ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic EXO] You Lovin' Me ! [ChanBaek ft. EXO ]

    ลำดับตอนที่ #4 : You Lovin' Me ! ★ Chapter 3

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.ย. 56


     

    You Lovin' Me !

    Chapter 3 

     

     

     

     

                อาทิตย์ต่อมา ...

     

     

    แบคฮยอนรีบลุกขึ้นแต่งตัวไปโรงเรียนแต่เช้า เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่ไว้ข้างในถูกเก็บชายเรียบทับด้วยกางเกงสีเทา สีเดียวกับสูทตัวนอกและเนคไทล์ที่ผูกติดกับคอเสื้อ

     

     

    แบคฮยอนรีบไปรายงานตัวที่ห้องพักครูโรงเรียนSM ที่นี่เด่นทั้งด้านการเรียน กีฬา และกิจกรรม อาจารย์แจกตารางเรียนให้แบคฮยอน พร้อมกับคำอธิบายคร่าวๆเกี่ยวกับกฎระเบียบของโรงเรียนรวมถึงหมายเลขที่นั่ง และห้องที่เขาเรียนด้วย แต่ทำไมไม่ให้แผนที่มาด้วยนะ ที่นี่ใหญ่โตซะขนาดนี้ แบคฮยอนเด็กใหม่ผู้ใสซื่อจะไปรู้ได้ยังไงว่าห้องของตัวเองอยู่ที่ที่ไหน

     

     

    แบคฮยอนเดินวนไปมาอยู่ที่เดิม นี่โรงเรียนหรือเขาวงกตกันแน่

     

     

    ตุบ!



    โอ้ย!...  ใครนะมายืนขวางทางให้ชนไม่รู้จักหลบ ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ

     

     

    แบคฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้เป้าหมาย เมื่อเห็นชัดดีแล้วว่าเป็นใครเขาก็เอานิ้วเรียวตะปบเข้าทันที



    " ชานยอล!!! ฉันดีใจจังเลยได้เจอนายอีกแล้ว นายรู้ไหมว่าฉันน่ะ...เอ่อ "

    " คือว่า ฉันหาห้องเรียนไม่เจอ " แบคฮยอนเกาหัว
     

    " ปล่อย " คำเดียวทื่อๆใบหน้าของเขาก็เฉยชาเป็นที่สุด

    " อ้าวเหรอ ... ขอโทษทีฉันเผลอไปจับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ " แบคฮยอนพูดหน้าตาเฉย

    " หยุดเดินดักหน้าดักหลังฉันสักที ฉันจะเข้าห้องน้ำ "

    ' ฉันขอเข้าด้วยคนสิ ' อยากบอกออกไปอย่างนี้จริงๆ ฮิฮิฮิ

    " เหรอ แล้วเจอกันนะ "



    แบคฮยอนปลื้มไม่หาย แอบยกมือที่ได้สัมผัสตัวเขาขึ้นมาดม แต่ว่าชานยอลยังเย็นชาไม่เปลี่ยนเลย แบคฮยอนเอามือมาสัมผัสที่หัวใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ และต้องพบว่ามีสายตาหลายสิบคู่จ้องมองเขายังกับจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆแน่ะ แบคฮยอนยืดอก มั่นใจ เขาเป็นเด็กนักเรียนใหม่ คงยังไม่มีศัตรูที่ไหนหรอกมั้ง ถ้าจะมีคงเป็นศัตรูหัวใจซะมากกว่า

     

     

    " ไอ้นั่นเป็นใคร "

    " อยู่ห้องไหนกัน "

    " ดักตบเลยดีไหม ทำตัวสนิทสนมกับชานยอลซะขนาดนั้น "

     

     

    จะดักตบฉันเหรอ... เชอะ!ไม่กลัวหรอก ฉันนะเรียนฮัพกิโดมาเชียวนะ ว่าแต่ชานยอลเขาดังขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ปลื้มแทนเขาจัง ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์หลงรักนายมาตั้งหลายปี

