Doll ผจญโลกกว้างแสนอลเวง (รับสมัคร)

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่7 เรียนรู้

CR.SHL

เคน : แค่นี้ก็ไม่รอดแล้วสินะ...

เคียร์ : !!!

ในช่วงเวลาเสี้ยววินาทีนั้น

เคียร์ : โดนสิงอีกแน่ๆเลย

........

เคียร์ : ซะทีไหนล่ะ!!

เคน : ว่าไงนะ!!!

เคียร์ : โทษทีนะ ฉันไม่ใช่คนโง่หรอกที่ไม่รู้จักวิธีกำจัดหมอกน่ะ

ทันใดนั้นสายลมที่ปะทะเข้ากันอย่างรุนแรงทำให้หมอกฟุ้งกระจายออก

เคน : มังกรลมสินะ แต่พลังของฉันไม่ได้มีแค่นี้หรอก

ในขณะเดียวกันที่เคนกำลังเรียกหมอกดำและเปลวเพลิงเคียร์ก็มองไปทางหน้าต่าง

เคียร์ : เมฆฝน? โคฟุคุงั้นหรอ

เคน : งั้นถ้าอย่างนี้ล่ะ!!...

เคนใช้ไฟที่ลุกโชดช่วงที่มือซ้าย วิ่งมาด้วยความเร็วสูงและจะเผาเคียร์ซะ

เคียร์ : โคฟุคุ!!!

เปรี๊ยง!!!!!

โคฟุคุ : เคียร์ง่ะ มองเห็นฉันด้วยงั้นหรอ

สายฟ้าที่ผ่าลงมาพร้อมกับเด็กสาวร่างน้อยผมสีเผือก

เคียร์ : ทำไมไม่มาแบบปกติล่ะ

โคฟุคุ : ให้ทำไงได้อ่ะ ฉันไม่ชอบทำอะไรเหมือนคนธรรมดาเค้าทำกันหรอกนะ

เคียร์ : มาที่นี่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้จัดการเจ้านี่ซักที

เคนเห็นว่าถ้าสู้คนเดียวจะเสียเปรียบเลยค่อยๆถอยหลัง

เคียร์ : เอ้าๆ จะหนีงั้นหรอ กลัวรึไง

เคน : ริน!!

ปัง!!

เสียงคล้ายพลุหมอกดังกึก้องแล้วมีควันระเบิดออกมา

ริน : เรียกทำไมคะ

เคน : ช่วยจัดการหน่อยก็แล้วกัน ฉันจะไปทำธุระน่ะ

โคฟุคุ : หุหุ พี่สาวสวยจังเยย

โคฟุคุน้ำลายไหลย้อย

ปัก!!!

เคียร์ : หยุดทำตัวแบบนั้นซะ

โคฟุคุ : มีอะไรก็ตีหัวตลอดเลยน๊าาา

เคียร์ : แล้วมันจะทำไมเล่า!! พูดไปเธอก็ไม่รับรู้หรอก

โคฟุคุ : เห็นฉันเป็นคนโง่รึไง!!

สงครามททะเลาะวิวาทของทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้น..... "จะได้จัดการอีกฝั่งมั้ยเนี่ย"

ริน : ร่าเริงกันดีจังนะ แต่ทีนี้จะร่าเริงได้อีกมั้ยล่ะ!

รินหยิบดาบขึ้นมา2เล่มที่คมกริบ

โคฟุคุ : งะ! ดาบนี่นา

เคียร์ : ดาบหรอ

ริน : ไม่เกรงใจล่ะนะ!!!

เคียร์ : โคฟุคุ เอาหูมานี่สิ

โคฟุคุ : หึม?

ทั้งสองกระซุบกระซิบกันซักพัก

โคฟุคุ : จะลองดูนะ

ริน : งั้นก็ฟันที่คอก่อนล่ะนะ

โคฟุคุ : มานี่เร็วเข้า!!

เปรี๊ยง!!!

โคฟุคุจับดาบเอาไว้แล้วกำลังถ่ายทอดไฟฟ้า

ริน : จะทำอะไร

โคฟุคุ : พี่สาวคนสวย ไปดีมาดีนะจ๊ะ

ริน : ห...หา

โคฟุคุ : อิอิ

เปรี๊ยงเข้าให้!!!

