คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Pain
Mistakes are sometimes the best memories.
บารั้วามผิพลา็อาเป็นวามทรำที่ีที่สุในีวิ
“ฮึ....อะ...อ๊า....” เสียร้อรวราสลับับเสียหอบหายใที่เิาารร่วมรับนเีย เรื่อปรับอาาศในห้อที่เร่ำลันเย็น่ำ็ยัไม่สามารถหยุวามร้อนแรที่เพิ่มึ้นอย่าทวีูมายาวนานนับั่วโมอนสอนไ้.
ไม่สิ....้อบอว่า’หนึ่น’ับ’หนึ่ัว’่าหา....
......
........
..............
.....................
..............................
.......................................
“อืม...” แสที่ลอออมาาผ้าม่านแยาผมอย่าั น้อลืมาึ้นมาเสียไม่ไ้ พอทำท่าะว้านหาผ้าห่ม มือ็ไปับเ้าับท่อนแนให่ล่ำสีแทนอใรบานที่พาเอวอผมอยู่ เมื่อผมปรับูนสมอัวเอให้เ้าที่็เพิ่ะสัเเห็นว่าทั้ผมและเ้าอท่อนแนนั้น.....ไม่ไ้ใส่เสื้อผ้า!
“เฮ้ย! อะ อึ!...” ผมแหปาึ้นมาอย่าใ ยับัวันอีนออ แ่รู้สึร้าวไปทั้ัว และเ็บอนสำลั ผมหันไปมอน้าัว ยแนที่พาเอวัวเอออเบาๆ แล้วยับัว้าๆ พยายามไม่ให้ระทบระเทือนส่วนใส่วนหนึ่อร่าายให้สึหรอไปมาว่าเิม ผมลานไปรวบเสื้อผ้าที่ระัระายอยู่ทั่วห้อมาใส่ พลาิหนีออาห้อ
แ่แทนที่ะหนีหายไปเียบๆ วามสสัยเ้ามาแทนวามรู้สึอยาหนีทั้หม ทำให้ผมรวบรวมวามล้าเินไปูหน้านที่นอนว่ำอยู่บนเียว้าใล้ๆ
ใบหน้ามสัน มูโ่ที่ฝัไปับหมอนใบโ ผมสีทอลอทรสั้นามสมัยนิยม ผิวสีแทนร้ามแแบบนออำลัาย เาไม่ใ่นอื่นที่ไหนไลเลย....
“...ยูิน.....” เสียแผ่วเบาราวระิบพูื่อนบนเียออมา
ผมเินเหม่อเหมือนนละเมอออมาาห้อนั้น รู้สึสับสนอย่าบอไม่ถู ทุอย่าีันในหัววุ่นวายไปหม... ผมะทำยัไี..
ถ้าเาำไ้ล่ะ....ำไ้ว่าเา...ับผม...
็อๆ!
เสียเาะประูัึ้น ปัวามิทั้หมอผมให้ระายไป ผมหันไปส่อูราแมวที่ประู ็เห็นมือวานสนิทยืนอยู่ ในมืออเามีแฟ้มเอสารบาอย่าอยู่้วย
“มีอะไร...” ผมเปิประูออไปรับแไม่ไ้รับเิ หลััสภาพัวเอให้ีึ้นเล็น้อย สาผมสีำอัวเอที่ยุ่เหยิ รวบอเสื้อเิ้เ้าหาันหวัว่ามันะปิร่อรอยามัวไม่ให้ใรสสัยไ้ แล้วเอ่ยปาถาม้วยน้ำเสียนิ่เรียบ
“ุเฟยหลให้ผมนำเอสารสำหรับารประุมในวันพรุ่นี้ ับรายื่อและ้อมูลลู้ารายให่มาให้รับ” มือวานโปรอบเสียใส วาลมโสีน้ำาลสบาับผู้ถาม เอียอน้อยๆราวับว่านเอน่ารัหนัหนา......
