Mystery เรื่องดีๆระหว่างฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #14 : เปลี่ยนไป

            ตอนนี้ฉันกลับจากทะเลแล้ว  เป็นเวลาที่ดีมากมาย  จะบรรยายยังไงดีว่ามันสนุก เอาเป็นว่าไปหาอ่านที่ตอนก่อนๆก็แล้วกันนะจ๊ะ^^  พอกลับบ้านมาฉันก็ต้องมานั่งปั่นการบ้าน  ไม่รู้อาจารย์คิดไงให้การบ้านวันหยุด แทนที่จะให้นักเรียนได้พักผ่อนเต็มที่-_-^(ไปว่าอาจารย์ซะงั้น  ตัวเองขี้เกียจก็บอกมาเหอะ)  นั่งปั่นการบ้านไปได้สักพักก็เริ่มเบื่อ(ขี้เกียจนั่นเอง)  เลยวางปากกาและตัดสินใจไปลอกเพื่อนที่โรงเรียนแทน  
            "จะไปไหนหรอลูก"ฉันที่กำลังนั่งใส่รองเท้าหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงที่ทักขึ้น  แม่นั่นเอง
            "อ๋อ ไปสืบคดีอ่ะค่ะ"
            "ฝากสวัสดีคุณหัตถ์ทองด้วยนะจ๊ะ และก็ฝากบอกชีวินว่าแม่คิดถึงให้มาหากันบ้าง"
            "ค่ะ ลุงหัตถ์ทองหนูจะบอกให้ แต่อีตาบ้านั้นอ่ะ หนูไม่บอกเด็ดขาด"
            "ตามใจเถอะ รีบๆกลับนะจ๊ะ"
            ฉันเดินจากมาด้วยอารมณ์เบิกบานผิดปกติ-*-  ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่เลยอ่ะ เดี๋ยวนี้พอใครพูดถึงนายชีวินหน่อยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมหยุด  คุณผู้อ่านว่าฉันบ้าอ่ะเปล่าหล่ะ  จะไปหาหมอก็เกรงว่าเค้าจะไม่ยอมตรวจให้ หรือว่าจะไปหาหมอผีดีอ่ะ  โอ๊ยยยย....บ้าๆๆ>< ฉันคิดไปใหญ่แล้วนะเนี้ย   
            
          
            "อ้าวสวีท  มาสืบคดีหรอ"เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านฉันก็เห็นคุณลุงหัตถ์ทองยืนอยู่  แล้วคุณลุงก็ทักฉัน
            "ค่ะ^^"ฉันยิ้มให้แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านทันที  แต่ว่าความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะมาแค่สืบคดีหรอกนะ ถ้าอยากรู้ว่าฉันอยากมาเพราะอะไร ก็ลองคิดดูก็แล้วกันนะค่ะ^O^
            ฉันเดินไปเดินมาในบ้านอยู่นานสองนานก็ไม่เห็นว่านายชีวินจะอยู่บ้าน  เอ..หรือว่าจะออกไปข้างนอก ถ้างั้นไปสืบคดีดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปที่ห้องเดิม  แต่ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ก็เลยแอบฟัง(สันดานดิบกำเริบ)
            "พอเถอะครับท่าน  บอกความจริงเธอซะเถอะ"
            "ไม่!!  นายไม่คิดหรอว่าถ้าบอกไปแล้วเธอจะจากไป  นายเองก็ไม่ได้อยากจะให้เธอจากไปไม่ใช่หรอ"
            "ก็ใช่ครับ  แต่ว่า...."
            "ไม่มีแต่  นายต้องทำให้สำเร็จ ไม่งั้นเด็กคนนั้นต้องตาย!!"
