ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ซีเรียล เดอะ ซีรีย์

    ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 54
      0
      16 พ.ย. 57

    ปฐมบท
    .
    .
    .

    “หัวข้อของภาพถ่ายเซตนี้ คือบอดี้เพนท์ กำหนดส่งในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า”

                    จบหัวข้องานของอาจารย์ ผมลี แทมินนักศึกษาปีสอง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ก็กุมขมับทันที นึกถึงบอดี้เพนท์ก็ต้องนึกถึงความมีเสน่ห์บนเรือนร่างใช่ไหมฮะ แล้วผมจะไปหาแบบได้จากไหนล่ะเนี่ย

    “เห้ยแทมิน คิดยังวะว่าจะให้ใครเป็นแบบเซตนี้” คีย์ หรือคิม คิบอม เพื่อนสุดแนวของผม นี่ก็เป็นเพื่อนกับมันมาห้าปีละ ตั้งแต่ม.ปลายจนขึ้นมหาลัย มันก็ยังเรียนมหาลัยเดียวกับผม แถมยังคณะเดียวกันอีกต่างหาก

    “ไอ้เหี้ย แทมินโว้ยยยยยย”

    “คีย์มึงจะตะโกนหาแป๊ะมึงเหรอวะ พูดดีๆกูก็ได้ยินไม่ได้หูหนวก” ขี้หูกูเต้นระบำหมดไอ้สัส

    “แหมกูเรียกตั้งนานแล้วไหมล่ะ กูถามว่ามึงคิดว่าจะหาใครเป็นแบบได้ยัง กูยังคิดไม่ได้เลยสัส เออขอยืมพี่ชายมึงหน่อยดิ ได้ป้ะวะ”

    “แหม่พูดถึงพี่ชายกูหน่อยไม่ได้ทำตาหวาน หูตั้งเลยนะมึง เออก็เอาไปดิถ้ามึงกล้าขออ่ะนะ”

    ผมมีพี่ชายคนนึงเค้าชื่อ ลี จินกิฮะ อยู่บริหารปีสามที่เดียวกันนี่แหละ ไอ้คีย์มันตามเฝ้ามองของมันมานานละ ไม่เอาจริงซักที ในใจผมก็แอบเชียร์อยู่นะ แต่ไม่ให้มันรู้หรอก เดี๋ยวได้ใจ ยิ่งแรดๆอยู่เพื่อนผม

    “โถ่ถ้างั้นกูก็กล้าจีบพี่เค้าตั้งแต่อยู่ม.ปลายละ น้ามึงน้าขอพี่มึงให้หน่อยดิ ถ้าได้กูเลี้ยงบุฟเฟ่ต์เลย ที่ไหนตามใจมึง” โอ้โหครั้งนี้แม่งลงทุนทุ่มเลยเว้ย ต้องเล่นซะหน่อย เดี๋ยวหาว่าผมใจร้าย

    “เออนี่เห็นแก่ของกินนะสัส เดี๋ยวกูถามพี่กูให้ วันนี้กูกลับก่อนไว้เจอกัน”

    “ไรวะรีบกลับสัส เออๆกลับดีๆอย่าลืมเรื่องของกูล่ะ”

                    ผมเดินมาเรื่อยๆ พลางคิดไปถึงแบบที่ต้องเริ่มหาได้แล้วว่าจะเอาใคร เพราะถ่ายรูปมันก็ต้องใช้เวลา องค์ประกอบต่างๆ ไหนจะสถานที่ เลือกลายเพนท์ หนักสุดเลยก็แบบเนี่ยแหละ คิดแล้วกลุ้มโว้ย คิดไปเรื่อยๆ ก็เดินมาถึงบ้านพอดี บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นสีเหลืองอ่อน ก็แลสบายตาอ่ะนะ รอบบ้านเป็นสวนดอกไม้ พี่จินกิเป็นคนปลูกฮะ อารมณ์สุนทรีย์สัสๆ พี่ผมเนี่ย พ่อแม่ไม่ค่อยอยู่หรอก ส่วนมากต้องไปดูงานตามต่างจังหวัดฮะ พี่กับผมชินละ ดูแลตัวเองได้สบาย ไฟเปิดอยู่แสดงว่าพี่จินกิกลับมาแล้ว เยปไม่ต้องทำข้าวกินเองละ

    “กลับมาแล้วฮะ”

    “โอ้ยแทมินไม่ใช่เด็กแล้งนะโว้ย โตเป็นควายยังจะมาขี่หลังอยู่ได้ ลงเดี๋ยวนี้ มันหนักกก” พี่จินกิทำหน้าเหมือนผมหนักซักตันนึงได้ โหยเห็นงี้ตัวผมออกจะผอมนะ