แ่็น่ารัริๆนั่นแหละ มือวานนี้อยู่ใน่ววัยเียวันับเา ร่าเล็บอบบา้วยส่วนสูเพีย 165 เนิเมร เรือนผมยาวสีน้ำาลอ่อนนุ่มถัเป็นเปียล้อมรอบใบหน้าสวย เ้าับเสื้อไหมพรมอวีแนยาวสีสใส าเเ้ารูปาสั้นเหนือเ่าึ้นมาเล็น้อย อวเรียวาาวผ่อ ทำใหู้เหมือนเ็สาวมา
“อืม อบใ” ผมอบสั้นๆ รับแฟ้มเอสารทั้หมและำลัะปิประูห้อ ่อนะนึอะไรึ้นมาไ้บาอย่า
“ฟาหล บอเฟยหลั้วย ว่าพรุ่นี้ันะเ้าบริษัท” ผมพู่อประโย แล้วหันลับไปปิประูห้อ แ่ถูมือบาๆอมือวานสวยันเอาไว้ไม่ให้ปิ
“แ่พรุ่นี้เรา้อไปโรเรียนไม่ใ่หรอรับ!” เสียใสๆนั่นสวนลับำพูผมทันที
“็ันบออยู่นี่ไว่าะเ้าบริษัท” ผมทวนประโยให้อีฝ่ายฟั
“แล้วใระไปอารัาุล่ะรับ” เสียใสถามลับแบบไม่ลละ ิ้วเรียวสวยมวนิๆ เหมือนเาะไม่เ้าใวามิอผม
“็ันไปนเียวไ้” ผมยัยืนยันำเิม
“ุเป็นทายาทนสำัอหวหลรุ๊ปนะรับ ไม่ใ่นธรรมา ่วยิถึวามปลอภัยอัวเอ้วยเถอะรับ” นัวเล็ยืนเท้าสะเอวุผมราวับผมเป็นเ็เล็ๆ ที่้อมีแม่อย่าเาอยี้นำ
“ั้นันะไปอารัาให้เอ” เสียอบุลที่สามัแทรบทสนทนาึ้น ทำให้สอหนุ่มที่ำลัเถียันสะุ้หันไปมอเ้าอเสียที่พูแทรอย่าใ
“ื่นแล้วหรอุนหล” เสียหวานใสทั่อนะเินไปอแนแนบิับเ้าอื่อ
“.....” เาไม่พูอะไรแ่วัสายามอมาที่ผมราวับรู้อะไรบาอย่า มันทำให้ผมลัวน้อบนหน้าหลบสายาอเา
เสียทะเลาะอนสอนในอนแรเียบหายไปเมื่อบุลที่สาม้าวเ้ามาในวสนทนา เหมือนว่าบรรยาาศที่น่าอึอัะ่อัวมาึ้นนผมทนไม่ไหว
“อย่าลืมบอเฟยหลั้วยนะฟาหล” ผมทวนำสั่แล้วับทสนทนา้วยารหนีเ้าห้ออัวเอเสียื้อๆ
าสอ้าสั่นึ้นมาอย่าห้ามไม่ไ้ อาารปวแล่นึ้นมาามสะโพและแนวสันหลั ผมทรุัวลนั่ับพื้นเอนัวพิับประูอย่าหมแร รู้สึเ็บไปหมทั้ัวและหัวใ แม้ะโล่อที่อีฝ่ายไม่ไ้สสัยอะไร...
....แ่ทำไมน้ำามันถึไหลออมา็ไม่รู้สิ
ผมรู้สึัวึ้นมาในอนเ้า รู้สึว่าระบอาทั้สอ้าร้อนผ่าว แม้แ่ลมหายใ็ยัร้อนว่าปิ ผมยับัวลุาเียนุ่มถึะรู้สึว่าเหนื่อยล้าปวร้าวามร่าายนอยานอนพัมาแ่ไหน็ามที...