               


    อ๊ะ! เจอแล้ว 532

     

     

    " ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ ชื่อบยอนแบคฮยอน ฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยคนนะ "

     

     

    เพื่อนหลายสิบคนที่คุยกันจ้อกแจ้กจอแจบางคนก็หันมายิ้มให้เขา แบคฮยอนก็ส่งยิ้มกลับอย่างมีไมตรี แต่แล้วสิ่งที่สะดุดตาเขามากที่สุดก็คือ แบคฮยอนกำลังเห็นชานยอลคุยกับคยองซูอย่างสนิทสนม แทบไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะได้อยู่ห้องเดียวกัน

     

     

    แบคฮยอนเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าของชานยอล



                " แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะได้อยู่ห้องด้วยกัน ฉันดีใจจังเลย "

    หนุ่มหล่อคมเข้มผมสีทองผิวสีแทนหน้าตาดูเท่เอาการหันมาถามชานยอล  " ชานยอลนายรู้จักเด็กใหม่ด้วยเหรอ? "

    " เขาอยู่ข้างบ้านฉันเองน่ะจงอิน แต่ฉันไม่รู้จักเขา " ชานยอลพูดอย่างเรียบๆทำเอาแบคฮยอนนิ่วหน้า เมื่อกวาดตาไปแล้วก็เห็นแต่คยองซูยิ้มให้เขา

     

     

    ไม่ต้องมายิ้มหวานจ๋อยให้ฉันเลยนะ เพราะนายฉันถึงร้องไห้ระบมจมกองน้ำตาทั้งคืน ชิ! หาที่นั่งดีกว่า

     

     

    " โต๊ะ 11 อยู่ไหนนะ " แบคฮยอนพึมพำ

    เพื่อนที่ได้ยินเขาพูดคนหนึ่งจึงบอกว่า " นั่นไงโต๊ะที่ 11 อยู่ใกล้ๆกับโต๊ะชานยอลน่ะ " เพื่อนคนนั้นพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางโต๊ะของชานยอล

     

     

    ว๊าวว ! บังเอิญอีกแล้ว นี่ฉันได้นั่งใกล้เขาเหรอเนี่ย เขินจัง



    แบคฮยอนขอบคุณเพื่อนคนนั้นแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วเปิดกระเป๋าเพื่อควานหาอะไรบางอย่าง

     

     

    " ชานยอล ... ฉันให้นาย " แบคฮยอนพูดพร้อมกับยื่นของสิ่งหนึ่งไปให้ชานยอล เพื่อนๆในห้องพากันเงียบกริบ

    " นี่ คิดก่อนทำหรือเปล่า? " ชานยอลพูดด้วยท่าทางนิ่งๆแล้วผายมือไปทางคยองซู " วันนั้นนายก็รู้แล้วหนิว่าฉันกำลังจะหมั้นกับคยองซู "

     

     

    ฮือฮา ฮือฮา ฮือฮา เสียงซุปซิปดังไปหมด คำพูดของชานยอลทำให้แบคฮยอนหน้าเสียแต่เรื่องแค่นี้มันไม่ทำให้แบคฮยอนถอดใจได้หรอก

     

     

    " ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไร แต่ที่รู้คือฉันชอบนายมาตั้งแต่ป.3 จนถึงตอนนี้ล่ะ " อึ้งกันไปเลยละสิ นี่แค่แผนแรกนะ แต่ทว่าคำพูดของแบคฮยอนทำให้ใครบางคนไม่พอใจซะมากกว่าชานยอลเสียอีก

    " ไอ้ตัวเตี้ย แกก็เห็นแล้วหนิว่าชานยอลเขาจะหมั้นกับคยองซูแล้ว แล้วแกยังจะมายุ่งอีก " ไอ้หน้าหล่อผมสีดำขอบตาคล้ำคล้ายหมีแพนด้าตะโกนออกมาหาแบคฮยอน

