Mystery เรื่องดีๆระหว่างฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #15 : ความจริงจากปาก...เมย์เดย์

             ผมชื่อ....เมย์เดย์   คุณผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมผมถึงวางมือจากสวีท...คนที่ผมรักมากที่สุด   เอาเป็นว่าเรื่องนั้นผมยังไม่บอกแล้วกันนะครับ  ผมจะขอเล่าเรื่องตอนที่ผมพบกับสวีทครั้งแรกก่อนแล้วกัน
             ตอนนั้นผมอยู่แค่ม.3  ผมเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา  แล้วผมก็ได้พบกับนักเรียนคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนในห้องของผมเองแหละครับ  เธอชื่อว่า สวีท  เธอเป็นคนน่ารักมาก  ตากลมโตสีน้ำตาล  ตัวเล็กๆน่ากอด  ผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกเจอ  เธอเป็นคนร่าเริงเสมอ  แต่ผมไม่กล้าเข้าไปคุยกับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่อยากคุยกับผม  จนวันหนึ่งที่เป็นเหตุบังเอิญให้ผมจำเป็นต้องไปคุยกับเธอ ซึ่งผมก็แอบดีใจเล็กน้อยเหมือนกัน^^  
             'เธอคือสวีทใช่มั้ย'นั่นคือประโยคแรกในชีวิตที่ผมได้คุยกับเธอ  ผมดีใจมากเลยหล่ะ^O^  เธอหันมามองผมแล้วก็ยิ้มให้ คุณผู้อ่านรู้มั้ยว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน  มันดีมากเลยหล่ะ
             'อื้มใช่แล้ว  นายมีอะไรหรอ'เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนสะกดให้ผมได้แต่มองเธออย่างนั้น  ผมรู้สึกว่าปากขยับไม่ได้เลยแหละครับ
             '.....'
             'ว่าไง  มีอะไรหรอ'
             'อะ...เอ่อ'
             'ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันไปแล้วนะ'เธอทำท่าเหมือนจะลุก  ทำให้ผมรวบรวมความกล้าพูดกับเธอ
             'อาจารย์ให้เอาสมุดมาให้เธออ่ะ'ผมยื่นสมุดของเธอให้  ส่วนเธอก็ยิ้มอีกครั้ง
             'งั้นก็ขอบใจนะ^^'
             หลังจากนั้นเธอก็เดินจากไป  โดยมีผมที่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้ามองเธอจนลิบตาไป  ผมหยิกตัวเองเป็น 10 รอบเพื่อให้รู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป  ผมดีใจจนแทบร้องไห้เลยหล่ะครับ  ผมเพิ่งรู้ว่าการหลงรักใครสักคนมันเป็นยังไง  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็พยายามคุยกับเธอบ่อยๆ  และทุกครั้งเธอก็จะยิ้มให้ผม  รู้มั้ยครับ  ผมรู้สึกว่าเธออยู่อีกโลกนึง โลกที่มีแต่ความสดใส  ผมไม่สามารถเข้าใจโลกของเธอได้เลย  แต่ผมก็จะพยายามทำความเข้าใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม  จนกระทั่งวันหนึ่ง....
