รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย

เค้าเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วผลักฉันไปชนกับกำแพง อีตาบ้า เจ็บนะ โอ้ย เป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย ฉันซึ่งตอนนี้ตัวชิดติดแนบกับกำแพงมองหน้านายมินฮอกด้วยความโกรธ แต่ไม่ทันที่ฉันจะตะโกนด่าเค้าออกไป นายนั่นก้เอามือค้ำกำแพงแล้วยื่นหน้ามาใกล้กับหน้าฉัน กรี๊ด อารายกันเนี่ย นายจะทำบ้าอะไร
0.๐ (หน้านางเอกในตอนนั้น)

"นายอยาบอกนะว่านายสนใจยันนี่"นายมินฮอกเอ่ยออกมาทั้งๆที่ไม่หันไปมองพี่จุนอินเลย

พูดอะไรของเค้าเนี่ย

"แล้วเรื่องนั้นมันเกียวอะไรกับนาย" คราวนี้พี่จุนอินเป็นฝ่ายพูด

"แล้ว โซยองละ นายเอาโซยองไปไว้ไหน" นายตัวแสบพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง ฉันมองเห็นหน้าเค้าในตอนนั้น มันแสดงออกถึงความโกรธอย่างมาก เค้าดูหน้ากลัวที่สุดเลย

"โซยองหรอ ฉันเคยบอกนายแล้วไงเรื่องนี้"พี่จุนอินพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ฉันไม่มีทางยอมให้นายทำร้ายโซยอง"

เค้าเริ่มมีน้ำตาคลอฉันซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เพราะหน้าเค้าอยู่เกือบจะติดกับหน้าฉัน ก็เลยได้แต่เกาหัวแกร๊กๆด้วยความงงสุดขีด ทำไมนายต้องร้องไห้ด้วยเนี่ย แล้วเค้าก็คงจะรู้ตัวว่าฉันมองดูเค้าอยู่ เค้าก็เลยเบนหน้าหนีฉันไป

"นายก็รูว่าฉันคิดกับโซยอง แค่.." ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงของพี่จุนอินหมอนั่นก็หันหลังกลับไปประจันหน้ากับเค้า เค้ากำมัดแน่นในมือ แล้วเริ่มเดินตรงไปหาพี่จุนอินทันที

"นายหยุดพูดเดี๋ยวนี้ เมื่อไรนายจะเลิกทำร้ายเธอ นายๆ" อยู่ดีๆนายตัวแสบก็เสียงหายไปและกระฉากคอเสื้อพี่จุนอินอย่างแรง แต่พี่จุนอินก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร

"พอสะทีเหอะ มินฮอก อย่ามีเรื่องกันอีกเลยน่า"ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูท่าจะชื่อ ซองวูเอยขึ้นมา ฉันว่านายน่าจะพูดตั้งนานแล้วนะเนี่ย ฉันละนึกว่าพวกนายจะปล่อยให้ตีกันสะอีก เห้อคนพวกนี้ แล้วนายนั่นก็เดินไปแยกพวกเค้าออกจากกัน ตอนแรกฉันนึกว่านายตัวแสบจะไม่ยอมสะอีก แต่ไงมันปล่อยง่ายขนาดนั้นเนี่ย

นายตัวแสบมองหน้าพี่จุนอินไม่วางตา ส่วนพี่จุนอินไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์อะไรทั้งนั้น เค้ายังคงทำสีหน้าเหมือนเดิม และฉันที่ยืนหัวโด่อยู่ ก็ยังคงไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ แล้วอยู่ดีๆ พี่จุนอินก็เดินมาทางฉัน

"เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่ห้องนะ" พี่จุนอินยื่นมือมาจับมือฉัน มือของเค้าอุ่นมาก และแววตาของเค้าก็แสนอ่อนโยน และฉันก็เดินตามเค้าไปแต่โดยดี (ทามไมฉันใจง่ายอย่างนี่เนี่ย) ฉันหันไปมองหน้านายตัวแสบแล้วเค้าก็ส่งสายตาที่หน้ากลัวนั้นกลับมา จนฉันไม่กล้าที่จะหันไปมองอีก

