ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : จำเลยรัก{Kaew&Fang}
“หมดแก้วๆๆ”
เสียงเชียร์จากกลุ่มเพื่อนทำให้ร่างบางไม่สามารถปฏิเสธแอลกอฮอล์ในมือได้ รสชาติขมติดอยู่ในลำคอ จนต้องรีบดื่มน้ำเปล่าตาม
“อะไรอะฟาง มาฉลองกันทั้งที ดื่มเยอะๆหน่อยสิ” หนุ่มหน้าหวานหนึ่งในวง k-otic แซว
“ใช่ๆ ดื่มเลยๆ” หนุ่มลูกครึ่งเกาหลีเพื่อนร่วมวงอีกคนเสริมทับ
แก้วในมือถูกแอลกอฮอล์รินลงมาอีกครั้ง หน้าคนร่างบางเริ่มแดงเพราะดื่มไม่เก่ง แก้วถูกยกขึ้นมาอยู่ที่ปากเรียว เสียงเชียร์ยังคงดังอยู่รอบข้าง
เพล้ง !!
แก้วในมือถูกคนมาใหม่ปัดตกแตก
“กะ แก้ว!” ร่างบางตกใจ เมื่อเห็นหน้าคน(เคย)รัก
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” แววตาเย็นชาถูกส่งผ่านมา พร้อมน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ คือ วันนี้วันเกิดป๊อปน่ะ ฟางเลยออกมากินเลี้ยงด้วย” ร่างบางตอบตามความจริง
“หรอ เธอเปลี่ยนไปเยอะนะฟาง เธอออกมางานที่มีแต่ผู้ชายหรอ คงชอบล่ะสิ หึๆ ”
คนตัวสูงพูดก่อนจะเดินออกมา ปล่อยให้ร่างบางอึ้งกับคำทิ้งท้าย แต่ก็ได้สติเสียก่อนจึงวิ่งตามออกมา
“เดี๋ยวก่อน แก้ว! แฮ่กๆ ” ร่างบางหอบ เมื่อวิ่งตามมาถึงลานจอดรถ คนตรงหน้าหันมามองด้วยสายตาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“ที่แก้วบอกว่าฟางเปลี่ยนไป หมายถึงอะไร” ร่างบางถามสีหน้าจริงจัง
“อยากรู้หรอ ?” คนตรงหน้าถามน้ำเสียงเจ้าเล่ ก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ จนหลังติดกำแพง
“จะทำอะไร” ร่างบางพูดเสียงดังกว่าเดิมเล็กน้อย
หน้าคนตัวสูงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างบางสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ขยับหนี เหมือนเธอจะโหยหาสัมผัสจากคนตรงหน้าเหลือเกิน แม้จะเพิ่งเลิกรากันไปเพียงเดือนเดียว แต่เธอกลับคิดถึงแต่เขาคนเดียว คิดถึงสัมผัสที่คุ้นเคยราวกับว่าเธอไม่ได้รับมันมาเป็นปี
มือแข็งแรงกดไหล่เล็กไว้ ใบหน้าใสก้มลงมาเรื่อยๆ ร่างบางเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อรอรับสัมผัสที่ต้องการ พร้อมหลับตานิ่ง
“เธอมันง่ายเหมือนเดิมนะฟาง”
เสียงเย็นชากระซิบที่ข้างหู แล้วเดินจากมา ปล่อยให้ร่างบางอึ้งรอบสองกับสิ่งที่ได้ยิน เธอรู้ว่าคนตัวสูงคงเกลียดเธอมาก เขาเข้าใจเธอผิดมาตลอด วันนั้นเธอไม่ได้มีอะไรกับหนึ่งในหนุ่มวง k-otic ที่เป็นข่าวด้วยกันเลย เพียงแค่เธอสะดุดไปกอดเท่านั้น แต่คนรักของเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และขอเลิกกับเธอ น้ำตาแทนความเสียใจถูกปล่อยออกมา ร่างบางทรุดลงพื้นเพราะเจ็บจากคำพูดเขา
“อ๊ะ เจ็บ!” ร่างบางตะโกนออกมาเมื่อแขนเล็กถูกมือแข็งแรงกระชากลุกขึ้นมา คนตัวสูงลากเธอไปที่รถอย่างไม่ปรานี พลางโยนเธอเข้าไปในรถหรูของตัวเอง
“แก้วจะพาฟางไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้” คนตัวสูงออกรถด้วยความรวดเร็ว เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพาร่างบางไปไหน แต่รู้แค่ว่าเขาอยากอยู่กับเธอ แต่เขายังไม่อยากพูดดีกับเธอ ด้วยความโกรธที่เธอสวมเขาให้ยังมีอยู่ล้น
“ฮ๊าวว” ร่างบางบิดขี้เกียจเมื่อแสงแดดจากนอกรถส่องเข้ามา เธอมองออกไปนอกรถเห็นเพียงทะเลสีฟ้ากับท้องฟ้าสีคราม
‘เราอยู่ที่ไหน’ เธอคิดในใจ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้หลับสนิท ใบหน้าเนียนใสดูต่างจากเมื่อคืน ที่เย็นชา
“มองทำไม” เสียงเย็นชาเอ่ยออกมา ทำเอาร่างบางสะดุ้ง ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ฉันรู้นะว่าเธอมองปากฉัน”
‘รู้ได้ไงหว่า’ ร่างบางคิด
“อยากได้สัมผัสนั้นหรอ” คราวนี้แววตาเย็นชาถูกเปิดขึ้นมองมาที่เธอ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ร่างบางพูดเสียงแข็งทั้งที่ตอนนี้หน้าเธอก็แดงไปหมดแล้ว
“แก้วพาฟางมาทำไม” เธอถามต่อ
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“ก็ฟางไม่เข้าใจสิ่งที่แก้วทำ” ร่างบางถามเสียงอ่อน ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“อื้อ ...” เสียงร่างบางตกใจ เมื่อคนตรงหน้าประกบริมฝีปากเข้ากับปากเรียวของเธอ เธอได้รับความหวานที่โหยหาอีกครั้ง แต่ก่อนที่สติจะหลุดลอย คนตัวสูงกลับผลักเธออย่างแรง พลางลุกออกจากรถไปทันที ร่างบางงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่กล้าที่จะตามไปถาม
ด้านคนตัวสูง
‘เราทำอะไรลงไป’ เขาคิดในใจก่อนจะสะบัดหัวไปมา เพื่อไล่ความคิดต่างๆที่เข้ามา ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เกลียดคน(เคย)รักสักที ทั้งที่เธอสวมเขาให้ แต่เขาก็เกลียดเธอไม่ลง
เมื่อวานเขาได้รับโทรศัพท์จากเฟย์ ว่าพี่สาวยังไม่กลับบ้าน เขาเลยออกมาตามหา ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทำ แต่เขากลับทำ เขาโทร.หาเพื่อนทุกคน จนรู้ว่ามีงานเลี้ยงวันเกิดไอบ้านั่น คนที่เขาเกลียดที่สุด มันเข้ามาเพื่อแย่งทุกอย่างจากเขา และตอนนี้มันก็แย่งคนที่เขาเคยรักที่สุดไปได้แล้ว
‘ฉันจะทำให้เธอขาดฉันไม่ได้เลย ฟาง’
คนตัวสูงคิดในใจ เมื่อความแค้นได้ปะทุขึ้นอีกครั้ง
“จะพาฟางไปไหน” ร่างบางถามเมื่อแขนเล็กถูกมือแข็งแรงลากมาตามถนน เขาเลือกที่จะจอดรถทิ้งไว้ และลากเธอออกมา
