คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You Lovin' Me ! ★ Chapter 1 [Re Write]
You lovin' Me !
Chapter 1
ท้องฟ้าแจ่มใส มีเมฆเป็นบางส่วน คาดว่าวันนี้จะอากาศดีฝนไม่ตก นั่นทำให้บ้านสองชั้นสีสันสดใสเนื่องจากโดนทาสีใหม่ยิ่งทำให้บ้านหลังนี้ดูมีชีวิตชีวาเพิ่มมากขึ้นไปอีก
ห้องทุกห้องถูกเปิดไล่กลิ่นอับ กลิ่นพวกนี้อวลชวนให้ย้อนถึงความหลัง กลิ่นของความหลังซึ่งก็ยังคงอยู่ โดยเฉพาะในห้องของใครบางคนที่อยู่บนชั้นสองนั่น
" ฉันกลับมาแล้ว บ้านสุดที่เลิฟ ว๊าวว๊าวว๊าว! "
คนร่างเล็ก บยอน แบคฮยอน กางแขนออกแล้วหมุนตัวไปมารอบๆอยู่ด้านหน้าบ้านของตนราวกับกำลังแสดงโชว์เต้นบัลเล่ต์
พ่อถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาวางไว้ที่หน้าบ้าน แต่ก็ยังคงเหลือกระเป๋าอีกหลายใบที่ต้องขนลงมาจากรถบรรทุก รวมถึงของแบคฮยอนด้วย
“ปะป๊า .. เราจะไม่ถูกย้ายไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย?”
ลู่หานผู้เป็นพ่อของแบคฮยอนยิ้ม
“นโยบายของบริษัท ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็จะไม่ได้ย้ายแล้วล่ะจ่ะ นโยบายอยากให้พนักงานทำงานที่บ้านเกิดน่ะลูก สำนึกรักบ้านเกิดน่ะ”
“เย้!!!” แบคฮยอนร้องออกมาด้วยความดีใจ
“บยอน แบคฮยอน!!”
เสียงสุดสะท้านโลกาของผู้เป็นแม่โอ เซฮุนแผดสุดเสียง เรียกลูกคนเดียวให้ไปช่วยงาน
“โถ่ หม่ามี๊ เราไม่ได้อยู่ที่นี่มาตั้ง 8 ปีแล้วนะ มี๊ไม่ดีใจเหรอ?”
“ดีใจก็ส่วนดีใจสิ นี่รีบมาขนของช่วยพ่อกับแม่เร็ว”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ เสียงขึ้นบันไดตึงตังก็ดังขึ้น
โอ เซฮุนได้แต่ทำหน้าหงิกแล้วถอนหายใจดังฟู่ๆเหมือนกับรถไฟเครื่องจักรไอน้ำ
“ปล่อยลูกไปเถอะแม่” ลู่หานพ่อของแบคฮยอนท่าทางจะเข้าใจอารมณ์ของเซฮุนได้ดี
“คุณก็เอาแต่ให้ท้ายลูก มีลูกกับเขาคนเดียวแท้ๆไม่ได้เรื่องสักอย่าง”
ว่าเสร็จแล้วสองสามีภรรยาก็ไปขนกระเป๋าและสัมภาระลงมาจากรถพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน
ชั้นสองของบ้าน ...
แบคฮยอนหนุ่มน้อยหน้าใส ตาตี่ บนใบหน้าจืดชืดกับผมสีม่วงหัวมังคุดได้แต่มองลอดไปที่บานหน้าต่าง ไปหาช่องว่างของหน้าต่างอีกบ้านหนึ่ง ซึ่งนั่นก็เพราะ ภายในหน้าต่างบานนั้นเป็นห้องของชานยอล ผู้ชายที่แบคฮยอนรักเขาอย่างสุดหัวใจโดยมาตลอด
‘ชานยอล ฉันคิดถึงนายจังไม่นึกเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง’
ฉันอยากจะแปลงร่างให้กลายเป็นนกกระจิบจริงๆเลย ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะบอกนายว่าตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่โซล ฉันไม่เคยมองชายคนไหนเลย ก็เพราะนายได้เอาหัวใจของฉันไว้ที่นี่ และตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว กลับมาทวงคืนสัญญาที่ฉันให้ไว้กับนาย ฉันรักนายมากนะ ถึงแม้ครั้งหนึ่งนายเคยบอกว่าฉัน ...
