คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
โธมัสหยิบกล่องใบเดิมออกมาขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่พร้อมจะชิ่งออกนอกเส้นทางได้ทุกเมื่อ เบนจามินรู้นิสัยของโธมัสดีจึงเตรียมมนตร์บทนี้เอาไว้ใช้กับสถานการณ์นี้โดยเฉพาะ
ทันทีที่เบนจามินท่องมนตร์จบเขาชี้นิ้วไปที่รองเท้าของโธมัสเหมือนกำลังเล็งเป้าหมาย เกิดกระแสเวทสีเหลืองจางๆ พุ่งจากนิ้วของเบนจามินทะลุหายเข้าไปในรองเท้าของโธมัสด้วยความเร็วสูงมากจนแทบมองไม่ทัน
โธมัสตัดสินใจเลี้ยวออกนอกเส้นทางเมื่ออยู่ห่างจากเป้าหมายเพียงแค่สองเมตร แต่เมื่อเขาก้าวไปได้เพียงแค่ก้าวเดียวจู่ๆ ก็เหมือนพื้นลื่นขึ้นมาซะเฉยๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครเคยลื่นล้มในโรงเรียนเวทมนตร์มาก่อนเลย เขาจะเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนงั้นเหรอ แต่ถ้าเป็นไปได้เขาขอไม่ถูกจารึกชื่อจะดีกว่า
ขณะที่ร่างของโธมัสกำลังจะหงายท้องล้มลง เขารีบเปลี่ยนกล่องที่อยู่ในมือให้กลายเป็นการ์ด ก่อนที่มันจะตกกระทบพื้นแล้วเสียหาย เบนจามินที่ตอนแรกนั่งมองดูอย่างใจเย็น รีบลุกขึ้นจากม้านั่งแล้ววิ่งมาทางโธมัสทันที แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ร่างของโธมัสลงไปนอนกองกับพื้นด้วยสภาพที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย สิ่งของภายในเป้ของโธมัสกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณนั้น ทั้งหมดล้วนเป็นการ์ดจึงไม่ได้รับความเสียหาย แต่ก็มีปัญหาเกิดขึ้นจนได้
การ์ดของโธมัสเริ่มปลิวไปตามแรงลมไกลออกไปเรื่อยๆ เบนจามินจึงเปลี่ยนเป้าหมายจากโธมัสเป็นการ์ดแทน เขาท่องมนตร์บทหนึ่งอย่างรวดเร็วแล้วใช้มือแปะลงบนพื้นกระเบื้อง เกิดแสงสีเหลืองเรืองออกมาจากฝ่ามือของเขาพร้อมกับเกิดแสงสีเดียวกันเป็นวงกลมเรืองออกมาจากพื้นบริเวณที่การ์ดกำลังปลิวไป
“แอคติเวต” เบนจามินพูดออกมาเมื่อการ์ดทั้งหมดอยู่ในบริเวณแสงวงกลมสีเหลือง
พื้นกระเบื้องในบริเวณที่เคยมีแสงสีเหลืองเรืองออกมาพุ่งสูงขึ้นล้อมรอบการ์ดทั้งหมดเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
โธมัสที่เพิ่งลุกขึ้นทรงตัวได้สำเร็จ หันมามองเบนจามินด้วยสายตามุ่งร้ายอย่างที่สุด แต่เมื่อเขาก้าวเดินได้เพียงก้าวเดียว เขาก็ต้องลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้ง
เบนจามินเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาโธมัสที่ตอนนี้สลบไปเสียแล้ว คงเพราะศีรษะถูกกระทบกระเทือนอย่างแรงถึงสองครั้งสองคราก็เป็นได้
เบนจามินใช้เวทยกสิ่งของพาร่างไร้สติของโธมัสไปที่ห้องพยาบาลด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่เขาจะวิ่งได้...
