คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You Lovin' Me ! ★ Chapter 2 [Re Write]
You Lovin' Me !
Chapter 2
‘ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเองก็คิดถึงนายนะ ... แบคฮยอน’
เสียงของเขาช่างอ่อนหวานละมุน ให้เขากอดฉันนานๆอย่างนี้ตลอดไปเลยได้ไหม ? ไม่เพียงแต่กอดเท่านั้น เขายังใช้มือเชยคางของฉันขึ้นมา อย่าบอกนะว่าเขาจะ...จะจูบฉันน่ะ จะดีเร้อ เราเพิ่งจะเจอกันเองนะ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี นายคิดถึงฉันขนาดนี้เลยเหรอ
แหม ! ใจร้อนจัง ตะ...แต่ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ความรักไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรกันมากใช่ม้าาาา
สัมผัสที่นุ่มนวลบางอย่างแนบชิดกับริมฝีปากบางสีแดงอมชมพูของแบคฮยอน มันช่างเร่าร้อนและอ่อนหวานจริงๆ ไม่ใช่แค่ที่ปาก แต่จูบนั้นยังพรมไปทั่วใบหน้าของแบคฮยอน
“ชะ...ชานยอล นายจูบฉันเยอะเกินไปแล้วนะ”
มือหนาของลู่หานยื่นมาตบแก้มของลูกชายเบาๆในขณะที่เซฮุนกำลังจับผ้าร้อนมาประคบที่ใบหน้าของแบคฮยอน
“แบคฮยอน แบคฮยอน แบคฮยอน”
แบคฮยอนลืมตาขึ้นแล้วกระพริบตาปริบๆ มองเห็นในมือของแม่ถือผ้าประคบ อะไรกันนี่ฉันฝันไปเหรอ มันเหมือนจริงเกินไปแล้วนะ
“นี่หนูเป็นอะไรไป?” แบคฮยอนถาม
“แม่ต้องถามลูกมากกว่าว่าแบคเป็นอะไร แล้วเมื่อกี้ฝันไปเหรอ?”
“ลูกละเมอเรียกชื่อยอลๆ” พ่อของเขาเปรย
แม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าซีดของแบคฮยอน “ใครกัน? แฟนเหรอะ?”
“คุณ...เอาน่าๆลูกเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาเอง” เสียงสวรรค์ของพ่อช่วยชีวิตแบคฮยอนไว้
แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆ แล้วรีบดีดตัวลุกจากโซฟา “งั้นหนูไปทำความสะอาดห้องนะหม่ามี๊”
‘อะไรกัน เมื่อกี้เป็นความฝันเหรอ เหมือนจริงเกินไปแล้วนะ’ แต่ก็เป็นฝันที่ดีจริงๆ ทำไมมันไม่เป็นจริงนะ เสียดายจัง
พรืดๆๆ ครืดคราดๆๆๆๆๆๆ
เพียงแค่ไม่ถึงชั่วโมง ห้องนอนของแบคฮยอนก็สะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างบยอน แบคฮยอนก็ทำได้
“พ่อ เดี๋ยวแม่เอาของฝากไปให้ข้างบ้านนะ”
“ข้างบ้าน? บ้านไหนล่ะแม่”
“ก็บ้านพ่อแม่ของชานยอลไง”
หูผึ่ง !!! แบคฮยอนได้ยินดังนั้นก็รีบสาวเท้าใส่เกียร์หมา
“หนูเอาไปให้เองนะหม่ามี๊” แบคฮยอนโอบของฝากที่อยู่ในอ้อมกอดของเซฮุนแล้ววิ่งจู๊ดไปบ้านข้างๆอย่างรวดเร็ว
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
แบคฮยอนวิ่งหน้าตั้งสี่คูณร้อยกดออดระรัว
“ลูก...มาหาใครจ๊ะ” แม่ของชานยอลทักทาย
“สวัสดีฮะ ผมชื่อบยอน แบคฮยอน ป้าจำผมได้ไหมฮะ ผมเป็นลูกของพ่อลู่หานกับแม่เซฮุนฮะ จากที่เราได้ย้ายไปอยู่โซล แล้วตอนนี้พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้วฮะ ก็เลยมีของฝากมาให้ ^^”
คุณนายอู๋มองหน้าของแบคฮยอน
“อ๋อ ! หนูนี่เอง คนที่เคยเล่นกับชานยอลเมื่อตอนเด็กๆใช่ไหมลูก”
“ฮะ” แบคฮยอนยิ้มแก้มปริ
“ยินดีต้อนรับกลับน้ะจ๊ะ” แบคฮยอนยื่นของให้คุณนายอู๋ ใบหน้าใสมองเลยไหล่ของคุณนายอู๋ไปในบ้านหาใครบางคน
“แล้วนี่คุณป้าอยู่บ้านคนเดียวเหรอฮะ?”