พูดถึงตอนนี้แล้วแบคฮยอนก็แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหวทุกที
“แบคฮยอนนนนนนน!!”
เสียงสิบเก้าหลอดสะท้านโลกาของแม่ตะโกนจากชั้นหนึ่งขึ้นมายังชั้นสองทำให้แบคฮยอนรีบวิ่งหางจุกตูดลงไปชั้นล่าง
ตึง ตึง โครม !
แบคฮยอนตกบันไดเกือบจะตายคาที่ไปแล้ว
“เอ้...ไอ้ลูกคนนี้หนิทำไมไม่รู้จักระวัง หา!”
เสียงดุของเซฮุนดังพอๆกับเสียงตามสายของรถขายน้ำปลาซึ่งเสียงนั่นสามารถทำให้คนได้ยินไปทั่วทั้งหมู่บ้าน รวมถึงข้างบ้านของพวกเขาด้วยซึ่งนั่นก็คือบ้านของปาร์ค ชานยอล
ขณะนั้น ชานยอลกำลังนั่งเล่นเกมเก็บเลเวลอยู่ทั้งๆที่เขาสามารถซื้อเลเวลได้เพราะพ่อของเขาเป็นเจ้าของบริษัทค่ายเกมยักษ์ใหญ่ แต่เขาก็ยังทนนั่งเล่นมันอยู่
‘โอ้ยยย บ้านนั้นน่ะ เสียงดังชะมัด’ แต่จะว่าไปมันก็ดูมีชีวิตชีวามากกว่าแต่ก่อน เมื่อเทียบดูแล้วกับเมื่อก่อนที่บ้านของชานยอลได้อยู่อย่างสงบ
ติ้งต่อง ติ้งต่อง !~
เสียงกดกริ่งของบ้านชานยอลดังขึ้น
“อ้าว! สวัสดีจ้ะ หนูคยองซู”
“สวัสดีครับ คุณป้า”
โด คยองซูหนุ่มน้อยหน้าใส หน้าตาน่ารัก ตาโตเป็นไข่ห่าน ตัวเล็กรูปร่างเพรียวได้รูป มาที่บ้านของชานยอล
“งั้นเชิญเข้ามาก่อนเลยจ้ะ” เสียงใสของจาง อี้ชิงแม่ของชานยอลเชิญคยองซูเพื่อนชายคนสนิทของชานยอลเข้าบ้าน
“ชานยอล หนูคยองซูมาหาจ้ะ”
เสียงของแม่อ่อนหวานผิดปกติ
ใช่...แม่ของชานยอลตั้งใจจะจับเขาให้ไปเกี่ยวดองกับตระกูลของคยองซูเพื่อความเจริญก้าวหน้าของบริษัทที่พ่อของชานยอลเป็นเจ้าของอยู่
“คร้าบบบบบ” ชานยอลตอบรับออกไปแต่โดยดี
‘โถ่ ฉันเลเวล 259 แล้วนะ อีกนิดเดียวเลเวลจะลิมิตแล้ว’ ชานยอล หนุ่มน้อยสบถอยู่ในใจ แต่ถึงยังไงก็ต้องลงไปอยู่ดี
ร่างสูงผละและละสายตาไปจากคอมพิวเตอร์แล้วเดินลงไปด้านล่างของตัวบ้าน
อี้ชิงเชิญคยองซูเด็กน้อยหน้าใสนั่งลงโซฟาตัวหรูเพื่อรอชานยอลลูกชายของตน
“สวัสดี” เสียงของร่างใหญ่ทักออกไปก่อนเป็นมารยาท
“เอ่อ สวัสดี ชานยอล ^^” เสียงใสๆของคยองซูทำเอาชานยอลอดยิ้มไม่ได้
“ลูกๆนั่งคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปทำไข่พะโล้ของโปรดของหนูคยองซูมาให้ทานนะ”
คุณนายอู๋รีบเดินออกไปเพื่อเปิดทางให้เด็กๆได้คุยกัน
“งั้นเอาอย่างนี้ เราขึ้นไปคุยกันบนห้องฉันก็ได้” ชานยอลออกปากชวน
“เอ่อ ได้สิ” คยองซูทำใจดีสู้เสือตอบรับคำชวน
