คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 คุณหมอยามาโมโตะ อัพ!!100%++
บทที่ 1 ุหมอยามาโมโะ
ภายในโรพยาบาลนามิโมริ...
ห้อรวหมายเล 3 แผนิเว...
“อเินไ้ิวที่ 4 เ้าพบุหมอไ้่า ิ ิ ิ ิ๊”เสียพยาบาลที่โนันแหลมปรี๊สะท้านแ้วหูัผ่านลำโพเป็นรอบที่สามถ้าใรเหลือบมอไปที่ประาสัมพันธ์ะพบระเทยร่าถึผมสีเียวประหลานั่ทำหน้าที่ประาสัมพันธ์อยู่
“อเินไ้ิวที่ 4 เ้าพบุหมอไ้่า ิ ิ ิ ิ๊!!!”เสียประาศัึ้นอีรั้ หาเสียเริ่มออแนวไม่พอใเล็ๆ
“เฮ้ย!!~ ะเ้าพบหมอมั๊ยไอ้ิวที่ 4เี๋ยวแม่ปั๊ลาหมอลับบ้านะเลยนิ!!”เสียแหวอาาศผ่านลำโพรั้สุท้ายึสามารถปลุนไ้ที่สัปหอยู่ไ้
“เ๊ลุร้าบ!! เ็ลุ! โรธมาไม่ีเี๋ยวเป็นผี เอ๊ย! เป็นฝีเป็นหิน่ะรับ”
“ไม่เี่ยวันย่ะ ลับไปทำานอเธอเลย าโรมาริโอ้ เี๋ยวแม่ฟ้อหมอีโน่ให้ไล่ลับบ้านเสียให้เ็”
“เ๊ะไม่ลาหมอทาเิลับบ้านริๆใ่ไหมอ่ะ”
“ันะลาเาลับบ้านริๆถ้าอีสามวินาทีอไม่ลับไปทำานอแน่ะ าโรมาริโอ้ -_-^^ ฮึ่ม!ๆ”
“ไปแล้วรับ”โรมาริโอ้อบเสียอ่อย่อนเินอลับไปโ๊ะทำาน
ลููเลียปรายามอนไ้หมายเล 4 ที่ยัยืนอ้าปานิ่อยู่ับที่หลัไ้ฟับทสนทนาเมื่อรู่
“มออะไร๊ะ ไม่รีบไปพบหมอเล่า! หมอเาไม่ไ้ว่าลอน่ะย่ะ”
“ไป...ละ...แล้วรับ”นไ้ผู้น่าสสารเินับัริวปปิอาารปาอสั่นเ้าไปในห้อรว ยัรู้สึเสียวสันหลัาสายาอนาพยาบาล(?)าโหประำโรพยาบาลนามิโมริ
“อ้าว! มาพอีเลยหมอว่าะออไปามพอีเลย ุอุนัสึ ทาาเสะใ่ไหมรับ ไม่ทราบว่ามีอาารอะไรมาปรึษาหมอันเอ่ย?” ุหมอหนุ่มถาม้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ที่ทำให้นไ้เลิับัริวเสียที
“ุหมอื่ออะไรรับ”
“หา!”
