ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : พักยก
เมื่อพวกเราสามคนเล่นน้ำกันจนหน่ำใจแล้วก็มานอนอืดอยู่บนทรายนุ่มๆและแสงแดดเปรี้ยงๆ ดีนะที่ทาครีมกันแดดมาแล้วเลยไม่ค่อยเป็นห่วงเรื่องผิวเท่าไหร่ ไม่รู้พวกเราไปเล่นกันอีท่าไหน ทำไมมันถึงได้เหนื่อยชะมัดเลย(ตัวเองเล่นแท้ๆ-*-)
"แล้วเทพบุตรของฉันไปไหนแล้วหล่ะ ยังไม่เห็นเลย"ยัยมิกิที่นอนอืดอยู่ข้างๆฉันหันหน้ามาถามฉัน ส่วนตัวฉันก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะก็ไม่เห็นเหมือนกันว่านายสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน
"เออจริงสิแก ตั้งแต่เข้าไปในบังกะโลแล้วก็ไม่เห็นเลยอ่ะ พี่คนขับรถด้วย หายไปไหนกันหมดนะ ปล่อยให้คนสวยอย่างฉันเล่นน้ำอยู่ได้โดยไม่มีคนหล่อคอยมอง-3-"โอ้โห่ยัยอควา กล้าพูดจริงๆเลยเพื่อนฉัน ชมตัวเองได้ไม่อายพระอาทิตย์-_-^
"เลิกคิดเรื่องพวกนั่นสักแปปก็ดีนะย่ะ ฉันจะปวดหัวตายเพราะตาพวกนี้นี่แหละ"ฉันบ่นด้วยความไม่พอใจอย่างแรง แค่พาตาสองคนนั้นมาเที่ยวด้วยก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องมารับรู้ด้วยว่าตาสองคนนั้นจะไปไหนไปทำอะไร เฮอะ!!
"เออย่ะ ฉันว่ากลับเข้าบังกะโลจะดีกว่า ก่อนที่พวกเราจะสุกนะ"เมื่อมิกิพูดดังนั้นพวกเราทั้งสามก็ลุกขึ้นเดินไปบังกะโลทันที
พวกเราทั้งสามตอนนี้กำลังต่อคิวกันอาบน้ำ คนแรกเป็นยัยมิกิ แต่ว่ามันอาบน้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ มันจะขัดสีฉวีวรรณไปถึงไหนเนี้ย คนอื่นเค้าสลบเพราะกลิ่นตัวของตัวเองกันตายอยู่แล้ว-oo-;;;
เมื่อพวกเราสามคนอาบน้ำกันเสร็จแล้ว ก็เริ่มสงสัยกันเป็นจริงเป็นจังว่านายสองคนนั่นหายไปไหน แต่ไม่รอให้ความสงสัยคาอยู่ที่หัว พวกเราสามคนก็เดินไปแนบหูฟังที่ประตู และได้ยินเสียงบางอย่างที่ดูอุบาทว์สุดยอด พวกนี้ทำอะไรกันเนี้ย-_-^
"แกว่าพวกเค้าทำอะไรกันอ่ะ เปิดเลยดีมั้ย"มิกิที่เอามือจับลูกบิดประตูกระซิบเบาๆให้พอพวกเราได้ยินเพื่อขอความคิดเห็น ส่วนฉันกับอควาก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลง เอาหล่ะว่ะ ไม่ต้องมีแล้วสมบัติผู้ดี เปิดเข้าไปเล้ย><
เมื่อเปิดเข้าไปแล้ว พวกเราสามคนก็เห็นนายชีวินและนายเมย์เดย์ปิดตาแล้วแอบแง้มนิ้วมือดูทีวีอยู่บนที่นอน ส่วนพี่คนขับรถจ้องดูทีวีตาไม่กระพริบ
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย>O< พวกนายดูอะไรเนี้ย"มิกิที่เดินไปก่อนเพื่อนกรีดร้องด้วยความตกใจพลางปิดตา ส่วนฉันและยัยอควาก็เดินไปดูเหมือนกัน แล้วก็ถึงบางอ้อ ก็ที่นายสามคนนี้ดูมันก็คือ.........................สารคดีสัตว์น้อยผู้น่ารัก-_-^
"แกจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาเนี้ย"ฉันบ่นอุบด้วยความไม่พอใจ ก็นึกว่าจะมีอะไร ก็แค่งูที่กำลังงับเหยื่ออยู่ ยัยมิกิทำให้ฉันคิดลึกนะเนี้ย
"ก็มันดูน่ากลัวนี้หน่า แกก็เห็น เคี่ยวมันแหลมมากเลยอ่ะ สงสารกระต่ายตัวนั้นอ่ะ ถูกกินไปซะแล้วTOT"เห้อ....มีเพื่อนแบบนี้สวีทชักกลุ้มแล้วนะเนี้ย
"โห่ ทำเป็นกลัวไปได้นะเธออ่ะ"นายชีวินและนายเมย์เดย์ที่เปิดตาออกแล้วพูดขึ้น
"แหม แล้วใครกันที่ปิดตา ก็กลัวเหมือนกันอะแหละ"มิกิแขวะใส่สองคนนั้น ทำเอาหน้าจ๋อยกันไปเลยทีเดียว
"พวกนายคิดยังไงถึงได้มาดูสารคดีเนี้ย แล้วทำไมไม่ชวนกันบ้าง\"อควาพูดขึ้นแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก
"กระผมซื้อมาแล้วกลัวจะไม่ได้ดู แล้วก็เห็นว่าคุณสองคนนี้เค้าไม่ได้ไปไหนก็เลยชวนหน่ะครับ"พี่คนขับรถแก้ต่างให้นายสองคนนั่นทันทีที่เห็นอควาเริ่มไม่พอใจ
