ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันครั้งแรก
ในวันที่ 25 เดือน xx เธโอเดนจึงพาธิดาทั้ง 3 ไปที่ปราสาทของอารากอร์น ธิดาทั้งสามแต่งตัวเรียบง่ายสบายๆ เมื่อถึงปราสาทของอา
รากอร์น เธโอเดนได้บอกกับธิดาทั้งสามว่า
“ พวกลูกเดินชมปราสาทกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อไปคุยธุระก่อน อย่าไปซนของๆเขาล่ะโดยเฉพาะ เจมี่ ” เธโอเดนทำตาดุใส่เจมี่ๆจึงยิ้มทะเล้น
แล้วบอกว่า
“ เพคะ เด็จพ่อ” เมื่อพูดจบเจมี่จึงเดินไปทางหอคอย แอมพิโซเดีย เดินไปทางระเบียงชั้นบนของปราสาท ส่วนมิยะ เดินไปทางสวนท้าย
ปราสาท
เมื่อเจมี่เดินมาถึงหอคอยของปราสาท ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังร้องเพลงโปรดของเขาอยู่ พอยืนฟังไปซักพักนึงเจมี่
ก็สะดุดก้อนหินล้มลงชายหนุ่มผู้นั้นหันมาเห็นจึงรีบมารับเจมี่ หน้าของเจมี่ซบลงที่อกของชายหนุ่มผู้นั้นเจมี่หน้าแดงแล้วพูดว่า
“ ขอโทษค่ะ ที่ฉันมาทำลายการร้องเพลงของคุณ” เจมี่รีบออกห่างจากชายผู้นั้น
“ เธอเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ชายผู้นั้นพูดเสียงดัง
“เอ่อ...คือ ฉัน คือ...” เจมี่พูดไม่ออก
“ คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาในนี้ๆมันเป็นที่ส่วนตัวของฉัน คนอย่างเธอน่ะต้องลงไปอยู่ในครัวโน่น” เขาพูดแบบดูถูกและมองด้วยสายตา
รังเกียจพลางปัดเสื้อของเขา
“นี่ ! นาย นายเป็นใครฉันไม่รู้หรอกนะ แต่จะบอกให้รู้นะว่า นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้” พูดจบเจมี่ก็ออกมาอย่างหัวเสียแล้วคิดในใจ
ว่า “ผู้ชายอะไรเนี่ยน่าเกลียดชะมัดเลยคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย” เจมี่โมโหชายคนนั้นมาก
แอมพิโซเดีย เดินมาถึงระเบียง ก็มาชมทิวทัศน์ของอาณาจักร มอร์ดอร์ว่าจะมีความสวยงามมากแค่ไหนตรงระเบียงอีกฝั่งหนึ่งแอมพิ
โซเดียก็มองเห็นชายคนนึงกำลังยืนอยู่บนระเบียงปราสาททำท่าเหมือนจะกระโดดลงไปข้างล่างแอมพิโซเดียคิดว่าเขาจะกระโดดลงไปจึงรีบ
วิ่งไปฉุดเขาลงมาพร้อมบอกว่า
“นั่นคุณกำลังจะทำอะไรน่ะ!”
