รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : นายเป็นคนทำให้มันเริ่มเอง

เช้าวันนี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย สุดๆ เพระเมื่อวานมัวแต่คิดเรื่องบ้าๆนั้น เห้อ แล้ววันนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
 
........................

"ดูหน้าแก เหมือนไม่ได้นอนเลยนะ"ยัยมินจุนพูด แล้วจ้องหน้าฉัน

"มีเรื่องไรป่ะเนี่ย"

"ก็นิดหน่อยอ่านะ"

"เอ่อน่า ยิ่งมะสวยอยู่ ทำหน้านิ้วคิ้วขมวดบ่อยๆ แก่เร็วนะเว้ย" ยัยมินจุนพูด แล้วหัวเราะคิกคัก หน่อยแหนะยัยนี่  ยังไม่ทันที่ฉันจะ ด่ากลับ อาจารยก้เดินเข้ามาสะก่อน เราเลยต้องแยกย้ายกันกลับไปนั่งที่ แล้วเจ้แกก็เริ่ม ท่องมน ที่ทำให้นักเรียนหลับได้เมื่อได้ยินเสียงของแก อ๋อหนึ่งในนั้นก็รวมฉันด้วยละค๊า

"ตื่นได้แล้วโว้ย จานอนไปถึงไหนย่ะ" ยัยมินจุนตะโกนใส่หูฉัน

"ยัยบ้า" ฉันถูตรงหูทันที ถ้าขี้หูฉันออกมาเต้นรบำใครจะรับผิดชอบย่ะ

"ไปได้แล้วชั่วโมงต่อไป เรียนพละนะ" ยัยมินจุนว่าพลางดึงถุงที่ใส่เสื้อออกจากใต้โต๊ะออกมา เอ่อจิงด้วย

แล้วเราก็เดินออกจากห้องไปเปลี่ยนเสื้อกัน ระหว่างทางที่เราเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อ ฉันก็ได้พบใครคนหนึ่งเข้า

      นั้นคือพี่จุนอิน  และผู้หญิงที่น่ารักมากคนที่ฉันเคยเจอในห้องน้ำวันนั้น พวกเค้ากำลังยืนคุยอะไรกันบางอย่างที่มุมตึก  ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอันเป็นสัญชาตญาณของฉัน 55+  ก้เลยบอกมินจุนไปว่าฉันลืมของจะกลับไปเอาที่ห้อง ให้มินจุนไปก่อน พอมินจุนเดินไปสักพัก ก็ถึงเวลาที่ฉันจะไปทำตามสัญชาตญาณแล้ว หรือเรียกง่ายๆว่า (เจือก นั้นละค่ะ)

แล้วฉันเดินไปหยุดที่กำแพงที่ใกล้ที่สุด แล้วเงียหูฟังการสนทนาของพวกเค้า

"จุนอิน เมื่อวานนี่มินฮอกบอกฉันว่า เธอไป เอ่อ ไป"ผู้หญิงคนนั้นพูดอำอึ้งแล้วเธอก็ก้มหน้าลง ฉันมองเห็นหยดน้ำตาใสๆไหลออกจากตาคู่สวยของเธอมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย แต่แล้วเธอก้เงยหน้าแล้วกลับมายิ้มให้พี่จุนอินอีกครั้ง

"มินฮอกบอกฉันว่าเธอไปกับผู้หญิงที่ชื่อ เอ่อ แฮมินหรอ"เธอพูดด้วยเสียงที่ฝืนทำให้เป็นธรรมชาติเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ในเมื่อมินฮอกบอกแล้วฉันก็คงไม่ต้องพูดอะไรหรอกนะ" พี่จุนอินพูดโดยที่ไม่มองหน้าเธอเลย

"อ่อจ้า ใช่สิน่ะ อืม" แล้วเธอก้ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ" แล้วพี่จุนอินก้ทำท่าจะเดินออกมา
แต่แล้ว เธอก้คว้าแขนของเค้าไว้

"แล้ว แล้วเธอชอบผู้หญิงคนนั้นมั้ยละ" ฉันตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

"ไม่รู้สินะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันละ" พอสิ้นเสียงของพี่จุนอิน ผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยโฮออกมา ส่วยฉันหรอค่ะ อึ้งค่ะ

"จุนอิน เธอก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมเค้าถึงทำให้เธอเปลี่ยนไป ฮือ.... ทำไม" แล้วเธอก็ลงไปนั่งกองกับพื้น ฉันที่มองดูสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเธอ

"โซยองฉันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเพราะเค้าหรอกนะ ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าฉันรู้สึกกับเธอยังไง แล้วตอนนี้ฉันก็ยัง.."

