Mystery เรื่องดีๆระหว่างฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #12 : ปรับความเข้าใจ

            เช้าอันสดใส(สำหรับใครหลายๆคน)  แต่มันเป็นเช้าที่แสนจะอับเฉาสำหรับฉันไปซะแล้ว  เมื่อตื่นขึ้นมาเห็นสภาพตัวเองเป็นแพนด้าผสมหมาบลูด็อกออกมาเป็นบลูด้า-_-^  ส่วนยัยเพื่อนตัวดีอีกสองคนก็ไปนอนกองกันอยู่ที่ประตู  ทำไมอ่ะหรอ  เดี๋ยวเล่าให้ฟังล่ะกัน  ตอนนี้ขอไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ(เผอิญเมื่อคืนไม่ได้อาบ)

            เอาหล่ะ!!!  สวีทพร้อมจะเล่าเรื่องแล้วนะ  ไปฟังกันเล้ยยยยย
            'หลังจากที่ฉันวิ่งเข้าห้องนอนไปแล้ว  ยัยสองศรีเพื่อนพ้องของฉันก็วิ่งตามเข้าห้องมาทันที แต่ฉันดันปิดประตูใส่หน้ามันซะก่อน มันก็เลยไม่ได้เข้าห้อง  ส่วนนายสองคนนั้นก็ทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่ตัวฉันนั่นก็เหมือนไร้ความรู้สึกไปตั้งแต่ฉันตะโกนพ่นคำพวกนั้นออกไปแล้ว  ได้แต่เอาหน้าฟุบลงไปกับหมอน  ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น  น้ำอุ่นๆค่อยๆไหลออกมาจากตาอีกระลอก  นานแค่ไหนก็ไม่รู้กว่าเสียงทุบประตูจะหยุดลง  และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของยัยสองตัวนั่นที่ขอให้ฉันเปิดประตูให้พวกมันเข้าไปในห้อง  ฉันเริ่มมีความรู้สึกก็เมื่อ 2 ชั่วโมงผ่านไปแล้ว  ฉันเลยเดินไปเปิดประตูให้  ก็เห็นยัยสองคนนั้นนอนกองอยู่กับพื้น  แล้วไกลออกไปหน่อยก็มีนายสองคนนั่นที่นั่งคุกเข่าก้มหน้า แล้วก็พึมพำอะไรก็ไม่รู้  แต่ฉันไม่สนใจ  ปลุกยัยสองคนนั่นให้เข้าห้อง แล้วก็เข้าไปนอนเลย'
            "หืม...แจ่บๆ"ยัยมิกิค่อยๆลืมตาขึ้นมา  เพราะว่าฉันเอานิ้วไปจิ้มแก้มมันเผื่อมันจะตื่น 
            "แกตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว  เช้าแล้วนะ"ฉันพูดเสียงเรียบแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ยัยสองคนนั่นนั่งหน้าเออ  นี้ฉันใจร้ายกับเพื่อนไปแล้วหรอเนี้ย ฉันเป็น....อะไรไป
            เมื่อเดินออกมาจากห้องก็ยังเห็นนายสองคนนั้นยังคุกเข่าอยู่ตรงที่เดิม ฉันก็ได้แต่เดินหนีไปโดยไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น  ในนึงก็อยากจะเข้าไปถามว่าเป็นอะไรมากมั้ย เมื่อยหรือเปล่า  แต่ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ มันพูดไม่ออกจริงๆ  ฉันเดินออกไปข้างนอกบังกะโลโดยที่ไม่ใส่รองเท้า  เท้าฉันสัมผัสกับทรายนุ่มๆและแสงแดดอ่อนยามเช้า  มันทำให้ฉันรู้สึกดีได้บ้าง  แต่ก็ไม่มากนัก  ฉันมองออกไปในน้ำ  มองเห็นคลื่นที่กระทบฝั่งนั่น  มันทำให้ฉันผ่อนคลาย  ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนกับทรายนั้น  ในใจก็ได้แต่คิดว่าจะทำอะไรต่อดี จะยุติเรื่องพวกนี้ยังไง  คิดได้ไม่นาน ท้องก็เริ่มร้องออกมา  มันจะร้องทำไมกันนะเนี้ย เสียบรรยากาศเศร้าหมด-*-
            "สวีท  แกโกรธพวกเรารึเปล่า"ยัยมิกิเดินออกมาจากบังกะโลพร้อมกับอควา
            "ฉันจะโกรธพวกแกทำไม พวกแกไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย"ฉันค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
            "ก็ดูแกสิ เย็นชาซะ"อควาพูดขึ้นบ้างแล้วก็จับมือฉัน"แกเป็นอะไรไปอ่ะ  สวีทคนเดิมอยู่ไหน  ทำไมแกเป็นแบบนี้  ไหนเล่าให้ฉันฟังสิ"