เป็นครั้งแรกที่ชานยอลชวนคยองซูขึ้นไปบนห้องนอนของเขา คยองซูหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ยังตอบ
ตกลง เพราะเชื่อใจชานยอล เชื่อในมิตรภาพของกันและกัน
คยองซูเดินล่วงหน้ามาก่อนแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่ง ชานยอลจึงค่อยเดินตามมาพร้อมกับถ้วยชาร้อนมาให้คยองซู และมันก็ไม่มีอะไร ชานยอลเขายังสุภาพกับคยองซูเสมอต้นเสมอปลายตลอดมา
ชานยอลวางก้นลงไปที่เตียงนอนสีดำเทาของตัวเอง
“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” ชานยอลถามออกไปตรงๆ
“อื้อ ได้สิ” คยองซูพูดพร้อมกับพยักหน้า
“คยองซู”
“O.O” คนตาโตเบิกตากว้างพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
“นายคิดยังไงกับการหมั้นของเรา”
“ก็..ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ถูก”
ชานยอลสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “แล้วเราเคยรักกันหรือเปล่า?”
“ฉัน...นายตอบก่อนได้ไหมละ?” ใบหน้าของคยองซูเริ่มลังเล
“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็คำตอบของนายมันจะช่วยให้ฉันไม่สับสน”
ดวงตาเข้มของชานยอลจ้องมาที่ใบหน้านวลเนียลของคยองซู
“มาถามคำถามอย่างนี้ ฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไง”
ผู้ชายที่เลิศเลออย่างโด คยองซูมีผู้คนรุมมาแจกดอกไม้กับขนมจีบให้เขาอย่างมากมาย เว้นก็แต่
ชานยอล ผู้ชายที่ไม่ได้ทำท่าทางสนใจคยองซูเลย ตอนแรกที่พ่อแม่ของคยองซูบอกว่าคยองซูจะได้หมั้นกับชานยอล คยองซูยังคิดไม่ตกว่าจะมองหน้าเขาติดหรือเปล่า
“ทำไมคำตอบของฉันถึงสำคัญกับการหมั้นของเราล่ะ?”
“ก็ในเมื่อเราทั้งสองต่างรู้ดีว่าเราต้องหมั้นกันก็เพราะพ่อกับแม่ของเราทั้งคู่ตกลงกันเอง เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ฉันไม่อยากหมั้นโดยไม่สนใจความรู้สึกของนาย”
คยองซูก้มหน้าต่ำเขาก็รู้ดีว่าชานยอลเป็นผู้ชายที่หล่อ รวย เรียนเก่ง เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบแต่คยองซูยังไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา คยองซูรู้เพียงแค่อยู่ใกล้ชานยอลแล้วก็สบายใจดี
“ตอบยากจัง ว่าแต่...” คยองซูเงยหน้าขึ้นสบตาชานยอล “นายน่ะมีคนรักแล้วหรือยัง?”
“เหอ เรื่องนั้นเหรอ ฉันไม่เคยคิดจะรับรักหรือบอกรักใครง่ายๆหรอก”
“ทำไมเหรอ?”
