รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #8 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

เรามาหยุดยืนที่หน้าตึก แห่งหนึ่ง ที่มีป้ายติดไว้ด้านบนว่า CENTER WORLD   ร้านนี้เป็นที่รวมของวัยรุ่นหลายๆ คนเลยละ เพราะที่เนี่ยมีทั้งเกมเซ็นเตอร์แล้วก็มีห้องร้องเพลงด้วย แต่ฉันกับมินจุนเพิ่งจะเคยมาครั้งแรกเพราะไม่มีเวลาที่จะมาสะที

แล้วเราก็เปิดประตูเข้าไปในร้าน โหคนเยอะชะมัดเลย จะมีห้องว่างมั้ยเนี่ย

"นี่มินจุนแกไปจองห้องก่อนได้มะ  ฉันจะไปเข้าห้องน้ำอ่า"

"อารายของแกว่ะ เออๆก็ได้ เร็วๆนะ"

"อืมๆ"

แล้วฉันก็ตรงรี่ไปห้องน้ำ  ห้องน้ำร้านนี้แปลกๆแหะ อยู่ด้านหลังสุดของร้านไม่พอ ยังตองเดินผ่านไปทางลานกว้างๆ แถมหลบอยู่ในมุมอีก ทึบชะมัดเลย  คนก็ไม่มีเลย เอาเหอะรีบๆเข้าแล้วจะได้ไปหามินจุนสะที

  ฮู่ว สบายๆๆ ฉันเดินตัวปลิวออกมาเลยละ

"เห้ คนสวย  มาคนเดียวหรอจ๊ะ"

"พูดกับฉันหรอค่ะ" ฉันหันไปทางผู้ชายสองคนที่กำลังเดินมาทางฉัน คนหนึ่งหน้ายื่นเหมือนม้าเลยแหะ ส่วนอีกคน ก้พอดูได้

"แล้วที่นี่มีคนอื่นรึป่าวละ ผู้ชายที่หน้ายื่นๆ เหมือนม้าพูดกับฉัน กวนชะมัดหมอนี่ ฉันมองไปรอบๆไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย

"มีอะไรรึป่าวค่ะ"ฉันคอยๆเดินหลีกออกมาแล้วกำลังจะวิ่งหนี แต่แล้วหนึ่งในผู้ชายสองคนนั้นกลับคว้าข้อมือฉันไว้

"จะไปไหน"

"นี่ปล่อยนะ แกจะปล่อยมั้ย ถ้าไม่ปล่อยอย่าหาว่าฉันไม่เตือน
นะ"

ว่าแล้วฉันก็เตะเข้าที่ท้องของมันทันที นี่แนะ ไอ้บ้า รู้ฤทธิ์ของฉันน้อยไปสะแล้ว นายหน้ายื่นนั้น ลงไปนั่งกองกับพื้นเลยละ 55+ สะใจ

"โอ้ยยัยบ้านี่ ชินอุนจับมันไว้"

นายหน้ายื่นบอกเพื่อนของเค้าที่ดูเหมือนจะชื่อชินอุนอารายนั่น ว่าแล้วก่อนที่ฉันจะตั้งตัวได้ทัน นายชินอุนก็ขว้ามือฉันเอาไว้ แล้วทำท่าจะชกเข้าที่ท้องของฉันอ ส่วนไอ้หน้ายื่นก็ปิดปากฉันเอาไว้ ฉันพยายามจะร้อง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรออกมา ปล่อยฉันนะเว้ย

"ปล่อยเธอไปสะ"ผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

"บอกให้ปล่อยพวกแกไม่ได้ยินรึไง อยากตายใช่มั้ย"

"แกเป็นใครว่ะ อย่าซ่านักนะเว้ย ไม่รุรึไงว่าพวกเราเป็นใคร"

"ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักพวกแก"

"ขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย"

"เห้ยตลกว่ะ ลุยมันเลยชินอุน" ไอ้ผู้ชายหน้ายื่นหันมาพูดกับเพื่อนของมัน

แล้วไอ้สองคนนั้นก็วิ่งตรงไปทางเค้า นายบ้ามินฮอกมาหาที่เจ็บตัวรึไง

"หันหน้าไปทางอื่นสะ" มินฮอกพูดกับฉัน ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือนกัน ฉันถึงทำตาม

