รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #9 : สิ่งดีๆ

ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะกลับบ้านแต่เปลี่ยนใจละ ไปหามินจุนดีกว่า ไหนๆ พ่อกับแม่ของมินจุนก็ไม่อยู่บ้าน แล้วถ้ากลับบ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร ไปหาอะไรทำที่บ้านมินจุนก็ดีเหมือนกัน ว่าแล้วฉันก็ออกเดินทางไปบ้านมินจุนทันที

"ตกลงแกจะกินให้มันหมดนี่เลยใช่มั้ยเนี่ย เดี๋ยวก็ท้องแตกตายกันพอดีหรอกย่ะ" มินจุนพูดกับฉันในขณะที่มินจู(น้องของมินจุน) นั่งมองฉันตาปริบๆ เพราะฉันเล่นสวาปามขนมกองเป็นตั้งๆตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจใคร


"ไปโกรธใครมาใช่มะ"

"แค๊ก แค๊ก" ฉันสำลักทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่มินจุนพูด

"เอานี่ น้ำ" มินจุนยื่นน้ำให้ฉัน แล้วลูบหลังฉันเบาๆ

"ทำไมแกถึงคิดยังงั้นละเนี่ย"ฉันตอบอย่างยากลำบาก

"โอ้ยก็เวลแกโกรธทีไร ก็กินแบบไม่ยั้งยังงี้ทุกที แล้วกแกเป็นเพื่อนฉันมากี่ปีแล้วฮา ทำไมฉันจะไม่รู้ละย่ะ" มินจุนบอกแล้วแคกหัวฉันเบาๆ

"แต่ครั้งนี้แกทายผิดย่ะ"

"เอาเหอะ ทำเป็นพูดดีไป"

"ชิ ก็บอกว่าไม่ได้มีอะไรไงเล่า"

"เออ เรื่องของแก" มินจุนพูดแล้วลุกเดินหนีไปหยิบของในห้องครัว

ก้บอกว่าไม่ได้โกรธไม่ได้โมโหใครนี่หว่า โอ้ยอารายเนี่ย  อยู่ๆฉันก็ดันไปนึกถึงหน้าแล้วก็คำพูดของนายมินฮอกอีกครั้ง โอ้ย จะห่วงใครก็ช่างนายสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่กินมันแล้ว แล้วฉันก็โยนถุงมันฝรั่งลงบนโต๊ะ

"พี่แฮมินไม่กินแล้วหรอฮับ" มินจูที่นั่งจ้องฉันอยู่นานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉันขว้างถุงขนมลงบนโต๊ะ ตายละ ลืมไปว่ามินจูอยู่ด้วย

"ไม่แล้วละจ้า พี่อิ่มแล้วละ" ฉันเปลี่ยนอารมณ์ทันทีเลย

"งั้น ผมขอนะ" ว่าแล้วมินจูก็กวาดกองขนมที่มีอยู่ไปหาตัวเค้า เด็กหนอเด็ก น่ารักสะจริงเลย ฉันมองมินจุนที่กำลังแกะถุงขนมอย่างตั้งใจ แล้วรู้สึกดีขึ้น

"มินจู ไปอาบน้ำได้แล้วนะ พี่เตรียมน้ำให้แล้ว" มินจุนเรียกน้องชายของเธอ

"แต่ว่าผมยังไม่อยากอาบนี่"

"ไม่ได้นะ มานี่เลย ถ้าพ่อกับแม่กลับมาแล้วมินจูยังไม่อาบน้ำ พ่อกับแม่จะไม่ซื้อของเล่นที่มินจูอยากได้ให้นะ"มีขู่อีกยัยนี่

"แต่ว่า.."มินจูมองขนมที่กองอยู่ตรงหน้า แหม๋ได้นิสัยพี่ของเธอเปี๊ยบเลยนะเนี่ย(เห็นแก่กิน)

"ไม่เป็นไรหรอกจ้า เดี๋ยวพี่เก็บไว้ให้นะ" ฉันบอกมินจู

"จริงนะฮับ" ฉันพยักหน้าเป็นการตอบรับ แล้วมินจูก้เดินตามมินจุนไปห้องน้ำ

 มินจุนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ปล่อยให้มินจูอาบน้ำเอง เธอนั่งลงข้างๆฉัน

"แล้วจะกลับบ้านตอนไหนละเนี่ย"

"ไม่รู้ดิ ตอนนี้ยังไม่อยากกลับ"

"บอแม่แกแล้วหรอ"

"โอ้ยอย่าเป็นแม่คนที่สองได้มะ"

"อารายของแกว่ะ อารมณ์ไม่ดีอยู่นั่นละ"

"ปล่าว" เห้อ ทำไมฉันยังรู้สึกไม่ดีอยู่เลย

"จะกินข้าวด้วยมั้ย"

"ไม่ละ ฉันอิ่มละ เห้อ ว่าไปแล้วก็กลับบ้านดีกว่า"

"อารายของแกเนี่ย นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป"มินจุนพูดแล้วทำท่างอนๆ

"โทษทีน่า พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำธุระอ่า "

