คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
~รายงานจากสำนักข่าว Dead Die Die เนื่องจากทางนาซู่ซ่าได้ออกมาประกาศว่าในอีก 7 วัน จะมีอุกกาบาตเห่าเห่าเผาลิงมาชนโลก ทางสำนักข่าวจึงของให้ท่านทุกคนมีช่วงชีวิตที่มีความสุข วันนี้ทางสำนักข่าวจะต้องปิดสำนักงานก่อน สวัสดีค่ะ แล้วหวังว่าชาติหน้าจะเจอกันนะค่ะ~
เมื่อสิ้นเสียงรายงานข่าวของไอ้สำนักข่าวที่ชื่อแสนจะอัปมงคลแถมยังใจเย็นเหมือนน้ำแข็ง ฉันก็แทบจะสำลักน้ำที่ดื่มไป ไอ้สำนักข่าวบ้า T^T แกพูดเหมือนพวกเราชาวโลกได้วันหยุดพักร้อน มีการบอกขอให้โชคดีอีกต่างหาก โชคดีกะผีแกอะดิ จะตายอยู่แล้วมาบอกให้โชคดี คอยดูนะ แม่จะไปจัดการไอ้คนรายงานข่าวให้คอยดู -O- แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย TOT ยังโสดยังซิง ยังไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเอง ยังไม่มีลูก ยังไม่มีแฟน เรียนก็ยังไม่ทันจบ โอ๊ย...อยากกรี๊ดโว้ยยยยย...>O<
เห้อ....ถ้ายังคิดไม่ออกก็ขอมาแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ^^ อะแฮ่มๆ ฉันชื่อว่า ไออิ สุรางคนา วงศ์วิริยะ อายุ 25 ปี ส่วนสูง 165 ซม. หนัก 45 กก. อนาคตอยากเป็นนางสาวไทย ก๊ากๆๆ (มันบ้าไปแล้ว -_-^ )
เอาหล่ะ เมื่อแนะนำตัวเสร็จแล้วฉันก็ได้ฤกษ์คิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี โดยเดินไปนั่งที่ห้องรับแขก ที่ประจำที่ฉันชอบไปขลุกอยู่ ภายในห้องสี่เหลียมแสนกว้าง ประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนต่างๆ ตรงกลางห้องมีพรมสีแดงจากเปอร์เซียปูอยู่(ฟังออกมั้ยว่าบ้านฉันหรู ^^ )
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาสีแดง ซึ่งตอนที่ซื้อบ้านหลังนี้มาใหม่ๆ ฉันเป็นคนเลือกเอง ที่บอกนี้ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะบอกให้ประดับความรู้ของผู้อ่านไปงั้นเอง ขอนอกเรื่องสักนิด อันเนื่องมาจากยัยคนเขียนมันไม่รู้จะเขียนอะไรดี -*- (โปรดสงสารคนเขียนด้วยนะค่ะ T T )
เมื่อนั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้าสู่หัวสมอง 555+ ^O^ ปิ๊งไอเดียแล้ว และไอเดียที่ว่าก็คือ ฉัน! จะ! ต้อง! ไป! ตาม! หา! รักแร้!!(ก็บอกแล้วว่ารักแท้ -_-^ ) และคนที่ฉันเล็งเอาไว้ก็คือผู้ชายคนที่ฉันเจอเป็นคนที่ 9 !! เพราะว่าฉันถูกโฉลกกับเลข 9 มากๆ เลย โฮะๆ
คิดได้ดังนั้นก็ได้เวลาออกปฏิบัติการตามหารักแร้ทันที(ก็บอกว่ารักแท้ยังไงหล่ะโว้ย เดี๋ยวก็เปลี่ยนนางเอกซะเลย -*- ) ฉันเดินออกจากบ้านพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหันซ้ายหันขวามองดูว่าจะทางไหนดี เอ่อ...งั้นก็จ้ำจี้มะเขือเปอะแปะ..........เยี่ยมๆ มองๆ นกขุนทองร้องฮู้ >>> ทางขวา โอเค!! ทางขวาก็ทางขวา งั้นก็เตรียมออกเดินทางกันได้เล้ย!!!
