คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : You Lovin' Me ! ★ Chapter 5
You Lovin' Me ! ★ Chapter 5
เช้าวันรุ่งขึ้น ~~!
แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าห้องเรียนเพราะว่าวันนี้เขาตื่นสายแล้วบังเอิญไปปะกับใครคนหนึ่งเข้า
" นายวิ่งตามฉันมาทำไม? " ร่างใหญ่ที่คุ้นเคยเค้นเสียงถาม พร้อมกับวิ่งไปด้วย
" มันจะมากไปแล้วนะ นายก็เห็นว่าคนอื่นเขาก็วิ่งมาเหมือนกัน " แบคฮยอนตอบกลับอย่างฉุนๆ
ผู้คนรอบข้างพากันจับจองมาที่ทั้งคู่แล้วซุปซิบกัน
แปะ!
กระดาษที่ถูกพับให้เป็นจรวดถูกปามาใส่หัวน้อยๆของแบคฮยอน
แอ๊ะ! ทำไมมันแข็งๆแปลกๆ แบคฮยอนลองคลี่กระดาษออกดูก็เห็นว่ามันคือรูปที่ชานยอลเกือบจะจูบแบคฮยอนในชั่วโมงชีวะของเมื่อวาน
จู่ๆกระดาษโพรารอยด์หลายสิบใบก็โปรยลงมาจากชั้นบนของตึก
แบคฮยอนและชานยอลรีบวิ่งเก็บกระดาษที่มีรูปของเขาสองคนอยู่ในนั้น
ออด !
เสียงออดบอกเวลาว่าอีก 10 นาทีจะเริ่มเรียนคาบแรก ทั้งสองจึงรีบวิ่งขึ้นห้องเรียนไปคนละทิศคนละทาง
532 ~~!
รูปพวกนั้นกระจัดกระจายไปทั่วห้องแถมจือเทายังมีอีกเป็นกระสอบ
" หน้าไม่อายแย่งแฟนชาวบ้าน "
" อะไร "
" ยังมีหน้ามาถามอีก เดี๋ยวอัดสักเปรี้ยงเลยเป็นไง "
ก็เอาสิ แบคฮยอนกำหมัดแน่น นายอัดฉันมาเปรี้ยงแต่ฉันจะอัดนายไปสิบเปรี้ยงเลยคอยดู
" พอน่าๆ " จงอินปรามไว้ถ้าเกิดสองคนนี้คุยกันต่อคงจะเกิดศึกครั้งใหญ่กว่าชิงแชมป์มวยไทยซะอีก
" เมื่อวานนายก็เห็นว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ต่างคนก็ต่างกอดกัน นายก็ด้วยหนิโผเข้ากอดคยองซูจนเกือบเซเลย และก็โอกาสแบบนี้หาไม่ง่ายหรอกนะที่พวกผู้หญิงจะได้กอดคนอย่างฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า "
" นี่จงอิน ตกลงนายเป็นพวกใครกันแน่ " จงอินโดนจือเทาด่า พวกผู้ชายพากันหัวเราะครื้นเครง
" พอได้แล้ว " ทุกคนเป็นอันเงียบเมื่อเสียงของชานยอลตวาดขึ้น ชานยอลมองไปที่แบคฮยอน
ด้วยหางตา
" ต่อไปนี้นายเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากตกเป็นขี้ปากใครเขาอีก คยองซูนายมากับฉัน " พูดเสร็จปั๊บก็คว้าหมับไปที่ข้อมือของคยองซู
" นายโกรธฉันไหม? "
" เรื่องอะไรล่ะ? เรื่องที่นายไปกอดแบคฮยอนนะเหรอ " คยองซูพูดท่าทางประชด
" คนอย่างนายโกรธเป็นด้วยเหรอ? " ชานยอลถามออกไปอย่างประหลาดใจ คยองซูโกรธ แต่ก่อนเรื่องร้ายแรงแค่ไหนเขาก็ไม่เคยโกรธเลยนี่นา
" ก็ไม่รู้สินะ ตั้งแต่แบคฮยอนเข้ามาในชีวิต เข้ามามีบทบาทกับนายและฉัน ฉันก็รู้สึกแปลกๆมาโดยตลอด บางทีฉันอาจจะชอบนายเข้าแล้วก็ได้ "