     

     

    จงอินเอามือสีแทนไปวางไว้บนไหล่ของคนตรงหน้าแบคฮยอน




                " จือเทา นายจะอารมณ์เสียไปทำไมดูคยองซูกับชานยอลสิไม่เห็นเขาจะโวยวายเลย "



     

    จบลงด้วยทุกๆสายตามองมาที่คยองซู คยองซูจึงยิ้มแบบฉบับเจ้าชาย

     

     

    " ฉันดีใจด้วยที่ชานยอลมีแฟนคลับเพิ่มอีกคนหนึ่ง "

     

     

    แฟนคงแฟนคลับอะไร ... ฉันนี่แหละแฟนตัวจริง

     

     

    จือเทาวางมือบนไหล่ของแบคฮยอน " แกเป็นเด็กใหม่ เพราะฉะนั้นแกต้องรู้จักธรรมเนียมปฏิบัติที่แกต้องห้ามปฏิเสธ "

     

     

    ธรรมเนียมบ้าบอแบบนี้ยังมีอีกด้วยเหรอ อ่านการ์ตูนเยอะไปแล้วนะนายน่ะ

     

     

    " ไปหาหนอนมา 500 ตัว "

     

     
     

    หาาาาา ! ... หนอนเหรอ ไม่เอาโว้ยยยยย แต่แบคฮยอนก็แสดงท่าทางออกไปไม่ได้ จึงได้แต่ผงกหัวหงึกหงัก

     

     

    " แมลงสาบ 500 ตัว อึ่งอ่าง 500 และยังมีจิ้งจกอีก ... "





                จงอินบ่นเซ็งๆ  " พอแล้วน่า สั่งแบบนี้คงมีแต่นายเท่านั้นแหละที่ทำได้ ฉันว่าเอาแค่เบาๆก็พอ งั้นฉันให้นายหาแมลงสาบมา 500 ตัวแล้วกัน " จงอินพูดพลางชี้นิ้วมาหาแบคฮยอน 





                พ่อพระจริงๆเลยนายเนี่ย ที่แรกฉันก็คิดว่านายจะมาช่วย หลงฟังตั้งนาน

     

     

    จือเทาตบโต๊ะ " ว่าไง หรือแกจะปฏิเสธ "

    แบคฮยอนหลุบเสียงต่ำ "  ได้...มั้ง "

    " ได้ก็ได้สิวะ พูดให้มันดังๆหน่อย ได้ครับ พูดดังๆ "

    " พูดได้จริงเหรอ? " แบคฮยอนเงยหน้ามองดวงตาเข้มของจือเทา




    เหอ ... ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันน่ะเป็นใคร แบคฮยอนอ้าปากงับลมเข้าปอดเล็กๆของเขาเต็มที่

     

     

    " ได้ครับบบบบบบบบ! อั๊บ อั๊บ อั๊บ อั๊บ "

     

     

    ทุกคนหน้าเหวอ ไอเตี้ยนี่ตัวกระเปี๊ยกแต่เสียงดังชะมัด แถมเอคโค่ด้วยนะ เสียงของแบคฮยอนคงดังไปถึงตึก 8 หรือจะดังไปทั่วโรงเรียนเลยก็ว่าได้

     

     

    จือเทาที่วิญญาณเพิ่งกลับเข้าร่างตวาด " ไอ้เตี้ยยยยย! ฉันให้แกพูดดังขนาดนั้นซะเมื่อไหร่ แล้วก็อย่าลืมที่สั่งล่ะ แมลงสาบพวกนั้นเราต้องใช้ในชั่วโมงชีวะ " สีหน้าจือเทาบ่นอย่างหงุดหงิด

     

     

    เอาใจยากจังแฮะ แบคฮยอนชักเดาใจหมอนี่ไม่ถูกแล้ว

     

     

    จงอินตบมือเรียกให้เพื่อนหันไปฟังตัวเอง " อีกสองวันในชั่วโมงชีวะ เด็กใหม่แบคฮยอนจะเอาแมลงที่ต้องใช้ศึกษามาให้ "


