Mystery เรื่องดีๆระหว่างฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : คนที่แสนดี

            หลังจากที่ทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ตกลงกับคุณลุงหัตถ์ทองว่าอีกสองสามวันค่อยมาใหม่ ให้ฉันไปตรวจDNA ของเส้นผมที่ฉันพบเสียก่อน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ฉันถนัดอยู่แล้ว ^^  แต่ที่ฉันโคตร(โค-ตะ-ระ)จะเกลียดจนอยากแหกอกตัวเองตายก็คือ ตาโล่งโจ่งต้องไปส่งฉัน!! โอ้ชีวิต...ทำไมคนสวยน่ารักอย่างฉัน(อ้ายเว่อร์>O<)ถึงต้องมาเจอแต่เรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยอ่ะ กระซิกๆ TT
           "ไปส่งพี่สวีทดีๆนะค่ะพี่ชีวิน  อย่าไปรังแกพี่เค้าอีกหล่ะ"น้องวาค่ะ  อย่าพูดให้พี่กลัวเด่
           "พี่ไม่ทำอะไรยัยนี้หรอก  พี่ยังไม่อยากให้คนเค้าประนามว่าชอบของแปลก"อ้าวเห้ย! นี้นายหาว่าฉันเป็นของแปลกเรอะ
           "นี้นาย พูดให้มันดีๆหน่อยก็ได้นะ  เก็บปากไว้พูดเรื่องสร้างสรรค์กว่านี้จะดีกว่ามั้ยย่ะ"
           "เอาหล่ะค่ะ  พอๆ รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวจะดึกนะค่ะ"
           พอน้องวาเค้าพูดเสร็จ ฉันก็รีบออกเดินโดยที่ไม่รอตาบ้านั้น  คนอะไร มาหาว่าผู้หญิงน่ารักอย่างฉันเป็นของแปลก ไม่จริ๊ง><(ยังไม่หยุดชมตัวเองอีกเรอะ!) 
           ระหว่างเดินมาฉันก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ด้วยความที่ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดเดี๋ยวจะได้ทะเลาะกันอีก แต่พอเดินไปได้สักพักมันก็เริ่มคันปากขึ้นมา สงสัยนิสัยเดิมจะกำเริบ(ไม่ใช่นิสัยหร๊อก  เค้าเรียกสันดานย่ะ~จากคนเขียน) แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูด ก็เกิดเรื่องขึ้น!?!
           "หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ"ชายนิรนามที่กระโดดออกจากพุ่มไม้ข้างทางตะโกนลั่น  นะ..ในมือตานี้ถึงปืนด้วยอ่ะ มันผิดกฎหมายนะย่ะ!
           "แกเป็นใคร ต้องการอะไรฮ่ะ"โอ้โห้ ไอ้เทพบุตรเอ๊ย  จะตายเอาโดยไม่รู้ตัวอยู่แล้วนะเนี้ย ปากดีจริงๆ
           "ต้องการอะไรน่ะหรอ หึๆ"ทำไมตาชายนิรนามต้องหัวเราะเสียงเย็นอย่างนี้หล่ะเนี้ย ชักกลัวT^T "ต้องการชีวิตของยัยคนที่ทำให้น้องฉันต้องตกระกำลำบากนะสิ จำไม่ได้หรอว่าเธอเป็นคนทำให้น้องฉันต้องไปนอนอยู่ในซักเต  เธอต้องชดใช้"
           "ก็น้องนายทำผิด ก็ต้องไปนอนอยู่ในคุกอ่ะถูกแล้ว"โห่ฉัน พูดไรออกไปเนี้ย
           "แก!! ตายซะเถอะ!!!!"
           ปัง! ปึก ปึก ปึก
           "โอ๊ย"
           ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก นะนี้ฉันโดนยิงหรอ มะ..ไม่ใช่นี้  คนที่โดนยิงตอนนี้อยู่ข้างหน้าฉัน  ชีวิน!!
           "นายอย่าเป็นอะไรนะชีวิน  นายห้ามเป็นอะไรนะ ฮือ TT^TT"
           "...."
           "คุยกับฉันสิ  คุยกับฉัน"
           "...."
           "นายจะมารับลูกปืนแทนฉันทำไม เราเพิ่งรู้จักกันนะ  นายมันบ้าที่สุด"
           "สวีท เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไง"
           "เมื่อก่อนฉันคิดว่า นายเป็นคนที่กวนประสาทมั่กมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่"
           "เธอคิดว่าฉันเป็นคนดีมั้ย"
           "ดีสิ ดีที่สุด  นายอย่าเป็นอะไรนะ  เดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว"ลืมบอกไปว่าฉันเพิ่งโทรเรียก
           "ดี..จัง...."