ชานยอลสะดุดหู แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้จากคยองซู ชานยอลมองลึกเข้าไปในดวงตา แต่เขากลับไม่ได้เห็นว่าแววตาของคยองซูมีเขาอยู่เลย
' หรือคยองซูแค่หึงโหดไปเท่านั้น '
" กลับห้องกันเถอะ " ชานยอลจูงมือคยองซูแล้วหมุนตัวกลับ
" เมื่อกี้เธอจ้องหน้าฉันทำไมเหรอ? " คยองซูถามด้วยความสงสัย
เงียบ ชานยอลเอาแต่เหม่อและครุ่นคิดถึงประโยคที่คยองซูพูดเมื่อตอนเช้านี้
" นี่ชานยอล " คยองซูพูดพลางใช้นิ้วจิ้มไปที่หัวชานยอลเบาๆ
แต่ชานยอลก็ยังคงเหม่อ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจนกระทั่งกลับบ้าน เย็นและคืนวันนั้นที่บ้านของชานยอลไม่ได้ยินเสียงของบ้านข้างๆเลย แต่ชานยอลเขาจะรู้หรือเปล่านะว่าแบคฮยอนเจ้าวัวบ้ากำลังนอนร้องไห้จมกองน้ำตาอยู่จนเช้า
วันถัดมา !~
" นี่อย่าไปยุ่งกับรุ่นพี่ชานยอลเขาอีกนะ "
พวกแฟนคลับส่งสายตาอำมหิตพร้อมใจกันจับมือเรียงรายเพื่ออ้อมปิดตายห้องคอมพิวเตอร์ไว้ไม่ให้แบคฮยอนเข้าไปในนั้น
แบคฮยอนไม่ได้ความจำเสื่อม แต่ที่เขาสั่งห้ามไม่ให้แบคฮยอนเข้าใกล้เขาแบคฮยอนทำไม่ได้จริงๆ
" ถอยน่าฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา "
" หน้าไม่อาย "
แฟนคลับคนหนึ่งผลักแบคฮยอนออกจากกลุ่มฝูงชนแฟนคลับชานยอล จนแบคฮยอนล้มลงก้นกระแทกพื้นจนระบม โชคยังดีที่จงอินวิ่งมาช่วยไว้ทันไม่งั้นแบคฮยอนคงโดนเหยียบตายคาเท้าของเจ๊ช้างแถวนี้แหง
จงอินลากแบคฮยอนจนมาถึงหลังโรงเรียนจึงได้ปล่อย เขาทำสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดใส่แบคฮยอน
" นี่นายไม่เห็นรึไงว่าชานยอลเขาสั่งห้ามนายเข้าใกล้เขา " จงอินบ่นให้แบคฮยอน
" ฉันขอเตือนจากใจจริงว่าอย่าเข้าใกล้ชานยอลเขาอีก "
ฉันจำเป็นต้องเชื่อนายหรือเชื่อคำพูดของคนอื่นเหรอ
" อีกอย่างนายตามตื๊อเขาทั้งๆที่เขาก็มีคู่หมั้นแล้ว "
" นายหยุดพูดสักทีน่า ฉันรำคาญ " แบคฮยอนสบถออกไป
" ก็ฉันพูดให้นายรำคาญ นายจะได้จำสักที แต่คนอย่างนายคงไม่อายหรอก " จงอินพูดดูถูกแบคฮยอน
" นี่นายบอกว่าฉันหน้าด้าน! " แบคฮยอนเม้มปากจนเป็นเส้นตรง คำพูดของเขาทำให้แบคฮยอนเลือดขึ้นหน้า แล้วกำหมัดน้อยๆหวังจะชกเขา
หมับ!
หมัดลอยของแบคฮยอนหยุดกึกลงแค่นั้น เพราะจงอินรับหมัดของเขาไว้ได้ แถมยังกำมันไว้ซะแน่น
" ดูสายตานายสิ ไม่ยอมแพ้ซะด้วยนะ แต่ขอเตือนอีกครั้งว่าอย่ายุ่งกับเพื่อนฉันอีก " จงอินทิ้งหมัดลงดื้อๆพร้อมกับทิ้งสายตาที่แสนเวทนาไว้ด้วย แบคฮยอนเข่าทรุดนั่งลงตรงนั้น
พวกนายจะบ้าหรือไง ฉันชอบเขามาตั้งเกือบสิบปีจะให้เลิกชอบแค่วันสองวันฉันทำไม่ได้หรอก
ไม่สิ … ฉันจะไม่มีวันทำด้วย!