"งั้นวันหลังก็ชวนกันบ้างนะค่ะพี่"ฉันพูดขึ้นบ้าง"หิวแล้วอ่ะ ไปกินข้าวกันเถอะนะ"
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อฉันชวนให้ไปกินข้าว ก็นี้มันปาเข้าไปเกือบเย็นแล้วอ่ะ พวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ส่วนฉันก็ยังเป็นกังวลว่านายสองคนนั่นจะทำบ้าๆอะไรอีกรึเปล่า เฮ้อ....กลุ้มอีกเช่นเคย-*-
"เธอไม่ต้องทำหน้าเป็นยักษ์ขมูขีแบบนี้ก็ได้ พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะพักยกกันเพื่อเธอโดยเฉพาะ ดีมั้ย^^"นายชีวินพูดขึ้นเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ก็ดี ฉันจะได้มีชีวิตที่สงบสุขกับเค้าบ้าง
บรรยากาศสนุกสนานภายใต้แสงจันทร์ พวกเราทั้งหมดก่อกองไฟและนั่งกินข้าวกันอยู่ที่หาดทราย เสียงคลื่น แสงจันทร์ สัมผัสสายลม แบบว่าโรแมนติกมากมายคร้า><
"นี้ๆ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟังเอาป่ะ\"นายชีวินพูดขึ้น ทำไมมาทำลายบรรยากาศฉันหล่ะเนี้ย-*-
"งั้นเดี๋ยวเล่นกีตาร์ให้"นายเมย์เดย์สงเสริมและเดินไปหยิบกีตาร์ที่เค้าพกมาด้วย
"กรี๊ด.....ร้องเพลงอะไรอ่ะตัวเอง เค้าจะตั้งใจฟังทุกเพลงเลยน๊า>O<"ยัยมิกิและยัยอควาทำหน้าให้ดูแอ๊บแบ๊วสุดชีวิต แล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดจนหูแทบแตก ฉันจะไม่ให้นายชีวินร้องเพลงดีมั้ยเนี้ย
"ฉันขอตัวหล่ะนะ นั่งนานๆมันน่าเบื่อ"ฉันลุกขึ้นยืน เพราะขี้เกียจฟังเสียงเพลงจากปากของนายนั่นสักเท่าไหร่นัก กลัวหลอน
"อ้าว ทำไมไม่ฟังก่อนหล่ะค๊าบ ผมอุตส่าห์ร้องให้นะเนี้ย"นายชีวินพูดอย่างงอนๆเมื่อเห็นฉันที่กำลังจะเดินออกไป
"นายก็ร้องให้เพื่อนของฉันฟังสิ มันอยากฟังจะแย่แล้วเห็นมั้ย ดูสิ น้ำลายหกแล้ว ฮ่าๆ"
"อ้าวยัยนี้ ไม่เคยโดนคนสวยกระทืบใช่มั้ยย่ะ"ยัยมิกิแห้วใส่ฉัน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะชมตัวเอง-*-
"จะไปไหนเดี๋ยวฉันไปด้วย"เมย์เดย์ที่เดินมาพร้อมกับกีตาร์พูดขึ้น
"เดินเล่น ไม่ต้องไปหรอก ฉันอยากไปคนเดียว"ฉันบอกปฏิเสธไปพร้อมกับหมุนตัวเดิน
"ให้ไปด้วยเถอะนะ ได้โปรด"เมย์เดย์วิ่งมาเดินข้างๆฉันแล้วก็ทำหน้าให้ดูน่าสงสาร อย่าทำหน้าแบบนี้นะ เดี๋ยวฉันก็ละลายกันพอดี เอิ๊กๆ^O^
"ตามใจ"ฉันพูดเสียงเรียบแล้วก็เดินต่อ
พวกเราเดินไปได้สักพัก ความเงียบที่ชวนอึดอัดก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มทนไม่ไหว
"ทำไมนายถึงพักยกกับนายชีวินหล่ะ"
"ทำไมหรอ หรือว่าไม่ชอบ"เค้าถามด้วยความสงสัย
"เปล่าหรอก แต่อยากรู้"
"ก็ทำให้เธอสบายใจเท่านั้นเอง แต่ยังไงเรื่องที่ฉันจะปล่อยคำเลี่ยนๆก็ยังมีอยู่ดีนะจ๊ะ ฮันนี่"
"เชอะ!! ตาบ้า"ฉันเดินกึ่งวิ่งน้ำหน้าเค้าไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆ
"ถ้าเธอไม่พอใจ อยากจะให้มันจบเกมส์ไวๆก็ได้นะ"
"แล้วจะทำยังไงหล่ะ"ฉันหันหลังไปถามเค้าด้วยความสงสัย ไอ้อยากมันก็อยากอยู่หรอกนะ
"ก็เป็นแฟนกับฉันไง^^"เค้ายิ้มเหมือนเด็กๆให้กับฉันแล้ววิ่งมายืนข้างๆฉัน
"บ้าสิ นายนี้มัดมือชกชะมัดเลย"
"สวีท"น้ำเสียงของเค้าเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง จนทำให้ฉันหยุดแล้วหันมามองเค้า"ถ้าฉันเห็นเธอเป็นแฟนกับชีวิน ฉันคงเจ็บปวดมากเลยเนอะ"เค้ายิ้มให้ฉัน ทั้งๆที่มันเป็นการฝืนยิ้มชัดๆ
"หรอ"เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรฉันก็ได้แต่พ่นคำพูดที่ดูงี่เง่าออกมา
"หืม........แต่ถ้าเธอมีความสุข ฉันก็คงต้องปล่อยเธอไป"
