ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1:The Castle Of Spirit
เมฆก้อนดำทะมึนบดบังแสงจันทร์ที่ควรจะสาดแสงส่องลงมายังปราสาท แต่ทว่าในไม่ช้าเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างดุดัน คงมีแต่ประกายแสงจากสายฟ้าเท่านั้นที่จะทำให้พอมองเห็นอะไรบ้างในขณะนี้
ลมฝนที่รุนแรงได้ถาโถมเข้าสู่ตัวปราสาทที่นิ่งเฉยปราศจาการเคลื่อนไหว มีเพียงแต่เงาของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งผ่านเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็ว
เสียงฟ้าร้องทำให้บรรยากาศที่มืดมนในปราศาจดูน่ากลัวขึ้นมาก แสงจากฟ้าแลบส่องผ่านเข้ามาในปราสาทเป็นระยะทำให้เห็นคนสามคนกำลังเดินขึ้นบันได้วนสู่ยอดปราสาทอย่างเร่งรีบ
“ทำไมต้องชวนมากำจัดบอสตอนนี้นะลีโอ”ชายในชุดเกราะสีเงินกล่าวกับชายสวมแว่นที่เดินนำหน้าอยู่ ชายที่สวมชุดผ้าคลุมสีแดงผมยาวสีน้ำตาลเข้มคนนั้นยังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือเล่มหนึ่งไม่ได้ตอบกลับอะไร
“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยซิลเวอร์ นายนี่ไม่สมควรเป็นอัศวินเอาซะเลยนะ”หญิงสาวผมสีบลอนด์พูดกับชายที่สวมเกราะเงิน
“ได้ข้ามันขี้ขลาด...งั้นถ้าเจอบอสจะให้เธอวิ่งไปสู้ก่อนเลยละกัน....พีโนล่า”อัศวินเกราะเงินที่ชื่อซิลเวอร์ยื่นดาบเล่มยักษ์ให้หญิงสาวผมสีบลอนด์คนนั้น
“ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม...ถ้าไม่อยากให้ทหารองค์รักษ์บุกเข้ามาฆ่าพวกเจ้า”ลีโอกล่าวขณะขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของปราสาท เขาพลิกหนังสือเล่มโตปกสีแดงพร้อมกับดันแว่นตาที่เลื่อนอยู่ปลายจมูกให้เข้าที่
“ตามมาทางนี้”ลีโอกล่าวพร้อมกลับสะบัดผ้าคลุมทันใดนั้นลำแสงสีแดงปรากฎขึ้นรอบตัวเขาในขณะที่ร่างของเขาหายไปโผล่ห่างไปจากคนทั้งสองที่เดินตามหลังเกือบสิบเมตร
พีโนล่าหันไปแสยะยิ้มให้กับซิลเวอร์และสะบัดผ้าคุลมสีเขียวเข้มของเธอ แสงสีขาวปรากฏขึ้นชั่วพริบตา เธอหายตัวไปอยู่ไม่ห่างจากลีโอเท่าไรนัก
“นี่แน่จริงอย่าใช้เทเลพอทซิ!” ซิลเวอร์ตะโกนเสียงดังและวิ่งตามคนทั้งสองที่อยู่ห่างออกไปเขากวัดแกว่งดาบเหมือนจะฆ่าคนทั้งสอง
แต่ว่าเขาวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่อะไรบางอย่างรูปร่างผอมสูงในชุดผ้าคลุมสีดำขาดๆก็โผล่ออกมาโดยที่ซิลเวอร์ไม่ทันตั้งตัว...ดวงตาของมันมีสีแดงดุจไฟมรณะมันเงื้อดาบที่เต็มไปด้วยสนิมเข้าฟันซิลเวอร์ เขาใช้ดาบรับไว้ได้แต่ว่าถูกมันผลักให้ล้มไปด้านหลัง ในไม่ช้าปีศาจในชุดคลุมสีดำโผล่ออกมาอย่างรวดเร็วจากกำแพงที่อยู่ใกล้ๆตัวซิลเวอร์อีกสี่ตน ทุกตนต่างเงื้อดาบกำลังจะฟันใส่เขา แต่ว่า….