            "คะ...ครับ"
            อะไรกันหล่ะ  เหมือนในหนังมาเฟียเลยอ่ะ  เกิดอะไรขึ้น ใครจะตาย ใครโดนหลอก  อยากรู้นะเนี้ย!!  แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นใกล้ๆประตู  หว้า....ตายแล้ว  ทำไงดี  ต้องซ่อน  ซ่อน ซ่อน  .....แต่ซ่อนที่ไหนอ่ะ -..-  โอ้วนั้นไง  แจกันใบใหญ่  หวังว่าจะพอตัวฉันนะ  แล้วฉันก็เข้าไปซ่อนในแจกันใบนั้นอย่างรวดเร็ว  พอๆกับที่เสียงฝีเท้าที่เดินออกไปนอกบ้าน  เฮ้อ.....โล่งอก  แล้วนี้จะออกอย่างไงเนี้ย  ตายแล้ว!!  ไม่น่ากินเยอะเลยเรา  แล้วคราวนี้ใครจะช่วย  ถ้าใครรู้ว่าฉันอยู่ในแจกันนี่ต้องขำตายแน่ๆ  สวีทอยากตายT^T
            "ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฉันอยู่ในแจกัน"เมื่อสิ้นหนทางฉันก็ตะโกนออกไปให้ดังที่สุด  แต่อากาศข้างในมันเริ่มหายแล้วอ่ะดิ  ก็ฉันเล่นเอาหัวปิดปากแจกันแล้วดันมิด  ไม่รู้ว่าฉันเข้ามาได้ยังไง  ตัวก็ใหญ่ออกไปก็ไม่ได้  โอ๊ยยยยย....อยากจะบ้า
            "แฮกๆๆ  ช่วยด้วย ช่วยด้วย"ฉันค่อยๆเบาเสียงลงเพราะเริ่มอ่อนแรง  ทำไงดีอ่ะ  หายใจไม่ออกอ่ะ  ช่วยด้วย  ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย  ฉันยังไม่อยากเป็นผีแจกันน๊า....TOT

            ..........แสงไฟสีขาวที่อยู่บนเพดานส่องตาฉันทำให้รู้สึกแสบตา   ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย  เอ.....เหมือนเคยมาเลยอ่ะ  
            "อ้าว  ตื่นแล้วหรอ ฉันนึกว่าเธอจะตายซะแล้ว ฮ่าๆๆ คิดยังไงไปหลบอยู่ในแจกัน  เธอละเมอหรอ"อ๋อ....ฉันรู้แล้วว่าห้องของใคร  ห้องนายชีวินนี้เอง.....อื้ม..........หะ....หา!!  ห้องนายชีวิน  นั้นก็แปลว่าฉันเข้าห้องปู้จายอีกแล้วหน่ะสิ  ว้ายๆๆ  ดีใจจังเลย^^(เอ่อ- -*)
            "ทำไมทำหน้าตกใจแล้วก็ยิ้มอย่างนั้นหล่ะ  เธอนี้แปลกจริงๆ"เค้าเดินมานั่งที่ขอบเตียง  
            "ขอบใจนะที่ช่วย"ฉันพูดออกมาเบาๆ  ก็แหม...ไม่ค่อยได้พูดดีๆกับตานี่เท่าไหร่  วันๆก็เอาแต่กัดกันไป-มา  จะให้มาพูดดีตอนนี้มันก็ยังไงๆอยู่อ่ะ
            "อะไรนะ  เธอว่าอะไร  ฉันไม่ได้ยิน"เค้ายักคิ้วทำหน้ากวนประสาทสุดๆ  นี้ฉันคิดถูกคิดผิดเนี้ยที่ขอบใจตานี่
            "ขะ..ขอบใจ ขอบใจยังไงเล่า>O<"
            "ขอบใจงั้นหรอ  ไม่เป็นไรหรอก  วันหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่  ถ้าเธอเป็นอะไรไป  ฉันจะทำยังไง"
            "-///- ขอโทษก็ได้"
            "ฮ่าๆๆๆ เธอนี้ดูยังไงก็ตลกอยู่ดี"เค้าเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ  เขินเฟ้ย>///<
            "แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ในแจกัน"ฉันเปลี่ยนเรื่องกลบความเขิน
            "ใจมันพาไปอ่ะ"
            "เลี่ยน  จะบ้าหรอ เอาดีๆดิ"
            "ก็เห็นแจกันมันดูแปลกๆอ่ะ  แถมยังมีเสียงอีกต่างหาก  ฉันก็เลยเดินไปดู  เห็นหัวคนอยู่ก็เลยทุบแจกันช่วยเธอนั้นแหละ"
            "ทุบเลยหรอ แล้วนี้ฉันโดนบาดรึเปล่าเนี้ย"
            "ไม่หรอก  ฉันไม่ทุบแรงมากขนาดนั้นหรอก"
            "เฮ้อ....ก็ดี"
            "หิวรึยัง ลงไปกินข้าวเหอะ"
