คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กะหลาป๋า : โดนขโมยจูบแรก First kiss!!
กะหลาป๋า : โดนขโมยจูบแรก First kiss!!
เช้าวันรุ่งขึ้น
08:30 am
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดดดด ~ ปึก!
“ห้าววว ทำไมมันไม่อยากตื่นขนาดนี้นะ”
ฉันห้าวบ่นพึมพำงึมงำพร้อมปิดนาฬิกาปลุกบ้านี่ที่เสียงดังหนวกหูหนัก!
“สาวน้อย ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงนี้คำนี้ ฉันว่ามันคุ้นๆทะแม่งๆนะ ฉันเลยขยี้และลืมตาขึ้นมาดูและก็พบว่า
“เฮ้ย! ไอ้บลูเบอรี่ไม่น่ากินนายมาทำอะไรที่นี่ ตรงนี้และเวลานี้?”
พบว่าเป็นไอ้บลูเบอรี่เน่านั้น เอ๊ะ แต่นายนั้นเข้ามาอยู่ห้องฉันได้ไงในเมื่อห้องฉันมีคนเฝ้าคุ้มอยู่นะหรือว่า ...มันจะเข้ามาปลุกปล้ำฉัน ฮือๆ ฉันยังไม่อยากเสียเวอร์จิ้นของฉันไปนะ
“นี่สาวน้อยอย่าเรียกบลูเบอรี่ไม่น่ากินได้ไหม มันน่าเกลียดอ่ะ”
“เชอะ แล้วจะให้ฉันเรียกอะไรย่ะหรือว่าจะเป็นบลูเบอรี่เน่าดี”
“โอ๊ย แม่ยอดยาหยีเล่นผมแรงนะเดี๋ยวพ่อก็ปลุกปล้ำซะเลยนิ”
กรี๊ด ดดด ตายแล้วเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆเหรอเนี่ย ฮือๆ ฉันกะแล้วนายนี่ติ้งคิดอกุศลมิดีมิร้ายกับฉัน
“ - .- ” ชิ้งๆ
“อย่ามองแบบว่าผมหื่นกามได้ไหมสาวน้อย พลีส ~ ”
“อี๋ ฉันบอกแล้วไงอย่ามาเรียกสาวน้อยไงเล่า”
“โอ๋ๆ ไม่เรียกก็ได้ครับแล้วจะให้กะผมเรียกว่าอะไร สาวน้อยของผม สาวน้อยตาสีชมพู ยอดยาหยี ที่รัก ฮันนี่ ดาร์ลิ้ง กล่องดวงใจว่าที่เมีย ภรรยา ~ ”
กรี๊ดดดด...สามชาติแปดชาตินี้ฉันกรี๊ดไม่หมดแน่ทำไมนายนั้นกวนฉันนักนะถึงจะเกลียดสาวน้อยก็เถอะ แต่ละอย่างที่ไอ้บลูเบอรี่นั้นพูดมามัน ขยะแขยงอ่ะ แต่ยังไงมันก็ไม่เท่ากับ กล่องดวงใจ มันคือ.... (เอ๊ะ ยัยนี่คิดอกุศลอะไรเนี่ย) อ๊าย ~ รับไม่ได้ค่ะรับไม่ได้อย่างแรงคนสวยจะเป็นลม!
“ฉันว่านายเรียก สาวน้อยเหมือนเดิมเถอะ”
“ว้าว..สาวน้อยน่ารักที่สุด!”
“ว่าแต่นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ นายมาทำอะไรที่นี่”
“อยากรู้เหรอ สาวน้อย ~ ”
“เออ! รีบๆตอบมา”
“ฮ่าๆ สาวน้อยอยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย งั้น..”
“งั้น อะไรเล่า!”