“อ๋อ อยู่กับชานยอลจ้ะ ... งั้น เดี๋ยวแม่ไปเรียกชานยอลมาให้นะลูก เขาคงดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า”
“ชานยอลๆ” คุณนายอู๋ตะโกนเรียกลูกชาย
“คร้าบ” ชานยอลเด็กหนุ่มขานรับเสียงใส
แบคฮยอนใจเต้นตึกตักเป็นจังหวะเดียวกับเสียงฝีเท้าที่ย่ำบันไดลงมา
สิ้นเสียงตึงๆ ร่างสูงโปร่งผู้มีใบหน้าทะเล้นหล่อเหลาสะท้านโลกก็มายืนหยุดอยู่ด้านหลังแม่ของตัวเ
“สวัสดี ^O^” แบคฮยอนสุดจะดีใจที่ได้เจอเขา
ชานยอลยังนิ่งเฉย
“ฉันแบคฮยอน นายคงจำฉันได้นะ” แบคฮยอนยิ้มกว้าง และไม่สนด้วยแม้ว่าสีหน้าของชานยอลจะดูไร้อารมณ์สุดๆ
“แบคฮยอนไหน ไม่รู้จัก"
ฉึก .... มีดปลายแหลมคมทิ่มแทงทะลุหัวใจของแบคฮยอน
“ ไม่เอาน่าลูกคนนี้ ดูเพื่อนสิหน้าซีดหมดแล้ว ชานยอลกับแบคฮยอนก็เคยเป็นเพื่อนเล่นกันตอนเด็กๆ ที่ครอบครัวเขาย้ายไปอยู่โซล นี่เพิ่งย้ายกลับมาไงละ"
คุณนายอู๋เอ่ยปลอบใจพร้อมกับเสียงฝีเท้าน้อยๆเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน แบคฮยอนได้แต่ชะเง้อมอง และยิ่งช็อคมากไปกว่าเดิม ผู้ชายตัวเล็กน่ารักตาโตเป็นไข่นกกระจอกเทศดูเลิศเลอกว่าแบคฮยอนล้านเท่า
“ใครมากันเหรอฮะ คุณป้า” คยองซูถาม
“ยังเรียกป้าอยู่ได้ ต่อไปเรียกแม่น๊ะจ๊ะ”
แบคฮยอนหูผึ่งทั้งๆที่ตอนแรกหูของเขาก็กางอยู่แล้วแถมตาตี่ๆยังเบิกได้โตเท่าไข่ห่าน มือของแบคฮยอนชี้สั่นๆไปที่คยองซู
“นาย...คือใคร ?”
คนในบ้านสามคนสบตาซึ่งกันและกัน คุณนายโอจึงตอบเสียงเรียบ
“นี่หนูคยองซู ว่าที่คู่หมั้นของชานยอลจ้ะ” คุณนายอู๋พูดอย่างภาคภูมิใจ
“เหรอฮะ” เสียงของแบคฮยอนเบาหวิวด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“งั้นผมขอตัวนะฮะ” แบคฮยอนรีบก้าวเท้าถอยออกมาแล้วสาวเท้าฉับๆกลับไปที่บ้าน
เสียงปิดประตูตามท้าย พร้อมกับเสียงพึมพำของชานยอล
“ไอ้นี่คงจะเพี้ยน”
“เพราะเขาชอบนายนะสิ” คยองซูหันมาบอกแถมจิ้มนิ้วมาที่หน้าผากของชานยอลเบาๆ
“แม่ว่าก็อาจจะจริง แบคฮยอนคงชอบชานยอล”
คยองซูยิ้มอ่อนโยนแล้วบอกกับแม่ของชานยอล “ผมขอตัวกลับนะฮะ มีเรียนร้องเพลงกับเรียนบันเล่ต์ฮะ”
“จ้ะ” คุณนายอู๋ยิ้มรับ
“ฉันกลับก่อนนะชานยอล” ร่างเล็กน่ารักหันหน้ามาบอกลาชานยอลพร้อมโบกมือให้
“อืม โชคดี” ชานยอลบอกลาด้วยเสียงเรียบ
คุณนายอู๋เดินตามไปส่งคยองซูที่หน้าบ้าน รู้สึกไม่ได้ดั่งใจที่ลูกชายยังคบกับคยองซูแบเพื่อน ไม่เห็นจะก่อตัวเป็นความรักสักที เพราะถ้ารักคยองซูบ้างก็คงเดินมาส่งแล้ว นึกๆแล้วหมั่นไส้ ขอเด็ดหูให้ขาดหน่อยเถอะ