ในชั่วโมงพละ คยองซูรอที่จะเจอแบคฮยอนจึงบอกปัดกับชานยอลและจือเทาให้ไปรอที่ศูนย์กีฬาก่อน
แบคฮยอนเปลี่ยนชุดพละเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับคนที่ร้องไห้อย่างหนักมาจึงเดินก้มหน้างุดๆ เพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็น แต่มันก็รอดพ้นสายตาของคยองซูไม่ได้
" ร้องไห้มาเหรอ? " ใบหน้าขาวอมชมพูที่มองแล้วราวกับนางฟ้าแปลงกายถามออกมา
ผู้ชายอะไรนะขนาดมองใกล้ๆยังดูดีเลย มิน่าจงอินถึงบอกให้แบคฮยอนกรีดตามาบ้าง
" นายก็รู้อยู่แล้วหนิ มีอะไรก็ว่ามา " แบคฮยอนไม่อยากให้คยองซูอ้อมโลกจึงถามเข้าเรื่อง
" พูดตรงดีนะ เป็นฉันคงไม่กล้า " คยองซูพยายามเรียบเรียงประโยคไม่ให้แบคฮยอนสะเทือนใจ
" ฉันว่านายไม่ควรจะยุ่งกับชานยอลเขาอีกเพราะตอนนี้เขามีฉันเป็นคู่หมั้นแล้ว อีกอย่างมันจะทำให้เขาไขว้เขว เป็นผลให้ธุรกิจของครอบครัวต้องพัง "
แบคฮยอนหูผึ่ง!!! ทำให้ธุรกิจครอบครัวต้องพังงั้นเหรอ แสดงว่าเขาสองคนไม่ได้รักกันจริงๆนะสิ แต่หมอนี่พูดท่าทางมั่นใจจังนะว่าชานยอลจะเลือกตัวเอง
" แล้วถ้าฉันไม่ทำตามที่นายบอกละ "
" ถ้าเป็นฉันฉันก็ไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักเสียใจหรอกนะ " คยองซูทิ้งท้ายด้วยประโยคแสนคมพร้อมกับสายตาเวทนาแล้วเดินจากแบคฮยอนไปสมทบกับพวกจือเทา จงอินและชานยอล
นี่มันเป็นวันอะไรกันห้ะ มีแต่คนบอกฉันว่าอย่าอย่างงั้นอย่างงี้กับชานยอล อย่าโน่นอย่านี่พวกนายจะบ้ารึไง ฉันชอบเขามานานมากๆเพราะงั้นฉันไม่เลิกล้มง่ายๆแน่
แบคฮยอนเดินไปยืนอยู่แถวๆลู่วิ่ง จู่ๆก็มีมือใหญ่ตะปบเข้าที่บ่าของแบคฮยอน
" นี่นายฉันขอท้า อาจารย์จะให้พวกเราวิ่งแข่งกัน ฉันคู่กับนาย ในการแข่งวิ่งครั้งนี้ถ้าใครแพ้ต้องไปขัดห้องน้ำแทนภารโรงหนึ่งอาทิตย์เต็ม ว่าไงตกลงไหม? "
หมอนี่ท้าผิดคนซะแล้ว ตอนอยู่โรงเรียนเก่าที่โซลแบคฮยอนเป็นถึงนีกกีฬาของโรงเรียนเชียวนะ
" ฉันตกลง " แบคฮยอนยิ้มกริ่มในใจ งานนี้นายได้ขัดส้วมแน่จือเทา
ผู้ท้าชิงทั้งสองมีเดิมพันกันคือแปรงขัดส้วมและน้ำยาขัดห้องน้ำ
เพื่อนคนหนึ่งให้สัญญาณ
" เข้าที่ ... ระวัง ... ไป๊! "
สิ้นเสียงสัญญาณแบคฮยอนวิ่งขึ้นนำก่อน เขาเชื่อมั่นในฝีเท้านักกีฬาร้อยเมตรของโรงเรียนเก่า จึงไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าในช่วงโค้งสุดท้ายจือเทาวิ่งปาดหน้าแบคฮยอนไปแล้ว และถึงต่อให้แบคฮยอนวิ่งจนต่อมลูกหมากหย่อนก็ตามจือเทาไปไม่ทันแล้ว ในที่สุดจือเทาก็เป็นฝ่ายไปถึงเส้นชัยก่อน เสียงเฮดังลั่นสนาม ทั้งเสียงของเพื่อนและเสียงแฟนคลับ งั้นก็แปลว่าแบคฮยอนแพ้และต้องไปล้างห้องน้ำแทนภารโรงหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ แต่คนอย่างแบคฮยอนเรื่องอะไรจะไปแย่งงานภารโรงทำเล่า เดี๋ยวเขาก็ตกงานกันพอดี
