鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน [YAOI] - นิยาย 鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน [YAOI] : Dek-D.com - Writer
×

    鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน [YAOI]

    โซจิมีนิสัยประหลาดอยู่หนึ่งอย่าง ในวันที่ฝนตก เขาจะนำร่มสีแดงคันงามไปวางพิงไว้หน้าประตูบ้าน เพราะไม่อยากเห็นคน ๆ นั้นต้องเปียกปอน...คน ๆ นั้นซึ่งมีแค่โซจิคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้

    ผู้เข้าชมรวม

    160

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    160

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    8
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  2 ก.ค. 62 / 01:39 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน

    { The Devil & Rainy Day }

    [ YAOI Novel ]


    DAY 01 : 紅の傘。{ Red Umbrella }

    วันที่ 01 : ใต้เงาร่มสีชาด







    โซจิมีนิสัยประหลาดอยู่หนึ่งอย่าง…

    ในวันที่ฝนตก เขาจะนำร่มสีแดงคันงามไปวางพิงไว้หน้าประตูบ้าน

    ก็เพราะไม่อยากเห็นใครคนนั้นต้องเปียกปอน…

    …ใครคนนั้นซึ่งมีแค่โซจิคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้



    “ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะเอาร่มคันละร้อยเยนมาทิ้งไว้ ไม่ใช่งานฝีมือชิ้นงามอย่างคันนี้”


    “อึก…ทะ ทำไมวันนี้ถึงผ่านมาเร็วกว่าทุกวันล่ะ”


    “แล้วทำไมข้าจะต้องมีกำหนดเวลาแน่นอนในการเดินผ่านบ้านเจ้าล่ะ”





    เมืองที่อาเมะยามะ โซจิอาศัยอยู่มีฝนตกชุกถึงขนาดได้รับชื่อเล่นว่า เมืองฝนโปรยเพราะไม่ว่าจะอยู่ในฤดูไหน ในหนึ่งสัปดาห์ต้องมีสักวันสองวันที่ฝนเทลงมาจนลืมตาแทบไม่ขึ้น (ยกเว้นช่วงกลางฤดูหนาวที่ฝนกลายสภาพเป็นหิมะหมดแล้ว)


    แต่ไม่เคยมีใครบอกเขาว่าอดีตเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีชื่อเล่นอีกหนึ่งชื่อ…

    นครหลวงแห่งภูตพรายเป็นชื่อที่ไม่ได้มาด้วยความบังเอิญ หากเพราะเล่ากันว่าเมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ในตำแหน่งประตูผี ชาวเมืองจึงมักจะพบเหล่าปีศาจออกมาเดินเร่ร่อนอยู่ตามถนนแทบทุกวัน

    ต้องขอบคุณศาลเจ้าเทพพิทักษ์เมือง(ซึ่งใครต่อใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเฮี้ยนเป็นอันดับหนึ่งไม่มีใครเกิน)ที่ช่วยปกป้องดูแลทั้งบ้านช่องและผู้คน ทำให้ที่นี่ยังไม่กลายเป็นแดนมิคสัญญีไปเสียก่อน

    ทว่าตำนานก็เป็นเพียงตำนาน เป็นเพียงเรื่องเล่าฆ่าเวลาแก้เบื่อของผู้คนเท่านั้น


    ...หรือเปล่านะ


    คนอื่น ๆ อาจไม่มีโอกาสได้ประสบพบเรื่องประหลาดอันหาที่มาไม่ได้ ทว่าโซจิกลับได้เจอเป็นประจำ เจอเสียจนเริ่มชินไปเสียแล้ว


    วันดีคืนดีเขาก็เห็นร่มกระดาษสาที่ไร้คนถือลอยเอื่อย ๆ ผ่านหน้าบ้านไป

    บางคืนที่กลับบ้านดึกก็พบหญิงสาวในชุดโบราณถือโคมกระดาษช่วยนำทางกลับบ้าน

    บางวันก็เจอชายแก่ที่ไหนไม่รู้เข้ามานั่งจิบชากินขนมในห้องครัว ทั้ง ๆ ที่ประตูทุกบานยังลงกลอนอยู่

    หนำซ้ำลูกค้าประจำของร้านยังลืมเก็บหางจิ้งจอกของตนอยู่บ่อย ๆ


    และในบางวันที่ฝนตกไม่ยอมหยุด เขาจะเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตากฝนผ่านไป เพื่อไปยืนรอเกี้ยว(แน่นอนว่าไม่มีทั้งสัตว์เทียมและคนขับ)ตรงป้ายรถเมล์เก่าที่ถูกยกเลิกไปนานแล้ว

    ผมสีดำสนิทดุจน้ำหมึกตัดกับนัยน์ตาสีโลหิต บนหน้าผากมีเขาคู่หนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ใช่มนุษย์


    อยู่มาวันหนึ่ง…


    “ขอโทษนะ ขอยืมร่มของเจ้าจะได้ไหม”


    ชายคนนั้นก็เปิดประตูร้าน(บวกบ้าน)เข้ามายืมร่มกันหน้าตาเฉย!!




    Special Thanks...

    Photo by Aline de Nadai on Unsplash

    Photo by Max Bender on Unsplash

    THEME BY

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น