ฉันหันหน้าเข้ากำแพง เสียงของการต่อสู้ดังอยู่ข้างหลังของฉัน

และไม่ถึง 5 นาที หลังจากนั้นเสียงของการต่อสู้ก็สิ้นสุดลง

     ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ ถ้าฉันหันไป แล้วเห็นเค้านอนกองกับพื้นละฉันจะทำยังไง

"กรี๊ดดดด"

"จะร้องให้คนแห่มากันหมดรึไงเล่า"ฉันหันไปมองนายมินฮอก ที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันและเอามือ แตะไหล่ฉันไว้ บนตัวเค้าจะไม่มีร่องรอยถูกทำร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว มีก็แต่ เสื้อของเค้าที่ดูเหมือนจะเปื้อนๆฝุ่น

"ไอ้สองตัวนั้นไปแล้วละ อ่อนชะมัดเลยแหะ"เค้าพูดแล้วปัดฝุ่นที่ติดอยู่ที่เสื้อ

"เธอเป็นไรป่าวเนี่ย"มินฮอกเอามือมาจับที่หน้าผากฉัน เพราะฉันไม่ตอบอะไรเค้าเลย

"เห้ย   ร้องทำไม" อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเฉยเลย

" ฮืออ.... นายบ้าจริงๆเลย ฉันนึกว่านายจะโดนสองคนนั้นอัดเละไปแล้ว"

"ยัยบ๊องระดับฉันนะไม่มีทางอยู่แล้วละ"เค้าพูดแล้วนั่งยองๆจ้องดูฉัน

"เลิกร้องได้แล้วน่า" ว่าแล้วเค้าก็เคาะหัวฉัน

"โอ้ย ตีหัวฉันทำไมเล่า"

"โวยวายไปได้ คนอุตส่าช่วยแท้ๆ"

"ขอโทษ"ฉันบอกนายมินฮอกไป ดูท่าเค้าจะอึ้งสุดๆเลยแหะ

"คนอย่างเธอขอโทษได้ด้วยหรอ"

"ตาบ้า ก็นายช่วยฉันนี่ ฉันไม่ใช่คนอย่างงั้นสะหน่อย" ฉันมองหน้าเค้าแล้วทำท่างอนๆ

"  อืมๆ ฉันก็ขอโทษเธอเหมือนกัน" หา อารายนะ

"อารายเล่าอย่าทำหน้ายังงั้นดิ  ก็เรื่องวันนั้นไง เอ่อ ที่ฉันว่าเธอนะ"

"ฉันไม่รู้เรื่องอะไรแล้วยังไปว่าเธออีกโทษทีนะ"เค้าพูดแล้วหันไปทางอื่น

"อารายเล่า เธอจะไม่พูดอะไรเลยหรอ" หลังจากเงียบไปเกือบ 2 นาที

"อืม ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธหรอก"

ตึกๆ เสียงของใครบางคนวิ่งมาทางเรา

"แฮมิน" เสียงมินจุนเรียกฉัน

"หายไปไหนมา"มินจุนวิ่งตรงมาทางฉัน

"ฉันได้ยินมาว่ามีไอ้นักเลงสองคนโดนอัดแถวห้องน้ำ

ฉันละตกใจหมดเลย เพราะเธออยู่แถวนี้ ถึงได้วิ่งมาดู เป็นไร
มั้ย" มินจุนยิงคำถามเป็นชุดๆ

" ไม่หรอก ไม่เป็นไร"

 มินจุนจ้องมองดูฉัน แล้วหันไปทางมินฮอก

"เอ๋ รุ่นพี่มินฮอก มาทำอะไรตรงนี้ค่ะ อย่าบอกนะว่าพี่เป็นคนอัดไอ้สองคนนั้น "

"  งึกๆๆ (ฉันพยักหน้า) เค้าช่วยฉันไว้น่ะ"

" ฮะ อารายนะ เกิดอะไรขึ้น" มินจุนบอกแล้วทำหน้างง

"เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านแล้วละ"

มินจุนทำท่าจะถามต่อแต่พอฉันบอกแบบนี้ เธอก็เลยพาฉันกลับบ้าน รู้มั้ยฉันแทบจะเดินไม่ไหวแล้ว ฉันหันไปบอกลาเค้า

