คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part001: พี่เลี้ยงจำเป็น? (not full part)
*คำเตือน* : เนื้อหาในนิยายข้างต้นนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องจริงแต่อย่างใดนะ!
PART: 001 พี่เลี้ยงจำเป็น?
“เอาน่าๆ... อย่าทำหน้าหนักใจแบบนั้นซี่~” เสียงเจ้าลูกเจี๊ยบหรือไอโปรแกรมแชทปากปีจอกวนชวนโดนเตะกำลังส่งเสียงรบเร้าอยู่ข้างๆผม... ซึ่งผมสังเกตว่าน้ำเสียงนั้นมันมีความตั้งใจกวนบาทาผมอยู่ด้วยสิ!!!!!! “ฮึ่ม...” ผมคำรามเสียงต่ำเพื่อพยายามสกัดกั้นอารมณ์โกรธที่ใกล้จะประทุแหล่ไม่ประทุแหล่ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านั่นละก็!
“คุณเรด!” ระหว่างที่ผมกำลังประทะคารมกับเจ้าลูกเจี๊ยบเกรียนอยู่ดีๆก็มีเสียงร้องเรียกผมดังขึ้น...
“อ้าว... เจ้านาย!” เจ้าลูกเจี๊ยบนั้นทำหน้ายิ้มเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงที่ดูก็รู้ว่าเป็นชาวเกาหลี...
“อะไร...” ผมเมินเจ้าลูกเจี๊ยบแล้วเลิกคิ้วมองชายหนุ่มที่เดาว่าน่าจะเป็นคนสร้างเจ้านี่...
“คือว่า...” ชายหนุ่มคนนั้นสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยคำต่อไปที่ผมไม่อยากรับรู้สุดๆ
“ช่วยดูแลซิมซิมอิได้มั้ยครับ!” ชายคนนั้นตะโกนสุดเสียงพร้อมทำหน้าอ้อนวอน...
อืม... ที่จริงผมไม่ได้เป็นคนใจอ่อนขนาดที่ตอบตกลงโดยสมัครใจหรอกนะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมตอนนั้นผมตอบตกลงไป... จะบ้าตาย!!
“นี่ๆ!” เสียงเจ้าลูกเจี๊ยบตะโกนขึ้นมาเพื่อเรียกความสนใจ...
“...” ผมเบนหน้าไปทางอื่นแบบเซ็งๆแล้วแกล้งทำหูทวนลม
“ทำไมขมวดคิ้วอย่างงั้นเล่า!” เจ้านั้นตั้งคำถาม...
“…” แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ...
“ขมวดคิ้วมากระวังเป็นตีนกาน้า~” เจ้าปากปีจอนั่นพูดอีก
“…” ผมคิ้วกระตุกแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร...
“เครียดมากระวังหน้าแก่นะ!” ไร้สาระน่า... ผมเนี่ยนะหน้าแก่
“...” ผมพยายามทำตัวเป็นคนใบ้สุดความสามารถแต่ตอนนี้เหมือนว่าถ้าเจ้านั่นพูดอีกคำเดียว...
“เพราะปกติก็...หวา!!!!!!” สติผมขาดผึงด้วยความโมโห โดยที่ผมระบายความโมโหโดยพุ่งเข้าไปชนเจ้าเจี๊ยบนั่นแต่เหมือนมันจะไหวตัวทันเลยหลบทันซะงั้น!!! แต่ถึงมันจะมีความสามารถขนาดไหนผมก็ยังไม่เลิกคิดที่จะพุ่งเข้าไปหาเจ้าลูกเจี๊ยบนั่นด้วยความเร็ววกว่าปกติ.... เฮ้ย!!!!!
“โป๊ก!!!” เสียงหัวเจ้านั่นกระทบกับเสาเหล็กเข้าเต็มๆ... “!?” ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อมีเลือดไหลออกมาจากหัวมันทำให้ผมเลิกที่จะคิดแค้นหรือทำร้ายเจ้านั่น “อ...อึก” เสียงเจ้านั่นที่เหมือนกำลังกัดฟันข่มความเจ็บดังมาเข้าหูของผมทำให้ผมรีบไปดูอาการของเจ้าลูกเจี๊ยบนั่น... “เป็นอะไรมากหรือปล่าวไหนดูซิ!” แทนที่ผมจะเข้าไปดูอาการแบบปกติแต่อยู่ดันผลักมันไปติดกำแพงได้ซะงั้น... “I have no response” ผมแอบเห็นว่าเจ้านั่นหน้าแดงแวบนึงเมื่อผมผลักมันติดกำแพงแต่ตอนนี้เจ้านี่ปรับหน้าให้กวนๆเหมือนปกติแล้วพยายามใช้สองมือดันผมออก...
“ฮะๆ! งี่เง่าน่า! ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันเป็นหุ่นยนต์นะ! แค่ไม่เจ็บหรอก...” อยู่ดีมันก็วูบไปแป๊บนึงก่อนที่จะใช้มือผลักตัวผมให้เลิกแนบตัวมันกับกำแพงเสียที... ผมชักเริ่มรำคาญแล้วนะ!
“อะ...” เจ้านั่นสะดุ้งเมื่อรวบมือมันมาชูไว้เหนือหัวมันแวบหนึ่งก่อนจะนาบติดกำแพง “ปล่อยนะ ไอบ้า ไอบ้า ไอบ้า ไอบ้า ฉ...ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า!! ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี่ ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล่อยฉันนะ!” เจ้านั่นโวยวายหนักขึ้นในขณะที่ทั้งหน้าแดงแล้วก็ดิ้นเหมือนหนอนโดนนกจิกทั้งเป็น... ให้ตายจะมีวิธีไหนอุดปากมันบ้างได้ฟระ? หรือจะอัดให้สลบก่อนแล้วค่อยพาไปโรงพยาบาลเลย? ง่ายดี... “…..” ผมมองหน้าแดงๆที่มีเลือดปะปนอยู่ด้วยของเจ้านั่นพร้อมปากที่ไม่ยอมหุบ... ผมเริ่มโมโห...
“โวยวายนักใช้มั้ย!!!” สติและสามัญสำนึกผมแตกกระเจิงด้วยความโมโหก่อนที่จะโน้มตัวลงแล้วกดริมฝีปากของตัวลงไปประกบลงบนริมฝีปากเจ้าลูกเจี๊ยบนั่นอย่างหยาบคาย
“…อือออ!!!!!”
**************************
ความคิดเห็น