" ไม่รู้รึไงว่าเทาเทาโอปป้าน่ะเป็นถึงนักกีฬาเหรียญทองระดับชาติเชียวนะ " เสียงแฟนคลับของจือเทาลอยมา
เหอะ! ให้ตายสิ ทำไมฉันไม่มีแฟนคลับกับเขาบ้างนะ ที่จะมีก็คงเป็นแฟนขับไล่ ฮือ แบคฮยอนอยากจะอกแตกตาย
" เป็นไงละทีนี้นายก็ไปทำงานแทนภารโรงด้วยละกัน "
แบคฮยอนรวบรวมความกล้า " ถ้าฉันไม่ทำล่ะ? "
จือเทาทำท่ากังฟู " แกก็เตรียมรับหมัดทะลวงจ้วงพิฆาตรไว้ได้เลย "
" ฉันไม่กลัวหรอก " แบคฮยอนพูดเสียงลอดไรฟัน
สิ้นเสียงของแบคฮยอนพวกแฟนคลับของจือเทาก็วิ่งกรูกันเข้ามาล้อมแบคฮยอน จนทำให้คยองซูเดินมาช่วยห้ามไว้ทัน
" เราเป็นนักเรียนนะ ใช่มั้ยเทาเทา เราเป็นนักเรียนไม่ใช่นักเลง " คยองซูปราม
คยองซูยิ้มหวานให้กำลังใจแบคฮยอน แบคฮยอนยึดอกสบัดหน้าหนี ทำไมต้องมาทำเป็นดีกับเขาด้วย ต่อหน้าก็ยิ้มให้แต่ในใจคงสมน้ำหน้าเขา
" อาจารย์มาแล้ว! "
สิ้นเสียงของสัญญาณเตือนภัยว่าอาจารย์มาแล้ว นักเรียนทุกคนที่กระจัดกระจายก็วิ่งมาเข้าแถว
ตลอดชั่วโมงพละแบคฮยอนมองจือเทาตลอด คนอะไรหน้าตาเท่ชะมัดยาดแต่นิสัยทำไมถึงได้แย่อย่างนี้นะ แฟนคลับพวกนั้นจะรู้หรือเปล่าว่าที่จริงเขาน่ะเป็นคนที่อันธพาลเป็นที่สุด กะอีแค่แบคฮยอนไปบอกว่าชอบชานยอลที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของแบคฮยอนก็เท่านั้นเอง
เลิกเรียนชั่วโมงพละซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายแล้วแบคฮยอนก็ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนเสียงน้ำของห้องข้างๆซาไป จนทำให้ได้ยินก็เพียงแต่เสียงของคยองซูคุยกับจือเทา
" จือเทานายไม่น่าไปทำให้แบคฮยอนเขากลัวเลยนะ "
" ก็ไอ้นั่นน่าหมั่นไส้ "
" ก็...นั่นแหละ ถึงยังไงก็ไม่ควรไปทำเขา เพราะของอย่างนี้มันอยู่ที่คนกลางอยู่แล้ว ถึงยังไงชานยอลเขาก็ต้องเลือกฉัน "
ฮึ่ย! มันน่านัก คยองซูนายมั่นใจขนาดนี้เลยเหรอ แบคฮยอนควันออกหู มือไม้สั่นระริกอยากจะทำอะไรสักอย่าง
" เอ้อ แล้วนายจะกลับพร้อมฉันไหม? " จือเทาถาม
" นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย " คยองซูตอบ
เสียงเดินตึงๆจากไป และมีเสียงของคนใช้ห้องน้ำตามมา แบคฮยอนเปิดประตูห้องน้ำของตัวเองอย่างเบามือ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าแรงๆ เนื่องจากแบคฮยอนได้ตัดสินใจว่าจะปิดล็อคประตูใหญ่ของห้องน้ำขังคยองซูไว้ข้างใน ถึงแม้เสียงในมโนสำนึกจะฟ้องว่ามันผิดแต่ตอนนี้แบคฮยอนได้วิ่งใส่เกียร์หมาออกมาจากห้องน้ำซะแล้ว เสียงหัวใจเต้นโครมครามเป็นจังหวะเดียวกับการวิ่ง