“งั้นมาให้พ่อทูนหัวคนนี้ หอมสักฟอดสิ^^”
“กรี๊ดด! ไม่มีทางแกไอ้ลามก ไอ้จิตตกอับ ไอ้สมองปวด ไอ้จิตสับสน ไอ้โรคจิตอ่อนๆ ไอ้สมองอกุศล ไอ้วิปริต ไอ้หื่นกามขั้นโคม่า ไอ้บลูเบอรี่ไม่น่ากิน ไอ้สีตาโหล่ ไอ้ปากไม่ดี ไอ้! ไอ้! คิดไม่ออกว้อย กรี๊ดดดดด ~ ”
ไอ้หมอนี่เป็นใครกล้าดียังไงมาพูดจาภาษาแมวสามหาวกับฉันแบบนี้ แถมตีหน้าซื่อบริสุทธิ์ ยิ้มระรื่น ทำเหมือนหูทวนลมไม่ได้ยินที่ฉันด่า แล้วจู่ๆ หมอนี่ก็หยิบกระดาษขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วมายื่นให้ฉัน หรือ ว่ามันเป็นจดหมายสารภาพรัก? (หลงตัวเองป่าวย่ะ) พอฉันรับมาแล้วเปิดอ่านปรากฏว่ามีลายลักษณ์อักษรจาลึกไว้อยู่ ว่า
......ถึง ลูกสาวน้ำจิ้มที่รักของพ่อ
พ่อลืมบอกคุณลูกสาวไปว่าวันนี้พ่อจะไปรับหญิงแม่ที่สนามบินนอกเมืองจะกลับมาถึงก็ตอนที่จะไปงานเลี้ยงที่ค่ายจัดไว้ที่ค่ายเรากำลังจะเปิดกล้องถ่ายหนังละครเรื่องใหม่ ที่มีพระเอกโดยเท็นจังหรือเท็น (เท็นจัง ชื่อจริงของนายนั้นเหรอตลกชะมัด) และนางเอกโดยลูก ผู้กำกับโดยพ่อเอง และตัวละครอื่นๆ อีกมากมายทั้งนี้พ่อขอให้ลูกอยู่ในอุปการะโอวาทของเท็นจังนะลูกที่สำคัญอย่าดื้อและชวนเค้าทะเลาะบ่อยๆ นะลูก
ปล.ชุดเสื้อผ้า แต่งหน้าทำผมเท็นจังคงจัดการแล้วไม่ต้องห่วงนะลูก
รักลูกเสมอ’
จาก...พ่อ
“ทำไมนายพึงมาให้ฉัน ฉันจะไปหาแม่”
“ไม่ได้! อ่านแล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องอยู่ในโอวาทของฉันเท่านั้น”
“ไม่ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”
“งั้นเหรอ ^^”
นายเท็นจังพูดพลางแสยะยิ้มอย่างมีเลนัย เหวออ!
“กรี๊ดดด นายจะทำอะไรฉันปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”
อะไรของหมอนี่เนี่ย กรี๊ดดด ฉันไม่เข้าใจทำไมฉันไม่ฟังคำสั่งแค่นี้ถึงกับต้องยกแบกฉันขึ้นพลาดไหล่จนหัวทิ่มหัวปักหัวป่ำด้วนหรอฟ่ะ รู้ไหมมันเจ็บนะว้อยที่หัวทิ่มลงขนาดนี้ แถมยังวิ่งอย่างกับวิ่งมารทอนพระราชทานจนหัวฟูแล้วเนี่ย
“ฉันไม่แบกเธอไปปลุกปล้ำหรอกสาวน้อย”
“กรี๊ดดด นายเอาความคิดอกุศลออกไปนะ”
“ก็ขัดคำสั่งเอง ฉันอุตสาห์แบกเธอไปทำหน้าทำผมนะ ยังมาบ่น”
“ไอ้บลูเบอรี่ไม่น่ากิน! บอกฉันดีๆก็ได้ไม่ต้องแบกเดินเองเป็น”
“ถึงฉันบอกสาวน้อยจะยอมเหรอ? จริงไหมจ้ะยอดยาหยี?”