เขาตกใจหันมาแล้วล้มลงตามแรงฉุดของแอมพิโซเดีย ตัวเขาล้มลงมาทับแอมพิโซเดียและจูบเธอเขาตกใจมากจึงรีบผละออกจากตัวของแอ
มพิโซเดียเขารีบพยุงแอมพิโซเดียขึ้นมาแล้วถามว่า
“ เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ฉันไม่เป็นไรหรอกแล้วคุณล่ะทำไมถึงคิดที่จะฆ่าตัวตาย” แอมพิโซเดียพูด
“ ฉันไม่ได้คิดฆ่าตัวตายฉันแค่ยืนบนระเบียงเพื่อที่จะสูดอากาศเท่านั้นเอง” เขาพูด
“ อ้าว ฉันก็นึกว่าเธอจะฆ่าตัวตายซะอีก” แอมพิโซเดียพูดเขามองแอมพิโซเดียแล้วถามว่า
“เธอชื่ออะไรน่ะ”
“ ฉันชื่อแอมพิโซเดียเรียกสั้นๆว่าแอมก็ได้แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” แอมพิโซเดียแนะนำตัว
“ฉันชื่อโฮโตโฮริ” โฮโตโฮริตอบ
“อุ๊ย!ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ เดี๋ยวมีคนมารอ” แอมพิโซเดียพูด
โฮโตโฮริจับมือแอมพิโซเดียแล้วพูดว่า
“แล้วเราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปก่อนนะ” แอมพิโซเดียพูดแล้วสลัดมือของโฮโตโฮริแล้ววิ่งไปพลางคิดในใจว่า “ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หล่อ สุภาพเป็น
สุภาพบุรุษจังเลย อุ๊ย! เขาจูบเราด้วยนี่”แอมพิโซเดียหน้าแดงขึ้นมาทันที
มิยะได้เดินไปที่สวนชมความงามของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอม เธอเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูง ผอม ตาสีเขียว ผมและสูทสีขาว
ยืนอยู่ตรงดงดอกกุหลาบสีขาว เขายื่นมือไปสัมผัสดอกกุหลาบ เขาถูกหนามกุหลาบตำมือเลือดสีแดงไหลออกมาจากนิ้วของเขา
“ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ” มิยะพูดแล้ววิ่งเข้าไปนำผ้าเช็ดหน้ามาฉีกแล้วพันนิ้วของเขา
มิยะเงยหน้าขึ้นไปสบตาของเขา ตาสีเขียวของเขาจ้องมองมาที่ตาของมิยะยังกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่งเข้าไปภายในใจของเธอและ
เขาก็ดึงผ้าของมิยะออกและปาทิ้งลงไปที่พื้นอย่างไร้เยื่อใยพร้อมพูดว่า
“ ของสกปรกแบบนี้ไม่ต้องเอามาถูกตัวฉัน ”
“ เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันแค่คิดจะทำแผลให้คุณเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะทำให้คุณรังเกียจ ” มิยะพูดแล้วก้มหน้าลงน้ำใสๆไหลออกมาจากตาของ
มิยะ
ชายคนนั้นจับหน้าของมิยะเงยขึ้นและปาดน้ำตาของมิยะ มิยะหน้าแดงด้วยความอาย ชายคนนั้นถามมิยะว่า
“ เธอชื่ออะไร”
“ ฉัน...ฉันชื่อมิยะค่ะแล้วคุณคือ...” มิยะพูดไม่ทันจบเขาก็เดินหนีไป ” แปลกจังผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ” มิยะคิดพลางเอามือจับแก้ม
ของเธอแล้วคิดถึงตาสีเขียวที่จ้องมองผ่านจิตใจของเธอคู่นั้น หัวใจของเธอก็เต้นรัว ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ?
รากอร์น เธโอเดนได้บอกกับธิดาทั้งสามว่า
“ พวกลูกเดินชมปราสาทกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อไปคุยธุระก่อน อย่าไปซนของๆเขาล่ะโดยเฉพาะ เจมี่ ” เธโอเดนทำตาดุใส่เจมี่ๆจึงยิ้มทะเล้น
แล้วบอกว่า
“ เพคะ เด็จพ่อ” เมื่อพูดจบเจมี่จึงเดินไปทางหอคอย แอมพิโซเดีย เดินไปทางระเบียงชั้นบนของปราสาท ส่วนมิยะ เดินไปทางสวนท้าย
ปราสาท
เมื่อเจมี่เดินมาถึงหอคอยของปราสาท ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังร้องเพลงโปรดของเขาอยู่ พอยืนฟังไปซักพักนึงเจมี่
ก็สะดุดก้อนหินล้มลงชายหนุ่มผู้นั้นหันมาเห็นจึงรีบมารับเจมี่ หน้าของเจมี่ซบลงที่อกของชายหนุ่มผู้นั้นเจมี่หน้าแดงแล้วพูดว่า
“ ขอโทษค่ะ ที่ฉันมาทำลายการร้องเพลงของคุณ” เจมี่รีบออกห่างจากชายผู้นั้น
“ เธอเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ชายผู้นั้นพูดเสียงดัง
“เอ่อ...คือ ฉัน คือ...” เจมี่พูดไม่ออก
“ คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาในนี้ๆมันเป็นที่ส่วนตัวของฉัน คนอย่างเธอน่ะต้องลงไปอยู่ในครัวโน่น” เขาพูดแบบดูถูกและมองด้วยสายตา
รังเกียจพลางปัดเสื้อของเขา
“นี่ ! นาย นายเป็นใครฉันไม่รู้หรอกนะ แต่จะบอกให้รู้นะว่า นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้” พูดจบเจมี่ก็ออกมาอย่างหัวเสียแล้วคิดในใจ
ว่า “ผู้ชายอะไรเนี่ยน่าเกลียดชะมัดเลยคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย” เจมี่โมโหชายคนนั้นมาก
แอมพิโซเดีย เดินมาถึงระเบียง ก็มาชมทิวทัศน์ของอาณาจักร มอร์ดอร์ว่าจะมีความสวยงามมากแค่ไหนตรงระเบียงอีกฝั่งหนึ่งแอมพิ
โซเดียก็มองเห็นชายคนนึงกำลังยืนอยู่บนระเบียงปราสาททำท่าเหมือนจะกระโดดลงไปข้างล่างแอมพิโซเดียคิดว่าเขาจะกระโดดลงไปจึงรีบ
วิ่งไปฉุดเขาลงมาพร้อมบอกว่า
“นั่นคุณกำลังจะทำอะไรน่ะ!”