             'เดย์^^'อยู่ดีๆเธอก็เข้ามาทักผม ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยเข้ามาทักผมเลยด้วยซ้ำ  
             'หืม..มีอะไรหรอ'
             'คะ...คือว่า  ฉันมีอะไรจะบอกอ่ะ-///-'ตอนนี้เธอหน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยแหละครับ  แต่ยังไงเธอก็ยังน่ารักอยู่ดี  สำหรับผมนะ^O^
             'มีอะไรจะบอกหรอ'ผมยังคงตีสีหน้าเรียบๆ ทั้งๆที่ขาสั่นพับๆ  ฉี่แทบราดด้วยความตื่นเต้น  ผมว่าผมบ้าไปแล้ว-_-^
             'ฉัน...แบบว่า...ฉัน...ฉันชอบนายอ่ะ>///<'หะ...หา  เธอชอบผมหรอ  ผมฝันไปใช่มั้ย  มันคือความจริงใช่หรือเปล่า   
             'เธอว่ายังไงน่ะ'ผมเปลี่ยนจากสีหน้าเรียบๆกลายเป็นสีหน้าตื่นเต้นทันที  ด้วยความดีใจจนแทบทะลักอกตายอยู่แล้ว
             'ฉันชอบนายยังไงเล่า  จะให้พูดว่าไงหล่ะ  คือแบบว่า  ฉันชอบนายตั้งแต่ตอนที่นายเอาสมุดมาให้ฉันอ่ะ  จริงๆนะ ฉันสาบาน'เธอทำท่าชูสามนิ้ว  พร้อมบิดด้วยความอายไปด้วย  เธอน่ารักมากเลยแหละครับ 
             'ธะ...เธอชอบฉันจริงๆหรอ'ผมยังคงไม่เชื่อหูตัวเอง
             'ก็จริงน่ะสิ นายไม่ชอบฉันใช่มั้ยหล่ะ  ไม่เป็นไรหรอก  ฉันแค่มาสารภาพรักให้มันโล่งใจก็เท่านั้น  อย่าเครียดๆ'เธอตบบ่าผมเบาๆ  แต่เธอไม่รู้เลยว่า  ผมนั้นก็คิดแบบเดียวกับเธอเช่นกัน
             'ฉันก็...ชอบเธอเหมือนกันนะสวีท'
             'จะ...จริงหรอ'เธอทำท่าตกใจ  ทำตาโต อ้าปากกว้าง  ทำท่าที่มนุษย์ปกติที่สารภาพรักเค้าไม่ทำกันอ่ะครับ-_-*  แต่เธอก็ยังน่ารักอยู่ดี  555+
             'จริงสิ  งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะ'
             'เอ่อ...อื้ม-///-'เธอตอบตกลงทั้งๆที่มองพื้น   
             หลังจากวันนั้นพวกเราก็กลายเป็นแฟนกัน  แต่เพื่อนในห้องก็ยังไม่มีใครรู้  ถึงรู้ก็มีไม่มาก  ก็มีเพื่อนทีสนิทกับผม 2 คนแล้วก็เพื่อนที่สนิทกับสวีทอีก 2 คน
             ท่านผู้อ่านรู้มั้ยครับว่าการเป็นแฟนกับใครสักคนมันไม่ง่ายเลย  โดยเฉพาะผม  ที่คิดอะไรเกินเลยไปมาก มากๆเลยแหละครับ  ผมพยายามห้ามใจตัวเองเมื่ออยู่ใกล้เธอ  มันยากมากเลยนะครับ  ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี  เลยได้แต่หลบหน้าหลบตาไม่ยอมคุยกับเธอเหมือนก่อน   จนกระทั่งวันหนึ่ง  วันที่ผมไม่อยากให้มาถึงเลย....