ผมใ้เวลาัารธุระส่วนัวในห้อน้ำอย่ารวเร็ว
สวมเสื้อเิ้สีาวับาเสแล็สีำออาห้อ
ลไปที่้านล่าออพาร์ทเม้นสุหรู
อพาร์ทเม้นทั้หลันี้อยู่ในนามฮวหลรุ๊ป ภายนอูเหมือนอพาร์ทเม้นปิทั่วไป ้านในะเหมือนทาวเฮาร์สนาให่ แ่ละั้นะมี 2 ห้อ ึ่ห้อหนึ่ภายใน็ะมีห้อน้ำ ห้อนอน ห้อนั่เล่น ห้อรัว มีเฟอร์นิเอร์รบรัน ทั้ยัว้ามาแบบที่สามารถอยู่ไ้ 5-6 นโยไม่แออั มีทั้หม 4 ั้น ให้วามรู้สึเหมือนบ้านนาให่ในสายาอผม เพราะผมับลูน้อนสนิทอี 4 นอาศัยอยู่้วยัน ั้นละ 2 น แบบับู่ัน
ในั้นแระเป็นลานอรถ มีั้นใ้ินที่ใ้ทสอบอาวุธและเ็บอาวุธสำรอ ส่วนั้นสอะมี ”ฟาหล” หรือ ”านะ” มือวาอผมอยู่ับ “ฟูหล” หรือ ”โรมัน” ที่เป็นมือ้าย ั้นสามะมีผมับ ”ุนหล” หรือ “ยูิน” ั้นสี่ะเป็นสอฝั่ แบบปิับเปิโล่ ฝั่ปิะเป็นยิมให้ออำลัาย ับแบบเปิโล่เป็นสระว่ายน้ำที่ทอยาวเป็นาฟ้าไปในัว
มันสวยมาเลยนะ ....สำหรับนไม่มีบ้านอย่าผม ;)
“เ่ีนะที่เินไหว...” ร่าสูอยูินเินออมาาห้อ้าๆ วาสีเียวเ้ม้อมอมา้วยสายาที่อ่านไม่ออ
“พูอะไรอนาย ันไม่ไ้เป็นอะไร” ผมเบนสายาหลบสายาที่้อมาอย่าับะทะลุผ่านร่าผมไป
“ั้นเหรอ” เสียอบรับพร้อมับเสียำรามในลำอเหมือนหุหิ ร่าสูให่นั้นยับเ้าประิัวผมะทันหัน มือวาอ้อมไล้บั้นเอวา้านหลัระับอ้อมแนรั้ัวผมให้เ้าใล้เา
“ปล่อย!” ผมร้อลั่น้วยวามใ มือทั้สอพยายามันร่าออีนให้ออห่า แ่เรี่ยวแรที่เหมือนะหหายไปเพราะอาารอ่อนเพลีย มือหนา็เลื่อนลาบั้นเอวผมแล้วบเ้าที่สะโพอย่าแร นผมสะุ้ อาารเ็บร้าวาารร่วมรัเมื่อืน็ทำพิษ
“อึ!” ร่าอผมทรุลในอ้อมแนแ็แรนั้น
บริมฝีปาลั้นเสียสะอื้นที่หลุออมาแผ่วเบา มือทั้สอยุ้ม้นแนร่าสูพยุัวเอไม่ให้ล้มล
ผมวัสายา้อลับร่าสูที่มอผมอยู่่อนแล้วอย่าะหาำอบ
นี่เาำลัิะทำบ้าอะไรับผมันแน่!
ยูินเอ็หาำอบในารระทำอัวเอไม่ไ้
เมื่อวานที่ฮัหลออาห้อเาไป เาที่แล้หลับ็ลุึ้นาที่นอน เพราะไม่ิว่านัวบาที่โนทำรุนแราเาใน ”ร่านั้น” ะสามารถเินเหินไ้ปิ พอออไปูที่หน้าห้อ็เอนที่ำลัเป็นห่วุยอะไรบาอย่าับานะ เลยเินเ้าไปฟัใล้ๆ และพูอบไป
"ื้อ"
ำนีู้ะนิยามอีฝ่ายไ้น้อยไป
ความคิดเห็น