ทำให้มีควันระเบิดไฟฟ้าออกมา

ริน : สงสัยต้องหนีก่อนซะแล้วสิ

โคฟุคุ : ห..เห้ย!! ไม่เป็นอะไรเลยหรอเนี่ย!!!

ฝึบ!!

ทันใดนั้นรินก็หายไปทันที

เคียร์ : เฮ้อ... เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

โคฟุคุ : นายจะเหนื่อยอะไรล่ะในเมื่อไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ

เคียร์ : ฉันต้องคิดแผนอะไรเยอะแยะแต่เธอก็ใช้พลังแบบไม่มีคิดบ้างเลยน่ะ

โคฟุคุ : แล้วจะให้ฉันคิดงั้นหรอ!!

เคียร์ : หัดคิดเองบ้างสิ

โคฟุคุ : อะไรกันยะ! ฉันไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นซักหน่อย

เคียร์ : งั้นก็ไปเรียนหนังสือใหม่ไป!!

ทะเลาะกันอีกแล้ว...

โคฟุคุ : แล้วมันจะทำไมกันล่ะ!!

เคียร์ : เธอน่ะก็ช่วยๆกันหน่อยไม่ได้รึไง

โคฟุคุ : แล้วจะทำไมเล่า!!

ไม่เลิกสินะ...

เคนคาคุ : เคียร์ โคฟุคุ

เคียร์/โคฟุคุ : หึม.. เห้ย!!

เคนคาคุโผล่หัวออกมาอย่างที่ทั้งสองยังไม่ทันตั้งตัว

คาร่า : เรามีข่าวจะมาบอกพวกท่าน

เคนคาคุ : คิม แมรี่ แล้วก็ ยูอิฟื้นแล้ว ตอนนี้อยู่ในห้องของพวกฉันแล้ว

เคียร์ : เฮ้อ... ก็โล่งอกอยู่หรอกนะ

โคฟุคุ : หึม

โคฟุคุทำสีหน้าที่ดูเหมือนจะเมินเฉย

ปัก!!

ประตูถูกเปิดอย่างแรง

คิม : ทั้งสองคนปลอดภัยดีนะครับ

โคฟุคุ : คนที่ดูท่าจะไม่ดีน่าจะเป็นนายมากกว่าล่ะมั้ง แผลเต็มตัวเลย

คิม : แค่นี้สบายอยู่แล้วครับ

เมไอเนียส : คิมก็อย่าฝืนตัวเกินไปนะ ไปพักก่อนเถอะค่ะ

เมไอเนียสมายืนข้างๆคอยส่งกำลังใจให้

คิม : นั่นสินะ งั้นกลับห้องกัน

เมไอเนียส : อื้ม

ทั้งสองก็เดินจูงมือกันเดินกลับห้องไป

_________________________________________________________________________________

อีกด้านหนึ่งของ...

เกียร์ : เคน เรื่องตอนนี้เป็นยังไบ้างล่ะ พลาดท่ามาล่ะสิ

เคน : ( ซึ๊ดเลย)

ปัก!!!

เกียร์ : ทำไมต้องตีหัวกันล่ะ

เคน : ฉันไม่ได้พลาดท่ามานะ อย่ามาทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย

เคน : (เจ้าเด็กหัวเขียวนั่น กับเจ้าเตี้ยหัวเผือกไม่ธรรมดาเลยนะ)

เกียร์ : แล้วรินล่ะ

เคน : คงจะไปซัดพวกผู้ชายขี้ตอแยเธอเหมือนเดิมนั่นแหละ

นั่นซิเนอะ...

ชาย1 : น้องสาว ถ้าสนใจไปกับพี่ก็ได้นะ

ริน : (น่าโมโหชะมัดยาก)

ชาย2 : อย่าเลย มากับพี่สิ

ริน : (ชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!!)

ชาย3 : กับพี่ดีกว่าเป็นกองเลย

ริน : (ย๊ากกกกกกกก ไม่ไหวแล้ววววว)

ริน : ออกไปเลยนะ!! ถ้าไม่อยากถูกฟัน

รินทำท่าเหมือนจะหยิบดาบขึ้นมาฟัน

ชาย1 : แหม่ๆ เป็นแค่สาวน้อยไร้เดียงสาจะทำอะไรเราได้ล่ะ

-----------

เกียร์ : ทำไมพี่รินถึงได้ถูกคุณเชื่อใจนักหนา ดูภายนอกแล้วก็แค่เด็กธรรมดาๆที่อายุน้อยเท่านั้นเอง

