คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You Lovin' Me ! ★ Intro
Intro
ย้อนอดีตกลับไปที่สนามฟุตบอลของโรงเรียนประถมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองปูซาน
ปาร์ค ชานยอล เด็กชายรูปหล่อกำลังยืนอยู่ตรงหน้าคนคนหนึ่งที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ ไม่กล้าสบสายตากับเขา
“ปะ...ปาร์ค ชานยอล นะ...นายช่วยรับของสิ่งนี้ไว้ด้วยนะ”
สิ่งที่อยู่ในมือเล็กๆของบยอน แบคฮยอนนั่นก็คือขวดโหลรูปหัวใจที่มีดาวกระดาษส่องแสงประกายเปล่งปลั่งระยิบระยับ วิ๊งๆว๊าวๆ แข่งกันในขวดโหล ซึ่งแบคฮยอนได้อุตส่าห์อดหลับอดนอนเพื่อพับดาวจำนวนมากมายนี้มาให้เขา
‘เมื่อไหร่เขาจะรับสักทีนะ ฉันเมื่อยแล้วนะเนี่ย’
ปาร์ค ชานยอล เด็กหนุ่มรูปหล่อ อายุ 9 ขวบ เป็นดาวโรงเรียนของชั้นประถม หน้าตาของเขาเรียกว่าหล่อตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ เขาได้แต่ทำหน้าหงิกและคิดในใจ
‘ไอ้เจ้านี่มันบ้ารึไง ยืนก้มหน้านิ่งจนเหมือนขาดอากาศหายใจแบบนั้น’
แบคฮยอนกลั้นลมหายใจเกือบจะเฮือกสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็ยิงคำถามสุดเจ็บแค้นเคืองโกรธมาให้แบคฮยอน
“นายเป็นใคร?”
หา! ว่าไงนะ นี่เขาจำเพื่อนข้างบ้านและเพื่อนร่วมห้องของตัวเองไม่ได้เหรอ???
“นายจำฉันไม่ได้เหรอ?”
ชานยอลเด็กชายหน้าขาวเผยอปากสีแดงทำท่าเบื่อหน่าย
“ถ้าจำได้แล้วจะถามทำไม”
“ฉัน...”
ให้ตายสิ แบคฮยอนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆเต็มที แต่ถึงอย่างไรแบคฮยอนก็ได้กลั้นใจพูดออกไป
“ฉันชื่อ บยอน แบคฮยอน เป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย เลขที่ 13 ป. 3/1 นั่งโต้ะเรียนที่ 3 แถว 2 ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะของนาย และเป็นเพื่อนข้างของบ้านนาย”
“อ๋อ! จำได้แล้วล่ะ”
แบคฮยอนยิ้มกว้าง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเขา
“นายนี่เอง ไอ้กางเกงในขึ้นรา”
“หาาา!!! ทำไมนายถึงเรียกฉันแบบนี้ล่ะ?”
“ก็แม่นายเล่นด่ามาจนได้ยินมาถึงบ้านของฉัน”
โถ่ แม่นะแม่
“แล้วนี้นายเรียนห้องเดียวกับฉันจริงเหรอ ไม่ค่อยจะคุ้นหน้าเลย”
“แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อ นี่เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล นี่เขาความจำเสื่อมหรือไงนะ”
“แล้วนี่อะไรกันละเนี่ย เอาของแบบนี้มาเพื่อขอความรักจากฉันงั้นเหรอ จะบ้าหรือไง นี่เรายังเด็กอยู่เลยนะ ไอ้คนแก่แดด”
“นะ นายทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำมาทั้งคืนเลยนะ”
“รับเถอะนะ เพราะว่าพรุ่งนี้...”
แบคฮยอนกำลังจะบอกว่าพรุ่งนี้เขาต้องย้ายไปอยู่ที่โซลแล้วเพราะว่าพ่อของเขาถูกย้ายตำแหน่งให้ไปเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นั่น
“อย่ามาเซ้าซี้น่า”
แบคฮยอนเบะปาก
ชานยอลสุดหล่อแต่ใจร้าย นี่นายทำให้ฉันน้ำตาตกในนะรู้ไหม
“ใจร้ายที่สุด ทำไมไม่เห็นใจฉันบ้างเลย พรุ่งนี้แล้วนะ พรุ่งนี้แล้วฉันก็จะ…”
“นี่ หยุดดึงเสื้อฉันได้แล้ว ปล่อย!”