"นายอย่าเพิ่งคิดมากสิ ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจซักหน่อย^^"ฉันตบบ่าเค้าเบาๆเป็นการให้กำลังใจ และยิ้มให้เผื่อจะทำให้เค้ารู้สึกดีมากขึ้น
"ฉันรู้หรอกนะ เวลาเธอมองนายชีวิน สายตาของเธอมันดูเป็นประกาย มันทำให้ฉันเจ็บปวดนะรู้มั้ย\"เค้าเอามือมาจับมือฉันให้นาบตรงหน้าอกข้างซ้ายของเค้า
"ไม่เอาน่า นายอย่าทำแบบนี้จะได้มั้ย นี้เรามาเที่ยวนะ ทำเศร้าแบบนี้ มันก็ไม่สนุกสิ"
"ก็ได้"เขาปล่อยมือฉันออก"นั้นเราไม่ต้องคิดเรื่องนี้สักพักก็ดีเหมือนกันเนอะ^^"
"อ่าฮ่ะ ช่ายเลย"
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินกันต่อ พูดคุยกันหลายเรื่อง มันทำให้ฉันรู้ว่าความรู้สึกของผู้ชายคนนึงที่มีต่อผู้หญิงที่เค้ารักมันช่างเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่พอดู แต่จะให้ฉันทำไงหล่ะ ในเมื่อมันยิ่งใหญ่นัก ฉันก็ไม่กล้าทำลายมัน
"กลับมาแล้วหรอย่ะ ไปจู๋จี๋กันที่ไหนหล่ะ"เมื่อฉันเดินกลับมาถึง ยัยมิกิก็แซวฉันทันที
"จู๋จี๋บ้าอะไรเล่า แกก็เนอะ เดี๋ยวจะมีละครแล้วอ่ะแก ฉันไปดูก่อนนะ"ฉันพูดแล้วก็เดินเข้าไปในบังกะโลทันที โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งมองฉันด้วยความเจ็บปวด
"รอด้วยเซ่-O-"ยัยเพื่อนจากหลุมหลบภัยทั้งสองตัวของฉันเดินตามมาด้วยความรวดเร็ว เผอิญว่ามีเชื้อติดละครเหมือนกัน-_-;;;
พวกเราทั้งสามคนนั่งอยู่บนโซฟาสีขาว ข้างหน้าห่างไปไม่มากนัก มีทีวีเครื่องไม่ใหญ่มากตั้งอยู่ พวกเราใจจดใจจ่อนั่งดูละครเรื่อง'ฆ่าดิบสยองพองเกล้า'กันอย่างสนุกสนาน(เอ่อ...ชื่อมัน) แม้จะมีฉากตื่นเต้นเป็นพักๆแต่ก็ทำให้ดูสนุกเข้าไปอีก(เรียกง่ายๆว่าซาดิสม์)
"ดูอะไรกันอยู่ครับสาวๆ"
"ว้าย!!"ฉันที่กำลังดูหนังอย่างตื่นเต้นตกใจเพราะเสียงของนายชีวิน โห่...กำลังถึงตอนที่ผีกำลังเฉือดคอคนที่หลงเข้ามาในบ้านร้างเลย ทำไมต้องมาทำลายบรรยากาศกันด้วยฟ่ะเนี้ย-O-
"O.o"นายนั่นทำหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมานั่งเบียดกับฉัน ที่ก็มีเยอะแยะ มาเบียดกันทำไม-_-^
"เขยิบไปหน่อยสิ ฉันนั่งไม่ถนัดนะ"ฉันบ่นพลางดันให้นายชีวินออกไป
"ถ้าไม่ถนัดก็มานั่งตักฉันสิ มามะ ตะเอง>O<"เค้าพูดพลางรวบเอวฉัน ทำให้ยัยเพื่อนอีกสองตัวอ้าปากค้าง
"แหมๆ งั้นฉันสองคนไม่ขัดแล้วนะ มิกิ เราไปดูในห้องกันดีกว่า"อควาพูดขึ้นแล้วก็ดึงมิกิไปเลย อ้าวเฮ้ย!! ไอ้เพื่อนบ้า ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยรึไงฟร่ะ
"ปล่อยฉันนะ"ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากมือปลาหมึกของเค้า แต่ยิ่งดิ้นเค้าก็ยิ่งกอดแน่น ปัดโถ่เอ๊ย!! ทำไมฉันเสียหายตลอดเลยเนี้ย ย๊ากกกกกก อยากพ่นไฟ
"ไม่ปล่อย เธอต้องบอกมาก่อนว่าไอ้ไส้เดือนมันทำอะไรเธอรึเปล่า"เค้ากระซิบที่ข้างหู ทำให้ฉันเกิดอาการหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว-///-
"เดย์เค้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ นายปล่อยฉันได้แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ>///<"
"ฉันไม่เชื่อ!!"เค้าตะหวาดใส่หูของฉัน โอ๊ย...หูจะแตกแล้ว หือๆๆ เป็นนางเอกทำไมมันลำบากจังเนี้ย ไม่อยากเป็นแล้ว เปลี่ยนนางเองสิยัยคนเขียน เปลี่ยนเดี๋ยวนี้(ถ้าเปลี่ยนนางเอกมันง่ายเหมือนเปลี่ยนกุงเกงลิงฉันคงเป็นเปลี่ยนไปแล้วแหละ-..-~คนเขียน)
"นายไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!"ฉันตะโกนดังลั่นบ้าน แล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายทั้งดิ้นทั้งจิกทั้งทุบให้เค้าปล่อย แต่ก็ไม่มีทีท้าว่าเค้าจะปล่อยเลย