"เออ ก้ได้"

แล้วฉันก้ออกมาจากบ้านมินจุน

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันฉันถึงไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เลยบอกมินจุนว่าจะไปทำธุระ ตอนนี้ฉันเดินอยุ่บนถนนที่มุ่งหน้าเข้าไปในเมือง

      ในเมืองตอนนี้มีผู้คนเดินขวักไขว่กันเต็มไปหมด สีสันของแสงจากไฟที่อยู่ตามป้ายต่างๆของร้านค้า และที่เสาไฟฟ้า เริ่มสองแสง และพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว คงดึกแล้วสิน่ะ แต่ฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านอยู่ดี เห้อ ฉันเดินไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีจุดหมายเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้เวลาเดินมานานเท่าไรแล้ว ฉันเริ่มเมื่อยแล้วนะเนี่ย อย่างน้อยก็หาน่าจะหาที่นั่งพักก่อนดีกว่า

แล้วฉันก็เข้ามาในสวนสาธรณะ แล้วเริ่มมองหาที่นั่ง ว่างพอดีเลย ปวดขาเป็นบ้าเลยฉันก้มลงนวดขาตัวเองเบาๆ

"เอานี่มะ"มีใครบางคนยื่นกระป๋องน้ำส้มให้ฉัน

"ไม่" ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี

"เป็นอารายของเธอละยัยบ๊อง"แล้วมินฮอกก้นั่งลงข้างๆฉัน

"เกี่ยวอะไรกับนายเล่า"

"ใช่มันไม่เกี่ยวกับฉันนี่น่า แต่เมื่อตอนเย็นฉันต้องคิดบัญชีกับเธอ เธอผลักฉันทำไมเนี่ย" เค้าพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน

"ก็อยากผลักมีอะไรม่ะ"

"จะกลับบ้านละ"ฉันพูดแล้วลุกขึ้นเดิน แล้วเค้าก็เดินตาม เดินตามทำไมเนี่ย

"นายไม่มีบ้านกลับรึไง เดินตามฉันทำไมเล่า"สักพักใหญ่เหมือนกันที่เค้าเดินตามฉันมา

"ใครเดินตามเธอกัน"เค้าตอบแล้วยิ้มที่มุมปาก เพราะเวลาเค้าทำยังงี้สิน่ะ สาวๆถึงได้ตามกรี๊ดเค้า ก็เค้าดูน่ารักมาเลยนี่ เห้ยไม่ๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรน่ะ

"นี่" ว่าแล้วเค้าก้จับหัวฉัน

"ทำอะไรเนี่ย" ฉันปัดมือเค้าออก

"เธอเป็นอะไรของเธอกานแน่เนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว"

"ก็บอกว่าไม่ได้เป้นไรไงเล่า" อยู่ดีๆเค้าก็จับมือฉัน 0.๐ แล้วก้มลงมาใกล้ๆหน้าฉัน

"เธอโกรธฉันหรอ ไหนว่าไม่โกรธแล้วไง" อย่าทำหน้ายังงี้ได้มั้ย ฉันทำตัวไม่ถูก

"ก็บอกว่ไม่ได้โกรธไง"ฉันตอบไปด้วยเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

"ก็ดีละ งั้นตามฉันมา มีอะไรจะให้ดู" ว่าแล้วเค้าก็จูงมือฉันให้เดินตามเค้าไปในที่ไหนสักแง


"จะพาฉันไปไหน"

"เดี๋ยวก็รู้" มินฮอกหันมาบอกฉันแล้วยิ้มให้

แล้วเราก็มาหยุดที่พุมไม้สูง ที่ขึ้นหนาทึบไปหมอ

"อย่าบอกนะว่าจะเข้าไปในนั้นอ่ะ"

"อืม ตามมาเหอะ"

"ไม่เอา"

"เอาน่า"

"หลับตาด้วยนะนะ"

"ทำไมอ่ะ"

"หลับตาไปเหอะน่า" แล้วฉันก็ทำตาม แล้วเค้าจูงมือฉันให้เดินตามเข้าไป

"ลืมตาได้"

"สวยใช่มั้ยละ"

"สวยจัง"

ฉันมองไปยังภาพที่อยู่เบื้องหน้า ไฟจากราวสะพาน และแสงจากพระจันทร์และดวงดาวส่องกระทบผิวน้ำ ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนอยู่ในความฝันเลย

"ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยว่าในเมืองใหญ่ๆ แบบนี้จะสามารถหาวิวดีๆ แบบนี้ได้" มินฮอกบอกกับฉันหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง

ฉันไม่ได้ตอบอะไร แล้วหันไปมองหน้าเค้าแทน
แสงจากพระจันทร์ฉายกระทบด้านข้างใบหน้าเค้า ที่ตอนนี้กำลังจ้องมองออกไปที่ยังแม่น้ำที่อยุตรงหน้า อย่างตั้งอกตั้งใจ เค้าดูดีมากเลย

