คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Forget or pretend to forget.[DaeJae] 15
Forget or pretend to forget.[DaeJae] 15
>>เว ุนฮ<<
อาารอผมีึ้นมาหลัาที่ถูทำร้ายร่าายเพราะ่วยยอแฮยอ วันนี้เป็นวันที่พวยอเฮยอ้อนำเินเพื่อเป็น่าไถ่ยอแฮยอ แ่ผมถูห้ามไม่ให้ไป้วย โยให้ฮยอนอาเป็นนเฝ้าไว้
“ุนฮ นายะทำอะไร” ฮยอนอาถามเมื่อเห็นผมลาเีย
“ันะไป่วยยอแฮยอ”
“นายะไปไหนไม่ไ้นะ นายยัป่วยอยู่นะ” ฮยอนอาห้ามผม
“เธอไม่เป็นห่วพี่ายเธอเลยรึไ เธอทนอยู่เยๆแบบนี้ไ้ยัไ”
“ือัน………..” ฮยอนอาอึ้ับสิ่ที่ผมพู
“ฮยอนอา ันอล่ะ ให้ันไป่วยยอแฮยอเหอะนะ” ผมับไหล่เธอเอาไว้
“ไม่!”
“ทำไมล่ะ”
“ันไม่ยอมให้นายไป…………ไปนเียวหรอ ันะไป้วย” ฮยอนอายิ้มแล้วบไหล่ผม
“อบใเธอนะที่เ้าใ”
“เออน่า ไปเปลี่ยนุะิ”
“อื้ม”
ะที่ผมับฮยอนอาำลัเินทาไป่วยยอแฮยอโยารใ้สัานาวเทียมอระูลยูหาำแหน่ที่อยู่โยูาสัานีพีเอสโทรศัพท์อยอเฮยอ
“ฮยอนอา เธอ่วยโทรไปแ้ำรวทีไ้มั้ย”
“แ่นที่ลัพาัวยอแโอป้าไปบอว่าห้ามแ้ำรวไม่ใ่เหรอ ไม่ั้นเาะทำร้ายยอแโอป้า”
“อย่าทำื่อบื้อไปหน่อยเลย พวมันไม่รู้สัหน่อยว่าเราโทรไปแ้ำรว”
“เออ ริ้วย”
ฮยอนอาหยิบโทรศัพท์อเธอแล้วโทรไปแ้ำรว
ผมับฮยอนอาเินทามาถึสถานที่แห่หนึ่ึ่เหมือนะเป็นโัร้า สภาพูไม่ไ้เลย ยอแฮยออยู่ที่นี่เหรอ
ผมับฮยอนอาลารถรีบเินเ้าไปใล้โัร้าอย่าเียบๆ
“ฮยอนอา ระวััว้วยนะ”ผมหันไปบอฮยอนอา
“อืม นาย็เหมือนัน”
เราสอนเินเ้ามานถึทาเ้าโั แล้วย่อเบาเ้าไปในนั้น
“โอป้า! อุป..” ใ้ใ้มือปิปาฮยอนอา
“เธอะเสียัทำไมเียวพวมัน็รู้ัวหรอ” ผมุฮยอนอา มัน็ไม่แปลหรอ อนนี้ยอแฮยออยู่รหน้าผมแล้วแ่ผม็ไม่สามารถออไป่วยไ้เพราะลัวว่ายอแฮยอะไ้รับอันราย
อนนี้เหมือนทั้สอฝ่ายำลัุยอะไรสัอย่าึ่ผมไ้ยินไม่่อยันั
“นายะ่อนอยู่อย่านี้ไปถึเมื่อไหร่” ฮยอนอาถาม
“รอนว่าพวำรวะมาถึ”
“อืมๆ”
“แ่อนนี้แ้อใ้ในสิ่ที่แทำับัน”
“ปล่อยยอแไปะ เาไม่รู้เรื่ออะไรเลย ยุ……….”
“อย่าเ้ามานะ!”
“ันอยู่นี่แล้วไ นายะทำอะไรัน็เิ”
“ยอเ…….”
“ันอโทษที่ันไม่เยใส่ใวามรู้สึอนายเลย ยุ ันอโทษ”
“ยอเอา…”
ผลั!!!!!!!
สถานาร์ในอนนี้ไม่น่าไว้วาใแล้วเมื่อยอเฮยอน ผลัายนหนึ่ล้มล
“ยอแหนีไป เร็ว!!!”
“ไป้วยับนะฮยอ”
“แ!!!!!!!!!!!”