            "มันไม่มีอะไรเล่าหรอก  มีเท่าที่แกเห็นนี่แหละ  ที่ฉันต้องประสาทเสียก็เพราะเทพบุตรจากยมโลกของพวกแกทั้งสองคน"
            "แต่เค้าทำเพราะความรักนะแก"ยัยมิกิแหกปากแก้ต่างแทน
            "ช่ายๆ แกควรจะเลือกได้แล้วนะ  ฉันมั่นใจว่า ไม่ว่าแกจะเลือกใคร คนๆนั้นต้องทำให้แกมีความสุขได้แน่ๆ^^"ยัยอควาส่งยิ้มพิมใจมาให้ฉัน  ทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจขึ้นทันที
            "ขอบใจนะย่ะ ไอ้เพื่อนบ้า"
            ฉันเดินคล้องคอยัยสองคนนั้นเข้าไปในบังกะโลเพื่อจะไปหาอะไรกิน  ท้องมันเริ่มส่งเสียงมากกว่าเดิมแล้วอ่า  
            เมื่อเข้ามาข้างใน  ฉันก็ยังเห็นนายสองคนนั้นคุกเข่าอยู่ที่เดิม  มันจะสำนึกผิดอะไรกันนักหนาฟ่ะเนี้ย-*-  ยัยมิกิและยัยอควากระทุ้งฉันเป็นการให้ได้รู้ว่าฉันควรเข้าไปบอกให้หยุด  ฉันเลยต้องจำใจเดินเข้าไปหาตาสองคนนั้น
            "พวกนายลุกขึ้นได้แล้ว  ฉันไม่ได้โกรธพวกนายสักหน่อย^^"ฉันพูดไปยิ้มไป พยายามแสดงออกว่ามีความสุขทั้งที่ในใจกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว  ก็ดูสิตาสองคนนี่เล่นทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้น หยึย!!~><
            "เธอ......"นายชีวินเงยหน้ามองฉันแล้วก็พูดด้วยเสียที่แผ่วเบา  กรี๊ด......!!!ขนาดอยู่แบบนี้ยังหล่อได้ใจอีกอ่ะ^^(มันใช่เวลามั้ยเนี้ย!!)
            "นายไม่ต้องพูดหรอก  ลุกขึ้นได้แล้ว ลุกสิลุก"ฉันดึงนายสองคนด้วยมือทั้งสองข้าง ทั้งๆที่ฉันก็น้ำหนักมีอยู่แค่ไม่เท่าไหร่ ตัวก็แค่นี้  แล้วบักหมีควายทั้งสองคนก็โคตรจะหนัก  วันนี้จะฉุดขึ้นไม่ฟ่ะเนี้ย
            เมื่อฉันฉุดกระชากลากถูนายสองคนนั้นให้ลุกขึ้นได้สำหรับ (แฮกๆมันเหนื่อยมากเลย)  นายสองคนนั้นก็ไม่พูดอะไรแต่เดินเข้าห้องไปทันที  อะไรอีกหล่ะเนี้ยนายสองคนนี้  งงนะเนี้ย >.,<  ไม่ให้พูดก็ไม่พูดเลยซะงั้น
            "แกเข้าไปดูสองคนนั้นหน่อยสิ  เดี๋ยวเป็นลมไปจะว่าไง"ยัยมิกิที่ยืนดูอยู่นานเดินมาสะกิดฉันให้ทำตามที่บอก
            "แกจะบ้ารึไง  ใครจะเข้าไปเล่า สองคนนั้นเข้าไปในห้องแล้วคงไม่เป็นไรแล้วแหละ"ฉันบอกปัดไป ทั้งๆที่ในใจก็แอบเป็นห่วงเล็กน้อย  แต่จะให้เข้าไปในห้องปู้จายเป็นครั้งที่ 2 เนี้ยนะ  แถมมี 2 คนอีก  ถ้าฉันถูกรุมโทรมใครจะรับผิดชอบ  ไม่เอ๊า ไม่เอา (>< )( ><)
            "ตามใจแกเถอะ  แต่เราสามคนคงต้องหาอะไรกินแล้วหล่ะ   จะสั่งหรือทำเอง"ยัยอควาพูดขึ้นบ้าง
            "หน้าอย่างเราสองคนนี้นะจะทำ  คงกินได้หรอก"ฉันแหวใส่ยัยอควา"สั่งเหอะ พวกแกจะกินอะไรฉันเอาอันนั้นแหละ"
            "เออๆ เดี๋ยวโทรให้ มิกิแกจะเอาอะไร"ยัยอควาหันไปถามยัยมิกิ
            "ผัดกระเพราหมูไข่ดาวจ๊ะ"
            แล้วยัยสองคนนั้นก็โทรสั่งร้านใกล้ๆบังกะโล  ส่วนตัวฉันก็เดินไปแนบหูฟังห้องของนายเมย์เดย์กับนายชีวิน  ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากเข้าไป  แต่ยังไงมันก็เป็นห่วงอยู่ดี  ยิ่งรู้ว่าเป็นสาเหตุทำให้สองคนนั้นเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งเสียใจแล้วก็เป็นห่วงเข้าไปใหญ่  แต่ในนั้นพี่คนขับรถคงอยู่  คงจะดูแลได้หรอกนะ  หวังว่า....