            "อะ...อื้ม"ฉันลุกจากเตียงแล้วก็เดินตามเค้าไป  
            บรรยากาศโต๊ะอาหารมันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้  ก็ฉันกับนายชีวินกินกันอยู่สองคนนี่  ส่วนมากแล้วตัวฉันจะชอบกินข้าวกับคนเยอะๆ เสียงอึกทึกนิดนึงเป็นอรรถรสในการกินข้าว(เรียกง่ายๆว่าโรคจิต-*-)  นายชีวินก็เอาแต่จ้องหน้าฉันไม่ยอมกินข้าวสักคำ  คนมันก็เขินเป็นนะเฟ้ย จะมองไปถึงไหน>///< 
            "นายจะมองให้ฉันท้องเลยรึไงฮ่ะ"สุดท้ายแล้วฉันก็ทนไม่ไหว-_-
            "ก็อยากอยู่เหมือนกันแหละ"เค้าทำหน้ากวนประสาทแบบสุดๆ  เออ..ให้มันได้อย่างนี้สิ
            "ประชดย่ะ ประชด  รีบๆกินข้าวซะสิ เดี๋ยวกับก็เย็นหมดหรอก"
            "ป้อนสิ"เค้ายื่นช้อนของตัวเองมาให้แล้วก็ทำหน้าอ้อนวอนแบบเด็กๆ
            "จะบ้ารึไง  ต่อให้นายมือด้วนแขนขาดฉันก็ไม่ป้อนให้หรอก   ไม่สนด้วย  ฝันไปเถอะ -O-"
            "อะ....โอ๊ย"อยู่ดีๆเค้าก็ร้องออกมาพลางจับมือตัวเองแล้วก็ลูบไปมา  เอ๊ะ....เค้าเป็นอะไรอ่ะ
            "นายเป็นอะไรไหนดูสิ"ฉันวิ่งไปที่เก้าอี้ที่เค้านั่งอยู่แล้วก็จับมือเค้าพลางจ้องมองหาจุดผิดสังเกต"โดนอะไรกัดรึเปล่า"
            "ก็เนี่ยเจ็บอ่ะ ดูสิ"
            "ไหนๆ ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลย"ฉันพยายามเพ่งมองแต่ก็ไม่มีอะไรแม้แต่ผื่นแดง  หรือว่าจะกระดูกหัก!!
            ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเอง  เค้าก็เอามือที่ฉันจับอยู่ดึงมือฉันไปหอมเฉยเลย -///-ฉะ....ฉันโดนหอมมืออ่ะ
            ">///< ตะ..ตาบ้าเอ๊ย"ฉันดึงมือของตัวเองออก พลางหันรีหันขวางแก้เขิน
            "ฮ่าๆๆๆ  ไหนบอกว่าถึงฉันจะมือขาดแขนด้วนเธอก็ไม่ป้อน ไม่สนไง"
            "ฉันไม่คุยกับนายแล้ว"ฉันหมุนตัวกำลังจะเดินกลับไปที่เก้าอี้ของตัวเอง
            "เดี๋ยวสิ"ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปมองเค้าด้วยสายตาเคืองเล็กน้อย
            "อะไรอีกหล่ะ"
            "ป้อนหน่อยสิ นะๆ"
            "ไม่!!"
            "นะคร๊าบบบ สวีทสุดสวย"
            "เชอะ!!"
            "น๊าๆๆๆๆ"
            "กะ...ก็ได้"
            "เย้\(^O^)/"
            สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องยอมใจอ่อนป้อนข้าวให้ตานี่ เฮ้อ....โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังจะให้มาป้อนข้าวอีก  ไอ้ฉันมันก็พวกขี้ใจอ่อน(แต่แอบอยากป้อนอยู่ลึกๆ) ก็เลยต้องยอมป้อนข้าวให้คนขี้อ้อนอย่างนายนี่  นายชีวินก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำเป็นเด็กๆไปได้  เฮอะ!!  แล้วฉันจะมานั่งบ่นอยู่ในใจทำไมกันเนี้ย  เดี๋ยวนี้ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยเนี้ย-*-
            "เป็นอะไรไป ป้อนต่อสิ"นายชีวินเห็นฉันค้างมืออยู่นานก็ทักขึ้น
            "ป้อนแล้วๆ  สั่งจริงๆเลย"ฉันเอาช้อนยัดเข้าปากเค้าด้วยความหงุดหงิด  จึงทำให้เค้าทำหน้าบู้บี้ด้วยความไม่พอใจ
            "มันเจ็บนะ ค่อยๆก็ได้"
            "ขอโทษ  ไม่ได้ตั้งใจ"