     

    " เย้...ยยยยยยยย! "

     

     

    แบคฮยอนหน้าเสีย และยิ่งซีดลงไปอีกเพราะโดนจือเทาวางมือหนักๆลงบนบ่า "และที่สำคัญ ต่อไปนี้แกอย่าไปยุ่งกันชานยอลอีก เพราะเขามีคยองซูเป็นคู่หมั้นแล้ว "



     

    " แต่แม่ของชานยอลบอกว่าเขาเป็นแค่ว่าที่คู่หมั้นกัน เขายังไม่ได้หมั้นกันสักหน่อย "  แบคฮยอนเถียง ที่เขาเถียงมันก็ถูกแต่ว่ามันดันไม่ถูกใจคนอย่างจือเทา

     

     

    " พูดแบบนี้อยากโดนรึไง "


     

    มะเงกพิฆาตรของจือเทาเงื้อขึ้นทำท่าจะลงที่กะโหลกของแบคฮยอนแล้วภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้า แบคฮยอนคิดอยู่ในใจว่าจะลุกขึ้นบราซิลเลี่ยนคิ๊กไอ้เจ้านี่ดีไหม แต่ก็คิดได้ว่าต้องเรียกคะแนนความสงสารให้มากที่สุดไว้ก่อน

     

     

    ในเมื่อทำอะไรไม่ได้งั้นก็เตรียมใจหลับตาปี๋รับมะเหงกของจือเทา

     

     

    เอ๊ะ ! ว่าแต่ทำไมมะเหงกของจือเทาเดินทางช้าจัง ว่าแล้วแบคฮยอนก็หรี่ตามองดูว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นที่ทำให้เครื่องยนต์ของจือเทาดับ

     

     

    เมื่อหรี่ตาข้างหนึ่งดูแล้วก็เห็นมือแข็งแรงของชานยอลจับข้อมือของจือเทาไว้




    " จือเทา นายโกรธแทนฉันกับคยองซูทำไมกัน "

                " ก็ไอ้เตี้ยนี่พูดจาไม่รู้จักคิด ต้องอัดสั่งสอนซะหน่อย "

     

    " ก็ในเมื่อฉันไม่ได้สนใจเจ้านั่นสักนิด เสียเวลาเปล่าที่จะต้องมาทำให้ตัวเองอารมณ์เสียอย่างนี้ "  ชานยอลว่าอย่างมั่นใจ


     

     

    แบคฮยอนอึ้ง นายพูดอย่างนี้ฉันก็ใจเสียหมดสิ ตลอดเวลาตั้งหลายปีที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่นายก็อยู่ในใจฉันตลอดมานะ ฉันถึงพยายามมาเรียนที่เดียวกับนายให้ได้ แล้วนายกลับมาพูดอย่างนี้ แน่ใจเหรอว่านั่นคือปากน่ะ แบคฮยอนสุดจะโมโห แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทนนิ่งไว้

     

     

    " ได้เวลาเรียนกันแล้วนักเรียน " เสียงอาจารย์ที่ไม่รู้เข้ามาในห้องตอนไหน เคาะโต๊ะอยู่หน้าห้อง

     

     

    นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าไปนั่งในที่ของตัวเองอย่างกับนกกระจอกบินกลับรัง เพียงชั่ววินาทีทุกคนก็อยู่ในที่ของตัวเองอย่างเรียบร้อย แบคฮยอนรู้ตัวเองแล้วว่าเขามีศัตรูผู้ร้ายกาจหมายเลขหนึ่งนั่นก็คือคยองซู ผู้ชายน่ารักแสนหวานสุดจะเรียบร้อยวางตัวดีมีมันสมอง ต่างกับแบคฮยอนลิบลับ ศัตรูหมายเลขสองก็คือ จือเทา ผู้ชายสุดเท่ใบหน้าหล่อเหลาเอาการแต่ทว่าการกระทำตรงข้ามกับใบหน้าสุดๆ

