รักครั้งแรกกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องที่ต้องจดจำ

 ฉันยืนจ้องหน้าหมอนั้น โดยไม่สนใจสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา  คนอย่าง ฉันไม่ยอมให้ใครมาดูถูกหรอก

"เธอคิดจะทำอะไร" เค้าพูดด้วยเสียงที่เฉียบขาด แล้วดึงคอเสือฉันขึ้นมา ทำให้หน้าของเราห่างกันไม่กี่ฟุต แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของเค้าเลยก้ไม่ปาน ดูหมอนี้ใกล้ๆยิ่งหล่อนะเนี่ย ตายละยัยแฮมินคิดอะไรของแก ตอนนี้แกกำลังโกรธอยู่นะ

"แล้วนายจะทำไม"ฉันตอบกลับไปโดยไม่ได้แสดงออกถึงความกลัว
แต่จริงแล้วใจฉันเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะเลยด้วยซ้ำ

"เหอะ เธอไม่รู้หรอไงว่าฉันเป็นใครยัยบ้า"

"ชิ นายจะเป็นใครฉันจำเป็นต้องสนใจด้วยหรอ นายนะดีก็แค่ทำตัวเป็นอันธพาลนั้นละ"

"ยัยนี้"เค้าตะคอกใส่ฉันด้วยเสียงอันดัง จนฉันอดที่จะสะดุ้งไม่ได้ และเงื้อมือขึ้นส่วนฉันหรอค่ะ ตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมดแล้ว ฉันหลับตาปี๋ทันที ตายแน่ ต้องโดนหมอนี่อัดแหง ในใจฉันภาวนาขออย่าให้โดนอัดเลย  มินจุนแกอยู่ไหนเนี่ย เห็นไหมคนสวยจะโดนทำร้ายอยู่แล้วนะ แกยังเป็นเพื่อนฉันอยู่มั้ยหา  

"กรี๊ด" ฉันร้องเสียงดัง เพราะคิดว่ามือของหมอนี้จะลงมากระทบกับหน้าฉันในอีกไม่กี่นาที แต่แล้วก็ผิดขาด

หมับ

"พอเหอะ มินฮอก" ฉันลืมตาขึ้นมา เห็นผู้ชายที่เข้ามาช่วยฉันในตอนนี้ ชายผู้มีใบหน้าอ่อนโยน ดวงตาสีเข้มของเค้าจ้องมาองมายังหน้าของฉัน ผิวขาวใสสะอาดกว่าผู้หญิงสะด้วยซ้ำ ตัวของเค้าสูงโปร่ง และดูเท่เอาม๊าก

 "เห้ยอย่ายุ่ง แกไม่เห็นหรอไงยัยนี่มันอวดดีขนาดไหน " นายตัวแสบพูดด้วยเสียงที่แข็งกร้าว

"แต่เธอก้เป็นผู้หญิงนะ" เค้าตอบกลับด้วเสียงที่ราบเรียบและไม่มีท่าทางใดๆ ใช่ๆๆฉันเป็นผู้หญิงนะยะ นายมันหน้าตัวเมีย (แค่คิดค่ะไม่ได้ว่าออกไปหรอก

"แล้วไงใครแคว่ะ" อ้าวไอ้นี่ ขนาดผู้หญิงมันยังไม่เว้นเลยคะ

"ถือว่าฉันขอร้องแกละกาน อย่ามีเรื่องอีก รีบไปเหอะ แกรีบไม่ใช่หรอ

โห หล่อแล้วยังใจดี แบบนี้สิลูกผู้ชายตัวจริง แล้วเค้าก้หันมายิ้มให้ฉัน


"เออก็ได้ว่ะ" นายมินฮอกกำลังจะปล่อยมือจากคอเสื้อฉัน ได้ทีฉันแล้วฉันกระเด้งตัวเองที่สูงไม่ถึงใหล่เค้าด้วยซ้ำ ไปกระแทกกับหน้าของเค้าอย่างจังฉันไม่รู้หรอกว่ามันชนส่วนไหนของหน้าเค้าแต่มันได้ผล หมอนั่นปล่อยมือจากคอเสื้อฉันแล้วร้องดังลั่นเลย 55+ สะใจ