ายนนั้นว้าปืนึ้นมาเรียมยิ ผมะทำยัไี ถ้าผมไม่ทำอะไรในอนนี้ยอเฮยอับยอแฮยออย่าไ้รับอันราย็ไ้ ำรว ำรว ทำไมยัไม่มาสัที ผมะทำยัไี
วินาทีสุท้าย ผมัสินใวิ่ออไปเพื่อ่วยทั้สอนไว้
ปั!!!!!!!!!!!!!!!
วามรู้สึอผมในอนนี้เหมือนถูอะไรบาอย่าพุ่เ้าสู่ัวผม ผมถูยิเหรอ เฮ้อ ีั ฮยอรับผมปป้อฮยอไ้แล้วนะรับ ผมไม่มีเรี่ยวแรที่ะยืนอนนี้ร่าอผมล้มลับพื้น ฮยอปลอภัยแล้วนะรับ
พรุบ!
“ุนฮ!!!!!!”
>>ยู ยอเ<<
สิ่ที่ผมเห็นอยู่รหน้าในอนนี้ือร่าอเ็นหนึ่ เ็นที่ทำให้ผมหัวเราะ นที่ทำให้ผมยิ้มลอเวลา เ็นนั้น นที่ผม………..
“ุนฮ! ุนฮ!” ผมวิ่เ้าไปประรอร่าอุนฮไว้
“ฮยอรับ ผมปป้อฮยอไ้แล้วนะรับ”
“นายยัะมาพูีอี”ยอแที่นั่อยู่้าๆเอ่ยึ้น
“อบุสำหรับทุอย่านะรับฮยอที่เราเยมีวามรู้สึีๆให้ัน ฮยอไม่้อัวลนะรับเรื่อฮยอับแฮยอนฮยอน่ะรับ อนนี้ผมรู้แล้วล่ะรับว่านที่ใ่สำหรับผมือใร” ุนฮหันหน้ามามอผม
“ยอเฮยอรับ ผมอบฮยอนะ ไม่รู้ั้แ่เมื่อไหร่ ผมอยู่ับฮยอแล้วผมมีวามสุมาเลย แฮะๆ” ไอ้เ็บ้าแะมาบอทำไมอนนี้ ผมทั้รู้สึเินและลัว ลัวว่านี่ะเป็นำอำลา
“……….” ผมเียบไป
“ยอแฮยอรับ ถ้าผมไม่อยู่แล้ว ฝาูแลยอเฮยอ้วยนะรับ ผมลัวเาะไม่มีนให้วนประสาทน่ะรับ แฮะๆ” ยัะมาปาีอี
“พูอะไรบ้าๆ นาย้ออยู่ิ มาบออบันแล้วะาไป่ายๆอย่านี้ไ้ยัไ” ผมฝืนยิ้ม
“ฮยอรับ” ุนฮเอื้อมมือมาับมืออผมไว้
“ผมไม่ไหวแล้ว ผมไม่รอ……..ฮึ…….”
“ุนฮ!”
“ลา่อนนะรับฮยอ……….ไว้ผมะไปรอฮยอที่ทา้าเผือนะรับ ฮึ…”
“ุนฮ!!!!!!!” ผมะโนัลั่นเมื่อเห็นนรหน้าสิ้นใ เาาไปแล้ว เาไปแล้ว………….
แไอ้ยุ ผมหันไปทายุแ่็้อแปลใที่เห็นมันนอนนิ่อยู่
“หยุเี๋ยวนี้นะ นี่ือเ้าหน้าที่ำรว เราไ้ล้อมไว้หมแล้ว วาปืนแล้วยมือึ้น” ำรวมาไ้ยัไ ผมับแฮยอนไม่ไ้เป็นนแ้นี่นา
“หนูับุนฮเป็นนแ้เอ่ะ” ฮยอนอาเินออมาาที่่อน
“เธอมาไ้ยัไฮยอนอา”
“หนูอโทษ หนูอโทษ ถ้าหนูไม่ยอมใหุ้นฮมาเรื่อ็ไม่เป็นอย่านี้หรอ” ฮยอนอาร้อไห้ร่ำรว
“่ามันเถอะ อนนีุ้นฮเาไปีแล้ว…….” ยอแพู
ว่าแล้วยอแ็ลุึ้นแล้วเินเ้าไปูร่ายุุที่นอนนิ่อยู่
“ฮยอรับ! หมอนี่ ายแล้วรับ!” ยอแพูเสียัึ้น
“เป็นไปไ้ยัไ”
“ทาำรวเป็นนยิเอล่ะรับ เราเห็นว่าสถานาร์ไม่่อยีเลยยิเพื่อเป็นารสันร้ายรับ” ำรวนายหนึ่พูึ้น
