คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มันเป็นเพียงแค่ความคิด
ชั้นชื่อปลายฟ้า ชั้นอายุ 17 ปี เรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง
ที่ตอนนี้โรงเรียนนั้นกำลังปิดเทอมอยู่ และโรงเรียนอื่นๆก็คงปิดเหมือนโรงเรียนชั้นเท่าประเทศ
ตอนนี้ชั้นต้องนั่งอยู่คนเดียวภายในห้องนอนชั้นอยู่อย่างนี้มาตลอดปิดเทอม
แต่ชั้นก็ไม่ได้อยู่อย่างนี้ตลอดเวลามีเพื่อนโทรมาชวนชั้นไปไหนชั้นก็จะไปกับเพื่อนทุกครั้งแต่ชั้นก็ขอพ่อแม่ชั้นก่อน
ตลอดนะ ไม่ใช่ชั้นจะไปกับใครโดยที่พ่อแม่หรือครอบครัวชั้นจะไม่รู้ บางคนอาจจะอยากรู้ว่าทำไม
เวลามีคนชวนชั้นไปไหนทำไมชั้นถึงไปง่ายๆก็เพราะชั้นชอบที่จะเข้าสังคมพบเจอผู้คน
ถ้าชั้นอยู่บ้านชั้นก็จะเจอแต่กระจกและหน้าของตัวชั้นเอง ชั้น
ว่าความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่น่าเบื่อ วังเวง น่ากลัว และเหงามากอีกด้วย ชั้นจึงเลือที่จะอยู่กับเพื่อนมากกว่า
นั่งอาศัยอยู่ในบ้านแค่คนเดียว ตอนนี้ชั้นกำลังคิดว่าชั้นจะทำอย่างไรจึงจะขจัดความเหงาที่มันต้องแก้ไขนี้อย่างไร
ชั้นจึงตัดสินใจออกค้นหา ความรักด้วยตัวชั้นเอง ชั้นคิดว่าพรุ่งนี้ชั้นจะทำมัน แต่ตอนนี้ต้องนั่งคิดแผนการ
ก่อนว่าควรทำอย่างไรที่จะสามารถหาคนที่แก้ไขสิ่งนั้นได้ รีบหาเขาให้เจอ ภายใน3วัน
อย่างที่ชั้นคิดแผนเอาไว้ ชั้นว่าชั้นต้องหาในที่ๆคนเดินทางไปเยอะ
วันต่อมา
วันนี้ชั้นตัดสินใจตื่นแต่เช้าตรู่ มาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อทำภารกิจที่ชั้นวางแผนเอาไว้
วันนี้ชั้นใส่ชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงิน และแต่งตัวทำผม ให้ดูดีที่สุดเท่าที่ชั้นจะทำได้ ในสายตาที่
ส่องกระจกเป็นสิบรอบ ชั้นคิดว่านี่แหละวมันคงดีที่สุด หลังจากนั้นชั้นก็ลงมาเตรียมกระเป๋าถือ
ชั้นก็ต้องวิ่งหาโทรศัพท์มือถือทั่วบ้าน
แต่ไปเจออีกทีก็ตอนที่ไปเข้าห้องน้ำก่อนออกจากบ้านในกระป๋องยาสีฟัน ชั้นคิดว่าเมื่อวานชั้นคงเบลอแน่ๆ
เมื่อชั้นเตรียมตัวเสร็จชั้นก็เดินออกจากบ้านเดินไปตามทางเดินยาวเพื่อออก
ไปยังหน้าปากซอย และขึ้นมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปขึ้นรถเมล์ ชั้นว่าตอนนั้นชั้นหากระเซิง เหมือนเจอผีแต่
ไม่ใช่ชั้นหัวกระเซิงอย่างเดียว คนขับมอเตอร์ไซด์ ยังเกิดอาการมีกลิ่นตัวแต่เช้าตรู่ ชั้นจึงอดทนต่อไประหว่างที่นั่ง
จนถึงป้ายรถเมล์ ชั้นนั่งรอรถเมล์นานถึงครึ่งชั่วโมง มันคงจะเช้าเกินไปมั้งรถเมล์จึงผ่านมาน้อยและตอนั้นตัวชั้นก็มีแต่
กลิ่นควันรถ พอรถเมล์มาชั้นรีบขึ้นทันทีแต่พอขึ้นไป ชั้นก็รีบไปนั่งที่สุดท้ายที่มันเหลืออยู่ทันที รถนั้นขับไปเรื่อยๆ
จนถึงป้ายๆหนึ่งมีคนแก่ขึ้นมาพร้อมกับของมากมาย แต่บนรถเงียบ...ไม่มีผู้ชายคนใดที่จะลุกให้ยายได้นั่ง
ชั้นจึงตัดสินใจลุกขึ้นยืนและให้ยายมานั่งแทนที่ชั้น
(ชั้นได้แต่คิดว่า นี่หรือความเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้มีการพัฒนาเลยสำหรับผู้ชายบนรถเมล์คนนั้น
เห็นแล้วรู้สึกอนาจใจมาก เป็นผู้ชายซะเปล่ากันหมด)
หลังจากชั้นลงรถ เมล์มา ชั้นก็ต้องรีบเดินขึ้นบันใดไปชั้นได้แต่โล่งใจว่าถึงแล้วหรือนี่ นี่คือที่ๆชั้นฝ่ากลิ่นเต่าคน
ขับมอเตอร์ไซต์ กลิ่นควันรถที่ติดตัวเข้าไปถึงตับไดใส้พุง และผู้ชายที่ไร้น้ำใจบนรถเมล์คนนั้นมา
ชั้นได้แต่ภาวนาแค่ว่าอย่าให้ชั้นเจอผู้ชายเหมือนที่อยู่บนรถเมล์คันนั้นเลย ในที่ๆชั้นมาถึง ชั้นต้องเดิน
ขึ้นไปตามบันไดมันเมื่อยมาก ทุกย่างก้าวของการเดินชั้นได้แต่คิดว่า แผนนี้จะกำจัดความเหงาได้ไหม ชั้นต้อง
ทำมันให้สำเร็จให้ได้ เพราะชั้นก็แค่เบื่อสภาพที่ชั้นเป็นแบบนี้เต็มทน ขณะที่ชั้นเดินถึงบันไดขั้นสุดท้าย
ชั้นก้าวขาด้วยความอ่อนล้าแต่ใจชั้นยังคงตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ทำ ตอนนั้นชั้นถอนหายใจเหือกใหญ่
และคิดว่า ถึงแล้วจริงๆหรือที่นี่ สถานีรถไฟฟ้าหมอชิต
ความคิดเห็น