“ือผมไม่อบบอประวัิับนไม่รู้ื่ออ่ะรับ ^-^;;;”
“อ๋อ! หมอื่อทาเิ...ยามาโมโะ ทาเิน่ะ”หมอยามาโมโะอบพร้อมยิ้มโว์ฟันาววิ้ๆ
“ื่อน่ารัีน่ะฮะ”ทาาเสะเอ่ยเบาๆ
“ฮะ ว่าไน่ะรับ หมอไม่ไ้ยิน”
“ไม่ไ้ยินน่ะีแล้ว...เอ๊ย! ไม่ใ่ือผมบอว่าพร้อมะบออาารแล้วอ่ะรับ^-^;;”ทาาเสะรีบเอ่ยแ้ัว
“อื้อ! ไหนว่ามาิ หมอพร้อมฟัแล้นนน!”หมอยามาโมโะพูแบบเป็นันเอ หนุ่มน้อยทาาเสะวัยสิบแปถึับหน้าแ้มหน้าุหลบสายาุหมอสุหล่อที่มอมาอย่าใี
“ือ อาารอผม...มันแบบ...แบบว่า...แบบว่า...ือ...ผมเริ่มลายเป็นนลัวห้อน้ำรับ!! -////-“ทาาเสะอบพร้อมเยหน้าึ้นมา้วยอาารหน้าแเถือ
“แล้วไ่อรับ^^”หมอยามาโมโะยัถาม่อ
“อ๊า! ผมอายอ่ะรับ ไม่อยาเล่า่อแล้วอ่า “
“ถ้าทาาเสะุไม่เล่าแล้วหมอะวินิัยโรยัไล่ะรับ สสารหมอเถอน่ะ พลีสสสส!”หมอยามะอ้อนวอน้วยสายปิ๊ที่ส่ผล่ออัราารเ้นอหัวในไ้สูเินที่อ์รอนามัยโลำหนไว้-_-*
“็ไ้ฮะ...เห็นแ่หมอนะฮะ หมอห้ามเอาไปบอใรนะฮะ!”
“้ะ สาบาน้วยรรยาบรรแพทย์ะไม่เอาเรื่อนี้ไปบอใรแม้แ่ปะป๊าที่บ้านเลยเอ้า!!”ุหมอยืนยันหนัแน่น
“อุ๊บ! ุหมอลั”ทาาเสะหลุหัวเราะิออมาเห็นไ้ัว่าเริ่มผ่อนลายวามเรียลแล้ว
“เรามาเ้าเรื่อ่อีว่า อาารเป็นไับ หลัาที่เริ่มลัวห้อน้ำ”ยามาโมโะัเ้าบทสนทนา่ออย่าเนียนๆ
“็ือ...พอผมลัวห้อน้ำปุ๊บ ผม็เ้าห้อน้ำไม่ไ้ อาบน้ำ็ไม่ไ้ อะไรๆ็ไม่ไ้ อนแรมัน็เป็นแ่ที่ห้อน้ำที่บ้าน ไปๆมาๆลายเป็นว่าผมลัวห้อน้ำทุที่ไปเยเลย ผมัวลมาเลยฮะหมอ เวลาผมปวิ้่อที่โรเรียนน่ะลำบามา...ผมะเป็นโริไหมฮะหมอ ผมไม่อยาถูหาว่าบ้านะรับ!”ทาาเสะเริ่มพรรนายาวเหยีย
“รับหมอเ้าใว่าทาาเสะุเรียแ่ว่าถ้าหมอหาสาหุเอแล้วทาาเสะุเ้ารับารรัษาที่หมอบอ หมอรับรอว่าทาาเสะุะเลิลัวห้อน้ำและไม่ถูหาว่าเป็นบ้าแน่นอนรับ”หมอยามาโมโะพูพร้อมยิ้มว้านเห็นฟัน
“ริเหรอรับ! หมอพูอย่านี้ผม่อยสบายใหน่อย”ทาาเสะถอนหายใ
“อนนี้พอเล่าให้หมอฟัหายเรียึ้นมารึยัเอ่ย^^”
“เอ๊ะ!...หายริๆ้วยหมอเ่ั^________^”
“ารระบาย็เป็นารแ้เรียทาหนึ่เหมือนันน่ะ หมอะบอให้”
“แล้วลอาารอผมนี่มันยัไเหรอรับ”ทาาเสะถาม ยามาโมโะึปรับสีหน้าลับมาริัอีรั้
“อาารอทาาเสะุนี่็...อืม...หมอ็ไม่เยเห็นเสแบบนี้มา่อน แ่าที่หมอฟัอาารน่าะมาาห้อน้ำที่บ้าน ั้นเอ หมอว่าหมอ้อไปรวนอสถานที่เสียหน่อยล่ะ”หมอยามาโมโะพูยิ้มๆ
“เอ๋! รวนอสถานที่ ยัไันรับ”ทาาเสะถามอย่าุน
“็ือว่าหมอ้อไปเยี่ยมบ้านทาาเสะุหน่อยยัไล่ะ”
“!!!” –ไม่้อบอ็รู้ว่านไ้ัวน้อยำลัใแบบเอ้์รีม!!!!!