"ยัยบ้า เธอทำอะไรเนี่ย โอ้ย" เค้ามีสีหน้าบูดเบี้ยว แล้วร้องโอดครวญเสียงดังลั่น

โอ่วแย่แล้ว เค้าใช้มือปิดหน้าส่วนที่โดนกะแทกไว้ แล้วใช้มืออีกข้างชี้มาทางฉัน ส่วนฉันที่กำลังยืนสะใจกับชัยชนะเมื่อกี้ ก็หน้าถอดสีทันทีเลย เค้ากำหมัดแน่น พร้อมที่จะอัดฉันได้เลย ตายแน่แฮมินแกทำอะไรลงไปเนี่ย

ฉันไม่มีเวลายืนอยู่เฉยๆแล้ว ก่อนที่หมอนั่นจะตั้งตัวได้ฉันก้รีบวิ่งไปคว้ามือของมินจุนที่ยืนเอ๋อ อ้าปากค้างอยู่ทันที หนีเว้ยยย
 แล้วเราก็เริ่มวิ่งทันที ค่ะ

"หยุดเดียวนี้นะ เห้ยยืนทำอะไรอยู่ว่ะะ วิ่งตามสิ" นายมินฮอกตะโกนกับเพื่อนของเค้าที่ยืนอ้าปากค้างเช่นเดียวกัน แล้วฉันก้ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งวิ่งตามมา
 แต่ใครจะยอมหยุดจริงมั้ยค่ะ หยุดก็ตายสิฉันรีบใส่เกียสุนัขทันที หลังจากวิ่งมานานหลายนาที หมอนั้นก้เห็นจะหมดความยายามที่จะจับตัวฉัน 

"ยัยบ้าอย่าให้ฉันเจอเธออีกครั้งนะ ไม่งั้นเธอได้ตายดีแน่ เห้ยหยุดเว้ย เราต้องรีบไปกัน"
 หมอนั่นหยุดด้วยเรื่องบางประการที่ฉันไม่รู้ แต่นับว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเลยค่ะ

 ในที่สุดเราก็รอดพ้นชะตากรรมนั้นมาได้ ฉันคิดว่านี้เป็นครั้งแรกที่ฉันวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลยนะเนี่ย อ๋อลืมไป ถ้าไม่รวมตอนวิ่งหนีหมาละก็คงใช่

ฉันกับมินจุน นั่งลงหอบอย่างแรงที่ข้างตึก เป็นเวลาเกือบ 10 นาที ที่เราไม่พูดอะไรกันสักคำ
แล้วมินจุนก็ทำลายความเงียบ

"เกือบตายแล้วมั้ยละ"เธอพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน

"เราเลยไม่ได้เรียนไป2 คาบเลย เพราะแกคนเดียว" อ๋าวพูดงี้ได้ไง แทนที่แกจะเป็นห่วงเพื่อนอย่างฉันที่กำลังจะโดนอัดแกคิดถึงเรื่องเรียนเฉยเลย แกนะแก คนเจ็บก็ฉัน ขนาดจะโดนฆ่าแกยังไม่ช่วยเลย

"อะไรเนี่ย ฉันเกือบโดนฆ่านะ"ฉันกันไปพูดกับมินจุน แล้วมองหน้าเธอ

"ยัยบื๊อเอ้ย แกนะไม่น่าไปหาเรื่องรุ่นพี่เค้าเลย ถ้าเจอกันอีก แกตายแน่"
โหนี่ขนาดเพื่อนที่ฉันรักนะเนี่ย ดูมันให้กำลังใจฉันสิค่ะ

"เอาเหอะน่า ครั้งนี้เราก้หนีรอดมาได้ มันคงไม่โลกกลมขนาดเจอกันบ่อยหรอก แค่เราต้องระวังตัวไว้ เท่านั้นเอง"

"แกจะไปรู้อะไรเล่า แกรู้มั้ยนั้นนะ รุ่นพี่มินฮอกเชียวนะ"
ก้เออรู้แล้วไง เห็นคนเรียก ชื่ออยู่ ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยเล่า
ฉันมองหน้ามินจุนแล้วทำท่าสงสัย

