คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : You Lovin' Me ! ★ Chapter 4
You Lovin' Me ! ★ Chapter 4
แบคฮยอนเอาแต่นอนเพ้อฝันถึงชานยอล ว่าแล้วร่างเล็กก็กระโจนเข้าไปเกาะขอบหน้าต่าง เห็นชานยอลเดินไปมารอบห้องด้วยกายด้านบนที่เปลือยเปล่า มีผ้าขนหนูผืนหนึ่งพาดคอ หมอนี่ไม่ระวังตัวเลยว่ากำลังถูกพวกโรคจิตกำลังถ้ำมองตัวเองอยู่ สงสัยคงเคยชินกับการที่ข้างบ้านร้างมานานละสิ แบคฮยอนหัวเราะอย่างมีความสุข
โอ้...พระเจ้า!!! เขาหันมาทางนี้แล้ว แผงอกช่างน่าลูบไล้ ขนาดอยู่ไกลกันแต่แบคฮยอนก็ยังเห็นร่างของเขาชัดเจนทุกรูขุมขน มองๆดูแล้วตอนนี้สายตาเขาจ้องมาที่ใบหน้าของแบคฮยอนเขม็ง
พระเจ้า! ไม่อยากจะบรรยายเลย ชานยอลยืนโชว์ท่อนบนหันหน้ามามองหน้าแบคฮยอนที่เกาะขอบหน้าต่างอยู่ฝั่งตรงข้าม แบคฮยอนค่อยๆสไลด์ตัวลงจากขอบหน้าต่าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของแบคฮยอนกำลังร้อนผะผ่าวทั่วทั้งวงหน้าแล้ว
ปัง! แขนยาวของชานยอลยื่นออกมาปิดหน้าต่างแล้วรูดม่านให้ปิดตายห้องตัวเอง
เพิ่งจะมาคิดปิดเหรอห๊ะ ฉันเห็นนายหมดแล้ว เห็นอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นด้วย เอ๊ะ! หรือคยองซูเขาจะเห็นแล้วนะ ไม่หรอกน่า ฉันน่ะเห็นเป็นคนแรก มันช่างน่าประทับใจซะจริงๆ
แบคฮยอนกระโดดโลดเต้นเป็นวัวบ้าจนเหนื่อยหอบจึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วพันผ้าขนหนูออกมา มีผ้าขนหนูสำหรับเช็ดผม บนร่างกายมีหยดน้ำเกาะพราว เหลือบตามองไปบ้านข้างๆอย่างเคยชิน ตอนนี้หน้าต่างของห้องชานยอลไม่ได้ปิดแล้ว แถมเจ้าของห้องยังยืนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไล่ระดับสายตาบนเรือนร่างเกือบเปลือยของแบคฮยอนแล้วพูดว่า
" เราเสมอกันนะ บาย " ตามด้วยเสียงปิดหน้าต่างดังขึ้นอีกครั้ง
ตึ่ง!!!
แบคฮยอนวิ่งมาทรุดตัวนั่งลงบนพื้นข้างเตียงไม่คิดไม่ฝันว่าหมอนั่นจะร้ายขนาดนี้ ไม่จริง...ไม่เชื่อ เทพบุตรของฉันมีด้านมืดด้วยเหรอเนี่ย แถมด้านมืดนั้นมันเป็นฉันที่เจองั้นเหรอ ชานยอล เจ้าปีศาจ !!!
วันที่สองของการเรียนไม่มีอะไรน่าสนใจเลย แบคฮยอนยังถูกเพื่อนในห้องแขวะอยู่เหมือนเดิม
" นี่ๆ ฉันมีจดหมายรักของ... " คนที่พูดเพิ่งวิ่งสไลด์ตัวมาหยุดกึกตรงหน้าแบคฮยอน
คนรอฟังทั้งห้อง แบคฮยอนนิ่วหน้า เขาหมายถึงใครหว่า
จือเทารีบเร่งเพื่อน " ของใครห๊ะ ทุกคนเขาอยากรู้กันหมดแล้ว รีบพูดมา "
" ก็ของ... " เพื่อนคนนั้นพูดพลางจิกตามาที่แบคฮยอน " จดหมายรักที่แบคฮยอนเขียนถึงชานยอลถูกติดประกาศไว้ที่บอร์ดของโรงเรียน "
หา!!!