ลำแสงสีแดงและสีขาวสว่างปรากฏด้านหน้าปีศาจที่กำลังล้อมรอบซิลเวอร์อยู่ ไม่ช้าเมื่อแสงทั้งสองจางลงพร้อมกับร่างของพีโนล่าและลีโอปรากฏขึ้น
“ไวท์บีม!! ”พีโนล่ากล่าวเสียงดังพร้อมกับยื่นคฑาไปยังปีศาจสองตัวทางซ้ายมือ ลำแสงสีขาวปรากฏขึ้นที่ปลายคฑาของเธอปีศาจสองตัวนั้นกรีดร้องอย่างโหยหวน มันทิ้งดาบและวิ่งพล่านไปรอบๆห้อง
ในขณะที่เดียวกันนั้นลีโอก็ร่ายคาถากับปีศาจอีกสามตัวทางขวา “เฟรมโนว่า!! ”เปลวไฟสีน้ำเงินออกจากคฑาของเขา มันลุกติดเหล่าปีศาจทำให้พวกมันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง
“บอกแล้วไงว่าอย่าเสียงดัง ซิลเวอร์”ลีโอหันหลังมาพูดกับซิลเวอร์พร้อมกับดึงเขาขึ้นมา
“นายมันตัวถ่วงรึเปล่าเนี่ยะ”พีโนล่าเบือนหน้าหนีและเดินต่อไป
“ถ้านายไม่ว่าชั้นขอต่อยยายนี่ทีได้ป่ะ”ว่าแล้วซิลเวอร์จะเดินไปต่อยพีโนล่าแต่ลีโอห้ามไว้ได้ทัน
ไม่ช้าทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้สีดำที่มีลวดลายแกะสลักรูปปีศาจที่มีปีกคล้ายค้างคาวดูหน้าขนลุก
“กลับตอนนี้ก็ยังทันนะลีโอ”ซิลเวอร์พูดสั่นๆ เขามองไปยังความมืดรอบๆด้วยความหวาดระแวง แต่ว่าลีโอเปิดประตูและเดินนำเข้าไปข้างใน
“เร็วเข้า...อัศวินตัวถ่วง”พีโนล่าพูดพร้อมกับส่ายหัวด้วยความรำคาญ เธอดันซิลเวอร์เข้าไปข้างในทั้งๆที่เขายังบ่นไม่หยุด
ภายในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีแสงไฟสลัวเป็นระยะ เพดานของห้องโถงนี้สูงกว่า10เมตรมันถูกสร้างไว้เหมือนกับว่าคนที่อยู่อาศัยเป็นยักษ์
เพียงไม่กี่ก้าวที่พวกเขาเดินเข้ามานั้น เสียงเพลงจากเวทีที่ถูกประดับด้วยม่านสีแดงด้านข้างก็ดังขึ้น คนกลุ่มหนึ่งแต่งกายประหลาดและสวมหน้ากากสีขาวต่างร้องเพลงด้วยทำนองที่โหยหวนคล้ายๆกับโอเปร่า
“ใกล้ออกมาแล้วซินะ”ลีโอยิ้มพร้อมกับเปิดหนังสือหน้าถัดไปและเช่นเคยเขาดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่
พีโนล่าเดินไปปิดประตูที่พวกเขาเข้ามาและมายืนใกล้ๆลีโอ
“บอสตัวนี้ชื่อว่าท่านเคล้าอีเลียทที่13...ชอบดูดเลือดพร้อมกับฟังเพลงโอเปล่าเป็นที่สุด....”ลีโออ่านข้อความบนหนังสือเล่มสีแดงที่เขาถืออยู่ให้ทั้งสองคนฟัง
“เวลาปรากฏเที่ยงคืนของทุกวันเพ็ญ...ขณะปรากฏกายจะสังเกตเห็นสัญลักษณ์รูปดาวคว่ำสีแดงโลหิตกลางพื้นห้องโถง”ลีโอตะโกนแข่งกับเสียงร้องโอเปร่าอันโหยหวน
แต่แล้วซิลเวอร์ก็ตะโกนขัดขึ้นด้วยเสียงอันสั่นๆกับลีโอว่า “เอ่อ...ลีโอข้าลืมบอกว่าข้าลืมพกดาบธาตุแสงมา...เราคงสู้มันไม่ได้หรอกนะ”
ในขณะที่ซิลเวอร์พูดไม่ทันจบแสงสีแดงรูปดาวคว่ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนพื้นห้อง
