รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : เหตุการณ์ที่ต้องเผชิญ

"ตื่นได้แล้ว แกจะนอนขี้เซาไปถึงไหนหา แกต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ" เสียงแม่ตะโกนดังลั่นอยู่หน้าห้อง คงได้ยินไปถึงหน้าซอยแหงๆ
ฉันลืมตาขึ้นมา พลางคิดไปถึงหลายวันที่ผ่านมา เหตุการณ์นั้นผ่านมาหลายวันแล้วสินะ แหม๋ตอนนี้ ฉันก้ยังสามารถมีชีวิตอยู่รอดจนถึงวันนี้ได้  ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับนายนั่นอีกเลย แต่คนที่ฉันเจอบ่อยกับเป็นผู้ชายคนที่เข้ามาช่วยฉันในตอนนั้นนะสิ ฉันคิดอะไรไปเรื่อยจากนั้น ฉันก็หันไปคว้านาฬิกาขึ้นมาดู

"ตายแล้ว นี่มัน 7.20แล้วนี่หว๋า(โรงเรียนขึ้น7.55) ตายๆ" ฉันกระเด้งตัวเองจากที่นอน แล้วพุ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง  ไม่น่าคิดอะไรเพลินไลย สายเลยเห็นไม้ยเนี่ย ฉันใช้เวลาไม่ถึง5 นาทีฉันก็ลงมาหอบอยู่ชั้นล่างในห้องครัว

ฉันหันไปคว้าขนมปังที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วคาบมันไว้ในปากก่อนจะเดินไปใส่รองเท้า

"แม่ไปแล้วนะค๊า"

"อืม อย่ากลับดึกละ"

"ค๊า"

ปัง

ฉันเดินออกจากซอยเพื่อไปรอขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียน
เมื่อไรมันจะมาสะทีว่ะเนี่ย ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู 7.30 ละ เห้อ ใช้เวลาไปโรงเรียนตั้ง 20 นาที ขนาดที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินอยู่ ก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

เอี๊ยดดดดดดดดดดด(เสียงเบลคอย่างแรงของรถบัสคันหนึ่งที่กำลังจะวิ่งเข้ามาจอด)

ทำให้คนที่เดินผ่านไปมา และคนที่กำลังรอรถเหมือนกับฉันหันมามองกันเป็นตาเดียว จะอะไรสะอีกละค่ะ อยู่ดีๆ ก็มีไอ้รถบ้าคันหนึ่ง วิ่งแซงตัดหน้ารถบัสคันนั้นเฉยเลย เกือบทำให้รถบัสเสียหลักแหนะ แล้วไอ้คนขับมันเป็นใครนะเนี่ย ฉันมองเข้าไปในรถที่เพิ่งแซงรถบัสคันนั้น อยากรู้จริงใครมันเป็นคนขับ แม่จะด่าสะ(แค่คิดเท่านั้นค่ะ แค่คิด) เห้ยนั้นมัน นายมินฮอก นี่น่า  ตายแล้วถ้าเค้าเห็นฉันมันจะเป็นยังไงเนี่ย สายไปสะแล้ว นายมินฮอกหันมาในจังหวะที่ฉันกำลังมองเข้าไปในรถพอดี ตายแน่ ตาย แน่ๆฉันไม่รู้ว่าเค้าจะเห็นฉันไหม แม่จ๊าหนูยังอยากมีชีวิตอยู่นะแม่ช่วยลูกสาวคนสวยที ฉันรีบหันหลังทันที หวังว่าเค้าคงไม่เห็น

เอี๊ยด (เสียงรถเบลค) ตามมาด้วยเสียงปิดประตู

แล้วไอ้รถคันที่เบลคกับไอ้คนขับที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดมานก็เดินตรงดิ่งมาทางฉัน เห้อแฮมินชีวิตแกคงจะจบวันนี้ละน่ะ ฉันคิดไปถึงคำพูดของมินจุน"วันนี้แกอาจจะไม่เป็นไรแต่พรุ่งนี้ฉันไม่รู้ด้วยนะเว้ย" เห้อฉันตอนเช้าฉันยังคิดอยู่เลยว่าเวลานั้นคงอีกนาน แต่ทำไมมันมาถึงเร็วยังงี้ละ แถมไอ้ขาบ้านี่ก็ไม่ยอมขยับไปไหนเลย
หมับ มีใครบางคนจับใหล่ฉันเอาไว้ สาธุอย่าให้เป็นนายนั่นเลย

