รักครั้งนี้เป็นไปได้ไหม Her/DM

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

<...ONE...> จุดเริ่มต้น
คืนอันมืดมิดครอบงำท้องฟ้าเผยให้เห็นดวงดาวและพระจันทร์เต็มดวงที่ส่องแสงนวลบนผืนฟ้ายามราตรีอย่างชัดเจนเวลาในตอนนี้เกือบเที่ยงคืนอากาศเริ่มหนาวเหน็บสิ่งมีชีวิตแทบทุกสิ่งเลือกที่จะนอนหลับพักผ่อนเพื่อให้มี แรงที่จะอยู่รอดในวันต่อไปแต่...ใครจะรู้บ้างว่าในเวลาแบบนี้มีบุคคลหนึ่งซึ่งกำลังจะมีอายุครบ18ปีในอีกไม่กี่นาทีที่จะถึงร่างสูงของชายหนุ่มนั่งอยู่ริมทะเลสาบข้างโขดหินเส้นผมสีบลอนด์ของเค้าปลิวไสวในสายลมที่หนาวเย็นสะท้อนกับแสงจันทร์ยิ่งทำให้ดูดีอย่างประหลาดบวกกับใบหน้าที่สตรีไหนเห็นเป็นต้องหลงเหมือนต้องมนต์สะกด...

"3.....2.....1......Happy Birth Day เดรโก" เสียงเย็นพูดกับตัวเอง

"พ่อกับแม่จากไปก็2ปีแล้วนะ

เดรโกนายต้องเข้มแข็งสิไม่ใช่มานั่งร้องไห้แบบนี้!!!"เสียงนั้นตะโกนอย่างเดือดดาลพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางจากในตาสีซีดดูน่าสงสารยิ่งนัก

3ปีก่อนในวันเกิดครบรอบ15ปีของเดรโก มัลฟอย ลูเซียสและนาซิลซ่า มัลฟอย
ได้เสียชีวิตลงเนื่องจากลูเซียสได้รับคำสั่งจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร(โวลเดอร์มอ)ให้นำเดรโกมาเป็นผู้เสพความตายและจะประทับตราผู้เสพความตายไว้ ลูเซียสรับรู้ดีว่าการเป็นผู้เสพความตายนั้นเป็นอย่างไรชีวิตถูกปิดกั้นเพียงเพราะสัญลักษณ์ผู้เสพความตายบนแขนเค้าไม่อยากให้เดรโกหลงผิดไปแบบเค้าในตอนแรก
ลูเซียสจึงไม่คิดจะนำเดรโกไปให้โวลเดอร์มออย่างเด็ดขาดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามลูเซียสขอผัดผ่อนโวลเดอร์มอไปเรื่อย

"เค้ายังเด็กนักเก็บความลับไม่ได้อาจทำให้ท่านเดือดร้อน"

เป็นคำแก้ตัวทุกครั้งไปที่โวลเดอร์มอเอ่ยถามถึงเรื่องเดรโก
นาซิลซ่าได้รับรู้จากสามีว่าโวลเดอร์มอต้องการอะไรแต่นางทนไม่ได้ที่จะต้องให้เดรโกเป็นผู้เสพความตาย...จนเมื่อเดรโกอายุครบ15ปี ณ คฤหาสตระกูลมัลฟอยขณะกำลังเลี้ยงฉลองให้กับเดรโกทุกคนมีความสุขกันมากและแล้วความสุขก็ต้องจบลงเมื่อโวลเดอร์มอร์มาที่คฤหาส

"นาย..นายท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้"เสียงเอ่ยจากปากลูเซียส"

"ไหนลูกชายของแก อ่อ..นี่หรือเดรโก หน้าตาดีไม่เบานะลูเซียส ชั้นมาตามข้อตกลงเมื่อไหร่แกจะให้มันมาร่วมกลุ่มกับเราสักที!!"

"นายท่าน!! เค้ายังเด็ก..."

"เด็กอะไรของแกลูเซียส แกพูดอย่างนี้ทุกครั้ง นี่มันก็15แล้ว รึแกจะหักหลังข้า"
โวลเดอร์มอร์เอ่ยเสียงเย็น

"นายท่าน...ข้าไม่คิดหักหลังท่านแม่สักวินาทีเดียว แต่..."

"แต่อะไร!!!"

