คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 8. Secret (50%)
“ไปสวีทที่ไหนมาครับถึงกลับเอาป่านนี้”
แค่เปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมก็โดนรูมเมตที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเอ่ยทักในทันที
“สวีทเชี่ยไร” ผมพูดเสียงขุ่น เดินเข้าไปนั่งบนเตียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้ต้าหมายถึงเรื่องอะไร
“หายไปกับแฟนทั้งคืนแบบนี้ ไม่เรียกสวีทจะให้เรียกว่าอะไรล่ะครับคุณฟอส” ไอ้ต้าเผยอยิ้มยกที่มุมปาก ส่งสายตามองมาอย่างเจ้าเล่ห์
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ใช่แฟน”
“เออ ๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” ร่างสูงรีบกลับคำ เมื่อเห็นผมทำหน้าถมึงทึงใส่ “แล้วสรุปเป็นไงมาไง หายหัวไปทั้งคืนไม่บอกกูสักคำ” ไอ้ต้าชะงัก หรี่ตามองผมอย่างสำรวจ “แล้วนี่มึงเอาชุดใครมาใส่ ไม่ใช่ชุดมึงหนิ”
“พอดีมีปัญหานิดหน่อย ก็เลยต้องเอาชุดของไนโตรมาใส่นอนค้างคืนที่โรงแรม”
“โรงแรม?” ไอ้ต้ารีบลากเก้าอี้มาข้างเตียง นั่งลงรอฟังคำอธิบายอย่างสนอกสนใจ
“หยุดความคิดชั่ว ๆ ของมึงเลยนะ” ผมชี้หน้าคาดโทษ เมื่อเห็นดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างมีเลศนัย ไอ้ต้าจึงหัวเราะแหะ ๆ แก้เขินที่โดนผมรู้ทัน “กูไปอาบน้ำล่ะ” ตีเนียนระหว่างที่ทำเป็นโกรธรีบเผ่นก่อนดีกว่า ขืนยังนั่งอยู่ตรงนี้คงโดนไอ้ต้าหาเรื่องแซวอีกเป็นแน่
“เดี๋ยวดิ” แต่ไม่ทันจะลุกขึ้น ก็โดนมันขัดจังหวะเสียก่อน “มึงบอกกูก่อน ว่าทำไมถึงต้องไปนอนที่โรงแรมกับไอ้ไนโตร”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม?”
“เพราะมึงมีพิรุธ”
“…”
“ถ้าไม่มีอะไรทำไมมึงไม่เล่า”
“อยู่บ้านกลับดึกแม่กูยังไม่ถามมากเหมือนมึงเลย” ได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อโดนสายตาคาดคั้นจากเพื่อนรัก
“ไม่ต้องเฉไฉ เล่ามา”
“เออ ๆ” ดูท่าไอ้ต้าจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่าย ๆ ผมจึงจำใจต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้มันฟัง
“เป็นไง รู้สึกผิดบ้างมั้ยมึงอะ?” ผมถาม
“ทำไมกูต้องรู้สึกผิด”
“ถ้าเมื่อวานมึงไม่ชิ่งกลับหอก่อน กูก็คงไม่ต้องตกระกำลำบากแบบนี้หรอก” เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะมัน ถ้าไม่สมรู้ร่วมคิดกับไนโตรแกล้งผม ผมก็คงไม่ต้องเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้หรอก
“เท่าที่ฟังก็ไม่เห็นมึงจะลำบาก”
“…”
“ได้เที่ยวทะเล กินอาหารซีฟู้ด แถมยังนอนโรงแรมหรูอีก มันลำบากตรงไหนครับไอ้คุณฟอส”
“เออะ...เออ...” ผมอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเถียงไอ้ต้ายังไงดี “ลำบากที่กูต้องทนเห็นหน้าไนโตรไง” เอาเหตุผลนี้แล้วกัน น่าจะฟังขึ้นที่สุด
“กูนึกว่ามึงจะชอบซะอีก”
“พูดเชี่ยไรมึง”
“หรือไม่จริง”
“ไม่” ใครจะไปชอบคนกวนประสาทอย่างเขาล่ะ
“ไม่ก็ไม่” ไอ้ต้ายักไหล่ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปล่อยให้ผมมองตามแผ่นหลังไปด้วยความมึนงง
พอรู้สิ่งที่ตัวเองต้องการ คิดจะไปก็ไปซะอย่างนั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ้ย
“ขึ้นห้องเรียนเลยม่ะ” ผมถามไอ้ต้า หลังจากกินข้าวมื้อกลางวันที่โรงอาหารของคณะเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เตรียมตัวเรียนต่อในช่วงบ่ายอีกสองชั่วโมง
“ไปดิ กูกำลังง่วงเลย ได้งีบสักนิดก็ยังดี”
“ทำเชี่ยไรไม่หลับไม่นอน”
“…” เห็นไอ้ต้ายิ้มกริ่ม ผมก็พอจะรู้คำตอบ
“คุยกับน้องหมิวอยู่ล่ะสิ” เด็กทันตะที่มันตามจีบ
“เปล่า น้องจีน”
“…”
“จีนเป็นเพื่อนหมิว” เห็นผมทำหน้างง ไอ้ต้าจึงอธิบายให้เข้าใจ “ตอนแรกกูติดต่อจีนหวังจะขอให้ช่วยจีบหมิว แต่แม่งคุยกันทั้งคืนกูก็ยังไม่ได้คุยกับหมิวซักที”
“เอิ่ม...”