"เกิดอะไรขะ....."เสียงหนึ่งดังขี้นที่ประตู แล้วคนๆนั้นก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ จากนั้นคนๆนั้นก็เลือดขึ้น วิ่งมาดึงนายชีวินไปต่อยทันที
พลั่ก พลั่ก
นายเมย์เดย์ต่อยนายชีวินอย่างไม่ยั้งมือ ดูเค้าน่ากลัวมากเลย ส่วนนายชีวินก็ไม่มีทีท่าว่าจะสู้เลยแม้แต่น้อย-*- นี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกเนี้ย ฉันตามพวกนายไม่ทันแล้วนะ แล้วยัยเพือนทั้งสองคนฉันหายหัวไปไหนเนี้ย สถานการณ์อย่างนี้ยังมีอารมณ์ดูละครอย่างมีความสุขอีกเรอะ!!
"ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่แตะต้องตัวของสวีท แล้วทำไมแกถึงทำอย่างนี้ฮ่ะ"นายเมย์เดย์พูดขึ้นหลังจากที่เค้าต่อยนายชีวินจนซะใจแล้ว
"หึ....."นายชีวินได้แต่ครางออกมา แล้วก็คลี่ยิ้มอย่างผู้มีชัยอะไรประมาณนั้น นายจะยั่วโมโหเค้าไปถึงไหนเนี้ย โอ๊ย!!! ฉันอยากจะบ้าตาย
"พอได้แล้ว"ฉันลั่นวาจาแล้วเข้าไปห้ามทั้งสองคน ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ไม่เป็นไรหรอกสวีท ฉันน่ะผิดคำพูดเอง^^"นายชีวินยิ้มออกมาทั้งที่ปากแตกไปแล้ว เลือดไหลซิบๆเลยอ่ะ
"รู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้ฉันคงไว้ใจสวีทให้อยู่กับนายไม่ได้อีกแล้ว นายมันไอ้คนผิดสัญญา!!"นายเมย์เดย์ตะโกนลั่นอย่างเหลืออด เค้ากัดฟันกรอดๆ กำมือแน่น หน้าแดงด้วยความโกรธ สถานการณ์อย่างนี้ฉันจะทำยังไง จะพยาบาลนายชีวิน หรือจะระงับอาการโกรธของนายเมย์เดย์ โอ๊ย.....ถ้าเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งอีกคนก็ต้องเสียใจ กลุ้มโว้ยกลุ้มTOT
"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย อ้ายยยยย ชีวินของฉัน"ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตัดสินใจ ยัยมิกิกับยัยอควาก็ออกมาจากห้องพอดี ขอบคุณสวรรค์T T
"เมย์เดย์ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นหล่ะ"ยัยอควาเอามือมาจับหน้าของนายเมย์เดย์ ส่วนยัยมิกิก็คุกเข่าดูนายชีวิน เออดี...สรุปยัยสองคนนี่ทำหน้าที่แทนฉันได้ดีจริงๆ
"พวกนายเป็นบ้าอะไรกัน เดย์ทำไมไม่รู้จักควบคุมสติ ชีวิน...ทำไมนายถึงไม่รู้จักทำตามสัญญา แล้วทำไมฉันต้องมารับรู้เรื่องบ้าบอพวกนี้ ทำไมพวกนายต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วย ชีวิตฉันเคยมีความสุขมาก จนมาเป็นกรรมการการแข่งขันบ้าๆของพวกนาย ฉันไม่อยากรับรู้ ไม่อยากตัดสิน ทำไมพวกนายไม่เข้าใจฉันบ้าง เอาแต่กดขี่ความรู้สึกของฉัน ใช้กำลังเพื่อให้ได้ฉันไปครอง พวกนายคิดอะไรกันอยู่ ฮ่ะ พวกนายคิดอะไรกัน ฮึกๆ ฮือๆTTOTT"เมื่อพูดจบฉันก็เข่าอ่อนทรุดตัวนั่งทันที รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อพูดประโยคที่อัดอั้นมานาน
"พวกเราขอโทษครับ"ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วมันหายมั้ย มันเอาความรู้สึกดีๆของฉันกลับมาไม่ได้แล้ว ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากพวกนาย แต่ฉันต้องการให้พวกนายออกไปจากชีวิตของฉัน!!"
เมื่อพูดจบฉันก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที โดยมีอีกสองคนที่รู้สึกเสียใจไม่แพ้กับฉันยืนหน้าชาอยู่นอกห้อง แต่ฉันไม่สน ต่อไปฉันจะไม่สนความรู้สึกของใครอีกแล้ว ใครจะเจ็บปวดก็ช่าง จะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ฉันจะไม่สนอีกแล้ว อุตส่าห์ได้มาเที่ยวแท้ๆเชียว ทำไมต้องมาทำเสียเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้ ฉันเกลียดพวกนายที่สุด เกลียด! เกลียด! เกลียด!!!