“ก็ รับของไว้ก่อนสิ”
“ไม่”
“รับไปซี่” แบคฮยอนยัดเยียดให้เขารับของจากตัวเองไป
“ไม่! ไม่!! ไม่!!!”
แควก!!!
เสียงแขนเสื้อตัวเท่ของชานยอลขาด O~O
โอ้ว...ไม่นะ ใบหน้าหล่อของชานยอลกำลังเปลี่ยนเป็นใบหน้าปีศาจ
โธ่ แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาโกรธนะ
“นาย นายทำเสื้อฉันขาด แม่ต้องด่าฉันแน่ๆเลยเพราะนายคนเดียว ไอ้เตี้ย!”
ฮือ ฮือ แบคฮยอนร้องไห้ไม่เป็นท่า
ฮัดเช้ย!
เอาแล้วไง
แบคฮยอนเผลอจามใส่หน้าเทพบุตรของเขา ทั้งน้ำมูกและน้ำลายกระเด็นเข้าไปที่ใบหน้าหล่อคมคายของปาร์ค ชานยอล
“อะ อะ ไอ้ไข่เน่าาาา”
เขาแผดเสียงก้อง ทำเอาสรรพสิ่งทั่วโลกหล้า ณ สนามฟุตบอลเงียบกริบ และดวงตามากมายค่อยๆจับจ้องมาที่ทั้งคู่ ยังไม่สาแก่ใจ มิหนำซ้ำ ชานยอลยังประกาศออกไปเสียงดัง
“นายจำไว้นะ ชาตินี้ทั้งชาติฉันก็จะไม่มีวันรับรักคนอย่างนาย”
ชานยอลเดินหนีแบคฮยอนไปแล้ว แต่แบคฮยอนก็ยังคงร้องไห้เสียงดังอยู่ท่ามกลางสนามที่มีผู้คนลายล้อมมากมาย
แบคฮยอนทั้งโกรธทั้งอาย จึงรีบวิ่งแจ้นสีคูณล้านกลับไปที่บ้าน แต่ก่อนออกสตาร์ท แบคฮยอนได้ตะโกนออกไปหาชานยอลที่เดินหนีตัวเองไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
“ปาร์ค ชานยอล นายจำไว้ ว่าชาตินี้ทั้งชาตินายจะต้องรักฉันคนเดียว คอยดูนะ...ฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้”
โธ่...คนอุตส่าห์ตั้งใจจะมาลาแท้ๆ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เรียนกับเขา ได้เจอหน้าเขา และได้อยู่ที่นี่ ... แต่เมื่อมันลงเอยเป็นอย่างนี้ก็คงต้องกลับบ้าน
จากนั้นแบคฮยอนจึงรีบวิ่งสี่คูณล้านกลับบ้านไปอย่างระเหี่ยใจ
“ฝากไว้ก่อนนะ ชานยอล อ๋อ...ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ฮือออออ” แบคฮยอนเช็ดน้ำตาไปด้วยเขียนไปด้วย
‘ปาร์ค ชานยอล ฉันสัญญาว่าฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้ คอยดูนะ ไอ้บ้า...’
เขียนเสร็จแล้วจึงยัดกระดาษที่มีตัวอักษรเมื่อตะกี้ลงไปในขวดโหลด้วย
จากนั้นแบคฮยอนจึงไปเปิดฝ้าเพดานแล้วนำขวดโหลขึ้นไปวางไว้ข้างบนนั้นเพื่อเป็นอนุสรณ์ความรักสลายในวัยเด็กของ 'บยอน แบคฮยอน'
To be continued...
ตอนแรกก็สนุกแล้วใช่ไหมละ? ฮ่าฮ่าฮ่า // ว๊ากก!!หลงตัวเอง //
#กำลังใจของไรท์เตอร์คือรีดเดอร์อ่านแล้วคอมเม้นต์
ความคิดเห็น