“เดี๋ยวเธอก็รู้” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงอำมหิต (เวอร์ไปๆ >> รีดเดอร์)
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ร่างบางบ่น เมื่อเขาเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนเรือเล็ก
“อย่ามาสำออย” เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอะไร ความแค้นที่มีมันต้องถูกปลดปล่อย และคนที่จะได้รับก็คือเธอ เขาไม่เคยถูกผู้หญิงสวมเขา มีคนต้องการเขามากมาย ผู้หญิงมากมายมาให้เลือกควงไม่เว้นวัน แต่เขาเลือกที่จะรักเธอ แต่เธอกลับเลือกผู้ชายคนอื่น
เรือสีขาวถูกแล่นออกมา โดยที่ร่างบางยังมองไม่เห็นจุดหมายปลายทางด้วยซ้ำ คนตัวสูงเร่งเครื่องให้เร็วกว่าเดิม ไม่นานเรือก็มาเทียบบนผืนทรายละเอียดสีขาว น้ำทะเลใสเห็นผืนทราย ถ้ำสีน้ำตาลตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ต้นไม้หลากชนิดเรียงรายอยู่รอบถ้ำ
คนตัวสูงลากร่างบางลงจากเรือ ก่อนจะเหวี่ยงลงบนทรายละเอียด
“ฟางอยากกลับบ้าน ฮึกๆ” น้ำตาของร่างบางไหลอาบแก้ม
“อยากกลับไปหาไอบ้านั่นหรอ” คนตัวสูงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะใช้มือหนาบีบที่สองแก้มของเธอ
“ฟางเจ็บ” มือเล็กพยายามแกะมือแข็งแรงออก
“เธอเจ็บได้เท่าที่ฉันเจ็บไหม!” คนตัวสูงตวาดเสียงดัง ก่อนจะดึงร่างบางให้ลุกขึ้น เข้าไปในถ้ำตรงหน้า ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณเมื่อเข้ามาในถ้ำ มีเพียงไฟฉายจากมือคนตัวสูงที่ส่องแสงพอให้เห็นทาง แววตาแห่งความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้าคนร่างบาง แขนเล็กเกาะแขนคนข้างหน้าแน่น
“ฟางกลัว” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น แต่คนข้างหน้ากลับทำไม่สนใจ ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงบนพื้นถ้ำ
“รอในนี้แหละ ฉันจะไปหาของกิน ถ้าอยากออกไปก็เชิญ แต่ในถ้ำนี้มีค้างคาวนะ” แววตาเย็นชาถูกส่งมา ก่อนจะทิ้งร่างบางไว้กับความมืดเพียงคนเดียว
‘ทำไมแก้วไปนานจัง’
ร่างบางคิดในใจ เมื่อคนตัวสูงไม่กลับมาสักที ความเงียบเริ่มทำให้เธอกลัวมากขึ้น น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกครั้ง ท้องเริ่มร้องเมื่อไม่ได้รับอาหาร แต่ก็ไม่กล้าลุกไปไหน แม้แต่ขยับตัวยังไม่กล้าเลย
ตุ๊บ
กล้วยหลายหวี ถูกโยนมาตรงหน้า ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ก่อนที่คนคุ้นเคยจะนั่งลงข้างๆ
“กินซะ เดี๋ยวจะหิวตาย” น้ำเสียงเย็นชาบอก
ร่างบางรีบกินกล้วยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ น้ำ” คนตัวสูงโยนกระบอกน้ำมาตรงหน้า
‘ทำไมแก้วโหดอย่างนี้’ ร่างบางคิดในใจก่อนจะดื่มน้ำหมดอย่างรวดเร็ว
ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร ร่างบางจึงเป็นคนเอ่ยเอง
“ฟางถามอะไรหน่อยสิ แก้ว” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ
“หืม?” คนตัวสูงพูด โดยไม่ได้หันมามองหน้าร่างบาง
“แก้วรักฟางอยู่ไหม”
“...............” คนตัวสูงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน จะบอกว่ารักก็ไม่ได้ ไม่รักก็ไม่ใช่
“ไม่ต้องตอบก็ได้ ฟังฟางอย่างเดียว” ร่างบางพูดเสียงดังกว่าเก่า
“ฟางขอโทษที่เรื่องของเราสองคนเป็นแบบนี้ แต่ฟางไม่ได้คิดอะไรกับป๊อปจริงๆนะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
ร่างบางมองคนด้านข้าง
“เธอยังรักฉันอยู่หรือเปล่า ฟาง” น้ำเสียงเย็นชาถามขึ้นมา
“ฟาง รัก...”
ยังไม่ทันจบประโยค ปากเรียวถูกปากคนตัวสูงปิดสนิท มือเล็กถูกมือแข็งแรงกดไว้ คนตัวสูงกำลังจะมอบสิ่งที่ร่างบางโหยหา ไฟจากหลอดไฟฉาย ทำให้เห็นเงาของร่างสองร่างเกี่ยวตวัดอยู่บนพื้นถ้ำ พร้อมเสียงที่ครางออกมาอย่างสุขล้น
“แฮ่กๆ ฟะ ฟาง รัก แก้ว ” เสียงหวานเอ่ยอย่างยากลำบาก เมื่อทั้งเขาและเธอนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นถ้ำ
“จะเชื่อได้ยังไง..” เสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดถาม
“แก้วก็รู้ว่า ฟาง รัก แก้วมากแค่ไหน แฮ่กๆ”
“แล้วเธอเอา มันไปไว้ไหนล่ะ” เสียงเย็นชาถามอีกครั้ง อารมณ์หงุดหงิดเริ่มขึ้นมา เมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สาม
“ฟางไม่ได้มีอะไรกับป๊อปจริงๆนะ แก้วเชื่อใจฟางหน่อยสิ” มือเล็กลูบใบหน้าขาวของคนรัก
“เธอทำแบบนี้กับมันหรือเปล่าฟาง”
“ฟางไม่เคยทำแบบนี้กับใคร นอกจากแก้ว คนที่ฟางรักที่สุด” ปากเรียวประกบปากคนรักอย่างช้าๆ ความต้องการทางธรรมชาติเริ่มขึ้นอีกครั้ง ไม่ต่างจากคนตัวสูงที่ต้องการคนร่างบางเช่นกัน
>>>>>>>>>เช้าวันรุ่งขึ้น<<<<<<<<<
“ฮ๊าววววว” ร่างบางบิดขี้เกียจพร้อมใช้แขนเล็กควานหาคนรัก
‘แก้วไปไหน’ เธอคิดในใจ เมื่อเปิดเปลือกตาแล้วไม่พบคนรัก เธอจึงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะลุกไปมองหา
รอบๆ
“แก้ว”
ร่างบางเรียกหา แต่กลับได้ยินเพียงเสียงสะท้อนของตัวเอง ความกลัวเริ่มเข้ามา หูได้ยินเสียงนกบินเบาๆ เธอจึงเลือกที่จะเดินตามเสียงนั้นไป ไม่นานเธอก็ออกมาอยู่นอกถ้ำ อากาศยามเช้าช่างสดใส แต่ความรู้สึกเธอกลับหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองไปไม่เห็นเรือที่จอดอยู่ น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“แก้ว!!!!!!!!”