“เอ่อ ก็เพราะ...ฉันมีความทรงจำสมัยเด็กที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่”
คยองซูนึกอยู่พักหนึ่ง ชานยอลคนที่เรียนด้วยกันมาตั้งนาน ไม่เห็นเขาจะสนใจใครเลย แล้วเขาไปมีความทรงจำสมัยเด็กกับใครกันเล่า
“คงเป็นเพราะนายรักเขามาก แต่เขาดันปฏิเสธนายใช่ไหม?” คยองซูหนุ่มน้อยคิดไปเองว่าชานยอลเคยโดนหักอก
“เปล่า ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะย้อนความหลังหรอกนะ แต่เพื่อไม่ให้นายเข้าใจผิด ฉันก็จะเล่าให้ฟัง ... ในช่วงที่ฉันยังเด็กๆ เคยมีไอ้คนหนึ่งมาขอความรักจากฉัน แล้วจู่ๆมันก็มาจามใส่หน้าฉันอย่างดื้อๆ ฉันเลยไม่คิดว่าจะรักใครตอนนี้”
“เหรอ...งั้นนายคงไม่มีใครจริงๆแหละ”
ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้า “ฉันถึงบอกยังไงล่ะว่าคำตอบของนายน่ะสำคัญ”
คยองซูทำตาปริบๆ จนป่านนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับชานยอล เพียงแต่คยองซูเชื่อฟัง
พ่อกับแม่ก็เท่านั้น
“เอ่อ ฉันไม่ได้คิดอะไร งั้น...เราหมั้นกันก็ได้” คยองซูบอกออกไปพร้อมกับดวงตาโตและรอยยิ้มงามทีหนึ่ง
ชานยอลนิ่วหน้า เขาไม่ได้ชอบคยองซู เพียงแต่อยู่ใกล้คยองซูแล้วเขาก็รู้สึกไม่อึดอัดใจก็เท่านั้น คยองซูเป็นคนน่ารัก นิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังหน้าตาดีติดอันดับท้อปเท็นของโรงเรียนอีกด้วย
“อืม งั้นเราหมั้นกันก็ได้ ถ้านายมีใครรีบบอกฉันนะแล้วฉันจะรีบถอนหมั้นทันที ฉันไม่อยากเอาเปรียบนาย”
“อื้อ” คยองซูตอบพร้อมกับส่งสายตาแป๋วๆมาทำให้ชานยอลอดขำไม่ได้
“หัวเราะอะไร?”
“คยองซู ฉันว่านายน่ะเป็นนางฟ้าของบ้านนี้จริงๆเลย”
“ฉันเขินเป็นนะ นี่เรามาเล่นเกมกันดีกว่าคราวที่แล้วนายแพ้ฉันนะ”
“คราวที่แล้วฉันอ่อยให้เฉยๆ ลูกเจ้าของบริษัทเกมอย่างฉันไม่มีทางแพ้นายอีกแน่”
เสียงเคาะประตูดังมาแทรกเสียงหัวเราะคิกคักภายในห้อง คุณนายโอทำไข่พะโล้มาเสิร์ฟ ชานยอลเปิดประตูออกมาจึงถูกแม่เรียกออกไปคุยข้างนอก
“แม่เห็นแกกับหนูคยองซูรักกันอย่างนี้ ท่าทางบริษัทของพ่อจะเจริญก็คราวนี้แหละ” คุณนายอู๋ยิ้มซะจนตาหยี
“แม่คร้าบบบบบ” แม่ของเขาส่งสายตาอำมหิต เป็นเชิงให้เขาห้ามเถียงเชียวนะ
ชานยอลถอนหายใจเฮือก “ไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมเข้าห้องก่อนนะครับ”
To be Continued ...
ของโปรดของคยองซูก็คือไข่พะโล้...
ไข่ดำ
เป็นยังไงก็ช่วยคอมเม้นต์ให้ด้วยนะคะ <3
#กำลังใจของไรท์เตอร์คือรีดเดอร์อ่านแล้วคอมเม้นต์
ความคิดเห็น