คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (ขอรับ)
โลกใบนี้ชั่งไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ทำไมน่ะหรือก็เพราะ ......
ในวันหนึ่งที่เงียบสงบ...
ผมมีชื่อว่า โอโน่ ทรานซิล ชายผู้ไม่เคยทำอะไรได้ดีเด่นเลยในชีวิตนี้ ทั้งเรียน เรื่องครอบครัว แม้ความสารถ ณ จุดๆนี้ผมกำลังยืนจ่องร่างของชายผมสีชมพูซอยสั้น ในชุดนักเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่งที่นอนกองจมเลือดอยู่ใต้สะพานลอยทรามกลางฝูงชนที่มุมดูศพนั้น...คือร่างของผม ใช่! คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ นั้นเป็นร่างของผมเอง ตอนนี้ผมตายไปแล้วเมื่อสิบนาทีก่อนเพราะข้ามถนนแล้วโดนรถชน แต่ดูน่าอับดุลดีแท้ ตายใต้สะพานลอย เฮ้อ...อย่างน้อยตายทีน่าจะตายดีๆเสียหน่อยนะเรา
“นายคือ โอโน่ ทรานซิล ใช่ไหม”เสียงทุ่มๆของผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปหาเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ใช่ครับ คุณเป็นใคร”
“ฉันชื่อ เฮเซล นายตายไปแล้วไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของนายหรอก ต่อให้จ่องไปเขาก็ไม่เห็นนายหรอก” ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสีดำทั้งตัวแม้กระทั้งสีผมเปิดอ่านกระดาษ ผมมองเขาแล้วคิดอะไรบ้างอย่างออก “นั้นสิ เดี๋ยวก่อนนะ ....”
“มีอะไร” เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ที่ผมเอามือไปจับแขนกับลำตัวของเขา
“แล้วฉันจับตัวนายได้ยังไงกัน แถมนายยังมองเห็นฉันอีก หรือว่านายก็ตายในวันนี้!” ผมทำตาเป็นประกายด้วยความยินดี อย่างน้อยก็ไม่ได้ตายคนเดียว ดีใจจริงๆ
เฮเซลตบหัวผมไปหนึ่งทีแล้วขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด “ นายจะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่วิญญาณนะเฮ้ย”
“แล้วนายเป็นอะไรละหรือว่า หมอผี!!” จากนั้นผมก็โดนตบหัวรอบที่สอง
“ให้ตายสิฉันคือยมทูต ที่นี่ไปกันได้แล้ว”เฮเซลลากปกคอเสื้อของผมแล้วเดินไปข้างหน้า
“ไปนรกสินะ เฮ้อ หมดเวรหมดกรรมเสียที” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
โลกแห่งวิญญาณ
“โอโน่ ทรานซิล อายุ 18 ปี สิ้นอายุขัยวันนี้ สาเหตุการตาย โดนรถชนที่ใต้สะพานลอย? ”ชายดูมีอายุในชุดขุนนางอ่านใบกระดาษแล้วมองผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะท่าน แต่อย่าตอกย้ำกันเรื่องตายที่ไหนจะได้ไหม ฟังแล้วมันอับปางสุดๆเลย
“เออ ท่านฮาเดสครับ” ชายในชุดขุนนางแบบบเดียวกันเรียกชายที่กำลังอ่านประวัติของผม เขาพูดตอบ “มีอะไร”
“คือว่ากรรมของเขามันมีเท่าๆกันน่ะครับ” ฮาเดสผู้ซึ่งเป็นจ้าวแห่งนรกถึงกับถลึงตาออกมา “จ..จริงหรือ
“ครับท่าน แล้วจะให้เขาทำหน้าที่นั้นดีไหมครับ เพราะจำนวนคนในเขต 18 มีไม่พออยู่พอดีเลยครับ” ชายซึ่งน่าจะเป็นผู้ช่วยเอ่ยขึ้น ส่วนผมก็นั่งคุกเข่ามองทั้งคู่ด้วยความไม่เข้าใจ ก็ผมมันเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากนี่หว่า!!