เกือบทุกสายตาจับจ้องมาที่แบคฮยอน เขาจะพูดอะไรได้ตอนนี้นอกจาก
" จะ...จริงเหรอ? "
วิ่งงงงงงงงงงงงง ทุกคนทั้งห้อง วิ่งงงงงงงงงงงงง แล้วจึงมาหยุดพร้อมกันที่ล้านใกล้ๆสนามกีฬา
คนเกือบร้อยคนยืนออกันอ่านจดหมายรักสีชมพูที่ถูกแปะไว้บนบอร์ดยาว
ร่างเล็กรีบเดินเข้าไปเบียดฝูงชนคนนับร้อยไหล่ของแบคฮยอนจึงไปกระทบกับไหล่ของชานยอลที่ยืนมองดูข้อความบนบอร์ดด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ก่อนแล้ว
' ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ฉันได้ทำอะไรไป แต่ทุกสิ่งที่แบคฮยอนคนนี้ทำก็เพื่อให้นาย...ชานยอลหันมามองฉันบ้าง '
ข้อความพร่ำเพ้อขอความรักจากใจแบคฮยอนได้ส่งถึงใจชานยอลแล้ว แต่มันไม่ใช่ชานยอลคนเดียวน่ะสิที่ได้อ่านมัน นี่มันคนทั้งโรงเรียนเลยนะ
แล้ว...ทำไมมันถึงมาอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย
" อ๊ะ! เจอแล้ว " จงอินถือไมค์ฝ่าฝูงชนมาสัมภาษณ์แบคฮยอน
" ไม่ทราบว่านายคิดอะไรอยู่กับการส่งจดหมายรักไปให้ชานยอล? "
จะให้เขาตอบยังไงล่ะ ในเมื่อไม่รู้ก็แกล้งเป็นลมมันไปซะเลย
" อ้าว! คนที่เขียนจดหมายรักถึงชานยอลเป็นลมไปซะแล้ว ชานยอลนายช่วยอุ้มเขาไปส่งห้องพยาบาลทีสิ ชานยอล อะ...อ้าว! หายไปไหนเนี่ย " จงอินพูดล้อเลียนแบคฮยอนใส่ไมค์เสียงดั่งก้องไปทั่วโรงเรียนเรียกเสียงหัวเราะดังกระหึ่มครืนใหญ่
คิม จงอินฉันมอบตำแหน่งศัตรูหมายเลขสามให้นาย ทั้งๆที่ทำเหมือนว่าจะช่วยแต่ก็แกล้งฉันทุกที ถึงจะโมโหแค่ไหนแบคฮยอนก็ทำได้เพียงหลับตาและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครอุ้มเขามา
" เพื่อนเป็นอะไรจ๊ะ? " ครูประจำห้องพยาบาลถามด้วยน้ำเสียงเอื้ออาทร
" เป็นลมไปครับ นอนพักสักเดี๋ยวคงจะฟื้นครับ " คำพูดแสนสุภาพอ่อนโยน แบคฮยอนคิดว่าจะลืมตาขึ้นมาขอบคุณดีรึเปล่าแต่ก็ดันได้ยินประโยคหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
" โถ่เอ้ย! แกล้งเล่นนิดเดียวถึงกลับเป็นลมเลยเหรอ ใจเสาะจัง "
แบคฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นมองดูเพดานสีควันบุหรี่หลังจากที่เสียงฝีเท้าเบาลงแล้ว ที่แท้คนที่อุ้มเขามาเป็นคนวางแผนอย่างงั้นเหรอ
เสียงนั่นคุ้นแปลกๆ อ๋อ...จำได้ละ เสียงของจือเทาเจ้าแพนด้านั่นเอง ฮึ่ย! นายแกล้งฉันคอยดูนะถ้ามีโอกาสฉันจะเอาคืนให้เข็ดเลย
ชานยอลมองดูนาฬิกาขณะนี้เวลาก็ล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนแล้ว แต่บ้านของแบคฮยอนยังกำลังทำกิจกรรมยามดึกอยู่
ชานยอลมองลงมาก็เห็นพ่อ แม่ และลูกช่วยกันก้มๆเงยๆหาแมลงที่พวกเขาต้องใช้ในชั่วโมงชีวะของวันพรุ่งนี้อยู่
เสียงของแม่เอ่ยกระฟัดกระเฟียด " ไม่หงไม่หากันแล้ว นี่ดึกแล้วเดี๋ยวผิวฉันก็ย่นหมด "
" แม่ช่วยผมหาก่อนนะ ไม่ครบก็ยังดีกว่าไม่มี "
" ไม่ช่วยแล้ว!! " แม่ทำท่าจะเดินหนี
