คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Forget or pretend to forget.[DaeJae] specail4
Forget or pretend to forget.[DaeJae]
Special 4
>>ยู ยอแ<<
ผมบลแผ่นหลัอฮิมานะ้อนรถลับบ้าน เหุาร์ที่เิึ้นทำให้ผมเริ่มไม่แน่ใ แฮยอนเายัรัผมอยู่หรือเปล่า……….
“ถึแล้วยอแ”ฮิมานพูเมื่อรถอรหน้าประูบ้านอผม
“อบในะ”ผมพูหลัาลารถ
“ัน่าหาที่้ออบในาย”ฮิมานยิ้ม
“ลับบ้านีๆล่ะ”
“ยอแ……..นายไม่เป็นไรนะ”ฮิมาน้อหน้าผม
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอ”ผมยิ้มให้เา
“ถ้านายมีอะไร็อย่าเ็บมันไว้ล่ะ เล่าให้ันฟับ้า็ไ้นะ”ฮิมานเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“อบในายอีรั้นะ แ่ว่าันไม่เป็นไรริๆ”ผมยิ้มแล้วเอื้อมมอไปแะไหล่เา
ปี๊มมมม!!!!!!! ปี๊มมม!!!
เสียบีบแรรถัึ้น แฮยอน…….
“ันไปล่ะ ไว้เอันนะ”ฮิมานพูแล้วับรถออไป
“…….”
รถอแฮยอนับเ้าบ้านไปโยไม่สนใผมเลยสันิ แฮยอนนใร้าย…
ที่บ้านวันนีู้เียบมาเป็นเพราะว่าวันนี้ออมม่าไปานเลี้ยรุ่นโยมีฮยอนอาไป้วย ะนั้นที่บ้าน็เหลือแ่ผม ยอเฮยอ แล้ว็แฮยอน… ุนฮผมิว่าเาลับบ้านไปแล้ว
แร๊!
ผมเินเ้าห้อผมโยที่ไม่สบาับนที่เ้ามา่อนหน้าผมเลยสันิ
“ไปับหมอนั่นมีวามสุมาเลยินะ” แฮยอนพู้วยเสียเรียบ เาสนใผม้วยเหรอว่าผมะเป็นยัไ
“แน่นอนิ แล้วนายล่ะเรียนหนัมาเลยินะ เหนื่อยแย่”ทั้ๆที่รู้ว่าเาไม่ไ้มีเรียน แ่ผม็พูไปอย่าั้น
“นายประันเหรอยอแอา”
“เปล่านี่”
“ใ่สิ ันมันไม่หล่อ ไม่าวเหมือนไอ้หมอนั่นนี่” เาหมายถึใร ฮิมานน่ะเหรอ
“เลิเรียฮิมานว่าไอ้หมอนั่นไ้แล้ว เาเป็นเพื่อนอันนะ” ผมย้อน
“เพื่อนเหรอ ปป้อันให่เลยนะ”แฮยอนยิ้ม ยิ้มทีู่น่าลัวลึๆ
“หยุ พอไ้แล้วันไม่อยาพูแล้ว”ผมับทแล้วเินออาห้อไป
นายเป็นอะไรอนายแฮยอน นายนเิมหายไปไหน มันเิอะไรึ้นับนายันแน่………
ผมนั่อยู่ในสวนหย่อม้าบ้านิทบทวนเรื่อราวที่ผ่านมา แ่ภาพทีแฮยอนับผู้หินนั้น็ผุึ้นมาในหัวอผมลอ อย่าร้อิยอแนายอย่าร้อ น้ำาที่ไม่ยอมทำามำสั่อผมไหลออมา ยิ่พยายามลั้น็ยิ่ออมาเยอะเท่านั้น ทำไมนะ…..
“มีปัหาับแฮยอนล่ะิ”ยอเฮยอที่มาอยาเียบๆพูแล้วนั่ล้าๆผม
“รับฮยอ ฮึๆ”
“เมื่อ่อนอนที่ฮยอยับอยู่ับออบ เรา็เยเป็นแบบนี้แหล่ะ เฮ้อ”
“….”
“เราเิทะเลาะันรุนแรนถึั้นะเลิราัน แ่เพราะว่า……..”ยอเฮยอยิ้ม
“……..”
“เพราะว่าฮยอับออบเปิใุยันไล่ะ ถึไ้รู้ว่าแ่ล่ะนเป็นอะไร ทำไมถึไม่เ้าใัน นทำให้ฮยอับออบลับมาืนีันและรัันมาึ้น”ยอเฮยอยิ้มแล้วลูบหัวผมเบาๆ
แร็บๆ!