           "นายชีวิน อย่าเพิ่งหลับตาสิ ฉันขอโทษที่ชอบกัดนายอ่า  อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ  ฉันยังสืบคดีไม่เสร็จเลย  นายต้องมาคอยกวนเวลาฉันหาหลักฐานเซ่ ตื่นเซ่ ตื่น!!!"
  

           เป็นเวลานานแค่ไหนแล้วฉันก็ไม่รู้  รู้สึกตัวชาไปหมด  ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องผ่าตัด  นี้คงปาเข้าไป 3 ชั่วโมงแล้วสินะ  เมื่อไหร่หมอจะออกมาซะที  ตอนนี้คุณลุงหัตถ์ทองและน้องวาก็มาอยู่หน้าห้องผ่าตัดกันหมด  ฉันจำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง  ฉันอาจจะโทรไปเรียนคุณลุงกับน้อง หรือทางโรงพยาบาลโทรไปเองก็ได้  ฉันไม่สนใจหรอก  รู้อย่างเดียวว่าฉันเป็นห่วงตานี้มาก  ทำไมนะ ฉันเพิ่งจะรู้จักกับเค้า แต่ทำไมต้องมาปกป้องกันด้วย
           ตึก ตึก ตึก
           "คุณหมอค่ะ  พี่ชายฉันเป็นไงบ้างค่ะ"เสียงรัวคำถามของน้องชีวา
           "ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีแล้ว  ดีนะครับที่กระสุนไม่โดนจุดสำคัญอะไร  เชิญญาติเข้าไปเยี่ยมได้ครับ"
           เมื่อสิ้นเสียงคุณหมอ ฉันก็รีบเดินเข้าไปในห้อง  สภาพของนายชีวินดูไม่จืดเลยแฮะ  หน้าเงี่ยซีดเชียว  เห้อ..ปลอดภัยก็ดีแล้ว
           "ปลอดภัยแล้วนะ พี่วิน"น้องวาเข้าไปกอดพี่ชายของเค้า  ระวังนะน้อง เดี๋ยวตานี้จะขาดอากาศหายใจเพราะน้องนะ
           "พอได้แล้ว ยัยวา พี่เจ็บนะ"
           "อ่ะอ้าว  ขอโทษคร่า ^O^"
           "แล้วยัยคนที่พี่ช่วยชีวิตในไปอยู่รูไหนซะหล่ะ"โอ้โห้  ฟื้นมาก็ปากดีเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ตายอยู่ตรงนั้นดีกว่า เชอะ! ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง ทำมาเป็นเบ่ง
           "อยู่นี้ย่ะ เรียกทำไมฮ่ะ"
           "ขอคุยด้วยหน่อยได้ไมอ่ะ"
           เมื่อตาชีวินส่งสายตาไปทางคุณลุงกับน้องวา ก็ทำให้สองคนนั้นเดินออกจากห้องไปทันที  โอ้โห้ รับมุกกันดีจริงๆเล้ย
           "มีอะไร"
           "ไม่รู้หรอกนะว่าตอนที่โดนยิงแล้ว ฉันพูดไรไปบ้าง  แต่ว่าขอให้รู้ไว้เหอะ ว่ามันคือความจริง"
           "ระ หรอ  แล้วนายมาบอกฉันให้ได้โล่อะไรหล่ะ"
           "ก็กลัวว่าเธอจะคิดว่าฉันเป็นคนหลอกลวงจนวินาทีสุดท้ายอ่ะดิ๊"
           "เออน่า  ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก"แล้วฉันก็เอามื่อไปตบเค้าเบาๆ แต่ว่า..