 ตอนที่ฉันกลับถึงบ้านโดยมัยมินจุนพยุงกลับมา แม่ซักฉันใหญ่เลยว่าไปทำอะไรมาเพราสภาพฉันที่ดุสะบักสะบอมกลับมา ฉันเลยบอกแม่ไปว่า มีวิ่งแข่งทีโรงเรียนแล้วฉันล้ม มินจุนก้เออออไปด้วย ไม่งั้นแม่ต้องดุฉันแน่

มินจุนกลับไปได้สักพักแล้ว ฉันเปิดดูตรงที่โดนชก ช้ำเลยแหะ โอ้ย ไอ้พวกบ้า อย่าให้ฉันเจอแกนะเว้ย ฉันจะอัดแกให้น่วมเลยคอนดู (พูดไปงั้นแหละ)

แล้ววันนี้ตอนนอนฉันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกว่า เจ็บ

 เพราะยิ่งดึกมันยิ่งเจ็บขึ้นทุกที จนต้องกินยาเลยละ

หลายวันมาเนี่ยมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะไปหมดเลย

 แต่อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มองนายมินฮอกใหม่แล้วละ

.......................................

วันนี้ฉันทนแบกสังขารมาโรงเรียนจนได้ ก็ช่วงนี้ฉันแทบจะตามบทเรียนไม่ทันแล้วละ

"เป็นไงบ้าง"มินจุนถามฉันตอนที่ฉันกำลังจะนั่งลงด้วยความยากลำบาก

"ก้ดีขึ้นแล้วละ"

"นี่เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน ไอ้สองคนนั้นมันเกี่ยวอะไรกับเธอ"

ในที่สุดฉันก็เล่าให้มินจุนฟัง

"หน่อยแหนะ อย่าให้ฉันเจอพวกมันนะ จะอัดให้ตายคามือเลย"
นจุนตะโกนออกมาเสียงดัง จนคนทั้งห้องหันมา ยัยบ้า เว่อไปแล้วย่ะ

"ว่าแต่ แล้วพี่มินฮอกไปช่วยแกได้ไงละ"

"ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" ฉันตอบมินจุนไป เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงได้ไปช่วยฉัน

"เออเอานะ ถือว่าฟาดเคราะห์ละกานนะแฮมิน" มินจุนบอกฉันแล้วตบบ่าฉันเบาๆ

"อือ"

แล้วอาจารย์ยองมี(อาจารย์สอนคณิต)ก้เดินเข้ามา เราก็เลยต้องแยกกันไปตามระเบียบ


"นี่  แฮมินแกคิดรึยังว่าจะเข้าชมรมอะไร"

"ม่ายรุดิ" มินจุนถามฉันตอนหมดคาบอาจารย์ยองมี

"อารายของแกเนี่ย เรียนมาตั้งหลายอาทิตย์แล้ว ยังไม่คิดอีก
ฉันบอกแล้วว่าให้แกเข้าชมรมกับฉัน"

"ตายกันพอดีสิ ฉันไม่เก่งภาษาเหมือนแกนี่น่า"

"งั้นทำไมไม่ไปเข้าชมรมพี่จุนอินละ"

"ก้บอกแล้วไงว่าถ่ายรูปไม่เป็น"

"เออ เอานี่ไป เพื่อนแกจะคิดออก" มินจุยื่นกระดาษ ที่มีตัวหนังสื่อเยอะแยะมาให้ฉัน ข้างในเขียนถึงชมรมต่างๆ ฉันมองดูกะรดาษที่อยู่ในมือ สงสัยวันนี้ต้องหาชมรมเข้าสะแล้วละ

     ตอนเย็นนี้มินจุนบอกว่าต้องรีบกลับบ้าน เพราะแม่กับพ่อไม่อยู่ต้องไปดูน้อง(มินจุนเป็นพี่สาวคนโตมีน้องอยู่หนึ่งคน น้องของมินจุนอายุ9ขวบ ทำให้เธอต้องรับหน้าที่ดูแลน้องวันไหนพ่อแม่ไม่อยู่ ฉันนับถือมินจุนจริงๆเพราะการดุแลเด้กเนี่ยต้องอาศัยความอดทนมาก แลมินุจนก้ทำได้ดีสะด้วย) ฉันเลยต้องกลับบ้านคนเดียว ไหนๆก็จะต้องกลับบ้านคนเดียวแล้ว ก้เอาเวลาไปหาชมรมเข้าดีกว่า ฉันมองดูกระดาษที่อยู่ในมือ แล้วกวาดสายตาดู จะเข้าอารายดีเนี่ย
 