     

     

    เมื่อมองไปรอบๆห้องแล้วแบคฮยอนก็เห็นแต่ชานยอล คนที่ได้นั่งอยู่ในใจของตัวเองมานานแสนนาน คนอะไร้น่ากิ๊นน่ากิน ว่าแล้วแบคฮยอนก็แกล้งปัดดินสอให้ตกไปที่ใต้โต๊ะของชานยอล

     

     

    ว๊าว! ดินสอสุดที่รักดันเป็นใจไปตกตรงที่เขานั่งพอดีเป๊ะเลย แบคฮยอนหวังให้ชานยอลเก็บดินสอให้

     

     

    นิ่งเงียบ ไร้การตอบสนอง

     

     

    นายไม่เห็นหรือไงว่าดินสอมันตกน่ะ แบคฮยอนจึงหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาจะเขี่ยแขนชานยอล

     

     

    " ครูครับ! เด็กใหม่เขาจะตีผมครับ " ชานยอลลุกขึ้นฟ้องครูเสียงดัง

     

     

    แบคฮยอนเริ่มตัวหดเตี้ยลงเหลือสามเซนติเมตร เขาแทบเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก

     

     

    " แบคฮยอน เธอไปตีชานยอลเขาทำไม? "

    " ปะ เปล่านะครับ "

    " ไม้บรรทัดยังยื่นไปทางชานยอลเขาอยู่เลย"



    แบคฮยอนรีบเก็บไม้บรรทัดลงใต้โต๊ะ ท่ามกลางเสียงหัวเราะครืนๆของเพื่อนในห้อง โดยเฉพาะเสียงหัวเราะของจือเทาที่ดังกว่าใครเพื่อนมิหนำซ้ำยังได้ยินเสียงหัวเราะของคนหัวทองตัวดำแว่วๆมาด้วย

     

     

    เพราะนายคนเดียวเลยชานยอลฉันถึงได้อับอายขนาดนี้ ตกลงฉันควรจะรักนายดีไหมเนี่ย

     

     

    ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



    ฉันยังถอดใจไม่ได้ตราบใดที่คำสัญญาที่ให้ไว้กับเขาและกับตัวเองยังไม่สำเร็จ คนอย่างแบคฮยอนไม่มีวันเลิกล้มง่ายๆหรอก

     

     

    พักเที่ยงแล้วนักเรียนทุกคนพากันวิ่งกรูไปที่โรงอาหาร ภายในห้องเหลือก็เพียงแต่แบคฮยอนคนเดียว ห้องว่างอย่างนี้ก็ทางสะดวกน่ะสิ

     

     

    แบคฮยอนถือซองจดหมายรักสีชมพูหวานแหววจะมาให้ชานยอล

     

     

    ' ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ฉันได้ทำอะไรไป แต่ทุกสิ่งที่แบคฮยอนคนนี้ทำก็เพื่อให้นาย...ชานยอลหันมามองฉันบ้าง '

     

     

    ข้อความรักถูกเขียนลงบนกระดาษสีสวยสอดใส่ลงในซองจดหมาย

     

     

    แบคฮยอนหาที่ซ่อนของซองจดหมายและสุดท้ายจดหมายรักได้ถูกสอดใส่ไว้ในหน้าหนังสือเล่มหนึ่งแล้วแบคฮยอนจึงสอดหนังสือไว้ใต้โต๊ะของชานยอล

     

     

    แบคฮยอนรีบออกจากห้อง นาฬิกาข้อมือแบบดิจิตอลบอกเวลาว่าขณะนี้เป็นเวลา สิบสองนาฬิกาสามสิบนาทีแล้ว แต่ผู้คนในโรงอาหารยังมากมายอยู่เลย มองไปทางไหนก็ไม่มีที่ว่างให้ก้นเล็กๆของแบคฮยอนหย่อนลงไปวางได้เลยสักนิด