“ใรน่ะ!”ยอเพูเมื่อไ้ยินเสียเหยียบใบไม้แห้
เหมี๊ยว….เหมี๊ยว…….
“แมวเอเหรอ เฮ้อ” ยอเฮยอส่ายหัวแล้วหันมามอผมอีรั้
“ยอแ รีบๆุยันล่ะอย่าปล่อยให้้าาไว้แบบนี้ ่อนที่เรื่อมันะบานปรายไปมาว่านี้นะ”ยอเฮยอลุึ้นแล้วับไหล่ผม
“รับฮยอ ผมะพูันแฮยอน”ผมยิ้มให้ยอเฮยอ
“สู้ๆล่ะ”ยอเฮยอยิ้มอบแล้วเินเ้าบ้านไป
ใ่แล้วล่ะ ผมวรถามเาไปรๆว่าเาเป็นอะไร ทำไมถึทำัวแบบนี้ …………..
>>อ แฮยอน<<
ยอแฮยอนายมีวามสุเมื่ออยู่ับหมอนั่นมาว่าอยู่ับันินะ ันมันไอ้นเย็นานี่นายะเบื่อันแล้วล่ะินะ
๊อๆ แร๊!
เสียเปิประูัึ้นหลัาที่ผมอาบน้ำแ่ัวเสร็ ยอแ………..
“แฮยอน เรามีเรื่อ้อุยัน”ยอแพูเมื่อผมมอไปที่เา
“อะไร”
“ทำไมนายถึทำัวเย็นาแบบนี้”
“ํน็เป็นอันแบบนี้ั้แ่ไหนแ่ไรแล้วนี่”
“นายโรธ หรือว่าันทำอะไรให้นายไม่พอใ ัน…….อโทษ” ยอแ้มหัว นายิะบหัวแล้วลูบหลัันเหรอยอแ
“นายะมาอโทษันทำไม”
“็นายเปลี่ยนไป แฮยอนนเิมมีไหน แฮยอยนทีู่แลเอาใใส่ แฮยอนที่ี้อ้อน แฮยอนที่…….”
“หยุพูไ้แล้ว!”ผมะโนใส่ยอแ ยิ่นายพูแบบนี้ํนยิ่เ็บนะยอแ
“แฮยอน…..” ยอแวิ่เ้ามาอผมไว้
“……..”
“ันรันายนะแฮยอน ฮึๆ” ยอแนายทำันสับสนไปหมแล้ว นี่นายรัันริๆหรือะหลอให้ํนายใแล้วไปหาไอ้หมอนั่น ันไม่เ้าในายริๆ
“หยุร้อะ”ผมแะมือยอแที่อผมออ
“ทำไมล่ะ”
“ํนยัไม่อยาพูอะไรอนนี้” ผมพูแล้วเินหันหลัไป
“………………”
ผลุ๊บ ุ๊บ ๆ ผลุ๊บ
“แฮยอน ไอ้นไร้หัวใ นายไม่เยฟัที่ันพูเลย” ยอแเอาแ่เวี้ยหลัสือาู้ใส่ผม
“หยุเี๋ยวนี้นะยอแอา”ผมเินไปับแนสอ้าอยอแไว้
“ันมันบ้าเอที่ไปรันอย่านาย อ แฮยอน!!”
แป๊ะ!!!!
ผมใ้ฝ่ามือบเ้าไปรหน้าอยอแ……….