    “ไรจินกิ ไม่เห็นจะหนักซะหน่อย อย่ามั่วได้ป่ะ เออใช่ไอ้คีย์ให้มาถามพี่ว่าว่างไปเป็นแบบให้มันป่ะ ว่าไงได้ป่ะ ” ผมยิงรัวแบบที่พี่จินกิยังไม่ทันตั้งตัว ของฟรีมาอยู่ตรงหน้าผมทำได้หมดแหละ ฮ่าๆ

    “ช้าไปนิดเดียวเองว่ะ มีคนขอให้พี่ไปเป็นแบบให้แล้วอ่ะดิ ฝากบอกน้องคีย์ด้วยว่าขอโทษนะเว้ย” เอ่าอดอีกกู ไอ้พี่จินกิ ไอ้เวร เสือกฮอตอีก เห็นงี้พี่ผมเป็นถึงคิวท์บอยบริหารเลยนะค้าบ ไม่ธรรมดาอ่ะพี่ผม

    “อ้าว เอาไงดีวะพี่ ผมก็ยังหาแบบไม่ได้เลยเนี่ย งานอีกเดือนนึงด้วน แป๊บเดียวเอง คิดแล้วน้องแทมอยากจะคราย” ผมทำหน้าตาให้หน้าสงสารที่สุดเผื่อพี่แกจะรู้จักแบบดีๆให้ผมได้ฮี่ๆ ฉลาดป่ะล้า

    “เออๆงั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่แนะนำเพื่อนพี่ให้ละกัน ปกติมันไม่รับงานไรงี้หรอก แต่พี่ซะอย่างเดี๋ยวจัดการให้น้องสุดที่รักของพี่เอง”

    “รักจินกิที่สุดดดดด” พี่จินกิจับหน้าผมไปหอมแก้ม แล้วดึงๆอยู่พักใหญ่ ก็ขึ้นไปทำรายงานข้างบน เย้ได้แบบละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปบอกไอ้คีย์ซะหน่อย

     

     “เชี่ยแทมินโว้ยยยยย ตื่นซักทีไหมล่ะมึง นอนตะวันจะแทงตูดอยู่ละสัส จะไปมั้ยเรียนอ่ะ” โอ้โหครับมันมาเป็นชุด ผมเลยกระเด้งตัวขึ้นมาเพื่อตอบโต้กับมัน พร้อมกับอ้าปากขึ้น

    “ฮ้าาาาา เดนทีสเต้หอมชื่นใจไหมละมึง ตื่นละๆ รอกูแป๊บ” แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจทิ้งให้ไอ้คีย์ควันออกหูอย่างนั้นแหละ 555555555555 สะใจโว้ยยยยย ชัยชนะเป็นของลีแทมิน

                    เมื่อแต่งตัวเสร็จผมก็เดินตัวหอมฉุยลงมา แหม่มันสบายจริงจริ๊ง ถ้าไม่นับไอ้คีย์ที่นั่งคุยกับพี่จินกิ ด้วยท่าทางเขินอาย กระมิดกระเมี้ยนสัสแหละมึงอ่ะ หมั่นไส้แม่งฮ่าๆ

    “เอ้าจะไปไหมมึง เรียนอ่ะเรียนเข้าใจป่ะ พี่จินกิไปส่งพวกผมด้วยนะ เร็วๆดิ อย่าชักช้า”

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

                    ลี จินกิพาร์ท

                    แหม่ไอ้น้องผมดีก็เด็กกวนตีนดีๆนี่เอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปเอานิสัยอย่างนี้มาจากไหน พี่มันออกจะเป็นคนดี สาวๆติดตรึมอย่างนี้ แต่แทมินแตกต่างจากผมตรงที่มันเป็นคนตรงๆและกวนตีน ทำไมถึงมีแต่ผู้ชายเข้ามาจีบมันก็ไม่รู้ โอ้โหกว่าผมจะเคลียร์ให้มันได้ จินกิคนนี้แทบกระอักเลือด โอ้ยเมื่อยปากถ้าพูดถึงน้องบังเกิดเกล้าคนนี้ เมื่อไปส่งแทมินกับคีย์เสร็จ ผมก็เดินมาที่โต๊ะประจำ ถึงเห็นซังเทแบบนี้กลุ่มผมนี่ฮอตที่สุดในมหาลัยนะครับ