ฮาเดสลูบคางของตนด้วยความลุ้นคิด จากนั้นก็หันมาหาผมด้วยท่าทีที่ไม่น่าจะเกิดเรื่องดีๆแน่ “นี่ โอโน่”
“ครับ?” ผมตอบด้วยความตกใจ จะได้ลั้นลาในนรกหรือสวรรค์จะตัดสินแล้วสินะ ขอสวรรค์เถอะๆ
“นายอยากเป็นยมทูตไหม?” ฮาเดสยิ้มโชว์เขี้ยวแบบเจ้าเล่ห์ “เอ๋.. ผมน่ะหรอ?” ผมชี้ตัวเอง
“ใช่ ถึงนายจะตอบว่าไม่หรือตอบว่าตกลงฉันก็จะให้นายเป็นอยู่ดี แต่ถ้านายขัดขืนฉันก็จะตัดสินให้นายไปเที่ยวนรกสักสามร้อยปีซะ” เฮือกกก จ้าวนรกอะไรตัดสินวิญญาณเอาแต่ใจแบบนี้ว่ะเนี่ย!!??
“ครับ ผมยอมเป็น” อย่างน้อยตอนนี้ผมยังไม่อยากไปเที่ยวนรกถึงสามร้อยปีหรอกนะ
“งันตัดสินแล้วว่าให้ โอโน่ ทรานซิล เป็นยมทูตซะ พาเข้าไปเรียนรู้ เฮเซล” เฮเซลโผล่ออกมาจากเงามืดแล้วยิ้มให้ผม “ครับ ยินดีตอนรับนะโอโน่ เดี๋ยวฉันจะสอนนายที่อ่อนต่อโลกเองว่าอะไรเป็นอะไร หึหึหึ”
“อืม แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างหรอ” ผมถามเฮเซลที่กำลังเดินนำหน้าผม ตอนนี้เขากำลังพาผมเดินในทางมืดที่มีตะเกียงไฟเพียงไม่กี่ดวงอยู่ตามกำแพง “สิ่งแรกคือนายไปเปลี่ยนชุดซะ สภาพแบบนี้นายได้โดนนัตตี้ฆ่าแน่” ผมมองดูตัวเองในชุดนักเรียนที่มีคราบเลือดท่วมตัว นัตตี้คงจะเป็นผู้หญิงที่กลัวเลือดสินะว่าแล้วอยากเห็นหน้าจังแหะ เฮเซลพาผมเดินมาที่ห้องๆหนึ่งผมคิดว่ามันน่าจะลึกน่าดู เขาประตูแล้วหายเข้าไปสักพัก แล้วเขาก็ออกมาพร้อมของในมือ
“เอานี่ไปใส่ซะ มันเป็นอุปกรณ์ของนาย” เฮเซลโยนของในมือของเขามาให้ผม จากนั้นมันก็เกิดประกายแสงที่แสบตา จนผมต้องหลับตาปี๋ สักพักพอรู้สึกว่ามันค่อยๆหายสว่างจึงลืมตาขึ้น
“โอ้ เหมาะดีนี่ ชุดนี้เข้ากับนายพอดีเลย” เฮเซลมองผมแล้วหัวเราะ ผมมองตัวเองที่อยู่ชุดใหม่ มันเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเนคไทลายขวางสีชมพูทับด้วยฮู้ดสีขาวดำ กางเกงขายาวสีดำกับรองเท้าบูตสีขาว พร้อมกับ ดาบซามูไรเล่มสีชมพู????