เสียงหวานตะโกนหาคนรัก พลางเดินเข้าไปในป่าสีเขียวเบื้องหน้า เธอเรียกคนรักตลอดทางแต่ก็ไม่มีวี่แวว ท้องที่ยังไม่หายเจ็บจากกิจกรรมเมื่อคืน ทำให้เธอเดินได้ไม่เร็วนัก น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด เธอไม่อยากจะคิดว่าเขาทิ้งเธอไป
ด้านคนตัวสูง
รอยยิ้มอย่างเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้า เมื่อร่างบางมีความต้องการเขา สายตามองเรือนร่างเนียน ก่อนจะลุกออกมา
‘ขอให้สนุกกับการผจญภัยบนเกาะนะ อีก2วันฉันจะมารับ’ คนตัวสูงเอ่ยเบาๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เมื่อเธอต้องการเขามากมาย ยังถือว่าเขาใจดีอยู่มาก ที่เอาเธอมาอยู่ที่นี่ เพราะเกาะนี้เป็นของลุงเขา ไม่มีสัตว์ร้ายอยู่ เธอจะได้รู้เสียบ้างว่าการอยู่คนเดียวมันเป็นอย่างไร ความแค้นที่เขามีตอนนี้มันทำให้เขาลืมความรักที่เคยมีไปหมดสิ้น
“กะ แก้ว ฮือๆๆๆ”
เสียงหวานเริ่มอ่อนลง เมื่อเดินมาเท่าไรก็ยังไม่เจอคนรักสักที แต่ร่างบางยังไม่หมดความพยายาม เดินตามหาคนรักไปเรื่อย ตามตัวมีรอยแผลที่เกิดจากกิ่งไม้เกี่ยวเต็มไปหมด ไม่นานเธอก็เดินกลับมาที่ชายหาดเหมือนเดิม ร่างบางทรุดลงอย่างหมดแรง น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด
..
“ฟางๆ” คนตัวสูงเขย่าร่างบางอย่างแรง เมื่อเขามาและพบว่าเธอนอนอยู่ริมหาด ร่างกายมีแผลเต็มไปหมด ตาสวยบวมช้ำพร้อมคราบน้ำตาที่ยังอยู่ ปากสวยซีดเผือด ตัวร้อนเหมือนไฟ
“ฟางๆๆๆ ฟางต้องไม่เป็นอะไรนะ แก้วขอโทษ” น้ำตาของคนตัวสูงที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นหยดลงบนใบหน้าขาวซีด
“ฟางๆๆ” คนตัวสูงยังคงเขย่าร่างบางที่ไม่รู้สึกตัว มือแข็งแรงอุ้มร่างบางขึ้นมาบนเรือ ก่อนจะออกเรืออย่างรวดเร็ว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมของโรงพยาบาล ร่างบางนอนหลับสนิท คนตัวสูงคุยกับหมออยู่
“ร่างกายคนรักคุณอ่อนแอมากนะครับ แต่หมอให้น้ำเกลือแล้ว อีกสักพักคงดีขึ้น”
หมอพูดก่อนจะขอตัวออกจากห้อง
“แก้ว พี่ฟางเป็นอะไร” เสียงใสเอ่ยมาตั้งแต่เปิดประตูห้อง คนตัวสูงหันไปมองเพื่อนสนิทก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ
“แกทำอะไรพี่ฟาง ฉันไม่น่าไว้ใจแกเลย”
“ฉันขอโทษ เฟย์ ฉันไม่คิดว่าฟางจะเป็นแบบนี้” คนตัวสูงสำนึกผิด
“เออๆ แกกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนไป ฉันเฝ้าพี่ฟางเอง”
“ไม่เว้ย ฉันจะอยู่ดูฟาง”
“ไอ้บ้า ดูสภาพแกสิ กลับไปนอนก่อนไป” ร่างโปร่งดันคนตัวสูงออกมาจากห้อง
“อ้าว แจม มาพอดีเลย ตัวเองช่วยลากไอ้แก้วมันไปที่รถมันที ให้มันกลับบ้านไปนอนก่อน”
ร่างโปร่งบอกคนรักที่กำลังถือของเยี่ยมไข้มา
“ไอ้แก้วดื้อเป็นบ้าเลย กว่าเค้าจะลากมันขึ้นรถได้ เหนื่อยจริงๆ อย่างนี้ตัวเองต้องให้รางวัลเค้านะ”
คนตัวเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนรักหน้าแดง
“อายพี่ฟางบ้างสิ” ร่างโปร่งจุ๊ปาก ก่อนจะหันกลับมาดูแลพี่สาวต่อ ปล่อยให้คนรักหัวเราะคิกกับอาการเขินของร่างโปร่ง
“ตัวเอง เค้าหิวจังเลย” ร่างโปร่งบอกคนรัก
“งั้นลงไปหาของกินกัน เดี๋ยวค่อยขึ้นมา”
“แล้วพี่ฟางล่ะ”
“ฝากพยาบาลไว้ก่อน เรื่องกินสำคัญกว่านะ” คนตัวเล็กบอก ก่อนจะจูงมือร่างโปร่งออกไป
ร่างบางลืมตามาพบห้องสีขาว รู้สึกคอแห้ง ร่างกายอ่อนเพลีย
“น้องฟาง” เสียงเรียกดังมาจากประตู
“พี่ป๊อป” ร่างบางเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะพยายามหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียง
“เดี๋ยวพี่หยิบให้ดีกว่านะคะ” คนมาใหม่รีบป้อนน้ำร่างบาง
“น้องฟางเป็นไงบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นรึยัง” ป๊อปปี้ถามด้วยแววตาเป็นห่วง
“ฟางมาอยู่นี่ได้ไงคะ” ร่างบางถาม คนตรงหน้าเลยคิดแผนการดีๆออก
“พี่ช่วยฟางไว้เองค่ะ ฟางต้องพักผ่อนเยอะๆนะ” รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจส่งออกมา มือหนาจับมือเล็กขึ้นมากุมไว้ พลางยกขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
“พี่เป็นห่วงน้องฟางนะคะ พอหมอบอกว่าฟางไม่เป็นอะไร พี่ดีใจมากเลย”
“ฟางขอบคุณมากค่ะ” ร่างบางบอกก่อนจะดึงมือออกมาจากการเกาะกุม