     

     

    เมื่อเดินไปเรื่อยๆก็พบกับจงอินที่เดินผ่านมา แต่แบคฮยอนไม่อยากจะเสวนาด้วยจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงไป

     

     

    " เดี๋ยวๆ " จงอินต้องเป็นฝ่ายเรียกแบคฮยอนให้เข้ามาคุยกันแทน

    " ว่าไง? " แบคฮยอนตอบรับอย่างเซ็งๆ

    " นายกินข้าวเที่ยงรึยัง? "

    " ยัง และก็ไม่หิวด้วย นายถามทำไม? "

    " งั้น ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ... นายน่ะ ชอบชานยอลเขาจริงเหรอ? "

    แบคฮยอนพยักหน้าหงึกอย่างไม่ลังเล

    จงอินหรี่ตามอง " ก็อาจจะจริงสินะ ก็นายลงทุนทำขนาดนี้คงไม่ใช่ติ่งกระแสที่จะมารุมชอบเขา "

    " มันก็แน่อยู่แล้ว " แบคฮยอนตอบรับอย่างมั่นใจ



    ใบหน้าหล่อๆกับผมสีทองชะโงกเข้ามาใกล้ใบหน้าของแบคฮยอน จมูกของเขาแทบจะชนกับจมูกแบคฮยอนอยู่แล้ว ใกล้เกินไปแล้วนะ




                " นายน่ะหัดกรีดตาบ้างนะ ตี่ซะไม่มี "

    " เรื่องของฉันน่า " มันไม่ได้ตี่ขนาดนั้นสักหน่อย

    " อ้อ แต่ถึงฉันจะนับถือนายยังไงแต่ฉันก็อยากบอกว่าอย่ายุ่งกับชานยอลจะดีที่สุด เพราะยังไงเขาก็มีคยองซูเป็นคู่หมั้นแล้ว "

    " ฉันเพียงแค่รักเขา ฉันแค่อยากให้เขารับรู้ถึงความรักที่ฉันมีต่อเขาก็เท่านั้น " จงอินทำตาลุกวาว

    " แต่แฟนคลับของชานยอลและคยองซูเขาเยอะมากนะ ป่านนี้ข่าวที่ว่านายไปบอกรักชานยอลคงได้ติดที่บอร์ดโรงเรียนไปแล้ว "

    " ก็ดีน่ะสิ ฉันจะได้เปิดตัวสักที " ศัตรูเยอะกว่าเดิมอีกเหรอเนี่ย

     

    " ว่าแต่ติ่งกระแสคืออะไรกัน? " แบคฮยอนถามอย่างงงๆ

    " ก็ ... ฉันต้องไปแล้วล่ะ อ้อ ฉับนับถือนายจริงๆที่ชอบใครแล้วกล้าบอกออกไปนะ ต่อไปฉันคงต้องลองทำดูบ้างแล้ว " จงอินรีบวิ่งแจ้นหนีไป แล้วจู่ๆก็มีฝูงสัตว์ เอ้ย ฝูงชนฝูงหนึ่งวิ่งตามเขาไปเป็นโขยงในมือของพวกเขามีกล่องของขวัญมากมายอยู่ด้วย

     

     

    " พี่จงอินคะ พี่คะ เดี๋ยวก่อน!! "

    " จงอินโอปป้าช่วยรับนี้ไว้ด้วยนะ "

    " อ๊ายยยยยยย! "  เสียงนั่นจบลงในขณะที่จงอินกำลังวิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำชาย

     

     

    ... ห้ะ หน้าตาอย่างเขามีแฟนคลับด้วยเหรอ?