“ไม่รู้สิ แล้วดาบนี่มันอะไรกัน”ผมเอาดาษขึ้นมาดู “เฮเซลมองดาษของผมแล้วร้องอ๋อออกมา “อ๋อ นั้นคืออาวุธยมทูตของนายน่ะเรียกอีกอย่างคือเคียวยมทูต เอาไว้เก็บวิญญาณแล้วส่งวิญญาณมาที่นี่ เจ๋งดีเนอะ”
“แล้วอาวุธของนายละ” ผมเก็บดาบ “มันเป็นความลับนะ ชั่งเถอะดูดีขึ้นมาแล้วค่อยยังชั่วหน่อย”เฮเซลทำมือเหมือนไม่ใส่ใจ แล้วเดินนำผมต่อ
“แล้วนัตตี้ที่ว่าเป็นใครหรอ” ผมเดินตามเฮเซล “อ่อ เขาเป็นสมาชิกในเขต 18 น่ะ ที่นี่มีหน่วยงานทั้งหมด 50 เขตแบ่งทั่วโลก แต่ละเขตจะได้รับสมาชิก 6 คนไปทำงานในเมืองต่างๆ อย่างเช่น...ฉันได้รับผิดชอบเมืองของนายไง ต้องส่งวิญญาณของคนในเมืองที่ตายมาที่นี่ อีกอย่างเราได้อยู่เขตเดียวกันไม่เป็นไรหรอก แบ่งจากฉันไปซะ พอดีฉันได้เมืองทำเยอะเป็นพิเศษหน่อย" หลังจากนั้น...
“เอาแหละเราจะมาเรียนกันที่นี่ก็แล้วกัน สองวันรับรองว่านายจะเป็นที่ไม่อ่อนต่อโลก” เฮเซลวางกองหนังสือเล่มหนาลงบนโต๊ะ ส่วนผมก็นั่งเหมือนนักเรียนในโรงเรียนโดยเฮเซลเป็นครู
“เอาแหละนายก็พอจะรู้เรื่องยมทูตกับวิญญาณมาบางสินะ งันขอถามเล็กน้อย อาวุธของยมทูตในตำนานคือ..”
“เออ... เคียวหรอ..เคียวเกี่ยวหญ้าใช่ไหม คำตอบนี้ถูกแน่เลยฉันจำได้” ผมพุ่งคำตอบออกมา จนเฮเซลปาหนังสือใส่ผม
“ไม่ใช่โว้ย!! นี่นายเห็น ยมทูตเป็นชาวนาหรือไงห่ะ คำตอบที่ถูกอาวุธคือเคียวเล่มยักษ์ในตำนาน” เฮเซลเปิดหนังสือต่อ ส่วนผมก็ทำหน้าอ่อนต่อโลกตามเคย “คำถามต่อไป..”
“ว่ามาได้เลย รับรองว่าฉันตอบได้แน่” ผมยิ้ม
“งัน คำถาม ฮาเดสคือใคร นี่ง่ายมากๆสำหรับพวกเด็กประถมเลยนะ”
“อ๋อๆๆ เขาคือ จ้าวแห่งความตาย ใช่ๆเขานั้นแหละ” ผมพุ่งคำตอบไปอีกครั้ง เฮเซลยิ้ม
“ดีอย่างน้อยก็รู้ข้อนี้ ถ้านายผิดฉันได้เฉือดนายให้นัตตี้เล่นแน่” อ่าพูดถึงแต่นัตตี้อีกแล้ว เขาเป็นใครละเนี่ย อยากเห็นๆ
“ชั่งเถอะ งันเดี๋ยวฉันจะติวให้เอง เตรียมใจซะนะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ โอโน่เอย” เฮเซลหัวเราะแบบพวกตัวร้ายในละคร ส่วนผมก็นั่งยิ้มแห้ง สองวันนี้ได้ดับแน่เลย!!!!
...........................................................................................
สั้นไปหน่อย มีคำผิดเล็กน้อยต้องขออภัย ไว้ตอนหน้าจะพยายามดูด้วยเนื้อตาว่ามีคำผิดหรือไม่นะขอรับ ไว้เจอกันตอนหน้า See you ~~~~~ชิชิชิ
ความคิดเห็น