“ทาาเสะวาวันเสาร์ไหม หมอะไ้ไปหาที่บ้าน”
“หมอ...หมอว่าอะไรน่ะฮะ”ทาาเสะถามอย่าใ
“หมอ-บอ-ว่า-ะ-ไป-เยี่ยม-บ้าน-ทา-า-เสะ-ุ-นะ-ับ-ไ้-ยิน-ั-ไหม-เอ่ย”หมอยามาโมโะถามย้ำัๆอย้ำสีหน้าใแบบสุั้วเ้าไปอี
“O[ ]O!!!!!!” This is…หน้าทาาเสะุ บันาว...
“ลว่าไหมับ^^”ุหมอหนุ่มถามย้ำ
“ถ้า...ถ้าวันเสาร์ล่ะ็ว่าล่ะรับ”
“อืม ั้นเี๋ยวสายๆสั 10 โมเ้าหมอออเวรแล้วเี๋ยวไปหาสาเหุอาารทาาเสะุให้น่ะร้าบบบ! อนนี้หมอ็บอไ้แ่ว่า...”
“ว่า...?”
“...ว่าทำใร่มๆไว้นะโยม-_-“
พรื!!!
้วยสีหน้าาย้านระับโปเอร์เฟอยามะที่นานทีะไ้เห็นับำพูประหลาเรียเสียหลุหัวเราะพรืานไ้ไ้ไม่ยาเย็นอะไร
“ฮ่าๆๆๆ อยู่ับหมอนี่ผมหายเรีย อุ๊บ ริๆน่ะรับ ฮ่าๆๆๆๆ~”
ทาาเสะหัวเราะอยู่นานว่าะหยุแล้วึอัวลาลับ ทาาเสะยืัวลุึ้นเ็มวามสู่อนะเินสั่นหึๆาอาารลั้นหัวเราะอย่าเอาเป็นเอาาย
“หึๆ อุ๊บ!”
“ระวั!!”
“อ๊ะ!...”
ปั!
เหุาร์ราวับถูทำเป็นภาพสโลว์อย่า้าๆ เริ่มาทาาเสะลั้นหัวเราะนสะุาัวเอ ยามาโมโะร้อเือนแล้วถลันัวเ้ามา่วยอย่าเร่รีบส่ผลให้าพันันนสุท้าย็ล้มลไปร่อมันบนพื้น้วยท่าสุะวาบหวิว...และเสียัเสียสุท้าย็ือ...
“รี๊!~ ออีแป้นแล่นหาาวเสาร์! ใอีน้อนา~ อ๊ใ๋หมเลยอีแม่อีป้อ่วยลู้วยเ้อ! อนาำฝอยปั๊แล่นหายแหล่ววว!!!!”เสียรัวำอุทานาปานาพยาบาล(?)ประำแผนิเวผู้มีนามเพราะพริ้เลื่อนลั่นสั้นปพีว่า ลููเลียนั่นเอ
อันเสียัปัเมื่อี้เิาที่แม่พยาบาลสาว(?)พยามเี่ยหูฟัสุีวิถึบทสนทนาภายในห้อและ้วยน้ำหนััวที่ไม่ไ้มาแ่็ไม่น้อยเลยทำให้ประูแสนน่าสสารทนน้ำหนัไม่ไหวเปิผัวะเ้าทำให้เ๊ลุป๊ะเ้าับาวนินนาาระเ็มสอลูา
เฮ่อๆๆๆ เนื่อยรับประทานเ้าสู่โหมพิมพ์มาราธอน ทั้ๆที่ัวเอ็พิมพ์้า ฮ่วย เอาไป 53% ่อนน่ะเ้า่ะ อี 47 % ะเอามาลให้เร็วที่สุ เอิ้ าหลบ!~~~~^_^;;
ปล.อนนี้เ๊ลุรับทรัพย์่าัวมาเป็นัวละรให้เราะล่ำำไปเลย อีสี่สิบเปอที่เหลือเธอ็ะมารับทรัพย์อีแล้ว-_-***