"แล้วเทพบุตรของฉันไปไหนแล้วหล่ะ ยังไม่เห็นเลย"ยัยมิกิที่นอนอืดอยู่ข้างๆฉันหันหน้ามาถามฉัน ส่วนตัวฉันก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะก็ไม่เห็นเหมือนกันว่านายสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน
"เออจริงสิแก ตั้งแต่เข้าไปในบังกะโลแล้วก็ไม่เห็นเลยอ่ะ พี่คนขับรถด้วย หายไปไหนกันหมดนะ ปล่อยให้คนสวยอย่างฉันเล่นน้ำอยู่ได้โดยไม่มีคนหล่อคอยมอง-3-"โอ้โห่ยัยอควา กล้าพูดจริงๆเลยเพื่อนฉัน ชมตัวเองได้ไม่อายพระอาทิตย์-_-^
"เลิกคิดเรื่องพวกนั่นสักแปปก็ดีนะย่ะ ฉันจะปวดหัวตายเพราะตาพวกนี้นี่แหละ"ฉันบ่นด้วยความไม่พอใจอย่างแรง แค่พาตาสองคนนั้นมาเที่ยวด้วยก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องมารับรู้ด้วยว่าตาสองคนนั้นจะไปไหนไปทำอะไร เฮอะ!!
"เออย่ะ ฉันว่ากลับเข้าบังกะโลจะดีกว่า ก่อนที่พวกเราจะสุกนะ"เมื่อมิกิพูดดังนั้นพวกเราทั้งสามก็ลุกขึ้นเดินไปบังกะโลทันที
พวกเราทั้งสามตอนนี้กำลังต่อคิวกันอาบน้ำ คนแรกเป็นยัยมิกิ แต่ว่ามันอาบน้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ มันจะขัดสีฉวีวรรณไปถึงไหนเนี้ย คนอื่นเค้าสลบเพราะกลิ่นตัวของตัวเองกันตายอยู่แล้ว-oo-;;;
เมื่อพวกเราสามคนอาบน้ำกันเสร็จแล้ว ก็เริ่มสงสัยกันเป็นจริงเป็นจังว่านายสองคนนั่นหายไปไหน แต่ไม่รอให้ความสงสัยคาอยู่ที่หัว พวกเราสามคนก็เดินไปแนบหูฟังที่ประตู และได้ยินเสียงบางอย่างที่ดูอุบาทว์สุดยอด พวกนี้ทำอะไรกันเนี้ย-_-^
"แกว่าพวกเค้าทำอะไรกันอ่ะ เปิดเลยดีมั้ย"มิกิที่เอามือจับลูกบิดประตูกระซิบเบาๆให้พอพวกเราได้ยินเพื่อขอความคิดเห็น ส่วนฉันกับอควาก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลง เอาหล่ะว่ะ ไม่ต้องมีแล้วสมบัติผู้ดี เปิดเข้าไปเล้ย><
เมื่อเปิดเข้าไปแล้ว พวกเราสามคนก็เห็นนายชีวินและนายเมย์เดย์ปิดตาแล้วแอบแง้มนิ้วมือดูทีวีอยู่บนที่นอน ส่วนพี่คนขับรถจ้องดูทีวีตาไม่กระพริบ
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย>O< พวกนายดูอะไรเนี้ย"มิกิที่เดินไปก่อนเพื่อนกรีดร้องด้วยความตกใจพลางปิดตา ส่วนฉันและยัยอควาก็เดินไปดูเหมือนกัน แล้วก็ถึงบางอ้อ ก็ที่นายสามคนนี้ดูมันก็คือ.........................สารคดีสัตว์น้อยผู้น่ารัก-_-^
"แกจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาเนี้ย"ฉันบ่นอุบด้วยความไม่พอใจ ก็นึกว่าจะมีอะไร ก็แค่งูที่กำลังงับเหยื่ออยู่ ยัยมิกิทำให้ฉันคิดลึกนะเนี้ย
"ก็มันดูน่ากลัวนี้หน่า แกก็เห็น เคี่ยวมันแหลมมากเลยอ่ะ สงสารกระต่ายตัวนั้นอ่ะ ถูกกินไปซะแล้วTOT"เห้อ....มีเพื่อนแบบนี้สวีทชักกลุ้มแล้วนะเนี้ย
"โห่ ทำเป็นกลัวไปได้นะเธออ่ะ"นายชีวินและนายเมย์เดย์ที่เปิดตาออกแล้วพูดขึ้น
"แหม แล้วใครกันที่ปิดตา ก็กลัวเหมือนกันอะแหละ"มิกิแขวะใส่สองคนนั้น ทำเอาหน้าจ๋อยกันไปเลยทีเดียว
"พวกนายคิดยังไงถึงได้มาดูสารคดีเนี้ย แล้วทำไมไม่ชวนกันบ้าง\"อควาพูดขึ้นแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก
"กระผมซื้อมาแล้วกลัวจะไม่ได้ดู แล้วก็เห็นว่าคุณสองคนนี้เค้าไม่ได้ไปไหนก็เลยชวนหน่ะครับ"พี่คนขับรถแก้ต่างให้นายสองคนนั่นทันทีที่เห็นอควาเริ่มไม่พอใจ
"งั้นวันหลังก็ชวนกันบ้างนะค่ะพี่"ฉันพูดขึ้นบ้าง"หิวแล้วอ่ะ ไปกินข้าวกันเถอะนะ"
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อฉันชวนให้ไปกินข้าว ก็นี้มันปาเข้าไปเกือบเย็นแล้วอ่ะ พวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ส่วนฉันก็ยังเป็นกังวลว่านายสองคนนั่นจะทำบ้าๆอะไรอีกรึเปล่า เฮ้อ....กลุ้มอีกเช่นเคย-*-