"แต่ข้าให้เดรโกกับท่านไม่ได้นายท่านข้าขอร้องจะให้กับภรรยาทำอะไรก็ได้แต่อย่าทำอะไรกับเดรโกเลย"

"บังอาจนัก!! แต่เอาเถอะลูเซียส แกก็ทำความดีให้กับข้ามาเยอะ ทำอะไรก็ได้ใช่มั้ยงั้นข้าขอชีวิตเจ้ากับภรรยาจะว่ายังไง"รอยยิ้มเหยียดอยู่บนใบหน้าบิดเบี้ยวของโวลเดอร์มอ ลูเซียสนาซิลซ่า และเดรโก เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของกันและกัน ใบหน้าของทั้ง3มีเหงื่อซึม

"ว่ายังไงเล่าลูเซียส ถ้าแกให้ลูกชายแกมาร่วมชั้นก็จะไว้ชีวิตแก ภรรยา แล้วก็ลูกของแก"

"พ่อครับ!!! ผมเป็นได้ครับ"

เสียงจากเด็กหนุ่มดังขึ้นหลังจากฟังเหตุการณ์มานานก็พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด

"ถ้าทำให้พ่อกับแม่ได้ ผมยอมครับ"

"ฉลาดดีนี่"โวลเดอร์มอเอ่ย

"แกหุบปากไปเลยเดรโก เรื่องของผู้ใหญ่แกไม่ต้องยุ่ง"

"แต่พ่อครับ"

"ไม่มีแต่!! นายท่านข้ากับภรรยาตกลงที่จะมอบชีวิตของเราให้ท่านเพียงแต่ท่านปล่อยเดรโกไป"

"พ่อ!!"

"หึ เป็นการเสียสละโง่ๆแต่เอาเถอะถ้าเป็นความประสงค์ของแก"

"เดรโกเข้าห้องไป"เสียงจากนางนาซิลซ่าเอ่ยขึ้นบ้าง

"แต่แม่ครับ!!"

"ไม่มีแต่เข้าห้องไป!!
ฟังแม่ให้ดีนะเดรโกถึงพ่อกับแม่จะไม่อยู่แต่ลูกต้องอยู่รู้มั้ยอย่าให้การเสียสละของพ่อกับแม่ไร้ค่าลูกต้องไม่เสียใจพ่อกับแม่จะอยู่กับลูกเสมอส่วนคฤหาสนี้มันเป็นของลูกลูกรักษามันให้ดีเงินทองพ่อกับแม่เก็บไว้ที่กริงก็อตเดรโกสัญญากับแม่นะลูกว่าลูกจะต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข"

"แม่ครับ..."มีเสียงสะอื้นจากเด็กหนุ่ม

"สัญญาสิเดรโก"

"ผมสัญญาครับว่าจะอยู่ต่อไปเพื่อพ่อกับแม่ครับ"

"ดีมากจ้ะ ทีนี้ขึ้นห้องนะจ๊ะ

พ่อกับแม่รักลูกเสมอ"เดรโกเดินขึ้นห้องหายลับไปพร้อมกับเสียงสะอื้น

"จบสักทีกับไอ้คำร่ายยาวก่อนตายโง่ๆ หึ ทีนี้พร้อมรึยังล่ะ"

"เราพร้อม..." ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดจบก็เกิดแสงสีเขียวบาดตา ทุกสรรพสิ่งเงียบสนิท

"แกเลือกเองนะลูเซียส นาซิลซ่าส่วนลูกชายแกชั้นปล่อยไว้ก่อนก็ได้เห็นกับประโยชน์ของแก"

แล้วโวลเดอร์มอก็หายตัวไปเดรโกรีบวิ่งลงจากชั้นบนมาที่พ่อกับแม่

"พ่อครับ แม่ครับ !!!! ฮื่อๆๆๆๆๆๆ"

เดรโกร้องไห้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตและแล้วเสียงหนึ่งก็แวบเข้ามา "ลูกต้องไม่เสียใจเดรโก"

"ใช่ เราต้องไม่เสียใจ เราต้องไม่เสียใจเราต้องไม่เสียใจ..."เ

ค้าไม่รู้ว่าพูดอย่างนั้นอยู่นานเท่าไหร่แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป

"นายน้อย นายน้อยเจ้าคะ"

"หือ....แมรี่"เด็กหนุ่มงัวเงียตื่นจากบนเตียงที่แสนนุ่มพลางคิดกับตัวเอง"เราคงฝันไป


"นายท่าน...ฮื่อ...นายท่านกับนายหญิง...เสียแล้วเจ้าค่ะ
ฮื่อๆๆๆๆๆ"เสียงร้องแหกปากดังลั่นจากแมรี่เอลล์ประจำบ้าน

"..."

"นายน้อย"แมรี่เริ่มสังเกตที่เดรโกมีท่าทางเงียบไป

"ชั้นรู้แล้ว...แมรี่ๆแล้วศพล่ะ!!!"เดรโกกระชากแม่รี่เข้ามาใกล้"แล้วชั้นมาอยู่บนนี้ได้ยังไง!!"

"นาย...นายน้อย...แมรี่ขอโทษเจ้าค่ะ แมรี่สมควรตาย"

"เกิดอะไรขึ้นแมรี่!!"

"แมรี่อยู่ในครัวเจ้าค่ะแล้วจู่ๆเสียงมันก็เงียบผิดปกติแทนที่จะมีเสียงดนตรีของงานฉลองวันเกิดนายน้อย แล้วทีนี้.."

