แก้มมันคล้ายๆลูกโปร่งครับ ชายร่างกายสูงผอมพูดแล้วเดินไปดูตู้ปลาทองแต่ละชนิด”
“ทางนี้เลยค่ะ ใช้พันธ์นี้หรือเปล่าค่ะ พันธ์แก้มลูกโปร่ง”
ชายสูงผอมผมหยิกๆเดินมาที่ตู้ปลาแล้วมองดูอย่างรอบครอบ ดูแล้วดูอีก จนปลาทองที่อยู่ในตัวเกิดอาการ ตกใจ
“ใช้แล้วครับพันธ์นี้ละที่ผมจะซื้อไปฝากลูกสาว คุณช่วยเลือกให้ผมซัก สี่ตัวได้ไหมครับเอาตัวที่แข้งแรงๆ”
ซาราพูด “ที่นี้ มีแต่ปลาแข้งแรงค่ะ” รับลองคุณภาพไม่มีผิดหวังแน่นอน และ
ซาราก็ตักปลาทองใส่แก้วพลาสติก หนึ่ง สอง สาม สี่
พี่แฮโร ซาราเรียก เอาปลาใส่ถุงแล้วเอาออกซิเจนใส่ให้หน่อยค่ะ
“ได้ ได้ รอซักครู่ แฮโรขานรับ”พร้อมหยิบแก้วพลาสติกใสที่มีปลาทออยู่สี่ตัวแฮโร รีบนำปลาทองใส่ถุงพลาสติกอย่างนุ่มนวล แล้วเอาท่อสายออกซิเจนใส่ลงในถุง
ซาราพูด “ใส่เยอะๆนะพี่ ออกซิเจน น้องกลัวมันจะตาย” แฮโรหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “นี้ซารา เวลาใส่ออกซิเจนไปแล้ว ปลาจะอยู่ในถุงได้ หนึ่งวันมันไม่ตายง่ายๆ เหรอจะ”
ในขณะที่แฮโรนำเอาถุงปลาใส่ถุงกระดาษห่อเล็กๆสี่น้ำตาล ก็ได้ถามกลับชายรูปร่างสูงผอมว่า “ไม่ทราบว่าจะรับอาหารปลาไปด้วยไหมครับ”
ชายสูงผอมตอบ “ขอหนึ่งถุงครับหลังจากที่ยืนคิดอยู่สองวินาที่” หลังจากที่
แฮโรคิดเงินเสร็จเรียบร้อย คุณ ฟิส ก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมถือถุงกระดาษห่อใหญ่ข้างในเต็มไปด้วยปลานานาชนิด
“ไง เด็กๆ กินข้าวเทียงกันหรือยัง”
ซาราพูดพร้อมทำหน้าสวยๆแล้วพูดว่า “คุณ
“หยุด! ไม่ต้องพูด แค่เธออ้างปากพูดฉันก็รู้แล้วว่าเธอจะพูดอะไร อยากได้ของฝากใช้ไหมละ”
ซาราพูด “แหมคุณฟิส นี้รู้ทันไปซะทุกเรื่องเลย พูดจบ ซาราก็หัวเราะอย่างมีความสุขที่จะได้ของฝาก ฮ่า ฮ่า”
“อย่าพึงดีใจไปวันนี้ฉันไม่มีอะไรมาฝากเธอ”คุณฟิสบอกพร้อมหยิบของในถุงกระดาษเล็กๆ “วันนี้ฉันไม่ได้ซื้อของมาฝากพวกเธอ แต่พวกเธอหิวหรือเปล่าละ”
แฮโรพูด “หิวครับผมยังไม่ได้กินข้าวเทียงมาเลย นี้ก็ใกล้จะเทียงแล้ว”
“ถ้างันเอาขนมปังใส่ถั่วแดงไปกินกันคนละอันก่อนละกัน”
“ขอบคุณครับคุณฟิส ขอบคุณค่ะคุณฟิส” ทั้งสองขอบคุณ คุณ ฟิส หลังจากที่ได้รับขนมปังใส่ถั่วแดง
“แฮโรวันนี้ ปิดร้านตอนเย็นนะ”คุณฟิสพูดแล้วเดินเข้าห้องไป ในขณะที่คุณฟิสกำลังจะเดินเข้าห้องนั้น
แฮโรได้พูดขึ้นว่า “เดียวครับคุณฟิส” “เวลาเย็นที่จะให้ผมปิดร้าน นี้ประมาณกี่โมงครับ”
“ซัก หกโมงเย็นดูเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตกดินพวกเธอปิดร้านได้เลย”แล้วคุณฟิสก็เดินเข้าห้องพร้อมกับถุงกระดาษห่อใหญ่ ที่มีปลานานาชนิดอยู่
ทั้งสองคนทำงานกันจนถึงตกเย็นอากาศแจ่มใส่หิมะหยุดตก ในขณะที่กำลังจะเดินกลับบ้านทาม
ซาราได้พูดขึ้นมาว่า “พี่แฮโร ลืมอะไรไปอย่างหรือเปล่า”
“อะไรละ”แฮโรถามพร้อมทำหน้ายิ้มๆ
“แหม ก็ไอศกริมรสมะนาวของซาราไง พี่นี้ขี้ลืมจริงๆ”
แล้วทั้งสองก็เดินพากันไปที่ร้านไอศกริมที่อยู่ตรงหัวมุมซอยเล็กๆข้างตึกร้าง ในขณะที่เดินไปถึงหน้าร้านขายไอศกริมนั้น บรรยากาศ เริ่มหนาวแล้วมีหมอกจางๆดูแล้วน่ากลัว