"เธอไม่ต้องทำหน้าเป็นยักษ์ขมูขีแบบนี้ก็ได้ พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะพักยกกันเพื่อเธอโดยเฉพาะ ดีมั้ย^^"นายชีวินพูดขึ้นเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ก็ดี ฉันจะได้มีชีวิตที่สงบสุขกับเค้าบ้าง
บรรยากาศสนุกสนานภายใต้แสงจันทร์ พวกเราทั้งหมดก่อกองไฟและนั่งกินข้าวกันอยู่ที่หาดทราย เสียงคลื่น แสงจันทร์ สัมผัสสายลม แบบว่าโรแมนติกมากมายคร้า><
"นี้ๆ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟังเอาป่ะ\"นายชีวินพูดขึ้น ทำไมมาทำลายบรรยากาศฉันหล่ะเนี้ย-*-
"งั้นเดี๋ยวเล่นกีตาร์ให้"นายเมย์เดย์สงเสริมและเดินไปหยิบกีตาร์ที่เค้าพกมาด้วย
"กรี๊ด.....ร้องเพลงอะไรอ่ะตัวเอง เค้าจะตั้งใจฟังทุกเพลงเลยน๊า>O<"ยัยมิกิและยัยอควาทำหน้าให้ดูแอ๊บแบ๊วสุดชีวิต แล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดจนหูแทบแตก ฉันจะไม่ให้นายชีวินร้องเพลงดีมั้ยเนี้ย
"ฉันขอตัวหล่ะนะ นั่งนานๆมันน่าเบื่อ"ฉันลุกขึ้นยืน เพราะขี้เกียจฟังเสียงเพลงจากปากของนายนั่นสักเท่าไหร่นัก กลัวหลอน
"อ้าว ทำไมไม่ฟังก่อนหล่ะค๊าบ ผมอุตส่าห์ร้องให้นะเนี้ย"นายชีวินพูดอย่างงอนๆเมื่อเห็นฉันที่กำลังจะเดินออกไป
"นายก็ร้องให้เพื่อนของฉันฟังสิ มันอยากฟังจะแย่แล้วเห็นมั้ย ดูสิ น้ำลายหกแล้ว ฮ่าๆ"
"อ้าวยัยนี้ ไม่เคยโดนคนสวยกระทืบใช่มั้ยย่ะ"ยัยมิกิแห้วใส่ฉัน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะชมตัวเอง-*-
"จะไปไหนเดี๋ยวฉันไปด้วย"เมย์เดย์ที่เดินมาพร้อมกับกีตาร์พูดขึ้น
"เดินเล่น ไม่ต้องไปหรอก ฉันอยากไปคนเดียว"ฉันบอกปฏิเสธไปพร้อมกับหมุนตัวเดิน
"ให้ไปด้วยเถอะนะ ได้โปรด"เมย์เดย์วิ่งมาเดินข้างๆฉันแล้วก็ทำหน้าให้ดูน่าสงสาร อย่าทำหน้าแบบนี้นะ เดี๋ยวฉันก็ละลายกันพอดี เอิ๊กๆ^O^
"ตามใจ"ฉันพูดเสียงเรียบแล้วก็เดินต่อ
พวกเราเดินไปได้สักพัก ความเงียบที่ชวนอึดอัดก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มทนไม่ไหว
"ทำไมนายถึงพักยกกับนายชีวินหล่ะ"
"ทำไมหรอ หรือว่าไม่ชอบ"เค้าถามด้วยความสงสัย
"เปล่าหรอก แต่อยากรู้"
"ก็ทำให้เธอสบายใจเท่านั้นเอง แต่ยังไงเรื่องที่ฉันจะปล่อยคำเลี่ยนๆก็ยังมีอยู่ดีนะจ๊ะ ฮันนี่"
"เชอะ!! ตาบ้า"ฉันเดินกึ่งวิ่งน้ำหน้าเค้าไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆ
"ถ้าเธอไม่พอใจ อยากจะให้มันจบเกมส์ไวๆก็ได้นะ"
"แล้วจะทำยังไงหล่ะ"ฉันหันหลังไปถามเค้าด้วยความสงสัย ไอ้อยากมันก็อยากอยู่หรอกนะ
"ก็เป็นแฟนกับฉันไง^^"เค้ายิ้มเหมือนเด็กๆให้กับฉันแล้ววิ่งมายืนข้างๆฉัน
"บ้าสิ นายนี้มัดมือชกชะมัดเลย"
"สวีท"น้ำเสียงของเค้าเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง จนทำให้ฉันหยุดแล้วหันมามองเค้า"ถ้าฉันเห็นเธอเป็นแฟนกับชีวิน ฉันคงเจ็บปวดมากเลยเนอะ"เค้ายิ้มให้ฉัน ทั้งๆที่มันเป็นการฝืนยิ้มชัดๆ
"หรอ"เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรฉันก็ได้แต่พ่นคำพูดที่ดูงี่เง่าออกมา
"หืม........แต่ถ้าเธอมีความสุข ฉันก็คงต้องปล่อยเธอไป"
"นายอย่าเพิ่งคิดมากสิ ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจซักหน่อย^^"ฉันตบบ่าเค้าเบาๆเป็นการให้กำลังใจ และยิ้มให้เผื่อจะทำให้เค้ารู้สึกดีมากขึ้น
"ฉันรู้หรอกนะ เวลาเธอมองนายชีวิน สายตาของเธอมันดูเป็นประกาย มันทำให้ฉันเจ็บปวดนะรู้มั้ย\"เค้าเอามือมาจับมือฉันให้นาบตรงหน้าอกข้างซ้ายของเค้า
"ไม่เอาน่า นายอย่าทำแบบนี้จะได้มั้ย นี้เรามาเที่ยวนะ ทำเศร้าแบบนี้ มันก็ไม่สนุกสิ"
"ก็ได้"เขาปล่อยมือฉันออก"นั้นเราไม่ต้องคิดเรื่องนี้สักพักก็ดีเหมือนกันเนอะ^^"