ผู้ชายคนที่ 1 ว้าย >< ทำไมถึงหน้าตาน่ากิน เอ๊ย น่ารักขนาดนี้ หวังว่าคนที่ 9 จะเป็นแบบนี้นะ หึหึ -..- (หื่นได้อีกจริงๆ เลยนางเอกฉัน)
ผู้ชายคนที่ 2 ไปลดความอ้วนบ้างก็ดีนะลุง ดูพุงสิ คล้ายตือโป้ยก่ายกลับชาติมาเกิดเลย -3-
ผู้ชายคนที่ 3 ก็หล่ออะนะ แต่ตัวอะไรมาเกาะอยู่ที่แขน หน้าตาคนเกาะกับคนถูกเกาะนี้ช่างแตกต่างกันจริงๆ เห้อ....ขอถอนหายใจไว้อาลัยแด่ผู้ชายคนนี้
ผู้ชายคนที่ 4 หยึย >< อย่าสบตาเป็นอันขาด หน้าตาเหมือนโจรปล้นธนาคารยังไงยังงั้น
ผู้ชายคนที่ 5 โอ้โห เด็กเรียนจริงๆ เลย ดูเค้าหอบหนังสือมาสิ กะว่าจะตายบนกองหนังสือเลยก็ว่างั้น -*-
ผู้ชายคนที่ 6 โอ้ว...แสบตา หัวล้านนั่นมันทำให้ฉันแสบตา สะท้อนแสงได้ดีจริงๆ วันหลังขอเอามาส่องดูหนังหน้าตัวเองเล่นๆ นะค่ะ คุณตา -_-;;
ผู้ชายคนที่ 7 ตึกตักๆๆ ระ...เริ่มตื่นเต้น จะได้เจอไอ้ผู้ชายคนที่ 9 แล้ว ตื่นเต้นจนลืมมองว่าไอ้ผู้ชายคนที่ 7 มันเป็นยังไง
ผู้ชายคนที่ 8 ข้ามไปได้มั้ย อยากเจอผู้ชายคนที่ 9 แล้ว >O<
ในที่สุด *O* ฉันก็จะได้เจอผู้ชายคนที่ 9 รักแท้ที่ฉันตามหา (เผอิญกลัวว่าคนเขียนจะเปลี่ยนนางเอกก็เลยพูดให้ถูก -_-;; ) นั้น..นั้นคือแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้น โอ้โห หุ่นของเค้ามันช่างน่าจับกดเสียนี่กระไร 555+ สงสัยต้องเดินไปดูหน้าซะหน่อย ว่าความหล่อของเค้า มันจะเหมาะสมกับหุ่นอันเพอร์เฟ็กหรือไม่!!! คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้ชายคนที่ 9 ทันที วะ...ว้าว ใบหน้าหล่อเริด จมูกโด่งเป็นสัน ตาสองชั้นที่แสนมีเสน่ห์ ปากน่าจูบ ทรงผมก็โคตรเท่ กรี๊ดกร๊าดๆๆ ช่างเป็นคนที่เพอร์เฟ็กอะไรเช่นนี้ ><
“เธอ/นาย” เราสองคนพูดพร้อมกันด้วย ^O^ (ยัยนี้ยังบ้าไม่เลิก -_-^ )
“เธอคือผู้หญิงคนที่ 99 ของฉัน/นายคือผู้ชายคนที่ 9 ของฉัน” พูดพร้อมกันอีกครั้ง แต่สังเกตได้จากตัวเลิกที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว
“เห้อ...สวรรค์ทำไมถึงส่งยัยป้าแอ๊บแบ๊วมาให้ผมด้วย” นายผู้ชายคนที่ 9 บ่นพึมพัมกับตัวเอง แต่ดันลอยเข้าหูฉันเฉยเลย วันหลังก็หัดพูดให้มันเบากว่านี้ก็ได้นะพ่อคุณ -*-
“นี้นาย นายว่าใครเป็นป้าแอ๊บแบ๊วไม่ทราบ” ฉันแหวใส่ หล่อก็หล่อเหอะ มาว่าการแต่งตัวของฉันไม่ได้นะ ฉันออกจะหน้าเด็ก ใส่เครื่องแบบนักเรียนมัธยมมันจะเป็นอะไรนักหนาเล่า –O-
“เปล่าว่าซะหน่อย ฉันพูดความจริง” อ้าวไอ้ผู้ชายคนที่ 9 นายกล้าดีมากเลยนะที่มาว่าฉันอย่างนี้ “แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะถือซะว่ามันเป็นเพราะสวรรค์ประทานเธอมา”
“เหอะ!! นายผู้ชายปากดี ฉันก็จะถือซะว่าเป็นเพราะพรหมลิขิตที่ทำให้สาวน้อยน่ารักอย่างฉัน ต้องมาเป็นแฟนกับผู้ชายปากดีขี้เก๊ะอย่างนาย” ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกข้าง เผื่ออีตานี่จะรู้ว่าฉันงอน -3-
“ต่อให้เธอสะบัดหน้าจนคอเคล็ดฉันก็ไม่ง้อเธอหรอก หึหึ” ตาผู้ชายคนที่ 9 หัวเราะในลำคอ ทำให้ฉันรู้สึกฉุนกึกแบบสุดๆ มันจะมากไปแล้วนะเฟร้ย นายยังไม่เคยเห็นฤทธิ์ไออิคนนี้ใช่มั้ย !!