    “เชี่ยโฮ เอาการตลาดมาลอกดิ้สัส แล้วไอ้จงอ่ะมึง” นี่ครับคนแรก เชว มินโฮ คลังสมองของกลุ่ม การบ้านมีไรก็ถามมัน ไม่ได้ทำก็ลอกมัน สอบก็ได้โพยจากมันอีก 5555555

    “มึงดูเวลาด้วยนี่สิบโมง แม่งยังไม่ตื่นหรอก”

    “นินทาอะไรกูไอ้โฮ วันนี้พรีเซนต์การตลาดโว้ย กูจำได้” นี่ครับคนที่สอง คิม จงฮยอน ไอ้เหี้ยนี่ไม่มีไรดีเล้ยตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา เตี้ยอย่างนี้ ม่อเก่งขนาดนั้น ลอกงานไวดั่งพายุขนาดโน้น โอ้โหคำจำกัดความให้มันยังคิดไม่ออกเลย ดีอย่างเดียวว่าบ้านรวยครับ รวยไม่รวยก็มีพ่อเป็นเจ้าของมหาลัยแห่งนี้เองครับ

    “โลกแตกแน่ เชื่อกูไอ้จงมาเช้า แถมจำวันพรีเซนต์ได้ด้วย ผมนี่อึ้งเลยครับเพื่อน” ผมทำหน้าประมาณว่าผีหลอกตอนกลางวันใส่มัน

    “เออดิสัส ไม่รู้เป็นเหี้ยไร วันนี้อย่างมาเช้าๆ เหมือนจะมีลาง” ไอ้จงทำหน้ากรุ้มกริ่ม

    “ลางเหี้ยไรวะ” ผมกับไอ้โฮแทบจะประสานเสียงกันถามไอ้คนต้นเรื่อง

    “โห้ยพวกมึงไม่รู้อะไรเลย นั่นๆมาแล้วนางฟ้าของกู มึงดูๆนั่นเจสสิก้าของกูจองแล้วนะโว้ย วันนี้เค้าเรียนเซคเดียวกันกับพวกเรา” ผมเห็นไอ้จงหรืออีจงดี - - ทำหน้าเพ้อฝันเหมือนนางฟ้าของมันกำลังส่งยิ้มมาให้ แหม่อยากถีบจริงโว้ย เออผมเกือบลืมเรื่องสำคัญไปซะได้

    “เออพวกมึงสองตัว วานไปเป็นนายแบบให้น้องกูหน่อยดิวะ กูมีคนจองตัวไว้เป็นแบบแล้ว” ไม่เท่านั้นผมยักคิวให้พวกมันไปหนึ่งรอบ

    “โว้ยกูไม่ว่างขนาดนั้นหรอก ไอ้ห่ามาเรียนยังไม่ทันเลย แล้วจะให้กูไปเป็นแบบให้น้องมึงอีก ไอ้สาสสสสส”

    “แต่กูสนว่ะ น้องมึงน่ารักป่ะวะ 555555

    “ไอ้สัสลายออกเลยนะมึง เออหน้าแม่งยังกะผู้หญิงทั้งน้องกูแล้วก็เพื่อนมันเลย แต่นิสัยเถื่อนสัส อย่างกับเจ้าแม่มาเฟีย ขนาดกูยังกลัวเลยเนี่ย” เห็นหน้าน้องตัวเอง จินกิยังสั่นเลยครับ

    “เอองั้นกูรับ แล้วมึงอ่ะไอ้จง”

    “ไม่เอาโว้ย หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่รับงานอะไรทั้งนั้น ให้กูไปนั่งเฝ้านางฟ้าของกูยังจะมีประโยชน์ซะกว่าไปนั่งหน้านิ่งให้น้องมึงถ่ายเลย หน้าเหน่อก็ไม่เคยเห็น น่ารักหรือป่าวก็ไม่รู้ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ไปเว้ย”

    “เออเห็นพูดมานานละ ขอพูดบ้างเถอะ ไม่รับก็ไม่เห็นต้องว่าอะไรขนาดนั้นเลยนี่ แล้วอีกอย่างดูหน้าฉันก่อนไหม หล่อขนาดนี้ สูงกว่าแกด้วย ไอ้เตี้ย พี่จินกิ ถ้าเพื่อนพี่ไม่รับหรือไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องไปบังคับเค้าขนาดนั้น คนมันแร้งน้ำใจยังไงก็ปล่อยแม่งไว้อย่างนั้นแหละ ไม่ต้องไปขอมันให้เสียเวลาเปล่าๆ แล้วอีกอย่างนะ เตี้ยขนาดนี้ ส่วนสูงถึงจุดโฟกัสหรือป่าวก็ไม่รู้ ไม่เอามาทำให้ภาพเสียสมดุลหรอก”

    พวกผมอึ้งครับ ไอ้มินโฮเงียบเป็นเป่าสาก ไอ้จงนี่ไม่ต้องพูดตาค้างอ้าปาก แมลงวันบินเข้าไปได้เป็นฝูงวางไข่ได้เรียบร้อยละ แต่ที่ตกใจคือ แทมินแม่งโผล่มาตอนไหนวะ - -?