ก่อนที่เราสองคนจะก้าวออกจากโรงยิมเก่าๆนี้ นายตัวแสบก็ตะโกนออกมาดังสนั่นทั่วโรงยิม ตามหลังพวกเรา

"ได้ ถ้านายจะชอบยัยเห่ยนี้ ฉันไม่สนใจ แต่ฉันจะไม่ให้โซยองต้องเสียใจเด็ดขาด นายคอยดู ฉันจะไม่ปล่อยพวกนายแน่"
 อารายของมันว่ะเนี่ย "พวกนาย"หรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันว่ะ

แต่พี่จุนอินก็ไม่ได้หยุดเดิน เค้ายังคงจูงมือฉันเดินออกจากโรงยิม เค้าทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงตะโกนตามหลังของนายมินฮอก ส่วนพวกนายตัวแสบก็ยังคงอยู่ในนั่น ก่อนที่ประตูจะปิด ฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดัง ตึง เค้าคงไม่บ้าพอทำลายข้าวของหรอกน่ะ แต่นั่นคงเป็นสิ่งที่เค้าเลือกทำเป็นอย่างแรกแหงๆ

"ไม่มีอะไรหรอก ตามฉันมาเหอะ"พี่จินอุนพูดกับฉันโดยที่ไม่ได้หันหลังมา ฉันที่กำลังจะหันไปมองก็เลยไม่ได้หันไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น
เราใช้เวลาเดินออกมาจากพงหญ้า ไม่นานนัก แล้วก็เราก็มาหยุดที่ตึกที่ใกล้ที่สุด

"ขอโทษทีนะที่ทำให้เดือดร้อนนะ"พี่จุนอินพูดขึ้นมาทำร้ายความเงียบ

"อ่าไม่เปงไรค๊า ฉันไม่ได้เปงอารายสักหน่อย"ฉันยิ้มให้พี่จุนอิน

"เหอะๆ เธอนี่ตลกเหมือนกันนะ"พี่จุนอินมองฉันแล้วหัวเราะออกมา

"อารายการเนี่ย ไม่เหงตลกเลยน่ะ" ฉันพูดแล้วทำหน้างอนๆ


"โอ๋ ล้อเล่นจ้า ว่าแต่เธอชื่อแฮมินใช่มั้ย"

"อ่อค๊า"

"พี่คงไม่ต้องบอกหรอกน่ะ"

"ค๊า ฉันทราบแล้ว"

"จริงสิค๊า พี่ช่วยฉันมาตั้ง 2 รอบแล้ว ฉันต้องขอขอบคุณมากเลยนะค่ะ หวังว่าสักวันหนึ่งฉันคงมีโอกาสตอบแทนพี่บ้างนะค๊า"ฉันพูดปแล้วโค้งให้กับเค้า แค่สักวันหนึ่งหรอ ถ้าเป็นวันนี้ได้คงดีมากเล้ยย 55+

"สักวันหนึ่งหรอ วันนี้เลยก้ได้นะ"

"หา อารายนะคะ" ฉันเงยหน้ามองงพี่จุนอิน ใจเราตรงกันเลยนะเนี่ย อะไรจะเร็วขนาดนี้

"ว่าแต่จาตอบแทนอารายละ" พี่จินอุนมองฉันแบบยิ้มๆ น่ารักจังเลย

"ฉันก็มะมีเงินเยอะสะด้วย เอางี้ ฉันเลี้ยงไอติมพี่ละกันนน้า"

พี่จุนอินเงียบ...