“พี่รักฟางนะคะ” คนตรงหน้ากระซิบเบาๆ ก่อนจะค่อยๆจุมพิตลงบนแก้มเนียน ทำเอาคนร่างบางสะดุ้ง
“เก็บอารมณ์กันไว้ไม่อยู่เลยหรือไง นี่มันโรงพยาบาลนะ” คนตัวสูงมองอย่างเหยียดหยาม แววตาถูกมองคนที่เขาเกลียดอย่างกับจะฆ่าให้ตาย ความห่วงคนรักหมดไป เขารู้สึกโง่ซ้ำสอง
“ฟางไม่ได้ทำอะไรนะแก้ว” ร่างบางเอ่ย
“หึ เธอมันน่ารังเกียจที่สุดเลยฟาง ก็เห็นอยู่ว่ามันกำลังจะจูบเธอ และเธอก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว แก้วเข้าใจผิด” ร่างบางยันตัวเองขึ้นนั่ง
“ใช่ ฉันจูบฟาง แกมันของเก่า ผู้หญิงเขาไม่สนใจยังจะตามตื๊ออีก หน้าด้านชะมัด” ผู้ชายตรงหน้าพูดอย่างมีชัย
พลั่ก
มือขาวกระทบลงบนใบหน้าคนที่เขาเกลียดอย่างจัง ป๊อปเซไปจนติดกำแพง คนตัวสูงไม่รอช้า รีบตามไปซ้ำ ขาเล็ก กระแทกเข้าที่ท้องโดยที่คนตรงหน้าสู้ไม่ได้ หมัดจากคนตรงหน้าถูกส่งมา แต่คนตัวสูงหลบได้ และใช้หมัดจากมือขาวของตนเอง กระแทกเข้าที่จมูกคนตรงหน้า จนเลือดไหล
“พอแล้วแก้ว!” ร่างบางตะโกน
“เป็นห่วงมันมากหรือไง” คนตัวสูงหันมาถาม ก่อนจะกระชากคอเสื้อคนที่นอนอยู่ที่พื้นขึ้นมา
“แกมันก็แค่ชู้ ยังไงฟางก็เป็นของฉัน” คนตัวสูงกระซิบก่อนจะโยนคนที่เขาเกลียดออกนอกห้องไป พร้อมกับใส่ป้ายห้ามเยี่ยมที่หน้าห้องและล็อคประตูเรียบร้อย
คนตัวสูงเดินเข้ามามองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างโกรธแค้น
“ไหนเธอบอกว่ารักฉันไงฟาง” คนตัวสูงถามคนรัก
“ฟางรักแก้วจริงๆ รักมากๆ” น้ำตาร่างบางไหล
“หรอ งั้นก็ทำให้ฉันเห็นหน่อยสิ”
คนตัวสูงประทับริมฝีปากกับปากเรียว มือเล็กแกะเชือกจากชุดคนไข้ ไม่นานร่างบางก็ไร้จากการห่อหุ้มใดๆ คอเนียนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ความต้องการตามธรรมชาติของทั้งสองกำลังพุ่ง มือเล็กเกี่ยวรอบคอคนตัวสูง เสียงครางเบาๆถูกปล่อยมาตามจังหวะ เมื่อคนตัวสูงเร่งมากขึ้น ไม่นานเสียงแห่งความสุขทั้งสองก็ประสานกัน เมื่อคนตัวสูงพาคนรักไปถึงจุดหมาย
“ฟางรักแก้ว” ร่างบางกระซิบ
“หึๆ ขนาดไม่สบาย เธอยังมีแรงอยู่เลยนะฟาง ฉันน่าจะปล่อยเธอไว้ที่เกาะอีกสักอาทิตย์หนึ่ง”
คนตัวสูงบอกคนรัก
“หือ แก้วพาฟางมาที่นี่หรอ” ใบหน้าที่มีเหงื่อซึมถาม
“ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะใครล่ะ” คนตัวสูงบอกก่อนจะกดปากลงบนอกขาวเบาๆ
“แล้วเมื่อกี้ พี่ป๊อปบอกว่าช่วยฟางไว้” ร่างบางบอกคนรัก
“หึๆ มันนี่ฉวยโอกาสจริงๆ หวังให้เธอเห็นใจมันล่ะสิ แต่เธอเห็นใจมันอยู่แล้วนี่” คนตัวสูงประชด พร้อมยันตัวลุกขึ้น
ร่างบางไม่ปล่อยให้คนรักลุกไป วันนี้เธอต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง มือเล็กโน้มคอคนรักลงมา
“แก้วหายโกรธฟางนะ ฟางรักแก้วคนเดียว แก้วก็เห็น” นัยน์ตาหวานมองตาคนรัก
“แก้วจะเชื่อดีไหม” เสียงคนด้านบนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นต้องพิสูจน์อีกรอบ” ร่างบางพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ ก่อนจะพลิกตัวคนตัวสูงมาอยู่ใต้ร่างเธอ ครั้งนี้เธอจะเป็นคนทำให้เขามีความสุขเอง โดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยอะไร
“อื้อๆๆๆ” เสียงครางของสองร่างประสานกัน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสองคนอย่างเห็นได้ชัด คนตัวสูงเข้าใจแล้วว่าเธอรักเขามากขนาดไหน เธอไม่เคยมีอะไรกับป๊อปปี้แน่นอน
“อ๋า...........” เขายิ้มจางๆ ให้คนรักที่มีเหงื่อซึม เมื่อเขาพาเธอมาสู่จุดหมายอีกครั้ง
“แก้วรักฟาง” คนตัวสูงกระซิบคนในอ้อมกอด ความต้องการทำให้เขาลืมความแค้นที่ผ่านมา เขาเข้าใจเธอหมดทุกอย่างแล้ว
“ฟางก็รักแก้ว” ร่างบางตอบกลับ
“หมอคงจะเข้ามาตรวจแล้ว ใส่เสื้อผ้าไหวไหม” คนตัวสูงถามคนรักที่หน้าแดงเพราะเขินสายตาที่คนตัวสูงมองเรือนร่างเธอ
ก๊อกๆ
“ฉันพึ่งรู้นะว่าหมอเขาสั่งห้ามเยี่ยม” ร่างโปร่งส่งสายตารู้ทัน เมื่อคนตัวสูงออกมาเปิดประตูให้
“ฮ่าๆๆ” คนตัวสูงหัวเราะคิก
..
“อย่าลืมนะว่าห้องมันไม่เก็บเสียง” ร่างโปร่งกระซิบเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาพี่สาวสุดที่รัก ปล่อยให้คนตัวสูงหัวเราะกับคำแซว แจมมองเพื่อนรักทั้งสองอย่างรู้ทันว่าคุยอะไรกัน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
‘เธอคงขาดฉันไม่ได้แล้วหละ ฟาง......’