           "โอ๊ยเจ็บน่ะ"
           "ขอโทษ  ใครจะไปรู้หล่ะว่าโดนอ่ะ  เจ็บมั้ย"
           "ไม่เจ็บมากหรอก  แต่เจ็บตรงนี้มากกว่า"แล้วตานั้นก็เอามือของฉันไปจับตรงบริเวณหน้าอกข้างซ้าย  ขะ..เขินค่ะเขิน คนหล่อทำอย่างนี้ หนูสวีทรับไม่ได้>///<
           "ตาบ้าเอ๊ย>////<"
           "ฮ่าๆๆๆ เธอเขินเป็นด้วยหรอ"
           "เห็นฉันเป็นหุ่นยนต์หรือไง ถึงได้เขินไม่เป็น"
           "เปล่า  แต่เห็นเป็นกระบือต่างหากหล่ะ ถึกดี ก๊ากๆ"หน่อยตานี้  เห็นฉันเป็นควายเรอะ  น่าตายนักนะนายเนี้ย
           "นี้  ถ้านายอยากได้แผลเพิ่ม ก็บอกกันดีๆก็ได้  ไม่ต้องพูดอ้อมหรอกนะย่ะ ย๊ากกกก ตายซะเถอะ"
           ฉันเงื้อมือจะตีเค้า  แต่ว่า...
            "ขอโทษนะค่ะ  อ้าวคุณ  จะทำอะไรคนไข้ค่ะ"เกิดอาการพูดไม่ออก เพล้ง!!~เสียงหน้าแตกเป็นชิ้นๆ
            "ปะ ป่าวค่ะ"
            "คุณพยาบาลครับ  เคยเห็นคนหน้าแตกหมอไม่รับเย็บป่ะ ก๊ากๆ"หน่อยฝากไว้ก่อนเหอะ  แล้วนายจะได้โดนเอาคืนเป็นสองเท่า
           แล้วฉันก็เดินสะบัดก้นออกจากห้องไป  ชิ! ชะ! เชอะ! ชุ!      
          

           ณ วิมาน(ของฉานเอง^^)
           "ทำไมกลับดึกจังลูก"แม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆประตูบ้านเปรยขึ้น  O_Oยังไม่นอนกันอีกหรอเนี้ย
           "คือแบบว่า........."
           แล้วฉันก็เริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง ซื่งก็ทำให้ทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง  ขอโทษนะค่ะ มันไม่ใช่เรื่องตื่นเต้นมากมายอะไรขนาดนั้นซะหน่อยอ่ะ แค่มีคนโดนยิงเอ๊ง-_-;;;
           "ตายและ  อย่างนี้นะ แม่จะเอาM16ไปกราดยิงมันดีมั้ยลูก"TT แม่ฉานนนนนน
           "อย่าดีกว่าแม่  มันไม่ซะใจ พ่อว่าน่าจะเอาตอร์ปิโดไปถล่มมันน่าจะดีกว่า เอาให้กู้ศพไม่ได้เลย ฮ่าๆ"พ่อที่โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ออกความคิดเห็น  ฉันรู้สาเหตุแล้วว่าทำไมฉันชอบโรคจิตเห็นมดแล้วชอบบี้  มันมีสาเหตุมาจากกรรมพันธุ์ล้วนๆ
           "อย่าดีกว่าค่ะพ่อ แม่ด้วย หนูยังไม่อยากขึ้นหน้าหนึ่งนะค่ะ"
           "งั้นก็ตามใจ แล้วพรุ่งนี้แม่จะไปเยี่ยมคนที่ช่วยหนูไว้ดีกว่านะจ๊ะ เป็นขวัญกำลังใจให้เค้าสู้กับความเจ็บปวดไง"แหมแม่...พูดเหมือนเค้าเป็นมะเร็งงั้นเลย แต่ก็ดีถ้าเป็นมะเร็งตานั้นจะได้ตายไวๆ  จะได้หยุดกัดฉันซะที เหอะ!!
           "ลูกก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าไปเยี่ยมเค้า"พ่อฉัน คิดได้ไงเนี้ย
           "นี้หนูต้องลงทุนตื่นแต่เช้าเพื่อไปหาตานั้นเนี้ยนะค่ะ"
           "แน่สิ  รีบไปได้แล้ว"แล้วพ่อก็พูดตัดบทจนได้ พร้อมกับดันหลังฉันให้ขึ้นไปอาบน้ำนอนอย่างที่พ่อบอก

           คืนนี้ฉันนอนไม่หลับอ่ะ ทำไงก็ไม่หลับ เศร้าจิตชะมัดเลยT T ภาพตานั้นยังคงมาวนเวียนอยู่ในหัวฉัน  ทำไมฉันต้องคิดถึงตานั้นด้วยนะ  นายมาช่วยฉันทำไมกัน แล้วก็เรื่องคดีอีก จะเอาไงต่อดีเนี้ย คิดแล้วก็อยากจะบ้า มีแต่เรื่องจริงๆเล้ยฉัน สวีทเศร้าอ่ะ เศร้าจริงๆน๊าTOT