แวมไพร์.. จบปิ๊ง [จีฮู กรึมจันดี]

ลำดับตอนที่ #1 : >การพบกันของกึมจันดีแล้วจีฮู

อะไร ใครเป็นอะไร                                                                                                      แถวนี้ก็ไม่เห็นมีใครเป็นอะไรนี่ ''จันดี'' เฮ้ย'''' หรือว่าจะมีใครได้เจอใครเป็นอะไรแถวนี้ แต่ยังไม่มีใครรู้กันแน่เนี่ย ''จันดี'' ฉันเรียกแกอยู่นะเนี่ย เลิกเหม่อซะทีจะได้มั้ย อ่ะ อ่าว.... ลืมไปว่าฉันชื่อจันดี -_- ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนเลยว่า ทำไมฉันถึงชื่อกึมจันดี แต่                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 แม่ของฉันนะสิเป็นคนตั้งชื่อให้น่ะสิ ฉันถามว่าทำไมแม่ก็แค่ บอกว่ามันแนวดี -_-; และเพราะชื่อแนวๆ นี้แหละที่ทำให้ฉันแทบบ้าตาย เกือบทุกคนคิดว่าฉันเป็นแวมไพร์เพราะชื่อฉันแปลกที่สุดในโรงเรียนเลยแล้วก็ไม่มีใครชื่อเหมือนฉันแล้วก็คงไม่มีใครอยากเหมือนด้วย ทุกคนคิดว่าฉันเป็นเป็นแวมไพร์กันหมด ทำไมกันน่ะหรอ ก็ฉันดันมีเขี้ยวนี่สิ มีทั้งสองข้างด้วย แถมยังไม่ชอบแดดอีก ที่ไม่ชอบแดดก็ไม่ใช่อะไรหรอก ''กลัวดำอ่า'' สมมติฐานของคนอื่นก็เลยลงตัวแป๊ะๆเลย 'วันนี้วันเกิดแม่แก แก่จะจัดงานอะไรไหมจันดี'' คาอึนผู้หญิงที่น่ารักที่สุดมีตำแหน่งเป็นเพื่อนสุดที่รักของฉันถาขึ้น ''จัดสิแก แกชวนเพือนในห้องมาให้ด้วยแล้วกันนะ คาอึน ไปกันเยอะๆเลยยิ่งดีจะได้สนุกกัน คาอึนบอกฉันว่าแกลืมชวนใครอีกคนนึงกหรือป่าวจันดีคนนี้ฉันไม่ชวนให้แกแล้วกันนะแกชวนแกเองแล้วกันนะเพื่อนไปและ บาย ฮือๆช่วยบอกฉันทีว่าไม่จริงฉันต้องไปขวนเขาเองจริงๆหรอเนี่ยให้เถอะแล้วฉันก็หันไปมองผู้ชายคนนึงที่นั่งติดหน้าต่างมุมห้อง ผมสีน้ำตาลประกายทองลด์ระต้นคอตัดกับสีผิวของเขาที่ขาวซีด แต่นั่นยิ่งกับทำให้เขาดูมีเสน่ห์ในโรงเรียนนี้หรือนอกโรงเีรียนมีแต่คนกรั๊ดเขาทั้งนั้นเลยเล่นเอาฉันหมดไปเลย ใบน่าเฉยชา นัยน์ตาสีดำที่ยากจะหยั่งลึกถึงในตอนนี้ยังเหม่อลอย.... เค้าคิดอะไรอยู่นะเนี่ย จีฮู'''' เสียงตะโกนของฉันไม่เป็นผลเลยสักนิดนึงเลย เพราะว่าเค้าก็นั่งนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นแบบนั้นตลอด เหมือนเดิม อ๊ะอ๊า แต่ฉันก็ยังไม่พยายามเลิกคุยกับ จีฮู อีก นี่จีฮูกี่ครั้งแล้วที่ฉันพยายามจะคุยกับนายเนี่ยนะ                                                                                          1 2 3 4 5 6 7......โอ๊ย นับไม่ถ้วน ปีกว่าที่ฉันพยายามพูดคุยกับนายนะ แล้วฉันก็ยังไม่เคยเห็นนายคุยกับใครเลยอีกด้วย นี่มันเป็นทริคของคนที่สอบได้ที่ 1 ของระดับหรือยังไงเนี่ย                   ตลอดระยะเวลาช่วง ม.ต้นของฉันที่ 1                                                     เป็นของฉันมาตลอดเลยแต่พอ จีอูย้ายเข้ามา ฉันต้องกลายเป็นลองที่ 1 มาตลอดเลยบอกตรงเซงมากเลย ''นายจะไม่คุยกับฉันจริงๆหรอจีฮู...อือ...ฉันแกล้งทำร้องไห้แล้วทำสายตาวิงวอล 1 2 3 4 5 6 หกวินาทีที่นัยน์ตาสีดำสบตากับฉันแววตาเขาเหมือนมีความเศร้าแอบแฝงอยู่ เฮ้อ...เขาเป็นอะไรนะ ฉันไม่เห็นว่าจีฮูจะมีเพนื่อนสักคนเลย แล้วคนเราจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเพื่อนเลย เอ๋ หรือเขาไม่ใช่คนนะ ''เฮ้ย นายเป็นแวมไพร์ ฉันเผลอพูดออกมาอย่างตกใจกับความคิดของตัวเอง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาทำสีหน้า                             อย่างตกใจ เธอ...'' จีฮูอ้ำอึ้งเหมือนกำลังช็อคในสิ่งที่ฉันพูด แหม....ทำซะว่าเป็นแวมไพร์จริงๆอย่างนั้นแหละ แต่ถ้านายเป็นนายคงหล่อที่สุดแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ..ฉันล้อเล่นน่ะ ฉํนไม่เชื่อเรื่องอะไรพวกนี้หรอกน่ะ ออกจะรำคาญด้วยซ้ำ ถ้าในโลกไม่มีใครกุเรื่องขึ้นมาน่ะ ฉันคงไม่โดนเพื่อนล้อว่าเป็นแวมไพร์หรอกพูดขึ้นแล้วก็เซงเลยอ่า เออ..วันนี้วันเกิดแม่ฉันนะ ยังไงนายก็ช่วยไปอวยพรที่บ้านฉันด้วยน้าๆๆฉันขอแหละนะ หนึ่งทุ่มฉันจะรอนายอยู่ที่หน้าบ้านนะ นี่แผนที่บ้านบ้านฉันนะถึงมันจะดูไม่เหมือนก็เหอะ แต่มันก็ยังดูออกใช่ไหมล่ะ