“งั้นข้าว่ากลับกันก่อนเถอะ”ซิลเวอร์กล่าวในขณะที่มีอะไรบางอย่างรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหลังเขา
ลีโอและพีโนล่าหัวเราะร่า “ในที่สุดก็ออกมาซักที”พีโนล่าพูดทั้งสองคนยิ้มให้กัน
“อะ...อะไรออกมาเหรอ”ซิลเวอร์พูดไม่เป็นคำ เขาค่อยๆหันไปยังบอสที่ตัวสูงเกือบ3เมตรซึ่งกำลังยืนงัวเงียอยู่ด้านหลังเขา
“หนีไม่ทันแล้วซิลเวอร์บอสอยู่ตรงหน้าแล้วมีสองทาง...จะสู้หรือจะตาย”ลีโอกล่าว
“ลุยเลยซิลเวอร์ให้สมเป็นอัศวินหน่อย”พีโนล่าปลุกเร้าซิลเวอร์
ซิลเวอร์พยามบังคับตัวเองให้เดินเข้าหาบอสแต่เขาก้าวขาไม่ออก บอสที่ยืนงัวเงียเมื่อสักครู่บัดนี้ดูกระฉับกระเฉงและเริ่มสอดส่ายสายตาไปรอบๆ
เมื่อซิลเวอร์เข้ามาอยู่ในระยะสายตาที่บอสพอจะมองเห็นได้ลีโอจึงตะโกนพูดกับเขาที่อยู่ห่างออกไปไกล
“ซิลเวอร์ข้าก็ลืมบอกแกเหมือนกัน...ข้าลืมอ่านประโยคสุดท้ายนี่...”
“อะไรบอกเร็วๆซิข้าจะถึงตัวมันอยู่แล้ว”ซิลเวอร์กล่าวในขณะที่บอสเริ่มสังเกตเห็นเขา เขามีความหวังว่าลีโอจะบอกจุดอ่อนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบอสตัวนี้ให้เขาฟัง
“...เอ่อ...มันเขียนว่า....ท่านเคล้าเป็นปีศาจดูดเลือด...และเลือดที่ท่านโปรดปรานที่สุดคือ...เลือดอัศวิน”ลีโอตะโกนบอกซิลเวอร์ที่ทำหน้าแหยอยู่ไม่ห่างจากบอสนัก
ลมฝนที่รุนแรงได้ถาโถมเข้าสู่ตัวปราสาทที่นิ่งเฉยปราศจาการเคลื่อนไหว มีเพียงแต่เงาของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งผ่านเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็ว
เสียงฟ้าร้องทำให้บรรยากาศที่มืดมนในปราศาจดูน่ากลัวขึ้นมาก แสงจากฟ้าแลบส่องผ่านเข้ามาในปราสาทเป็นระยะทำให้เห็นคนสามคนกำลังเดินขึ้นบันได้วนสู่ยอดปราสาทอย่างเร่งรีบ
“ทำไมต้องชวนมากำจัดบอสตอนนี้นะลีโอ”ชายในชุดเกราะสีเงินกล่าวกับชายสวมแว่นที่เดินนำหน้าอยู่ ชายที่สวมชุดผ้าคลุมสีแดงผมยาวสีน้ำตาลเข้มคนนั้นยังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือเล่มหนึ่งไม่ได้ตอบกลับอะไร
“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยซิลเวอร์ นายนี่ไม่สมควรเป็นอัศวินเอาซะเลยนะ”หญิงสาวผมสีบลอนด์พูดกับชายที่สวมเกราะเงิน
“ได้ข้ามันขี้ขลาด...งั้นถ้าเจอบอสจะให้เธอวิ่งไปสู้ก่อนเลยละกัน....พีโนล่า”อัศวินเกราะเงินที่ชื่อซิลเวอร์ยื่นดาบเล่มยักษ์ให้หญิงสาวผมสีบลอนด์คนนั้น
“ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม...ถ้าไม่อยากให้ทหารองค์รักษ์บุกเข้ามาฆ่าพวกเจ้า”ลีโอกล่าวขณะขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของปราสาท เขาพลิกหนังสือเล่มโตปกสีแดงพร้อมกับดันแว่นตาที่เลื่อนอยู่ปลายจมูกให้เข้าที่
“ตามมาทางนี้”ลีโอกล่าวพร้อมกลับสะบัดผ้าคลุมทันใดนั้นลำแสงสีแดงปรากฎขึ้นรอบตัวเขาในขณะที่ร่างของเขาหายไปโผล่ห่างไปจากคนทั้งสองที่เดินตามหลังเกือบสิบเมตร
พีโนล่าหันไปแสยะยิ้มให้กับซิลเวอร์และสะบัดผ้าคุลมสีเขียวเข้มของเธอ แสงสีขาวปรากฏขึ้นชั่วพริบตา เธอหายตัวไปอยู่ไม่ห่างจากลีโอเท่าไรนัก
“นี่แน่จริงอย่าใช้เทเลพอทซิ!” ซิลเวอร์ตะโกนเสียงดังและวิ่งตามคนทั้งสองที่อยู่ห่างออกไปเขากวัดแกว่งดาบเหมือนจะฆ่าคนทั้งสอง
แต่ว่าเขาวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่อะไรบางอย่างรูปร่างผอมสูงในชุดผ้าคลุมสีดำขาดๆก็โผล่ออกมาโดยที่ซิลเวอร์ไม่ทันตั้งตัว...ดวงตาของมันมีสีแดงดุจไฟมรณะมันเงื้อดาบที่เต็มไปด้วยสนิมเข้าฟันซิลเวอร์ เขาใช้ดาบรับไว้ได้แต่ว่าถูกมันผลักให้ล้มไปด้านหลัง ในไม่ช้าปีศาจในชุดคลุมสีดำโผล่ออกมาอย่างรวดเร็วจากกำแพงที่อยู่ใกล้ๆตัวซิลเวอร์อีกสี่ตน ทุกตนต่างเงื้อดาบกำลังจะฟันใส่เขา แต่ว่า….
ลำแสงสีแดงและสีขาวสว่างปรากฏด้านหน้าปีศาจที่กำลังล้อมรอบซิลเวอร์อยู่ ไม่ช้าเมื่อแสงทั้งสองจางลงพร้อมกับร่างของพีโนล่าและลีโอปรากฏขึ้น
“ไวท์บีม!! ”พีโนล่ากล่าวเสียงดังพร้อมกับยื่นคฑาไปยังปีศาจสองตัวทางซ้ายมือ ลำแสงสีขาวปรากฏขึ้นที่ปลายคฑาของเธอปีศาจสองตัวนั้นกรีดร้องอย่างโหยหวน มันทิ้งดาบและวิ่งพล่านไปรอบๆห้อง
ในขณะที่เดียวกันนั้นลีโอก็ร่ายคาถากับปีศาจอีกสามตัวทางขวา “เฟรมโนว่า!! ”เปลวไฟสีน้ำเงินออกจากคฑาของเขา มันลุกติดเหล่าปีศาจทำให้พวกมันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง
“บอกแล้วไงว่าอย่าเสียงดัง ซิลเวอร์”ลีโอหันหลังมาพูดกับซิลเวอร์พร้อมกับดึงเขาขึ้นมา
“นายมันตัวถ่วงรึเปล่าเนี่ยะ”พีโนล่าเบือนหน้าหนีและเดินต่อไป
“ถ้านายไม่ว่าชั้นขอต่อยยายนี่ทีได้ป่ะ”ว่าแล้วซิลเวอร์จะเดินไปต่อยพีโนล่าแต่ลีโอห้ามไว้ได้ทัน
ไม่ช้าทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้สีดำที่มีลวดลายแกะสลักรูปปีศาจที่มีปีกคล้ายค้างคาวดูหน้าขนลุก
“กลับตอนนี้ก็ยังทันนะลีโอ”ซิลเวอร์พูดสั่นๆ เขามองไปยังความมืดรอบๆด้วยความหวาดระแวง แต่ว่าลีโอเปิดประตูและเดินนำเข้าไปข้างใน
“เร็วเข้า...อัศวินตัวถ่วง”พีโนล่าพูดพร้อมกับส่ายหัวด้วยความรำคาญ เธอดันซิลเวอร์เข้าไปข้างในทั้งๆที่เขายังบ่นไม่หยุด
ภายในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีแสงไฟสลัวเป็นระยะ เพดานของห้องโถงนี้สูงกว่า10เมตรมันถูกสร้างไว้เหมือนกับว่าคนที่อยู่อาศัยเป็นยักษ์
เพียงไม่กี่ก้าวที่พวกเขาเดินเข้ามานั้น เสียงเพลงจากเวทีที่ถูกประดับด้วยม่านสีแดงด้านข้างก็ดังขึ้น คนกลุ่มหนึ่งแต่งกายประหลาดและสวมหน้ากากสีขาวต่างร้องเพลงด้วยทำนองที่โหยหวนคล้ายๆกับโอเปร่า
“ใกล้ออกมาแล้วซินะ”ลีโอยิ้มพร้อมกับเปิดหนังสือหน้าถัดไปและเช่นเคยเขาดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่
พีโนล่าเดินไปปิดประตูที่พวกเขาเข้ามาและมายืนใกล้ๆลีโอ
“บอสตัวนี้ชื่อว่าท่านเคล้าอีเลียทที่13...ชอบดูดเลือดพร้อมกับฟังเพลงโอเปล่าเป็นที่สุด....”ลีโออ่านข้อความบนหนังสือเล่มสีแดงที่เขาถืออยู่ให้ทั้งสองคนฟัง
“เวลาปรากฏเที่ยงคืนของทุกวันเพ็ญ...ขณะปรากฏกายจะสังเกตเห็นสัญลักษณ์รูปดาวคว่ำสีแดงโลหิตกลางพื้นห้องโถง”ลีโอตะโกนแข่งกับเสียงร้องโอเปร่าอันโหยหวน
แต่แล้วซิลเวอร์ก็ตะโกนขัดขึ้นด้วยเสียงอันสั่นๆกับลีโอว่า “เอ่อ...ลีโอข้าลืมบอกว่าข้าลืมพกดาบธาตุแสงมา...เราคงสู้มันไม่ได้หรอกนะ”
ในขณะที่ซิลเวอร์พูดไม่ทันจบแสงสีแดงรูปดาวคว่ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนพื้นห้อง
“งั้นข้าว่ากลับกันก่อนเถอะ”ซิลเวอร์กล่าวในขณะที่มีอะไรบางอย่างรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหลังเขา
ลีโอและพีโนล่าหัวเราะร่า “ในที่สุดก็ออกมาซักที”พีโนล่าพูดทั้งสองคนยิ้มให้กัน
“อะ...อะไรออกมาเหรอ”ซิลเวอร์พูดไม่เป็นคำ เขาค่อยๆหันไปยังบอสที่ตัวสูงเกือบ3เมตรซึ่งกำลังยืนงัวเงียอยู่ด้านหลังเขา
“หนีไม่ทันแล้วซิลเวอร์บอสอยู่ตรงหน้าแล้วมีสองทาง...จะสู้หรือจะตาย”ลีโอกล่าว
“ลุยเลยซิลเวอร์ให้สมเป็นอัศวินหน่อย”พีโนล่าปลุกเร้าซิลเวอร์
ซิลเวอร์พยามบังคับตัวเองให้เดินเข้าหาบอสแต่เขาก้าวขาไม่ออก บอสที่ยืนงัวเงียเมื่อสักครู่บัดนี้ดูกระฉับกระเฉงและเริ่มสอดส่ายสายตาไปรอบๆ
เมื่อซิลเวอร์เข้ามาอยู่ในระยะสายตาที่บอสพอจะมองเห็นได้ลีโอจึงตะโกนพูดกับเขาที่อยู่ห่างออกไปไกล
“ซิลเวอร์ข้าก็ลืมบอกแกเหมือนกัน...ข้าลืมอ่านประโยคสุดท้ายนี่...”
“อะไรบอกเร็วๆซิข้าจะถึงตัวมันอยู่แล้ว”ซิลเวอร์กล่าวในขณะที่บอสเริ่มสังเกตเห็นเขา เขามีความหวังว่าลีโอจะบอกจุดอ่อนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบอสตัวนี้ให้เขาฟัง
“...เอ่อ...มันเขียนว่า....ท่านเคล้าเป็นปีศาจดูดเลือด...และเลือดที่ท่านโปรดปรานที่สุดคือ...เลือดอัศวิน”ลีโอตะโกนบอกซิลเวอร์ที่ทำหน้าแหยอยู่ไม่ห่างจากบอสนัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น