“แม่ผมเจ็บนะ!” น้ำเสียงชานยอลบอกว่ารำคาญสุดๆ
“ทำไมไม่ยอมไปส่งคยองซู”
“เขาไม่ได้เรียกให้ผมไปส่งนี่”
“เจ้าลูกคนนี้”
ชานยอลรีบเผ่นหนีมาพร้อมกับชามข้าวโพดคั่วเตรียมพร้อมนั่งลงหน้าคอมพ์พลันก็นึกขึ้นได้จึงชะเง้อมองหน้าต่างที่เคยปิดเงียบมาหลายปี
จู่ๆ ก็ฉุกคิดในใจได้ว่าไอ้ไข่เน่ากลับมาแล้ว แถมยังหลงรักเขาเต็มเปาเหมือนเคย เขายกมุมปากขึ้น ไม่เห็นไอ้เตี้ยนี่มีอะไรน่าสนใจเลย ตัวก็กระเปี๊ยก ตาก็ตี่ หัวก็เป็นมังคุดซะขาดนั้น ยิ่งนึกภาพวันที่พ่นน้ำมูกน้ำลายกระจายใส่หน้าเขาแล้วยิ่งแหวะ เลิกคิดถึงไอ้นั่นดีกว่า เล่นเกมในคอมพ์มันกว่าเยอะ!
แบคฮยอนอ้าปากค้าง ค้างมาตั้งแต่บ้านโน้น คาดว่าอาจจะมีแมลงวันหัวเขียวหลายตัวบินลงไปแล้วก็ได้ ดวงตาเหม่อลอย น้ำคลอๆที่เบ้าตา มันออกมาจากไหนกันนะ
“กลิ่นอะไรไหม้ๆน่ะแม่” พ่อของแบคฮยอนเหลียวหากลิ่นไหม้
ป้าป! แบคฮยอนโดนตีหัวด้วยพัด
“นี่แน่ะ! ไอ้ที่ไหม้ก็อยู่บนเตา ตรงหน้าเจ้าลูกคนนี้ไง”
พ่อกับแม่เลี้ยงฉลองการกลับบ้านด้วยหมูย่างพูลโกกิกับโซจู
แบคฮยอนก็ยังเหม่อ
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก เห็นเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่บ้านโน้นละ” พ่อวางตะเกียบแล้วยกมืออังหน้าผากลูก
“แม่ก็สงสัย แบคฮยอนๆ” เซฮุนแค่พูดแล้วเอานิ้วสะกิดนิดเดียว แต่ว่า...
“แง...งงงงงงงงงงงงงง! ป่าป๊า หม่ามี๊ หนูอกหัก”
น้ำตาทะลักทะลายเต็มใบหน้าแบคฮยอน นี่ถ้าไม่ได้พ่อมาเช็ดให้คงท่วมบ้านไปแล้ว
“ไอ้คนที่แกเพ้อถึงเมื่อกลางวันใช่มั้ย ไหนมันชื่ออะไร ขอฟังชัดๆทีซิ เดี๋ยวแม่จะไปลากไส้มันมาเอง”
“แม่คิดว่าตัวเองเป็นมาเฟียเหรอ” พ่อแซวแม่ทำให้แบคฮยอนหัวเราะทั้งน้ำตา
“โอ๋ๆ ลูก อย่าร้องนะอย่าร้อง...เพราะแม่รำคาญ”
“โอ๊ย...คุณก็” พ่อหัวเราะก็เพราะเห็นแบคฮยอนลูกชายคนเดียวสุดรักสุดหวงหัวเราะทั้งน้ำตา
“หยุดร้องแล้วกินซะนะลูก กองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง อิ่มแล้วก็คิดได้เองแหละ”
แบคฮยอนเชื่อพ่อ ใช้ตะเกียบคีบเนื้อสุกทั้งที่ยังร้อนๆ
“ร้อนไหมลูก” พ่อตกใจถาม แม่ยื่นน้ำส่งให้แบคฮยอน
แบคฮยอนส่ายหน้า แค่นี้จิ๊บๆ ร้อนในปากยังดีกว่าร้อนในใจ เย็นนี้ไม่มีใครคุยถมแบคฮยอน ทั้งพ่อและแม่เงียบเสียงอย่างเข้าใจ คืนใหม่ในบ้านหลังเก่าจึงกลับมาจบลงด้วยดี
To be Continued ...
ความคิดเห็น