ทำอาหารหรอ โอ่ว ถ้าใครได้กินฝีมือฉัน มีหวังเข้าโรงบาลแน่
ไม่ปลอดภัย ไม่เอาดีกว่า

คณิต แหวะ ไม่เอา

ฉันยืนดูกระดาษอยู่นานแล้ว แต่ก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเข้าขมรมอะไรดี โอ้ยสงสัยจจริงอย่างที่มินจุนบอก สมองอย่างฉันจะทำอะไรได้บ้างเนี่ย ว่าแล้วสายตาฉันก็มาหยุดที่ ชมรมสุดท้าย ท่องโลกหนังสือ เออดีเหมือนกัน อย่างน้อย ถ้าอยู่ชมรมนี้ ตัวหนังสืออาจจะวิ่งเข้าสมองได้บ้าง ไม่มากก็น้อยละน้า

"ว้าย" มีใครบางคนดึงแขนฉันเอาไว้

"เดินอะไรของเธอเนี่ย เดี๋ยวก็โดนรถชนตายหรอก" มินฮอกขว้าแขนฉันเอาไว้ แล้วดึงฉันเข้ามา

จริงด้วยแหะ ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ตรงถนนเลย และมองไปทางถนนที่อยู่ตรงหน้า เห็นรถเพิ่งวิ่งผ่านหหน้าฉันไปแบบเชียดๆเลยละ เกือบโดนรถชนแล้วมั้ยละ


"เธอเนี่ยบื้อจริงๆ เลย" นายมินฮอก เอามือตีหัวฉัน

"โอ้ย ตาบ้า ตีทำไมเล่า"ทำไมหมอนี่ชอบตีหัวฉันนักนะ ถ้าสมองฉันได้รับความกระทบกระเทือนนายต้องรับผิดชอบ
" เห่ย จริงๆเธอเนี่ย"

"ว่าแต่จะไปไหนละ"

"ทำไมต้องบอกนายด้วย"

"ฉันก็ไม่ได้อยากรู้หรอกน่า"

"ก็ดี" ฉันทำท่าจะเดินหนี

"เดี๋ยว"

"อารายอีกละ"

"เป็นไงมั้ง" เค้าพูดโดยที่ไม่มองหน้าฉัน

"ก้ดีขึ้นแล้วละ เอ๋ อย่าบอกน้า ว่านายเป็นห่วงฉัน"

ฉันมองหน้ามินฮอกแล้วทำหน้ากวนๆใส่เข้า

"ยัยบ๊อง ฉันหรอจะห่วงเธอ เข้าข้างตัวเองเกินไปละ อย่างเธอเนี่ยนะ คนที่ฉันควรจะห่วงก็มีแต่โซยองเท่านั้นละ"

"โอ้ยผลักฉันทำไมเล่ายัยบ้า กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ"

ฉันไม่รู้ว่าเหตูผลอารายเหมือนกัน  ฉันผลักหมอนั่นไปเต็มแรงจนเค้าเกือบล้มเลยและเดินหนีเค้ามา เค้าพูดถูก เค้าไม่จำเป็นต้องห่วงฉัน ในเมื่อทั้งสมองและความคิดเค้าก้มีแต่โซยองอยู่ดี  ฉันเกลียดนายจริงๆเลย ใช่สิ นายจะห่วงใครมันก็เรื่องของนาย ฉันไม่เห็นต้องสนใจเลย ฉันไม่ใช่โซยองนี่ โอ้ยแล้วทำไมต้องโกรธด้วยเนี่ย

ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู โอ้ยหมดเวลาสมัครเข้าชมรมแล้ว เพราะนายคนเดียวเลย


.........................................

แล้วจามาอัพต่อน้า พอดีคอมมะค่อยดีเลยวันนี้

ขอบคุงน้าค๊า