"อ่าฮ่ะ ช่ายเลย"
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินกันต่อ พูดคุยกันหลายเรื่อง มันทำให้ฉันรู้ว่าความรู้สึกของผู้ชายคนนึงที่มีต่อผู้หญิงที่เค้ารักมันช่างเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่พอดู แต่จะให้ฉันทำไงหล่ะ ในเมื่อมันยิ่งใหญ่นัก ฉันก็ไม่กล้าทำลายมัน
"กลับมาแล้วหรอย่ะ ไปจู๋จี๋กันที่ไหนหล่ะ"เมื่อฉันเดินกลับมาถึง ยัยมิกิก็แซวฉันทันที
"จู๋จี๋บ้าอะไรเล่า แกก็เนอะ เดี๋ยวจะมีละครแล้วอ่ะแก ฉันไปดูก่อนนะ"ฉันพูดแล้วก็เดินเข้าไปในบังกะโลทันที โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งมองฉันด้วยความเจ็บปวด
"รอด้วยเซ่-O-"ยัยเพื่อนจากหลุมหลบภัยทั้งสองตัวของฉันเดินตามมาด้วยความรวดเร็ว เผอิญว่ามีเชื้อติดละครเหมือนกัน-_-;;;
พวกเราทั้งสามคนนั่งอยู่บนโซฟาสีขาว ข้างหน้าห่างไปไม่มากนัก มีทีวีเครื่องไม่ใหญ่มากตั้งอยู่ พวกเราใจจดใจจ่อนั่งดูละครเรื่อง'ฆ่าดิบสยองพองเกล้า'กันอย่างสนุกสนาน(เอ่อ...ชื่อมัน) แม้จะมีฉากตื่นเต้นเป็นพักๆแต่ก็ทำให้ดูสนุกเข้าไปอีก(เรียกง่ายๆว่าซาดิสม์)
"ดูอะไรกันอยู่ครับสาวๆ"
"ว้าย!!"ฉันที่กำลังดูหนังอย่างตื่นเต้นตกใจเพราะเสียงของนายชีวิน โห่...กำลังถึงตอนที่ผีกำลังเฉือดคอคนที่หลงเข้ามาในบ้านร้างเลย ทำไมต้องมาทำลายบรรยากาศกันด้วยฟ่ะเนี้ย-O-
"O.o"นายนั่นทำหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมานั่งเบียดกับฉัน ที่ก็มีเยอะแยะ มาเบียดกันทำไม-_-^
"เขยิบไปหน่อยสิ ฉันนั่งไม่ถนัดนะ"ฉันบ่นพลางดันให้นายชีวินออกไป
"ถ้าไม่ถนัดก็มานั่งตักฉันสิ มามะ ตะเอง>O<"เค้าพูดพลางรวบเอวฉัน ทำให้ยัยเพื่อนอีกสองตัวอ้าปากค้าง
"แหมๆ งั้นฉันสองคนไม่ขัดแล้วนะ มิกิ เราไปดูในห้องกันดีกว่า"อควาพูดขึ้นแล้วก็ดึงมิกิไปเลย อ้าวเฮ้ย!! ไอ้เพื่อนบ้า ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยรึไงฟร่ะ
"ปล่อยฉันนะ"ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากมือปลาหมึกของเค้า แต่ยิ่งดิ้นเค้าก็ยิ่งกอดแน่น ปัดโถ่เอ๊ย!! ทำไมฉันเสียหายตลอดเลยเนี้ย ย๊ากกกกกก อยากพ่นไฟ
"ไม่ปล่อย เธอต้องบอกมาก่อนว่าไอ้ไส้เดือนมันทำอะไรเธอรึเปล่า"เค้ากระซิบที่ข้างหู ทำให้ฉันเกิดอาการหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว-///-
"เดย์เค้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ นายปล่อยฉันได้แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ>///<"
"ฉันไม่เชื่อ!!"เค้าตะหวาดใส่หูของฉัน โอ๊ย...หูจะแตกแล้ว หือๆๆ เป็นนางเอกทำไมมันลำบากจังเนี้ย ไม่อยากเป็นแล้ว เปลี่ยนนางเองสิยัยคนเขียน เปลี่ยนเดี๋ยวนี้(ถ้าเปลี่ยนนางเอกมันง่ายเหมือนเปลี่ยนกุงเกงลิงฉันคงเป็นเปลี่ยนไปแล้วแหละ-..-~คนเขียน)
"นายไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!"ฉันตะโกนดังลั่นบ้าน แล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายทั้งดิ้นทั้งจิกทั้งทุบให้เค้าปล่อย แต่ก็ไม่มีทีท้าว่าเค้าจะปล่อยเลย
"เกิดอะไรขะ....."เสียงหนึ่งดังขี้นที่ประตู แล้วคนๆนั้นก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ จากนั้นคนๆนั้นก็เลือดขึ้น วิ่งมาดึงนายชีวินไปต่อยทันที
พลั่ก พลั่ก
นายเมย์เดย์ต่อยนายชีวินอย่างไม่ยั้งมือ ดูเค้าน่ากลัวมากเลย ส่วนนายชีวินก็ไม่มีทีท่าว่าจะสู้เลยแม้แต่น้อย-*- นี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกเนี้ย ฉันตามพวกนายไม่ทันแล้วนะ แล้วยัยเพือนทั้งสองคนฉันหายหัวไปไหนเนี้ย สถานการณ์อย่างนี้ยังมีอารมณ์ดูละครอย่างมีความสุขอีกเรอะ!!
"ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่แตะต้องตัวของสวีท แล้วทำไมแกถึงทำอย่างนี้ฮ่ะ"นายเมย์เดย์พูดขึ้นหลังจากที่เค้าต่อยนายชีวินจนซะใจแล้ว
"หึ....."นายชีวินได้แต่ครางออกมา แล้วก็คลี่ยิ้มอย่างผู้มีชัยอะไรประมาณนั้น นายจะยั่วโมโหเค้าไปถึงไหนเนี้ย โอ๊ย!!! ฉันอยากจะบ้าตาย
"พอได้แล้ว"ฉันลั่นวาจาแล้วเข้าไปห้ามทั้งสองคน ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ไม่เป็นไรหรอกสวีท ฉันน่ะผิดคำพูดเอง^^"นายชีวินยิ้มออกมาทั้งที่ปากแตกไปแล้ว เลือดไหลซิบๆเลยอ่ะ
"รู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้ฉันคงไว้ใจสวีทให้อยู่กับนายไม่ได้อีกแล้ว นายมันไอ้คนผิดสัญญา!!"นายเมย์เดย์ตะโกนลั่นอย่างเหลืออด เค้ากัดฟันกรอดๆ กำมือแน่น หน้าแดงด้วยความโกรธ สถานการณ์อย่างนี้ฉันจะทำยังไง จะพยาบาลนายชีวิน หรือจะระงับอาการโกรธของนายเมย์เดย์ โอ๊ย.....ถ้าเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งอีกคนก็ต้องเสียใจ กลุ้มโว้ยกลุ้มTOT
"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย อ้ายยยยย ชีวินของฉัน"ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตัดสินใจ ยัยมิกิกับยัยอควาก็ออกมาจากห้องพอดี ขอบคุณสวรรค์T T
"เมย์เดย์ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นหล่ะ"ยัยอควาเอามือมาจับหน้าของนายเมย์เดย์ ส่วนยัยมิกิก็คุกเข่าดูนายชีวิน เออดี...สรุปยัยสองคนนี่ทำหน้าที่แทนฉันได้ดีจริงๆ
"พวกนายเป็นบ้าอะไรกัน เดย์ทำไมไม่รู้จักควบคุมสติ ชีวิน...ทำไมนายถึงไม่รู้จักทำตามสัญญา แล้วทำไมฉันต้องมารับรู้เรื่องบ้าบอพวกนี้ ทำไมพวกนายต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วย ชีวิตฉันเคยมีความสุขมาก จนมาเป็นกรรมการการแข่งขันบ้าๆของพวกนาย ฉันไม่อยากรับรู้ ไม่อยากตัดสิน ทำไมพวกนายไม่เข้าใจฉันบ้าง เอาแต่กดขี่ความรู้สึกของฉัน ใช้กำลังเพื่อให้ได้ฉันไปครอง พวกนายคิดอะไรกันอยู่ ฮ่ะ พวกนายคิดอะไรกัน ฮึกๆ ฮือๆTTOTT"เมื่อพูดจบฉันก็เข่าอ่อนทรุดตัวนั่งทันที รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อพูดประโยคที่อัดอั้นมานาน
"พวกเราขอโทษครับ"ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วมันหายมั้ย มันเอาความรู้สึกดีๆของฉันกลับมาไม่ได้แล้ว ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากพวกนาย แต่ฉันต้องการให้พวกนายออกไปจากชีวิตของฉัน!!"
เมื่อพูดจบฉันก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที โดยมีอีกสองคนที่รู้สึกเสียใจไม่แพ้กับฉันยืนหน้าชาอยู่นอกห้อง แต่ฉันไม่สน ต่อไปฉันจะไม่สนความรู้สึกของใครอีกแล้ว ใครจะเจ็บปวดก็ช่าง จะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ฉันจะไม่สนอีกแล้ว อุตส่าห์ได้มาเที่ยวแท้ๆเชียว ทำไมต้องมาทำเสียเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้ ฉันเกลียดพวกนายที่สุด เกลียด! เกลียด! เกลียด!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น