คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ซาตานในคราบเทพบุตร
4
ที่ร้านคาราโอเกะที่พวกนัทสึไปอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไรนัก ฉันจึงเดินไปถึงที่นั่นภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที พอก้าวขาเข้าไปในห้องฉันก็เห็นมากิกำลังร้องเพลงอยู่ ฉันซึ่งกำลังโมโหอยู่ก็เดินไปกดรีโมทหยุดเพลง ทำให้มากิมองฉันตาขวางพลางพูดว่า
“ยัยเบื๊อกซึบาสะ เธอมาปิดเพลงของฉันทำไม ไม่เห็นรึไงยะว่าฉันกำลังร้องเพลงอยู่”
“...”
“นี่ ตอบฉันมาสิ หรือเธออยากจะเจ็บตัว”
“โธ่เว้ย! เงียบหน่อยได้มั้ย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
ฉันตะโกนออกมา ทำให้ทุกคนหันมามองฉัน แล้วบรรยากาศในห้องก็อึมครึมปราศจากเสียงใดๆ ฮารุกะที่กำลังดื่มน้ำส้มอยู่หันมาถามฉัน
“ซึบาสะ เธอเป็นอะไรไปเหรอ มีเรื่องอะไรหรือไง”
“หวังว่าคงจะไม่ใช่ ทาคุยะอีกนะ”
โห นัทสึเดาถูกเผงเลย เธอนี่มันน่าจะไปเป็นหมอดูนะ
“( -_- )( _ _ )( -_- )( _ _ ) ไอ้คนเฮงซวยทาคุยะนั่นแหละ นายนั่นมากวนประสาทฉันอีกแล้ว”
เพื่อนๆทั้งสามของฉันต่างมองหน้ากันและกัน แล้วถอนหายใจออกมา
“โธ่เอ๊ย นึกว่าใครที่แท้ก็ทาคุยะคุงนี่เอง ทะเลาะกันทุกที ทำไมเธอถึงชอบทะเลาะกับเขาจังนะ เขาก็ดูเป็นสุภาพบุรุษดีนี่นา”
“กับคนอื่นน่ะอาจเป็นเทพบุตรหรืออะไรก็แล้วแต่นะ แต่สำหรับฉัน นายนี่คือซาตาน”
“ซาตาน? ทำไมเธอเรียกเขาว่าอย่างนั้นล่ะ”
“ก็เวลาที่ฉันจะทำอะไร เขาก็ชอบมาพูดโน่นพูดนี่กวนฉันอยู่เรื่อย เมื่อกี้นะพอฉันเข้าไปหาโทนี่คุงเขาก็มากวนฉัน พอฉันออกมายืนคิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรอยู่เขาก็มาหาว่าสมองของฉันไม่สั่งการอีก ทำไมเขาถึงชอบมายุ่งวุ่นวายกับฉันนักก็ไม่รู้”
“เอาเถอะ ๆ ช่างมัน มาร้องเพลงคลายเครียดกันดีกว่า”
นัทสึพูดแล้วส่งไมค์ให้ฉันร้องเพลง ฉันไม่คิดมากก็ได้ไม่รู้จะคิดไปทำไมเหมือนกันรกหัวสมองเปล่าๆ สนุกกันดีกว่า โอ้เย้! ^_^
ฉันจึงร้องเพลงอย่างบ้าคลั่งจนถึงสี่ทุ่ม พอกลับบ้านไปก็เห็นแม่นั่งหน้างออยู่ ซวยแน่เลยฉัน แล้วคืนนั้น ฉันก็ฟังเสียงด่าของแม่เป็นนิทานก่อนนอน TT-TT
วันรุ่งขึ้น ฉันก็มาโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน คำด่าของแม่เมื่อคืนนี้มันไม่ได้แทรกซึมสู่สมองของฉันเลยสักนิด ^-^ พอถึงคาบเรียนคาบแรกเป็นวิชาประวัติศาสตร์อันแสนน่าเบื่อ ฉันเลยคิดอะไรสนุกๆ ขึ้นมา ว่าแล้วฉันก็หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรง แล้วพิมพ์ข้อความชวนเพื่อนในกลุ่มของฉันไปช็อปปิ้งกันตอนหลังเลิกเรียน
ระหว่างที่ฉันกำลังพิมพ์ข้อความอยู่นั้น อาจารย์โยชิดะก็เดินมาพอดี เขาจึงเอาหนังสือตีหัวฉันแล้วริบมือถือของฉันไปพลางพูดว่า