“ใเย็นๆหน่อยิยอแ นายเป็นอย่านี้เราไม่มีวันุยันรู้เรื่อหรอ!” ผมะอใส่เา
“ันรู้แล้วล่ะแฮยอน ลอเวลาที่ผ่านมานาย….ไม่เยรัันเลย ันเลียนายอ แฮยอน”ยอแผลัผมแล้ววิ่ออไปาห้อ
ันเลวมาในสายานายยอแ ันยัำมันไ้ สิ่ที่นายเยพูับันไว้ว่า นายะไม่แ่านับันนว่า? ันรู้แล้วล่ะ เพราะนายมีนอื่นใ่มั้ยล่ะยู ยอแ
>>ยู ยอแ<<
แฮยอนไอ้นไร้หัวใ ันเลียนายที่สุ………….ที่ันเยบอับนายว่าันะไม่แ่านับนายนว่า……..? นว่าันะมั่นใว่านายรัันริๆอ แฮยอน
ผมวิ่ออาบ้านนมาถึอยเปลี่ยวๆทาเ้าบ้านอผม ผมเินไปเรื่อยๆโยไม่มีุหมาย แสไฟาม้าถนนยัพอทำให้มอเห็นทา ผมไม่รู้ะไปไหน โทรหาิมาน็ไม่ไ้เพราะผมไม่ไ้เอาอะไริัวมาเลย
“อะแฮ่ม! มาเินนเียวแบบนี้ไม่ลัวเหรอ้ะ”เสียายแปลหน้าที่อยู่้าหลัผมั้แ่เมื่อไรไม่รู้พูึ้น
“อย่าเ้ามานะ”ผมะโนใส่มัน
“โอ๊ะโอ ลูายระูลยูนี่เอ เพิ่เยเห็นนะเนี่ย น่ารัไม่เบาเลยนี่”ายแปลหน้าเอื้อมมือมาับาผม
“อย่ามายุ่ับันนะ ไม่ั้นันะร้อให้นมา่วย”ผมพูู่พวมัน
“น่าลัวัเลย แถวนี้ไม่มีนหรอน่า ไปับพี่เหอะน้อ” ว่าแล้วายแปลหน้า็ึแนผม
“ปล่อยนะ ปล่อย!! ่วย้วย!!” ผมะโนสุเสีย
“บอแล้วไะโนไป็เท่านั้น”
ุ๊บ!!
ายแปลหน้าสลบลไปนอนับพื้นทันทีเพราะโนท่อนไม่ฟาที่ท้ายทอย
“ไม่เป็นไรนะรับ”
“…ุนฮ”ผมวิ่เ้าไปอุนฮทันทีเพราะวามลัว
“ฮยอมาทำอะไรแถวนี้นเียวรับ”ุนฮถาม
“ไว่่อยุยัน เราไปาที่นี่่อนเหอะ”
“็ไ้รับ ผมไปเอาัรยาน่อนนะรับ”ุนฮเินไปเอาัรยานแล้วูมาที่ผม
“ุนฮ วันนี้ฮยออ้าที่บ้านไ้มั้ย”
“ผมไม่รู้เิึ้นอะไรับฮยอ แ่็ไ้รับ”ุนฮยิ้มให้ผม
“อบใมาเลยนะุนฮ”ผมยิ้มให้เา
ุนฮอาัยอยู่อนโนเียวเพราะพ่อแม่อเา้อไปทำาน่าประเทศ นานๆทีว่าะลับ
เมื่อมาถึอนโอุนฮเาเลยัแที่พัให้ผม เาูแลเอาใใส่นอื่นไม่เปลี่ยนเลย
๊อๆๆ
“ฮยอรับ นอนรึยัรับ” ุนฮพูะที่ผมำลัอาบน้ำแ่ัวเสร็พอี
“เ้ามาิ”
“มีอะไรเหรอุนฮ”ผมถาม
“ฮยอะให้ผมโทรไปบอนที่บ้านฮยอมั้ยรับ”
“ไม่้อหรอ ป่านนี้เานอนันหมแล้วมั้”ผมพู
“ั้นเหรอรับ”
“อบในะที่เป็นห่ว”ผมยิ้มใหุ้นฮ
“เอ่อ…………ฮยอรับ” ุนฮพูอย่าล้าๆลัวๆ
“หือ?”
“ออบือใรเหรอรับ”
“นายรู้ัื่อนี้ไ้ยัไ”ผมย้อนถาม
“เปล่าๆรับ แฮะๆ ั้นผมไปนอนล่ะ ฝันีรับ”ุนฮพูอย่ามีพิรุธ
“อ่าๆๆ ฝันีนะ”ผมยิ้ม
เฮ้อ วันนี้มันเป็นวันอะไรนะ อให้พรุ่นี้่นมาแล้วเอับเรื่อีๆ้วยเถิ
สเปเียล4 เป็นไบ้า อิอิ ผมแ่ราม่าไม่ไ้เรื่อเลยใ่มั้ยล่ะTT
แแ้ับแแ้เ้าใผิันไปให่แล้วววววววว ะลเอยยัไเนี่ย
แล้วุนฮน้อยอเราถามถึออบบี้ทำไมัน??
อบุที่ิามมาลอนะรับ
พิมพ์ผิรไหน็ออภัย้วยนะ
เม้นันเยอะๆล่ะ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น