“อี๋ ฉันไม่ใช่ยอดยาหยีของนายนะไอ้บลูเบอรี่ไม่น่ากิน!”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวในหนังเธอก็ได้เป็นยอดยาหยีของฉันอยู่ดี”
“บ้าตายเถอะค่ะ อย่ามาพูดจาภาษาแมวของฉงของฉันอะไรกัน”
“งั้นก็เงียบๆ ไปจนกว่าจะถึงแล้วกัน”
เชอะ สุดท้ายฉันต้องยอมหมอเนี่ยนะเหรอ แล้วนายบลูเบอรี่ไม่น่ากินก็แบกฉันเดินไปเรื่อยๆ..เรื่อยๆ..รอแล้วรอเล่าเมื่อไหร่มันจะแบกฉันถึงห๊ะเนี่ย ฉันบ่นในใจพลางกวาดสายตาไปรอบๆ ถึงคิดได้ว่าที่นี่มีอยู่ในบ้านฉันด้วยเหรอเท่าที่ฉันจำได้และจำไม่ผิดบ้านฉันกว้าง
“นี่ คุณบลูเบอรี่ไม่น่ากินที่นี่มันที่ไหน”
“ทางไปโรงแรม ถามทำไม?”
“กรี๊ดดด นายจะพาฉันไปทำมิดีมิร้ายจริงๆด้วย”
“เฮ้ย! เธอจะบ้าเหรอสาวน้อยไปโรงแรมจัดงานเลี้ยง”
“ฉันไม่เชื่อว้อย ปล่อยฉันฉันจะลงๆ”
ฉันดิ้นตะกุยตะกายจนเหมือนหนูกำลังดิ้นจากการจมน้ำเอาชีวิตรอด (มีด้วย?) สุดท้ายฉันก็ดิ้นหลุด เฮ้ๆ จากนั้นฉันก็ใส่เกียร์สุนัขค่ะ วิ่งให้เร็วที่สุด
“สาวน้อยหยุด ฉันบอกให้หยุดไง!”
“.....”
นั้นแนะ มีสั่งใครจะเชื่อฟ่ะสั่งยังงี้ฉันไม่สนแหล่ะฉันจะหนี สู้ว้อย~ ฉันวิ้งล๊อะทางจากกำแพงนั้นมาเรื่อยๆ เฮ้ฉันเริ่มเหนื่อยแล้วนะขอหยุดหน่อยแล้วกัน ไหนๆก็ไม่เห็นนายบลูเบอรี่ไม่น่ากินนั้นตามมาแล้ว
“เห้อ ~ เหนื่อยเป็นบ้า”
หมับ!
อะไรเนี่ย ใครมาจับข้อมือฉันเนี่ย
“ฉันบอกแล้วไงสาวน้อย ว่าอย่าหนีฉัน”
เฮ้ย! เป็นไปไม่ได้เมื่อกี้ฉันว่าฉันไม่เห้นนายเท็นจังตามมาแล้วนะแต่ทำไมคนขี้กวนอย่างเค้าต้องหน้าแดงเหมือนโกรธใครมาเลยอ่ะ หรือว่า เค้าโกรธฉันที่ฉันหนีมา?
“รู้ไหม เธอทำให้ฉันโกรธ!”
แนะตอบได้ด้วย ทำยังกับอ่านใจฉันออกนะ
“อะไร นายไม่ใช่ได้เป้นอะไรกับฉันอย่ามาทำเป็นโกรธ”
“งั้นเหรอ!”
“เออ...อุ๊บ :x ”
เหวอออ ~ แล้วฉันยังพูดไม่ทันขาดคำฉันก็ถูกปิดด้วยปากเค้า อะไรนะ ปาก! เฮือก ~ นายทำยังงี้ได้ไง ขนาดเล่นหนังเล่นละครฉันยังใช้มุมกล้องแต่นายกลับ...ขโมยจูบแรกของช้านนน ฉันดิ้นพลางทุบอกเค้าแรงๆ หลายทีแต่เค้ากลับคำรายเสียงเสียงออกมา
“อื้อๆ.....”