“เรียนก็ไม่เรียนนั่งเล่นมือถืออยู่ได้ เธอนี่นะ ผลการเรียนก็แย่อยู่แล้วยังจะไม่ตั้งใจเรียนอีก ครูจะริบไว้แล้วตอนเย็นค่อยมาเอาคืน”
ฉันจึงนั่งเรียนหนังสืออย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต อาจารย์ขา ~ หนูขอมือถือคืนเถอะค่ะ ถ้าไม่มีมันหนูต้องตายแน่ๆ ฉันวิงวอนขอมือถือคืนด้วยความเศร้าใจ ฮือๆ อยากร้องไห้จัง TTOTT
พอถึงตอนพักกลางวัน ระหว่างที่ฉันเตรียมตัวที่จะนั่งกินขนมปัง อยู่ๆ ตาบ้าทาคุยะ ก็เข้ามาคุยกับฉัน
“นี่ ยายเฟอะ ฉันไปเอามือถือมาคืนให้เอามะ”
“ไม่ล่ะ เกรงใจ เดี๋ยวฉันไปเอาตอนเย็นก็ได้”
“แต่ฉันไปขอได้ก่อนเลิกเรียนนะ ไม่เอาเหรอ”
“นายนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงนะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเดี่ยวฉันไปเอาเอง -_-^”
“งั้นเหรอก็ได้ พอถึงเวลานั้นมือถือของเธอก็อาจจะไม่อยู่ในสภาพเดิมก็ได้นะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็เมื่อกี้ฉันได้ยินมาว่าอาจารย์โยชิดะจะเอามือถือเธอไปโยนทิ้งน้ำน่ะสิ ก็ตามใจนะ งั้นฉันไปก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวก่อน! ”
ฉันตัดสินใจตะโกนเรียกนายนั่นหลังจากที่คิดไตร่ตรองดีแล้ว
“ว่าไง”
“ก็ได้ ตกลงฉันขอร้องนายช่วยไปเอามือถือมาคืนให้ฉันหน่อยนะ”
“ได้เลย แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
อะไรกันเนี่ย คัวเองเป็นคนเสนอตัวแท้ๆ ยังจะมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีก มันน่าโมโหจริงๆ -_-^
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“ยังไม่บอก เดี๋ยวเย็นนี้เธอรอเอามือถือที่ห้องเรียนนะ”
“ก็ได้ วันนี้ฉันจะยอมนายสักวันก็แล้วกัน”
พอพูดจบนายนั่นก็เดินออกไป แล้วชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย TT-TT ช่างมัน ยังไงตอนนี้มือถือของฉันก็สำคัญกว่าอยู่แล้วล่ะ ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก็ให้มันเป็นไปตามยถากรรมก็แล้วกัน TTOTT
หลังจากที่ทาคุยะออกไปไม่ถึง 5 นาที เพื่อนๆ ชาวFIVE ทั้งสี่ก็เดินมาที่ฉัน ยัยมากินั่งลงแล้วหยิบแซนด์วิชของฉันใส่ปากหน้าตาเฉย นังบ้า นั่นมันข้าวกลางวันของฉันนะ แล้ววันนี้ฉันจะกินอะไรล่ะเนี่ย TTOTT
“เมื่อกี้นี้ใช่ทาคุยะคุงรึเปล่าน่ะ? ซึบาสะ”
“ก็ใช่ ทำไมเหรอ O.O”
“แล้วเค้าเข้ามาคุยอะไรกับเธออ่ะ”
“ตานั่นบอกว่าจะไปเอามือถือจากอาจารย์โยชิดะมาให้ฉันน่ะ”
หลังจากที่ฉันพูดจบประโยคนั้น ทั้งสี่คนก็มองหน้ากันและกันแถมยังทำหน้าตาแปลกๆ อีก นี่ฉันพูดอะไรผิดไปรึไงนะ =_=
“ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพวกเราไปห้องสมุดก่อนนะ”
ว่าแล้วนังพวกนั้นก็เดินออกไป ทำให้ฉันยิ่งงงเข้าไปใหญ่ แปลกคนจริงๆ -_-
ความคิดเห็น