คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Butterfly Dragon :: Prologue [Re-write Upload...70%]
She’s said..
Don’t tall you hate me, if I still love you more.
Don't only for keep silence, if I still laughing.
อย่าพูดว่านายเกลียดฉัน ถ้าฉันยังรักนายอยู่..
อย่าเอาแต่นิ่งเงียบ ถ้าฉันยังหัวเราะอยู่..
He’s said..
Don't make like we stay far, if I still close to you.
Don’t let me go, if I just sitll wanna stay with you.
อย่าทำเหมือนเราอยู่ห่างกันสิ ถ้าฉันยังอยู่ใกล้เธอ..
อย่าจากฉันไปสิ ถ้าฉันยังอยากที่จะอยู่กับเธอ..
Just the begin.
Nightinn and Lininn Vs Argon.
“พวกมึงมันก็หมาทั้งพี่ทั้งน้อง!!”
สองขาของฉันหยุดนิ่งราวกับต้องคำสาปเพราะถ้อยคำปรามาทจากปากของผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดคนนึง
‘อาร์กอน’ ผู้ชายคนที่ฉันคิดว่าทั้งชีวิตจะไม่รักใครนอกจากเขา ..ไร้สาระและเหมือนคนโง่งมน่ะว่าไหม และวันนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่าฉันโง่มากขนาดไหน
“ถุย! ไอ้คนดี มึงกับน้องมึงก็หมาเหมือนกันกับกูล่ะว่ะ!”
เสียงของพี่ ‘ไนตินณ์’ พี่ชายของฉัน เขาอยู่ข้างในนั่นเหรอ? พี่ฉันเขามาทำอะไรที่นี่กัน และถ้าเดาไม่ผิดสองคนนั่นต้องมีเรื่องทะเลาะกันแน่ๆ ..แล้วฉันควรจะเข้าไปไหม?
“ไอ้ไนท์! น้องกูไม่ได้แปดเปื้อนเหมือนน้องมึง!” ฉึก.. เหมือนมีมีดปักลงที่หน้าอก ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจมันคืออะไร?
“เหรอ? น้องมึงขาวสะอาดมากว่างั้น? ถุย!”
“อย่างน้อยน้องกูก็ไม่ได้ร่านจนเอาพี่ตัวเองทำผะ.. พลั่ก!” เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแทรกก่อนที่อาร์กอนจะพูดจนจบประโยค ฉันคิดว่าฉันรู้นะว่าเขาจะพูดอะไรและแน่นอนล่ะ ตอนนี้ขอบตาฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ยอมรับเลยว่าฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนไหนได้มากเท่าเขาแล้ว..
น่าสมเพชตัวเองชะมัด!
“รู้จักน้องตัวเองดีนักเหรอถึงกล้าพูดออกมาน่ะ!” พี่ไนท์ถามเสียงเรียบนิ่ง
พี่ไนตินณ์หรือที่ฉันเรียกว่าพี่ไนท์น่ะไม่ใช่ผู้ชายขี้เล่นอย่างที่หลายคนเห็นนะ เขาน่ากลัวพอๆกับอาร์กอนเลยล่ะ ยิ่งเวลาที่เขาโมโหหรือกำลังโกรธน่ะเงามาคุนี่แผ่กระจายรัศมีสุดๆ
“มึงอย่ามาเล่นลิ้นกับกูหน่อยเลยไนท์”
“แทงใจดำ?” น้ำเสียงเย้ยหยันกวนส้นตีนนั่นของพี่ฉันมันยั่วโมโหคนอย่างอาร์กอนได้ดีเชี่ยวล่ะ
“กูต่างหากที่ควรจะเป็นคนถาม ที่มึงต่อยกูเพราะกูพูดแทงใจดำมึงใช่ล่ะ”
“...”
“ที่กูบอกว่าน้องมึงมันร่านจนได้มึงเป็นผัวน่ะ” ฉึก.. เอาอีกแล้ว.. เหมือนมีมีดแหลมนับพันปักลงที่กลางอก น้ำตาเม็ดโตหล่นจากเบ้า
ฉันอยากจะเดินเข้าไปบอกเหลือเกินว่าเขาเข้าใจผิด แต่สองขาก็ไม่มีแรงขึ้นมาเอาซะดื้อๆ บ้าจริง!
“สมองมึงคิดได้แค่เรื่องนี้สินะ!” พี่ไนท์แค่นเสียง
“กูไม่ได้มีสมองไว้คิดเรื่องต่ำๆเหมือนพวกมึง!” ตอนนี้ฉันแทบทรุด เขาโกรธเกลียดพวกเรามาถึงขนาดนี้เลยรึไง..
“เรื่องที่มึงคิดอยู่นี่สูงส่ง? ถุย! พ่อคนดี.. ส้นตีน!” พี่ไนท์กระแทกเสียงใส่หลังประโยค
คิดว่าบรรยากาศข้างในจะเป็นยังไง.. เหมือนกับสงครามเย็นขนาดนั้นย่อมๆไหม? ให้ตายสิ! เงามาคุรอบตัวแต่ละคนแผ่รัศมีรังสีซะขนาดนี้
“อย่างน้อยๆมันก็ไม่ต่ำถึงขั้นเอาน้องตัวเองมะ..พลั่ก!” พี่ฉันเหวี่ยงหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาของอาร์กอนอีกครั้ง
“เลือกพูดประโยคนี้สักที!”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้ล่ะ?” สีหน้าท่าทางกวนส้นนั่นทำให้ฉันอยากจะเดินไปตบหน้าเขาชะมัด ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะคิดเรื่องพรรค์นั้นออกมาได้น่ะ
“พอเถอะอาร์กอน..” เหมือนมีอะไรบางอย่างสั่งให้ฉันพูดประโยคนั้นออกไป ก่อนที่จะเหวี่ยงมือเล็กๆของตัวเองปะทะใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าอย่างเต็มแรง
เพี้ยะ!
“เลิกพูดว่าฉันกับพี่ชายฉันมีอะไรกันได้แล้ว! นายมันก็โง่เหมือนทุกคนๆน่ะแหละ!” หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้
ทำไมฉันต้องอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายคนนี้ด้วย..?
มันเป็นคำถามที่ฉันไม่เคยได้คำตอบจริงๆ กลับมาเลยสักครั้ง เหมือนคนบ้าที่เที่ยวถามตัวเองอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่านะว่าไหม
“งั้นเรอะ เหอะ!” เขาแค่นหัวเราะ
“นายรู้ไหมว่าฉัน ฮึก.. รักนายมากแค่ไหนน่ะ” ฉันถามออกไปตรงๆ
“รัก.. รักเหรอ? หึ รักฉันมากงั้นเหรอ รักมากจนเอาพี่ชะ.. เพี้ยะ!” ฉันฟาดมือใส่แก้มเขาอย่างเต็มแรงอีกครั้ง
“ฉันบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดไง!” ฉันตวาดเสียงดัง
ไม่ไหวแล้ว รู้สึกเหมือนข้างในจะระเบิดออกมายังไงยังงั้นเลย ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งแต่ฉันกลับทำไม่ได้ ภาพตรงหน้าพล่ามัวเพราะม่านน้ำตาที่ในตอนนี้กำลังเอ่อล้นอาบแก้มของฉัน ลมหายใจเริ่มติดขัดขึ้นเรื่อยๆ
“ลินินณ์..” เสียงอาร์กอนเบาหวิวราวกับเป็นแค่ลม ..ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป
50%
ความคิดเห็น