“ช่างเถอะ เรื่องนั้นไว้ก่อน เอาเป็นว่าตอนนี้รีบไปที่ห้องดีกว่า กูง่วงไม่ไหวแล้ว” ไอ้ต้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบจานข้าวของตัวเองเตรียมไปเก็บที่ชั้นวางจาน ผมจึงลุกขึ้นตาม แต่เพียงพลิกตัวกลับผมก็ชนเข้ากับใครบางคน
“ขอโทษครับ” ผมกล่าว ก่อนจะผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนที่ผมคุ้นหน้า
เพราะผมเพิ่งเจอกับเขาเมื่อวานนี้เอง
“สวัสดีครับ” ผมขมวดคิ้ว เมื่อชายคนนั้นเอ่ยทักทาย “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ยครับ?”
“…” ผมแค่พยักหน้า เพราะยังงง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น
คุยกับผมงั้นเหรอ ทำไมต้องคุยกับผมด้วย
“เอ่อ…” ชายรุ่นพี่ส่งเสียงลังเล ชำเลืองมองไปทางไอ้ต้าที่ยืนอยู่ “ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ผมว่าเราไปนั่งคุยกันตรงนู้นดีกว่านะ” เขาชี้ไปทางโต๊ะม้าหินที่อยู่ถัดออกไป
“อ้อ...ตามสบาย” เหมือนไอ้ต้าจะรู้ความหมายของพี่เขา “กูไปงีบก่อนนะมึง” มันยกมือลาผม เดินจากไปอย่างรู้งาน เหลือไว้เพียงผมกับผู้ชายคนนี้…ผู้มีฐานะเป็นพี่ชายของไนโตร
“ขอโทษนะครับที่วันก่อนเสียมารยาท” เขาเริ่มต้นบทสนทนา หลังจากที่เราสองคนย้ายมานั่งที่โต๊ะม้าหินใต้ตึกเรียนของคณะผม “เอ่อ…คุณ…”
“ผมชื่อฟอส”
“ผมชื่อเทอร์โบ อยู่วิศวะปีสาม” ไม่บอกผมก็รู้ ดูจากเสื้อชอปที่เขาสวมใส่
“ผมอยู่ปีสอง เรียกผมว่าน้องก็ได้ เรียกคุณแล้วรู้สึกแปลก ๆ”
“งั้นพี่ของเรียกฟอสเฉย ๆ แล้วกันนะครับ”
ผมพยักหน้า มองเขาอย่างงง ๆ เพราะไม่ค่อยคุ้นชินกับสิ่งที่พบเจอสักเท่าไหร่ ผู้ชายอะไรโคตรมีมารยาท นอกจากหน้าตาดีแล้วยังพูดจาไพเราะอีกต่างหาก ผิดกับน้องชายของเขาลิบลับ จนแทบไม่เชื่อเลยว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมา
“เออ...มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ?” หลังจากแนะนำตามทำความรู้จักกันเรียบร้อย ผมจึงเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย
“พี่อยากคุยเรื่องของไนโตรหน่อยน่ะ”
“…”
“ฟอสคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าพี่เป็นพี่ชายของไนโตร?”