"พอแล้วละ ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น" พอเธอพูดเสร็จเธอก็หันหลัง แล้ววิ่งหนีไปเลย ปล่อยพี่จุนอินให้ยืนมองตามหลังเธอ สักพักใหญ่เหมือนกันที่พี่จุนอินนิ่งไป แล้วเค้าก็ทำท่าจะเดินมาทางตึก นั้นทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ทันทีว่า กรี๊ด ฉันแอบฟังอยู่นี่หว่า ถ้าเค้ารูว้าฉันฟังที่เค้าพูดเมื่อกี้ เราจะมองหน้ากันได้มั้ยเนี่ย ฉันเลยต้องใส่เกียสุนัขเต็ม สตรีมวิ่งหลบเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุดทันที แล้วฉันก้ปิดประตูเข้ามา แล้วเงียหูฟังเสียงฝีเท้าของพี่จุนอินที่เดินผ่านไป โอ่วโล่งอก ไปแล้วสินะ ฉันคิดแล้วถอนหายใจ เฮือกใหญ่ อยู่ดีๆเสียงของการสนทนานั้นก็ดังก้องในหัวฉันอีกครั้ง ฉันรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งไปสะ ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้

"แกหนีไปไหนมา ไหนแกว่าแกลืมของ รู้มั้ยฉันต้องบอกอาจารย์ไปว่าแกไม่สบาย" ยัยมินจุนร่ายยาวใส่ฉันเป็นชุดๆ หลังจากเธอกลับมาจากชั่วโมงเรียนพละ (ฉันโดดอีกแล้วค่ะ)

"นี่แกจะไม่บอกอะไรฉันเลยใช่มั้ย แกไปทำอะไรมาห๊า"  ฉันมองหน้ายัยมินจุนที่นเท้าสะเอว แล้วฉันก็เลยตัดสินใจเล่าให้เธอฟัง

"ว่าแล้วมั้ยละ ฉันว่าแล้วว่ายัยผู้หญิงที่ชื่อโซยองอารายเนี่ยต้องเกี่ยวอะไรกับพี่จุนอินแน่(เธอพูดตอนไหนย่ะ) ไม่งั้นพี่มินฮอกคงไม่พูดถึงหรอก"มินจุนพูดแล้วทำท่าคิด

"แต่ฉันก้ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ทำไมนายมินฮอกนั่นถึง ต้องหาเรื่องฉันด้วย"

"โอ้ย นี่เธอโง่จิงๆด้วยสิน่ะ"  ยัยมินจุนว่าพลางมองหน้าฉันแล้วถอนหายใจ เอ่อใช่สิคนไม่ฉลาดอย่างฉันไม่รู้เรื่องหรอกย่ะ

"เอางี้ฉันจะอธิบายให้แกฟัง ก็เพราะว่าพี่จุนอินเค้าสนใจแกนะสิ "

"เห้ยบาหรอ"

"เหอะน่า"

"เอ่อว่าแต่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายนั่นละ ทำไมเค้าต้องไม่พอใจฉันแทนโซยองด้วยละ"

"เอ่ออันนี้ฉันก้ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่ว่าเท่าที่ฉันคิดยัยผู้หญิงที่ชื่อโซยองเนี่ยต้องเกี่ยวข้องอะไรสักอย่างกับพี่มินฮอกแน่ๆ ไม่งั้นเค้าก็คงไม่เดือดร้อนแทนยัยนี่หรอกนะ"