“ฮือๆๆ ที่รักขา... ทำไมที่รักต้องว่าฉันแรงๆ ด้วย อีกไม่กี่วันเราก็ต้องตายกันแล้ว ที่รักจะทิ้งฉันกับ ’ลูก’ ได้ลงคอหรอค่ะ ที่รัก อย่าทิ้งฉันไป T^T “ ฉันตะโกนแหกปากร้องไห้เสืยงดังเพื่อทำให้ผู้คนรอบข้างได้ยิน แล้วก็แกล้งไปกอดขาของอีตาผู้ชายคนที่ 9
“นี้เธอ ทำบ้าอะไรน่ะ คนเค้ามองกันใหญ่แล้ว” ตานั่นโน้มตัวมากระซิบฉัน แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมง่ายๆ หล่ะ >O<
“อะไรนะ! คุณคิดว่าเงินจะฟาดหัวฉันได้งั้นหรอ คุณทำฉันท้อง ทำไมคุณไม่รับผิดชอบ คุณ ฮือๆ คุณคิดว่าฉันเห็นเงินสำคัญกว่าพ่อของลูกฉันหรอ คุณดูถูกฉันมากไปแล้วนะ” ตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูเราสองคน ทำให้ฉันแอบซะใจอยู่ในใจ 555+ มันต้องให้ได้อย่างงี้สิ รับรองอีตาผู้ชายคนที่ 9 ต้องจำไปอีกนาน ^O^
“นี่พ่อหนุ่ม ทำเค้าท้องแล้วทำไมไม่รับผิดชอบหล่ะ มันบาปนะ” คุณป้าคนหนึ่งที่ยืนมุงเราอยู่พูดขึ้น ทำให้มีเสียงฮือฮาดังมาจากฝูงชนที่รายล้อมเราสองคนเอาไว้
“แต่ว่าผมเปล่านะครับคุณป้า ผมไม่เคย…” ยังไม่ทันขาดคำ ทั้งรองเท้า ทั้งผัก ผลไม้ ต่างปาเข้าใส่นายผู้ชายคนที่ 9 ส่วนตัวฉันก็แกล้งทำเป็นเป็นห่วงนายผู้ชายคนที่ 9 แล้วก็เข้าไปปกป้อง
“อย่าทำร้ายเค้าเลยนะค่ะทุกคน หยุดเถอะค่ะ ถึงเค้าจะไม่รักฉันและลูกของฉัน แต่ฉันก็รักเค้า และฉันเชื่อว่าลูกของฉันก็รักเค้าเหมือนกัน T T “ ฉันเอามือปัดป้องพวกสิ่งของที่ถูกปามา
“โธ่หนูจ๋า น่าสงสารจริงๆ เลย แก! ไอ้ผู้ชายเลว ผู้หญิงเค้ารักแกมากขนาดนี้แกยังทิ้งเค้าได้ลงคออีกหรอ” คุณป้าคนเดิมเข้ามาประคองตัวฉันออกจานายผู้ชายคนที่ 9 แล้วก็ชี้หน้าด่านายนั่นเป็นชุด “แกควรจะรับผิดชอบเค้าสิถึงจะถูก”
“คุณป้าขา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะพูดกับเค้าเอง ขอบคุณคุณป้ามากนะค่ะ” แล้วฉันก็เดินไปหานายผู้ชายคนที่ 9 ที่กำลังยืนใบ้กินอยู่ ทำหน้าเอ๋อแบบคนที่สมองไม่ทำงาน ก๊ากๆๆ ฮาได้อีกจริงๆ เลย “นี่ ถ้านายไม่ยอมขอโทษฉันหล่ะก็ นายคงโดนรุมประชาทัณฑ์แน่ๆ หึหึ” ฉันโน้มตัวไปกระซิบนายผู้ชายคนที่ 9 และหัวเราะอย่างซะใจในลำคอ เป็นการเยาะเย้ยอย่างผู้มีชัย
“ทะ...ที่รัก ผมขอโทษ เรากลับบ้านกันเถอะนะ” นายผู้ชายคนที่ 9 พูดขึ้นพลางจับมือฉันทั้งสองข้างเอาไว้ “เราจะกลับไปทานข้าวฝีมือคุณนะ ผมอยากทานจะแย่อยู่แล้ว” โอ้ว้าว นายนี่ตีบทแตกเป็นบ้าเลย เราสองคนนี่เล่นละครเก่งกันทั้งคู่เลยเนอะ ^^
“ค่ะที่รัก” แล้วฉันก็แกล้งทำเป็นกอดนายผู้ชายคนที่ 9 “ฉันนึกว่าที่รักจะไม่รักฉันแล้วซะอีก”