" โอ้ย! " แบคฮยอนชนเข้ากับร่างสูงจนทำให้ก้นกระแทกพื้น
" ฉันปะ...เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำคะยอ... " แบคฮยินห่อปากแล้วทำหน้าเหวอ
" อ้าว นายเองเหรอจงอิน "
" อืม นายวิ่งหนีใครมาแล้วนี่เจ็บมั้ย? "
" ไม่! ไม่อะ ไม่เลย เอ่อ...ฉันไปนะ " ร่างเล็กวิ่งจู๊ดหายไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนจงอินก็ชะเง้อมองหาคยองซูที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองหน้าห้องน้ำชาย ทั้งโรงเรียนตอนนี้ก็ร้างคนแล้วซะด้วยสิ
" เอ๊ะ ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่เห็นคยองซูเลย... " จงอินรอคยองซูเพื่อจะเอาแผ่นหนังที่คยองซูบอกว่าจะให้
ที่หน้าโรงเรียน
แบคฮยอนนึกหัวเสียตำหนิตัวเองว่าทำอะไรลงไปทำไมไม่รู้จักคิด อันที่จริงคยองซูก็ไม่ได้ร้ายกับแบคฮยอนมากมายนัก เขาแอบมองเข้าไปในโรงเรียนหวังลึกๆว่าจะเห็นคยองซูเดินออกมา แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงก็ในเมื่อแบคฮยอนเห็นว่ามีคยองซูเพียงแค่คนเดียวในห้องน้ำและแบคฮยอนยังเป็นคนล็อคประตูใหญ่เองกับมือ คิดไปแล้วใจคอก็ห่อเหี่ยวขึ้นมา ตกลงว่าคยองซูจะเป็นอะไรมั้ยนะ
แบคฮยอนถอนหายใจเฮือก หลังจากอดรนทนรอไม่ไหวก็เลยตัดสินใจเดินย้อนกลับมาดูผลงานที่ตัวเองทำไว้ แล้วก็ต้องพบกับจงอินอีกครั้ง
" อ้าว...แบคฮยอนนายรอใครอยู่เหรอ "
" คยองซู เอ่อ...เปล่า ฉันไปก่อนนะ " ว่าแล้วแบคฮยอนก็วิ่งหนีไปทิ้วร่องรอยให้จงอินสงสัยเพียบ
จงอินครวญ " อะไรกัน แบคฮยอนออกจะไม่ชอบคยองซูขนาดนั้น วันดีคืนดีจะมาพูดถึงคยองซูทำไมกัน หรือว่าจะมีอะไร "
เพราะคยองซูเป็นคนที่ชานยอลต้องหมั้นด้วยดังนั้นศัตรูหมายเลขหนึ่งของแบคฮยอนก็เดาได้ไม่ยากเลยก็เพราะนั่นมันคือคยองซู จงอินนึกคิดพลางวิ่งไปตึกหลังสุด แล้วก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ดังออกมาจากในห้องอาบน้ำ
" คยองซู!!! " จงอินลองเรียกชื่อของคยองซู
" ใครน่ะ ใครอยู่ข้างนอก ช่วยด้วย! " คยองซูร้องเสียงสั่น
จงอินรีบปลดป้าย Close และปลดล็อคออกด้วยมืออันสั่นเทาพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ เขาแทบจะสติแตกหลังจากที่โทรหาคยองซูตั้งนานก็ไม่มีคนรับสาย ไม่นึกเลยว่าเขาเกือบจะทิ้ง
คยองซูไว้ที่โรงเรียนทั้งคืนแล้ว
ฝีมือแบคฮยอนแน่ๆเลย จงอินดึงที่คล้องออก พร้อมบอกเสียงดัง
" คยองซู...ฉันเองนะ " ประตูเปิดยังไม่ทันสุดบานเสียด้วยซ้ำ ร่างเล็กก็โผเข้ากอดจงอินละล่ำละลักพูดน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ
" ฉันกลัว ฉันกลัวความมืด กลัวห้องมืดๆที่ไม่มีใครเลย ฉัน...ฉันกลัว...กลัวที่สุดเลย ฮือ "
จงอินถอนหายใจอย่างหนัก ไม่ใช่หนักใจที่สงสารคยองซูหรอกนะ แต่หนักใจเพราะสงสารตัวเองที่ต้องรู้จักควบคุมหัวใจและท่าทางที่คอยเก็บงำเอาไว้ไม่ให้เผลอแสดงออกไปว่าเขา'รัก'คยองซูมาโดยตลอด
คยองซูสะอึกสะอื้นฮักๆ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ไม่เห็นใครเหลืออยู่ในห้องอาบน้ำเลยแต่มันคงไม่เลวร้ายเท่ากับในยามที่ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าลงไปแล้วทำให้ห้องอาบน้ำห้องใหญ่ทั้งห้องมืดสนิทแถมสวิตซ์ไฟยังอยู่ที่ด้านนอกอีกด้วย คยองซูตกใจมากทั้งเสื้อผ้าที่อยู่ในล็อคเกอร์ ตอนนี้สภาพของคยองซูคือนุ่งแค่ผ้าขนหนูปิดท่อนล่างเอาไว้เท่านั้น
มือใหญ่เอื้อมมาแตะเรือนผมของคยองซูช้าๆ กลิ่นหอมจากผมและตัวของคยองซูมันแทบจะกลายเป็นดาบมาทิ่มแทงหัวใจให้จงอินล้มไปตรงนั้น มันช่างทรมานเสียจริงๆที่ต้องเก็บงำความรักนี้ไว้
" ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้ว "
คยองซูสะอื้นฮักในอ้อมกอดของจงอิน ช่วงเวลานั้นเขากลัวมาก แต่ตอนนี้จงอินมาช่วยแล้ว เหมือนกับทุกทีที่คยองซูเจอปัญหา จงอินเป็นคนโผล่มาช่วยคยองซูได้ทันเวลาเสมอ
เมื่อจะผละออกจากอ้อมกอดของจงอินคยองซูไม่อยากจะผละมันออกไปเลย แต่ด้วยเหตุที่จงอินเป็นเพื่อนสนิทของชานยอลซึ่งเป็นว่าที่คู่หมั้นของคยองซู คยองซูจึงเห็นว่ามันไม่สมควร จึงผละออกจากอ้อมกอดของจงอินแต่เขากลับกอดคยองซูไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม แถมยังซบใบหน้าหล่อกับไหล่ของคยองซูอีกด้วย
" แบคฮยอนแกล้งนาย ฉันเห็นเขาวิ่งออกจากห้องน้ำตอนที่ฉันมายืนรอนาย "
" จะ...จงอิน นาย... " คยองซูเริ่มอึดอัดที่เขากอดตัวเองไว้ซะแน่นแถมยังทำหน้าแบบคนดีใจเป็นที่สุด แล้วทำไมเขาต้องดีใจขนาดนี้ด้วยนะ
" ฉันห่วงนายมากนะ คยองซู " คยองซูหายใจขัด ทำไมเขาไม่ยอมคลายอ้อมกอดสักที
" จงอิน! "
" ฉันทนไม่ไหวแล้ว! " จงอินผละออกแต่ยังไม่คลายวงแขน เขาจ้องคยองซูด้วยนัยน์ตาลึกซึ้งเจือเศร้า
" ฉันชอบนายนะ…คยองซู "
ตอนนี้ทุกอย่างเงียบราวกับโลกหยุดหมุน คยองซูมองลึกเข้าไปในตาของจงอิน จู่ๆเขาก็ยื่นใบหน้าคมคายมาใกล้กับใบหน้านวลเนียล ทำให้ริมฝีปากเล็กอวบอิ่มได้ที่กำลังปะกบกับริมฝีปากอันร้อนผะผ่าวที่กำลังแผดเผาริมฝีปากของร่างเล็ก จงอินบรรจงจูบคยองซูอย่างเบามือ มันเป็นจูบแรกของเขาทั้งคู่ เป็นจูบที่แสนอ่อนโยนเจือไปด้วยความรัก คยองซูสะท้านเล็กน้อย ใจหนึ่งเขาก็คิดที่จะผละมันออกแต่อีกใจหนึ่งมันก็ช่างเป็นจูบที่นุ่มนวลเสียจริงๆ