             'เดย์  เดี๋ยวนี้นายเป็นอะไร  ทำไมไม่คุยกับฉันเลยอ่ะ'สวีทเข้ามาถามผม  ส่วนผมก็เอาแต่หลบหน้าเธอไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ
             'เปล่า  ฉันไม่ได้เป็นอะไร เราไปเข้าห้องเรียนดีกว่านะ เดี่ยวอาจารย์จะเข้าห้องซะก่อน'ผมบอกปฏิเสธไป และกำลังจะหมุนตัวเดินหนี  แต่ว่าเธอก็จับแขนผมเอาไว้
             'ไม่!!  เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง'เธอตะคอกใส่ผม'มองหน้าฉันสิเดย์  นายเป็นอะไรไป'
             'ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะ  ฉันแค่อยากไปเข้าเรียนก็เท่านั้น'ผมพยายามแกะมีเธอออก  แต่มันก็ไม่ได้ผล
             'ถ้านายไม่ได้เป็นอะไร  ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย  ทำไมไม่มองหน้าฉัน  ฮือๆๆ  นายเป็นอะไรไป'เธอเริ่มร้องไห้  ผมควรจะทำยังไงดีครับ  ในเวลาอย่างนี้  ผมไม่อยากให้เธอร้องไห้เลย  แต่ถ้าปล่อยให้ผมปลอบเธอ  เรื่องที่มันไม่ควรเกิดก็จะต้องเกิดขึ้น            
             'ฉัน...ขอโทษนะ  แต่เราต้องไปเรียนแล้วจริงๆ'
             'ฮือๆๆ  ถ้านายไม่ชอบฉัน  ทำไมต้องบอกให้ฉันดีใจด้วย ทำไมต้องตกลงเป็นแฟนกันด้วย  นายไม่ต้องสงสารฉันหรอกนะ  ฉันบอกไปแล้วว่าฉันแค่มาสารภาพรักเฉยๆ  ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น  แต่ทำไมนายต้องมาให้ความหวังกับฉันด้วย  ฮ่ะ!!'เธอเปลี่ยนจากจับแขนผมมาเป็นทุบผมแทน  
             'พอเถอะสวีท ถ้าเธอคิดว่าฉันหลอกเธอ  เราเลิกกันก็ได้นะ'ผมหลุดปากพูดคำๆนี้ออกไปได้ยังไงเนี้ย   ส่วนสวีทก็ยืนอึ้ง  เลิกทุบผม'ฉันไปก่อนนะ'
             'ฮือๆ  ถะ..ถ้างั้นก็ลาก่อนนะ  ฮึกๆฮือๆ'แล้วเธอก็วิ่งหนีผมไป  โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามันเป็นการวิ่งออกไปจากชีวิตของผม...
             ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไม่คุยกับผมเลย  แม้แต่มองหน้าก็ไม่มองด้วยซ้ำ  ท่านผู้อ่านรู้มั้ยว่ามันเจ็บแค่ไหน  ที่เห็นเธอเมินเฉยผม ที่เห็นเธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตน  ผมเพิ่งรู้ว่าผมคิดผิด  แต่มันก็สายไปแล้ว  เพื่อนของสวีททั้งสองคน  ไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้เธอเลยด้วยซ้ำ  ผมไปขอโทษเธอไม่ได้  ผมคุยกับเธอไม่ได้  ผม....ทำอะไรไมได้เลย
             

             3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก(ก็มันนิยายนี่เนอะ-*-) ตอนนี้ผมอยู่ม.6แล้วนะครับ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะเลิกรักสวีทหรอกนะ ผมยังคงรักเธอ  เฝ้ามองเธออยู่อย่างนั้น  ตอนนี้ผมได้คุยกับเธอแล้วน่ะ แค่นี้ผมก็ดีใจแทบบ้าอยู่แล้ว^^  ผมดีใจที่เธอไม่ใช่คนที่หายโกรธใครยาก แต่มันก็ใช้เวลานานเหมือนกันน่ะ  ประมาณ 2 ปีกว่าๆ-_-^  สวีทเค้าคงหายโกรธผมตั้งนานแล้วแหละ  แต่เพื่อนของเธอทั้งสองคนน่ะสิ  กันผมอยู่ได้  ตอนนี้ผมได้อยู่ในกลุ่ม Evil Boy ด้วยนะ  ผมก็เลยกลายเป็นหนุ่มที่ฮิตฮอตไปโดยปริยาย เพราะกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่รวบรวมเอาคนหล่อ(อย่างผม)เอาไว้(ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะ พ่อคู้นนน-_-^)