"เธอ ยัยเห่ยนั่นนิ" เค้าพูดกับฉัน ในขณะที่ฉันยังหันหลังอยู่ เฮือก รังษีอัมหิตแผ่ซ่านรอบตัวฉัน
"ไม่ใช่ค่ะ คุณทักคนผิดแล่ว" ฉันดัดเสียงให้เป็นสำเนียงแปลก แต่มันคงไม่ได้ผลเพราะเค้ายังจับฉันอยู่ (ใครจะโง่พอเชื่อเธอได้เล่า)

"หันมานี่ดิ"

"อ๋า ม่ายๆๆ"

"ฉันบอกให้หันมา ไม่งั้นตายแน่ หันมา" แง๊ ทามไมต้องขึ้นเสียงด้วยละ

ฉันเลยจำใจต้องหันไปเผชิญหน้ากับนายมินฮอก เฮ้อชีวิตฉัน

"เธอจริงๆด้วย ดีละแล้วเราจะได้สนุกกัน อยากลองดีกับฉันนักใช่มั้ยครั้งก่อนเธอทำฉันแสบสุดเลยนะ ได้เห็นดีกันแน่ มานี่"

แล้วเค้าก็ลากฉันไปทางรถเค้าทันที สายตานับสิบคู่ของคนที่เดินผ่านไปมาบนถนน หันมามองเราด้วยความสนใจ ฉันพยายามยื้อสุดฤทธิ์ แต่นายนี่แรงเยอะเป็นบ้าเลย ฮือๆๆ นี่นายถึงฉันจะด่าไปยังงั้น แล้วก็แค่กระแทกหน้านายแบบจังๆ มันก็แค่นิดหน่อยเองน้า( แค่นิดหน่อยหรอย่ะ)แต่ว่านายไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลย แง๊ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย สนุกหรอ อะไรละสนุก รึว่า ไม่น้า นายจะทำมิดีมิร้ายฉันใช่มั้ย ถึงฉันจะหน้าตาดียังไง นายก็ไม่สิทธ์ หรือเค้าจะพาฉันไปฆ่า ไม่นะฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ (นางเอกคิดไปไกลแล้วค่ะ)

"เข้าไป" เค้ากดหัวฉันลง แล้วดันให้ฉันเข้าไปนั่งในรถ" แม่จ๋า พ่อจ๋า ลูกสาวสุดสวยแย่แล้ว
 
ตลอดทางหมอนี่ไม่พูดอะไรสักคำ ส่วนฉันหรอค่ะ ได้แต่นั่งภาวนาขออย่าให้โดนฆ่าเล้ย

เอี๊ยด
 
แล้วในที่สุดรถก็จอด อ๋าวนี่มันโรงเรียนนี่หว่า เห้อไรเนี่ยอุตส่าคิดว่าไปโรงแรม เห้ย คิดไปไหนเนี่ย

"ลงมานี่ดิ"
แง๊ม่ายเอาไม่แล้ว นาโม พุธโธ สังโฆ สาะ สาธุ (อารายของเธอเนี่ย)

เค้าเปิดประตูแล้วลากแขนฉันลงมาจากรถ ไม่เอา ตอนแรกฉันอยากจะกระโดดออกจากรถคันนี้อยู่เลย แต่ตอนนี้รู้สึกว่าถ้านั่งในรถ อาจจะปลอดภัยกว่า
แต่เค้าก็ดึงฉันออกมาได้สำเร็จ ขนาดใช้มือเกาะแล้วนะเนี่ย ยังดึงออกได้เลย คนอะไรแรงเยอะชะมัด