ร่างสูงคิดในใจ ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง
-------------
เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่ใชคนแต่งนะ
พอดีไปเจอในเว็บแก้ว เห็นว่ามันสนุกดี
เลยอยากให้รีดเดอร์อ่านกัน
คนแต่งคือ KJTz
เสียงเชียร์จากกลุ่มเพื่อนทำให้ร่างบางไม่สามารถปฏิเสธแอลกอฮอล์ในมือได้ รสชาติขมติดอยู่ในลำคอ จนต้องรีบดื่มน้ำเปล่าตาม
“อะไรอะฟาง มาฉลองกันทั้งที ดื่มเยอะๆหน่อยสิ” หนุ่มหน้าหวานหนึ่งในวง k-otic แซว
“ใช่ๆ ดื่มเลยๆ” หนุ่มลูกครึ่งเกาหลีเพื่อนร่วมวงอีกคนเสริมทับ
แก้วในมือถูกแอลกอฮอล์รินลงมาอีกครั้ง หน้าคนร่างบางเริ่มแดงเพราะดื่มไม่เก่ง แก้วถูกยกขึ้นมาอยู่ที่ปากเรียว เสียงเชียร์ยังคงดังอยู่รอบข้าง
เพล้ง !!
แก้วในมือถูกคนมาใหม่ปัดตกแตก
“กะ แก้ว!” ร่างบางตกใจ เมื่อเห็นหน้าคน(เคย)รัก
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” แววตาเย็นชาถูกส่งผ่านมา พร้อมน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ คือ วันนี้วันเกิดป๊อปน่ะ ฟางเลยออกมากินเลี้ยงด้วย” ร่างบางตอบตามความจริง
“หรอ เธอเปลี่ยนไปเยอะนะฟาง เธอออกมางานที่มีแต่ผู้ชายหรอ คงชอบล่ะสิ หึๆ ”
คนตัวสูงพูดก่อนจะเดินออกมา ปล่อยให้ร่างบางอึ้งกับคำทิ้งท้าย แต่ก็ได้สติเสียก่อนจึงวิ่งตามออกมา
“เดี๋ยวก่อน แก้ว! แฮ่กๆ ” ร่างบางหอบ เมื่อวิ่งตามมาถึงลานจอดรถ คนตรงหน้าหันมามองด้วยสายตาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“ที่แก้วบอกว่าฟางเปลี่ยนไป หมายถึงอะไร” ร่างบางถามสีหน้าจริงจัง
“อยากรู้หรอ ?” คนตรงหน้าถามน้ำเสียงเจ้าเล่ ก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ จนหลังติดกำแพง
“จะทำอะไร” ร่างบางพูดเสียงดังกว่าเดิมเล็กน้อย
หน้าคนตัวสูงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างบางสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ขยับหนี เหมือนเธอจะโหยหาสัมผัสจากคนตรงหน้าเหลือเกิน แม้จะเพิ่งเลิกรากันไปเพียงเดือนเดียว แต่เธอกลับคิดถึงแต่เขาคนเดียว คิดถึงสัมผัสที่คุ้นเคยราวกับว่าเธอไม่ได้รับมันมาเป็นปี
มือแข็งแรงกดไหล่เล็กไว้ ใบหน้าใสก้มลงมาเรื่อยๆ ร่างบางเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อรอรับสัมผัสที่ต้องการ พร้อมหลับตานิ่ง
“เธอมันง่ายเหมือนเดิมนะฟาง”
เสียงเย็นชากระซิบที่ข้างหู แล้วเดินจากมา ปล่อยให้ร่างบางอึ้งรอบสองกับสิ่งที่ได้ยิน เธอรู้ว่าคนตัวสูงคงเกลียดเธอมาก เขาเข้าใจเธอผิดมาตลอด วันนั้นเธอไม่ได้มีอะไรกับหนึ่งในหนุ่มวง k-otic ที่เป็นข่าวด้วยกันเลย เพียงแค่เธอสะดุดไปกอดเท่านั้น แต่คนรักของเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และขอเลิกกับเธอ น้ำตาแทนความเสียใจถูกปล่อยออกมา ร่างบางทรุดลงพื้นเพราะเจ็บจากคำพูดเขา
“อ๊ะ เจ็บ!” ร่างบางตะโกนออกมาเมื่อแขนเล็กถูกมือแข็งแรงกระชากลุกขึ้นมา คนตัวสูงลากเธอไปที่รถอย่างไม่ปรานี พลางโยนเธอเข้าไปในรถหรูของตัวเอง
“แก้วจะพาฟางไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้” คนตัวสูงออกรถด้วยความรวดเร็ว เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพาร่างบางไปไหน แต่รู้แค่ว่าเขาอยากอยู่กับเธอ แต่เขายังไม่อยากพูดดีกับเธอ ด้วยความโกรธที่เธอสวมเขาให้ยังมีอยู่ล้น
“ฮ๊าวว” ร่างบางบิดขี้เกียจเมื่อแสงแดดจากนอกรถส่องเข้ามา เธอมองออกไปนอกรถเห็นเพียงทะเลสีฟ้ากับท้องฟ้าสีคราม
‘เราอยู่ที่ไหน’ เธอคิดในใจ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้หลับสนิท ใบหน้าเนียนใสดูต่างจากเมื่อคืน ที่เย็นชา
“มองทำไม” เสียงเย็นชาเอ่ยออกมา ทำเอาร่างบางสะดุ้ง ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ฉันรู้นะว่าเธอมองปากฉัน”
‘รู้ได้ไงหว่า’ ร่างบางคิด
“อยากได้สัมผัสนั้นหรอ” คราวนี้แววตาเย็นชาถูกเปิดขึ้นมองมาที่เธอ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ร่างบางพูดเสียงแข็งทั้งที่ตอนนี้หน้าเธอก็แดงไปหมดแล้ว
“แก้วพาฟางมาทำไม” เธอถามต่อ
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“ก็ฟางไม่เข้าใจสิ่งที่แก้วทำ” ร่างบางถามเสียงอ่อน ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“อื้อ ...” เสียงร่างบางตกใจ เมื่อคนตรงหน้าประกบริมฝีปากเข้ากับปากเรียวของเธอ เธอได้รับความหวานที่โหยหาอีกครั้ง แต่ก่อนที่สติจะหลุดลอย คนตัวสูงกลับผลักเธออย่างแรง พลางลุกออกจากรถไปทันที ร่างบางงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่กล้าที่จะตามไปถาม
ด้านคนตัวสูง
‘เราทำอะไรลงไป’ เขาคิดในใจก่อนจะสะบัดหัวไปมา เพื่อไล่ความคิดต่างๆที่เข้ามา ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เกลียดคน(เคย)รักสักที ทั้งที่เธอสวมเขาให้ แต่เขาก็เกลียดเธอไม่ลง
เมื่อวานเขาได้รับโทรศัพท์จากเฟย์ ว่าพี่สาวยังไม่กลับบ้าน เขาเลยออกมาตามหา ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทำ แต่เขากลับทำ เขาโทร.หาเพื่อนทุกคน จนรู้ว่ามีงานเลี้ยงวันเกิดไอบ้านั่น คนที่เขาเกลียดที่สุด มันเข้ามาเพื่อแย่งทุกอย่างจากเขา และตอนนี้มันก็แย่งคนที่เขาเคยรักที่สุดไปได้แล้ว
‘ฉันจะทำให้เธอขาดฉันไม่ได้เลย ฟาง’
คนตัวสูงคิดในใจ เมื่อความแค้นได้ปะทุขึ้นอีกครั้ง