    “ทะแทมิน พวกมึงนี่น้องกู ส่วนนั่นคีย์เพื่อนน้องกูเอง เอ้ายืนนิ่งอีก รับไหว้ดิวะ” ไอ้จงนี่ซีดเลยครับถ้ามีธูปเทียนด้วย ผมว่ามันคงกราบแล้วล่ะ

    “จินกิยังเล่นอีกนะ นี่แทมินลืมของไว้จะมาเอา ไปเอาให้ด้วยหนังสือที่อยู่หน้ารถอ่ะ เอ้าเร็วๆดิ เดี๋ยวขอจัดการเพื่อนพี่หน่อยเหอะ หนอยมาว่าแทมินคนนี้ได้ไง”

    “ครับๆน้องรัก” ผมรับคำคุณน้องที่เคารพรัก แล้วทำท่าเชือดคอให้ไอ้จงฮยอนดู มึงตายแน่กร้ากกกกก

     

    อ่ะแฮ่ม กว่าพระเอกจะได้ออก ผมจงฮยอนคนกล้าเองครับ ใครจะไปรู้ล่ะว่ามาตอนไหน โอ้โหผมนี่หูชาไปพักใหญ่เลย ใครก็ด้าย ช่วยจงฮยอนที เค้ากลัววววววว

    “หวัดดีครับน้องแทมิน พี่ชื่อมินโฮนะ จะให้พี่ถ่ายวันไหนนัดมาเลย พี่ว่างเสมอครับ” แหม่ไอ้ห่ามินโฮปากหวานเลยนะมึง ผมค่อยเหลือบตาขึ้นไปมองลีคนน้อง โอ้โหขนนี่ลุกเกรียวเลยครับ ตาที่ถ้าปกติมันคงโตน่ารักสดใสน่ามอง แต่ตอนนี้เหมือนมีควันออกมาจากตาเลยอ่ะ อย่าดุเค้าได้ไหมตัวเอง เค้ากลัวง่ะ

    “พะ พี่ชื่อจงฮยอนนะครับ คิมจงฮยอน แหะๆ เมื่อกี๊นี้พี่แค่แซวเล่นเองไม่โกรธนะครับน้องแทมิน”

    “เดี๋ยวพี่มินโฮติดต่อกับคีย์นะครับ คีย์คงเถียงไม่ทันพี่จงฮยอนคนนี้หรอก เดี๋ยวผมจัดการเอง” ไอ้โฮพยักหน้ารับ แล้วเห็นมันเดินไปหาน้องคีย์เลิกเบอร์แล้วคุยกันนิดๆหน่อยๆ หันมาทางผมบ้างโอ้ยเค้ากลัวง่ะตะเอง อย่ามองหน้าเค้าแบบน้านนนน ฮืออออ

    “หึ ส่วนพี่ต้องมาหาผมวันเว้นวัน เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ห้าโมงห้ามเลท เราจะเริ่มคิดคอนเซ็ปต์กัน เอาโทรศัพท์พี่มา” ผมได้แต่มองตาปริบๆแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ แล้วพิมพ์ยิกๆ

    “อ้อแล้วอย่าลืมไปกินนมเยอะๆนะครับ เผื่อจะสูงขึ้น ผมไปละ พี่มินโฮไปละนะครับ ฝากคีย์ด้วย”

                    แล้วน้องแทมินก็เดินจากไปครับ สะบัดตูดไปเลยครับ ไอ้จินกิเดินมาพอดี อย่างนี้ต้องเล่าสู่กันฟัง จงฮยอนเครียดดดด

    “ไอ้จินกิ น้องมึงดุกว่าหมาอีก ไอ้ห่ากูจะรอดไหมพรุ่งนี้อ่ะ ไอ้สัสสสสส จงฮยอนครายอิ้ง ฮือออออ”

    “อย่าหอนดิ้ ไม่ได้น่ารักเลยมึง เออนี่ล่ะน้องที่น่าเคารพรักของกู โชคดีนะเว้ยมึง ฮ่าๆๆๆ”   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×