    นี่คงเป็นนิยามของคำว่าติ่งกระแสละมั้ง แต่บางคนเขาก็มาด้วยใจรักจริงสินะ เหมือนกับฉันไงฉันมาบอกรักชานยอลด้วยใจจริงเลยนะ

     

     

    นี่ก็จะเข้าคาบเรียนแล้ว คนยังไม่ซาเลย ว่าแล้วแบคฮยอนก็เดินไปห้องสมุดรอคาบเรียนชั่วโมงต่อไป



    แบคฮยอนคนจอมซุ่มซ่ามเดินไปเหยียบขาของใครบางคนจนเจ้าของขานั้นร้องเสียงดังครวญคราง




                 เจ้าของขายาวเงยหน้าขึ้นมาสบตาแบคฮยอน



    " อะ...อ้าว ชานยอล ... ฉันขอโทษนะ "  แบคฮยอนย่อตัวลงยื่นมือไปยื้อแย่งจับไปที่ข้อเท้าของเขาไปมา

    " ไอ้เตี้ยเอ้ย ลองให้ฉันเหยียบนายดูบ้างไหมเล่า "

    " ฉันขอโทษนะ " แบคฮยอนกล่าวอย่างเกรงๆ ท่าทางของเขาพลอยทำให้แบคฮยอนเจ็บไปด้วย

     

     

    แต่ในใจหนึ่งก็เจ็บแทนเขาเหมือนกันแต่อีกใจหนึ่งก็ดีเหมือนกัน ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้จนได้กลิ่นตัวของเขามันช่างหอมอะไรเช่นนี้ ความโกรธที่มีให้เขาเมื่อคาบเช้ามันได้สลายหายไปหมดแล้ว

     

     

    " นายตามฉันมาใช่มั้ย? "

    " เปล่านะ "

    " เปล่า แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้แล้วก็มาเหยียบขาฉันเพื่อจะได้ใกล้ชิดฉันใช่ไหมละ ไอ้ไข่เน่า!!! "  

                ฮึ! มันจะเกินไปแล้วนะ แบคฮยอนลืมตัวแล้วหันไปตะคอกใส่เขา

    " นายจะบ้ารึไง ถ้าฉันรู้ว่านายนั่งอยู่ตรงนี้แล้วฉันจะตามมาเหยียบนายทำไมกัน ก็ในเมื่อนายคือคนที่ฉันรักฉันก็ต้องทะนุถนอมนายสิ "

     

     

    ตึ่ง !!! ทุกเสียงในห้องสมุดเงียบกริบ

     

     

    ชานยอลเลิกสนใจข้อเท้าของตัวเองแล้วเบือนหน้ามาทางแบคฮยอนแล้วเอ่ยเสียงต่ำผ่านไรฟัน



    " นายหยุดทำแบบนี้ได้แล้ว หยุดประกาศปาวๆว่าชอบฉันสักที ทำอย่างกับฉันเป็นของเล่น ความรักมันต้องกลั่นออกมาจากหัวใจสิ นี่นายเล่นอะไร ประกาศให้คนเขารู้ไปทั่ว นายทำเหมือนแค่อยากให้ฉันอายและเล่นสนุกไปวันๆ หัดใช้สมองบ้าง นายกำลังทำให้ฉันกับคยองซูมีปัญหานะ "


     

    ชานยอลตวาดใส่เขาทำเอาทุกเสียงเงียบกริบ มันเงียบเสียยิ่งกว่าเงียบอีก เขาผุดลุกทั้งๆที่เท้าเจ็บแล้วเดินตึงๆหนีไป

     

     

    เหอ ... เมื่อกี้ชานยอลบอกว่าคำสารภาพรักของแบคฮยอนทำให้เขากับคยองซูมีปัญหางั้นเหรอ ก็ดีนะสิ ฉันจะได้เข้าไปปลอบเขา เฮ้อ แต่เข้าใกล้เขาแค่คืบเดียวแบคฮยอนก้ทำให้ชานยอลเจ็บและโดนเขาใส่พาวเวอร์มาขนาดนี้ ว่าแล้วแบคฮยอนก็เกิด ปิ๊งไอเดียเป็นอัจฉริยะในชั่วพริบตา ที่ชานยอลบอกว่าเขาจะมีปัญหากับคยองซูก็เพราะคำสารภาพรักจากแบคฮยอนงั้นก็แปลว่าเขาไขว้เขวแล้วอาจจะมาชอบแบคฮยอนก็ได้