"ทีนี้อะไร!!"

"แมรี่เลยออกมาดู เห็นนายน้อยนอนสลบอยู่ข้างนายท่านกับนายหญิง
แมรี่ก็เลย..ตามเอลล์ตัวอื่นมาช่วยเอานายน้อยขึ้นห้องเจ้าค่ะ
ส่วนนายท่านกับนายหญิงเสียชีวิตแล้วแม่รี่ก็เลย ฮื่อๆๆ"มีเสียงสะอื้นจากแมรี่ดังขึ้นอีกครั้ง

"เลยอะไร!!"

"แมรี่ก็เลยช่วยกันกับเอลล์ตัวอื่นๆนำศพนายท่านกับนายหญิงไปฝังเจ้าค่ะ"

"ที่ไหนแมรี่พาชั้นไปเดี๋ยวนี้!!"

"ในสวนเจ้าค่ะ" จบเสียงแมรี่เดรโกกระชากแมรี่ติดมือมาแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง
ปากมันก็ยังโพทะนาถึงความผิดตัวเอง

"ฮื่อๆๆๆ แมรี่สมควรตายๆๆ แมรี่น่าจะถามนายน้อยก่อนไม่ควรจัดการเองอย่างนี้ ฮื่อๆๆ"

"ช่างมันเถอะแล้วอยู่ไหนล่ะ" เดรโกวางแมรี่ลงน่าจะเรียกว่าโยนมากกว่า

"ตรงนั้นเจ้าค่ะ"แมรี่พูดพร้อมกับชี้นิ้วสั้นๆของมันไปที่มุมหนึ่งของสวน
เดรโกรีบวิ่งตรงไปทันที

"พ่อครับแม่ครับ..."เสียงเอ่ยขึ้นอย่างสั่นๆ

"ผมขอโทษเป็นเพราะผม ถ้าพ่อกับแม่ไม่มีผมคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ฮื่อๆๆ"

เดรโกร้องไห้อย่างไม่อายแมรี่หรือเอลล์ตัวอื่นๆ
เวลาผ่านไปสักพักเดรโกจึงเช็ดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสอีกครั้ง

"ชั้นต้องอยู่ต่อไป"
เดรโกพึมพำกับตัวเองแล้วจึงเดินเข้าห้องไปแต่จนถึงบัดนี้เค้าก็ยังไม่เลิกเสียใจสักที

"พ่อครับแม่ครับ..."

"จ๋อม"เสียงหนึ่งดังขึ้น เดรโกคิดในใจ "จ๋อมหรอ??"

เดรโกโผล่หน้าออกจากโขดหิน

" นาง... นางเงือกนี่ " นางเงือกหน้าตารุ่นราวคราวเดียวกับเดรโก ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าสวยได้รูปตาโตสีน้ำตาล ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ผมที่เป็นลอนสีเดียวกับดวงตาของเธอยาวเกือบถึงสะโพกนั่งอยู่บนหาดทรายเธอกำลังนั่งแกว่งหางส่วนหนึ่งลงในทะเลสาบท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาร่างของเธอสะท้องกับแสงจันทร์ทำให้เธอดูสวยมากทีเดียว เดรโกเริ่มคุ้นๆกับใบหน้าของเงือกสาว จู่ๆ
เธอก็เหลือบมาเห็นเดรโกเข้า เธอตกใจมากทีเดียว

"นายๆ เดรโก มัลฟอย!!"

เงือกสาวร้องเสียงดังพลางขยับมือมาปิดส่วนหน้าอกของเธอ
เพราะตอนนี้เธอเกือบเปลือยแม้ส่วนล่างจะเป็นหางปลาแต่ส่วนบนมีแต่เสื้อตัวเล็กที่น่าจะเรียกว่าบินกินนี่มากกว่า

"ไงยัยเกรนเจอร์หุ่นดีไม่เบาแต่ใครจะนึกว่าเธอน่ะเป็นเงือก"

เดรโกพูดเสียงยานคางกลับเป็นเดรโกมัลฟอยคนเดิมแล้ว

" นายๆนี่มัน..." เฮอร์ไมโอนี่ตกใจบวกกับความอายจึงหน้าแดงขึ้นมา

"มันอะไร เกรนเจอร์" เดรโกพูดพลางทำตาทะลึ่งใส่

"ให้ตายเถอะ ไอ้แวมไพน์เจ้าเล่ห์!!!!"

*********************************************
เปนไงคะจู่ๆเฮอร์ไมโอนี่กลายเป็นนางเงือกสุดสวยส่วนเดรโกเป็นแวมไพน์สุดหล่อซะนี่อ่านแล้วคอมเม้นทีนะเจ้าคะ -/- ว่าเปนยังไงบ้างขอบคุณอย่างสูงค่า