คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คืนกระเป๋า
3
ครืด ~
ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป เมื่อเข้ามาในห้องฉันก็กวาดตามองไปรอบๆ ห้องอันว่างเปล่า เพื่อมองหาโทนี่คุง อ๊ะ! นั่นไง ฉันเดาถูก เขาอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย >-< ดูท่าทางเขายุ่งๆอยู่แฮะ เหมือนกำลังหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ฉันจะเข้าไปละนะ สู้เว้ย!
“What are you looking for?”
กรี๊ดดด...ฉันพูดภาษาอังกฤษ >-< ตายแล้วฝนต้องตกแน่ๆเลยรู้สึกว่าเขาจะฟังรู้เรื่องด้วยแฮะทั้งๆที่พูดภาษาอังกฤษทีไรไม่เคยมีใครฟังรู้เรื่องซักที โอ้แม่เจ้า สวรรค์ทรงโปรด TOT
“I’m looking for my wallet”
wallet นี่มันอะไรอ่ะ ใช่ขนมบิสกิตรึเปล่า คงไม่ใช่มั้งฉันจึงลองนึกถึงคำศัพท์ที่เคยท่องมา...อ้อ แปลว่า สมุดโน้ต O.O
พอฉันรู้ว่ามันคืออะไร ฉันจึงหยิบสมุดโน้ตที่อยู่บนโต๊ะของเขาแล้วส่งให้เขา
“No. It’s not notebook. It’s my wallet”
เพล้ง! ฮือ...หน้าฉันแตกยับเยินเลย TT-TT ไม่ได้หาสมุดโน้ตหรอกเหรอ แล้วเขาหาอะไรล่ะ
“ดูท่าเธอจะไม่รู้นะว่ามันหมายถึงอะไร “
เสียงนั่น ฟังดูคุ้นๆแฮะฉันจึงหันไปมอง ก็เห็นคนที่กวนประสาทที่สุดในโลก ตาบ้าทาคุยะ เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ มาตั้งแต่เมื่อไร มาได้ยังไง คำถามอีกหลายสิบคำถามผุดขึ้นมาในหัวสมองของฉัน
“wallet น่ะ เขาหมายถึงกระเป๋าเงินไงเล่า ยัยทึ่ม”
ยัยทึ่มงั้นเหรอ แสดงว่าไอ้หมอนี่ไม่เคยตายใช่ไหมเนี่ย เดี๋ยวก่อน...ฝากไว้ก่อนเถอะ
“ขอบใจย่ะ”
ฉันจึงหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วส่งให้โทนี่คุง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ผมหามันมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
ภาษาญี่ปุ่น! เขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยเหรอเนี่ย แถมพูดชัดซะด้วย ดีใจจัง
“นี่เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยเหรอ”
“ได้สิครับ อ้าว...เธอคนเมื่อเช้าที่ลงรถไฟไปท่ามกลางเสียงฮือนี่นา”
“ใช่ฉันเอง จำฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย”
“จำได้สิแล้วเมื่อเช้าเธอลงไปทำไมน่ะ”
“ก็ไปเล่นงานเจ้าหัวขโมยที่มันล้วงเอากระเป๋าของเธอไปน่ะสิ”
ดูท่าเขาจะไม่รู้ตัวจริงๆ ว่ากระเป๋าถูกขโมยไป เขาถึงทำตาโตหลังจากที่ฉันบอกเรื่องนี้กับเขา
“กระเป๋าผมถูกขโมยเหรอครับ ผมไม่รู้เลย ผมนึกว่า ผมซุ่มซ่ามทำกระเป๋าเงินตกซะอีก”
“ใช่ พอฉันเห็นว่ามันขโมยฉันจึง รีบวิ่งดามไปเอากระเป๋าเงินคืนยังไงล่ะ”
“อะแฮ่ม...อะแฮ่ม”
นายตัวซวยทาคุยะนี่ คนเขาคุยกันอยู่ก็มาขัดจังหวะ บ้านนายไม่เคยสอนมารยาทเหรอไงยะ -_-^^
“คืนกระเป๋าเสร็จแล้วก็ออกไปสักทีสิ ฉันจะคุยธุระกับเขาหน่อย”
หนอย... -_-^^ นายมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันยะ
“นายนี่มันน่าจับมัดไปถ่วงน้ำซะจริง คนเขากำลังคุยกันอยู่ก็มาแทรกไม่มีสมบัติผู้ดีเอาซะเลย ฉันไปก็ได้ย่ะ ลาก่อนนะจ๊ะโทนี่คุง เจอกันพรุ่งนี้นะ”
ฉันบอกลาโทนี่คุงแล้วเดินออกมาจากห้องพักครู เพื่อจะไปหาพวกนัทสึที่ร้านคาราโอเกะ
“คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งหล่อทั้งสุภาพแถมพูดภาษาญี่ปุ่นได้อีกด้วย ดีใจจัง ^-^ คืนนี้ฉันต้องนอนฝันดีแน่ๆ เลย”
ระหว่างที่ฉันกำลังมีความสุขอยู่นั้น ทาคุยะ ก็เดินออกมาจากห้องเรียนพอดี
“สมองเธอหยุดสั่งงานรึไง ทำไมถึงมายืนยิ้มอยู่คนเดียวตรงนี้ เดินก็ไม่เดิน ยืนเกะกะขวางทางอยู่ได้”
อะไรนะ! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ สมองหยุดสั่งงานอย่างงั้นเหรอ ฉันทวนคำพูดนายนั่นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยความโมโห
“ปากนายมีสุนัขฝังอยู่หรือยังไงยะถึงชอบมาพูดจากวนประสาทฉันเนี่ย ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมายุ่งวุ่นวายกับนายได้ทุกวันๆ นะ”
“ก็มันจริงมั้ยล่ะ คนที่สมองทำงานเค้าไม่มายืนขวางทางเดินอย่างเธอหรอก”
“ถ้าขืนนายพูดอะไรมากกว่านี้อีกละก็นะ ฉันจะถอนฟันของนายออกมาให้หมดปากเลย คอยดูสิ”
ฉันพูดแล้วก็เดินออกไปด้วยความโกรธ - -^ แล้วตรงดิ่งไปที่ร้านคาราโอเกะที่พวกนัทสึอยู่
ความคิดเห็น