ปลล.รันอ่าน
า
เย
“อ๊ะ! ลูุเลียมีธุระอะไรับั้นเหรอ^^;;”หมอยามาโมโะถามทั้ยัไม่ไ้ัารับสภาพนเอและทาาเสะ
“หมอ่ะ!!~-////-“ –ลุูเลีย
“หืม ทำไมเหรอ”ยามาโมโะถาม
“หมอัท่าทา่อนเถอะฮะ เ๊เห็นแบบนี้เ๊ปวห้อหัวใี๊ๆเลยอ่า!T^T”ลููเลียโอรว
“อ๊ะ! ริสิเนอะ อโทษนะทาาเสะุหมอลืมะสนิทเลย เี๋ยวหมอลุ่อน แหะๆ”ยามาโมโะหัวเราะแห้ๆพลาลุึ้นยืน ่อนะ่วยึรั้ร่าอนไ้ึ้นมา้วย ปราว่านไ้อุหมอหน้าแแปร๊ไปเรียบร้อยโรพยาบาลนามโมริแล้ว
“ปะ...ไป...ไปล่ะรับ”ทาาเสะรีบรุออาห้อรวไปทันที ส่วนหนึ่เพราะอายหมอ อีส่วนเพราะำลัพยายามหลบสายาิัินเลือินเนื้อาลููเลียที่ส่มาแบบไม่มีั๊
“-_-+++++”เ๊ลุ็ยัไม่วายส่สายารัวาไม่เลิ
“แล้วลมีธุระอะไรับผมเหรอฮะ^^”ยามาโมโะถามอย่าเป็นันเอ เห็นไ้ัว่า่อน้าสนิทับระเทยร่ายัษ์นนี้
“แหมๆ เ๊็อยามาหาหมออ่ะไม่ไ้เอหน้าั้นาน”ระเทยร่ายัษ์เอ่ยพลาบิัวม้วนไปมาแบบวยเิน
“เมื่อี้็เพิ่เอันไม่ใ่เหรอฮะ=_=;;”
“นั่นมันั้ยี่สิบนาทีแล้ว้ะ รู้ไหมเ๊าหมอรึ่ั่วโมเหมือนาอาาศหายใเลยนะัว”ลููเลียพยามบีบเสียแหลม
(อ้ว!~ๆๆๆ:dark_selina)(ปึ้:โนเ่าเหล็ระแทอย่ารุนแรอาารสาหัส)
“ลเ๊ไม่มีธุระับผมใ่ไหมเนี่ย”ยามาโมโะถามโยสรุป
“ถู้อนะฮ้า!!!!! หมอทาเิอเ้เ่ที่สุเล้ย!!~”
“โอเฮะ โอเ ั้นผมไปพั่อนนะฮะ”ยามาโมโะทำท่าะเลี่ยไปเนียนๆแ่โนหนวปลาหมึว้าเอาไปััวไว้ะ่อน
“หมอ้ออบเ้มา่อน ว่าหมอะไปบ้านเ็นนั้น!”ลููเลียเ้นอถาม
“็...็ ือผม้อไปรวบ้านเาไ เพราะผมสันนิษานว่าอาารอเาน่าะมาาอะไรบาอย่าที่บ้านอเาอ่ะ ผม็เลยไปบ้านเาไ”
“แน่ใ-_-++”ลููเลียาั้น
“แน่ใ^^;;”
“เอะ เ๊ไม่เื่อหรอ หมอะีบน้อเาใ่ป่าวล่ะ แล้ว็ทิ้เ้เียวายเป็นโสแห้ายาที่อยู่นเียว ระิๆT____T”ลููเลียร้อไห้ร่ำรวอี
“ไม่หรอฮะ ผมมีนที่อบอยู่แล้ว...”
“หา! มันผู้นั้นเป็นร้ายยยยย!!~”ลููเลียแผเสียนลายเป็นรีร้อ
“หึๆ...”ยามาโมโะหัวเราะเบาๆ”…นๆนั้นือ...”