“ครับ”
“ฟอสสนิทกับไนโตรเหรอ? ทำไมพี่ไม่เคยเห็น”
“เปล่าครับ แค่คนรู้จัก” ผมตอบปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด การที่พี่เทอร์โบไม่เคยเห็นผมนั่นแหละคือสิ่งที่ยืนยันคำตอบของผมได้เป็นอย่างดี
“เหรอ…” แต่คิ้วหนาของคนตรงหน้ากลับขมวดขดเป็นปม แสดงอาการเหมือนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ “แล้วทำไมถึงไปไหนมาไหนกับไนโตรบ่อย ๆ”
“ก็ไม่หนิครับ” บ่อยอะไรกัน แค่ไม่กี่ครั้งเอง
“คลิปที่ไนโตรทะเลาะวิวาทในห้างพี่ก็เห็นฟอสยืนอยู่ เมื่อวานที่เจอกันฟอสก็อยู่กับไนโตรด้วย แล้วทำไมถึงบอกว่าเป็นแค่คนรู้จักล่ะ”
“เอ่อ…เรื่องมันยาวน่ะครับ” ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีว่ามันก็แค่เรื่องบังเอิญ “เอาเป็นว่าเราไม่ได้รู้จักถึงขั้นสนิทก็แล้วกันครับ”
ถึงแม้พี่เทอร์โบจะพยักหน้า แต่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันก็ยังไม่จางหาย
“งั้นพี่ขอถามอะไรอีกนิดได้มั้ย?”
“ครับ”
“ฟอสรู้มั้ยว่าไนโตรชอบกินอะไร?”
“ชอบเหรอ…” ผมขบเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ “ทอดมันกุ้ง” เพิ่งรู้สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อวานนี้เอง ไนโตรยังหาเรื่องแย่งทอดมันกุ้งชิ้นสุดท้ายกับผมอยู่เลย
“เคยไปเที่ยวด้วยกันมั้ย?”
“เพิ่งไปทะเลด้วยกัน แต่ก็ไม่เชิงเที่ยวหรอกครับ” อยากจะบอกเหลือเกินว่าเพราะพี่นั่นแหละครับผมถึงได้ไปทะเลกับเขา และเรียกว่าติดสอยห้อยตามไปคงจะถูกกว่า
“แล้ว…เคยไปห้องไนโตรมั้ย?”
“ก็เคยนะครับ” ต้องไปโดยไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
“…” พี่เทอร์โบอ้าปากค้าง แสดงอาการตกใจเล็กน้อย เหมือนผมพูดอะไรผิดไปอย่างไรอย่างนั้น
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ปะ เปล่า”
“ที่พี่มาหาผมเพื่อจะถามแค่นี้เหรอ?” แปลก ทั้งท่าทางที่เขาแสดงออก รวมไปถึงคำถามที่ดูจะพิลึกพิลั่นราวกับกำลังให้เล่นเกมทายใจ แล้วทำไมเขาต้องเคร่งเครียดขนาดนี้ด้วย
“พี่เป็นห่วงไนโตร”
“…”
“ที่พี่ถามก็เพราะอยากรู้ว่าฟอสสนิทกับเขาขนาดไหน มากพอที่พี่จะปรึกษาเรื่องของเขากับเราได้หรือเปล่า”
“อ๋อ…งั้นผมคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับ” อย่างที่บอก ผมไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้น เรียกว่ารู้จักกันผิวเผินเสียด้วยซ้ำ “พี่ไปคุยกับเพื่อนของเขาที่คณะน่าจะดีกว่า”
“แต่พี่คิดว่าพี่คุยถูกคนแล้วล่ะ”
“…” รอยยิ้มของคนตรงหน้าปรากฎให้ผมเห็นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เราคุยกัน “ไนโตรเป็นคนเข้าถึงยาก ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จนเขาแทบไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน”
“…” ผมนั่งนิ่งรับฟัง เมื่อพี่เทอร์โบเริ่มพูดอธิบาย
“น้อยครั้งที่พี่จะเห็นเขาไปไหนมาไหนกับคนอื่น และเขาไม่เคยให้ใครเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขาโดยเฉพาะคอนโด เพราะแม้แต่พี่ที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ก็ยังไม่เคยได้เข้าไปเลย”
“เหรอครับ…” จริงอยู่ที่ไนโตรอาจมีบางมุมที่เข้าถึงยาก ผมเองยังคิดสับสนหลายครั้งว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดูเป็นคนหวงความเป็นส่วนตัวสักเท่าไหร่ “วันก่อนไนโตรเป็นคนพาผมไปที่ห้องของเขาเองด้วยซ้ำ”
ความคิดเห็น