ตายละ ฉันพูดอาราออกไปเนี่ย เค้าต้องคิดว่าฉันว่าเค้าว่าเห็นแกกินแน่เลย

"55+" อ๋าว หัวเราะหรอ อารายกาหว๋า

"เธอเนี่ยจิงๆเลยนะ  ฉันชักชอบเธอจริงๆแล้วละ"พี่จุนอินพูดด้วยเสียงที่เบาแทบจะไม่ได้ยิน แล้วเค้าก็หน้าแดง

"อะไรนะค่ะ"เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ชัดเลยอ่ะ

"อืมว่าแต่ แล้วที่ไหนละ"พี่จุนอินเปลี่ยนเรื่องทันที

"เอาเป็นร้านหน้าโรงเรียนละกันนะค๊า ตอนเลิกเรียนเป็นไง"

"อืม ได้ๆ แล้วเจอกัน ตอนเลิกเรียน" พี่จินอุนพูดแล้วโบกมือให้ฉัน

"ค๊า" ฉันยิ้มหวานๆให้ เย้ๆๆ ในที่สุดฝันฉานก้จาเปงจิงสะที ควงหนุ่มสุดหล่อ กรี๊ด ฉันยืนยิ้มอยุ่ตรงนั้นเกือบ 5 นาที่ก่อนจะรู้ตัวว่าพี่จินอุนเดินไปไกลริบแล้ว  ฉันถึงนึกขึ้นได้ว่ามีเรียน กรี๊ดตายแล้ววววววววว นี่มันจา11.00แล้วนี่ ตายๆๆ ฮือออ วันนี้ตอนเช้าฉันเกือบโดนฆ่า ถ้าแม่รู้แม่ต้องฆ่าฉันแน่ๆ

ฉันเลยใส่เกียสุนัข โฮ่งๆๆ เต็มสตรีม วิ่งไปจนถึงหน้าห้องเรียน หวังว่าอ.คงจะยังไม่เข้า

อ๊อออออออดดด

ฉันรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังกำแพง แล้วอาจารย์กับนักเรียนบางห้องที่ต้องเปลี่ยนคาบเรียนก็ทยอยกันเดินออกมาเพื่อเปลี่ยนห้อง ฉันเลยได้ทีแฝงตัวกับคนกลุ่มนั้น แล้วเข้ามาในห้องโดยที่ไม่มีใครสงสัย 

แล้วภาคเรียนตอนเช้าก็ผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรเข้าหัวสมองฉันอีกตามเคย

"แกไปไหนมาหา" ยัยมินจุนเดินมาเท้าสะเอวตรงหน้าฉัน หลังจากหมดคาบที่ 3 แล้วหล่อนก็ใช้สายตามองฉันแบบจิกฉันสุดๆ หน้ายัยนี่พอทำแบบนี้ทีไรหน้ากลัวสุดๆเลย

ฉันเลยต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้มินจุนฟัง พอยัยนี้ฟังจบ ก้นั่งอ้าปากหว๋อแบบหมดมู๊ดมานเลยอ่ะ  เสียที่เกิดมาสวย (แต่สวยน้อยกว่าฉันยะ)
กว่าตะเรียกสติกลับมาได้ก็นานไปหลายนาทีเลย

"นี่แล้ววันนี้แกจะไปกินไอติมกะพี่จุนอินคนนั้นจิงๆหรอ"มินจุนถามแนหลังจากเรียกสติกลับคืนมา

"อืม ก็ใช่สิ ฉันต้องเลี้ยงขอบคุณเค้าสะหน่อย ก็แหม๋เค้าช่วยฉันตั้งสองครั้งแหนะ จิงมะละ"

"งั้นแกก็พาฉันไปด้วยดิ น้าๆๆๆๆ" ยัยมินจุนทำตาปริบๆ อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทันแก แกนะจะคอยไปดูพวกเพื่อนของพี่จุนอินว่าคนไหนหล่อละสิ ชิ

"น้าๆๆๆ" เห้อฉันละแพ้ตายัยนี้จิงๆ

"เออก้ได้ อย่านึกว่าฉันไม่รุนะยะว่าแกคิดอะไร"

"ก้แหม นิดหน่อยน่า"