            วันนี้วันเปิดเทอม  ผมตั้งใจจะไปขอเป็นแฟนกับเธออีกครั้ง  และครั้งนี้ผมจะไม่ลังเลอะไรอีกแล้ว  แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  มีเด็กนักเรียนมาใหม่  แล้วนายนั่นก็ดูจะชอบสวีทซะด้วย  แล้วดูท่าทางสวีทกับนายนั่นจะสนิทกันมากเลย  ผมก็เลยได้แต่คอยกันท่านายนั่นถึงแม้มันจะทำอะไรไม่ได้มากก็เถอะ-*-
            จนแล้วจนรอด  ผมก็ใช่อารมณ์ในการตัดสินใจอีกแล้ว  เพราะว่าผมไม่ชอบให้มันมายุ่งกับสวีท(หรือเรียกง่ายๆว่าหึง)  ผมเลยเรียกนายนั่นไปหาผมหลังเลิกเรียน
            'นายมีอะไร'นายนั่น เอ่อ..ผมขอเรียกว่านายชีวินก็แล้วกันนะ  เปิดประเด็นทันทีที่เห็นหน้าผม
            'ทำไมนายต้องมายุ่งกับสวีทด้วย ฮ่ะ'
            'แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่ทราบ  ขอโทษทีนะ  หรือว่านายชอบสวีท'นายชีวินทำหน้ากวนประสาทใส่ผมอย่างแรง  ผมอยากเอาหมัดตัวเองไปประทับบนใบหน้ามันจริงๆ
            'หึ นายกล้าดีมากเลยนะ  เอาอย่างนี้มั้ยหล่ะ  เรามาแข่งกัน  แล้วดูสิ  ว่าใครจะชนะใจสวีทได้ก่อน'และแล้วผมก็ท้ากับนายชีวินจนได้
            'ได้'และนั่นคือการรับคำท้าของนายชีวิน
            หลังจากนั่นก็เป็นอย่างที่ท่านผู้อ่านได้อ่านไปในตอนก่อนๆนั่นแหละครับ  ผมก็ให้สวีทมาเป็นกรรมการให้  ดูท่าเธอก็คงจะงงอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
            ตั้งแต่วันนั้นเราสองคนคือผมกับนายชีวินก็ดูจะแข่งกันอยู่ตลอดเวลา  ส่วนตัวของสวีทก็ดูจะยังงงๆอยู่  และดูจะนิ่งเฉยผิดปกติ  ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่เหมือนกัน  ถ้าเกิดว่านายชีวินชนะใจของสวีทแล้วผมจะทำไง....  แต่ก็ไม่ทันที่ผมจะหาวิธีได้   ผมก็รู้แล้วว่าผมแพ้  
            ตอนที่ผมรู้ก็คือตอนที่พวกเราไปทะเลกัน  ผมตามสวีทที่กำลังจะไปเดินเล่นริมหาด  ผมชวนคุยกับเธอในเรื่องของการแข่งขันของผมกับนายชีวิน  ผมได้รู้คำตอบจากแววตาของเธอ  ผมรู้แล้วว่าเธอชอบนายชีวินจริงๆ  สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ...ปล่อยเธอไป   ผมก็เลยตัดสินใจที่จะไปคุยกับนายชีวิน   ก็ตอนที่พวกเราแกล้งสวีทให้ตกใจนั่นแหละครับ  เราสองคนนั่งคุกเข่าอยู่ด้วยกัน  ผมก็เลยได้โอกาสพูดกับเธอในเรื่องนี้
            'นายนี่เก่งจังเนอะ'
            'เก่งอะไร'นายชีวินทำหน้างงเล็กน้อย
            'ก็นายชนะใจของสวีทแล้วนี้'
            'หะ...หาจริงหรอเนี่ย^O^'นายชีวินทำหน้าดีใจปนตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน  ผมคิดผิดรึเปล่าเนี้ยที่บอกนายนี่-*-
            'จริงสิ  ต่อไปนี้นายก็เดินหน้าเต็มที่เลยนะ  ฉันจะไม่ขัดอีกแล้ว'
            'อื้ม  ขอบใจมากนะเพื่อน'
            'ไม่เป็นไร'พวกเราสองคนยิ้มให้กัน  
            เอาหล่ะ!!  ตอนนี้ผมคงต้องพยายามตัดใจจากสวีทให้ได้  สู้ๆเข้าไว้  เมย์เดย์...!!