“จะพาฟางไปไหน” ร่างบางถามเมื่อแขนเล็กถูกมือแข็งแรงลากมาตามถนน เขาเลือกที่จะจอดรถทิ้งไว้ และลากเธอออกมา
“เดี๋ยวเธอก็รู้” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงอำมหิต (เวอร์ไปๆ >> รีดเดอร์)
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ร่างบางบ่น เมื่อเขาเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนเรือเล็ก
“อย่ามาสำออย” เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอะไร ความแค้นที่มีมันต้องถูกปลดปล่อย และคนที่จะได้รับก็คือเธอ เขาไม่เคยถูกผู้หญิงสวมเขา มีคนต้องการเขามากมาย ผู้หญิงมากมายมาให้เลือกควงไม่เว้นวัน แต่เขาเลือกที่จะรักเธอ แต่เธอกลับเลือกผู้ชายคนอื่น
เรือสีขาวถูกแล่นออกมา โดยที่ร่างบางยังมองไม่เห็นจุดหมายปลายทางด้วยซ้ำ คนตัวสูงเร่งเครื่องให้เร็วกว่าเดิม ไม่นานเรือก็มาเทียบบนผืนทรายละเอียดสีขาว น้ำทะเลใสเห็นผืนทราย ถ้ำสีน้ำตาลตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ต้นไม้หลากชนิดเรียงรายอยู่รอบถ้ำ
คนตัวสูงลากร่างบางลงจากเรือ ก่อนจะเหวี่ยงลงบนทรายละเอียด
“ฟางอยากกลับบ้าน ฮึกๆ” น้ำตาของร่างบางไหลอาบแก้ม
“อยากกลับไปหาไอบ้านั่นหรอ” คนตัวสูงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะใช้มือหนาบีบที่สองแก้มของเธอ
“ฟางเจ็บ” มือเล็กพยายามแกะมือแข็งแรงออก
“เธอเจ็บได้เท่าที่ฉันเจ็บไหม!” คนตัวสูงตวาดเสียงดัง ก่อนจะดึงร่างบางให้ลุกขึ้น เข้าไปในถ้ำตรงหน้า ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณเมื่อเข้ามาในถ้ำ มีเพียงไฟฉายจากมือคนตัวสูงที่ส่องแสงพอให้เห็นทาง แววตาแห่งความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้าคนร่างบาง แขนเล็กเกาะแขนคนข้างหน้าแน่น
“ฟางกลัว” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น แต่คนข้างหน้ากลับทำไม่สนใจ ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงบนพื้นถ้ำ
“รอในนี้แหละ ฉันจะไปหาของกิน ถ้าอยากออกไปก็เชิญ แต่ในถ้ำนี้มีค้างคาวนะ” แววตาเย็นชาถูกส่งมา ก่อนจะทิ้งร่างบางไว้กับความมืดเพียงคนเดียว
‘ทำไมแก้วไปนานจัง’
ร่างบางคิดในใจ เมื่อคนตัวสูงไม่กลับมาสักที ความเงียบเริ่มทำให้เธอกลัวมากขึ้น น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกครั้ง ท้องเริ่มร้องเมื่อไม่ได้รับอาหาร แต่ก็ไม่กล้าลุกไปไหน แม้แต่ขยับตัวยังไม่กล้าเลย
ตุ๊บ
กล้วยหลายหวี ถูกโยนมาตรงหน้า ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ก่อนที่คนคุ้นเคยจะนั่งลงข้างๆ
“กินซะ เดี๋ยวจะหิวตาย” น้ำเสียงเย็นชาบอก
ร่างบางรีบกินกล้วยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ น้ำ” คนตัวสูงโยนกระบอกน้ำมาตรงหน้า
‘ทำไมแก้วโหดอย่างนี้’ ร่างบางคิดในใจก่อนจะดื่มน้ำหมดอย่างรวดเร็ว
ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร ร่างบางจึงเป็นคนเอ่ยเอง
“ฟางถามอะไรหน่อยสิ แก้ว” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ
“หืม?” คนตัวสูงพูด โดยไม่ได้หันมามองหน้าร่างบาง
“แก้วรักฟางอยู่ไหม”
“...............” คนตัวสูงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน จะบอกว่ารักก็ไม่ได้ ไม่รักก็ไม่ใช่
“ไม่ต้องตอบก็ได้ ฟังฟางอย่างเดียว” ร่างบางพูดเสียงดังกว่าเก่า
“ฟางขอโทษที่เรื่องของเราสองคนเป็นแบบนี้ แต่ฟางไม่ได้คิดอะไรกับป๊อปจริงๆนะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
ร่างบางมองคนด้านข้าง
“เธอยังรักฉันอยู่หรือเปล่า ฟาง” น้ำเสียงเย็นชาถามขึ้นมา
“ฟาง รัก...”
ยังไม่ทันจบประโยค ปากเรียวถูกปากคนตัวสูงปิดสนิท มือเล็กถูกมือแข็งแรงกดไว้ คนตัวสูงกำลังจะมอบสิ่งที่ร่างบางโหยหา ไฟจากหลอดไฟฉาย ทำให้เห็นเงาของร่างสองร่างเกี่ยวตวัดอยู่บนพื้นถ้ำ พร้อมเสียงที่ครางออกมาอย่างสุขล้น
“แฮ่กๆ ฟะ ฟาง รัก แก้ว ” เสียงหวานเอ่ยอย่างยากลำบาก เมื่อทั้งเขาและเธอนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นถ้ำ
“จะเชื่อได้ยังไง..” เสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดถาม
“แก้วก็รู้ว่า ฟาง รัก แก้วมากแค่ไหน แฮ่กๆ”
“แล้วเธอเอา มันไปไว้ไหนล่ะ” เสียงเย็นชาถามอีกครั้ง อารมณ์หงุดหงิดเริ่มขึ้นมา เมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สาม
“ฟางไม่ได้มีอะไรกับป๊อปจริงๆนะ แก้วเชื่อใจฟางหน่อยสิ” มือเล็กลูบใบหน้าขาวของคนรัก
“เธอทำแบบนี้กับมันหรือเปล่าฟาง”
“ฟางไม่เคยทำแบบนี้กับใคร นอกจากแก้ว คนที่ฟางรักที่สุด” ปากเรียวประกบปากคนรักอย่างช้าๆ ความต้องการทางธรรมชาติเริ่มขึ้นอีกครั้ง ไม่ต่างจากคนตัวสูงที่ต้องการคนร่างบางเช่นกัน
>>>>>>>>>เช้าวันรุ่งขึ้น<<<<<<<<<
“ฮ๊าววววว” ร่างบางบิดขี้เกียจพร้อมใช้แขนเล็กควานหาคนรัก
‘แก้วไปไหน’ เธอคิดในใจ เมื่อเปิดเปลือกตาแล้วไม่พบคนรัก เธอจึงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะลุกไปมองหา
รอบๆ
“แก้ว”
ร่างบางเรียกหา แต่กลับได้ยินเพียงเสียงสะท้อนของตัวเอง ความกลัวเริ่มเข้ามา หูได้ยินเสียงนกบินเบาๆ เธอจึงเลือกที่จะเดินตามเสียงนั้นไป ไม่นานเธอก็ออกมาอยู่นอกถ้ำ อากาศยามเช้าช่างสดใส แต่ความรู้สึกเธอกลับหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองไปไม่เห็นเรือที่จอดอยู่ น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“แก้ว!!!!!!!!”