นายทำรรมไว้เยอะ สมวรแล้วล่ะที่้อมาบีวิลแบบนี้ ไปสู่สุิล่ะ บั ยุ เรื่อทั้หมที่ผ่านมาันออโหสิรรมให้นาย
“โอยยย” เสียาร่าที่ผมประรออยู่ัึ้น
“ุนฮ นายยัไม่ายเหรอ นายยัไม่าย” ผมเย่าัวุนฮ
“โอ๊ย !เ็บ” ุนฮร้อึ้น
ผมใ้มือถลเสื้ออุนฮเพื่อเปิูแผล
“ไอ้เ็บ้า สำออยนันะแ” ผมวาุนฮลับพื้น้วยวามโรธ ะไม่ให้โรธไ้ไล่ะ็แผลที่ถูยินึว่าะโนยินเ็มๆที่ไหนไ้แ่ถูระสุนเีย็เท่านั้น แถมผลยัเล็มา
“ผมเพิ่รู้นะเนี่ย ฮยอ็เป็นห่วผมมาเหมือนัน อิอิ” ุนฮลุึ้น แถมยัมายิ้มหน้าระรื่นอี
“เอะ” ผมทำเป็นอน
“อนแบบนี้ไม่น่ารัเลยนะฮยอ”
“ฮึ”
“หายอนเหอะนะฮยอ นะๆๆ” ุนฮทำหน้าบ๊อแบ๊วอร้อผม เฮ้อ ผมนี่แพ้วามน่ารัอมันริๆเลย
“อื้ม แ่ห้ามทำอย่านี้อีฮยอเป็นห่ว”
“รับผม” แล้วุนฮ็เ้ามาอผม เิน>//////< นเยอะแยะเลย อายั
“ฮะ แฮ่ม ู่นี้หวานเินไปละ” ยอแแวะ
“แล้วะทำยัไับศพอหมอนี่” แฮยอนเินเ้ามาพู
“ันะัานศพให้มันเอ” ผมบอับทุน
“เฮ้อ ปัหา็บไปแล้ว ไม่มีใรเป็นอะไร แถมยัมีู่ิ้นู่ใหม่อี อย่าี้้อลอ!!”ฮยอนอาพูึ้น
“พูมาไปแล้วฮยอนอา” ผมยิ้มแล้วใ้มือยี้ผมเธอเบาๆ
“ั้นเราลับบ้านันเถอะ” แฮยอนพู
“อื้ม” ทุนล
“แฮยอน๋า ออหน่อย” ว่าแล้วยอแ็ระโนอแฮยอนทันที
“อะไรอนายนี่ยอแ” แฮยอนทำท่าเินอาย
“ันิถึนาย ันปวเมื่อยไปหมทั้ัวเลยไอ้เหือนั่นมันทารุนัน” ยอแทำหน้าสล แอิ้เ่นะน้อผม เฮ้อ
“ั้น ลับบ้านไปะนวให้นะ บนเีย” ำสุท้ายที่แฮยอนพูึ้มมาเหมือนะใพูเบามา แ่ผม็ไ้ยินอยู่
“เลี่ยนว่ะ แว้ะ” ผมแวะบ้า
“หยุเลยไอ้ยอเ อิันันเหรอวะ”แฮยอนโ้อบ
“เอะ ันไม่อิาหรอ ันมีุนฮอยู่ทั้น เนาะุนฮ” ผมใ้มือหยิแ้มุนฮ
“รับฮยอ” ุนฮยิ้มให้ผม
“ย่าห์!!!!!!!!!!!!!! พอไ้แล้ว ลับบ้าน!!!!!!!!!” ฮยอนอาที่เียบมาลอะโนึ้น
“ไปหวาน่อันที่บ้านนู่น หนูเหนื่อยแล้ว ลับันเถอะ” ทำมาเป็นเหวี่ยนะน้อสาวเรา ไม่มีใรให้หวานใส่ล่ะิเลยอารม์บูอย่าี้ ฮ่าๆๆ
“้าๆ ลับแล้วๆ”
อนที่15 มาแล้วเป็นไบ้า ใล้ะบแล้วTOT
-อ่านแล้วอมเม้นเป็นำลัใให้ผม้วยนะรับ
-อบไม่อบ็เม้นบอ้วยนะรับ ะไ้นำไปปรับปรุ
-หนึ่วามเห็นอุสามารถเป็นำลัใ้ให้ับwriterนะรับ
-ถ้าพิมพ์ผิรไหน็ออภัย้วยรับ ***
มือใหม่หัแ่
ความคิดเห็น