โธมัสลืมตาขึ้น เขาสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อสติสัมปชัญญะทั้งหมดกลับเข้าสู้ร่างกาย
“ตื่นแล้วเหรอ? เธอไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากหรอกนะ แค่หัวโนนิดหน่อย แต่เพื่อนของเธอทำท่าเหมือนกับว่าเธอไปโดนคำสาปร้ายแรงอะไรมาอย่างนั้นแหละ” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นโธมัสรู้สึกตัว
โธมัสเอื้อมมือขวาไปคลำศีรษะด้านหลัง แต่เขาไม่พบเจอร่องรอยที่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเลย
“อ๋อ รอยปูดนั่น ครูรักษาให้แล้วล่ะ”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
โธมัสหันไปมองรอบตัวแล้วก็ต้องมาสะดุดกับนาฬิกาตั้งโต๊ะที่บอกเวลาบ่ายสี่โมงแล้ว
“เลยเวลาเลิกเรียนมาตั้งชั่วโมงนึง”
“ครูเห็นเธอหลับไป ดูเหมือนสาเหตุจะมาจากการอดนอนแล้วก็ความเพลีย ครูก็เลยไม่อยากปลุก”
“งั้นผมคงต้องขอตัวแล้วล่ะครับ ขอบคุณที่ดูแลครับ” พูดจบโธมัสก็ลงจากเตียงคว้าเป้ของเขาที่วางอยู่ใกล้กับนาฬิกาเรือนนั้น แล้วรีบวิ่งออกไปยังลานใต้อาคารด้วยท่าทางเป็นกังวล
“เธอจะกลับไปรึยังนะ”
เมื่อโธมัสมาถึงลานใต้อาคารเขาก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อพบว่าเหลือนักเรียนอยู่น้อยเต็มทีแล้ว เขาค่อยๆ เดินไปพร้อมกับหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจหาคนคนหนึ่งอยู่
โธมัสเดินไปจนเกือบจะสุดทาง เขาเริ่มหมดกำลังใจที่จะมองหาแล้ว เขาเดินไปนั่งยังม้านั่งตัวประจำแล้วก็ถอนใจออกมาอีกครั้งแล้วก็เอาหน้าซุกมือใช้ความคิด
“อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งลอยผ่านอากาศมาอย่างแผ่วเบา โธมัสคิดว่าเขาได้ยินเสียงของ ‘เธอคนนั้น’ แต่ก็ต้องส่ายศีรษะไล่ความคิดที่ดูจะเป็นไปไม่ได้นั้นออกไป
“โธมัส เธอลืมของจ้ะ” เสียงเดิมดังกระทบโสตประสาทของโธมัสอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจน เหมือนเจ้าของเสียงอยู่ใกล้ๆ นี่เอง
โธมัสเงยหน้าขึ้นมา ไม่พบใครอยู่ทางด้านหน้า เขาจึงลองเหลียวมองไปทางด้านหลังอย่างช้าๆ และคาดว่าคงเป็นเบนจามินที่แกล้งเขาอีกแน่ๆ เขาจึงพูดขึ้นว่า
“นี่ เบนจามิน ถ้าจะหลอกฉันล่ะก็ ต้องให้มันเนียนกว่านี้นะ”
“หือ? เบนจามินกลับไปแล้วนี่นา”
โธมัสรู้สึกอยากจะใช้เวทขุดหลุมแล้วกลบตัวเองอยู่ในหลุมให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เขาก็ไม่ทำ เพราะทำไม่ได้ต่างหาก เวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าเธอทีไร สมองของเขาจะทำงานช้าผิดปกติไปซะทุกที
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับโธมัสพร้อมกับยื่นการ์ดใบหนึ่งให้
“นี่ของที่เธอลืมไว้ มันปลิวมาแถวๆ โต็ะที่ฉันนั่งอยู่พอดีน่ะ เบนจามินบอกว่าจะหาตัวเธอได้แถวๆ นี้”
โธมัสยื่นมือที่กำลังสั่นเพราะความตื่นเต้นไปรับการ์ดคืนจากเธอ
“ขะ...ขอบคุณ...มาก”
“งั้นฉันคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะ” เธอพูดจบก็เดินผ่านโธมัสไปทางประตูทางเข้า-ออกโรงเรียน
“เดี๋ยวก่อน” โธมัสโพล่งออกมาหลังจากเธอเดินไปได้ราวห้าเมตร เธอหันกลับมามองแล้วก็ทำหน้าเป็นเชิงถามว่า ‘มีอะไรเหรอ’
“โชคดี แล้วก็ ฝันดีนะ” โธมัสพูดออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆ
“เช่นกันจ้ะ” เธอตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่ดูเหมือนหยอกล้ออยู่นิดๆ
โธมัสนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวในห้องของเขา พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องสะดุด
“ลืมเรื่องกล่องไปซะสนิทเลย” โมมัสบ่นกับตัวเอง เขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ จะต้องลืมเรื่องสำคัญๆ ไปซะทุกที แล้วเขาก็เริ่มค้นเป้เพื่อหาการ์ดที่มีกล่องของเขาอยู่ภายใน
เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปโดยไม่มีอะไรคืบหน้า เหงื่อปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา โธมัสจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา แต่นอกจากผ้าเช็ดหน้าแล้ว มีการ์ดใบหนึ่งหล่นออกมาด้วย การ์ดที่เธอนำมาคืนให้เขา
โธมัสหยิบการ์ดขึ้นมาดู มันเป็นการ์ดที่เขาตามหาอยู่ เขาคลายมนตร์ผนึกการ์ดออก กล่องยังอยู่ในสภาพดี เขาเปิดกล่องออกดู ของที่อยู่ภายในเปลี่ยนไป มันกลายเป็นถุงผ้าใบหนึ่งมีกระดาษโน้ตวางอยู่ มันถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ดูเหมือนผู้เขียนกำลังรีบร้อน
ถึง โธมัส
ขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะเปิดกล่องดู
ของในกล่องนี้ฉันได้รับแล้ว
พอดีฉันก็มีของขวัญจะให้เธอเหมือนกัน
เลยใส่มาให้ในกล่องของเธอซะเลย ไม่ว่ากันนะ
สุขสันต์วันแห่งความรักเช่นกันจ้ะ
ไลยา
โธมัสอ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกจนแน่ใจว่าเป็นเรื่องจริง
“เราไม่ได้ฝันไป แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าเราจะให้เธอ”
โธมัสหยิบถุงผ้าและกระดาษโน้ตในกล่องออก แล้วพลิกดูด้านหลังกล่อง มีกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่ มันถูกเขียนด้วยลายมือของเขาเอง เป็นข้อความสั้นๆ ที่ตัวเขาเองก็ลืมไปแล้ว
ถึง ไลยา
สุขสันต์วันแห่งความรัก
โธมัส
ความคิดเห็น