คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 5.2 คนเมามักพูดความจริง (100%)
เราสอนรีบร่ำลาพี่ๆ ทั้หลาย่อนที่ผมะพาเธอเินออาร้าน เธอยัเินทรัว้วยัวเอไ้นมาถึลานอรถ อาเป็นเพราะวามเหนื่อยล้าที่้อื่นั้แ่เ้า เมื่อเธอึ้นนั่บนรถ็เลิ้มหลับทันทีโยที่รถยัไม่เลื่อนออาร้าน้วย้ำ
“ทาร่า ทาร่า” ผมเรียเธอและเย่าัวเธอเบาๆ หลัาับรถมาถึหอ เธอยันอนนิ่ราวับโนวายาสลบ ผมเรียเธออยู่อีพัให่่อนที่เธอะเริ่มยับัวหรี่าึ้นมาและพูอบโ้
“อยู่ไหน”
“ถึหอแล้ว” พูแล้วผม็รีบลไปเปิประู้าฝั่เธอเพื่อให้เธอลารถ เธอัวเียเินลมาโยที่ผม้อประอเธอเอาไว้
วาม่วผสมับฤทธิ์แอลอฮอล์ทำให้ารรับรู้อเธอลล อนนี้เธอทรัวเอไม่่อยไ้ผมึอยโอบเอวประอัวเธอไว้ลอที่เินึ้นหอ ศีรษะอเธอโยไปมาามัหวะารเินนบารั้็บลบนไหล่อผม ผม้อัวามสุที่เธอแนบิแล้วพยายามพาเธอไปพัผ่อนที่ห้อให้เร็วที่สุ ผมพยุเธอเินึ้นบันไไปไ้แ่สามั้นเธอ็อแพูึ้นมาทั้ที่ยัหลับาอยู่
“ไม่ไปแล้ว ะนอน”
“อีั้นเียว็ถึห้อแล้ว”
“ไม่เอา ะนอน ะนอน” เธอสะบัวามือไปมาอย่าไม่พอใ ูท่าะพาไปไม่ถึห้ออเธอ ผมัสินใพาเธอไปที่ห้ออผมแทนึ่อยู่ถัาบันไไปอีแ่สิบว่า้าว
“โอเ ถึแล้ว” ผมบอเธอเมื่อมาถึห้ออผม แู่เหมือนผมะพูนเียวเสียมาว่าเพราะเธอำลัทิ้ัวหลับบลบนไหล่อผม ผมใ้มือ้าหนึ่ล้วระเป๋าาเหาุแห้อส่วนมืออี้า็อเธอไว้แน่น
ประูห้อเปิออพร้อมผมที่ึ่อุ้มึ่พยุทาร่าเ้าไปในห้อพร้อมประอว่าเธอลบนเียนุ่มอย่า้าๆ ผมัให้เธอนอนในท่าทาที่สบาย่อนะวิ่ไปปิประู
ผมรีบเ็บเสื้อผ้า้าวอที่ระัระายอยู่ทั่วามบับห้อนอนอายโสรวมไปถึหนัสือลับสมัยมอปลายอเพื่อนๆ ผู้ายในลุ่มที่ผมพิัวมา้วย ถึแม้ผมะเ้าออห้ออทาร่าอยู่เป็นประำแ่เธอยัไม่เยเ้ามาในห้ออผมเลยแม้แ่รั้เียว
หลัาเลียร์ห้อเรียบร้อยผม็มานั่้าๆ เียเพื่อมอหิอันเป็นที่รัที่ำลันอนหลับอยู่ ผมอยิ้มอย่ามีวามสุไม่ไ้ที่อนนี้เธอำลัอยู่ับผมสอ่อสอภายในห้อส่วนัวอผม แ้มแระเรื่อบนใบหน้าเย้ายวนวนมอนผมไม่อาะละสายา ผิวเรียบเนียนาวอสาวร่าบายิ่ระุ้น่อมวามเป็นายในัวผมให้พลุ่พล่าน
วามิั่วๆ เริ่มแวบเ้ามาในหัว หาผมรวบหัวรวบหาเธอเสียืนนี้ผม็ะไม่้อเ็บวามรู้สึอัวเออี่อไป แ่วามเป็นายาิสุภาพบุรุษที่ถูปลูฝัมาั้แ่เ็มันเ้มว่า ผมพยายามลบวามิั่วร้ายออาหัวสมอและหันไปพึ่พระธรรมโยารสวมน์ภาวนารัษาิไม่ให้ิฟุ้่าน สวมน์อยู่นานสอนานปา็ท่อบทสวไปแ่ในหัวสมอยัิภาพลามอนาารผุึ้นมาเป็นาๆ
ูแล้วทาธรรม่วยอะไรไม่ไ้็เลยัสินใทาทำ้วยัวเอเสียให้รู้แล้วรู้รอ หาไ้ปลปล่อยวามหื่นระหายที่่ออยู่ปลายทาเสียบ้า็ะรู้สึีึ้น ิไ้เ่นนั้นผมึไม่รีรอรีบลุึ้นและเรียมไปยัห้อน้ำเพื่อปิบัิารแห่ารปลปล่อย
“ัน” เสียเรียอทาร่าทำให้ผมหยุหันมอ
“อย่าลืมอเราสอนนะ”
ไ้ยินเ่นนั้นามอารม์อผม็หหายไปทันที เธอะฝัใอะไรนานั้นถึั้นนอนหลับ็ยัละเมอท่อบ้าๆ นี้อยู่ไ้
“ัน” เธอเรียื่อผมอีรั้แ่ลาเสียยาวอย่าอออ้อนวิวอน “ันอย่าไปไหนนะ เราลัว”
ผมละิส่วนัวและรีบเินลับมานั่้าเธอ้วยวามเป็นห่ว ไม่รู้ว่าภาพในฝันอเธอำลัเผิับอะไรเธอถึไ้มวิ้วแสถึวามลัวอย่ามานานี้
“อย่าทิ้เราไปไหนนะ” เธอพูประโยนี้้ำไป้ำมาอยู่สามรอบพร้อมปัมือไปมาเพื่อหาสิ่ยึเาะ
“ันอยู่นี่ไม่ไ้ไปไหน” ผมรีบับมือเธอุมไว้แน่น “ันไม่ทิ้ทาร่าไปไหนหรอนะ” ผมหวัว่าเธอะรับรู้ไ้ว่าผมอยู่้าๆ เธอ
รอยยิ้มาๆ อนนอนหลับเริ่มลี่ออ เธอเียบไม่ละเมออะไร่อผมึฟุบนอนลบนเียโยที่ยัุบมืออเธอแน่น
“เราอบแนะ”
ำพูวนสสัยทำให้ผมผุเยึ้นมอหน้าเธอในทันที เธอละเมอพูออมาะยัหลับอยู่ในท่าทาที่เหมือนเิม หัวใผมเ้นึัไม่เป็นัหวะเพราะสรรพนามแทนัว็เหมือนะมีแ่ผมเท่านั้นที่เธอเรียแบบนั้น แ่ะให้ผมเื่อไ้ยัไในเมื่อเธอิว่าผมเป็นเย์มาโยลอ
ว่าันว่านเมามัพูวามริ แล้วเธออบใร...หรือว่าเธออบผม?
----------*
อ้าว อะไรยัไละทาร่า เธอหมายถึใรันแน่
หัวใ เม้น์พูุยันไ้น้า
ความคิดเห็น