ฉันรู้สึกว่ายิ่งฉันและทุบอกเค้ามากเท่าไหร่ เค้าก็ยิ่งกดริมฝีปากอันอวบอิ่มของเค้าลงมาและบีบท้ายทอยของฉันมาขึ้นเท่านั้นยังกับว่าเค้าจะบดละเอียดและกลืนกินริมฝีปากอันสดใสสีแดงธรรมชาติของฉันให้ได้ จนฉันต้องยอมให้หมอนี่จูบจริงๆ แต่ทว่าเค้ากลับถอนริมฝีปากสีชมพุของเค้าออกจากปากแดงสดของฉันทำให้ฉันถึงกลับอึ้งตะลึง หมอนี่เป็นใครกล้าดียังไง มาจูบฉันแบบนี้!
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าหนี”
เพี๊ยะ!
“ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้โรคจิต ไอ้บ้าบอ นายมาทำกับฉันยังงี้ได้ยังไง ฮือๆ”
ฮือๆ ไอ้น้ำตาบ้าบอนี่มันเขื่อนแตกรึไงกัน มันถึงไหลมาจังแล้วฉันก็ทรุดตัวลงกับพื้น
“.....”
“......”
“เอ่อ..ฉันขอโทษนะสาวน้อยฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
“นี่ ให้อภัยฉันนะสาวน้อยฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แล้วฉันจะควบควมตัวเองให้ได้กว่านี้และจะพยายามไม่ทำอีก ถ้าเธอไม่ยินยอม”
กรี๊ดเถอะค่ะ ไอ้ตอนแรกก็พูดดีๆอยู่หรอกแต่ไอ้ประโยคที่จะพยายามและ ‘ถ้าไม่ยินยอม’
มันกะจะฉวยโอกาสกับฉันอีกรึไงกัน แต่ทว่านายเท็นนั้นพูดพลางก้มลงมาแล้วลูบที่หัวฉันอย่างเบาๆช้าและอ่อนโยน ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึกว่าเค้าอ่อนโยนจังนะต่างกับเมื่อกี้เป้นไหนๆ ...โอเคฉันยอมนาย (ทำไมยอมง่ายจริงนางเอกคนนี้)
“โอเค ฉันให้อภัย”
“เย้ๆ สาวน้อยน่ารักที่สุดเล้ย ~ ”
“ว่าแต่ จะไม่พาฉันไปทำหน้าทำหมแล้วหรอ?”
“ก็นี่ไงหน้าโรงแรมพอดี ^^”
เพล้ง! เพล้ง!!
โฮก ~ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยทำขายหน้าต่อไอ้บลูเบอรี่ไม่น่ากินไม่เท่าไหร่ แต่เมื้อกี้ก็แสดงว่าฉันจูบกับหมอนี่หน้าโรงแรมงั้นสิ
กรี๊ดดดดด !!
“เฮ้ย! ไอ้เท็นแกพึ่งมาหรอว่ะ ว้าว..สาวคนนี้ท่านได้แต่ใดมาไอ้เท็น”
“เออ เดี๋ยวฉันบอกๆ ว่าแต่ช่างทำหน้าอยู่ไหนว่ะไอ้ดิต?”
LOADING.....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แวะมาคุยกันอะโล่ฮ่า ’
กะหลาป๋า กลับมาอัพเดทตอนใหม่แล้วยาวกลว่าเดิมนะเนื่องจากหายไป
หลายวันล่ะ ฮ่าๆ คิดถึงเค้าบ้างไหมอ่า... ดิตเค้าเป็นใครกันนะ
มาติดตามอ่านกันได้นะจ้ะ ถ้าเกิดว่าใครติดใจอยากรู้จักกะหลาป๋า
มากกว่านี้อยากติดตามเรื่องนี้กดบันทึก Fav. โลดจ้ะ!
ความคิดเห็น