เคน : คิดผิดคิดใหม่ได้นะ

เกียร์ : หึม

เคน : รินน่ะ ถึงจะเป็นแค่คนธรรมดาแต่ก็เก่งดาบเกินคน เป็นคนที่เร็วเกินกว่าคนและมีสมองที่เร็วกว่าคน

มีสายตาที่มองเห็นได้ไกลกว่าคนอื่น และที่สำคัญ

เคน: เธอมีจิตสังหารเกินมนุษย์.. บางทีอาจจะยิ่งกว่าเธอซะอีกนะ

------------

ริน : เจ้าผู้ชายลามก!! เอานี่ไปกินซ๊าาาาาาา!!!

ปั้ง!!!!!!!!!

เสียงดาบปะทะกันจนเกินระเบิดเสียงดังสนั่น เมืองรอบข้างกลับเละเป็นระนาว

ริน : ก็คิดว่าจะแน่ซะอีกน่ะ

ริน : กลับบ้านดีกว่า...

-----------------

ปัก!!

เกียร์ : พี่รินนนน สุขสันต์วันเกิดดด

ริน : นี่มันใช่วันเกิดของฉันรอเนี่ย

เกียร์ : กินเค้กมั้ย

ริน : อ...เอ่อ..

ริน : น... น่ากินจังเลย

เกียร์ : น่ากินใช่ม๊าา กินเลยสิ

ริน : แหะๆ พี่ไม่ค่อยอยากจะกินน่ะ

เกียร์ : ล้วทำไมถึงแก้มแดงล่ะ

ริน : อ... เอ่อ คือว่านะ...

เกียร์ : (หัวเราะเบาๆ) ตลกจังเลย

ริน : หึม..

และนี่ก็คงจะเป็นชีวิตของเหล่าผู้ที่จะทำลายโลกแหละนะ (บ๊องสิ้นดี -..- ล้อเล่นๆ)

เกียร์ : อ๊ะ ขอไปจัดการธุระก่อนนะ

เคน : แล้วแต่เถอะ

เกียร์ : งั้นเดี๋ยวจะรีบกลับนะ

________________________________________________________________________________

อีกด้าหนึ่งของเคนคาคุ คาร่า และ มิเรน

มิเรน : นี่ ฉันรู้สึกแปลกๆนะ

คาร่า : จะอะไรอีกล่ะ

เคนคาคุ : แล้วแปลกๆยังไงงั้นหรอ

คาร่า : จะเป็น---

ตู้ม!!!!!

มีเทียร์ : หยุด...

บิงเรย์ : สิ่งเบาแค่นั้นใครจะได้ยินกันล่ะ

ฟารีน : นั่นสินะคะ

คาร่า : แล้วผู้หญิงคนที่มาถล่มอพาร์ทเม้นแห่งนี้คือใครแล้วใครที่อยู่ข้างๆบิงเรย์กันน่ะ

ฟารีน : ไว้ค่อยตอบ ตอนนี้ฉันจะจัดการกับยัยผู้หญิงนั่นก่อน

เกียร์ : ถึงสามวันแล้วสินะ งั้นฉันจะส่งพวกเธอไปอดีตที่กลหลเองนะ

มีเทียร์ : ฟังกันอยู่รึเปล่าเนี่ย

เกียร์ : บ๊ายบายนะ

ตูม!!!!!!!!

เคียร์ : เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ

เคียร์ได้ยินเสียงมาจากห้องข้างๆจึงรีบวิ่งไป

เคียร์ : เมื่อกี้มันอะไร

เกียร์ : อ๊ะ โผล่มาอีกคนแล้วหรอ

โคฟุคุ : คิดจะทำอะไรน่ะ!!

เคียร์ : ก็บอกแล้วไงว่าให้มาแบบปกติน่ะ

เกียร์ : ยังเหลืออยู่สินะ งั้นก็หายไปให้หมดนั่นแหละ!!

โคฟุคุ : เห้ยยยย

_________________________________________________________________________________

ทุกคนถูกย้ายไปอีกมิตินึงแล้วจ้าาาาาาา

ยังอวยเคียร์โคฟุคุ แล้วก็เมไอเนียสกับคิมเช่นเดิม

และรู้สึกว่าคู่ยูริจะเยอะจังเล๊ยยยยยย 5555

(ดูๆไปเคนคาคุกับคาร่าก็น่ารักดี 55555)