"มีอะไรหรอ" จู่เค้าก้หันกลับมา ฉนแทบจะตั้งตัวไม่ทัน

"ปล่าวๆๆ" ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี

แล้วเราก็นั่งลงจ้องมองไปข้างหน้าด้วยกัน

"สบายใจแล้วใช่มั้ย"ในที่สุดเค้าก็ถามขึ้นมา

แล้วฉันก็ยิ้มให้มินฮอก เป็นการตอบคำถามเค้าแทน

"เวลาเธอยิ้มนะ ดูน่าร๊ากดีนะ"เค้าพูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยินและไม่ไดหันมามองหน้าฉันเลย ใจของฉันเริ่มเต้นแปลกๆ

"นายว่าอะไรนะ"

"เปล่า ไม่มีอะไร"

ถ้าฉันดูไม่ผิดฉันเห็นเค้าหน้าแดงด้วยละ รึว่าจะเป็นเพราะแสงจากไฟที่ราวสะพานนะ


"ก้ดีแล้วละ ที่เธออารมดีขึ้น"


"ขอบใจนะ" ฉันหันไปบอกกับเค้า


"ไม่ต้องหรอก ฉันรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนั้น เพราะคิดว่ามันอาจทำให้เธอรู้สึกแย่ แล้วก็ไม่อยากให้มองโซยองไม่ดีด้วย ก็เลยยากจะทำอะไรบ้างนะ"  ฉันรู้สึกจุกที่ปลายคอ เหมือนมีอะไรมาบีบมันเอาไว้ และเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น

"ถ้าเธอสบายใจแล้ว"เค้าตอบอย่างร่าเริง

"อืม ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ได้คิดอะไร" ตอนแรกฉันเหมือนกับจะสุขใจที่สุด แต่อตอนนี้ฉันชักไม่แน่ใจ

"ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า"

"อ๋อ อืม เดี๋ยวฉันไปส่งนะ"

ปาดัยป้า เสียงมือถือของเค้าดังขึ้น

"ฮัลโหล โซยองหรอ อืม อืมได้สิว่างอยู่แล้วละ เดี๋ยวจะไปหานะ แล้วเจอกัน อืม บายๆๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้านายไม่ว่างฉันกลับเองได้"หลังจากที่เค้าวางมือถือและหันมามองหน้าฉัน ซึ่งพอจะเข้าใจว่าควรทำยังไง

เค้ามองหน้าฉันเหมือนจะขอโทษ

"อะไรเล่า มองหน้าแบบนี้ทำไม นี่ฉันไม่ใช่เด็กนะ"

"ทำไม นายอยากไปส่งฉันหรอไง"


"ยัยบ้าเอ้ย จะไปก้ไปเลยไปๆๆ"



"ชิ ใครอยากอยู่กับนายละ แบร๊ๆ" ว่าแล้วฉันก็แลบลิ้นใส่เค้าแล้ววิ่งออกมา

เห้อ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว เดี๋ยวก็รุ้สึกดี เดี๋ยวก็แย่ ตกลงฉันเป็นอะไรไปเนี่ย

ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตายแล้ว สามทุมแล้วนี่หว่า ตายแน่กลับไปแม่จะฆ่าฉันมั้ยเนี่ย


ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าบ้าน แม่ก็ยื่นเด่นตระง่านอยุ่หน้าประตูห้องครัว แล้วในมือก้มีอาวุธพร้อม ชีวิตฉันจบแน่วันนี้ โชคดีนะแฮมิน

"แฮมิน ยัยลูกคนนี้ไปไหนมาห๊า ฉันโทรไปหามินจุน มินจุนบอกว่าแกออกมาตั้งนานแล้ว ไปเที่ยวมาใช่มั้ย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว หัดดูนาฬิกาสะบ้าง มานี่ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตีแกอย่าหวังเลยว่าแกจะได้นอน"

พอพูดจบเท่านั้นละ แม่ก็เริ่มวิ่งไล่ฉันทันที กรี๊ด แม่นี่แม่เป็นแม่หนูน้า แม่จะตีลูกสาวคนนี้ได้ลงคอหรอ  ส่วนฉันหรอค่ะ วิ่งสิค่ะวิ่ง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ แฮกๆ"

หลังจากที่วิ่งวนไปวนมาอยุ่นาน แม่ก็เริ่มเหนื่อย พอดีกับที่ฉันหมดสภาพนั้นละค่ะ แล้วในที่สุดก็

"โอ้ย เจ็บ แม่อ่า"

"แหกปากเค้าไป คราวหลังก็หัดโทรมาบอกบ้างเข้าใจมั้ย ทำอะไรไม่นึกถึงคนอื่นเลย"

แล้วแม่ก็ตีฉันไปตามระเบียบ แต่ก็ไม่เท่าไรหรอกค๊า เพราะแม่ก็คือแม่นั้นละ  ตีไปได้สองสามครั้งก็บอกว่าเหนื่อย แล้วไล่ฉันไปนอน แต่ก็ยังบ่นตามไม่เลิก แต่ผลสุดท้ายก้เข้ามาหาฉันในห้อง ถามว่ากินอะไรมารึยัง แหม๋แล้วทำเป็นโกรธนะเมื่อกี้ 
 
..................................................................................