"จะรู้อะไรมั้ยเนี่ยแก ฉันจะบอกให้ รุ่นพี่เค้าเป็นคนมีอิทธิพลมากในโรงเรียนนี้ ไม่ว่าใครก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ แล้วก็ หล่อโคตรเลย เสียอย่างเดียวเถื่อนไปหน่อย แต่ผู้หญิงต่างโรงเรียนเนี่ยกรี๊ดกันใหญ่เลยนะ อ๋อแล้วในกลุ่มก็ยังมีใครอีกเนี่ยละที่หล่อที่แน่ก็พี่ซองวูของฉันละ แต่ฉันก้จำชื่อคนอื่นไม่ไดละไม่ได้ละ ฉันละไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อน วันนี้แหละฉันถึงได้เจอ หล่อสุดๆเลยนะเนี่ย"

อะไรของมันเนี่ย แล้วยัยมินจุนก้พล่ำถึงความหล่อของนายมินฮอกต่อไป ส่วนฉันหรอแหวะฉันเกลียดนายนี่ที่สุดเลย ไอ้ที่บอกว่าเถื่อนนิดหน่อย นิดหน่อยอะไรกันเหล่า มันเกือบจะอัดฉันอยู่แล้วนะเนี่ย ส่วนที่บอกว่าหล่อ เอ่ออันนี้ฉันเห็นด้วย แต่มารยาทแย่ที่สุดเลย

"หล่อก็หล่ออยู่ แต่นิสัยแย่ที่สุด"

"เอ่อฉันรู้น่า ที่แน่ตอนนี้แกต้องระวังตัวไว้หน่อย เค้าเป็นคนมีอิทธิพลมาก วันนี้อาจจะไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ฉันไม่รู้ด้วยนะเว้ย ก็แกเล่นกระแทกหน้าเค้ายังงั้นจะรอดหรอ"
 มินจุนพุดแล้วทำหน้าเห็นใจ ตายแน่ มาคิดตอนนี้ก็สายไปสะแล้ว แฮมิน เอ้ย เธอเนี่ยไม่เคยคิดก่อนจะทำเลย วันนี้อาจจะรอด แต่พรุ่งนี้ไม่แน่หรอ แง๊ๆๆๆ แม่จ๊า หนูไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว

"เอาเหอะ ยังไงแกก็อย่าไปคิดมาเลย"อ๋าวตกลงแกจะเอาไงกับฉันเนี่ย

"แค่ไม่เจอกับพวกรุ่นพี่ก็จบเรื่องแล้ว" มินจุนพูดพลางตบไหล่ฉันเป็นเชิงเห็นใจ

"เห้อ " ฉันพูดแล้วก้มหน้าลง พลางคิดว่าแล้วถ้าต้องเจอละ เห้อตายแน่แฮมิน

และแล้วเสียงอ๊อดก็ดังขึ้นมา บอกเวลากลับบ้านได้

ฉันกับมินจุนเดินออกมาทางหน้าโรงเรียนโดยตลอดทางเดินฉันพยายามสอดส่ายสายตามองหาพวกของนายมินฮอก แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพวกเค้าเลย รอดไป..

" แล้วเจอกันพรุ่งนี้น้า" มินจุนยกมือขึ้นโบกลาฉัน
........................................

"กลับมาแล้วค๊า"

"อืม ไปอาบน้ำแล้วลงมาช่วยเตรียมกับข้าวด้วยนะ"

โหยแม่อ่ะรู้มั้ยวันนี้หนูเจออะไรมาบ้าง เห้อมะแน่แม่ คนเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆโดนใช้เลย อารายเนี่ย
หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็ทำภารกิจส่วนตัว แล้วก็เตรียมตัวเข้านอน
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อย ฉันหลับตาและคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ เห้อวันแรกของการมาโรงเรียนทำไมเจอเรื่องเยอะขนาดนี้เนี่ย ทั้งมาสาย หน้าแตก โดดเรียนในวันแรก แล้วยังต้องมาเจอกับคนใจร้ายออย่างนายมินฮอกนั่นอีก เห้อแล้ววันต่อไปจะเป็นยังไงละฉันคิดไปคิดมาอยู่นาน และในที่สุดฉันก็หลับไป ตอนไหนก็ไม่รู้