“ถ้าเป็นอย่างงั้นได้ก็ดีแล้วหล่ะ ต่อไปดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ดีๆ นะ อีกไม่กี่วันก็จะตายกันอยู่แล้ว” คุณป้าว่าแล้วก็เดินจากไป พร้อมๆ กับกลุ่มฝูงชนที่ถยอยกันเดินกลับไปทำอย่างอื่น
“ยัยป้าแอ๊บแบ๊ว เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ” เมื่อไม่มีคนมามุงแล้ว นายผู้ชายคนที่ 9 ก็แหวใส่ฉันทันที
“เอ๊ะ!! นายยังไม่เลิกว่าฉันใช่มั้ย เดี๋ยวก็เจอรุมหรอก”ฉันว่าแล้วก็เอามือชูขึ้นทำเป็นรูปกำปั้นให้รู้ว่าฉันเอาจริง
“เหอะ!! ก็ได้ ว่าแต่เธออ่ะชื่ออะไร”
“แหมๆ ถ้าพูดอย่างนี้ซะตั้งแต่แรก นายคงไม่โดนคุณป้าด่าหรอก ฉันชื่อว่า ไออิ แล้วนายหล่ะ”
“ฉันชื่อว่า เตจิน ว่าแต่ แล้วเราจะเอาไงต่อดีหล่ะ”
“ฉันมีแผนแล้ว แต่ว่าเราสองคนไปหาที่ร่มๆ กว่านี้นั่งคุยกันไม่ได้หรอ ฉันร้อนจนจะละลายอยู่แล้วนะเนี่ย”
“งั้นก็ตามฉันมา” เตจินเดินนำหน้าฉันไปทางม้านั่งที่อยู่ใต้ร่มไม้ “เธอนั่งตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเอาน้ำมาให้”
“อื้อ (^ ^)(_ _)(^ ^)(_ _) “ แหมๆ ตานี่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน สงสัยโดนฉันแก้แค้นเข้าไปเลยไม่กล้าหืออะเด๊ ^^
ฉันนั่งรอสักพัก ก็เห็นเตจินถือโค้กกระป๋องเดินมา ส่วนมืออีกข้างเป็นไอศกรีมโคน ว้าว...ฉันอยากได้แค่น้ำแต่เตจินเอาไอศกรีมมาให้ฉันด้วยหรอนี่ ดีจริงๆ เลย สงสัยจะกลัวฉันมากหล่ะสิท้า 555+
“ขอบใจนะที่ซื้อไอศกรีมมาให้” ฉันว่าแล้วก็ยื่นมือจะไปหยิบทั้งโค้กและไอศกรีม แต่เตจินกลับยกมือที่ถือไอศกรีมขึ้นเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้
“นี่มันของฉัน ของเธออ่ะโค้ก” เค้าว่าแล้วก็ยัดโค้กใส่มือฉัน
“ว้า ฉันก็อยากกินไอศกรีมนี่ นายไปซื้อให้ฉันหน่อยไม่ได้หรอ -3- “
“ยัยป้าตะกละเอ๊ย ฉันซื้ออะไรให้กินก็กินไปเถอะ” เค้าดุฉัน ทำให้ฉันสะบัดหน้าอีกครั้ง “ทำไปเถอะไอ้สะบัดหน้าแบบนั้นอ่ะ ทำให้ตายฉันก็ไม่ง้อเธอหรอก จำเอาไว้ด้วย ฉันไม่ชอบง้อคน”
“เหอะ!! ใครให้นายมาง้อฉันเล่า”
“ว่าแต่ ไอ้แผนของเธอมันคืออะไรหล่ะ”
“ก็เอาหูมานี่สิ”
เตจินทำหน้างงเล็กน้อย แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามา ส่วนฉันก็กระซิบให้เค้าฟังถึงแผนการสวีทของสองเรา ทำให้เตจินถึงกับแหกปากโวยวาย
“เธอจะบ้ารึไงเนี่ย”
“เอาน่า ยังไงเราก็ต้องตายกันอยู่แล้ว ทำตามแผนฉันสักน้อยก็คงไม่เป็นไรหรอก นะๆ *-* “ ฉันทำสายตาอ้อนวอน พลางจับมือเค้าขึ้นมาถูกับแก้มของฉัน
“พอเถอะ” เค้าดึงมือกลับ “ตามใจแล้วกัน ยังไงๆ ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่แล้ว”
“เย้ \(^O^)/ “
t em
ความคิดเห็น