เสียงแบคฮยอนตะเบ็งดัง " พ่อครั้บบ! แม่นี่ล่ะที่แอบขโมยตังพ่อไปเสริมหน้าอกน่ะ "
" ว๊ายย! ไอ้ลูกคนนี้หนิ อ๊ะๆ หาก็หา " เซฮุนทำหน้าหงิก ไล่ตีแบคฮยอน
" นี่คุณขโมยจริงๆใช่ไหม มิน่าล่ะถึงไม่เหมือนแต่ก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นคุณมาช่วยลูกหาแมลงเป็นการไถ่โทษเลย ถ้าคุณไม่ทำผมจะเอาเงินคืนเป็นสองเท่าและบทลงโทษเป็นพิเศษสำหรับคุณคืนนี้ "
" งั้นฉันไม่ทำดีกว่าบทลงโทษเป็นพิเศษของคุณน่ะฉันไม่กลัวหรอก " เซฮุนทำหน้ากวนลู่หานผู้เป็นสามี
" แน่ใจเหรอ? " ลู่หานถาม
เซฮุนพยักหน้า
ลู่หานจึงลงโทษเซฮุนด้วยการโผเข้ากอดอย่างจังกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่ครั้งหนึ่ง
" นี่คุณอายลูกหน่อยสิ " เซฮุนว่า
แบคฮยอนยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นพ่อกับแม่รักกันดีแต่มีเหตุหนึ่งทำให้เขาต้องหยุดยิ้มก็เพราะหน้าปัดนาฬิกาบอกว่านี่เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
" ป๊ากับม๊าหยุดสวีทกันแปปนึง มาช่วยผมก่อน หลังจากนี้จะไปต่อกันที่ไหนก็ค่อยไปเหอะ"
ลู่หานจึงหอมเซฮุนไปฟอดหนึ่งแล้วคลายอ้อมกอด จากนั้นทั้งพ่อ แม่ และลูกก็ก้มๆเงยๆหาแมลงกันต่อ กว่าจะหาแมลงจนครบก็ใกล้สว่างแล้ว
ชานยอลที่รับรู้ถึงทุกเหตุการณ์ของบ้านนั้นก็ได้แต่เปิดเพลง twinkle twinkle little star ฟังกลบเสียงเจี๊ยวจ๊าวของสามพ่อแม่ลูก
ชั่วโมงชีววิทยา อาจารณ์ผู้สอนสวมแว่นตาหนาเตอะ
" นักเรียนไหนเอาแมลงที่อาจารย์สั่งขึ้นมาดูซิ "
เพื่อนทุกคนหันหน้ามาทางนักเรียนใหม่ พลอยทำให้อาจารย์หันมามองแบคฮยอนด้วย ใบหน้าของแบคฮยอนซีดเผือด ใต้ตาคล้ำดำเป็นคนอดนอน แถมไม่ใช่เขาคนเดียว แต่เป็นชานยอลด้วยเช่นกันที่ไม่ได้นอนก็เพราะข้างบ้านทำกิจกรรมนอกเวลากันทั้งคืน
" พวกเธอใช้ให้แบคฮยอนไปหาแมลงทั้งหมดมาเหรอ? " อาจารย์ถาม
หลายคนขานรับทั้งขยะแขยงโหลที่บรรจุสัตว์พวกนั้น
" ครูให้พวกเธอไปหากันเอง ไม่ใช่ให้ใช้เพื่อนไปหามาอย่างนี้ "
แบคฮยอนกระหยิ่มยิ้ม อาจารย์ไม่ต้องเสียเวลาด่าทดแทนเขาหรอกก็เพราะวันนี้เป็นวันที่จะต้องเอาคืนให้สาสม แบคฮยอนแกล้งดีดนิ้วเรียวให้ไปเปิดฝาขวดโหลที่ปิดไม่ค่อยสนิทนัก
" ว๊าย " เสียงเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งร้องขึ้นพลางชี้โบ้ยชี้บ้ายมาที่ขวดโหลตรงหน้าแบคฮยอน
" กรี๊ดดดดดด! "
" อ๊ายยยยยย! "
พวกแมลงสาบพากันขยับปีกโบยบิน ตัวหนอนก็ค่อยๆกระดึ๊บกระดึ๊บออกมาจากขวดโหล สัตว์เลื้อยคลานชนิดต่างๆก็พากันเลื้อยยั๊วะเยี๊ยะออกมาเต็มไปหมด พวกนักเรียนหญิงก็พากันกรีดร้องอย่างโหยหวน ที่จริงแบคฮยอนก็กลัวนะ แต่เขาไม่ยอมให้เพื่อนพวกนั้นแกล้งเขาฟรีๆหรอก อย่างนี้มันต้องแกล้งคืนให้เข็ด แบคฮยอนลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้เต้นไปเต้นมา
ตุบ!