"ก็คงงั้น" แล้วเราก็ทิ้งท้ายประโยคไว้แค่นี้เพราะ ชั่วโมงเรียนกำลังจะเริ่มแล้ว

ในที่สุดคาบสุดท้ายก็หมดลง เฮ้อหมดสะที วันนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องอีกตามเคย แล้วทุกคนก็ทยอยกันเดินออกจากห้อง หลังเสียงอ๊อดเลิกเรียน

"ไปร้องเพลงกันเหอะ"ยัยมินจุนเดินมาหยุดยืนตรงโต๊ะฉัน

"ก้ดี "วันนี้ทั้งวัน ฉันเจอเรื่องมามากมาพอแล้ว ไปหาอะไร สนุกๆทำดีกว่า

ว่าแล้วเราก้เริ่มออกเดินทางกัน แต่ยังไม่ทันที่เราจะออกจากโรงเรียนก็เกิดเรื่องสะก่อน

เพราะอยู่ดีๆก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางเรา

"นี่เธอ ใช่ คัง แฮมินรึป่าว"ผู้หญิงหนึ่งในนั้นเอ่ยถามฉัน แล้วผู้หญิงประมาณ 4-5 คนก็เดินมาขวางเราไว้ ฉันกับมินจุนมองหน้ากัน แบบว่าอะไรกันเนี่ย

"นี่ไม่ได้ยินรึไง ฉันถามว่าเธอใช่ คัง แฮมิน รึป้าว"

"อืม ใช่คะ" ฉันตอบไป

"งันก็ดีแล้ว เธอมากับเราหน่อย มีคนจะคุยกับเธอ" เอ๋อารายกันเนี่ย

"แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยละค่ะ"

"หน่อยยัยนี่อย่ากวนประสาทนักได้มั้ย บอกให้มาก็มาสิ" ผู้หญิงท่าทางหน้ากลัวอีกคนพูดแทรกขึ้นมา แล้วมองหน้าฉัน

"ส่วนเธออีกคนนะ รออยู่นี่"  ผู้หญิงคนนั้นหันไปพูดกับมินจุน  ตอนแรกมินจุนทำท่าจะไม่ยอม แต่ฉันหันไปส่งสายตาบอกเธอว่าไม่เป็นไรฉันไปเองได้ ถึงเธอจะทำท่าไม่พอใจแต่เธอก็ยอมในที่สุด
 แล้วฉันก็ต้องเดินตามคนพวกนั้นไป พวกนั้นพาฉันเดินเข้าไปในห้อง ห้องหนึ่งที่อยู่ในตึก และบริเวณนั้นก้ไม่มีคนผ่านมาเลย ฉันจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย(เพิ่งมาคิดได้)

สักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามเข้ามา เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้เลย ผู้หญิงคนนั้นคือ โซยองนั้นเอง

"พวกเธอออกไปก่อน"โซยองสั่งให้คนพวกนั้นออกไป

เธอดูน่ารักมากเลยนะเนี่ย ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากแดงเป็นธรรมชาติ ยิ่งมองใกล้ๆก้ยิ่งน่ารัก มิน่าผู้ชายถึงพากันหลงเธอสะขนาดนี้

 โซยองมองหน้าฉันสักพักโดยไม่พูดจาอะไร แล้วเธอก็นั่งลงที่โต๊ะ และ ถอนหายใจ ขนาดทำท่าแบบนี้ยังน่ารักเลยแหะ ลองเป็นฉันทำบ้างคงมีแต่คนสมเพช เธอนั่งอยู่แบบนั้นสักพักใหญ่เหมือนัน

"เธอคือ คัง แฮมินใช่มั้ย" แล้วในที่สุดเธอก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ

"ใช่ค่ะ"

"อืม เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"

ฉันไม่ได้ตอบอะไร

"ฉัน ฮาน โซยอง"เธอแนะนำตัว

"อ๋อค่ะ"

"แล้วเธอรู้มั้ยว่าเหตุผลอะไรที่ฉันเรียกเธอมาที่นี้"

ฉันไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม

"เธอรู้จักจุนอินใช่มั้ย"

"ค่ะ"
 
แล้วอยู่ดีๆ เธอก้ร้องไห้ออกมา ทำเอาฉันอึ้งไปเลย นี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะเนี่ย