            "แหมๆ  ไหนบอกว่าไม่อยาก  แต่ไปแนบหูฟังซะงั้น ได้ยินอะไรบ้างหล่ะ"ยัยมิกิแซวฉันใหญ่เมื่อเห็นฉันกำลังแนบหูกับประตูอย่างใจจดใจจ่อ  
            "ไม่ได้ยินอะไรเลย  เงียบ เงียบมากๆเลยอ่ะแก พวกนั้นจะเป็นอะไรรึเปล่า><"
            "เป็นห่วงเค้าหล่ะซี่......"ยัยอควาลากเสียงยาว
            "ปล่อยเค้าไปก่อนเถอะ ฉันก็เห็นด้วยว่าสองคนนั้นคงไม่เป็นอะไร  เดี๋ยวถ้ายังไม่ออกมา แล้วค่อยเข้าไปดู  เผื่อสงคนนั้นอาบน้ำอยู่ แกคงไม่อยากเห็นอะไรที่มันดูไม่งามหรอกนะย่ะ"ยัยมิกิว่าพลางทำหน้าหื่นเหมือนอยากเห็นเอง-.,-
            "แต่ฉันอยากเห็นอะแก  เข้าไปเลยเข้าไป  ถ้าไม่เข้าฉันเข้าเองนะ"ยัยอควานี่หื่นได้ใจมากมายเลย  จะหื่นไปถึงไหนฟ่ะเนี้ย  จะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แกสองคนแล้วนะย่ะ>O<
            "เลิกหื่นเลยนะแก  ฉันจะดูซี่รีส์เรื่่องใหม่ เห็นเค้าบอกว่าหนุกโคตร"ฉันเดินไปนั่ง ณ โซฟาที่เดิม ที่ที่ทำให้เกิดเรื่อง  แล้วก็เปิดทีวีดูซี่รีส์ที่ว่านั้น ทำให้ยัยสองคนเดินตามมานั่งดูซี่รีส์ตาใสแป๋วกันเชียว ก๊ากๆ
            เวลาผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าๆ  ซี่รีส์จบแล้ว แต่ตาสองคนนั้นก็ยังไม่ยอมออกจากห้องซะที ส่วนอาหารที่สั่งก็ยังไม่มา  มันคิดว่าฉันอยู่ที่ไหนหล่ะ  บนดวงจันทร์รึไงฟ่ะ คนหิวจะแย่อยู่แล้ว ฮึ่ย!! ถ้าเจอหน้าไอ้คนส่งนะ เดี๋ยวแม่จับกินหัวซะเลย โมโหหิวแล้วนะโว้ยยยย
            "แกทำไมทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้นหล่ะ ไม่สบายรึเปล่า"ยัยมิกิพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าโมโหหิวของฉัน พลางเอามือมาแตะหน้าผาก ฉันไม่ได้เป็นไข้นะโว้ย  แค่โมโหเฉยๆ
            "เปล่าอ่ะแก แล้วเมื่อไหร่ไอ้ร้านบ้าเนี่ยจะเอาอาหารมาส่งซะที  ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว"ฉันบ่นด้วยความไม่พอใจ   
            "ฉันว่าแกควรจะเป็นห่วงสองคนที่อยู่ในห้องนอนจะดีกว่านะ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"ยัยอควาว่าพลางพยักพเยิดไปทางห้องนอนของนายเมย์เดย์และนายชีวิน
            "ฉันไปดูหน่อยดีกว่านะ"
            ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนอน  ใจนึงก็ไม่กล้าเปิดกลัวว่าสองคนนั้นจะโกรธ  แต่อีกใจก็อยากเป็นเข้าไปดูว่าสองคนนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่า  เอาว่ะ!! ไหนๆก็ไหนแล้ว  จะขอทิ้งยางอายเอาไว้หน้าประตูมัน  เป็นไงเป็นกันโว้ย!!~
            เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจเมื่อ......!!!?