แล้วเค้าก็ลากฉันไปทางหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าไม่ค่อยมีใครผ่านมาอยู่แล้ว ที่หลังโรงเรียนมีโรงยิมเก่าที่เลิกใช้ไปนานแล้วทางเข้าก็มี ต้นไม้กับหญ้าที่ขึ้นสูงเลยหัวฉันเต็มไปหมด ฉันคิดว่าถ้าเดินเข้าไปในพงหญ้านั้น คงโดนงูกัดตายแน่ อย่าบอกนะ ว่าหมอนี่จะพาฉันเข้าไปในนั้น ไม่เอา ฉันไม่ได้กลัวหมอนี่หรอก แต่กลัวงูตากหากเล่า

"ยืนบื้ออยู่ทำไม เดินตามฉันมาสิ" บ้าหรอ ให้ฉันไปกับนายแค่สองคนเนี่ยนะ ที่ๆไม่มีคนผ่าน สองคน อารายจะเกิดขึ้นกะฉาน แค่คิดก็ โอ่ว กรี๊ดดดดดดด

"งัยครั้งที่แล้วเธอยังกล้าอยู่เลยนี่ รึว่าเธอกลัวกันหา"

"ชิใครว่าฉันกลัว ได้เลย" แล้วฉันก็เชิดหน้าขึ้น แต่เอาเข้าจริงแล้ว ตอนนี้ฉันกลัวจริงๆนั้นละค๊า(ทำเป็นเก่งนะยะ)

แล้วฉันก็เดินตามนายมินฮอกผ่านพงหญ้าแล้วเข้ามาในโรงยิม ตกลงแกคิดถูกมะเนี่ยที่เดินตามมา 

"เห้ยมินฮอกมากับใครว่ะนั่น" ทันทีที่เข้ามาในนั้นก็มีเสียงใครคนหนึ่ง
พูดขึ้นมา ฉันเงยหน้าขึ้นมาดูคนที่พูด ตายละนี่มัน พวกที่อยู่กับนายมินฮอกวันนั้นนี่หน่า ทั้งนายหน้ายาวแล้วก็อีก3-4 คนที่คุ้นหน้า แล้วก้อีกหลายคนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันมาทำอะไรกันที่นี่เนี่ยว่ะ ไอ้พวกเนี่ยพ่อแม่ส่งมาเรียนดูสิดูมันทำ อนาคตของฉนอยู่กับพวหนายน่ะ แต่นนั่น ว้าวสุดหล่อของฉันก็อยู่ ด้วย(คนที่ช่วยฉันนั้นแหละค่ะ)  เห้ย ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ นี่อย่าบอกนะพวกนายจะลุมฉัน เห้ยไม่ได้ ฉันให้แต่สุดหล่อฉันคนเดียว ว้ายคิดอารายเนี่ย( อย่าคิดมากนะค๊า นางเอกเราเป็นพวกคิดไปเองทุกที)

" พวกนายออกไปก่อน จุนอิน กะแฮยอง ซองวูอยู่กับฉัน " นายมินฮอกพูดขึ้นแล้วทำท่าออกคำสั่ง ไอ้พวกนั้นก้ทำตามอย่างว่าง่าย สงสัยจะมีอิทธิพลจริงด้วยนะเนี่ย แล้วคนพวกนั้นก็ทยอยกันเดินออกไป

เหลือไว้แต่ฉัน นายมินฮอก สุดหล่อของฉันฉัน ที่ชื่อพี่จุนอิน และผู้ชายอีกสองคน ที่เห็นจะชื่อ แฮยอง กับซองวู ผู้ชายสองคนนั้นหล่อเอาการเลย ละ (เป็นแบบนี้ทุกทีเลยนางเอกเรา)

"นายคิดจะทำอะไร"พี่จุนอินพูดแล้วมองหน้านายมินฮอก ส่วยนานนั่นกระโดดขึ้นไปนั่งบนแท่นอารายสักอย่างแล้วทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของพี่จุนอิน

"ฉันถามว่านายจะทำอะไร" พี่จุนอินพูดขึ้นอีกครั้ง นายมินฮอกยังคงทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของพี่จุนอิน แล้วเดินตรงมาทางฉันแทน  นายจะทำอะไรฉานนนนเนี่ย ไม่น่ะ


อ่า จะเป็นยังไงต่อเนี่ย อย่าลืมติดตามต่อนะค๊า