เสียงหวานตะโกนหาคนรัก พลางเดินเข้าไปในป่าสีเขียวเบื้องหน้า เธอเรียกคนรักตลอดทางแต่ก็ไม่มีวี่แวว ท้องที่ยังไม่หายเจ็บจากกิจกรรมเมื่อคืน ทำให้เธอเดินได้ไม่เร็วนัก น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด เธอไม่อยากจะคิดว่าเขาทิ้งเธอไป
ด้านคนตัวสูง
รอยยิ้มอย่างเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้า เมื่อร่างบางมีความต้องการเขา สายตามองเรือนร่างเนียน ก่อนจะลุกออกมา
‘ขอให้สนุกกับการผจญภัยบนเกาะนะ อีก2วันฉันจะมารับ’ คนตัวสูงเอ่ยเบาๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เมื่อเธอต้องการเขามากมาย ยังถือว่าเขาใจดีอยู่มาก ที่เอาเธอมาอยู่ที่นี่ เพราะเกาะนี้เป็นของลุงเขา ไม่มีสัตว์ร้ายอยู่ เธอจะได้รู้เสียบ้างว่าการอยู่คนเดียวมันเป็นอย่างไร ความแค้นที่เขามีตอนนี้มันทำให้เขาลืมความรักที่เคยมีไปหมดสิ้น
“กะ แก้ว ฮือๆๆๆ”
เสียงหวานเริ่มอ่อนลง เมื่อเดินมาเท่าไรก็ยังไม่เจอคนรักสักที แต่ร่างบางยังไม่หมดความพยายาม เดินตามหาคนรักไปเรื่อย ตามตัวมีรอยแผลที่เกิดจากกิ่งไม้เกี่ยวเต็มไปหมด ไม่นานเธอก็เดินกลับมาที่ชายหาดเหมือนเดิม ร่างบางทรุดลงอย่างหมดแรง น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุด
..
“ฟางๆ” คนตัวสูงเขย่าร่างบางอย่างแรง เมื่อเขามาและพบว่าเธอนอนอยู่ริมหาด ร่างกายมีแผลเต็มไปหมด ตาสวยบวมช้ำพร้อมคราบน้ำตาที่ยังอยู่ ปากสวยซีดเผือด ตัวร้อนเหมือนไฟ
“ฟางๆๆๆ ฟางต้องไม่เป็นอะไรนะ แก้วขอโทษ” น้ำตาของคนตัวสูงที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นหยดลงบนใบหน้าขาวซีด
“ฟางๆๆ” คนตัวสูงยังคงเขย่าร่างบางที่ไม่รู้สึกตัว มือแข็งแรงอุ้มร่างบางขึ้นมาบนเรือ ก่อนจะออกเรืออย่างรวดเร็ว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมของโรงพยาบาล ร่างบางนอนหลับสนิท คนตัวสูงคุยกับหมออยู่
“ร่างกายคนรักคุณอ่อนแอมากนะครับ แต่หมอให้น้ำเกลือแล้ว อีกสักพักคงดีขึ้น”
หมอพูดก่อนจะขอตัวออกจากห้อง
“แก้ว พี่ฟางเป็นอะไร” เสียงใสเอ่ยมาตั้งแต่เปิดประตูห้อง คนตัวสูงหันไปมองเพื่อนสนิทก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ
“แกทำอะไรพี่ฟาง ฉันไม่น่าไว้ใจแกเลย”
“ฉันขอโทษ เฟย์ ฉันไม่คิดว่าฟางจะเป็นแบบนี้” คนตัวสูงสำนึกผิด
“เออๆ แกกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนไป ฉันเฝ้าพี่ฟางเอง”
“ไม่เว้ย ฉันจะอยู่ดูฟาง”
“ไอ้บ้า ดูสภาพแกสิ กลับไปนอนก่อนไป” ร่างโปร่งดันคนตัวสูงออกมาจากห้อง
“อ้าว แจม มาพอดีเลย ตัวเองช่วยลากไอ้แก้วมันไปที่รถมันที ให้มันกลับบ้านไปนอนก่อน”
ร่างโปร่งบอกคนรักที่กำลังถือของเยี่ยมไข้มา
“ไอ้แก้วดื้อเป็นบ้าเลย กว่าเค้าจะลากมันขึ้นรถได้ เหนื่อยจริงๆ อย่างนี้ตัวเองต้องให้รางวัลเค้านะ”
คนตัวเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนรักหน้าแดง
“อายพี่ฟางบ้างสิ” ร่างโปร่งจุ๊ปาก ก่อนจะหันกลับมาดูแลพี่สาวต่อ ปล่อยให้คนรักหัวเราะคิกกับอาการเขินของร่างโปร่ง
“ตัวเอง เค้าหิวจังเลย” ร่างโปร่งบอกคนรัก
“งั้นลงไปหาของกินกัน เดี๋ยวค่อยขึ้นมา”
“แล้วพี่ฟางล่ะ”
“ฝากพยาบาลไว้ก่อน เรื่องกินสำคัญกว่านะ” คนตัวเล็กบอก ก่อนจะจูงมือร่างโปร่งออกไป
ร่างบางลืมตามาพบห้องสีขาว รู้สึกคอแห้ง ร่างกายอ่อนเพลีย
“น้องฟาง” เสียงเรียกดังมาจากประตู
“พี่ป๊อป” ร่างบางเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะพยายามหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียง
“เดี๋ยวพี่หยิบให้ดีกว่านะคะ” คนมาใหม่รีบป้อนน้ำร่างบาง
“น้องฟางเป็นไงบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นรึยัง” ป๊อปปี้ถามด้วยแววตาเป็นห่วง
“ฟางมาอยู่นี่ได้ไงคะ” ร่างบางถาม คนตรงหน้าเลยคิดแผนการดีๆออก
“พี่ช่วยฟางไว้เองค่ะ ฟางต้องพักผ่อนเยอะๆนะ” รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจส่งออกมา มือหนาจับมือเล็กขึ้นมากุมไว้ พลางยกขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
“พี่เป็นห่วงน้องฟางนะคะ พอหมอบอกว่าฟางไม่เป็นอะไร พี่ดีใจมากเลย”
“ฟางขอบคุณมากค่ะ” ร่างบางบอกก่อนจะดึงมือออกมาจากการเกาะกุม
“พี่รักฟางนะคะ” คนตรงหน้ากระซิบเบาๆ ก่อนจะค่อยๆจุมพิตลงบนแก้มเนียน ทำเอาคนร่างบางสะดุ้ง
“เก็บอารมณ์กันไว้ไม่อยู่เลยหรือไง นี่มันโรงพยาบาลนะ” คนตัวสูงมองอย่างเหยียดหยาม แววตาถูกมองคนที่เขาเกลียดอย่างกับจะฆ่าให้ตาย ความห่วงคนรักหมดไป เขารู้สึกโง่ซ้ำสอง