"ฮือ .. ฉันขอร้องเธออย่ามายุ่งกับเค้าเลยนะ ฉันขอร้องละ" อ๋าฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนี่น่า ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่จุนอินเลยด้วยซ้ำ

"รู้มั้ยตั้งแต่เค้ารู้จักกับเธอ เค้าก็เปลี่ยนไป เค้าไม่เคยสนใจใครมาก่อนไม่เคยไปไหนกับผู้หญิงคนอื่นเลย นอกจากฉัน ฉันไม่เคยเห็นเค้าพูดกับผูหญิงคนไหน ไม่เคย ฮือออ"  ฉันได้แต่มองดูเธอ ฉันพอจะเข้าใจแล้วละว่าทำไมนายตัวแสบถึงเอาแต่พูดถึงโซยอง เธอดุน่าถนุถนนอมและน่าปกป้องมากเลย

ตึกๆๆ เสียงของใครบางคนวิ่งตรงมาทางห้องที่เราอยู่ ทำให้ฉันกับโซยองหันไปทางต้นเสียง
 
และเสียงนั้นก็สิ้นสุดลงที่หน้าประตูห้อง จะเป็นใครสะอีกละก็นายตัวแสบนั่นเอง เค้าหยุดยืนที่ประตูห้อง ดูท่าเค้าจะเหนื่อยนะเนี่ย แล้วค้าก้มองดูฉันแล้วหันไปมองโซอยองที่นั่งร้องไห้อยู่

แล้วจู่ๆหมอนั่นก็เดินมากระฉากคอเสื้อฉันเชยเลย เห้ยอารายของนายเนี่ย

"เธอทำอะไรโซยอง" เค้าตะคอกใส่ฉันอีกแล้ว

"อะไรของนายเล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
ไอ้บ้า อยู่ดีมาใส่ความฉัน

"แล้วทำไมโซยองถึงร้องไห้ เธอพูดอะไรให้โซยองฟัง ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะใจร้ายขนาดนี้ เธอมันเลวจริงๆ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าจุนอินจะสนใจคนเลวๆอย่างนี้ได้ เธอมันมารยา ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู่ เธอมัน.." อารายของนายนี่เนี่ย อยู่ดีๆก็มาว่าฉัน ตั้งแต่เกิดไม่มีใครว่าฉันขนาดนี้เลยนะ ความอดทนของฉันเป็นอันสิ้นสุดลง

เพี๊ยะ เสียงมือของฉันที่ฟาดลงไปกับบางอย่าง

"พูดพอรึยัง ฉันถามว่านายด่าฉันพอใจรึยัง" ฉันมงองดูหน้านายตัวแสบ

"ถ้านายไม่รู้เรื่องอะไรก่อน นายก็ไม่ควรกล่าวหาคนอื่น" ฉันตบหน้าหมอนั้นสะแล้วละ และตอนนี้ฉันก็มีน้ำตาคลอด้วย ฉันรู้สึกเจ็บใจหมอนี่ ที่ไม่รูเรื่องอะไรแล้วมาว่าฉัน

ฉันมองหน้านายตัวแสบอีกครั้งก่อนที่จะหันหน้าหนีเพราะไอ้น้ำตาที่กลั้นอยุ่มันดันไหลออกมาบ้าจริงเลยทำไมถึงต้องร้องไห้ด้วย

"นายมันใจร้ายที่สุด" ฉันตะโกนใส่หน้าเค้า แล้ววิ่งออจากห้องนั้นมา

ฉันยังไม่เคยโดนใครว่าขนาดนี้เลย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายต้องว่าฉันด้วย ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ  ฉันไม่ได้คิดจะชอบพี่จุนอินสักหน่อย ไม่ได้คิดจะแย่งพี่จุนอินมาจากโซยองอะไรของนายเลย แล้วไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งกับพวกนายด้วยซ้ำ แล้วนายก้คอยเอาแต่หาเรื่องฉัน  ได้ถ้านายกลัวนักว่าฉันจะแย่งพี่จุนอินไปจากโซยอง ฉันจะ
ชอบพี่จุนอินจริงๆละแล้วที่นี้นายอย่ามาว่าฉันละกัน เพราะนายคนเดียว