    แต่ตอนไหนล่ะที่จะบอกว่าชานยอลชอบอบคฮยอน ในแววตาของเขามองลึกลงไปแล้วก็เห็นแต่ความเฉยเมย ไม่ก็รังเกียจแบคฮยอนไปเลย




    เฮ้อ...คิดไปก็ปวดหัว สรุปว่าแบคฮยอนเข้าเรียนภาคบ่ายโดยยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง แบคฮยอนจึงซบหน้ากับโต๊ะเพราะหิว

     

     

    " นักเรียนใหม่แบคฮยอนเป็นอะไรไป? "

    " ฮ่าๆๆ " เสียงเพื่อนๆหัวเราเขาอย่างครื้นเครงเว้นก็แต่ชานยอลที่ทำท่าเฉยเมยนิ่งเงียบแต่ยังไงซะมันก็ทำให้แบคฮยอนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

    " ผมปวดท้องครับ "

    " แล้วปวดมากไหม? " อาจารย์ถามด้วยน้ำเสียงเมตตาศิษย์

    " ผมก็ชอบปวดท้องบ่อยๆ วันนี้ผมก็ลืมเอายามาด้วยฮ่ะ "

    " งั้นก็ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลซะนะ "

    " ครับ " แบคฮยอนแกล้งทำหน้าเหยเกตอบรับออกไป

     

     

    เขาจึงอาศัยหลับต่อที่ห้องพยาบาลจนเลิกเรียน เมื่อแบคฮยอนกลับไปที่ห้องแล้วก็ไม่เห็นเพื่อนคนไหนเลยพวกเขาคงกลับบ้านกันหมดแล้ว

     

     

    อยู่โรงเรียนมาทั้งวันไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลย แถมไม่ได้คุยกับชานยอลอย่างที่ฝันไว้อีกและแบคฮยอนก็ยังหาเพื่อนไม่ได้เลยสักคน

     

     

    แบคฮยอนยกเป้ขึ้นมากระชับที่บ่า แต่แล้วท่าทางที่เหมือนคนใกล้จะตายกลับเปลี่ยนมาเป็นตกใจสุดขีด

     

     

    " เย้ ! งั้นก็แปลว่า ... " แบคฮยอนได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวในห้อง

     

     

    จดหมายรักที่เขาตั้งใจจะให้ชานยอลหายไปแล้ว แสดงว่าเขาก็ได้อ่านมันแล้วล่ะสิ

     

     

    แบคฮยอนยิ้มร่าไปตลอดทางกลับบ้าน

     

     

    เย็นวันนั้นแบคฮยอนกินข้าวได้มากกว่าปกติ ทั้งๆที่ปกติแล้วกินข้าวเป็นกะละมังพร้อมกับแสดงสีหน้าท่าทางจนพ่อแม่และพากันเดาว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกคนนี้

     

     

    " คืนดีกับไอ้คนนั้นแล้วเหรอ? "

    แบคฮยอนทำตาปริบๆ คืนดีอะไรกัน อ้อ ... วันนั้นที่เขาบอกออกไปว่าอกหักนั่นหรอกเหรอ

    " ดี ... ดีกันแล้วฮะ ผมอิ่มแล้วขอบคุณฮะ "

    ว่าแล้วแบคฮยอนก็รีบแจ้นขึ้นห้องนอนเสียงดังตึงตัง

    " แบคฮยอน มาล้างถ้วยก่อน!!! "

     

     

    เสียงตะโกนไล่หลัง แต่คงไม่ทันแล้วก็เพราะแบคฮยอนขึ้นห้องแล้วก็ล็อคกลอนประตูไว้เรียบร้อย

     

     

     

    To Be Continued ...

      B B
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×