“ฟางไม่ได้ทำอะไรนะแก้ว” ร่างบางเอ่ย
“หึ เธอมันน่ารังเกียจที่สุดเลยฟาง ก็เห็นอยู่ว่ามันกำลังจะจูบเธอ และเธอก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว แก้วเข้าใจผิด” ร่างบางยันตัวเองขึ้นนั่ง
“ใช่ ฉันจูบฟาง แกมันของเก่า ผู้หญิงเขาไม่สนใจยังจะตามตื๊ออีก หน้าด้านชะมัด” ผู้ชายตรงหน้าพูดอย่างมีชัย
พลั่ก
มือขาวกระทบลงบนใบหน้าคนที่เขาเกลียดอย่างจัง ป๊อปเซไปจนติดกำแพง คนตัวสูงไม่รอช้า รีบตามไปซ้ำ ขาเล็ก กระแทกเข้าที่ท้องโดยที่คนตรงหน้าสู้ไม่ได้ หมัดจากคนตรงหน้าถูกส่งมา แต่คนตัวสูงหลบได้ และใช้หมัดจากมือขาวของตนเอง กระแทกเข้าที่จมูกคนตรงหน้า จนเลือดไหล
“พอแล้วแก้ว!” ร่างบางตะโกน
“เป็นห่วงมันมากหรือไง” คนตัวสูงหันมาถาม ก่อนจะกระชากคอเสื้อคนที่นอนอยู่ที่พื้นขึ้นมา
“แกมันก็แค่ชู้ ยังไงฟางก็เป็นของฉัน” คนตัวสูงกระซิบก่อนจะโยนคนที่เขาเกลียดออกนอกห้องไป พร้อมกับใส่ป้ายห้ามเยี่ยมที่หน้าห้องและล็อคประตูเรียบร้อย
คนตัวสูงเดินเข้ามามองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างโกรธแค้น
“ไหนเธอบอกว่ารักฉันไงฟาง” คนตัวสูงถามคนรัก
“ฟางรักแก้วจริงๆ รักมากๆ” น้ำตาร่างบางไหล
“หรอ งั้นก็ทำให้ฉันเห็นหน่อยสิ”
คนตัวสูงประทับริมฝีปากกับปากเรียว มือเล็กแกะเชือกจากชุดคนไข้ ไม่นานร่างบางก็ไร้จากการห่อหุ้มใดๆ คอเนียนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ความต้องการตามธรรมชาติของทั้งสองกำลังพุ่ง มือเล็กเกี่ยวรอบคอคนตัวสูง เสียงครางเบาๆถูกปล่อยมาตามจังหวะ เมื่อคนตัวสูงเร่งมากขึ้น ไม่นานเสียงแห่งความสุขทั้งสองก็ประสานกัน เมื่อคนตัวสูงพาคนรักไปถึงจุดหมาย
“ฟางรักแก้ว” ร่างบางกระซิบ
“หึๆ ขนาดไม่สบาย เธอยังมีแรงอยู่เลยนะฟาง ฉันน่าจะปล่อยเธอไว้ที่เกาะอีกสักอาทิตย์หนึ่ง”
คนตัวสูงบอกคนรัก
“หือ แก้วพาฟางมาที่นี่หรอ” ใบหน้าที่มีเหงื่อซึมถาม
“ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะใครล่ะ” คนตัวสูงบอกก่อนจะกดปากลงบนอกขาวเบาๆ
“แล้วเมื่อกี้ พี่ป๊อปบอกว่าช่วยฟางไว้” ร่างบางบอกคนรัก
“หึๆ มันนี่ฉวยโอกาสจริงๆ หวังให้เธอเห็นใจมันล่ะสิ แต่เธอเห็นใจมันอยู่แล้วนี่” คนตัวสูงประชด พร้อมยันตัวลุกขึ้น
ร่างบางไม่ปล่อยให้คนรักลุกไป วันนี้เธอต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง มือเล็กโน้มคอคนรักลงมา
“แก้วหายโกรธฟางนะ ฟางรักแก้วคนเดียว แก้วก็เห็น” นัยน์ตาหวานมองตาคนรัก
“แก้วจะเชื่อดีไหม” เสียงคนด้านบนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นต้องพิสูจน์อีกรอบ” ร่างบางพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ ก่อนจะพลิกตัวคนตัวสูงมาอยู่ใต้ร่างเธอ ครั้งนี้เธอจะเป็นคนทำให้เขามีความสุขเอง โดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยอะไร
“อื้อๆๆๆ” เสียงครางของสองร่างประสานกัน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสองคนอย่างเห็นได้ชัด คนตัวสูงเข้าใจแล้วว่าเธอรักเขามากขนาดไหน เธอไม่เคยมีอะไรกับป๊อปปี้แน่นอน
“อ๋า...........” เขายิ้มจางๆ ให้คนรักที่มีเหงื่อซึม เมื่อเขาพาเธอมาสู่จุดหมายอีกครั้ง
“แก้วรักฟาง” คนตัวสูงกระซิบคนในอ้อมกอด ความต้องการทำให้เขาลืมความแค้นที่ผ่านมา เขาเข้าใจเธอหมดทุกอย่างแล้ว
“ฟางก็รักแก้ว” ร่างบางตอบกลับ
“หมอคงจะเข้ามาตรวจแล้ว ใส่เสื้อผ้าไหวไหม” คนตัวสูงถามคนรักที่หน้าแดงเพราะเขินสายตาที่คนตัวสูงมองเรือนร่างเธอ
ก๊อกๆ
“ฉันพึ่งรู้นะว่าหมอเขาสั่งห้ามเยี่ยม” ร่างโปร่งส่งสายตารู้ทัน เมื่อคนตัวสูงออกมาเปิดประตูให้
“ฮ่าๆๆ” คนตัวสูงหัวเราะคิก
..
“อย่าลืมนะว่าห้องมันไม่เก็บเสียง” ร่างโปร่งกระซิบเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาพี่สาวสุดที่รัก ปล่อยให้คนตัวสูงหัวเราะกับคำแซว แจมมองเพื่อนรักทั้งสองอย่างรู้ทันว่าคุยอะไรกัน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
‘เธอคงขาดฉันไม่ได้แล้วหละ ฟาง......’
ร่างสูงคิดในใจ ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง
-------------
เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่ใชคนแต่งนะ
พอดีไปเจอในเว็บแก้ว เห็นว่ามันสนุกดี
เลยอยากให้รีดเดอร์อ่านกัน
คนแต่งคือ KJTz
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น