"หาดีละ เพื่อนฉันจะได้เจอกับพี่ซองวูของฉาน"มินพูดแล้วทำท่ากระโดดอย่างดีใจ (ยัยนี้ต๊องกว่าที่ฉันคิดน้าเนี่ย)

"เอ๋ เธอรุจักคนที่ชื่อซองวูอารายเนี่ยด้วยหรอก"ฉันถามด้วยความแปลกใจ"

"โห แกเนี่ยเอาท์ ฉันเคยบอกแกไปแล้วนี่ยะ เจงๆเลย เชื่อเค้าละ คนในโรงเรียนเนี่ยเห็นทีจะมีแต่แกนี่ละที่ไม่รู้จักรุ่นพี่ซองวู(ยัยมินจุนมองหน้าฉันแบบว่า อารายเนี่ยแล้วยัยนี่ก้พูดต่อ) นอกจากนี้นะ ยังมีพี่แฮยองด้วย พี่จุนอินของเธอก็ใช่ย่อยน้าสาวๆเงี่ยกรี๊ดเค้าใหญ่ แต่เค้าเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับใครเท่าไร  แล้วก็ไม่เคยเห็นเค้าสนใจผู้หญิงคนไหนสะที ผิดกับอีกคนที่เด็ดสุด" แล้วยัยมินจุนก็เงียบไปสะเฉยๆ แล้วยัยนั่นก็เปลี่ยนเรื่องทันที

"เออว่าแต่ไปกี่โมงละ"

ฉันรู้หรอกน่า ว่าแกหมายถึงใคร ก้นายตัวแสบมินฮอกนะสิ ชิ หล่อหรอ เออยอมรับ แต่พี่จุนอินของฉัน ย้ำของฉัน (เป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยะเนี่ย) อ่อนโยนแล้วก้ดูดีกว่าเป็นสิบเท่า  ไม่ใช่สิ พันเท่าไปเล้ย

"ก็เลิกเรียนอ่านะ"

แล้วเราก็ต้องจบบทการสนทนาแต่เพีงเท่านั่นเพราะอาจารย์ เดินเข้ามาในห้องเรียนและสงสายตามหาประรัยมองมาทางเรา กึ๊ย 

ฉันนั่งคิดไปถึงว่าตอนเย็นนี้แล้วสิน้า ดีละฉันจะได้ทำความรู้จักกับะจุนอินของฉันให้มากขึ้น ไม่แน่ เราอาจจะพัฒนาขึ้นไปได้อีก กรี๊ดคิดอารายเนี่ย เขินจัง ว่าแล้วฉันก้เอาแต่นั่งยิ้ม เกือบทั้งคาบเลย จนคนที่นั่งข้างๆฉัน ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกห่างจากฉันไป อารายของมันว่ะ

อ๊อดดดดด

เสียงเวลาบอกเลิกเรียนดังขึ้น ขณะที่ฉันสะดุ้งตกใจตื่น และเกือบกรีดร้องออกมา โอ้ยขนาดในความฝันฉันนายนั่นยังตามมาจองล้างจองผลาญกันหรอเนี่ย แง๊ๆๆ ก็ฉันฝันว่านายตัวแสบถือค้อนขนาดยักวิ่งไล่ฉัน และกำลังจะทุบฉันพอดี อ๊อดก็ดังขึ้นช่วยชีวิตไว้ทัน โห รอดไปนะเนี่ย

"มินจุนเดินมาหาฉันแล้วส่งกระจกยื่นให้" อารายของมันเนี่ย
แล้วมันก็เอาแต่หัวเราะคิกคักอยู่นั้นละ

"ทามมาย"

"ดูเองละกาน"

"เห้ยอารายเนี่ย" ฉันมองตัวเองในกระจก ยังกะปลาทองแหนะ แถมมีคาบน้ำลายติดอยู่อีก แล้วยังงี้ฉันยังจะมีหน้าไปหาพี่จุนอินได้ยังไงเนี่ย อ๋า.......