แบคฮยอนนายพลาดแล้ว จะแกล้งเพื่อนคืนดันกลายเป็นแกล้งตัวเองซะหนิ แต่ถึงยังไงแผนการก็สำเร็จเพราะในขณะที่แบคฮยอนกำลังจะล้มเก้าอี้หัวฟาดพื้นพอดีนั้นนิ้วมือเรียวยาวได้ไปปัดให้โหลสัตว์จูลสิคปาร์คเทกระจาดหล่นลงมาที่พื้น และนี่ยิ่งเพิ่มระดับเดซิเบลให้เสียงกรี๊ดวี๊ดว้ายดังกระหึ่มกว่าในคอนเสิร์ตพี่ไผ่ พงศธรซะอีก
เจ้าแพนด้าจือเทากระโดดกอดคยองซูจนร่างเล็กเกือบเซ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงๆ
ว่าแต่อะ ... อะ อะไรอยู่ในกางเกง
ยะ … แย่แล้ว มีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งอยู่ในกางเกง
แบคฮยอนรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วกระโดดขึ้นลงสั่นขากาเกงให้แมลงออกไป
" ออกไปสิวะ "
แปะ! แบคฮยอนกระโดดจนสัตว์ที่เข้าไปในเป้ากางเกงหลุดออกมาแล้วดันไปเหยียบมันเข้า
" เฮ้ยยย ฉันไม่ได้ฆ่าแกนะ "
แมลงหลายสิบตัวค่อยๆคลืบคลานเข้ามาใกล้แบคฮยอน สงสัยพวกมันคงแค้นที่เขาไปเหยียบเพื่อนของมัน
" ว้ายยย!! " แบคฮยอนร้องเสียงหลง
ร่างเล็กกระโดดใส่ร่างใหญ่หมับ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือใคร
" ปล่อยฉัน " เสียงทุ้มใหญ่ฟังแล้วคุ้นหู
แบคฮยอนค่อยๆเงยหน้าดูคนที่ตัวเองโผกอดเข้าอย่างจัง
" ชะ…ชานยอล "
กรี๊ดดด นี่ฉันกอดชานยอลอยู่เหรอ
" ปล่อย...ฉัน "
ให้ตายก็ไม่ปล่อยอะ
" ไอ้เตี้ย! ปล่อยฉัน "
เงียบ ... ทุกคนในห้องรวมถึงห้องอื่นๆที่วิ่งมาดู ต่างพากันเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของลมหายใจ
ชานยอลยื่นใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ใบหน้าของแบคฮยอนจนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว
แบคฮยอนเบือนหน้าหนี แต่ชานยอลกลับเลื่อนใบหน้าเข้าไปข้างๆใบหูน้อยๆของแบคฮยอนแล้วกระซิปว่า
" นายแกล้งเปิดขวดโหลทำไม? "
ชานยอลเค้นเสียงถาม
" นายจะให้แบคฮยอนคนนี้ตอบว่าไงเล่า "
" ตอบตามความเป็นจริงสิ "
" เปล่า "
" นายโกหกชัดๆ "
" ถ้านายรู้แล้วจะให้ฉันคนนี้ตอบทำไม "
ชานยอลเงียบ แล้วมองตาแบคฮยอนอย่างโกรธเคือง
" ฉันแค่กอดนายเองนะ "
" แค่กอดเหรอ? " ชานยอลพูดลอดไรฟัน
อะไรกัน กอดแค่นี้เองก็ไม่ได้เหรอ ชานยอลนี่นายหวงตัวชะมัด
ชานยอลยื่นมือใหญ่เข้าไปโอบกอดแบคฮยอนอย่างแรงจนร่างเล็กแทบปลิว
" แล้วนี่ละนายรู้สึกยังไง มันแค่กอดหรือเปล่า? "
แช้ะ แช้ะ แช้ะ แช้ะ แช้ะ แช้ะ แช้ะ
เสียงแฟลตของกล้องถ่ายรูปนับสิบตัวถี่ระรัวพร้อมกับสาดแสงไปยังร่างของคนสองคนที่อยู่กลางห้องนั้น
ชานยอลยื่นมือจับไปที่ต้นแขนของแบคฮยอนแล้วดันร่างเล็กให้ออกห่างไปจากร่างของตัวเอง
แบคฮยอนกระพริบตาปริบๆ มันคือกอด กอดที่แสนเยือกเย็นเและก็อบอุ่นในเวลาเดียวกัน
เย็นวันนั้นแบคฮยอนเห็นชานยอลนั่งเครียดอยู่หน้าคอมพ์จึงคิดวิธีกวนใจชานยอล
แบคฮยอนเปิดหน้าต่างแล้ววางวิทยุทรานซิสเตอร์เปิดเสียงระดับ 100 แล้วหมุนปุ่มหาคลื่นจนเจอ 88.88 FM.
' ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก...หัวใจ ~#*>=¥^~$• '
แบคฮยอนเปิดเพลงไปด้วยเต้นไปด้วย เสียงเพลงดังจนไปทะลุหูของชานยอล
" ไอ้บ้า หนวกหูโว้ยยยย! "
" เพลงเพราะจะตาย มาเต้นด้วยกันสิ "
" ฉันไม่ว่างไปทำอะไรไร้สาระอย่างนายหรอกนะ ฉันกำลังทำงาน "
ปัง!
เสียงปิดหน้าต่างของห้องชานยอลดังมากระทบกันกับเสียงวิทยุ
เหอะ! นายคิดว่าปิดหน้าต่างแค่นี้จะกลบเสียงวิทยุของฉันได้เหรอ
แบคฮยอนเต้นยังกับหนอนโดนน้ำร้อนลวกโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนข้างบ้านกำลังจะทำอะไร
" นี่นาย หันมาทางนี้หน่อยสิ" ชานยอลชี้นิ้วมาที่แบคฮยอน
ว๊าว! ชานยอลเรียกฉันงั้นเหรอ
แบคฮยอนดีใจจนไม่ทันได้ระวังตัวหันหน้าไปปะกับชานยอลที่กำลังถือปืนฉีดน้ำเตรียมจะยิงมาที่แบคฮยอนพอดี
โอ๊ะ!...ฝนตกผิดฤดูแล้วนะเนี่ย
ไม่ใช่สิปืนฉีดน้ำในมือชานยอลต่างหากที่กำลังพ่นน้ำปี๊ดๆ มาใส่วิทยุเครื่องโปรดและตัวของแบคฮยอน
" นายหยุดยิงนะ วิทยุของฉันจะพังแล้ว " แบคฮยอนพูดพลางอุ้มวิทยุขึ้นมากอดไว้ซะแน่น
" ถ้านายไม่อยากมีชีวิตไม่ดี หยุดก่อกวนฉันสักที หยุดแอบมอง หยุดประกาศว่าชอบฉัน หยุด หยุด หยุด เข้าใจไว้ซะ "
ชานยอลเจ้าเอ๋อ ฉันควรจัดนายไว้อันดับที่เท่าไหร่ดีนะ อันดับคนรักหมายเลขหนึ่งหรือศัตรูหมายเลขสี่ดี ฮึ่ยยย คิดแล้วหงุดหงิด แบคฮยอนยังไม่เลิกหงุดหงิด จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
แจ๊ก จ๊วด จ๊วด แจ๊ก ... ตู้ม!!!
วิทยุทรายซิสเตอร์สุดที่รักของแบคฮยอนช็อตเพราะมีน้ำเข้าไปทำให้มันระเบิด ผมที่เคยเรียบของแบคฮยอนกลับกลายเป็นฟู พวงแก้มและใบหน้าที่เคยขาวกลับดำด่างเป็นจุด มิหนำซ้ำร่างกายยังมีควันลอยขึ้นมาอีกด้วย
“ อ๊ายยยย! วิทยุของฉัน “ แบคฮยอนร้องไห้โฮอย่างเสียดาย
To Be continued…
สงสัยใช่มั้ยว่าเพลงที่ชานยอลฟังมันคือเพลงอะไร
เพลง twinkle twikle little star ก็เป็นเพลงที่รีดเดอรืกำลังฟังอยู่นี่แหละค่ะ
จะรีบมาลงแชป 5 เลยนะคะ ขอสปอยว่ามี NC ค่ะ
ความคิดเห็น