“ือ...?”ลุูเลียลุ้นัวโ่
(ว้า! หลบลูถีบนอ่าน)
มา่อแล้น ในที่สุ็รบร้อย
~ทาเิรับโทรศัพท์้วย~
เสียเรียเ้าโทรศัพท์มือถือเรียวามสนใอยามาโมโะาแ๊ระเทยถึ ยามาโมโะล้วระเป๋าไปหยิบโทรศัพท์ึ้นทารับ
“ฮัลโหลรับ มีธุระอะไรับผมรับ”เสียที่รับอหมอหนุ่มนั้นเย็นานลููเลียยัแปลใ ็มีที่ไหนที่นอารม์ีรหน้าะไม่พูเสียใสบ้า แ่ราวนี้ทั้แววาและน้ำเสีย่าออไปเป็นยามาโมโะอี้านที่ไม่เยมีใรเห็น
“...ือว่า...”เสียปลายสายอผู้ที่ิ่อเ้ามายาับใวาม นเ๊ลุที่เรียมเี่ยหูฟัเ็มที่มวิ้วมุ่น เ้แฟัออแ่ว่าเป็นเสียผู้ายที่่อน้ามีอายุหน่อยเท่านั้นึ่ทำให้เ้แเสียวามมั่นใเรื่อหูีระับพระาฬอแไป
“อะไรนะรับ!”เสียยามาโมโะสะท้อนวามใแ่มั
“...ป๊าพูีน่ะ อย่าล้อผมเล่นแบบนี้! อย่าเอาวามเป็นวามายมาล้อเล่นับผมน่ะ! ให้ายผม็ไม่เื่อ”ยามาโมโะะโนออมามีแววเรี้ยวรานนแอบฟับทสนทนาอย่าลููเลียยัอึ้ับวามโรธอนที่อารม์ีแทบลอเวลา
“...ป๊า...ไม่เอา...”นปลายสายที่หมอหนุ่มเรียว่าป๊าอธิบายอะไรบาอย่าแ่นร่าสู
“ป๊าอย่ามาหลอผม...”ยามาโมโะยัเสียแ็แ่แววาเริ่มลัเลใอยู่เล็น้อย มือที่ว่าำแน่นนน่าลัวว่าะิเล็บนเลือไหล
นปลายสายพูอยู่รู่ให่ พร้อมับแววาที่เปลี่ยนไปอยามาโมโะ ทาเิ...
“ไ้...”ในที่สุร่าสู็พูออมา
“...ไ้รับป๊า...แล้วผมะลับไป...”ยามาโมโะส่ท้ายประโย้วยเสียเบาแผ่วเหมือนนหมแร
“อือ...ป๊าะรอ”
แล้วปลายสาย็ัไป ยามาโมโะปล่อยแนล้าลำัว ่อนหันมาพูับลููเลีย้วยเสียที่พยายามทำให้สใสว่า
“เ้ฮะ เี๋ยวผม้อไปแล้ว เรื่อนที่ผมอบ้อิไว้่อนน่ะฮะ”
“้ะ”ลููเลียรับำเมื่อเห็นอยู่ว่ายามาโมะไม่พร้อม เวลานี้
ยามาโมโะเลื่อนัวะออาห้อรวไป ะที่ำลัะเปิประู็ะัเหมือนนึอะไรบาอย่าไ้
“อ้อ เ้รับ ่วยลาให้ผมสั 2-3วัน ิว่า่วนี้ไม่มีนไ้ไม่มีปัหาอะไร ผมะลับมาอีทีประมาวันศุร์ล่ะันรับ”
“หมอไม่เป็นไรใ่มั๊ย?”
“ไม่เป็นไรฮะ ผม็แ่...แ่เหนื่อย...แ่เหนื่อยริๆ”ยามาโมโะออาห้อไป้วยสีหน้าเร่เรียเผิับเมื่อรู่ราวับเป็นนละนทิ้ไว้เพียลููเลียับวามสสัย้าาใเท่านั้น
TBC…
เรียมใและเสียรี๊ไว้น่ะเ้า่ะ
เย
ความคิดเห็น