เขาตกใจหันมาแล้วล้มลงตามแรงฉุดของแอมพิโซเดีย ตัวเขาล้มลงมาทับแอมพิโซเดียและจูบเธอเขาตกใจมากจึงรีบผละออกจากตัวของแอ
มพิโซเดียเขารีบพยุงแอมพิโซเดียขึ้นมาแล้วถามว่า
“ เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ฉันไม่เป็นไรหรอกแล้วคุณล่ะทำไมถึงคิดที่จะฆ่าตัวตาย” แอมพิโซเดียพูด
“ ฉันไม่ได้คิดฆ่าตัวตายฉันแค่ยืนบนระเบียงเพื่อที่จะสูดอากาศเท่านั้นเอง” เขาพูด
“ อ้าว ฉันก็นึกว่าเธอจะฆ่าตัวตายซะอีก” แอมพิโซเดียพูดเขามองแอมพิโซเดียแล้วถามว่า
“เธอชื่ออะไรน่ะ”
“ ฉันชื่อแอมพิโซเดียเรียกสั้นๆว่าแอมก็ได้แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” แอมพิโซเดียแนะนำตัว
“ฉันชื่อโฮโตโฮริ” โฮโตโฮริตอบ
“อุ๊ย!ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ เดี๋ยวมีคนมารอ” แอมพิโซเดียพูด
โฮโตโฮริจับมือแอมพิโซเดียแล้วพูดว่า
“แล้วเราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปก่อนนะ” แอมพิโซเดียพูดแล้วสลัดมือของโฮโตโฮริแล้ววิ่งไปพลางคิดในใจว่า “ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หล่อ สุภาพเป็น
สุภาพบุรุษจังเลย อุ๊ย! เขาจูบเราด้วยนี่”แอมพิโซเดียหน้าแดงขึ้นมาทันที
มิยะได้เดินไปที่สวนชมความงามของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอม เธอเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูง ผอม ตาสีเขียว ผมและสูทสีขาว
ยืนอยู่ตรงดงดอกกุหลาบสีขาว เขายื่นมือไปสัมผัสดอกกุหลาบ เขาถูกหนามกุหลาบตำมือเลือดสีแดงไหลออกมาจากนิ้วของเขา
“ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ” มิยะพูดแล้ววิ่งเข้าไปนำผ้าเช็ดหน้ามาฉีกแล้วพันนิ้วของเขา
มิยะเงยหน้าขึ้นไปสบตาของเขา ตาสีเขียวของเขาจ้องมองมาที่ตาของมิยะยังกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่งเข้าไปภายในใจของเธอและ
เขาก็ดึงผ้าของมิยะออกและปาทิ้งลงไปที่พื้นอย่างไร้เยื่อใยพร้อมพูดว่า
“ ของสกปรกแบบนี้ไม่ต้องเอามาถูกตัวฉัน ”
“ เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันแค่คิดจะทำแผลให้คุณเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะทำให้คุณรังเกียจ ” มิยะพูดแล้วก้มหน้าลงน้ำใสๆไหลออกมาจากตาของ
มิยะ
ชายคนนั้นจับหน้าของมิยะเงยขึ้นและปาดน้ำตาของมิยะ มิยะหน้าแดงด้วยความอาย ชายคนนั้นถามมิยะว่า
“ เธอชื่ออะไร”
“ ฉัน...ฉันชื่อมิยะค่ะแล้วคุณคือ...” มิยะพูดไม่ทันจบเขาก็เดินหนีไป ” แปลกจังผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ” มิยะคิดพลางเอามือจับแก้ม
ของเธอแล้วคิดถึงตาสีเขียวที่จ้องมองผ่านจิตใจของเธอคู่นั้น หัวใจของเธอก็เต้นรัว ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น