ทันที ที่ทั้งสองคนเดินเข้าร้านไอศกรีมทั้งสองคนประหลาดใจ เพราะในร้านไม่มีคนอยู่เลย มีแต่คนขาย ที่หน้าตาเหมือนคนเป็นโรค ขอบตาดำ คล้ายคนอดหลับอดนอน
ซักพักแฮโรเริ่มรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ค่อยออก
“เป็นอะไรคะพี่!” ซาราถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นอะไรแค่รู้สึกอึดอันนิดหน่อยเดียวนั่งซักพักคงจะหาย”
“พี่ต้องไม่สบายแน่ๆเลย กลับบ้านกันดีกว่า”
ทันใดนั้นคนขายไอศกรีมก็พูดขึ้น“ในที่สุดข้าก็เจอเจ้าแล้ว เด็กน้อยบุตรแห่งเทพ เจ้าต้องตายอยู่ที่นี้”
“แก เป็นใครกัน อะไรคือบุตรแห่งเทพ”แฮโรถามด้วยความหวาดกลัวแล้วตัวเริ่มค่อยๆถอยออกไปที่ประตู
“ข้าคือปีศาจเงาแห่งอาณาจักรความมืด”
“แกจะเป็นปีศาจไปได้ยังไงอย่ามาพูดมั่วๆ แกก็เป็นแค่คนขายไอศกริมธรรมดาอย่ามาขู่เลย แกต้องการอะไรบอกมา”
“ข้าต้องการชีวิตแกยังไงละ ปีศาจเงาเริ่มเผยร่างจริงออกมาและหัวเราะ ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าต้องตายอยู่ที่นี้”
กรีดดดดดดดดดด!! “มันตัวอะไรกันแน่ซาราร้องเสียงดัง ด้วยความตกใจ”
แฮโรเห็นท่าจะไม่ดีแล้วจึง รีบบอกให้ซารา วิ่งหนีออกจากร้านไป
“ซารา หนีไปวิ่งกลับบ้านไปให้เร็วที่สุด ไป ไป” แต่ซารานั้นตกใจกลับร่างของปีศาจเงาทำให้ก้าวขาไม่ออก “ไปซิซารา พี่บอกให้ไปไง”
ในขณะนั้นเองซาราเริ่มมีทีท่าแปลกๆและจับตัวแฮโรให้อยู่กับที่ แกต้องตาย
แกต้องตาย แฮโรพูด “เป็นอะไรไป ซารา นี้พี่เองนะ แก ทำอะไรน้องฉันไอปีศาจ”
ซาราปล่อยพี่ ปล่อยนะ ปีศาจเงาพูด “แกทั้งสองตายไปพร้อมๆกันเสียเถอะ” ปีศาจเงาปล่อยพลังแห่งความมืด ตรงมาที่ตัวแฮโร ตายซะ
ไม่มมมมมมมมม! ตูมม! พลังของปีศาจเงา พุ่งตรงเข้าสู่ตัวแฮโร ทำให้ร้าน
ไอศกริม ถล่ม ทับตัวของแฮโรและซารา
ตายแล้วซินะปีศาจเงาพูด “นี้หรือบุตรแห่งเทพ ชั่งอ่อนแอเหลือเกิน”
แสงประหลาดสว่างขึ้นมาจากเศษกองตึกที่ถล่ม นั้นมันอะไร! ปีศาจเงามองตาไม่กระพริบ ในขณะที่แสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ ก็ปรากฏร่างกายที่มีแสงออร่า อยู่รอบๆตัวพร้อมอุ้มซาราไว้
“แก แกยังไม่ตายอีกหรือ ไอพวกมดปลวกไร้ค้า” ปีศาจเงาพูด แล้วมองไปที่ดวงตาของแฮโร นัยน์ตาของแฮโรเปลี่ยนสี่เป็นสี่แดงกรำ
“นั้นมันท่านผู้ทำลายล้างนี้!” ปีศาจเงาพูดพร้อมกับร่างกายสันไหวและความหวาดกลัว
“เป็นไปไม่ได้! ท่านผู้ทำลายล้างลงมาจุติบนโลกนี้ตั้งแต่เมือไร แล้วทำไมถึงอยู่ในร่างของบุตรแห่งเทพ”
เรื่องแบบนี้ไม่น่าเกิดขึ้นได้ เจ้าจงรีบไปซะก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน จงรีบไปเดียวนี้ รับทราบคำบัญชา ปีศาจเงาตอบรับ และหายตัวไปทันที่ พลังออร่ารอบๆๆตัวของแฮโรเริ่มจางลงและสลบไป เสียงรถตำรวจ วิ่งเข้ามาถึงที่เกิดเหตุ มีนักข่าวน้อยใหญ่เข้ามาถ่ายรูปสถานที่เกิดเหตุ และ พบตัวแฮโรและซารา อาการบาดเจ็บนอนสลบอยู่ข้างๆกองตึกจึงรีบนำตัวทั่งคู่ส่งโรงพยาบาล..
ความคิดเห็น