[ ฉากบู้ม! เกิดเป็นโกโก้ครันช์]
หลังจากเหตุการณ์ต่างๆเมื่อตอนเย็นผ่านมาแล้วคยองซูก็ยังงงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เรื่องทุกอย่างวันนี้มันเกิดขึ้นเร็วจริงๆ มันทั้งทำให้คยองซูมีความสุขล้นปนกับความรู้สึกลังเลเล็กน้อยว่าแท้จริงแล้วคยองซูรักชานยอลแต่จงอินเป็นแค่คนที่โผล่มาช่วยได้ทันจนบรรยากาศมันพาไปหรือว่าความรู้สึกทั้งหมดที่มีมันเกิดขึ้นก็เป็นเพราะว่า'คยองซูรักจงอิน'
ร่างเล็กเดินตามร่างใหญ่เพราะไม่กล้าที่จะเดินคู่ขนานกันไปกันสองคนก็เนื่องจากความเขินและกลัวว่าตัวเองจะเสียใจไปคนเดียว
" นี่ ... ฉันเข้าใจว่านายเป็นคู่หมั้นกับชานยอล ฉันรู้ว่ามันไม่ควร อีกอย่างทั้งนายและก็ชานยอลก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน เอ่อ ... ฉันขอโทษเรื่องเมื่อตอนเย็นนะ นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย? " ร่างใหญ่ถามด้วยความรู้สึกผิด
" มะ...ไม่เป็นไร " คยองซูตอบเสียงสั่น หรือว่าเขาจะรับไม่ได้ที่เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาเรื่องที่ตัวเองกับจงอินน่ะมีอะไรกัน
" แต่ถึงยังไงฉันก็จะทำให้นายรักฉันให้ได้แต่ฉันจะไม่แย่งของของใคร ฉันจะรอ วันไหนที่นายเสียใจมาจากชานยอล ฉันจะรับมันไว้เอง ฉันจะดูแลนายเอง "
จงอินยื่นมือใหญ่มาจับทับที่ใบหน้าของคยองซู เขาลูบคลำพวงแก้มสีชมพูระเรื่อของคยองซูพร้อมกับมองเข้าไปลึกในนัยน์ตา
" ฉันรักนายนะ "
คยองซูได้ยิ้มรับบางๆพร้อมกับพวงแก้มสีชมพูเริ่มแดงด้วยความขวยเขิน
คยองซูฟาดกระเป๋าเบาๆไปที่แผ่นหลังของจงอิน
" ฉันไม่ตกหลุมพรางนายง่ายๆหรอก " พูดเสร็จแล้วร่างเล็กก็รีบวิ่งจู๊ดหายไปด้วยความเขินอาย
" รอฉันด้วยสิ! " จงอินตะโกนให้คยองซูรอตัวเองด้วยทั้งๆที่แค่จงอินก้าวขายาวไปไม่ถึงสิบก้าวก็ตามคยองซูทันแล้ว
ปิ๊ก ปิ๊กกกก!
รถของทั้งสองบ้านตระกูลโดและตระกูลคิมขับมารับนายน้อยทั้งสองพร้อมกัน
" ฉันไปนะ ... บาย " คยองซูยิ้มหวานปนเขินแล้วโบกมือให้
" บาย " จงอินโบกมือตอบกลับแล้วยิ้มให้แต่หลังจากที่คยองซูหันหลังให้เขาแล้ว แววตาคมเข้มคู่นั้นก็ดูเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด
' ฉันจะทรยศเพื่อนรักได้ลงคอเหรอเนี่ย ฉันจะมองหน้าแกติดไหมวะชานยอล ' จงอินนึกหัวเสียวางมือใหญ่บนหัวของตัวเองแล้วขยี้มันเบาๆอย่างหงุดหงิด
To Be Contiued...
ไรท์เตอร์ขอเรียกฉาก NC ว่าฉากโกโก้ครันช์ละกันนะคะ
ใครอยากอ่านตามไปได้ที่ Twitter : @ToeiKimTH ค่ะ
ความคิดเห็น